Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
03-06-2007
We hebben de factuur duur betaald
Jon Idigoras Gerrikabeitia +3 juni 2005
Op 3 juni 2005 overleed in een ziekenhuis van Deusto (Bilbao) Jon Idigoras. Hij werd 69 jaar. Idigoras overleed aan een zware longziekte en niemand had gedacht dat hij ooit in een bed aan zijn einde zou komen! Hij was een vakbondsman, maar dan niet van dat soort zoals er in ons land rondlopen. Idigoras was eerst Bask en dan nog eens Bask!
"We hebben de factuur van de repressie duur betaald. Maar we deden het recht opstaand en met de vuisten gesloten. Nu gaan we verder strijden tot aan de zege." Dit waren zijn laatste woorden in het openbaar, bij de presentatie van het vredesprogramma, "Nu het Volk, nu de Vrede", in de Velodroom van Donostia op 14 november van het vorig jaar.
In Zornotza stroomden duizenden radicale Basken samen om de laatste eer te bewijzen aan de man die steeds tussen hen in was blijven staan. Onder de aanwezigen o.a. José Angel Iribar, de legendarische keeper van Athletic Bilbao, maar ook leden van de Baskische Regering. Evenwel "ten persoonlijken titel".
Jon Idigoras werd op 3 mei 1936 geboren in Zornotza (Amorebieta), niet zo ver van de stad Gernika die niet zó lang daarna gebombardeerd zou worden. Op zijn vijftiende begon hij als metaalarbeider, ontplooide al snel een syndicale activiteit en kwam op die manier bijna naadloos in de ETA-wereld terecht. Idigoras was een blije man met een enorm charisma. Tussen 1958 en 1974 tijdens de Francodictatuur, werd hij verschillende keren gearresteerd, en in 1977 nam hij uiteindelijk de benen naar Iparralde, het deel van Baskenland dat door de Franse staat verdrukt wordt. Toch stond hij mee aan de wieg van het radicale syndicaat, LAB en daarvoor kwam hij regelmatig in het geheim, als Julián López Antolín, naar "het binnenland". Zo ook die keer dat hij met 80 vakbondsafgevaardigden een clandestiene vergadering georganiseerd had in het historische klooster van Arantzazu, hoog boven Arrasate-Mondragon. Toen er een omsingeling door de Guardia Civil dreigde, namen ze allen de benen, de bergen in. Allen, op één na: Jon Idigoras. Die dook onder in het kloosterslot en werd er verstopt door één van de Franciscanenmonniken.De volgende morgen werd hij in de bestelwagen van de paters "ontzet" en afgezet in Arrasate!
Bij gebrek aan bewijzen werden een paar processen tegen Arnaldo Otegi geseponeerd:
-op 22 maart 2007 voor de hommage en de bloemenhulde voor Olaia Kastresana, die omkwam toen een bom in haar handen ontplofte
-op 9 april 2007 voor de hommage en de bloemenhulde voor Arkaitz Otazua (zie foto), die neergeschoten werd door de Ertzaintza in Puerto de Herrera (Alava). Hierbij zullen nog 22 andere leden van Batasuna moeten terecht staan.
Gisteren, 1 juni 2007, werd melding gemaakt van de heropening van het proces Arkaitz, door magistraat Grande-Marlaska en tegen de wil van het Openbaar Ministerie in. De magistraat had bij de commerciële zender Antena 3 de video van de hommage van 20 september 2003 opgevorderd, omdat gesuggereerd werd dat Otegi zou geroepen hebben: Gora ETA, leve ETA en Arkaitz gudari, Arkaitz, Baskisch soldaat. Dit wordt sterk in twijfel getrokken. Wellicht heeft Otegi geroepen Gora, Euskadi Ta Askatasuna, leve Baskenland en vrijheid. Maar omdat die leuze de beginletters vormen van ETA, is vlug een stok gevonden om een hond te slaan.
Maar hiermee is de kous niet af. Er is nog een zaak hangende over een hommage en bloemenhulde op juli 2005 in Amorebieta voor José María Sagarduy (de langst verblijvende Etarra in een cel) en een hommage en bloemenhulde voor de25ste verjaardag van de moord op Argala door het BVE op 21 december 2003. Over deze laatste zaak wordt op 7 juni 2007 in beroep beraadslaagd of de veroordeling van 15 maanden cel gehandhaafd blijft of niet. Met andere woorden of Otegi in de cel moet of niet.
Uitspraak in de zaak Sumario 8/97 op 31 mei 2007.
Afgezien van het feit dat het vonnis nog niet openbaar werd gemaakt, is wel al geweten wat de gevolgen van het vonnis zijn:
Pablo Montoya, Koldo Nikolas en Arantza Rus tot 7 jaar cel Joseba Miren de la Higuera tot 3 jaar cel Karlos Xabier Montoya en David Abarzuza tot 1 jaar cel Alberto Pio en Oskar Estebariz, respectievelijk 6 en 4 maanden cel Koldo Barberia, Mikel Auza en Asier Varela vrijspraak
Bovenop komt nog een boete van 400.000 euros.
