Gu gaurko euskaldunok gure aitasuen illezkurren uruipenean,

bildu gera emen gure legea gorde nai degula erakusteko

Hier staan wij verzameld, de Euskaldunak van vandaag, uit respect voor en als herinnering aan onze voorouders, omdat wij onze wet willen behouden

Nog voordat de Basken hun naam Vascones kregen van de Romeinen probeerden vele volkeren Baskenland binnen te dringen, steeds echter stuitten zij op veel tegenstand. Vaak waren de indringers helemaal niet van zins om de Basken aan zich te onderwerpen, maar gebruikten zij de diensten van de Basken, of trainden zij Baskische soldaten om mee te laten vechten in hun oorlogen. De Basken streden bijvoorbeeld met de Carthagers tegen de Romeinen in 240 BC, een slag die uitviel in het voordeel van Rome. Uiteindelijk werd heel Iberia inclusief het Baskenland ingelijfd door de Romeinen. Zij waren uit op de vruchtbare gebieden van Iberia en kwamen met de Basken tot een bijzondere overeenkomst. De Basken werden niet bezet en waren ook niet schatplichtig. Ook mochten ze hun eigen ‘gewoonterecht’, later Fueros genoemd, blijven gebruiken. Op deze manier probeerden de Romeinen de Basken te pacificeren en een doorgang te bemachtigen tussen ‘Zuid-Frankrijk’ en de gebieden achter de rivier de Ebro, achter Baskenland. Waar in Iberia de Latijnse taal gesproken werd, sprak men in ‘Vasconia’ het ‘Euskara’, de Baskische taal.                   
Terwijl Iberia in hoog tempo gekerstend werd, vereerden de Basken de zon en de maan en een pantheon van geesten uit de natuur. Omringd door christelijke erediensten hadden de Basken Baxajaun (de behaarde heer van het woud), Eguzki (de god van de dag), Ilazki (de godin van de nacht), Urtzi (de god van het universum), Olentzero en Mari (dit was de Baskische godin bij uitstek. Zij zou in de grotten van Aketegi, Txindoki of Anboto geleefd hebben.).

Pas na de ondergang van de Visigoten, en tijdens gevechten tegen de muzelmannen bekeerden de Basken zich (althans in naam) tot het Christendom. Stel daar niet teveel van voor, als het hen uitkwam, waren ze christen, maar in vele gevallen bleven ze heidenen. Het bleken geen betrouwbare christenen te zijn: de Basken trokken slechts ten strijde voor zichzelf en hun land en kozen partij voor één of twee van de op het grensgebied van de Pyreneeën strijdende partijen. Het Baskische volk vocht tegen christenen en muzelmannen en slaagde er misschien hierdoor in te overleven en hun land te behouden. Het christendom kende dus een heel langzame evolutie in Baskenland. Nu zijn ze het meest katholieke volk van het Iberische schiereiland. In de 9^de eeuw zijn de monarchen van Pamplona begonnen met een zendingspolitiek, een politiek van missionering, waarbij ze overal kloosters en diocesen lieten oprichten. Ook de Camino de Santiago "El Jacobeo" liet zijn sporen na. Toen in de 11^de eeuw de uitbreiding van kleine kloosters in Bizkaia en Gipuzkoa toenam, kon men spreken van een definitieve overgang naar het christendom (zij het nog langzaam)

De voortdurende staat van oorlog verbond het volk dat eerst voornamelijk uit aparte bergstammen (de Vardulli, de Caristi en de Autrigones) bestond. Zelfs na de unificatie van Spanje door de katholieke vorsten Ferdinand en Isabella behielden de Basken hun identiteit: hun eigen wetten (Fueros) en taal (Euskara).      

De Basken hadden een rijke industrie, variërend van handel,  de staalindustrie en de visserij. Zij bouwden boten van superieure kwaliteit waarmee ze de wereldzeeën beheersten, handel dreven en op walvisjacht gingen. De latere staalindustrie had van Baskenland een rijk gebied gemaakt. Toen echter in Engeland een procédé werd ontdekt om op nog goedkopere wijze staal te produceren met behulp van hematiet, een erts dat in Baskenland rijkelijk voorradig was, versnelde de economische groei aanzienlijk.

Dit had tot gevolg dat vele mensen van buiten Baskenland zich kwamen vestigen in de hoop werk te vinden. De steden werden steeds kosmopolitischer en de verschillen tussen de diverse klassen steeds schrijnender. De onderklasse, die ontstond door de vele mensen die werkzaam waren in de Baskische industrieën, sprak Spaans en geen Euskara. De Baskische cultuur kwam door de grote instroom van ‘buitenlanders’ onder grote druk te staan. Dat was al het geval in 1876, na de Tweede Carlistische Oorlog, toen de Basken hun laatste rechten van de Fueros, het lokale gewoonterecht, verloren en dit werd dus alleen maar versterkt door de toestroom van arbeidskrachten, die beschimpt werden door de lokale Baskische bevolking en ‘maketos’ (buitenstaanders) werden genoemd.                                        

Deze toestanden in combinatie met de inkrimping (verovering) van de Spaanse overzeese gebiedsdelen door de Amerikanen (‘El Desastre’) waren de voornaamste voedingsbodem voor het moderne Baskische nationalisme, dat bij wijze van spreken min of meer toevallig ontstond in 1865, met de geboorte van Sabino Arana y Goiri.

‘El Desastre’ ontlokte een brede zoektocht naar de herbevestiging van het in verval geraakte Spanje, aangevoerd door o.a. de ‘filosoof’ (en Bask!) Miguel de Unamuno. Men zocht naar het werkelijke, innerlijke Spanje met de vraag wat nu eigenlijk het bestaansrecht van Spanje was. Basken en Catalanen maakten handig gebruik van de nederlaag van Spanje en het verlies van koloniën. Zij zagen een eigen staat in het verzwakte Spanje wel heel dichtbij komen.

Maar het verliep enigszins anders. Het ultranationalisme van de staat nam de bovenhand, met alle gevolgen van dien.           

Gedeelte uit het artikel, “Over de geschiedenis van Baskenland en het nationalisme”, geschreven door Erwin van der Leij, Universiteit Leiden, Faculteit der Letteren

30-04-2007 om 07:57 geschreven door Natxo  

Verschillende Baskische geneesheren, in samenwerking met Deense experts in zake foltering, stellen op 29 april 2002 verregaande onnauwkeurigheden vast bij het gerechtelijk, medisch onderzoek van Baskische gevangenen tijdens hun periode van afzondering. En dit door het Hoog Gerechtshof! Tevens stellen ze vast dat de garantie ontbreekt  voor de bescherming van de rechten van deze arrestanten. Ze baseren zich op de analyse van 318 documenten in verband met 100 arrestaties van personen die tussen 1991 en 1994 in Madrid “verbleven”. Dit rapport verscheen in het gezaghebbende Amerikaanse tijdschrift “Journal of Forensic Sciences”.

Het resultaat was verbluffend:

- 85 % kreeg slagen.

- 34 % kreeg de plastic zak over het hoofd getrokken.

- 8 % kreeg elektroden aangebracht.

