Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
29-05-2007
Gevangenenspreiding
Een trieste verjaardag
Op 29 mei 1989 ging de gevangenenspreiding van start.
Enrique Múgica Herzog werd geboren in Donostia-San Sebastián op 20 februari 1932. In de vijftiger jaren was hij medeorganisator van een universitair congres van Jonge Schrijvers. Dit bracht hem gedurende 3 maanden in de cel. Franco en zijn dictatuur gaven de voorkeur aan mensen die niet konden lezen. Schrijven was al helemaal een staatsgevaarlijke bezigheid. De latere strijd tegen de dictatuur bracht Múgica Herzog nog vier maal in de cel en wel voor een totaal van 2,5 jaar.
Múgica Herzog was jarenlang volksvertegenwoordiger voor de provincie Gipuzkoa (hoofdstad: San Sebastián). In 1988 werd hij door Felipe González geroepen om het Spaanse ministerie van Justitie te leiden. Een Baskische Socialist op Justitie Als buitenstaander, begaan met het conflict, ga je dan even dromen van betere tijden. Maar je kent dan de haat van de Spanjaarden ten overstaan van de Baskische nationalisten nog niet. De mix van Bask (Múgica) en Jood (Herzog) in een Socialistische partij zorgde voor een onverwachte wending.
Nadat in mei 1989 de onderhandelingen van Algiers, tussen de Spaanse Regering González en ETA mislukt waren, kwam de Múgica Herzog op 15 mei met het bericht dat Spanje een nieuwe strategie zou toepassen inzake gevangenenpolitiek: DE SPREIDING. Bekende gevangenen van dat ogenblik als Arnaldo Otegi, Mitxel Sarasketa of Koro Egibar waren al eerder overgebracht naar de andere kant van het Iberisch Schiereiland, maar de spreiding zou vanaf nu algemeen worden. Méér dan vermeldenswaard was wel dat de Baskische Regering, o.l.v. de toenmalige Lehendakari, Ardanza, hiermee akkoord ging.
De enige bedoeling was de leefomstandigheden van de radicale politieke gevangenen zo slecht mogelijk te maken. Isolatie van (de familie in) Baskenland en isolatie van de andere politieke gevangenen.
Zo werd Koro Egibar, gearresteerd in 1982, in 1988 naar Badajoz overgebracht waar ze 11 maanden in isolement zat. Vier maanden mocht ze zelfs de cel niet uit omdat ze weigerde zich volledig uit te kleden bij controles. Nadat een rechter haar (en anderen) in het gelijk stelde, werd ze gewoon overgebracht naar Almería, waar alles opnieuw begon. Het was een snikhete augustusmaand, maar wegens dezelfde weigering werd hen het douchen verboden! Dit duurde eveneens 4 maanden.
Mikel Sarasketa werd al in 1985, nog vóór de echte spreiding van kracht werd, als voorbeeld gesteld. Na een tijdje werden sommige gevangenen overgebracht vanuit het Zuiden naar het Noorden! Spanje wilde op die manier een wig drijven tussen de harde en de meegaande gevangenen die beloond werden. De harden werden in de verleiding gebracht hun ideeën af te zweren. Het gevangenencollectief moest gebroken worden. Met Mikel Sarasketa hadden ze een verkeerde keuze gemaakt: Tijdens de 20 jaren die hij zat, leerde hij niet minder dan 18 Spaanse gevangenissen van binnen kennenen daarbij werd hij 33 keer versleept! De eerste jaren zat hij o.a. in Tenerife (een trip vanuit Baskenland naar het eiland, voor een bezoek van een half uur, duurde bijna een week!), in Ceuta, de Spaanse enclave in Afrika (idem dito), Almería, Puerto I en Puerto II Arnaldo Otegi, de huidige woordvoerder van Batasuna en tot voor kort volksvertegenwoordiger voor die groep, herinnert zich nog dathij in die tijd in de gevangenis van Herrera zat. Het was twee weken vóór Kerstmis, en we waren in hongerstaking. Tijdens het luchten gingen we onder elkaar wedden hoe lang het zou duren vooraleer ze ons uit elkaar zouden halen. Ik hield het op Kerstmis omdat ze ons op die manier psychologisch dachten te treffen.En zo gebeurde het ook. Ik werd naar Huelva versleept terwijl de rest naar Almería, Ceuta, Melilla en Granada moest.
Otegi heeft het zestien jaar later in dit verband over de oorlogstrategie van de PSOE en de PNV. Ze wilden de politieke positie van ETA en van het linkse nationalisme breken, maar we waren er ons van bewust en het hielp ons om front te blijven vormen. Het gevolg was dat bij de Europese verkiezingen van 1987 Herri Batasuna het meeste stemmen haalde en dat opende de ogen van de PNV.
