Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
19-07-2008
Franco wikte en woog
Koning in wording bij de gratie van God 19 juli 1974
Op 19 juli 1974 droeg Francisco Franco Bahamonde, Caudillo de España por la Gracia de Diós ("Leider van Spanje bij de gratie Gods"), zijn bevoegdheden tijdelijk over aan de door hemzelf gekozen opvolger, de toenmalige kroonprins en huidige koning, Juan Carlos de Borbón y Borbón. Door de eerdere aanduiding van Juan Carlos sloeg Franco de vader van de koning over. De "Graaf van Barcelona" ging de geschiedenis in als "zoon en vader van koningen", zonder zelf ooit tot op de hoogste troon te hebben gezeten.
Hoofdbureau van politie en Guardia Civil heeft een volle dag nodig
om te ontkennen
De Dirección General de la Policía y la Guardia Civil heeft een volle dag nodig gehad om een kort berichtje van 4 lijntjes op te stellen waarin zij ontkennen de krant Gara door middel van telefoontap te hebben afgeluisterd.
De korte nota werd op 18 juli 2008 bekendgemaakt, naar aanleiding van een artikel in de krant Gara de dag voordien, 17 juni 2008.
De krant had een paar weken terug gevraagd aan de telefoonmaatschappij Telefónica om één van de telefoonlijnen te verplaatsen. Telefónica vroeg daarop, een paar dagen geleden, op welk adres er moest gefactureerd worden. De krant antwoordde dat zij toch maar over één adres beschikten, maar de telefoonmaatschappij beweerde dat er twee adressen aan die lijn gekoppeld waren: één adres van de krant zelf, en een tweede van de Jefatura Superior de la Policía y la Guardia Civil. Wie liegt? De vraag stellen, is ze beantwoorden.
Waar zit de tap, en hoe werkt het?
Bron: www.xs4all.nl/
* Op de telefoonlijn of in de telefoon zelf. Voor vrij weinig geld zijn apparaatjes te koop die direct aan iemands telefoonlijn te hangen zijn. Die apparaatjes nemen dan alle gesprekken die over die lijn gaan op, of zenden ze uit via een ingebouwd zendertje. Dit type taps is vrij bekend en het opsporen ervan met speciale apparatuur is niet moeilijk. In de eigen omgeving kunnen dit soort taps opgespoord worden door de telefoonlijn fysiek te controleren. Voor in de telefoon zelf zijn er bijvoorbeeld afluisterapparaten in de handel die lijken op de, standaard in oude toestellen aanwezige, koolmicrofoon. Daarmee kan het gesprek ook uitgezonden worden op een radio- frequentie.
* In schakelkasten. Iedere lijn komt vroeg of laat samen in een bundel in een schakelkast. Bij een appartementencomplex staat deze vaak in een kelder. Het is vrij simpel om daar een tap te plaatsen. Even een inductiespoeltje erbij en klaar is kees. Wie professioneel afluistert raakt natuurlijk niet onder de indruk van de sloten die de kelders en schakelkasten zouden moeten beveiligen.
* In telefoonhokken. In de telefoonhokken (de betonnen telefoonbunkers op straat) komen alle kabels van een bepaalde regio samen. Die kabels zijn van daaruit weer af te tappen waarbij het mogelijk is om de gegevens via een andere telefoonlijn direct door te sturen. Het betonnen huisje is bovendien een ideale beschutting om ongestoord aan iemands lijn te knutselen
* In telefooncentrales. Binnen de centrale is het een fluitje van een cent om een tap aan te sluiten. Het daadwerkelijke afluisteren van de tap gebeurt vrijwel nooit in de centrale zelf, maar op een aparte locatie. Professionele tapunits bestaan uit een 'master'- en een 'slave'-unit: de masterunit, die doorgaans in een tapkamer van bijvoorbeeld een politiebureau staat, legt de afgeluisterde gesprekken op tape, harde schijf of CD-rom vast, terwijl de slave-unit in de centrale aan de af te luisteren aansluiting hangt en de gesprekken doorgeeft aan de master-units. Om te voorkomen dat PTT-personeel mee kan luisteren worden de afgetapte gegevens vaak op simpele wijze gescrambeld. Het is bij taps binnen de centrale maar de vraag of dit altijd volgens de regels van het Wetboek van Strafvordering gaat.
* In telefooncellen. Het aftappen van telefooncellen kan op verschillende manieren. Via de centrale of gewoon in de cel zelf. In het laatste geval wordt een zendertje in de cel zelf verstopt, al dan niet gevoed door de spanning die al op de telefoonlijn staat.