- 4 % werd ondergedompeld in het bad (vol uitwerpselen) 

Er wordt voorgesteld het medisch onderzoek in de toekomst zonder politietoezicht te verrichten in een andere ruimte dan het “ondervragingslokaal”. Het onderzoek moet verder gebeuren door neutrale, competente beroepsmensen en volgens internationaal bepaalde regels en methodes.

0p 16 april 2002 presenteerde de Speciale Uno-rapporteur voor de Folteringen, de vermaarde Nederlandse jurist Theo van Boven, voor de Commissie Mensenrechten in Genève de jaarbalans voor 2000. (Van Boven was eerder directeur van de afdeling Mensenrechten bij de UNO.)

Wat Spanje betreft zijn er beschuldigingen aan het adres van de Guardia Civil, de Nationale Politie en de Baskische Autonome politie, Ertzaintza.

Er worden 58 gevallen van foltering en mishandeling van Baskische burgers aangeklaagd op een totaal  van 77 aanklachten van mishandeling van arrestanten.

In het rapport, dat overgemaakt werd aan de Spaanse autoriteiten, staat dat een groot aantal personen wordt gearresteerd op verdenking van medewerking of lidmaatschap van een gewapende bende en op secreet wordt geplaatst, in overeenstemming met de antiterroristenwetten. Ze worden mishandeld  tijdens hun arrestatie, tijdens de overbrenging en het verblijf op het politiecommissariaat en tijdens de overbrenging naar het Hooggerechtshof. Volgens het rapport wordt een groot aantal arrestanten daarbij met de dood bedreigd en seksueel gemolesteerd en misbruikt. De daarbij gebruikte politietechnieken hebben tot doel de fysieke uitputting van de arrestant na te streven. De heer van Boven wijst op de lange duur van de afzondering die tot 5 dagen kan oplopen. Alvorens voorgeleid te worden voor een magistraat heeft de arrestant tijdens deze periode enkel contact met de politiemannen, met een officieel geneesheer, aangesteld  door Binnenlandse Zaken, een pro deo-advocaat en als laatste een bewaker.   

Van de 58 aangeklaagde gevallen betrof het 5 personen die aangepakt werden door de politie nadat ze door Mexico of door Frankrijk waren uitgeleverd. Dit is in strijd met artikel 3 van de UNO-conventie van 10 december 1984 i.v.m. foltering en andere onmenselijke behandeling. Daarin wordt gesteld dat niemand mag uitgeleverd worden aan een andere Staat waar ernstige vermoedens van folterpraktijken bestaan.

Behalve Baskische politieke gevangenen zijn ook immigranten vaak het slachtoffer van onmenselijke behandelingen. Tussen 1995 en 2002 kwamen er bij Amnesty International 321 klachten van foltering in Spanje binnen. Zes mensen werden seksueel lastiggevallen of zelfs verkracht terwijl er vijf overleden.

Het rapport van Theo van Boven vond geen weerklank in de Spaanse pers. Of om het in het Spaans te zeggen: “un silencio elocuento”, een veelzeggende stilte.

29-04-2007 om 08:37 geschreven door Natxo  

Eskubideak
Associatie van Baskische Advocaten

Verbod voor 15.000 burgers om op een kieslijst te staan!

Gisteren, 27 april 2007, verscheen op de on-line krant van EiTB volgend bericht.

Eskubideak, de Associatie van Baskische Advocaten, klaagt in een persconferentie het bestaan van zwarte lijsten aan. Op die zwarte lijsten staan 15.000 Baskische burgers die van om het even welke kieslijst moeten geschrapt worden. De reden is dat zij ofwel vroeger op een verboden lijst stonden, ofwel vertegenwoordigers zijn van Izquierda Abertzale, ofwel deelgenomen hebben aan manifestaties, ofwel Baskische politieke gevangenen hebben bezocht.

Advocaat Iñigo Santxo verklaarde dat dit geen geheim is, het zijn technische fiches, politieke en clandestiene lijsten waarop mensen terechtkomen louter om hun politieke opinie.
Santxo poneerde dat dit een grove schending is van de mensenrechten: recht op kiesrecht, recht op privacy en recht op vertrouwelijkheid. Drie rechten die door de Europese wetgeving worden erkend.

Tijdens de persconferentie werd een brief voorgelezen van de Europese Associatie van Advocaten die hun steun betuigen aan Eskubideak en de aanklacht ondersteunen. Ook zij vinden de lijsten een brutale agressie op de drie mensenrechten.

Zonder commentaar!!!

28-04-2007 om 08:44 geschreven door Natxo  

El Cabra

In april 2004 kwam er in Baskenland een merkwaardig boek op de markt met als titel “Mi lucha clandestina en ETA” (Mijn clandestiene Strijd binnen ETA). Het werd geschreven door Xabier Zumalde, “El Cabra” (De Geit). Hij beschrijft er zijn activiteiten binnen de militaire bevrijdingsorganisatie “Euskadi Ta Askatasuna”, ETA, in de beginperiode 1965-1968 onder de Franco-dictatuur. Om de uitgave van zijn boek te promoten, richt hij een museum over ETA op in Artea (Bizkaia), waarvan zijn vrouw de verantwoordelijke is. Op de foto hiernaast kan u Xabier Zumalde zien in een gedeelte van zijn museum. Er werd een “zulo” nagebouwd (een “geheime plek” om ontvoerde personen, wapens, etc. in onder te brengen.) Verder waren er replicawapens, affiches en pamfletten te zien. Een storm van protest barstte los en zowel de PP, de PSE en de PNV, waarvoor Zumalde nochtans later werkte, vroegen meteen de sluiting. Het museum ging dicht op 27 april 2004 en werd verzegeld. Maar Zumalde verbrak de zegels. Daarop volgend boden zich vier bezoekers aan die van de politie bleken te zijn en die de tentoongestelde replicawapens meenamen. Op 2 mei 2004 verhindert de Ertzaintza dat het museum opnieuw de deuren opent.

 Op 1 mei 1966, in volle Francoperiode, kwam om 7 uur ’s morgens een groepje van 10 militairen, 9 mannen en een vrouw, het dorpje Garai, in de buurt van Durango binnen gemarcheerd. In plaats van de Spaanse insignes droegen ze een Ikurriña op hun uniform. Hun eerste daad was het doorsnijden van de telefoonlijn. Daarop klommen er enkelen naar de top van de kerktoren en brachten er een Baskische vlag aan.  Tijdens  de ochtendmis brachten ze een muurschildering aan op het fronton en na de mis deelden ze pamfletten uit aan de gelovigen. Daarna verwijderden ze zich uit het dorp. Om 1 uur ’s middags verscheen de Guardia Civil. Enkele uren te laat... De “Cabras”, met Zumalde aan het hoofd, haalden door deze uiterst merkwaardige militaire actie “de pers”. Hoewel hij twee jaar militaire dienst in het Spaanse leger achter de rug had was hij Baskisch nationalist: “Mijn God, mijn vaderland en mijn ideologie is Euskadi”, was zijn leuze. Reeds in 1965 trad hij toe tot ETA en een jaar later zat hij al in het Uitvoerend Comité van de organisatie en werd hij verantwoordelijke voor het militaire front van de organisatie. Zodoende kreeg hij het volledige arsenaal tot zijn beschikking: een half dozijn pistolen en enkele grammen dynamiet. Zumalde ging aan het werk. Maar in plaats van zijn opdracht uit te voeren,  het aanbrengen van Baskische vlaggen, verkoos hij Garai in te nemen.  Later specialiseerde zijn groep er zich in vlaggen aan te brengen op plaatsen waar het risico bij het verwijderen groot was: aan hoogspanningsdraden. Enkele weken nadat de eerste ETA-dode, Txabi Etxebarrieta onder de kogels van de Guardia Civil viel, op 31 juli 1968, organiseerden ze een spectaculaire hommage in Urbia.  