Binnen de gevangenissen werd er tegen de gevangenenspreiding hard gevochten in ongelijke omstandigheden. Het was een dure strijd die méér mensenlevens zou kosten dan het staatsterrorisme van GAL. Veel familieleden en vrienden verongelukten en gevangenen stierven aan kanker of aan andere ziektes ten gevolge van de onmenselijke levensomstandigheden. De spreiding mislukte dankzij de onverzettelijkheid van de Baskische strijders, maar ze is niet afgelopen. Er moet een andere strategie gezocht worden! De PNV moet meewerken om de 720 politieke gevangenen die in Frankrijk en Spanje zitten in Baskische cellen te krijgen
Onder een vloedgolf van protesten, in de stembureaus, hebben gisteren 27 mei 2007 de verkiezingen plaats gevonden. De protesten waren door de linkse Abertzales gericht tegen het verbod van hun lijsten om deel te nemen (ASB volledig geannuleerd, ANV 133 geschrapt).
Niettegenstaande die flagrante schending van fundamentele rechten zijn de Abertzales versterkt uit de stembusslag gekomen. Ze hebben nu 337 gemeenteraadsleden in de Comunidad Autónoma Vasca en worden er de 3de grootste partij.
Zij behalen 17 burgemeesters met absolute meerderheid en 14 met relatieve meerderheid.
Als we er rekening mee houden dat er meer dan 300 lijsten verboden werden, dan kan men zich de vraag stellen wat er zou gebeurd zijn als dit niet het geval was. Alle andere partijen hadden er dus belang bij dat er zoveel mogelijk verboden werd.
In Navarra, waar ook forale of gewestverkiezingen plaatsvonden, is de coalitie UPN-CDN (PP volgelingen) de volstrekte meerderheid kwijt.
Op 28 mei 2001 verschijnt in GARA een artikel van Osvaldo Parma, Mensenrechtenactivist, met een moedige (?) merkwaardige (?) noodzakelijke (?) mening bij de aanslag op Santiago Oleaga, de financieel directeur van El Diario Vasco (DV) onder de titel silencio complice (schuldig stilzwijgen).
Vooreerst betuigt de schrijver zijn solidariteit met de familie van Santiago Oleaga en veroordeelt hij de moord. Maar hij wil ook de aandacht vestigen op het verzwijgen van de strijd tegen de foltering door de krant, DV:
Het Decanaat Filologie en Geschiedenis van de Universiteit van Navarra kwam kortgeleden samen met de Studentenraad om te protesteren tegen de foltering en de anti-terreurwet, nadat verschillende studenten de mishandelingen en de foltering hadden aangeklaagd die ze hadden moeten ondergaan in handen van de Staatsveiligheid
Van primair belang in hun aanklacht was de vermelding dat de isolatie van de arrestanten, vastgelegd in de antiterreurwet die foltering erg vergemakkelijkt. Alle rechten van alle burgers moeten gerespecteerd worden en de verklaringen moeten vrij afgelegd kunnen worden. De behandeling van Leire Gallastegi is geen alleenstaand feit, maar dergelijke dingen gebeuren na elke arrestatie. De antiterreurwetwerd gecreëerd om Baskische militanten te arresteren en ze te folteren, zolang als mogelijk.
Op 22 mei bracht El Diario Vasco op pagina 6,negen regels onder de titel Klacht foltering van een ETA-gevangene. Er wordt met geen woord gerept over de antiterreurwet, evenmin wordt vermeldt dat Leire Gallastegi over het hele lichaam geslagen werd, de zak over de kop kreeg, het pistool tegen het hoofd geplaatst waarbij herhaalde malen de haan werd overgehaald en ze eveneens seksuele aanrandingen moest ondergaan. Evenmin werd vermeld dat Gallastegi meer dan één keer zelf diende te kiezen welke methode van foltering zou toegepast worden of dat ze kon kiezen tussen de borstelsteel en een verkrachting. We weten dat we hier kunnen verdergaan. We weten eveneens dat het verheimelijken van foltering medeschuldigheid inhoudt. Op zijn minst gedeeltelijk.
In het editoriaal van dezelfde dag meent DV mee te moeten delen dat Amnistia Internacional zich vergist en de objectiviteit van zijn opdracht doorweekt is van ideologische sympathie. Erger is het tersluiks negen verborgen lijnen naar buiten te brengen tegenover een dergelijke aanklacht van het Decanaat van Filologie en de Studentenraad.
Leire Gallastegi getuigt
De Baskische anti-foltergroep TAT heeft haar rapport over 2003 in het Engels vertaald. Op 14 februari 2004 vond er in Donostia (San Sebastian) een grote demonstratie plaats onder het motto '25 jaar marteling. Genoeg is genoeg!' Op het eind van de manifestatie lazen 2 jonge vrouwen, Leire Gallastegi en Anika Gil, een verklaring voor waarin zij hun ervaringen met marteling met de demonstranten deelden. De vertegenwoordiger van de Spaanse regering zond 2 dagen na de demonstratie de tekst van de verklaring naar de Openbaar Aanklager, om te kijken of er strafbare feiten instonden.
