Batasuna en ETA is niet hetzelfde
5 mei 2002
Interview in GARA

Javier Elzo (zie foto), professor sociologie aan de Universiteit van Deusto (Bilbao) en afgestudeerd in Leuven, bestudeert reeds tientallen jaren het  gedrag van de Baskische gemeenschap. Dit resulteerde in een twintigtal boeken. In een interview met Gara op 5 mei 2002 toont hij zich erg pessimistisch.

Hij beweert in het interview dat het illegaliseren van Batasuna de kans op botsingen in het Baskisch sociaal weefsel gevoelig verhoogt, net zoals dat in Noord Ierland gebeurde. Leden van Batasuna zullen zich plots niet meer mogen “outen” en kunnen bijkomende problemen krijgen met hun omgeving, in hun vriendenkring, zelfs in hun familie. Hoewel Batasuna nooit afstand nam van ETA, zich nooit tegen ETA uitsprak, betekent dit nog niet dat Batasuna en ETA hetzelfde is. Uit opiniepeilingen bleek dat een meerderheid van de Batasuna-kiezers de acties van ETA nooit goedkeurde, maar dit nooit uitdrukkelijk zei.

Volgens Elzo moeten we bij Batasuna met drie categorieën rekening houden:

1. Tussen 30.000 en 50.000 personen keuren de acties van ETA goed en een kleine minderheid hiervan werkte zelfs al mee.
2. De rest, een meerderheid van  +100.000 personen,  is duidelijk tegen de acties
3. Een 25.000-tal personen verandert van mening naargelang de actie.

05-05-2007 om 15:36 geschreven door Natxo  

Een bananenrepubliek houdt nog een beetje de schijn hoog        
Het “democratische” Spanje niet!

Als de Sala 61 van het Tribunal Supremo de betwisting van bepaalde lijsten van ANV aanvaardt, heeft dat tot gevolg dat in de gemeenten Elduain en Lizartza (Tolosaldea: gebied rondom Tolosa in Gipuzkoa) er slechts 1 lijst kan opkomen, de Partido Popular. Alleen PP en ANV hadden lijsten ingediend en ANV staat op de betwiste lijst.

Als de betwisting aanvaard wordt heeft de PP genoeg aan 1 stem om alle zetels te veroveren.

04-05-2007 om 10:01 geschreven door Natxo  

De taal is gans het volk

De zender Antxeta Irratia en de  associatie Berttoli de Urruña organiseren vandaag, 4 mei 2007, voor de derde opeenvolgende maal het feest Bidasoa Euskaraz , een feest ten voordele van de Baskische taal “Euskara”.

Basken noemen zich niet naar het land dat ze bewonen, maar naar de taal die ze spreken. Euskaldunak, 'zij die Euskara spreken'. Ooit spraken zij hun taal van Santander tot Toulouse en van Bordeaux tot Zaragoza, nu spreken nog zo'n zes- tot zevenhonderdduizend mensen in een smalle strook aan weerszijden van de westelijke Pyreneeën de in alle opzichten uitzonderlijke taal. Ze doen, zoals bekend, uit alle macht hun best dat zo te houden.

Het Baskisch is letterlijk een uitzondering. Het is de enige taal in West-Europa die niet Indo-Europees is en er al geweest moet zijn voordat de Kelten en later de Romeinen het gebied bezetten. Het is de enige taal in de wereld die geen relatie lijkt te hebben tot andere talen terwijl werkelijk alle verbanden, ook de meest onwaarschijnlijke, zijn onderzocht. Oud-Iberisch? Nee. Berber? Nee. Georgisch? Nee. Het Baskisch is een echte 'loner'.

De grammatica van het Baskisch is duidelijk anders dan die van de Romaanse buurtalen, het Spaans, Vascoons en Frans. Linguisten noemen het een 'ergatieve' taal, een taal waarbij het onderwerp van onovergankelijke werkwoorden net zo wordt aangeduid als het lijdend voorwerp bij overgankelijke werkwoorden. Dus niet 'zij viel van de trap' maar 'haar viel van de trap'. Woorden worden gevormd door 'agglutinatie', door woorden steeds langer te maken (met steeds maar toevoeging van suffixen): 'voor de man van de vrouw' is 'vrouw-de-van-man-de-voor'. Vooral bij werkwoorden is dat uiterst ondoorzichtig omdat daarin niet alleen het onderwerp, maar ook het lijdend en meewerkend voorwerp worden ondergebracht. 'Je hebt me het boek gegeven' is 'je mij-aan boek-het gegeven het-hebt-mij-je'.    
Euskara heeft zich in een grote aandacht van taalgeleerden mogen verheugen sinds Von Humboldt in 1821 een artikel over de grammatica ervan schreef. Hij was erdoor gefascineerd maar meende te kunnen voorspellen dat de taal van de Basken het niet langer dan een eeuw zou uithouden. Dus tot 1921. Maar Euskara leeft 86 jaar na het verstrijken van die termijn nog volop. Het aantal Euskaldunak is kort geleden voor het eerst toegenomen, althans voor zover de geschiedenis van de taal bekend is. Na de val van Franco hebben de Euskaldunak weer onderwijs, televisie, radio, een krant en een zeer productieve literatuur in het Euskara.

© fred dijs, “In beeld, tekst en uitleg”, 1996

Bernat Etxepare

De priester Bernat Etxepare was de auteur van het eerste gedrukte boek in het Euskara in 1545. Hij werd geboren in  Eiheralarre, een dorpje dicht bij Donibane Garazi (Saint Jean de Pied de Port), maar er is weinig over zijn leven gekend. Wel is geweten dat hij een tijdje in de gevangenis verbleef, waarschijnlijk beschuldigd van politieke inmenging ten tijde van de strijd tussen Castilië en Frankrijk over de heerschappij van het oude Koninkrijk Navarra (de bakermat en het soevereine land van de Basken).

Bernardo Atxaga

Bernardo Atxaga schreef “De zoon van de accordeonist” (Oorspronkelijke titel: “El hijo del acordeonista”), en kan ik ten zeerste aanbevelen.
Te verkrijgen bij:  Nijgh & van Ditmar, ISBN  90 388 00233 

04-05-2007 om 08:49 geschreven door Natxo  

Rafael Goikoetxea Errazkin
+3 mei 1984

Rafa werd in de wijk Zikuñaga te Hernani geboren op 19 januari 1954. Gedurende de burgeroorlog 1936-1939 was zijn thuis een plaats van komen en gaan van veel vluchtelingen voor het Francoregime. Rafa was geen uitblinker op school en voor de Franse taal behaalde hij keer op keer een 0. Later, als hij zich genoodzaakt voelde, zal hij de taal volledig beheersen.    
Op 18-jarige leeftijd begon hij te werken in de haven van Pasaia. Zijn dienstplicht moest hij vervullen in El Ferrol (Galicië). In  die jaren was er in Hernani een belangrijke politieke beweging, maar het leek alsof Rafa zich daar niet voor interesseerde, in zoverre dat bepaalde personen hem weigerden te begroeten. Dat was evenwel schijn, want Rafa was vrijwilliger voor ETA geworden. In februari 1981 moest hij de vlucht nemen naar Iparralde, waar hij, gedurende 7 maanden werk vond als mecanicien op een Frans Marineschip. Later vervoegde hij de coöperatieve “Muebles denek” te Arrosa.