27-04-2007 om 08:35 geschreven door Natxo  

Heeft een persoon het individuele recht om zich op een lijst van een nieuwe politieke partij te presenteren, zelfs als die persoon bindingen heeft of gehad heeft met Batasuna?

Verscheidene juristen die door Radio Euskadi werden geconsulteerd, verklaren dat de wet hieromtrent onduidelijk is en dat er geen bescherming is van de rechten van deze personen. Bovendien bestaan er precedenten waarbij leden op lijsten gestaan hebben en er werd hen niets ten laste gelegd.

Professor Miguel Castells (zie foto) verzekerde dat het verbieden van een lijst met een “gecontamineerde” persoon er op, een aanslag is op een fundamenteel recht: “Deze persoon blijft verstoken van het recht om deel te nemen aan een nieuwe verkiezingskandidatuur. Waarom? Deze weigering van een fundamenteel recht zou strafrechterlijke gevolgen moeten kennen, en dit gebeurt niet. Deze persoon wordt immers tot sociale uitsluiting veroordeeld. Dat is verschrikkelijk. En op basis waarvan? Deze weigering op basis van banden met… staat zelfs niet in de Código Penal (strafwetboek). Dus mag een “gecontamineerde” persoon wel degelijk en wettelijk op een nieuwe lijst staan.

Het zal de superdemocraten worst wezen wat de wet zegt. Hun wil is de echte wet.

Waartoe hun waanzin kan leiden, konden we meemaken bij de verkiezingen van 2003. In het dorpje Arama, Gipuzkoa, kwam alleen de PP van Aznar op, omdat de andere partij “Arama” (gecontamineerd) verboden werd. In Etxarri-Aranatz, Bera, Anue, Donamaria, Goitzueta, en nog in een drietal andere dorpen in Navarra kwam als gevolg van die waanzin geen enkele partij op! Alle lijsten werden verboden wegens “gecontamineerde” kandidaturen.

27-04-2007 om 08:33 geschreven door Natxo  

ANV- Acción Nacionalista Vasca

Op 26 april 2007 werd bekend gemaakt dat het Openbaar Ministerie de politieke partij ANV- Acción Nacionalista Vasca, in zijn geheel, niet onwettig zal verklaren, omdat er geen enkele aanwijzing daartoe bestaat. Wel zullen afzonderlijke kandidaten, die banden zouden hebben met Batasuna, geweerd worden.

Momenteel worden minutieus de 252 kandidaten op de lijst van ANV onderzocht. Bovenop dit aantal worden nog eens 225 kandidaten van de kieslijsten Abertzale Sozialistak en nog eens 300 onafhankelijken onder de loep genomen.

Het weze duidelijk dat hiermee de democratische principes met de voeten getreden worden. Men doet er alles aan om de linkse abertzales buiten de verkiezingen te houden.

26-04-2007 om 10:32 geschreven door Natxo  

Gernika

26 april 1937

Een ooggetuige, pater Onaindía, beschrijft:                                                       

"Op 26 april 1937, omstreeks 16.40 u kwam ik in Gernika toe. Nauwelijks was ik uit mijn wagen gestapt of het bombardement brak in alle hevigheid los. De inwoners waren geterroriseerd, de boeren vluchtten weg terwijl ze hun vee achterlieten op de markt. Het bombardement duurde tot 19.45 u. Vliegtuigen vlogen heel laag, verwoestten wegen en bossen met hun mitraillettenvuur en in de greppels langs de wegen vormden zich hoopjes, net alsof ze op de grond rondgestrooid waren, van mannen, vrouwen en kinderen...Ten alle kanten hoorde ik kreten van pijn en zag ik mensen, bemand door een alles overheersende angst. Ze knielden neer met de armen in de lucht, alsof ze bijstand van boven wilden..."

Uittreksel uit "La Espana del siglo XX", p. 532, van Tuñon de Lara

De stad Gernika heeft lange tijd gegolden als hoofdstad van het Baskische land. Vanaf de Middeleeuwen kwamen de Spaanse koningen hiernaartoe om de Basken hun autonomie te garanderen. In 1937 verwoestten Duitse bommenwerpers de stad, op verzoek van generaal Franco. Het bombardement kostte naar schatting 1500 mensen het leven. Van de stad bleef niets overeind. Het schilderij dat Pablo Picasso in 1937 naar aanleiding van de tragedie schilderde, is wereldberoemd. Voor de Basken is het een symbool geworden van de Spaanse onderdrukking. De geschiedenis van het doek versterkt dat nog. Het is namelijk nooit in Baskenland geëxposeerd. Picasso schilderde het in Parijs en stond erop dat “Guernica” in New York bleef hangen, totdat de democratie zou zijn hersteld. In 1981 arriveerde het schilderij voor het eerst in Spanje. Het kwam in Madrid te hangen, eerst in het Prado, daarna in het Reina Sofia Museum. Het prestigieuze Guggenheim Museum in Bilbao vroeg het werk te leen voor haar opening in 1997, maar dat verzoek werd afgewezen.
 

“Duitsland” heeft zich al enkele keren officieel verontschuldigd voor hetgeen ze het Baskische Volk aandeden. Spanje, daarentegen, deed dit nog nooit.

De Vlaming Walter Luyten in de bres

Op 24 april 2007 werd de ex-senator voor de VU, Walter Luyten, met alle eer ontvangen in Gernika ter gelegenheid van de 70ste verjaardag van het bombardement. Er was een hommage voor deze integere en strijdbare Vlaming voorzien. Hij drukte er de wens uit dat hij, nog voor hij sterft (hij is ernstig ziek), de vervulling van zijn droom zou kunnen meemaken dat een “rebel” president wordt van de Republiek Euskal Herria. Luyten die met Arnaldo Otegi en José Luis Alvarez”Txillardegi” sprak, heeft nooit nagelaten zijn solidariteit met de Basken wereldkundig te maken. Hij maakte allusies op het Bizkaierplein in Brugge, op de hertog van Alva, op de petitie voor vrijlating van de Lehendakari José Antonio Agirre, toen die in Belgïe gevangen zat en op de grote solidariteit tussen Basken en heel veel Vlamingen.

Luyten werd gearresteerd door de Franse Gendarmerie in 1972 tijdens een hongerstaking in de kathedraal van Baiona en in 1975 door de Guardia Civil omdat hij, tijdens de Aberri Eguna aan de Santa María-kerk te Gernika, een Ikurriña omhoog stak. In eigen land kwam hij ook met het gerecht in aanvaring omdat hij een protestbrief had afgegeven aan de Spaanse ambassadeur.

De herdenking heeft vandaag, 26 april 2007, plaats in aanwezigheid van de burgemeesters van Hiroshima, Volgograd, Hamburg, Dresden, Coventry, Warchau en Auschwitz, en nog vele anderen.