Op 27 mei 2003 werden in verschillende gemeenten van de kustprovincie Lapurdi in Frans-Baskenland 5 jongeren gearresteerd en opgesloten omdat ze zichzelfinsumiso a la injusticia burgerlijk ongehoorzaam aan het onrecht verklaarden. Ze weigerden de boete te betalen waartoe ze begin 2002 veroordeeld waren na een manifestatie in Baiona als protest tegen de actie van Magistraat Garzón tegen de jeugdorganisatie SEGI, die toen verboden werd. Ze werden toen veroordeeldvoor een straatbarricade tot bedragen tussen 720 en 1.080 Euro en het intrekken van het rijbewijs voor vier maanden. Nu zullen drie van hen gedurende 45 dagen moeten gaan zitten en de twee anderen 30 dagen! In Baiona kwam meteen een aantal personen op straat omte protesteren tegen deze nieuwe vorm van agressie tegen de Baskische jeugd en ze noemden als verantwoordelijke de Franse minister van Binnenlandse Zaken, Nicolas Sarkozy, die binnenkort Baskenland komt bezoeken. Hij werd meteen niet welkom geheten.
Fermin Muguruza is een Baskische zanger waarvan teksten niets aan duidelijkheid te wensen over laten. Ten gevolge hiervan wordt hij op steeds meer plaatsen in Spanje geboycot. Dit gebeurt meestal door "overkoepelende politieke organen" (vooral de zichzelf"democraten" noemenden PPisten van Aznar) die de inrichters onder druk zetten. De vorige zomer trok Muguruza vaak samen op met Manu Chao en toen Muguruza werd "afgelast" besloot Manu Chao solidair ook niet te spelen!"Me gusta Muguruza, me gustas tú" om Manu Chao te parafraseren...
De organisatie "Asociación de Víctimas del Terrorismo" (AVT) en de vrienden van de PP verklaarden eerder alniet de armen te zullen kruisen, maar de liedteksten van Muguruza te zullen ontleden op zoek naar elementen die een overtreding konden vormen van artikel 578 van de strafwet.
Zo gebeurde op 22 mei 2004 voor een concert in Rivas-Vaciamadrid (Madrid). De Regering van Madrid verbood het programma, maar omdat de inrichters in voorverkoop 2.000 kaarten aan de man hadden gebracht vreesden ze dat er zich bij een afgelasting incidenten zouden voordoen.
In Zorrozaurre (Bilbao) ging op 6 juni 2004 het feest door voor "fundraising" voor de Baskische Openbare Scholen. Als je Muguruza kan "strikken" is succes verzekerd. En Fermin láát zich voor dit soort aangelegenheden"strikken". Idem voor de clown, "Porrotx", ooit Batasunaraadslid in een gemeente in Gipuzkoa, maar beter bekend door de kinderanimatie..
Maar de PP in de Raad van Bilbao deed al het mogelijke om zich te verzetten tegen de aanwezigheid van Fermín Muguruza en "Porrotx" omdat ze "vrienden van het geweld zijn".
Op 25 mei 2005, in volle debat over de onderhandelingen tussen regering en ETA, wordt Otegi opgepakt (dit komt niet onverwacht, want hij genoot tot vóór de laatste verkiezingen van parlementaire onschendbaarheid).Het verhoor van Otegi, voorzien om 20.30 u., zou pas beginnen om 22.45 u.! Uiteindelijk, om 01.00 u. s nachts, werd Arnaldo Otegi beschuldigd van lidmaatschap van ETA en vrijgelaten op borgtocht van 400.000 euro. Hij mag het land niet verlaten en moet elke maandag en vrijdag verschijnen voor de rechtbank die het dichtst bij zijn woonplaats ligt. De reacties liegen er niet om: ze arresteren de man die met de witte vlag naar hen toe komt !!! En er hangen nog processen boven zijn hoofd.
Europese volksvertegenwoordigers bevestigen dat de annulatie van kieslijsten in Spanje een regelrechte aanval is op de burgerlijke en politieke rechten.
Zeventien gedeputeerden hebben een resolutie bekend gemaakt waarin zij aanklagen dat meer dan 380 abertzale kieslijsten door Spaanse rechtbanken werden verboden. Hierdoor zal de democratische oplossing voor het conflict nog moeilijker worden, en zij wijzen er ook op dat dit verbod een ernstige schending is van de meest fundamentele burgerljke en politieke rechten in Europa.
Xabier werd geboren in Aretxabaleta op 21 oktober 1949. In 1966 begon hij deel te nemen aan clandestiene vergaderingen van de vakbond COES, om even later de nationalistische vakbond LAB te vervoegen. In 1976 werd hij door de Guardia Civil gearresteerd omdat hij aan verschillende protestmanifestaties en arbeidersprotesten had deelgenomen. Van dan af was hij voortdurend slachtoffer van pesterijen door de politie.
Op 21 maart 1979 trouwt hij met Marixabel, de zuster van Txomin Iturbe. Twee jaar later werd hij voor de zoveelste maal gearresteerd. De heksenjacht beu besloot hij in 1983 te vluchten naar Iparralde, waar hij een jaar later op 23 mei 1984 aan een tankstation te Miarritze-Biarritz, door een huurling van het doodseskader GAL, van op een moto werd neergeschoten.