Op 3 mei 1984 begaf hij zich met zijn wagen naar Baigorri, toen een huurling op een moto voorbijstak en hem met één schot neerschoot. Hij was pas 30 geworden.

03-05-2007 om 00:00 geschreven door Natxo  

Euskadi is een prachtig land en een absolute aanrader om er te vertoeven, maar nog meer om het land te doorkruisen. Je wordt er voortdurend aan herinnerd dat je in “frontgebied” zit. Op de kaaimuur van Orio staat de slogan “Euskal Presoak, Euskal Herrira” geschilderd, op de rotswand van Zarautz zie je de geschilderde versie ervan. Bezoek eens een kerkhof en op de grafzerken waar een Ikurriña wappert, mag je er van uit gaan dat hier een “Gudari” begraven ligt.

Eén van de vele uitstappen die je kan maken, wordt hieronder ter beschikking gesteld door een vriend.

Start vanuit Donostia-San Sebastián. Je neemt de regionale weg Donostia-Bilbao. Beterkoop dan de snelweg wegens geen “struikrovers” die je staande houden om tol te betalen en bovendien proef je ook de sfeer van het Baskische land. Deze bochtige kustweg is een snoepje voor autoliefhebbers, behalve in de zomer als het vol toeristen zit.

Als jij bijna door Zarautz heen bent zie je hoog op de rotswand recht vóór je een geschilderde versie van de eis om de krankzinnige gevangenenspreiding te stoppen. Toen de Baskische vlag, de Ikurriña, nog verboden was, hadden de bergbeklimmers op deze plaats een exemplaar geschilderd en de verf heeft lang stand gehouden! De schilders van het huidige kunstwerk werden gepakt en beboet. Niet tijdens de dictatuur, maar enkele jaren geleden. Niet door de Guardia Civil, maar door de “Baskische” politie, de Ertzaintza!

In de Herriko Taberna (de volkskroeg van de radicale Basken) op het marktplein van Zarautz kon je de boete mee helpen betalen.

Voorbij Deba tref je meteen een beetje hedendaagse geschiedenis aan. Links van de weg ligt een draak van een  flatgebouw. Na de Dictatuur meende Spanje Euskal Herria onder de knoet te krijgen door het vol te stoppen met Guardia Civiles, bijgenaamd “Txakurrak”-“Honden”. Deze ‘flat’ was één van de “juweeltjes” van huisvesting van de bezettende troepen. Toen ze vanaf de overkant van de rivier met “artisanale” granaatwerpers bestookt werden, kregen de “helden uit het zuiden” en hun respectievelijke vrouwen schrik en wilden ze niet meer als doelwit dienen voor Baskische vrijheidsstrijders. De kazerne bleef jaren lang leeg liggen.   Daarna werd het gebouw opgekalefaterd en de flats verkocht aan privépersonen. 

De eerste stop vindt plaats in Saturrarán, een dorpje voorbij Mutriku en vóór Ondarroa. De afslag ligt vlak achter een bocht. Je komt op een strand uit en de bezoeker weet niet dat het hier ooit véél minder idyllisch uitzag. Heb je dorst, ga dan een bar binnen of zet je op een terrasje en bestel een  “kafe esneak” (koffie verkeerd), een “ebaki”  (koffie met een beetje melk) of, als het te warm wordt, de Baskische variant van de “Ice thee”, “kafe izotzarekin” (koffie met ijs). Wil je er één (enkel voor jezelf) dan vraag je ‘ebaki bat” of ‘kafe esneak bat’. Ben je met z’n tweeën dan wordt het ‘bi ebaki’ of ‘bi kafe esneak’.

Het strand loopt dood op een plek waar voorheen een klooster lag. Op het einde van de Burgeroorlog werd het klooster  een  gevangenis waarin tussen 1937 en 1944 tweeduizend vrouwen terecht kwamen. Onder hen overleden er 120 aan ontbering (meestal aan tyfus of tuberculose). De gevangenen werden beschouwd als “uitermate gevaarlijke republikeinen” hoewel ze vaak niet méér dan echtgenote, moeder of zus van een bekende republikein waren! Ook zaten er vrouwen die hadden meegevochten met de Internationale Brigades. Velen zagen er ook hun kinderen sterven (57) of afgenomen worden om ze daarna nooit meer terug te zien. De kinderen werden, in een “heropvoedingproject”, volledig afgesneden van de familie en “toegekend” aan rijke kinderloze Spanjaarden van fascistische signatuur. De gevangenen kwamen niet enkel uit Baskenland, maar meer nog uit Asturië.

De gevangenis werd bestuurd door “nonnen”!  Waarschijnlijk van dat soort dat snorren draagt.  Ze verkochten het grootste deel van de levensmiddelen die mensen uit Ondarroa, Mutriku of Deba  lieten toekomen!!

Het kot werd in 1968 gesloten en in 1983 afgebroken. Onlangs werd een sculptuur van de beroemde Baskische kunstenaar Nestor Basterretxea ingehuldigd. De tekst is, natuurlijk, tweetalig. (De toenmalige daders zouden de Baskische tekst niet begrijpen…) 

De tekst

Levende Herinnering.

De Baskische Regering (…) brengt eer aan alle vrouwen die tussen 1938 en 1944 in de gevangenis van Saturrarán zaten en aan alle vrouwen die eveneens het slachtoffer waren van de fascistische repressie wegens hun loyaliteit aan de Republiek en aan de verdediging van de vrijheid en de democratie.

Januari 2007

Er komen veel sportieve stappers voorbij vanuit Ondarroa. Het visserstadje Ondarroa kreeg het na de dictatuur hard te verduren. Er lag een kazerne van de Guardia Civil en dat zorgde (zoals overal in Bakenland) regelmatig voor harde confrontaties.

Als je vanuit de kerkdeur de steile beklimming aandurft, kom je op het kerkhof uit. (Vraag voor de zekerheid toch maar eerst naar “el cementerio” of, beter nog naar “Antiguako Ama Eliza”, een kerkje waar het kerkhof tegenaan ligt). Er zijn minstens vier graven waarop een Baskische vlag wappert. Zo het graf van Anjel Etxaniz. De tekst liegt er niet om: “Vermoord door Txakurrak” (honden, Guardia Civil). Fran Aldanondo werd in de buurt van Tolosa door de Guardia Civil doodgeschoten. (17.10.1979). Volgens de officiële versie zou hij eerst gevuurd hebben en daarna zelfs een granaat gegooid hebben. Bewijzen hiervoor werden nooit aangedragen.

Verder het binnenland in naar Markina. Deze stad werd tijdens de Burgeroorlog, net als Gernika, gebombardeerd. Gelukkig bleef het kerkje van San Miguel de Arretxinaga in het gehucht Xemein er niet in. Het gebouw is voor een groot deel gevuld met drie enorme rotsen die een soort “kapel” vormen voor het beeld van San Miguel. Lang werd gedacht dat het om meteorieten handelde, maar het zouden drie rotsblokken in ontbinding zijn. (Wie er drie keer onderdoor loopt, zou binnen het jaar getrouwd zijn!)  