26-04-2007 om 00:00 geschreven door Natxo  

Jokin Gorostidi
+25 april 2006

Op 25 april 2006 overleed Jokin Gorostidi in Donostia, nadat hij enkele dagen eerder een hartinfarct had gekregen.

"Para seguir luchando, sólo por eso desearía salir de la cárcel. Por otra parte, para un revolucionario la propia vida no es el bien supremo".
(Alleen al om verder te kunnen strijden, wil je weg uit de gevangenis. Aan de andere kant is het eigen leven van een revolutionair niet het hoogste goed)

Jokin Gorostidi sprak deze woorden uit in december de 1970, gedurende het “Proces van Burgos”.

Gorostidi werd op 4 november 1944 in Tolosa geboren en toen hij in 1967 in de bevrijdingsorganisatie ETA al was opgeklommen tot “liberado” (als lid bij de politie bekend en op de loonlijst van ETA) zag het er niet naar uit dat hij in zijn bed zou sterven! Nadat hij in hetzelfde jaar wist te ontsnappen uit een omsingeling door de Guardia Civil, ging hij in de illegaliteit. Hij nam deel aan het tweede deel van de 5^de Assemblee en kreeg er de opdracht de eerste gewapende acties tegen de Spaanse bezettende politiemachten op te zetten.       
Toen de eerste ETA-dode, Txabi Etxeberrieta, op 7 juni 1968 onder de kogels van de “Txakurrak” (Baskische spotnaam voor Guardia Civil) viel, was deze op weg naar een afspraak met Gorostidi. Beiden zouden de terechtstelling van de beruchte folteraar, Melitón Manzanas, voorbereid hebben.     
Op 8 maart 1969 werd Jokin samen met zijn vriendin Itziar Aizpurua, gearresteerd. Bij het daaropvolgende proces van Burgos werden 9 doodstraffen (6 beklaagden + 3 tweemaal de doodstraf) uitgesproken. Gorostidi kreeg twee keer deze maximumstraf!  Zijn vrouw kwam er goedkoper van af. (Er was slechts 15 jaar geëist).          
Het protest vanuit de hele wereld zorgde ervoor dat Franco de "garotte", de wurgpaal niet durfde bovenhalen. Zo kwam Gorostidi in de gevangenis van Cartagena terecht en bleef daar  tot 22 mei 1977 zitten. Intussen had Spanje een akkoord gesloten met een aantal Europese landen om van hun “Burgosgevangenen” af te raken. Jokin en zijn vriendin Itziar kwamen in Brussel terecht.  Niet voor lang echter. Niet eens 5 maanden later en zonder te genieten van welke amnestie dan ook, keerden ze op 22 mei 1977 onverschrokken naar Euskal Herria terug!
In een zinderende velodroom Anoeta (Donostia) werden ze ontvangen met slogans als “ETA, Herria zurekin!” (ETA, het Volk staat achter u!)

25-04-2007 om 08:39 geschreven door Natxo  

Nieuwsflash

De Sala 61 van het Tribunal Supremo Español is vanmorgen, 24 april 2007 om 10:30 u bijeengekomen om te beslissen over de onwettig verklaring van ASB-Abertzale Sozialisten Batasuna. Omstreeks 14:00 u gisterenmiddag, 23 april 2007, hebben vertegenwoordigers van ASB een pleidooi gehouden en gevraagd om een openbare zitting te houden over de uitspraak “wettig of niet wettig”.

Het Tribunal Supremo is ingegaan op die eis en zal een openbare zitting organiseren op 16 mei 2007 om 10:30 u over de zaak of ASB mag ingeschreven worden in het kiesregister (dus wettig is) of niet. De aanvraag tot registratie gebeurde op 27 maart 2007.

24-04-2007 om 16:10 geschreven door Natxo  

Vuile Oorlog
Propere Handen

Zes jaar geleden, op 24 april 2001, verscheen in de krant Gara een bespreking van het boek “Guerra Sucia, Manos Blancos” (Vuile Oorlog, Propere Handen) van Paddy Woodworth, een Ier die zich “specialiseerde” in de Baskische Situatie.           
In 1975 (Franco leefde nog, even maar!) kwam hij er voor het eerst en zocht gelijkenissen tussen de Ierse en de Baskische strijd. “De Zaak GAL leek me zéér “interessant” voor een journalist, maar behalve Vera en Amedo en de slachtoffers of hun familieleden wilde niemand met me praten.” De eventuele vrijlating van de veroordeelden in de Zaak Lasa en Zabala zou een desaster zijn voor de Spaanse democratie.

Vera verklaarde aan Woodworth dat de ontvoering van Segundo Marey en de aanslag op bar Batxoki een “terroristische daad” was. Woodworth beweert dat GAL ervoor zorgde dat degenen die steeds verklaren dat “na de dood van Franco niets veranderde” ook nog gelijk kregen. GAL gaf ETA nieuw leven en blies een eventuele vrede definitief op. “Ik dacht dat Aznar de PP in een centrum-rechtse richting gestuurd had en dat de leden van de partij democraten waren, maar als ze dan een medaille geven aan de familie van Melitón Manzanas  mag je jezelf toch vragen stellen.”         
“Ik ben heel pessimistisch want ETA begrijpt niet dat het IRA iets verloor toen ze in onderhandeling traden en Madrid begrijpt niet dat er mensen zijn die zich geen Spanjaarden voelen.”

Spain's "Second Transition", artikel in PDF-formaat geschreven door Woodworth

24-04-2007 om 08:54 geschreven door Natxo  

Zijn er dan soorten slachtoffers?

Gisteren, 22 april 2007, werd in het Palacio Euskalduna te Bilbao een hommage gehouden te ere van de slachtoffers van het ETA-geweld. Het Oficina de Atención a las Víctimas del Ejecutivo, bureau van de Baskische regering voor de Aandacht van de Slachtoffers, heeft de herdenking in naam van de Baskische regering op het getouw gezet. Het opzet was een algemeen pardon ten aanzien van die slachtoffers (hebben andere slachtoffers dan geen recht op pardon?) Diverse politieke partijen en sociale groeperingen ondersteunden, met gering tot groot enthousiasme, de oproep: PNV, PSE, EA, EB, Aralar, UGT, CCOO (vakbonden) en  Confebask (werkgeversorganisatie).

De PP, en aanverwanten AVT en Covite, namen niet deel omdat zij er een electorale zet van de Lehendakari Ibarretxe in zagen. Ook bepaalde slachtoffers, verbonden met de PSE, weigerden aanwezig te zijn: Natividad Rodríguez, weduwe Fernando Buesa, Maite Pagazaurtundua en José Ramón Recalde.

Te onderstrepen valt het feit dat als Batasuna een hommage brengt aan de slachtoffers van de doodseskaders van het staatsterrorisme er niemand van bovenvermelde partijen aanwezig is. De deelnemers riskeren zelfs zware gevangenisstraffen.

TAT-Torturaren Aurkako Taldea (Grupo Contra la Tortura – Beweging tegen het folteren) heeft bij monde van woordvoerster Nekane Txapartegi bekend gemaakt dat hier de hypocrisie ten top gedreven wordt, door alleen de slachtoffers van het ETA-geweld te herdenken en de anderen, de slachtoffers van de Staat, een tweede maal in de put te duwen..