In de krant El Mundo verscheen op 22 mei 2007 het bericht, door radio Euskadi Irratia gelanceerd, dat de historische leider van ETA, de minzame Txillardegi de politieke partij Aralar (een afgescheurde partij van Batasuna) verlaat. Hij kon niet langer akkoord gaan met bepaalde besluiten van de leiding.
De 2 besluiten die de doorslag gaven, zijn:
1.De deelname van Aralar aan de eenzijdige hommage voor de slachtoffers van ETA, terwijl de slachtoffers van het staatsterrorisme in de vergeetputten blijven steken.
2.De coalitie die Aralar aangaat met EB-Berdeak (Ezker Batua-Groenen) voor de komende verkiezingen.
Nationalisten overplakken de verkiezingsaffiches met de opschriften Voor een democratisch proces en verkiezingen, geen illegalisering: Ilegalizaziorik Ez (zie foto). De PSOE en PNV worden hiervoor verantwoordelijk gesteld.
2.De Spaanse regering
Door tussenkomst van het Centrum Henri Dunant hebben vertegenwoordigers van de Spaanse regering, half april 2007, een onderhoud gehad in Brussel samen met vertegenwoordigers van ETA: de zoon van Josu Ternera, ex-volksvertegenwoordiger Jon Salaberría en Ainhoa Ozaeta.
Het onderhoud verliep onder de grootste spanning. De regering vroeg ETA geen aanslagen te plegen tijdens de verkiezingscampagne, zodat er dan na de verkiezingen terug aan tafel zou kunnen gezeten worden om het verdere verloop van het vredesproces te bespreken. ETA wilde, onder de gegeven omstandigheden van uitsluiting van een groot deel van de kiezers, geen garanties geven.
3.Het Foro de Ermua
Het Foro de Ermua (een mantelorganisatie van PP) heeft voor vanavond opgeroepen om voor de stadhuizen van de hoofdsteden te protesteren onder het thema ETA fuera de las instituciones, ETA buiten de verkiezingen. Zoals u weet zijn alle nationalistische organisaties volgens de koepel van PP-groepsucules eigendom van ETA. Enaangezien Batasuna opgeroepen heeft om massaal voor ANV te stemmen, is dus in hun logica ook ANV van ETA. Zij eisen dus noch min noch meer dat de historische partij, gesticht in 1930, verboden wordt. Tja!
Na de mobilisatie zal met de tranen in de ogen de nationale hymne gezongen worden.
Een Bask is zelfs niet vrij als hij wordt vrijgelaten.
Barbertje moet hangen
(op de foto: Ainara Gorostiaga en Mikel Soto)
Op 21 mei 2005 deed de Officier van Justitie (Openbaar Aanklager), Ignacio Gordillo een nieuwe poging om Ainara Gorostiaga, Aurken Sola, Jorge Txakarro, Mikel Soto en Eneko Iurramendi opnieuw te linken met ETA. Hij wil zijn conclusies herzien en eist nu 8 jaar cel voor een delict van lidmaatschap van gewapende bende.
Eind maart 2004 liet Magistraat Garzón vier Basken vrij die twee jaar achter de tralies zaten wegens een vermeende aanslag op een UPN-raadslid van Leitrza, Múgica. Het gaat om Ainara Gorostiaga, Mikel Soto, Aurken Sola en Jorge Txokarro. Wat hadden ze op hun kerfstok? Helemaal niets! Daarom werden ze ook vrijgelaten. Na twéé jaar! Waarom werden ze dan 2 jaar vastgehouden? Zij gebruikten als bewijsmateriaal de verklaring (zelfbeschuldiging) die Gorostiaga aflegde, toen ze tijdens de isolatiedetentie vreselijk gefolterd werd door de Guardia Civil.
De vrijlating kwam er nadat de krant Diario de Navarra bekend maakte dat twee anderen, Andoni Otegi en Oscar Zelarain, zichzelf in september 2002 als dader van de aanslag aangegeven hadden bij de Franse antiterrorismemagistraat, Laurence Le Vert.
Het is dus bijzonder eigenaardig dat Frankrijk, die toch zo uitmuntend samenwerkt in hun strijd tegen het Baskische terrorisme, deze bekentenis niet zou doorgegeven hebben aan Spanje.
Wat hieraan vooraf ging:
Op 24 februari 2002 werden Gorostiaga en Soto gearresteerd bij een gevangenenbezoek. (Je zou toch een halve gare moeten zijn om op gevangenenbezoek te gaan als je zélf een aanslag gepleegd hebt!)Maar er volgden op 28 februari 2002 in deze zaak 14 arrestaties! waaronder die van de twee anderen in Pamplona. Hoe erg ze werden tussen gepakt, mag al blijken uit de lichamelijke toestand van Soto die niet in de mogelijkheid was te verschijnen, maar naar het gevangenisziekenhuis diende te worden overgebracht! Txokarro moest naar het ziekenhuis met een zenuwinzinking. Hij had brandwonden (elektroden?) over het hele lichaam en hoorde bijna niet meer (wegens het afvuren van eenrevolver vlak naast zijn oor. Schijnexecuties, dus!).