Ik wil er nog eens op wijzen dat de aanklacht hoofdzakelijk gebaseerd is op zelfbeschuldingingen onder foltering afgelegd. De mildere straffen die uitgesproken werden, hebben alleen betrekking op de lange termijn van 10 jaar die nodig was om tot dat onrechtvaardig vonnis te komen. Askatasuna, de antirepressie-organisatie zegt hierover: Een tribunaal dat veroordeelt op basis van verklaringen afgelegd onder marteling, kan niet als democratisch beschouwd worden.
Wat voorafging.
Op 8 maart 2007, en dus 10 jaar na de feiten is het proces van start gegaan tegen 12 jongeren uit Navarra. De Openbare Aanklager formuleert 26 aanklachten, eist meer dan 400 jaar cel en een schadevergoeding van 665.590 euros. De toenmalige minderjarigen werden in eerste instantie aangeklaagd, maar uiteindelijk uit het proces geweerd. Zij worden nu wel als getuigen opgeroepen. Op 15 februari 2007 werd het proces verdaagd, omdat de voorzitster van het Hof de alom bekende Angela Murillo was (bekend van haar partijdige houding in het macroproces 18/98). Zij werd door de verdediging gewraakt.
In Madrid gaat dus het grootste proces over Kale Borroka (straatgeweld) van start. Tien jaar na de feiten: het proces Sumario 8/97. In de eerste helft van 1997 werden in Navarra 114 jongeren gearresteerd. Het merendeel was minderjarig, maar bijna allen werden ze gefolterd. De arrestaties kwamen met golven. Dat was al een bewijs dat ze vreselijk werden aangepakt en namen noemden. De zaak begon met elf jongeren uit Atarrabia die te weten kwamen dat ze door de politie werden gezocht en beslisten naar het Gerecht in Pamplona te trekken om op die manier vrijwillig te verschijnen. Maar dit was zonder de waard gerekend, want onderweg pakte de politie hen op en versleepte hen meteen naar Madrid. David Abarzuza vertelde hoe ze zijn boeien zo strak aantrokken dat het enorm pijn deed. Meteen begonnen ze hem te slaan: op de teelballen, de keel, in de zij. Daarna werden vingers, duimen armen omgewrongen. Dan volgde de plastic zak (la bolsa) die over het hoofd werd getrokken tot de verstikkingsdood toe. Abarzuza dacht dat hij ging sterven. Ze bleven de zak bij herhaling over het hoofd trekken tot hij het bewustzijn dreigde te verliezen. Daarop ging het vliegensvlug naar een geneesheer.
Een ander arrestant, die later op borg vrijkwam, kreeg de plastic zak gedurende een half uur met tussenpozen over het hoofd getrokken! Een politieman zei terloops dat ze met hem konden doen wat ze wilden. Ze bleven maar slaan en ze dreigden hem met een injectie het aids-virus toe te dienen.
Juan Pablo Montoya was net 18 jaar geworden en zit daarom op het bankje van de beschuldigden. Er wordt 56 jaar tegen hem geëist! Tijdens de ondervraging werd hij door het venster gestoken met de bedreiging dat ze hem naar beneden zouden duwen als hij niet sprak. Toen ik verder weigerde, haalde één hen een kleine revolver boven en haalde de haan naar achteren.
De aanhoudingsgolven zouden zes maanden aanhouden. Het was op dat ogenblik dat de term grupos Y werd uitgevonden. De jongeren werden allemaal beschuldigd te horen tot inlichtingengroepen van ETA. Eind 1996 kwam een nieuwe groep van 100 politiemannen op het commissariaat in de Generaal Chinchillastraat in Pamplona. Zij hadden het bevel gekregen ten minste 100 arrestaties per week te verrichten. Leden van organisaties van ouders van arrestanten (GURASOAK) en familieleden van gevangenen (SENIDEAK) die wekelijks tegen deze mistoestanden protesteerden, kwamen op een avond met 50 in de cel terecht!
Tijdens de middageditie van het VTM-nieuws werd melding gemaakt van het brutale optreden van de politie van Barcelona tegen een arrestante. Merkwaardig hieraan is dat dit kan geïnterpreteerd worden als een eenmalig feit, terwijl iedereen weet dat de schandalige folterpraktijken van Baskische politieke gevangenen dagelijkse kost zijn in Spanje. Het is onbegonnen werk alle slachtoffers op te noemen, maar ik heb nog nooit iets op onze berichtgeving gehoord over die praktijken. Selectieve verontwaardiging?
De alomtegenwoordige PP is verontwaardigd dat de politie nu als dader wordt opgevoerd.
Leitza een Baskisch stadje in het groene deel van Navarra.
Leitza is een gemeente in de Spaanse provincie Navarra.
De foto hiernaast verwijst naar onderstaande cursieve tekst.