23-04-2007 om 12:47 geschreven door Natxo  

De verkiezingen naderen
De messen worden geslepen

Wie er een andere mening op na houdt,
mag zich geen kandidaat stellen

Cartoon van Tasio uit “GARA” (bewerkt)

Vanaf 18 april 2007 tot en met 23 april 2007 kunnen de politieke partijen en politieke formaties hun kandidaten voorstellen bij de Junta Electoral, de kiescommissie, voor de gemeenteraad- en gewestelijke verkiezingen van 27 mei e.k. Op 2 en 3 mei 2007 kan dan beroep aangetekend worden tegen de voorgestelde kandidaten. Dat beroep moet tegen 5 mei aanvaard of verworpen worden. De politieke partijen en politieke formaties hebben dan tot 7 mei 2007 de tijd om eventueel verzet aan te tekenen. Het Tribunal Constitucional  heeft dan het laatste woord op 10 mei 2007, dag dat uitspraak gedaan wordt over het aangetekende verzet. De kiescampagne kan dan van start gaan van 11 tot 25 mei 2007.     
De grote vraag blijft of Acción Nacionalista Vasca (ANV-EAE) en de kiesplatforms van Izquierda Abertzale kandidaten zullen indienen.

De procureur-generaal van het Openbaar Ministerie, Cándido Conde-Pumpido, zal op 2 mei zijn vraag tot “onwettig verklaring” voorleggen aan de Sala del 61 del Tribunal Supremo om het verbod van de kiesplatforms van Izquierda Abertzale (kiesgroepen onder de formule van “Stad Abertzale Sozialistak”) te bepleiten. Iedereen gaat er immers van uit dat de nieuwe partij ASB toch verboden zal worden.

Cándido Conde-Pumpido verklaart op 23 april 2007: “We hebben al Batasuna verboden. We zullen ASB bestrijden (proces is al in gang gezet). We zullen de kiesgroepen (van de noodzakelijke 50.000 handtekeningen zijn er nu al 82.500 ingezameld) bestrijden en we zullen nauwkeurig nagaan wat er met ANV moet gebeuren.

De “democratie” moet zegevieren en dus worden nog 2 partijen onder het krachtigste vergrootglas gehouden om na te gaan of er geen banden zijn met Batasuna. Desnoods gaat men tot 30 à 40 jaar terug. Beide partijen zijn Acción Nacionalista Vasca (ANV) en Laia Elkarlanean (LAN - een formatie met zetel in de Navarrese lokaliteit Lekunberri).

Ter herinnering: de ANV is al 77 jaar een legale partij, heeft altijd het geweld van ETA veroordeeld, maar nu probeert men hen er onder uit te halen omdat zij voor een onafhankelijk Euskal Herria zijn.

22-04-2007 om 00:00 geschreven door Natxo  

Hypocrieten

Er is de laatste tijd wat heibel geweest rondom de wet “Ley de la Memoria Histórica”. Noem het een wet om de herinnering van het trieste verleden te helpen verwerken.   
De nieuwe tekst, voorgesteld door alle socialistische partijen, verklaart de veroordelingen, als het gevolg van het behoren tot een bepaalde politieke partij, tot religieuze of militaire organisaties, tot vrijdenkersloges of zelfs het behoren tot verzetsgroepen die ageerden tegen het Franquisme, onrechtvaardig.

“Wij verklaren de veroordelingen en de straffen om welke ideologische of politieke motieven dan ook, voor om het even welk tribunaal of strafrechtbank tijdens de dictatuur onwettig. Dientengevolge zijn deze tribunalen, deze repressieve organen die werkzaam waren tijden de burgeroorlog en tijdens de dictatuur onwettig.” Terecht zou ik zo zeggen, maar dit gaat niet ver genoeg! Waarom zijn veroordelingen en de straffen om ideologische of politieke redenen nu wel wettig, en is de Audiencia Nacional, de opvolger van TOP-Tribunal de Orden Público (*) nu ineens wel wettig?

(*) Door een decreet van 13 september 1936 worden politieke partijen, politieke en sociale groeperingen van het Frente Popular buiten de wet gesteld. Tijdens de burgeroorlog worden al die personen een delict van “militaire rebellie” aangewreven en gevonnist door Militaire Uitzonderingsrechtbanken. Op 29 februari 1939 (het einde van de oorlog is nabij) wordt het spectrum van de delicten nog uitgebreid.  Op 2 maart 1940 wordt dan de TOP-Tribunal de Orden Público gecreëerd, een repressierechtbank die de vrijmetselaars, de communisten en de opposanten van het regime brutaal aanpakken. In 1944 worden in de Código Penal (strafwetboek) nieuwe delicten ingeschreven: stakingen, dissidente bijeenkomsten, dissidente propaganda.

Dat de Partido Popular “Einzelgänger” speelt, hoeft niemand te verwonderen. Zij vinden het allemaal tijdverlies en wensen geen oude koeien uit de gracht te halen. Zij zijn immers zelf die oude koeien, of althans de afstammelingen van de dictatoriale garde.

Ik neem aan dat er nu nog eens 70 jaar zal moeten gewacht worden vooraleer een nieuwe wet “Ley de la Memoria Histórica” de uitwassen van de huidige “democratuur” tegen de linkse abertzalebeweging zal veroordelen. De hypocrieten veroordelen terecht wat Franco aangericht heeft, maar passen dezelfde technieken toe, en soms nog erger, om het Baskische volk te wurgen (wat nooit zal lukken).

20-04-2007 om 09:27 geschreven door Natxo  

Eustakio Mendizábal Benito
“Txikia”
+19 april 1973

Foto (ter beschikking gesteld door W. Hensgen): oude persfoto van de herdenkingsmis door Piarres Lárzabal in witte kerkje van Sokoa.

Eustakio Mendizábal Benito “Txikia” was van zijn 10^de tot zijn 23^ste levensjaar in het klooster van de Benedictijnen in Lazkao. Het klooster had faam omdat er in de zestiger jaren een aantal samenkomsten van ETA plaatsvonden. Als seminarist leerde Txikia de Baskische taal onder de knie te krijgen omdat hij er alles kon lezen wat er in Baskenland voor handen was. Maar hij leerde er ook de bergen kennen die hem later vaak het leven zouden redden bij achtervolgingen. Toen de tijd aanbrak om het priesterkleed aan te trekken (1966) vroeg hij een jaar uitstel. Hij bleef zijn studies voortzetten, maar ging tevens werken in een fabriek in Beasain. In die  periode weigerde hij een boete te betalen die hij had opgelopen wegens deelname aan een manifestatie en kwam daarom enige tijd in de gevangenis terecht. Na de arrestaties van een aantal jongeren nam hij de benen. Eerst vond hij een veilig onderkomen in de abdij van Belloc, maar al spoedig dook hij onder in Baiona waar hij  twee keer gearresteerd werd en tenslotte “binnenlands” verbannen naar Poitiers. Hij keerde echter meteen terug om in het zuiden  “liberado” (vrijgestelde bij politie bekend) van ETA te worden voor Gipuzkoa en Nafarroa. Txikia klom op tot verantwoordelijke van de militaire vleugel van ETA. Het aantal acties steeg in deze periode tot een ongekende hoogte. De eerste ETA-actie onder zijn leiding was de ontvoering van de Duitse ereconsul, Beihl, in Donostia. Vaak wist Txikia op spectaculaire wijze te ontkomen aan politieomsingelingen. Later werd de industrieel Huarte ontvoerd. Hij werd vrijgelaten nadat hij de arbeidsvoorwaarden in zijn bedrijf verbeterde.  