Omdat Spanje hen toch niet zo maar kon laten gaan werden, wegens lidmaatschap, Iurrramendi, Gorrostiaga en Soto elk tot 2 jaar en tot 245 euro veroordeeld, terwijl Sola en Txokarro 1 jaar en 3 maanden cel kregen en dezelfde geldstraf.Omwille van de periode die ze in voorarrest zaten mochten ze naar huis.
Gisterenavond, 19 mei 2007, werd om 18:40:00u het bericht bekend gemaakt dat Eva Forest was overleden.
Eva Forest, geboren in Barcelona in 1928, is psychiater, schrijfster en actief feministe. Gedurende de Spaanse burgeroorlog stond zij op het punt, zoals zovele kinderen, om in Rusland ondergebracht te worden, maar zij bleef uiteindelijk in Spanje. Gedurende het Proces van Burgos (december 1970) richtte zij in Madrid het Comité de Solidaridad con Euskadi, solidariteitscomité Euskadi op. Naar aanleiding van de aanslag op Admiraal Carrero Blanco op 20 december 1973, en zich baserend op de gebeurtenissen, schrijft zij een boek "Operación Ogro", onder het pseudoniem van Julen Agirre. Zij wordt er van verdacht verbindingsvrouw te zijn tussen de Baskische onafhankelijkheidsbeweging ETA en de communisten. Op 24 september 1974 wordt zij gearresteerd op beschuldiging van samenwerking met ETA en op beschuldiging betrokken te zijn geweest bij de aanslag op Carrero Blanco. Zij wordt bijna 3 jaar opgesloten, zonder vorm van proces, wordt verhoord en gemarteld en uiteindelijk vrijgelaten op 1 juni 1977. In dat zelfde jaar vestigt zij zich met haar familie (haar man is Alfonso Sastre) in Hondarribia-Fuenterrabia, Euskadi. In 1979 is zij één van de promotoren van de groep tegen foltering, TAT- Torturaren Aurkako Taldea.
José Luis Mondragon Elorza Moriko Roke Méndez Villada Poeta +20 mei 1974
In mijn webstek is er sprake van een infiltrant in ETA El Lobo. Hij was niet de enige. Een andere die vandaag ter sprake komt is Cocoliso, de schuilnaam voor Jesús Arrondo Martín. In 1974 kon hij een onafhankelijk commando over de grens lokken waar ze werden afgemaakt. Twee van zijn slachtoffers waren José Luis Mondragon Elorza Moriko en Roke Méndez Villada Poeata.
Moriko werd geboren te Arrasate in 1947 en Poeta te Santurtzi ook in 1947. Beiden werden ze vrijwilligers bij ETA en zochten onderdak in Iparralde. In mei wilden ze de muga oversteken naar Hegoalde, zonder medeweten van de ETA-leiding, om de ontvoering van de ondernemer Manuel Montero voor te bereiden. Op 20 mei 1974 kwamen ze met een opblaasbaar bootje en in gezelschap van Cocoliso aan op het strand Frailes de Hondarribia aan. Een groot aantal Guardia Civiles stond verdekt opgesteld. Terwijl beiden uitstapten, Cocoliso bleef in het bootje, werden ze zonder waarschuwing door een kogelregen afgemaakt. Cocoliso liep geen schram op.
Josu Retolaza Loidi werd in Eibar geboren in 1952. Op 13-jarige leeftijd deed hij zijn intrede in het Seminario de Asensio te Logroño om later, op 17-jarige leeftijd naar het seminarie van Irún over te stappen. Twee jaar later zag hij het voor bekeken en zonder een reden op te geven, keerde hij terug naar de burgerlijke staat. Wel belangrijk om weten is dat zijn uitstap samenviel met het Proces van Burgos, toen heel wat Baskische priesters zich mobiliseerden om te protesteren, om ETA-vrijwilligers onderduikadressen te bezorgen of om hen te helpen vluchten naar Iparralde. Na zijn legerdienst bij de División Acorazada Brunete in Madrid ging hij alleen wonen. Iedereen was stomverbaasd te horen dat hij toegetreden was als vrijwilliger voor ETA. Hij werd gearresteerd, in het bezit van wapens, en tot 20 jaar cel veroordeeld. In de gevangenis werd een eigenaardige vlek op zijn rug ontdekt, men dacht dat het een puist was of een wrat. Er werd hem een product toegediend, maar de wrat werd groter en veranderde van kleur. Veel te laat en als gevolg van nonchalance werd huidkanker vastgesteld. Hij werd in 1986 overgebracht naar een sanatorium in Donostia waar hij terminaal werd verklaard. Terug in vrijheid verhuisde hij naar Deba en genoot hij nog een tijdje van de zee. Hij overleed in Deba op 19 mei 1987. Hij was 35 jaar geworden.