Iets verder ligt het piepkleine dorp Bolibar-Bolivar naar wie Bolivia genoemd werd. Simon Bolibar heeft er een monument en een museum. Hij zou zich vader des vaderlands van Venezuela, Equator, Panama en Colombia  mogen noemen. De ouders van Bolibar weken vanuit dit dorpje uit naar Zuid-Amerika.

Veel interessanter is de “collegiale” kerk en het klooster van Ziortza-Zenarruza, gesticht in 968, gotisch-renaissance, hoewel er een heleboel later werd bijgebouwd. (Een “colegiata” is een titel die een kerk krijgt als er kanunniken voorgaan.) De architect die het recent bijgebouwde deel tekende, mag rustig geschorst worden.  Hoewel dit klooster op één der zijwegen naar Santiago de Compostela ligt is er van de heilige niets te bespeuren (op enkele St.-Jacobschelpen na.)

Via het Balkon van Bizkaia, met een prachtig panorama (als het weer meezit), gaat de reis ver naar Durango.  Niet enkel “Gernika” en Markina maar ook Durango werd tijdens de Burgeroorlog platgebombardeerd !

Op 23 maart 2007 werd een documentaire film vertoond worden over het tragische bombardement dat deze stad Durango (Bizkaia) op 31 maart 1937 te verduren kreeg. Ditmaal was het niet het Legión Condor, dat in Gernika het vuile werk deed maar la “Avionaze Legionaria” uit Italië. (De opdrachtgever was wel degelijk dezelfde!) Zelfs buiten de regio is amper bekend dat er, behalve Gernika (26 april 1937), nog andere bombardementen plaatsvonden want gedurende 30 jaren waren het “de Rooien die Durango in brand staken.”

De DVD is gebaseerd op de getuigenissen van 8 personen die op het ogenblik van de feiten 9, 10 of 16 jaar waren en in de mis zaten, speelden of bij hun familie de onbeschrijfelijke gebeurtenissen meemaakten. Tachtig personen hielpen de scène herscheppen van de mis in de Santa Mariakerk kort voor dit gebouw platgebombardeerd werd.

Er bleven 350 inwoners dood terwijl 71 huizen totaal en 234 gedeeltelijk verwoest werden.

Tegen een pijler van de luifel (die, zoals overal in Bizkaia, aan de kerk werd gebouwd toen die te klein werd) staat een gedenksteen. Maar op het kerkhof, op loopafstand, werd onlangs een muur onthuld waarin alle namen gegrift staan van de slachtoffers van het bombardement en de mensen die voor en na het bombardement gefusilleerd werden. De 62 niet-geïdentificeerde lichamen worden er eveneens herdacht.

Werd ons ter beschikking gesteld door W. Hensgen.

02-05-2007 om 08:31 geschreven door Natxo  

Autodeterminaziorako Bilgunea
Ook in 2003 was er een nieuwe politieke partij

Er is inderdaad nog niets veranderd. Wij moeten nu nog wachten tot 16 mei 2007, in volle verkiezingsstrijd, om met zekerheid te weten dat ASB-Abertzale Sozialisten Batasuna, de nieuwe partij, zal verboden worden. Want dit staat mijns inziens buiten kijf. Daarom werd door Arnaldo Otegi op 30 april 2007 opgeroepen tot mobilisatie op 3 en 9 mei 2007. Otegi klaagt aan dat tegenover de verschillende stappen door de Izquierda Abertzale gezet, zowel de PSOE als de PNV blijven sudderen in hun negatieve houding en zich niet de minste moeite getroosten om iets aan het vredesproces te doen. De mobilisaties op 3 en 9 mei gaat door onder het ordewoord “Por un proceso y unas elecciones democráticas: no a las ilegalizaciones”, “Voor een vredesproces en voor democratische verkiezingen: neen aan het buiten de wet stellen van politieke partijen”.

Vier jaar geleden konden wij hetzelfde ondemocratisch spektakel meemaken.

Op 1 mei 2003 werd door het Openbaar Ministerie en de Advocaat-generaal van de Staat een procedure bij het Tribunal Supremo ingeleid om AuB (*) onwettig te verklaren en te verbieden. He argument was dat op de lijst van AuB kandidaten stonden die vroeger op de lijsten HB, EH en Batasuna hadden gestaan.

(*) Sozialista Abertzaleak presenteerde het Platform Autodeterminaziorako Bilgunea (AuB) op 15 februari 2003 met als doel deel te nemen aan de verkiezingen van 25 mei 2003. Het objectief was impulsen geven voor een nieuwe politieke strategie, gebaseerd op het recht van zelfbeschikking (in hun naam voorzien) voor alle Basken. Zoals de wet “Ley de Partidos” uitvaardigde, hadden zij het minimale aantal van 48.000 handtekeningen verzameld en konden dus aan de verkiezingen deelnamen.       

Drie dagen later deed het Tribunal Supremo al een uitspraak: 241 van de 249 kandidaten werden gewraakt en moesten van de kieslijsten verwijderd worden. Vertegenwoordigers van AuB gingen in hoger beroep bij het Grondwettelijk Hof, dat op 9 mei 2003 de annulatie van de 241 bekrachtigde. AuB voerde toch verder campagne en riep op om een stem uit te brengen op één van de 241. Dat zou dan een ongeldige stem zijn. In 12 lokaliteiten van Gipuzkoa en nog 5 lokaliteiten in Navarra was het aantal ongeldige stemmen hoger dan de kandidaat die daar de meeste stemmen behaalde.

ANV-EAE

Op 28 april 2007 werd door magistraat Baltasar Garzón aangekondigd dat de historische partij ANV-EAE (Acción Nacionalista Vasca - Eusko Abertzale Ekintza), niettegenstaande de mediahetze, niet verboden wordt, omdat er geen banden konden aangetoond worden noch met ETA, noch met Batasuna. De PP eist nu dat de regering tegen ANV optreedt. Die lui houden er merkwaardige democratische principes op na.

Wat zijn de reacties van de andere partijen hierop?

Markel Olano (PNV), verklaart dat het onaanvaardbaar is dat een rechter beslist over al dan niet deelname van een politieke partij aan de verkiezingen. Hij schrijft de hetze tegen izquierda Abertzale toe aan politieke belangen.

EA-Eusko Alkartasuna heeft zich nog niet uitgesproken.

Jon Abril (Aralar), toonde zijn tevredenheid en beschouwt het niet verbieden als een goede zaak voor de democratie.

Mikel Arana, EB-Ezker Batua, heeft nogmaals de afschaffing van Ley de Partidos gevraagd, omdat die wet de oorzaak is van een politiek-mediatiek circus t.a.v izquierda Abertzale.

José María Michavila, (niet Machiavelli) PP,  ex-minister van Justitie, beschuldigt de regering ervan niet genoeg bewijzen te hebben gezocht (waarschijnlijk desnoods onder foltering) om ANV te verbieden.