* Draadloze telefoons. Draadloze telefoons zijn in feite kleine zendertjes die een signaal naar een basisunit uitzenden. De basisunit geeft die signalen door via de (gewone) telefoonlijn. Draadloze telefoons zijn absoluut niet veilig. Iedereen met een scanner kan meeluisteren. Ook kan het voorkomen dat mensen met een andere draadloze telefoon jouw gesprek kunnen volgen. De 'beveiliging' waar veel draadloze telefoons mee adverteren ("1000 security codes!") zijn identificatiecodes die hoorn en basisunit met elkaar uitwisselen om te voorkomen dat iemand met een andere telefoon op jouw kosten kan bellen. Deze 'veiligheid' heeft dus niets met encryptie of scramblen te maken. * 'Frequency flooding (het middels de telefoon afluisteren van een ruimte) Met frequency-flooding is het mogelijk om via de hoorn van een telefoontoestel een ruimte af te luisteren terwijl de telefoon niet gebruikt wordt. Het principe kan op ieder type toestel toegepast worden, maar vooral de oude grijze toestellen met draaischijf en koolstofmicrofoon zijn kwetsbaar. Frequency flooding werkt als volgt: Er wordt een hoogfrequent signaal -afwijkend van het signaal dat normaal op een lijn die niet in gebruik is staat- door de telefoonkabel naar het telefoontoestel gezonden. Door dat signaal wordt de microfoon in het toestel geactiveerd. Als er geluiden zijn in de ruimte waar het toestel staat wordt de trilling van de microfoon beïnvloed (modulatie). Daardoor verandert ook het signaal dat door de lijn gestuurd wordt. Dit veranderende signaal wordt door de afluisteraar opgevangen. De geluiden uit de kamer worden van het signaal gescheiden en versterkt. Deze kunnen nu naar de afluistercentrale geleid worden en eventueel opgenomen worden.
Het Europese Gerechtshof in Straatsburg veroordeelt de Franse Staat voor het verbieden in 1988 van het boek "Euskadi Guduan - Euskadi en Guerre". De staat moet de uitgeverij Ekin vergoeden voor een bedrag van 38.112 . Het proces duurde 9 jaar.
Le Tribunal administratif de Pau a rejeté la demande tendant à lannulation de larrêté du ministre de lintérieur pris sur le fondement de larticle 14 de la loi du 29 juillet 1881, par lequel le ministre de lintérieur a interdit la circulation, la distribution et la mise en vente en France de louvrage intitulé « Euskadi en guerre ». (Bron:www.oboulo.com)
De inkt van mijn artikel "Komt hij vrij of niet?" van 13 juli 2008 is nog niet volledig opgedroogd, of de poppetjes gaan al aan het dansen.
Als protest tegen de onaanvaardbare haatcampagne die tegen hem gevoerd wordt in de pers, beslist Iñaki de Juana op 17 juli 2008 om opnieuw in hongerstaking te gaan. De lynchpartij werd goed voorbereid. Een appartement, gelegen in de Amarawijk van Donostia, de wijk van het treinstation, was eigendom van zijn moeder. Nog in leven schonk zij de woonst aan haar dochter, die het later verkocht aan de toenmalige verloofde van Iñaki de Juana. Intussen is Iñaki de Juana met haar getrouwd. Om het appartement te kunnen kopen moest wel een hypotheeklening worden aangegaan. Dat feit wordt nu aangegrepen om te veronderstellen dat Iñaki de Juana over voldoende geld moet beschikken om zijn slachtoffers te vergoeden. De rechtbanken had hem veroordeeld tot een schadevergoeding van 8.000.000 Euro's. Een gedeelte werd al afbetaald door allerhande inbeslagnames van o.a. de inkomsten van zijn boeken die hij schreef, eigendom, bankrekening, enz...
Nu wordt preventief beslag gelegd op zijn woonst. De aasgieren zijn in staat hem en zijn vrouw op straat te zetten en zijn huis te verkopen. Nochtans voorziet de wet dat voorafgaandelijke aan een inbeslagname er een misdrijf moet plaatsgegrepen hebben. In dit geval is er van een nieuw misdrijf geen sprake, noch van zijn kant, noch van dat van zijn vrouw.
Als zelfs de Minister van Justitie van de Baskische Regering, Joseba Azkarraga, gewag maakt van: "Se están saltando muchos límites" (Ze hebben zowat alle grenzen van het toelaatbare overschreden), dan moet er toch iets ernstig fout zijn met de Spaanse rechtstaat, maar dat weet de aandachtige lezer al lang.
Op 17 juli 1936, om 17.00u 's middags (a las cinco de la tarde), werd door Franco het startschot gegeven voor de "Alzamiento Nacional" (de nationale rebellie) te Melilla. De top van de samenzweerders stond onder de leiding van generaal José Sanjurjo (plannenmaker, mislukte staatsgreep in 1932 en verongelukt een paar dagen later op 20 juli 1936). Zijn voornaamste medestanders waren Emilio Mola Vidal (het brein), Francisco Franco Bahamonde (de briljante generaal) en Gonzalo Queipo de Llano y Sierra. Op 18 juli 1936 was het de beurt aan het Spaanse vasteland. De gruwelen die hiermee gepaard gingen, kunnen gerust vergeleken worden met de gruwelen van het Naziregime.