De hoogste Spaanse magistraat, Cándido Conde-Pumpido, slaat en zalft.
Hij zalft als hij zegt dat ze misschien te ver gegaan zijn in het annuleren van de kieslijsten van Izquierda Abertzale. Er zijn nu dorpen, waar de nationalisten heel sterk staan, waar geen enkele kandidatuur meer is. Ter verdediging voert hij aan dat de Ley de Partidos scrupuleus werd nageleefd. Dura lex, sed lex.
Hij slaat als hij bepaalde groepen uit de samenleving (hij noemt geen namen, maar de verwijzing naar de PP is duidelijk) verwijt de Ley de Partidos te misbruiken als een soort electoraal Guantanamo. De PP wil de politieke partij ANV volledig verboden zien.
Deze uitspraak, afgelegd voor Europa Press, heeft de nu al opgehitste gemoederen nog een grotere opwaartse stoot gegeven.
Deze uitspraak moet toch de wenkbrauwen doen fronsen: misschien zijn we te ver gegaan. Is de wet dan toch geïnterpreteerd volgens politieke dictaten?
Noot: op de foto is de vrouw met de vuist omhoog moeder Maritxu. Haar zoon werd door de doodseskaders van GAL, in caféMonbar te Baiona, samen met drie anderen afgemaakt in de tachtiger jaren.
Op 18 mei 2005 verschenen in Iruñea-Pamplona acht jongeren voor de rechtbank voor openbare ordeverstoring en aanslag. Er werd tussen 3 en 8 jaar cel tegen hen geëist!
Welke verschrikkelijke aanvallen tegen de Spaanse Staat hebben ze op hun geweten?
Het vertonen van een spandoek!
Ernest Hemingway, ereburger van Pamplona, schrijft in één van zijn boeken dat met de vuurpijl op 6 juli om 12 uur s middags de San Fermin-feesten ontploffen. Als van op het balkon van het stadhuis de vuurpijl wordt afgeschoten, komt er een wolk van champagne boven de massa hangen. Steeds zijn er spandoeken die amnestie eisen wantBasken vergeten nooit de afwezigen (in de gevangenis) en de meest gekende slogan is dan ook:
Jaiak, bai. Borroka ere bai.
Feest, ja, Strijd, eveneens.
Sedert het regime Aznar de wurgpaal ten aanzien van de Basken aandraaide, bleven de broeders uit Navarra, de UNP onder de leiding van Sanz niet achter. Met de komst van Yolanda Barcina (zie foto) op de burgemeesterszetel van de hoofdstad van Navarra werd de repressie nog erger: de TV-zenders kregen geld als ze de spandoeken en de Baskische vlaggen, Ikurriñas, uit beeld hielden. Toen dat niet hielp werd de politie ingezet. Zelfs Batasuna-raadsleden werden fysiek aangevallen en verwijderd. Jongeren met een Baskische vlag werden daar eerst van beroofd en later werden ze zelfs meegenomen.
Hetzelfde gebeurde in 2002. Zeven jongeren werden opgepakt en overgebracht naar . het Hooggerechtshof in Madrid! Van daaruit stuurde de magistraat 5 van hen naar de supergevangenis van Soto del Real! Maanden later kwam men toch tot het besef dat er niet voldoende elementen waren om de gevangenen in Madrid te berechten en daarom werden ze overgebracht naar het provinciale gerecht in Pamplona.
Op de zitting bleek dat een aantal politiemannen die kwamen getuigen tot de Informatiebrigade behoorden ende jongeren gewoon hadden gearresteerd omdat ze tot de radicale sector hoorden en ze hen al eerder kenden! Ook was de politie weer aangevallen met Baskische vlaggenstokken en met ballonnen met roze verf. Toch had niemand van de agenten besmeurde kleren of fotos ervan als bewijs.
Vragen aan de beschuldigden als Hebt U een broer in de gevangenis in Frankrijk? of Bent U actief in de Baskische bevrijdingsbeweging? werden door de rechter overruled!Eén van de agenten beweerde ook 500 dagen buiten strijd geweest te zijn!
Jongzijn en nationalistisch kan in Navarra al snel op een delict uitdraaien!
Tijdens de parlementaire zitting van 17 mei 1994 beklom Jon Idigoras nog maar eens het podium. Onder hyenagehuil van spreekkoren als 'Buiten!' en 'Moordenaar!' begon hij aan zijn toespraak: "Blijf met uw vuile handen van Baskenland af. Bemoei U niet met onze zaken. Stop met ons Volk te onderdrukken en ons uit te buiten. Laat ons met rust."Na de slotwoorden "Gora Euskadi Askatuta" toonde hij een A-4tje met de tekst"Blijf met uw vuile handen van Baskenland af". In het voorbijgaan, legde hij het papier voor Felipe González neer.De hel was los! Later zei Idigoras hierover: "Ik had ze gepakt waar het hen het meest pijn deed."