Terwijl ik mijn berichtje (ter beschikking gesteld door W. Hensgen) over de gebeurtenissen in Leitza opstelde, vernam ik dat het dorpje in het nieuws gekomen was door de opname van een film. De Plaza van het dorpje kreeg opnieuw de trieste aanblik van het franquistisch verleden met Spaanse vlaggen, propaganda voor de Movimiento en fotos van Franco. De Plaza werd omgevormd tot de voornaamste locatie van de nieuwste film van Helena Taberna: La buena nueva. Een film over liefde, oorlog en religie tijdens de Spaanse Burgeroorlog. In de film krijgt het dorp de fictieve naam Alzania.
Leitza heeft altijd al stevige nationalistische reflexen vertoond en waarschijnlijk werden ze daarom beloond met een kazerne van de Guardia Civil. In vrijwel elke Baskische gemeente met een dergelijke bezettende macht haalde (Herri) Batasuna in het verleden zonder moeite de volstrekte meerderheid in de raad. Maar Batasuna werd verboden en nu is een meerderheid van de inwoners niet vertegenwoordigd in de raad. Aralar, de partij van Patxi Zabaleta, ooit uit Batasuna gestapt omdat die partij het ETA-geweld niet afkeurde, levert nu de burgemeester.
Op 1 juni 2004 vierde Leitza zijn culturele week, Baskisch van aard en nationalistisch van uitvoering maar waarschijnlijk cultureel genoemd omdat zoiets toch moeilijk kan verboden worden
Zaterdagavond werd het compacte stadje, zoals in de hoogdagen van de Francodictatuur,ingenomen door de Guardia Civil. Dit stond niet in het draaiboek van de organisatie en het gebeurde op de gekende wijze: autoritair, patserig en uitdagend, zoals sommige mensen menen te moeten doen als ze op een ander zijn. Alle jongeren dienden zonder enig aanleiding hun identiteitsbewijzen te tonen.Moet het gezegd worden dat er helemaal geen aanleiding was tot dit arrogant gedrag? Omdat het niet tot incidenten kwam, belemmerde de Guardia Civil dan maar een optreden van een muziekgroep. Een eind voorbij middernacht diende burgemeester, Patxi Sáenz, naar de kazerne te trekken om de vergunning voor het optreden te tonen! De kroegen hadden, zoals dat bij dergelijke feesten past, een nachtvergunning.
De Guardia Civil hielp (door haar uniformen) Leitza nog maar eens groener te zijn dan het al gedurende eeuwen is.
De Baskische bisschoppen (Bilbao, Donostia en Gasteiz) tonen hun ongerustheid over de gevolgen van de Partijenwet die de bedoeling heeft de partij van de linkse nationalisten, Batasuna te verbieden. Dit staat in hun herderlijk schrijven van 31 mei 2002, onder de titel Preparar la Paz.
En wat zegt de PP-Regering? De bisschoppen vertegenwoordigen niets! Volgens Pio Cabanillasverdedigen de bisschoppen de straffeloosheid van Batasuna, de vrede van de lafaards.
Kort nadien werd er een verklaring verspreid die door 358 Baskische priesters werd ondertekend. Hierin worden alle rechten van het Baskische volk verdedigd en bevorderd als weg om alle conflicten te boven te komen op de weg naar de vrede. Minister Piqué roept daarop zelfs de Pauselijk nuntius in Spanje op het matje. Tijdens de onzalige Francodictatuur was dit voldoende om de gelederen, onder de kromstaf weer gesloten te krijgen. Maar toen verscheen de dictator ook op kerkelijke feesten in de kerk onder het baldakijnterwijl via het orgel de nationale hymne weerklonk.
Iturgaiz noemt het herderlijk schrijven een écht schandaal omdat de bisschoppen de beulen verdedigen en niet de slachtoffers. Nooit schreven ze een herderlijke brief bij de moord op Miguel Angel Blanco.
Xabier Arzalluz begrijpt niet wat er toch gaande is. De brief veroordeelt ETA toch krachtdadig. Maar het ergst vindt de PNV-president nog de volgzaamheid van de socialistische oppositieleider, Rodríguez Zapatero, die de Spaanse Bisschoppenconferentie ging oproepen de Baskische bisschoppen tot de orde te roepen!
Volgens de Bisschop van Pamplonaechter, Monseñor Sebastián, kan het recht op zelfbeschikking van dit volk niet verdedigd worden! Sebastián trekt zelfs in twijfel dat er een écht verschillend Baskisch Volk is.Hij is niet van mening dat Het Baskische Volk of Baskenland bezet is door anderen. Maar van de 358 priesters die zich uitspraken voor zelfbestuur horen er wel 76 tot het diocees van Sebastián! Maar de namen van deze personen werden bij een notaris ondergebracht, omdat de ondertekenaars persoonlijke of pastorale represailles vrezen. De 358 ondertekenaars sturen hun tekst nu naar de Europese bisdommen.
De Spaanse Regeringspresident,Aznarnoemt hetherderlijk schrijven een zware morele en intellectuele perversiteit.
HetVaticaanmaakte inmiddels bekend niet op te treden tegen de bisschoppen die zich uitspreken tegen het buiten de wet stellen van Batasuna.