De PSOE gebruikt de dooddoener dat zij de gerechtelijke uitspraak respecteren.

De Asociación de Víctimas del Terrorismo (AVT) heeft aangekondigd om in de komende dagen protestacties te organiseren tegen de uitspraak.

Deze week wordt een belangrijke week

Het openbaar Ministerie en de Advocaat-generaal van de Staat zullen deze week verzet aantekenen tegen alle kieslijsten met de naam “…Abertzale Sozialistak” en zelfs tegen 30 % van de lijsten ingediend door ANV. Voor 6 mei 2007 moet de Sala 61 van het Tribunal Supremo dan een uitspraak doen.

01-05-2007 om 08:57 geschreven door Natxo  

Gu gaurko euskaldunok gure aitasuen illezkurren uruipenean,

bildu gera emen gure legea gorde nai degula erakusteko

Hier staan wij verzameld, de Euskaldunak van vandaag, uit respect voor en als herinnering aan onze voorouders, omdat wij onze wet willen behouden

Nog voordat de Basken hun naam Vascones kregen van de Romeinen probeerden vele volkeren Baskenland binnen te dringen, steeds echter stuitten zij op veel tegenstand. Vaak waren de indringers helemaal niet van zins om de Basken aan zich te onderwerpen, maar gebruikten zij de diensten van de Basken, of trainden zij Baskische soldaten om mee te laten vechten in hun oorlogen. De Basken streden bijvoorbeeld met de Carthagers tegen de Romeinen in 240 BC, een slag die uitviel in het voordeel van Rome. Uiteindelijk werd heel Iberia inclusief het Baskenland ingelijfd door de Romeinen. Zij waren uit op de vruchtbare gebieden van Iberia en kwamen met de Basken tot een bijzondere overeenkomst. De Basken werden niet bezet en waren ook niet schatplichtig. Ook mochten ze hun eigen ‘gewoonterecht’, later Fueros genoemd, blijven gebruiken. Op deze manier probeerden de Romeinen de Basken te pacificeren en een doorgang te bemachtigen tussen ‘Zuid-Frankrijk’ en de gebieden achter de rivier de Ebro, achter Baskenland. Waar in Iberia de Latijnse taal gesproken werd, sprak men in ‘Vasconia’ het ‘Euskara’, de Baskische taal.                   
Terwijl Iberia in hoog tempo gekerstend werd, vereerden de Basken de zon en de maan en een pantheon van geesten uit de natuur. Omringd door christelijke erediensten hadden de Basken Baxajaun (de behaarde heer van het woud), Eguzki (de god van de dag), Ilazki (de godin van de nacht), Urtzi (de god van het universum), Olentzero en Mari (dit was de Baskische godin bij uitstek. Zij zou in de grotten van Aketegi, Txindoki of Anboto geleefd hebben.).

Pas na de ondergang van de Visigoten, en tijdens gevechten tegen de muzelmannen bekeerden de Basken zich (althans in naam) tot het Christendom. Stel daar niet teveel van voor, als het hen uitkwam, waren ze christen, maar in vele gevallen bleven ze heidenen. Het bleken geen betrouwbare christenen te zijn: de Basken trokken slechts ten strijde voor zichzelf en hun land en kozen partij voor één of twee van de op het grensgebied van de Pyreneeën strijdende partijen. Het Baskische volk vocht tegen christenen en muzelmannen en slaagde er misschien hierdoor in te overleven en hun land te behouden. Het christendom kende dus een heel langzame evolutie in Baskenland. Nu zijn ze het meest katholieke volk van het Iberische schiereiland. In de 9^de eeuw zijn de monarchen van Pamplona begonnen met een zendingspolitiek, een politiek van missionering, waarbij ze overal kloosters en diocesen lieten oprichten. Ook de Camino de Santiago "El Jacobeo" liet zijn sporen na. Toen in de 11^de eeuw de uitbreiding van kleine kloosters in Bizkaia en Gipuzkoa toenam, kon men spreken van een definitieve overgang naar het christendom (zij het nog langzaam)

De voortdurende staat van oorlog verbond het volk dat eerst voornamelijk uit aparte bergstammen (de Vardulli, de Caristi en de Autrigones) bestond. Zelfs na de unificatie van Spanje door de katholieke vorsten Ferdinand en Isabella behielden de Basken hun identiteit: hun eigen wetten (Fueros) en taal (Euskara).      

De Basken hadden een rijke industrie, variërend van handel,  de staalindustrie en de visserij. Zij bouwden boten van superieure kwaliteit waarmee ze de wereldzeeën beheersten, handel dreven en op walvisjacht gingen. De latere staalindustrie had van Baskenland een rijk gebied gemaakt. Toen echter in Engeland een procédé werd ontdekt om op nog goedkopere wijze staal te produceren met behulp van hematiet, een erts dat in Baskenland rijkelijk voorradig was, versnelde de economische groei aanzienlijk.

Dit had tot gevolg dat vele mensen van buiten Baskenland zich kwamen vestigen in de hoop werk te vinden. De steden werden steeds kosmopolitischer en de verschillen tussen de diverse klassen steeds schrijnender. De onderklasse, die ontstond door de vele mensen die werkzaam waren in de Baskische industrieën, sprak Spaans en geen Euskara. De Baskische cultuur kwam door de grote instroom van ‘buitenlanders’ onder grote druk te staan. Dat was al het geval in 1876, na de Tweede Carlistische Oorlog, toen de Basken hun laatste rechten van de Fueros, het lokale gewoonterecht, verloren en dit werd dus alleen maar versterkt door de toestroom van arbeidskrachten, die beschimpt werden door de lokale Baskische bevolking en ‘maketos’ (buitenstaanders) werden genoemd.                                        

Deze toestanden in combinatie met de inkrimping (verovering) van de Spaanse overzeese gebiedsdelen door de Amerikanen (‘El Desastre’) waren de voornaamste voedingsbodem voor het moderne Baskische nationalisme, dat bij wijze van spreken min of meer toevallig ontstond in 1865, met de geboorte van Sabino Arana y Goiri.

‘El Desastre’ ontlokte een brede zoektocht naar de herbevestiging van het in verval geraakte Spanje, aangevoerd door o.a. de ‘filosoof’ (en Bask!) Miguel de Unamuno. Men zocht naar het werkelijke, innerlijke Spanje met de vraag wat nu eigenlijk het bestaansrecht van Spanje was. Basken en Catalanen maakten handig gebruik van de nederlaag van Spanje en het verlies van koloniën. Zij zagen een eigen staat in het verzwakte Spanje wel heel dichtbij komen.

Maar het verliep enigszins anders. Het ultranationalisme van de staat nam de bovenhand, met alle gevolgen van dien.           