Op 19 april 1973 (Witte Donderdag) nam hij de trein Bilbao-Placensia, richting Algorta. Was de politie ingelicht? In elk station, hoe klein ook, stonden ze verdekt op wacht. Txikia had in het station van Algorta een afspraak met zijn strijdmakker, José Manuel Pagoaga, “Peixoto”. Meteen probeerden ze hun achtervolgers af te schudden. Hierop ontstond een vuurgevecht en omdat het Paasvakantie is lopen er veel kinderen op straat. "Scheer je weg", roept Txikia, tussen de schoten door, “Ik word achtervolgd”. Het aantal politiemannen wordt steeds groter. Als Peixoto een andere richting kiest, laat de politie hém lopen. Na twee kilometer rennen houdt Txikia een auto staande. Omdat de chauffeur slechts drie dagen een rijbewijs heeft (en wegens de schrik) krijgt hij zijn vehikel niet meer aan de praat. De eerste politieman die vóór de auto geraakt heeft geen munitie meer! Van de tweede krijgt Txikia een kogel in de rechterslaap. Zonder nog een woord te zeggen, zal hij in een ziekenhuis in Bilbao sterven, met een pistool in de hand, één in de zak van zijn regenjas en met een patronengordel rond zijn middel. 28 jaar oud, vader van 2 zonen betaalde hij zijn idealisme met zijn leven, zoals anderen het betaalden met de cel of met verbanning. 1973, ETA zit zonder leider, maar een mythe is geboren. Op 21 april wordt hij in zijn geboortedorp, Itsasondo, begraven. Omdat de volgende dag Aberri Eguna (Dag van het Baskische Vaderland) gevierd zal worden en om manifestaties te vermijden wordt het overlijdensbericht niet uitgehangen. Daardoor zijn slechts 30 personen op de begrafenis aanwezig, politie en Guardia Civil inbegrepen! In het witte kerkje van Sokoa, in Noord-Baskenland, werd later een zieledienst gehouden. Piarres Lárzabal, “Zoro de Sokoa”, Pastoor van Sokoa en secretaris van Anai Artea (*) spreekt in zijn homilie vriendelijke woorden: “Eustakio was niet het model van een klassieke held. Hij was een poëet, een bertsolari. De afwezigheid van persoonlijke ambitie, z’n eenvoud, z’n oprechte en totale toewijding bezorgde hem vele vrienden waaronder niet weinig priesters. Maar … Mendizábal stierf met een pistool in de hand. Hij leidde aanslagen en ontvoeringen. Ze noemden hem een “Baskische Guerrillero”. We weten dat het Christendom geweld veroordeelt. Maar laten we “geweld” niet verwarren met “antwoorden op geweld.”

(*) Anai Artea (wij broeders) opgericht, een beweging die humanitaire steun verleende en nog steeds verleent aan Baskische politieke gevangenen en vluchtelingen

Meteen na de dood van Txikia werd de vraag gesteld of er verraad in het spel kon zijn. Een ETA-woordvoerder in Noord-Baskenland ontkende dit ten stelligste: “We kunnen wel eens een geschil hebben, een onenigheid, maar ons geschil met de politie is groter dan alle oceanen samen.” Betaalde Txikia zijn treinticket met “vuil geld”, afkomstig van ETA-acties en werd dit zijn dood?

Eustakio Mendizábal was boven alles een Baskische nationalist, een plattelandsrevolutionair. In hem konden zich zowel de fabrieksarbeider als de boerenjeugd terugvinden. “Om revolutionair te zijn moet je poëet wezen”, was één van zijn stellingen. De Baskische taal was een obsessie voor hem.           
De politie-inspecteur die Txikia Mendizabal een kogel door het hoofd schoot, José Ramón Morán, verloor twee jaar later het leven. In een ETA-actie in … Algorta!!!

Txikia was, na Etxeberriata, de tweede ETA-dode…

19-04-2007 om 08:39 geschreven door Natxo  

Manuel María Garmendia Zubiarrain
“Korta”
+18 april 1976

“Korta” werd in Legorreta geboren op 6 juni 1945. Op 18-jarige leeftijd werkte hij in een onderneming in Arrasate. Omstreeks die tijd trad hij toe tot ETA, de culturele vleugel en later tot de militaire vleugel. In 1968 moest hij op de vlucht slaan. Na 9 maanden te zijn ondergedoken, bereikte hij in 1969 Iparralde. Hij werkte er in het slachthuis van Baiona en na een hongerstaking in 1970 werd hij op straat gezet. Hij werd uitgewezen naar België.
Helemaal op zichzelf aangewezen, zonder werk, kreeg hij van de organisatie de verantwoordelijkheid over de Goierri, een streek in Gipuzkoa, waar hij Txikia en Argala leerde kennen.           
Zwijgzaam, verantwoordelijk, zelfverzekerd en getuige van een grote fysieke kracht, ontpopte hij zich als een mugalari (van muga) van de eerste orde. Hij hielp er de commando’s en de vluchtelingen de grens oversteken.       
Op 18 april 1976, de dag van de Aberri Eguna, was hij in de weer om vier medestanders te helpen de muga over te steken in de streek rondom de berg Larrun (La Rhune). Ter hoogte van het kerkhof van Bera (Vera de Bidasoa) werden zij door de Guardia Civil ontdekt en beschoten. Korta, 31 jaar, overleed ter plekke.

18-04-2007 om 08:37 geschreven door Natxo  

Enrique Pagoaga Gallastegui, “Peixotín”
 de zwerftocht van een 'gedeporteerde'

Op de foto (ter beschikking gesteld door W. Hensgen) ziet u de oudere broer van “Peixotín”, waarvan verder in dit artikel sprake.

Enrique Pagoaga Gallastegui, “Peixotín”, één van Basken die hun gedwongen ballingschap wilden opheffen en in mei 1996, vanuit zijn ballingsoord Venezuela naar Iparralde (Frans-Baskenland) wilde terugkeren, strandde in Zaventem, waar hij met valse papieren werd gevat. Na zijn vrijlating heeft hij zijn plannen om naar Baskenland terug te keren voorlopig opgeborgen. Thans verblijft hij te Brussel, wat “Meervoud” de kans gaf met hem terug te blikken op een bewogen levensgeschiedenis. Daarbij valt het op dat de lotgevallen van Pagoaga niet anders waren tijdens dan wel na het Franco-tijdperk. Er is een hardnekkige continuïteit in de repressie, waarbij de "socialistische" regimes zowel in Spanje (Felipe González!) als in Frankrijk (Mitterrand!) zich ontpoppen als hardvochtige verdrukkers die de grondbeginselen van de rechtsstaat zonder meer naast zich neerleggen.

- Stamt u uit een nationalistische familie ?