Joseba Azkarraga (EA), Baskisch minister van justitie, zegt dat het niet onwaarschijnlijk zou zijn als de Baskische priesters zouden vervangen worden door militaire exemplaren. In 1974 klaagde de bisschop van Bilba, Añoveros, de situatie in Baskenland aan. Franco was woedend en stuurde een militair vliegtuig naar de vlieghaven van Sondika met de bedoeling Añoveros het land uit te zetten indien dit nodig was. Maar Añoveros haalde de Europese pers en de zaak bracht Franco veel schade toe.
Uiteindelijk zal zelfs de Spaanse Bisschoppenconferentie, méér Spaans dan Bisschop, zich uitspreken tegen de kritiek van de PP-regering op het herderlijk schrijven hetgeen Jaime Ignacio del Burgo (PP-Navarra) doet verklaren het niet verwonderlijk is dat de kerken leeglopen.
La Razón weet later te melden dat één van de ondertekenende priesters in Gara schreef, terwijl een andere een school voor Baskisch onderwijs oprichtte, alsof het om een geval van zware misdaad gaat
Elke Spaanse krant heeft zijn terrorismespecialist. Voor de krant ABC is J. Pagola een veteraan ter zake. Op 30 mei 2005 schonk hij zijn lezers nog eens, wat vroeger een cursiefje heette.
Pagola vertelt over een kroegentocht door het oude centrum van Donostia. Hij wil daarbij aantonen dat de horeca in Alde Zaharra (het oude deel)het heilige der heilige van de nationalistische economie vormt. Het verhaal begint in bar Herria in de Juan de Bilbao-straat. De sfeer binnen verandert enkel als zich tussen de Jarrai-jongeren af en toe oudere mensen bewegen,mogelijk ouders van ETA-leden die in de gevangenis zitten. De verantwoordelijken van de herriko hebben op de toog vier spaarpotten gezet in vier verschillende kleuren als gaat het om vier verschillende codes. Achter in de bar hangen de souvenirs: aanstekers met verschillende slogans, halsdoekjes met de logos van de Amnestiebewegingen, sigarettenkokers, portemonneetjes met gelijkaardige slogans. Er hangen ook Ikurriñas en vlaggen van Batasuna. Dan gaat de reporter onverschrokken op zijn doel af. Hij speelt alles of niets en vraagt: Eén van die halsdoekjes en drie aanstekers.De vrouw met rode haren, die verantwoordelijk is achter de bar, overhandigt hem het gevraagde en rekent, samen met het genuttigde broodje en het glas wijn, 12 euro aan. Geen ontvangstbewijs, geen factuur merkt de senior writer van ABC op. De hersenmassa van de Spanjaard begint te werken: Experten in het antiterrorisme hadden al gezegd dat de slechten zichzelf op deze manier financieren en dat de herriko tabernas beter riko tabernas zouden genoemd worden (rijke bars) De nieuwsgierige ogen van de Spaanse reporter observeren verder: Behalve de deuren die uitgeven op de keuken, het toilet (komuna met de Baskische k) en de voorraadkamer is er nog een vierde deur tegenover de toog die gesloten blijft. Deze deur verbergt een lokaal waar de verschillende leiders van KAS hun vergaderingen houden. Mogelijk wordt er het materiaal verborgen voor het vervaardigen van explosieven.
De reporter vult op deze manier twee paginas met onderzoeksjournalistiek en komt op die manier bij het hart van het serpent uit. Hij vroeg een broodje, een txikito (een glas wijn), een halsdoekje en drie aanstekers en vanzelf komt hij bij het dynamiet uit! Zowaar dé expert van de onderzoeksjournalistiek!
Ervaring en directe participatie zullen er voor zorgen dat de overwinning niet meer te stuiten is.
EUROPA PRESS meldt dat diensten van de Spaanse veiligheid een video van ETA ontdekt hebben in de rangen van radicalen in País Vasco. De video duurt iets meer dan 2 minuten en een mannenstem waarschuwt in het Euskara: Niets of niemand zal ons afleiden van de weg die we volgen, de weg van de vrijheidsstrijd. De vorming van onze militanten, de kennisoverdracht, het leerproces, de verdere uitwerking van de bijeengebrachte ervaring en de directe participatie zullen er voor zorgen dat de overwinning niet meer te stuiten is.
Er wordt de nodige aandacht aanbesteed, maar die video is voor intern gebruik en dient enkel om vrijwilligers te rekruteren.
Op 29 mei 1989 ging de gevangenenspreiding van start.
Enrique Múgica Herzog werd geboren in Donostia-San Sebastián op 20 februari 1932. In de vijftiger jaren was hij medeorganisator van een universitair congres van Jonge Schrijvers. Dit bracht hem gedurende 3 maanden in de cel. Franco en zijn dictatuur gaven de voorkeur aan mensen die niet konden lezen. Schrijven was al helemaal een staatsgevaarlijke bezigheid. De latere strijd tegen de dictatuur bracht Múgica Herzog nog vier maal in de cel en wel voor een totaal van 2,5 jaar.