Na zijn verkiezing van 1993 werd Idigoras op het koninklijk paleis ontboden. Toevallig viel het bezoek samen met een ETA-aanslag in de hoofdstad, waarbij 6 militairen het leven verloren. In Madrid reden ze verloren en er zat niets anders op dan de (wegens de aanslag) alom tegenwoordige Guardia Civil de weg te vragen! Uiteindelijk werd de wagen van de 'vertegenwoordigers van ETA' door de groene Landrover, met loeiende sirenes en blauwe zwaailichten, geëscorteerd tot aan het Zarzuelapaleis, waar ze nét op tijd aankwamen! Omdat het protocol het voorschreef, diende hij een "stropdas" te lenen die hij ostentatief vóór de camera's van de Spaanse TV scheef rond zijn nek trok als gold het een strop! Het onderhoud duurde tien minuten. Tussen de verwelkoming van de koning en diens slotwoord was enkel Idigoras aan het woord! Die kans zou hij nooit meer krijgen
El Supremo prohíbe la inscripción de ASB como partido político
Zoals onlangs aangekondigd, werd vandaag 16 mei 2007 in openbare zitting voor de Sala 61 van het Tribunal Supremo het beroep behandeld, ingediend door ASB.
Zoals te verwachten was, heeft de Sala 61 unaniem beslist de inschrijving van Abertzale Sozialistak Batasuna in het register van de politieke partijen te verbieden. Het vonnis wordt morgen bekendgemaakt. Eens te meer werd een politieke partij verboden. De hoeveelste al? Ik ben de tel kwijt! Leve de democratie!
Op 16 mei 2004 klaagt de organisatie "Servicio de Paz y Justicia en América Latína" verregaande onregelmatigheden aan.
Op 8 juni 2004 zal in Buenos Aires het proces beginnen tegen de Bask Josu Lariz Iriondo (zie foto), waar hij sedert 2002 vast zit. De organisatie "Servicio de Paz y Justicia en América Latína" klaagt de onregelmatigheden aan in deze zaak. Zoals het feit dat de Argentijnse magistraat de datum van het proces vastlegde hoewel de verdediging nog niet de volledige gevraagde bewijslast ontvangen had.
Alles begon in Uruguay waar Lariz op 22 november 2002 in de hoofdstad Montevideo te horen kreeg dat de Spaanse uitleveringseis verworpen was. Hij bleef wel onder politietoezicht omdat er nog iets tegen hem liep. Toen de advocaat van Lariz hem meteen daarop wilde opzoeken, bleek dat hij naar het vliegveld Carrasco "versleept" was, richting Buenos Aires. Een regelrechte ontvoering! Hierbij werd de eigen wetgeving op méér dan één punt overtreden.
Lariz had echter een identiteitskaart van Uruguay (waar hij trouwens al vijftien jaar verblijft!), is sedert 1988 met een Uruguayaanse gehuwd, heeft er kinderen en was nooit in het "buitenland" veroordeeld. De zaak zorgde voor grote consternatie in het land en daarbij werd zelfs de Spaanse ambassade beschuldigd "onjuiste informatie" (valse documenten) verschaft te hebben!Lariz had er bovendien een faam opgebouwd als kok in een Baskisch restaurant. (Bij de huiszoeking werden dan ook voornamelijk kookboeken meegenomen!)
Men zal zich afvragen waarom Spanje dan toch succes haalt ondanks de flinterdunne dossiers.Heel eenvoudig: regelmatig daalde president Aznar als een Spaanse Sinterklaas uit de hemel, de zakken gevuld met Spaans gemeenschapsgeld...Zo betaalde Spanje voor de uitlevering van Josu Lariz 400.000 euro aan Uruguay. Bovendien beloofde de leider van de PP tussen te komen bij de EU om de opgelegde vleesquota te verhogen.
Op de Top vande "Ibero-Amerikaanse" presidenten in november 2002 trof Aznar de Mexicaanse president, Fox. Dezelfde dag werd José Antonio Borde Gaztelumendi door Mexico aan Spanje uitgeleverd. Kort na de ontmoeting werd er in Uruguay een officiële donatie van 300.500 euro genoteerd aan de "Ministerio Público y Fiscal" via de Spaanse "Banco de Bilbao Vizcaya Argentaria".
"Servicio de Paz y Justicia en América Latína" werd gesticht in 1974 en één van de stichters was Adolfo Pérez Esquivel, Nobelprijs voor de vrede in 1980.
Federico Krutwig (foto) werd op 15 mei 1921 geboren te Getxo (Bizkaia). Hij studeerde Handelsingenieur, Rechten, Economische Wetenschappen en Oosterse talen in Parijs en Bonn. Op jonge leeftijd studeerde hij het Euskara als autodidact. Op vrij jonge leeftijd (1943) werd hij lid van de "Baskische Academie", om er de academie te revitaliseren. In 1952, ter gelegenheid van de opname van Luis Villasante in de Euskaltzaindia (Academia de la Lengua Vasca), sprak Krutwig een prachtige inauguratierede uit. Hij klaagde hierbij in scherpe bewoordingen de politiek van de katholieke staatskerk aan omwille van hun minachtende houding ten overstaan van het Euskara. De regering te Madrid beschouwde die uitspraak als aansporing tot rebellie en smaad aan de autoriteiten. Hij werd daarom in mei 1952 verbannen. In Saint Jean de Luz kwam hij in contact met Baskische ballingen.