Enrique Pagoaga: Wij waren een boerenfamilie in Arrasate of Mondragón (in de provincie Gipuzkoa). Mijn vader werd tijdens de burgeroorlog gedwongen om in dienst te gaan bij de "nationalen" (franquisten) om tegen de Basken (de Republiek) te strijden. Omdat hij kreupel was, moest hij echter niet deelnemen aan de gevechten. Hij moest instaan voor de munitietransporten. Een broer van mijn moeder werd ter dood veroordeeld wegens dienstweigering in 1936. Dergelijke ervaringen zijn natuurlijk tekenend. Vandaar dat ikzelf en mijn broers algauw en vanzelfsprekend aan het Baskisch verzet gingen deelnemen.

- Dat was dus nog onder de Franco-dictatuur?

Enrique Pagoaga: Ja, in 1974 - ik was toen twintig jaar oud - werd ik voor het eerst in hechtenis genomen, wegens "propaganda-activiteiten". Na twee maanden werd ik op vrije voeten gesteld, en ben dan naar Iparralde, Frans-Baskenland gevlucht. In 1976 keerde ik terug naar Hegoalde (Spaans-Baskenland) waar ik de strijd voortzette. Ik werd weerom gearresteerd, en zonder veroordeling werd ik samen met vier anderen uitgewezen naar Denemarken. In dezelfde beweging werden nog vijf Basken naar België en vijf anderen naar Duitsland verbannen. Een soortgelijk lot ondergingen de "zes van Burgos" eerder in 1970: dit schijnproces dat door de franquisten was opgezet, en dat leidde tot de terdoodveroordeling van zes Basken. Ook zij werden, onder internationale druk, niet terechtgesteld, maar verbannen.

- Maar lang bent u niet in Denemarken gebleven?

Enrique Pagoaga: Neen, nog hetzelfde jaar keerden de ballingen terug. Dit gebeurde tijdens de Marcha de la libertad, een vrijheidsmars kriskras door Euskadi. Daar kwamen de Basken voor het eerst massaal op voor Baskische onafhankelijkheid. De ballingen eisten ook het recht op om in Baskenland te kunnen blijven. Er kwam een algemene gratiemaatregel en daarop verbleef ik één jaar te Arrasate. Op een dag merkte ik echter dat ik gevolgd werd door de politie. Ik wist aan een omsingeling te ontsnappen en vluchtte ijlings terug naar Iparralde. Tot '78 was ik, net als de andere Basken aldaar, door Frankrijk als een politiek vluchteling erkend. Dit was natuurlijk een doorn in het oog van Madrid, dat Iparralde beschouwde als het "Heiligdom van de ETA". Met medeweten van de Franse politie werd het Spaans-Baskisch Bataljon ingezet. Dit was een voorloper van de GAL die vier jaar later lelijk zouden huishouden in de milieus van Baskische vluchtelingen. Dat Spaans-Baskisch Bataljon heeft in '78 Argala vermoord, en was ook verantwoordelijk voor de aanslag op mijn broer, José Manuel Pagoaga  “Peixoto” (zie foto), die sedertdien blind is. Vanaf 1979 werden de Frans-Spaanse relaties ook officieel herzien. Voortaan werden niet meer alle Basken erkend als politiek vluchteling. Daarmee verloor ook ik mijn statuut. Zeven Basken werden aan de Spaanse politie overgedragen. Van een aantal anderen werd de bewegingsvrijheid ingeperkt: zij moesten zich binnen de grenzen van een welbepaald departement ophouden. Net als anderen nam ik uit eigen beweging de wijk naar een derde land, in mijn geval was dat Venezuela.

- Toen was er dus nog geen sprake van "deportatie".

Enrique Pagoaga: Neen, dat kwam later: toen Mitterrand aan de macht kwam, beloofde hij spoedig werk te maken van de erkenning van het statuut van de Baskische vluchtelingen. Achteraf bleek echter dat dit een list was om de ondergedoken Basken te verlokken om zich kenbaar te maken en te laten registreren. Ook ik ben in de val gelopen: in 1982 keerde ik naar Iparralde terug, waar ik dan aan de slag ging als arbeider in een schoenfabriek. Ik leefde er met vrouw en kinderen, in alle openheid, in de mening dat er inderdaad spoedig een definitieve regeling zou komen. In mijn vrije uren zette ik mij in voor SEASKA, de beweging die in Iparralde ijvert voor de bouw, de pedagogische invulling en erkenning van de Baskische scholen (Ikastolak).

Vanaf 1983 begon de GAL (Grupo Antiterrorista de Liberación) te opereren in Iparralde. Daarbij werden 27 Basken vermoord. De Franse regering gaat steeds nauwer met Madrid samenwerken, er worden 150 Basken overgedragen aan de Spanjaarden. De samenwerking houdt ook in dat Frankrijk meedoet aan de deportatiepolitiek, die het Baskisch verzet in Frankrijk definitief moest breken: Basken worden aldus uitgezet naar Venezuela, de Dominikaanse Republiek, Ecuador, Gabon enz. Ikzelf werd in 1987 gedeporteerd naar Algerije. U moet weten dat het ging om een administratieve aanhouding: nooit heb ik een aanhoudingsbevel gezien, en nooit ben ik van wat dan ook beschuldigd.

- In Algerije werden op dat ogenblik gesprekken gevoerd tussen ETA en de Spaanse regering...

Enrique Pogoaga: Iets voordien was Txomin Iturbe naar Gabon gedeporteerd. Daar was zijn veiligheid niet verzekerd. Algerije bood zijn gastvrijheid aan Txomin aan, die door de Algerijnse autoriteiten als "strijder" wordt erkend. Algerije werpt zich op als bemiddelaar. Daarop volgen gesprekken tussen een ETA-delegatie (waaronder Txomin Iturbe, die echter kort nadien in een auto-ongeval aan zijn einde komt, waardoor de geheime onderhandelingen in de bekendheid raken) en een Spaanse regeringsdelegatie, die de onderhandelingen spoedig doet springen en de belofte van bescherming van de delegatieleden niet nakomt: door politieke druk op Algerije worden de aldaar verblijvende Basken aan Spanje vrijgegeven. Zo werd ook ik met een Spaans militair vliegtuig terug naar Frankrijk gevoerd. Van daaruit werd ik op een vliegtuig naar Venezuela gezet.

- Welke status genoot u daar?

Enrique Pagoaga: In Venezuela werden wij beschouwd als 'emigranten', dus niet als vluchtelingen of iets dergelijks. Bovendien beschikten wij niet over onze papieren: de Spanjaarden hadden die ingehouden en hadden bij de Venezolaanse overheden onze identiteit geaccrediteerd. In Venezuela bezaten wij een vrijgeleidebrief, waarmee we ons maandelijks bij de politie moesten melden. We kregen ook geen toegang tot de Venezolaanse nationaliteit en waren een soort Spaanse "krijgsgevangenen" extra muros. Dit wordt treffend geïllustreerd door het feit dat verschillende Basken in ballingschap door Spaanse politiemensen werden ondervraagd en gefolterd, onder meer was dit in Ecuador het geval voor Angel Aldana en Alfonso Etxegarai. Nadien werden deze nog eens overgevlogen naar respectievelijk de Dominikaanse Republiek en Sao Tomé.

- Hoe kwam u in Venezuela aan de kost?