Múgica Herzog was jarenlang volksvertegenwoordiger voor de provincie Gipuzkoa (hoofdstad: San Sebastián). In 1988 werd hij door Felipe González geroepen om het Spaanse ministerie van Justitie te leiden. Een Baskische Socialist op Justitie Als buitenstaander, begaan met het conflict, ga je dan even dromen van betere tijden. Maar je kent dan de haat van de Spanjaarden ten overstaan van de Baskische nationalisten nog niet. De mix van Bask (Múgica) en Jood (Herzog) in een Socialistische partij zorgde voor een onverwachte wending.
Nadat in mei 1989 de onderhandelingen van Algiers, tussen de Spaanse Regering González en ETA mislukt waren, kwam de Múgica Herzog op 15 mei met het bericht dat Spanje een nieuwe strategie zou toepassen inzake gevangenenpolitiek: DE SPREIDING. Bekende gevangenen van dat ogenblik als Arnaldo Otegi, Mitxel Sarasketa of Koro Egibar waren al eerder overgebracht naar de andere kant van het Iberisch Schiereiland, maar de spreiding zou vanaf nu algemeen worden. Méér dan vermeldenswaard was wel dat de Baskische Regering, o.l.v. de toenmalige Lehendakari, Ardanza, hiermee akkoord ging.
De enige bedoeling was de leefomstandigheden van de radicale politieke gevangenen zo slecht mogelijk te maken. Isolatie van (de familie in) Baskenland en isolatie van de andere politieke gevangenen.
Zo werd Koro Egibar, gearresteerd in 1982, in 1988 naar Badajoz overgebracht waar ze 11 maanden in isolement zat. Vier maanden mocht ze zelfs de cel niet uit omdat ze weigerde zich volledig uit te kleden bij controles. Nadat een rechter haar (en anderen) in het gelijk stelde, werd ze gewoon overgebracht naar Almería, waar alles opnieuw begon. Het was een snikhete augustusmaand, maar wegens dezelfde weigering werd hen het douchen verboden! Dit duurde eveneens 4 maanden.
Mikel Sarasketa werd al in 1985, nog vóór de echte spreiding van kracht werd, als voorbeeld gesteld. Na een tijdje werden sommige gevangenen overgebracht vanuit het Zuiden naar het Noorden! Spanje wilde op die manier een wig drijven tussen de harde en de meegaande gevangenen die beloond werden. De harden werden in de verleiding gebracht hun ideeën af te zweren. Het gevangenencollectief moest gebroken worden. Met Mikel Sarasketa hadden ze een verkeerde keuze gemaakt: Tijdens de 20 jaren die hij zat, leerde hij niet minder dan 18 Spaanse gevangenissen van binnen kennenen daarbij werd hij 33 keer versleept! De eerste jaren zat hij o.a. in Tenerife (een trip vanuit Baskenland naar het eiland, voor een bezoek van een half uur, duurde bijna een week!), in Ceuta, de Spaanse enclave in Afrika (idem dito), Almería, Puerto I en Puerto II Arnaldo Otegi, de huidige woordvoerder van Batasuna en tot voor kort volksvertegenwoordiger voor die groep, herinnert zich nog dathij in die tijd in de gevangenis van Herrera zat. Het was twee weken vóór Kerstmis, en we waren in hongerstaking. Tijdens het luchten gingen we onder elkaar wedden hoe lang het zou duren vooraleer ze ons uit elkaar zouden halen. Ik hield het op Kerstmis omdat ze ons op die manier psychologisch dachten te treffen.En zo gebeurde het ook. Ik werd naar Huelva versleept terwijl de rest naar Almería, Ceuta, Melilla en Granada moest.
Otegi heeft het zestien jaar later in dit verband over de oorlogstrategie van de PSOE en de PNV. Ze wilden de politieke positie van ETA en van het linkse nationalisme breken, maar we waren er ons van bewust en het hielp ons om front te blijven vormen. Het gevolg was dat bij de Europese verkiezingen van 1987 Herri Batasuna het meeste stemmen haalde en dat opende de ogen van de PNV.
Binnen de gevangenissen werd er tegen de gevangenenspreiding hard gevochten in ongelijke omstandigheden. Het was een dure strijd die méér mensenlevens zou kosten dan het staatsterrorisme van GAL. Veel familieleden en vrienden verongelukten en gevangenen stierven aan kanker of aan andere ziektes ten gevolge van de onmenselijke levensomstandigheden. De spreiding mislukte dankzij de onverzettelijkheid van de Baskische strijders, maar ze is niet afgelopen. Er moet een andere strategie gezocht worden! De PNV moet meewerken om de 720 politieke gevangenen die in Frankrijk en Spanje zitten in Baskische cellen te krijgen
Onder een vloedgolf van protesten, in de stembureaus, hebben gisteren 27 mei 2007 de verkiezingen plaats gevonden. De protesten waren door de linkse Abertzales gericht tegen het verbod van hun lijsten om deel te nemen (ASB volledig geannuleerd, ANV 133 geschrapt).