Vanaf 1961 begon hij aan zijn meest bekende werk te schrijven Vasconia, waarbij hij het traditionele nationalisme van Sabino Arana in vraag stelde, waarbij hij het Euskara hevig promootte (hij beschuldigde o.a. de president in ballingschap,Jesús María de Leizaola Sánchez, ervan zijn kinderen niet in het Euskara te hebben opgevoed), waarbij hij het startschot gaf voor de gewapende strijd: de guerrilla de asfalto in de steden en de guerrilla de monte op het platteland. In 1963 publiceerde hij Vasconia, een werk dat een grote invloed zal hebben op de ideologie van ETA, het was als het ware bijbel van de toenmalige antifranquistische Etarras. Hij werkte nauw samen met de ex-leden van EGI in de voorbereidende debatten over de gewapende strijd. Als gevolg hiervan werd hij door de Franse regering in 1964 uitgewezen. Na zijn verblijf in Iparralde (Frans-Baskenland), nam hij op verschillende plaatsen zijn intrek: Brussel, Rome, de Italiaanse Alpen In Brussel, waar hij lange tijd gewoond heeft, raakte hij bevriend met de weduwe van VU-senator Lode Claesen had daar goede kontakten met enkele "Vlaamse Democraten", een progressieve groep binnen de Volksunie. In Brussel legde hij contacten met leden van ETA (alhoewel hij zelf nooit lid geweest is) om de artikelen voor te bereiden die aan bod zouden komen in de 5de Assemblee. Bij de dood van Franco verbrak hij alle relaties met ETA en vestigde zich te Zarautz, om zich volledig te bezinnen en om verder te werken aan zijn literaire productie. Benevens Vasconia (1963), schreef hij nog andere werken La Cuestión Vasca (1965), Vasconia y la nueva Europa (1976), Belatzen Baratza (1979), Crítica de la crítica (1985), Los gitanos vascos (1986)en heel veel artikels. Hij gebruikte verscheidene pseudoniemen: Hobeko de Garralda, L. Fernandez, G. Zúñiga, Fernando Sarrailh de Ihartza, etc
Krutwig overleed in november 1998 in Bilbo, en hij werd begraven op het kerkhof van Derio in aanwezigheid van honderden personen, waaronder de president van de Euskaltzaindia, Jean Haritschelhar, en een groot aantal academici.
De ETA-beweging kreeg haar ideologische basis van Federico Krutwig Sagredo die een synthese poogde te maken tussen een soms ietwat overdreven emotioneel beleefd Baskisch nationalisme (in die tijd was dat zeker niet emotioneel, en je moet alles in zijn tijd zien) en de bevrijdingstheorie die inmiddels uit de derde wereld naar Europa was overgewaaid. Thans wordt Krutwig door velen beschouwd als een warhoofd, maar hij drukte ontegenzeggelijk zijn stempel op de jonge radicalen van de zestiger jaren.
Onder invloed van de theorie van Krutwig ontpopte ETA zich ook als een steunpunt van de clandestiene vakbeweging. De franquistische verticale vakbeweging (corporatisme) was namelijk een speelbal in handen van het regime. Zodra alle vreedzame middelen zoals discussie, werk- en hongerstakingen of betogingen uitgeput waren, greep ETA gewapenderhand in. In december 1972 hadden tezelfdertijd vier bomaanslagen plaats in een briljant georkestreerde actie: op éénzelfde moment en bij klaarlichte dag worden vier bureaus van de verticale vakbond (Hernani, Tolosa, Renteria en Irún) vernietigd. ETA motiveerde die geruchtmakende aanval als een poging de ware natuur van de verticale vakbeweging voor het volk te ontmaskeren en aan te tonen dat het één van de meest efficiënte repressie-instrumenten van de Spaanse staat was. Ook vormden de aanslagen een aanmoediging voor de inmiddels uitgebroken stakingen. Tenslotte werd de kwetsbaarheid van het franquistische apparaat aangetoond. ETA ging er wel steeds van uit dat de bourgeoisie niet met de Spaanse oligarchie mocht worden vereenzelvigd. Niet de burgerij, maar een beperkte oligarchie vormde met haar in het oog springende economische en politieke monopolypositie de heersende groep (ook beschreven in Vasconia). Die klasse maakte gebruik van het Spaanse staatsapparaat om haar eigen belangen veilig te stellen. Objectief gezien verhield ze zich daardoor, aldus ETA, als een vreemd element ten aanzien van het Baskische volk. Hoewel dus actief op het syndicale front bleef ETA voor alles een nationalistische groepering, de voorhoede van een breed volksfront tegen de Spaanse oligarchie en het centralistische staatsapparaat.