Enrique Pagoaga: Ik werkte er in verschillende restaurants. Vandaar dat ik overweeg hier in Brussel een restaurant te beginnen. In die tijd ben ik ook van mijn vrouw gescheiden. Dat lag echter niet aan onze relatie, maar ons huwelijk werd onmogelijk gemaakt door het feit van de ballingschap, de afstand, de onzekerheid. Dat geldt overigens voor verschillende huwelijksrelaties van ballingen.

 - Voor u op Zaventem werd aangehouden, was u op weg, samen met tien andere ballingen, om terug te keren naar Baskenland. Hoe komt het dat daar zoveel tijd is over heen gegaan?

Enrique Pagoaga: We waren de gegijzelden van de Spaanse regering. Veel bewegingsruimte hadden we niet. Het is normaal dat we ons in de eerste plaats bekommerden over onze concrete situatie, hoe we daarin ons bestaan konden verzekeren. Vervolgens vormden we een kleine gemeenschap van lotgenoten. De beslissing om terug te keren, althans de elf mensen die dit uiteindelijk deden hebben we collectief genomen: van die elf waren er vijf afkomstig uit Venezuela, vijf uit de Kaap-Verdische Eilanden en één uit Algerije.

Bovendien voelden we de grond te heet worden onder onze voeten: twee weken voor ik vertrok werd één van de Basken aangehouden door de Venezolaanse Interpol, ook alweer zonder aanhoudingsbevel.

- Uw plan om de terugkerende Basken in Baiona te vervoegen, mislukte vanwege uw aanhouding in Zaventem. Wat bent u nu van plan?

Enrique Pagoaga: Er bestaat geen gerechtelijk dossier tegen mij in Spanje, mijn uitlevering wordt evenmin gevraagd. Toch wil ik, gezien de manier waarop ik door de Spaanse autoriteiten ben behandeld, niet naar mijn dorp terugkeren. De ballingen die in Baiona hun opwachting maakten, zijn door de Franse gendarmerie aan Spanje overgedragen, een aantal van hen zijn weerom gehouden zich niet buiten de grenzen van een bepaald Frans departement te begeven. Voorlopig blijf ik dus maar in Brussel. Ik zal een cursus Nederlands volgen, en dan zien we wel... Mijn kinderen komen mij dezer dagen bezoeken. Het is alweer twee jaar geleden dat ik ze nog gezien heb. Ze zijn 12 en 14 jaar oud...

- De krant 'La Vanguardia' meent te weten dat u de woordvoerder bent van de terugkerende Basken die door de 'historische Eta' zouden zijn belast met een missie om de huidige ETA-leiding en ook de partij Herri Batasuna te overhalen tot een meer inschikkelijke opstelling en met name ook zouden moeten aandringen op een verlenging van het bestand dat ETA kort geleden voor een week had afgekondigd.

Enrique Pagoaga: Dat is pure overheidspropaganda. Ik heb geenszins de bedoeling de ETA-lijn te beïnvloeden of die van Herri Batasuna. Men stuurt dergelijke berichten de wereld in om een ingebeelde scheidslijn bloot te leggen tussen de 'harden' en de 'zachten', en om de beweging zijn kracht te ontnemen. Die kracht bestaat precies in de continuïteit tussen zij die, vroeger, onder Franco, het verzet in gingen, en dit bleven doen tot een nieuwe generatie de wacht overnam. Men noemt ons dan gemakshalve "terroristen". Maar wat voor "terreur" hebben wij dan gepleegd? Onze werkelijke "terreur" bestaat erin dat wij opkomen voor onze rechten, dat we willen ademen in ons eigen huis. Men doet het voorkomen alsof wij ons vergenoegen in geweldpleging, maar wij willen niets liever dan vrede, de wapens neerleggen en onze eigen samenleving opbouwen. Dat recht op zelfbeschikking wordt door Spanje wel erkend in Oost-Europa en in alle landen van de wereld, behalve in Euskadi!

Interview door Bernard Daelemans,  verschenen in “Meervoud”, nummer 21, september - oktober 1996.

17-04-2007 om 09:03 geschreven door Natxo  

Wij, democraten, hebben altijd het geweld door de vingers gezien (condonado)

16-04-2007 om 10:36 geschreven door Natxo  

Aanklacht voor het CGJP tegen de magistraat
die de processen tegen Aznar seponeerde

De “Asociación contra la Injusticia y la Corrupción”, (Ainco), associatie tegen onrechtvaardigheid en corruptie,  heeft vorige week, op 10 april 2007, klacht ingediend voor de disciplinaire commissie van de “CGPJ-General del Poder Judicial” tegen de titularis van de onderzoeksrechtbank nr.23 van Madrid, magistraat David Maman Benchimol. De reden is dat die magistraat twee openstaande aanklachten tegen ex-president José María Aznar heeft geseponeerd.

In een eerste zaak moest Aznar terechtstaan voor malversaties met belastinggeld en valsheid in geschrifte in hoofde van Aznar. Om de Gouden Medaille van het Amerikaanse Congres te kunnen ontvangen en zo zijn persoonlijke ijdelheid ten top te drijven, zou Aznar, met 2.3 miljoen euro belastingsgeld, het lobbywerk van kantoor Piper Rubnick betaald hebben. Om het zacht uit te drukken, zouden de facturen een "behandeling" gekregen hebben die niet al te mooi ogen (schriftvervalsing?)

In een tweede zaak moest uitspraak gedaan worden over een interview van Aznar voor een Colombiaanse radiozender, waarin hij beweerde dat hij over geheime documenten beschikte die toebehoorden aan het CNI-Centro Nacional de Inteligencia, de Spaanse inlichtingendienst. Hij beweerde die documenten te hebben ontvangen omdat hij ooit premier geweest was.

16-04-2007 om 07:59 geschreven door Natxo  

Een Spaanse rekensom

De helft van 75 is 4!

In april 2000 werd de generaal van de Guardia Civil, Enrique Rodriguez Galindo, veroordeeld tot 71 jaar cel (later kwam er nog 4 jaar bij) voor de ontvoering van en de moord op Lasa en Zabala. Familieleden van Galindo verzamelden 100.000 handtekeningen voor een generaal “pardon”.

In april 2004 krijgt Galindo het regime van de derde graad toegekend: alleen van maandag tot donderdag in de gevangenis slapen, de rest vrij. In september 2004 wordt hij vrijgelaten.

Zeven jaar geleden (april 2000) werd de ex-generaal van de Guardia Civil, en overste van de kazerne Intxaurrondo (San Sebastián), Enrique Rodríguez Galindo, tot 75 jaar veroordeeld voor de ontvoering en de moord (door foltering) op de twee Basken, Joxean Lasa en Joxi Zabala. Lasa en Zabala werden in Bayonne ontvoerd en in een villa van de Spaanse Regering in San Sebastián dood gefolterd.

Toch heeft hij nog niet de helft van zijn straf uitgezeten. De Baskische minister van Justitie, Joseba Azkarraga, noemt dit een “Clementie voor het Staatsterrorisme” en hij vraagt zich af of dit  “de prijs is die hij krijgt voor zijn stilzwijgen” en op die manier het politieke vel van Felipe González gered heeft.

 “Wie in Baskenland een papiercontainer in brand steekt, krijgt 14 jaar cel wegens terrorisme (Kale Borroka) en moet die tot op de allerlaatste dag uitzitten. Twee jongeren dood  folteren kost slechts 4 jaar.”

15-04-2007 om 08:45 geschreven door Natxo