Niettegenstaande die flagrante schending van fundamentele rechten zijn de Abertzales versterkt uit de stembusslag gekomen. Ze hebben nu 337 gemeenteraadsleden in de Comunidad Autónoma Vasca en worden er de 3de grootste partij.
Zij behalen 17 burgemeesters met absolute meerderheid en 14 met relatieve meerderheid.
Als we er rekening mee houden dat er meer dan 300 lijsten verboden werden, dan kan men zich de vraag stellen wat er zou gebeurd zijn als dit niet het geval was. Alle andere partijen hadden er dus belang bij dat er zoveel mogelijk verboden werd.
In Navarra, waar ook forale of gewestverkiezingen plaatsvonden, is de coalitie UPN-CDN (PP volgelingen) de volstrekte meerderheid kwijt.
Op 28 mei 2001 verschijnt in GARA een artikel van Osvaldo Parma, Mensenrechtenactivist, met een moedige (?) merkwaardige (?) noodzakelijke (?) mening bij de aanslag op Santiago Oleaga, de financieel directeur van El Diario Vasco (DV) onder de titel silencio complice (schuldig stilzwijgen).
Vooreerst betuigt de schrijver zijn solidariteit met de familie van Santiago Oleaga en veroordeelt hij de moord. Maar hij wil ook de aandacht vestigen op het verzwijgen van de strijd tegen de foltering door de krant, DV:
Het Decanaat Filologie en Geschiedenis van de Universiteit van Navarra kwam kortgeleden samen met de Studentenraad om te protesteren tegen de foltering en de anti-terreurwet, nadat verschillende studenten de mishandelingen en de foltering hadden aangeklaagd die ze hadden moeten ondergaan in handen van de Staatsveiligheid
Van primair belang in hun aanklacht was de vermelding dat de isolatie van de arrestanten, vastgelegd in de antiterreurwet die foltering erg vergemakkelijkt. Alle rechten van alle burgers moeten gerespecteerd worden en de verklaringen moeten vrij afgelegd kunnen worden. De behandeling van Leire Gallastegi is geen alleenstaand feit, maar dergelijke dingen gebeuren na elke arrestatie. De antiterreurwetwerd gecreëerd om Baskische militanten te arresteren en ze te folteren, zolang als mogelijk.
Op 22 mei bracht El Diario Vasco op pagina 6,negen regels onder de titel Klacht foltering van een ETA-gevangene. Er wordt met geen woord gerept over de antiterreurwet, evenmin wordt vermeldt dat Leire Gallastegi over het hele lichaam geslagen werd, de zak over de kop kreeg, het pistool tegen het hoofd geplaatst waarbij herhaalde malen de haan werd overgehaald en ze eveneens seksuele aanrandingen moest ondergaan. Evenmin werd vermeld dat Gallastegi meer dan één keer zelf diende te kiezen welke methode van foltering zou toegepast worden of dat ze kon kiezen tussen de borstelsteel en een verkrachting. We weten dat we hier kunnen verdergaan. We weten eveneens dat het verheimelijken van foltering medeschuldigheid inhoudt. Op zijn minst gedeeltelijk.
In het editoriaal van dezelfde dag meent DV mee te moeten delen dat Amnistia Internacional zich vergist en de objectiviteit van zijn opdracht doorweekt is van ideologische sympathie. Erger is het tersluiks negen verborgen lijnen naar buiten te brengen tegenover een dergelijke aanklacht van het Decanaat van Filologie en de Studentenraad.
Leire Gallastegi getuigt
De Baskische anti-foltergroep TAT heeft haar rapport over 2003 in het Engels vertaald. Op 14 februari 2004 vond er in Donostia (San Sebastian) een grote demonstratie plaats onder het motto '25 jaar marteling. Genoeg is genoeg!' Op het eind van de manifestatie lazen 2 jonge vrouwen, Leire Gallastegi en Anika Gil, een verklaring voor waarin zij hun ervaringen met marteling met de demonstranten deelden. De vertegenwoordiger van de Spaanse regering zond 2 dagen na de demonstratie de tekst van de verklaring naar de Openbaar Aanklager, om te kijken of er strafbare feiten instonden.
Op 27 mei 2003 werden in verschillende gemeenten van de kustprovincie Lapurdi in Frans-Baskenland 5 jongeren gearresteerd en opgesloten omdat ze zichzelfinsumiso a la injusticia burgerlijk ongehoorzaam aan het onrecht verklaarden. Ze weigerden de boete te betalen waartoe ze begin 2002 veroordeeld waren na een manifestatie in Baiona als protest tegen de actie van Magistraat Garzón tegen de jeugdorganisatie SEGI, die toen verboden werd. Ze werden toen veroordeeldvoor een straatbarricade tot bedragen tussen 720 en 1.080 Euro en het intrekken van het rijbewijs voor vier maanden. Nu zullen drie van hen gedurende 45 dagen moeten gaan zitten en de twee anderen 30 dagen! In Baiona kwam meteen een aantal personen op straat omte protesteren tegen deze nieuwe vorm van agressie tegen de Baskische jeugd en ze noemden als verantwoordelijke de Franse minister van Binnenlandse Zaken, Nicolas Sarkozy, die binnenkort Baskenland komt bezoeken. Hij werd meteen niet welkom geheten.