Gedeelte uit het artikel, “Over de geschiedenis van Baskenland en het nationalisme”, geschreven door Erwin van der Leij, Universiteit Leiden, Faculteit der Letteren

30-04-2007 om 07:57 geschreven door Natxo  

Verschillende Baskische geneesheren, in samenwerking met Deense experts in zake foltering, stellen op 29 april 2002 verregaande onnauwkeurigheden vast bij het gerechtelijk, medisch onderzoek van Baskische gevangenen tijdens hun periode van afzondering. En dit door het Hoog Gerechtshof! Tevens stellen ze vast dat de garantie ontbreekt  voor de bescherming van de rechten van deze arrestanten. Ze baseren zich op de analyse van 318 documenten in verband met 100 arrestaties van personen die tussen 1991 en 1994 in Madrid “verbleven”. Dit rapport verscheen in het gezaghebbende Amerikaanse tijdschrift “Journal of Forensic Sciences”.

Het resultaat was verbluffend:

- 85 % kreeg slagen.

- 34 % kreeg de plastic zak over het hoofd getrokken.

- 8 % kreeg elektroden aangebracht.

- 4 % werd ondergedompeld in het bad (vol uitwerpselen) 

Er wordt voorgesteld het medisch onderzoek in de toekomst zonder politietoezicht te verrichten in een andere ruimte dan het “ondervragingslokaal”. Het onderzoek moet verder gebeuren door neutrale, competente beroepsmensen en volgens internationaal bepaalde regels en methodes.

0p 16 april 2002 presenteerde de Speciale Uno-rapporteur voor de Folteringen, de vermaarde Nederlandse jurist Theo van Boven, voor de Commissie Mensenrechten in Genève de jaarbalans voor 2000. (Van Boven was eerder directeur van de afdeling Mensenrechten bij de UNO.)

Wat Spanje betreft zijn er beschuldigingen aan het adres van de Guardia Civil, de Nationale Politie en de Baskische Autonome politie, Ertzaintza.

Er worden 58 gevallen van foltering en mishandeling van Baskische burgers aangeklaagd op een totaal  van 77 aanklachten van mishandeling van arrestanten.

In het rapport, dat overgemaakt werd aan de Spaanse autoriteiten, staat dat een groot aantal personen wordt gearresteerd op verdenking van medewerking of lidmaatschap van een gewapende bende en op secreet wordt geplaatst, in overeenstemming met de antiterroristenwetten. Ze worden mishandeld  tijdens hun arrestatie, tijdens de overbrenging en het verblijf op het politiecommissariaat en tijdens de overbrenging naar het Hooggerechtshof. Volgens het rapport wordt een groot aantal arrestanten daarbij met de dood bedreigd en seksueel gemolesteerd en misbruikt. De daarbij gebruikte politietechnieken hebben tot doel de fysieke uitputting van de arrestant na te streven. De heer van Boven wijst op de lange duur van de afzondering die tot 5 dagen kan oplopen. Alvorens voorgeleid te worden voor een magistraat heeft de arrestant tijdens deze periode enkel contact met de politiemannen, met een officieel geneesheer, aangesteld  door Binnenlandse Zaken, een pro deo-advocaat en als laatste een bewaker.   

Van de 58 aangeklaagde gevallen betrof het 5 personen die aangepakt werden door de politie nadat ze door Mexico of door Frankrijk waren uitgeleverd. Dit is in strijd met artikel 3 van de UNO-conventie van 10 december 1984 i.v.m. foltering en andere onmenselijke behandeling. Daarin wordt gesteld dat niemand mag uitgeleverd worden aan een andere Staat waar ernstige vermoedens van folterpraktijken bestaan.

Behalve Baskische politieke gevangenen zijn ook immigranten vaak het slachtoffer van onmenselijke behandelingen. Tussen 1995 en 2002 kwamen er bij Amnesty International 321 klachten van foltering in Spanje binnen. Zes mensen werden seksueel lastiggevallen of zelfs verkracht terwijl er vijf overleden.

Het rapport van Theo van Boven vond geen weerklank in de Spaanse pers. Of om het in het Spaans te zeggen: “un silencio elocuento”, een veelzeggende stilte.

29-04-2007 om 08:37 geschreven door Natxo  

Eskubideak
Associatie van Baskische Advocaten

Verbod voor 15.000 burgers om op een kieslijst te staan!

Gisteren, 27 april 2007, verscheen op de on-line krant van EiTB volgend bericht.

Eskubideak, de Associatie van Baskische Advocaten, klaagt in een persconferentie het bestaan van zwarte lijsten aan. Op die zwarte lijsten staan 15.000 Baskische burgers die van om het even welke kieslijst moeten geschrapt worden. De reden is dat zij ofwel vroeger op een verboden lijst stonden, ofwel vertegenwoordigers zijn van Izquierda Abertzale, ofwel deelgenomen hebben aan manifestaties, ofwel Baskische politieke gevangenen hebben bezocht.

Advocaat Iñigo Santxo verklaarde dat dit geen geheim is, het zijn technische fiches, politieke en clandestiene lijsten waarop mensen terechtkomen louter om hun politieke opinie.
Santxo poneerde dat dit een grove schending is van de mensenrechten: recht op kiesrecht, recht op privacy en recht op vertrouwelijkheid. Drie rechten die door de Europese wetgeving worden erkend.

Tijdens de persconferentie werd een brief voorgelezen van de Europese Associatie van Advocaten die hun steun betuigen aan Eskubideak en de aanklacht ondersteunen. Ook zij vinden de lijsten een brutale agressie op de drie mensenrechten.

Zonder commentaar!!!

28-04-2007 om 08:44 geschreven door Natxo  

El Cabra

In april 2004 kwam er in Baskenland een merkwaardig boek op de markt met als titel “Mi lucha clandestina en ETA” (Mijn clandestiene Strijd binnen ETA). Het werd geschreven door Xabier Zumalde, “El Cabra” (De Geit). Hij beschrijft er zijn activiteiten binnen de militaire bevrijdingsorganisatie “Euskadi Ta Askatasuna”, ETA, in de beginperiode 1965-1968 onder de Franco-dictatuur. Om de uitgave van zijn boek te promoten, richt hij een museum over ETA op in Artea (Bizkaia), waarvan zijn vrouw de verantwoordelijke is. Op de foto hiernaast kan u Xabier Zumalde zien in een gedeelte van zijn museum. Er werd een “zulo” nagebouwd (een “geheime plek” om ontvoerde personen, wapens, etc. in onder te brengen.) Verder waren er replicawapens, affiches en pamfletten te zien. Een storm van protest barstte los en zowel de PP, de PSE en de PNV, waarvoor Zumalde nochtans later werkte, vroegen meteen de sluiting. Het museum ging dicht op 27 april 2004 en werd verzegeld. Maar Zumalde verbrak de zegels. Daarop volgend boden zich vier bezoekers aan die van de politie bleken te zijn en die de tentoongestelde replicawapens meenamen. Op 2 mei 2004 verhindert de Ertzaintza dat het museum opnieuw de deuren opent.