Zoals bij ons met Carnaval de draak wordt gestoken met politieke (mis)toestanden zo dragen de georganiseerde "Peñas" (groepen jongeren) in Pamplona met San Fermín hun eigen spandoek mee. Ze zijn erg geliefd bij Jan en alleman omdat ze met hun muziek sfeer in de straten brengen. Elk jaar worden die spandoeken "gejureerd". Ditmaal zou het spandoek van Muthiko Alaiak (de Plezierige Jongeren) wel eens door een rechtbank gejureerd kunnen worden. Aartsbisschop Fernando Sebastián van Pamplona, "proost" van de "geliefde" Guardia Civil, die onlangs met een exemplaar van de gala-uitvoering van het speciale hoofddeksel (tricornio) van de paramilitaire bezettingstroepen pronkte en die niets onverlet laat om zijn pro-Spaanse ideeën te spuien, krijgt het hard te verduren. Van op een kruisbeeld wordt hij door Jesús Christus begroet met de gestrekte arm. Op de achtergrond brengt ook Franco de Romeinse groet. Meteen gaat het pro-Spaanse gespuis er zich mee bemoeien. Meteen werd er een mis met processie georganiseerd "ter eerherstel van de godslastering". Hier moet toch even aangestipt worden dat de politieke geloofsgenoten van de gemijterde bij hun betogingen zélf steeds de Hitlergroet brengen! Als ze daarop aangesproken worden, worden ze door Sebastián zelf verdedigd!
Op 16 juli 2007 kwamen busladingen bejaarde zielen in Pamplona aan om eerst de mis bij te wonen in de kathedraal. Bij het uitstappen trok een "leidster een affiche af waarop de vrijlating van de politieke gevangene Xabier Errea gevraagd werd. (Wat staat er nu weer in het evangelie over de gevangenen?)
Omdat de San Fermínfeesten pas achter de rug zijn, liepen er in de straten meer politiemannen (met of zonder uniform, maar dan met zonnebril) rond dan "supporters" van de gemijterde prelaat. Die liep erbij met een gezicht als een donderwolk!
Op 15 juli 1998 deed de Spaanse justitie een inval bij het dagblad Egin en de radiozender Egin Irratia. Hierbij werden negen mensen gearresteerd en werden drukpersen en zendapparatuur onklaar gemaakt. Op last van onderzoeksrechter Garzón werden beide media voor onbepaalde tijd verboden.
Het Baskische dagblad en als zodanig wel gewend aan repressie door justitie en politie. Het blad kent een lange geschiedenis van invallen en rechtszaken tegen journalisten. De aanklacht luidde in dat soort gevallen vrijwel altijd samenwerking met een gewapende organisatie en de flinterdunne bewijsvoering werd vrijwel altijd onderuit gehaald. Het is echter nog nooit voorgekomen dat Egin een verschijningsverbod opgelegd kreeg en het is de eerste maal sinds de dood van dictator Franco dat een krant verboden wordt. De officiële redenen voor de sluiting lieten een week op zich wachten, maar waren naar goed Spaans gebruik al de volgende dag in de krant te lezen. Doordat minister van Binnenlandse Zaken Mayor Oreja de Spaanse media en buitenlandse correspondenten al voor de inval had geïnformeerd, hadden de kranten in binnen- en buitenland een eensluidend verhaal: Egin is ETA.
Bewijzen
Na een week van wilde speculaties blijkt dit in hoofdlijnen ook de theorie van de onderzoeksrechter te zijn. Volgens deze theorie is Egin het vierde, of het informatieve front van ETA en is de redactie van Egin rechtstreeks door de ETA leiding benoemd. Egin zou verscheidene functies hebben waarvan de belangrijkste het verspreiden van valse informatie en het creëren van een onjuiste realiteit is. Daarnaast wordt Egin gebruikt voor het doorgeven van gecodeerde boodschappen naar verschillende ETA commando's, Egin verzamelde informatie voor ETA en Egin was onderdeel van het "financiële ondersteuningsnetwerk" van ETA. Als zodanig zorgde ze voor witgewassen geld. Naast dit alles wordt Egin nog verdacht van belastingontduiking. De 'bewijzen' voor dit alles zijn flinterdun. De onpartijdigheid van een krant is een zaak van de lezers en niet die van een rechter. Dat de redactie benoemd is door ETA wordt afgeleid uit het feit dat de hoofdredacteur enkele weken voor zijn benoeming een ontmoeting had met een ETA lid. Dat hij die ontmoeting had voor het afnemen van een, later gepubliceerd, interview doet blijkbaar niet ter zake. De gecodeerde boodschappen stonden in de advertentie afdeling en hadden dus net zo goed in elke andere krant kunnen staan. In de media wordt hierbij telkens melding gemaakt van een codeboek dat op de redactie is gevonden. Dat betreft echter een heel ander soort code, namelijk die waarmee ETA-verklaringen op authenticiteit worden gecontroleerd. De informatie die Egin voor ETA zou verzamelen werd gewoon gepubliceerd, en dat verscheidene ETA-commando's in het bezit waren van krantenknipsels kan men de krant zelf toch moeilijk kwalijk nemen. De bewijsvoering betreffende het financiële netwerk is te ondoorzichtig om te bespreken. Zo blijft alleen de belastingontduiking nog over. Zelfs als daar sprake van zou zijn, zou dat toch moeilijk een reden tot sluiting van een krant mogen zijn.