Fermin Muguruza is een Baskische zanger waarvan teksten niets aan duidelijkheid te wensen over laten. Ten gevolge hiervan wordt hij op steeds meer plaatsen in Spanje geboycot. Dit gebeurt meestal door "overkoepelende politieke organen" (vooral de zichzelf"democraten" noemenden PPisten van Aznar) die de inrichters onder druk zetten. De vorige zomer trok Muguruza vaak samen op met Manu Chao en toen Muguruza werd "afgelast" besloot Manu Chao solidair ook niet te spelen!"Me gusta Muguruza, me gustas tú" om Manu Chao te parafraseren...
De organisatie "Asociación de Víctimas del Terrorismo" (AVT) en de vrienden van de PP verklaarden eerder alniet de armen te zullen kruisen, maar de liedteksten van Muguruza te zullen ontleden op zoek naar elementen die een overtreding konden vormen van artikel 578 van de strafwet.
Zo gebeurde op 22 mei 2004 voor een concert in Rivas-Vaciamadrid (Madrid). De Regering van Madrid verbood het programma, maar omdat de inrichters in voorverkoop 2.000 kaarten aan de man hadden gebracht vreesden ze dat er zich bij een afgelasting incidenten zouden voordoen.
In Zorrozaurre (Bilbao) ging op 6 juni 2004 het feest door voor "fundraising" voor de Baskische Openbare Scholen. Als je Muguruza kan "strikken" is succes verzekerd. En Fermin láát zich voor dit soort aangelegenheden"strikken". Idem voor de clown, "Porrotx", ooit Batasunaraadslid in een gemeente in Gipuzkoa, maar beter bekend door de kinderanimatie..
Maar de PP in de Raad van Bilbao deed al het mogelijke om zich te verzetten tegen de aanwezigheid van Fermín Muguruza en "Porrotx" omdat ze "vrienden van het geweld zijn".
Op 25 mei 2005, in volle debat over de onderhandelingen tussen regering en ETA, wordt Otegi opgepakt (dit komt niet onverwacht, want hij genoot tot vóór de laatste verkiezingen van parlementaire onschendbaarheid).Het verhoor van Otegi, voorzien om 20.30 u., zou pas beginnen om 22.45 u.! Uiteindelijk, om 01.00 u. s nachts, werd Arnaldo Otegi beschuldigd van lidmaatschap van ETA en vrijgelaten op borgtocht van 400.000 euro. Hij mag het land niet verlaten en moet elke maandag en vrijdag verschijnen voor de rechtbank die het dichtst bij zijn woonplaats ligt. De reacties liegen er niet om: ze arresteren de man die met de witte vlag naar hen toe komt !!! En er hangen nog processen boven zijn hoofd.
Europese volksvertegenwoordigers bevestigen dat de annulatie van kieslijsten in Spanje een regelrechte aanval is op de burgerlijke en politieke rechten.
Zeventien gedeputeerden hebben een resolutie bekend gemaakt waarin zij aanklagen dat meer dan 380 abertzale kieslijsten door Spaanse rechtbanken werden verboden. Hierdoor zal de democratische oplossing voor het conflict nog moeilijker worden, en zij wijzen er ook op dat dit verbod een ernstige schending is van de meest fundamentele burgerljke en politieke rechten in Europa.
Xabier werd geboren in Aretxabaleta op 21 oktober 1949. In 1966 begon hij deel te nemen aan clandestiene vergaderingen van de vakbond COES, om even later de nationalistische vakbond LAB te vervoegen. In 1976 werd hij door de Guardia Civil gearresteerd omdat hij aan verschillende protestmanifestaties en arbeidersprotesten had deelgenomen. Van dan af was hij voortdurend slachtoffer van pesterijen door de politie.
Op 21 maart 1979 trouwt hij met Marixabel, de zuster van Txomin Iturbe. Twee jaar later werd hij voor de zoveelste maal gearresteerd. De heksenjacht beu besloot hij in 1983 te vluchten naar Iparralde, waar hij een jaar later op 23 mei 1984 aan een tankstation te Miarritze-Biarritz, door een huurling van het doodseskader GAL, van op een moto werd neergeschoten.
In de krant El Mundo verscheen op 22 mei 2007 het bericht, door radio Euskadi Irratia gelanceerd, dat de historische leider van ETA, de minzame Txillardegi de politieke partij Aralar (een afgescheurde partij van Batasuna) verlaat. Hij kon niet langer akkoord gaan met bepaalde besluiten van de leiding.
De 2 besluiten die de doorslag gaven, zijn:
1.De deelname van Aralar aan de eenzijdige hommage voor de slachtoffers van ETA, terwijl de slachtoffers van het staatsterrorisme in de vergeetputten blijven steken.