 Op 1 mei 1966, in volle Francoperiode, kwam om 7 uur ’s morgens een groepje van 10 militairen, 9 mannen en een vrouw, het dorpje Garai, in de buurt van Durango binnen gemarcheerd. In plaats van de Spaanse insignes droegen ze een Ikurriña op hun uniform. Hun eerste daad was het doorsnijden van de telefoonlijn. Daarop klommen er enkelen naar de top van de kerktoren en brachten er een Baskische vlag aan.  Tijdens  de ochtendmis brachten ze een muurschildering aan op het fronton en na de mis deelden ze pamfletten uit aan de gelovigen. Daarna verwijderden ze zich uit het dorp. Om 1 uur ’s middags verscheen de Guardia Civil. Enkele uren te laat... De “Cabras”, met Zumalde aan het hoofd, haalden door deze uiterst merkwaardige militaire actie “de pers”. Hoewel hij twee jaar militaire dienst in het Spaanse leger achter de rug had was hij Baskisch nationalist: “Mijn God, mijn vaderland en mijn ideologie is Euskadi”, was zijn leuze. Reeds in 1965 trad hij toe tot ETA en een jaar later zat hij al in het Uitvoerend Comité van de organisatie en werd hij verantwoordelijke voor het militaire front van de organisatie. Zodoende kreeg hij het volledige arsenaal tot zijn beschikking: een half dozijn pistolen en enkele grammen dynamiet. Zumalde ging aan het werk. Maar in plaats van zijn opdracht uit te voeren,  het aanbrengen van Baskische vlaggen, verkoos hij Garai in te nemen.  Later specialiseerde zijn groep er zich in vlaggen aan te brengen op plaatsen waar het risico bij het verwijderen groot was: aan hoogspanningsdraden. Enkele weken nadat de eerste ETA-dode, Txabi Etxebarrieta onder de kogels van de Guardia Civil viel, op 31 juli 1968, organiseerden ze een spectaculaire hommage in Urbia.  

27-04-2007 om 08:35 geschreven door Natxo  

Heeft een persoon het individuele recht om zich op een lijst van een nieuwe politieke partij te presenteren, zelfs als die persoon bindingen heeft of gehad heeft met Batasuna?

Verscheidene juristen die door Radio Euskadi werden geconsulteerd, verklaren dat de wet hieromtrent onduidelijk is en dat er geen bescherming is van de rechten van deze personen. Bovendien bestaan er precedenten waarbij leden op lijsten gestaan hebben en er werd hen niets ten laste gelegd.

Professor Miguel Castells (zie foto) verzekerde dat het verbieden van een lijst met een “gecontamineerde” persoon er op, een aanslag is op een fundamenteel recht: “Deze persoon blijft verstoken van het recht om deel te nemen aan een nieuwe verkiezingskandidatuur. Waarom? Deze weigering van een fundamenteel recht zou strafrechterlijke gevolgen moeten kennen, en dit gebeurt niet. Deze persoon wordt immers tot sociale uitsluiting veroordeeld. Dat is verschrikkelijk. En op basis waarvan? Deze weigering op basis van banden met… staat zelfs niet in de Código Penal (strafwetboek). Dus mag een “gecontamineerde” persoon wel degelijk en wettelijk op een nieuwe lijst staan.

Het zal de superdemocraten worst wezen wat de wet zegt. Hun wil is de echte wet.

Waartoe hun waanzin kan leiden, konden we meemaken bij de verkiezingen van 2003. In het dorpje Arama, Gipuzkoa, kwam alleen de PP van Aznar op, omdat de andere partij “Arama” (gecontamineerd) verboden werd. In Etxarri-Aranatz, Bera, Anue, Donamaria, Goitzueta, en nog in een drietal andere dorpen in Navarra kwam als gevolg van die waanzin geen enkele partij op! Alle lijsten werden verboden wegens “gecontamineerde” kandidaturen.

27-04-2007 om 08:33 geschreven door Natxo  

ANV- Acción Nacionalista Vasca

Op 26 april 2007 werd bekend gemaakt dat het Openbaar Ministerie de politieke partij ANV- Acción Nacionalista Vasca, in zijn geheel, niet onwettig zal verklaren, omdat er geen enkele aanwijzing daartoe bestaat. Wel zullen afzonderlijke kandidaten, die banden zouden hebben met Batasuna, geweerd worden.

Momenteel worden minutieus de 252 kandidaten op de lijst van ANV onderzocht. Bovenop dit aantal worden nog eens 225 kandidaten van de kieslijsten Abertzale Sozialistak en nog eens 300 onafhankelijken onder de loep genomen.

Het weze duidelijk dat hiermee de democratische principes met de voeten getreden worden. Men doet er alles aan om de linkse abertzales buiten de verkiezingen te houden.

26-04-2007 om 10:32 geschreven door Natxo  

Gernika

26 april 1937

Een ooggetuige, pater Onaindía, beschrijft:                                                       

"Op 26 april 1937, omstreeks 16.40 u kwam ik in Gernika toe. Nauwelijks was ik uit mijn wagen gestapt of het bombardement brak in alle hevigheid los. De inwoners waren geterroriseerd, de boeren vluchtten weg terwijl ze hun vee achterlieten op de markt. Het bombardement duurde tot 19.45 u. Vliegtuigen vlogen heel laag, verwoestten wegen en bossen met hun mitraillettenvuur en in de greppels langs de wegen vormden zich hoopjes, net alsof ze op de grond rondgestrooid waren, van mannen, vrouwen en kinderen...Ten alle kanten hoorde ik kreten van pijn en zag ik mensen, bemand door een alles overheersende angst. Ze knielden neer met de armen in de lucht, alsof ze bijstand van boven wilden..."

Uittreksel uit "La Espana del siglo XX", p. 532, van Tuñon de Lara

De stad Gernika heeft lange tijd gegolden als hoofdstad van het Baskische land. Vanaf de Middeleeuwen kwamen de Spaanse koningen hiernaartoe om de Basken hun autonomie te garanderen. In 1937 verwoestten Duitse bommenwerpers de stad, op verzoek van generaal Franco. Het bombardement kostte naar schatting 1500 mensen het leven. Van de stad bleef niets overeind. Het schilderij dat Pablo Picasso in 1937 naar aanleiding van de tragedie schilderde, is wereldberoemd. Voor de Basken is het een symbool geworden van de Spaanse onderdrukking. De geschiedenis van het doek versterkt dat nog. Het is namelijk nooit in Baskenland geëxposeerd. Picasso schilderde het in Parijs en stond erop dat “Guernica” in New York bleef hangen, totdat de democratie zou zijn hersteld. In 1981 arriveerde het schilderij voor het eerst in Spanje. Het kwam in Madrid te hangen, eerst in het Prado, daarna in het Reina Sofia Museum. Het prestigieuze Guggenheim Museum in Bilbao vroeg het werk te leen voor haar opening in 1997, maar dat verzoek werd afgewezen.
 

“Duitsland” heeft zich al enkele keren officieel verontschuldigd voor hetgeen ze het Baskische Volk aandeden. Spanje, daarentegen, deed dit nog nooit.

De Vlaming Walter Luyten in de bres

Op 24 april 2007 werd de ex-senator voor de VU, Walter Luyten, met alle eer ontvangen in Gernika ter gelegenheid van de 70ste verjaardag van het bombardement. Er was een hommage voor deze integere en strijdbare Vlaming voorzien. Hij drukte er de wens uit dat hij, nog voor hij sterft (hij is ernstig ziek), de vervulling van zijn droom zou kunnen meemaken dat een “rebel” president wordt van de Republiek Euskal Herria. Luyten die met Arnaldo Otegi en José Luis Alvarez”Txillardegi” sprak, heeft nooit nagelaten zijn solidariteit met de Basken wereldkundig te maken. Hij maakte allusies op het Bizkaierplein in Brugge, op de hertog van Alva, op de petitie voor vrijlating van de Lehendakari José Antonio Agirre, toen die in Belgïe gevangen zat en op de grote solidariteit tussen Basken en heel veel Vlamingen.

Luyten werd gearresteerd door de Franse Gendarmerie in 1972 tijdens een hongerstaking in de kathedraal van Baiona en in 1975 door de Guardia Civil omdat hij, tijdens de Aberri Eguna aan de Santa María-kerk te Gernika, een Ikurriña omhoog stak. In eigen land kwam hij ook met het gerecht in aanvaring omdat hij een protestbrief had afgegeven aan de Spaanse ambassadeur.

De herdenking heeft vandaag, 26 april 2007, plaats in aanwezigheid van de burgemeesters van Hiroshima, Volgograd, Hamburg, Dresden, Coventry, Warchau en Auschwitz, en nog vele anderen.

26-04-2007 om 00:00 geschreven door Natxo  

Jokin Gorostidi
+25 april 2006

Op 25 april 2006 overleed Jokin Gorostidi in Donostia, nadat hij enkele dagen eerder een hartinfarct had gekregen.

"Para seguir luchando, sólo por eso desearía salir de la cárcel. Por otra parte, para un revolucionario la propia vida no es el bien supremo".
(Alleen al om verder te kunnen strijden, wil je weg uit de gevangenis. Aan de andere kant is het eigen leven van een revolutionair niet het hoogste goed)

Jokin Gorostidi sprak deze woorden uit in december de 1970, gedurende het “Proces van Burgos”.

Gorostidi werd op 4 november 1944 in Tolosa geboren en toen hij in 1967 in de bevrijdingsorganisatie ETA al was opgeklommen tot “liberado” (als lid bij de politie bekend en op de loonlijst van ETA) zag het er niet naar uit dat hij in zijn bed zou sterven! Nadat hij in hetzelfde jaar wist te ontsnappen uit een omsingeling door de Guardia Civil, ging hij in de illegaliteit. Hij nam deel aan het tweede deel van de 5^de Assemblee en kreeg er de opdracht de eerste gewapende acties tegen de Spaanse bezettende politiemachten op te zetten.       
Toen de eerste ETA-dode, Txabi Etxeberrieta, op 7 juni 1968 onder de kogels van de “Txakurrak” (Baskische spotnaam voor Guardia Civil) viel, was deze op weg naar een afspraak met Gorostidi. Beiden zouden de terechtstelling van de beruchte folteraar, Melitón Manzanas, voorbereid hebben.     
Op 8 maart 1969 werd Jokin samen met zijn vriendin Itziar Aizpurua, gearresteerd. Bij het daaropvolgende proces van Burgos werden 9 doodstraffen (6 beklaagden + 3 tweemaal de doodstraf) uitgesproken. Gorostidi kreeg twee keer deze maximumstraf!  Zijn vrouw kwam er goedkoper van af. (Er was slechts 15 jaar geëist).          
Het protest vanuit de hele wereld zorgde ervoor dat Franco de "garotte", de wurgpaal niet durfde bovenhalen. Zo kwam Gorostidi in de gevangenis van Cartagena terecht en bleef daar  tot 22 mei 1977 zitten. Intussen had Spanje een akkoord gesloten met een aantal Europese landen om van hun “Burgosgevangenen” af te raken. Jokin en zijn vriendin Itziar kwamen in Brussel terecht.  Niet voor lang echter. Niet eens 5 maanden later en zonder te genieten van welke amnestie dan ook, keerden ze op 22 mei 1977 onverschrokken naar Euskal Herria terug!
In een zinderende velodroom Anoeta (Donostia) werden ze ontvangen met slogans als “ETA, Herria zurekin!” (ETA, het Volk staat achter u!)

25-04-2007 om 08:39 geschreven door Natxo  

Nieuwsflash

De Sala 61 van het Tribunal Supremo Español is vanmorgen, 24 april 2007 om 10:30 u bijeengekomen om te beslissen over de onwettig verklaring van ASB-Abertzale Sozialisten Batasuna. Omstreeks 14:00 u gisterenmiddag, 23 april 2007, hebben vertegenwoordigers van ASB een pleidooi gehouden en gevraagd om een openbare zitting te houden over de uitspraak “wettig of niet wettig”.

Het Tribunal Supremo is ingegaan op die eis en zal een openbare zitting organiseren op 16 mei 2007 om 10:30 u over de zaak of ASB mag ingeschreven worden in het kiesregister (dus wettig is) of niet. De aanvraag tot registratie gebeurde op 27 maart 2007.

24-04-2007 om 16:10 geschreven door Natxo  

Vuile Oorlog
Propere Handen

Zes jaar geleden, op 24 april 2001, verscheen in de krant Gara een bespreking van het boek “Guerra Sucia, Manos Blancos” (Vuile Oorlog, Propere Handen) van Paddy Woodworth, een Ier die zich “specialiseerde” in de Baskische Situatie.           
In 1975 (Franco leefde nog, even maar!) kwam hij er voor het eerst en zocht gelijkenissen tussen de Ierse en de Baskische strijd. “De Zaak GAL leek me zéér “interessant” voor een journalist, maar behalve Vera en Amedo en de slachtoffers of hun familieleden wilde niemand met me praten.” De eventuele vrijlating van de veroordeelden in de Zaak Lasa en Zabala zou een desaster zijn voor de Spaanse democratie.

Vera verklaarde aan Woodworth dat de ontvoering van Segundo Marey en de aanslag op bar Batxoki een “terroristische daad” was. Woodworth beweert dat GAL ervoor zorgde dat degenen die steeds verklaren dat “na de dood van Franco niets veranderde” ook nog gelijk kregen. GAL gaf ETA nieuw leven en blies een eventuele vrede definitief op. “Ik dacht dat Aznar de PP in een centrum-rechtse richting gestuurd had en dat de leden van de partij democraten waren, maar als ze dan een medaille geven aan de familie van Melitón Manzanas  mag je jezelf toch vragen stellen.”         
“Ik ben heel pessimistisch want ETA begrijpt niet dat het IRA iets verloor toen ze in onderhandeling traden en Madrid begrijpt niet dat er mensen zijn die zich geen Spanjaarden voelen.”

Spain's "Second Transition", artikel in PDF-formaat geschreven door Woodworth

24-04-2007 om 08:54 geschreven door Natxo  

Zijn er dan soorten slachtoffers?