2.De coalitie die Aralar aangaat met EB-Berdeak (Ezker Batua-Groenen) voor de komende verkiezingen.
Nationalisten overplakken de verkiezingsaffiches met de opschriften Voor een democratisch proces en verkiezingen, geen illegalisering: Ilegalizaziorik Ez (zie foto). De PSOE en PNV worden hiervoor verantwoordelijk gesteld.
2.De Spaanse regering
Door tussenkomst van het Centrum Henri Dunant hebben vertegenwoordigers van de Spaanse regering, half april 2007, een onderhoud gehad in Brussel samen met vertegenwoordigers van ETA: de zoon van Josu Ternera, ex-volksvertegenwoordiger Jon Salaberría en Ainhoa Ozaeta.
Het onderhoud verliep onder de grootste spanning. De regering vroeg ETA geen aanslagen te plegen tijdens de verkiezingscampagne, zodat er dan na de verkiezingen terug aan tafel zou kunnen gezeten worden om het verdere verloop van het vredesproces te bespreken. ETA wilde, onder de gegeven omstandigheden van uitsluiting van een groot deel van de kiezers, geen garanties geven.
3.Het Foro de Ermua
Het Foro de Ermua (een mantelorganisatie van PP) heeft voor vanavond opgeroepen om voor de stadhuizen van de hoofdsteden te protesteren onder het thema ETA fuera de las instituciones, ETA buiten de verkiezingen. Zoals u weet zijn alle nationalistische organisaties volgens de koepel van PP-groepsucules eigendom van ETA. Enaangezien Batasuna opgeroepen heeft om massaal voor ANV te stemmen, is dus in hun logica ook ANV van ETA. Zij eisen dus noch min noch meer dat de historische partij, gesticht in 1930, verboden wordt. Tja!
Na de mobilisatie zal met de tranen in de ogen de nationale hymne gezongen worden.
Een Bask is zelfs niet vrij als hij wordt vrijgelaten.
Barbertje moet hangen
(op de foto: Ainara Gorostiaga en Mikel Soto)
Op 21 mei 2005 deed de Officier van Justitie (Openbaar Aanklager), Ignacio Gordillo een nieuwe poging om Ainara Gorostiaga, Aurken Sola, Jorge Txakarro, Mikel Soto en Eneko Iurramendi opnieuw te linken met ETA. Hij wil zijn conclusies herzien en eist nu 8 jaar cel voor een delict van lidmaatschap van gewapende bende.
Eind maart 2004 liet Magistraat Garzón vier Basken vrij die twee jaar achter de tralies zaten wegens een vermeende aanslag op een UPN-raadslid van Leitrza, Múgica. Het gaat om Ainara Gorostiaga, Mikel Soto, Aurken Sola en Jorge Txokarro. Wat hadden ze op hun kerfstok? Helemaal niets! Daarom werden ze ook vrijgelaten. Na twéé jaar! Waarom werden ze dan 2 jaar vastgehouden? Zij gebruikten als bewijsmateriaal de verklaring (zelfbeschuldiging) die Gorostiaga aflegde, toen ze tijdens de isolatiedetentie vreselijk gefolterd werd door de Guardia Civil.
De vrijlating kwam er nadat de krant Diario de Navarra bekend maakte dat twee anderen, Andoni Otegi en Oscar Zelarain, zichzelf in september 2002 als dader van de aanslag aangegeven hadden bij de Franse antiterrorismemagistraat, Laurence Le Vert.
Het is dus bijzonder eigenaardig dat Frankrijk, die toch zo uitmuntend samenwerkt in hun strijd tegen het Baskische terrorisme, deze bekentenis niet zou doorgegeven hebben aan Spanje.
Wat hieraan vooraf ging:
Op 24 februari 2002 werden Gorostiaga en Soto gearresteerd bij een gevangenenbezoek. (Je zou toch een halve gare moeten zijn om op gevangenenbezoek te gaan als je zélf een aanslag gepleegd hebt!)Maar er volgden op 28 februari 2002 in deze zaak 14 arrestaties! waaronder die van de twee anderen in Pamplona. Hoe erg ze werden tussen gepakt, mag al blijken uit de lichamelijke toestand van Soto die niet in de mogelijkheid was te verschijnen, maar naar het gevangenisziekenhuis diende te worden overgebracht! Txokarro moest naar het ziekenhuis met een zenuwinzinking. Hij had brandwonden (elektroden?) over het hele lichaam en hoorde bijna niet meer (wegens het afvuren van eenrevolver vlak naast zijn oor. Schijnexecuties, dus!).
Omdat Spanje hen toch niet zo maar kon laten gaan werden, wegens lidmaatschap, Iurrramendi, Gorrostiaga en Soto elk tot 2 jaar en tot 245 euro veroordeeld, terwijl Sola en Txokarro 1 jaar en 3 maanden cel kregen en dezelfde geldstraf.Omwille van de periode die ze in voorarrest zaten mochten ze naar huis.