Gisteren, 22 april 2007, werd in het Palacio Euskalduna te Bilbao een hommage gehouden te ere van de slachtoffers van het ETA-geweld. Het Oficina de Atención a las Víctimas del Ejecutivo, bureau van de Baskische regering voor de Aandacht van de Slachtoffers, heeft de herdenking in naam van de Baskische regering op het getouw gezet. Het opzet was een algemeen pardon ten aanzien van die slachtoffers (hebben andere slachtoffers dan geen recht op pardon?) Diverse politieke partijen en sociale groeperingen ondersteunden, met gering tot groot enthousiasme, de oproep: PNV, PSE, EA, EB, Aralar, UGT, CCOO (vakbonden) en  Confebask (werkgeversorganisatie).

De PP, en aanverwanten AVT en Covite, namen niet deel omdat zij er een electorale zet van de Lehendakari Ibarretxe in zagen. Ook bepaalde slachtoffers, verbonden met de PSE, weigerden aanwezig te zijn: Natividad Rodríguez, weduwe Fernando Buesa, Maite Pagazaurtundua en José Ramón Recalde.

Te onderstrepen valt het feit dat als Batasuna een hommage brengt aan de slachtoffers van de doodseskaders van het staatsterrorisme er niemand van bovenvermelde partijen aanwezig is. De deelnemers riskeren zelfs zware gevangenisstraffen.

TAT-Torturaren Aurkako Taldea (Grupo Contra la Tortura – Beweging tegen het folteren) heeft bij monde van woordvoerster Nekane Txapartegi bekend gemaakt dat hier de hypocrisie ten top gedreven wordt, door alleen de slachtoffers van het ETA-geweld te herdenken en de anderen, de slachtoffers van de Staat, een tweede maal in de put te duwen..

23-04-2007 om 12:47 geschreven door Natxo  

De verkiezingen naderen
De messen worden geslepen

Wie er een andere mening op na houdt,
mag zich geen kandidaat stellen

Cartoon van Tasio uit “GARA” (bewerkt)

Vanaf 18 april 2007 tot en met 23 april 2007 kunnen de politieke partijen en politieke formaties hun kandidaten voorstellen bij de Junta Electoral, de kiescommissie, voor de gemeenteraad- en gewestelijke verkiezingen van 27 mei e.k. Op 2 en 3 mei 2007 kan dan beroep aangetekend worden tegen de voorgestelde kandidaten. Dat beroep moet tegen 5 mei aanvaard of verworpen worden. De politieke partijen en politieke formaties hebben dan tot 7 mei 2007 de tijd om eventueel verzet aan te tekenen. Het Tribunal Constitucional  heeft dan het laatste woord op 10 mei 2007, dag dat uitspraak gedaan wordt over het aangetekende verzet. De kiescampagne kan dan van start gaan van 11 tot 25 mei 2007.     
De grote vraag blijft of Acción Nacionalista Vasca (ANV-EAE) en de kiesplatforms van Izquierda Abertzale kandidaten zullen indienen.

De procureur-generaal van het Openbaar Ministerie, Cándido Conde-Pumpido, zal op 2 mei zijn vraag tot “onwettig verklaring” voorleggen aan de Sala del 61 del Tribunal Supremo om het verbod van de kiesplatforms van Izquierda Abertzale (kiesgroepen onder de formule van “Stad Abertzale Sozialistak”) te bepleiten. Iedereen gaat er immers van uit dat de nieuwe partij ASB toch verboden zal worden.

Cándido Conde-Pumpido verklaart op 23 april 2007: “We hebben al Batasuna verboden. We zullen ASB bestrijden (proces is al in gang gezet). We zullen de kiesgroepen (van de noodzakelijke 50.000 handtekeningen zijn er nu al 82.500 ingezameld) bestrijden en we zullen nauwkeurig nagaan wat er met ANV moet gebeuren.

De “democratie” moet zegevieren en dus worden nog 2 partijen onder het krachtigste vergrootglas gehouden om na te gaan of er geen banden zijn met Batasuna. Desnoods gaat men tot 30 à 40 jaar terug. Beide partijen zijn Acción Nacionalista Vasca (ANV) en Laia Elkarlanean (LAN - een formatie met zetel in de Navarrese lokaliteit Lekunberri).

Ter herinnering: de ANV is al 77 jaar een legale partij, heeft altijd het geweld van ETA veroordeeld, maar nu probeert men hen er onder uit te halen omdat zij voor een onafhankelijk Euskal Herria zijn.

22-04-2007 om 00:00 geschreven door Natxo  

Hypocrieten

Er is de laatste tijd wat heibel geweest rondom de wet “Ley de la Memoria Histórica”. Noem het een wet om de herinnering van het trieste verleden te helpen verwerken.   
De nieuwe tekst, voorgesteld door alle socialistische partijen, verklaart de veroordelingen, als het gevolg van het behoren tot een bepaalde politieke partij, tot religieuze of militaire organisaties, tot vrijdenkersloges of zelfs het behoren tot verzetsgroepen die ageerden tegen het Franquisme, onrechtvaardig.

“Wij verklaren de veroordelingen en de straffen om welke ideologische of politieke motieven dan ook, voor om het even welk tribunaal of strafrechtbank tijdens de dictatuur onwettig. Dientengevolge zijn deze tribunalen, deze repressieve organen die werkzaam waren tijden de burgeroorlog en tijdens de dictatuur onwettig.” Terecht zou ik zo zeggen, maar dit gaat niet ver genoeg! Waarom zijn veroordelingen en de straffen om ideologische of politieke redenen nu wel wettig, en is de Audiencia Nacional, de opvolger van TOP-Tribunal de Orden Público (*) nu ineens wel wettig?

(*) Door een decreet van 13 september 1936 worden politieke partijen, politieke en sociale groeperingen van het Frente Popular buiten de wet gesteld. Tijdens de burgeroorlog worden al die personen een delict van “militaire rebellie” aangewreven en gevonnist door Militaire Uitzonderingsrechtbanken. Op 29 februari 1939 (het einde van de oorlog is nabij) wordt het spectrum van de delicten nog uitgebreid.  Op 2 maart 1940 wordt dan de TOP-Tribunal de Orden Público gecreëerd, een repressierechtbank die de vrijmetselaars, de communisten en de opposanten van het regime brutaal aanpakken. In 1944 worden in de Código Penal (strafwetboek) nieuwe delicten ingeschreven: stakingen, dissidente bijeenkomsten, dissidente propaganda.

Dat de Partido Popular “Einzelgänger” speelt, hoeft niemand te verwonderen. Zij vinden het allemaal tijdverlies en wensen geen oude koeien uit de gracht te halen. Zij zijn immers zelf die oude koeien, of althans de afstammelingen van de dictatoriale garde.

Ik neem aan dat er nu nog eens 70 jaar zal moeten gewacht worden vooraleer een nieuwe wet “Ley de la Memoria Histórica” de uitwassen van de huidige “democratuur” tegen de linkse abertzalebeweging zal veroordelen. De hypocrieten veroordelen terecht wat Franco aangericht heeft, maar passen dezelfde technieken toe, en soms nog erger, om het Baskische volk te wurgen (wat nooit zal lukken).

20-04-2007 om 09:27 geschreven door Natxo