Repressie
De sluiting van Egin valt niet los te zien van de situatie in Baskenland. De regerende Partido Popular heeft de moord op Migel Angelo Blanco van 13 juli 1997 door ETA aangegrepen voor een repressiecampagne tegen de gehele links nationalistische beweging. Naast een enorme, voortdurende arrestatiegolf en de politieke uitsluiting van de politieke partij Herri Batasuna werd het bestuur van deze partij in december tot 7 jaar gevangenisstraf veroordeeld. De reden was de samenwerking met een gewapende organisatie op grond van het feit dat deze partij een video vertoonde waarop ETA leden hun vredesvoorstel uitlegden. Net als nu het geval is, werd het bestuur lang voor een veroordeling door de rechter veroordeeld door de regering en de media. In april maakte justitie voor het eerst gewag van het zogenaamde 'financiële netwerk' van ETA. Dit zou bestaan uit ongeveer 170 Baskische bedrijven die geld voor ETA zouden witwassen. In het kader van deze operatie werd de bankrekening van AEK, een organisatie die volwassenenonderwijs in de Baskische taal verzorgd, geblokkeerd en pas na een maand weer vrijgegeven. Deze operatie zou uiteindelijk tot de sluiting van Egin hebben geleid. Ook in regeringsverklaringen wordt de links nationalistische beweging voortdurend gecriminaliseerd. Zo zei premier Aznar dat ETA en Herri Batasuna (HB) allemaal in de gevangenis zullen eindigen.
Reacties
Al op de dag van de sluiting vonden er veel demonstraties plaats in heel Baskenland. De volgende dag verscheen een nieuwe krant in de Baskische kiosken: Euskadi Informacion, gemaakt door de werknemers van Egin. Drie dagen na de sluiting demonstreerden 75.000 mensen in Donostia tegen de sluiting. In de demonstratie liepen veel kopstukken van partijen die de sluiting officieel niet veroordeeld hadden zoals PNV en EA. In de daaropvolgende week vond er een algemene staking plaats in Baskenland. Volgens de Spaanse media een totale mislukking, volgens Herri Batasuna een groot succes dat grote delen van het land platlegde. Ook de jeugd trok de straten op wat tot vele veldslagen met de politie leidde. Naast de veroordeling van vele Baskische organisaties werd de sluiting ook veroordeeld door Reporters Sans Frontieres en Amnesty International. Amnesty meent dat vrijheid van meningsuiting een fundamenteel democratisch recht is dat essentieel is voor de oplossing van politieke conflicten. Amnesty wijst verder op de opsluiting van het Herri Batasuna bestuur en concludeert dat de regering zich meer en meer toespitst op censuur en repressie in plaats van publiek debat en dialoog. Amnesty roept op tot een onmiddellijke heropening van Egin en Egin Irratia en wijst in dit verband ook op de meerdere rechtszaken die al tevergeefs tegen Egin gevoerd zijn. Ten slotte wijzen zowel de Baskische christen democraten (PNV) als de Spaanse linkse partij IU op het sluipende gevaar van deze sluiting. Op de gronden waarop nu Egin gesloten is kunnen ook andere organisaties, zoals Herri Batasuna en de vakbond LAB, verboden worden verklaard. Door de repressie wordt het voor legale en vreedzame links nationalistische organisaties steeds moeilijker om goed te functioneren. Zowel Egin als Herri Batasuna vertegenwoordigt de gevoelens van een flink deel van de bevolking. Het zijn bovendien volwassen organisaties, veel meer dan dekmanteltjes van ETA. Ze streven gelijke doelstellingen na maar op totaal andere, in de moderne rechtsstaat volkomen geaccepteerde, wijze. Deze organisaties onderdrukken is het ontnemen van de uitingsmogelijkheden van een groot deel der bevolking. Dit zal, zeker in het geval van de Basken, niet tot een vermindering van de gewapende strijd leiden. Ondanks dit alles wordt de roep om vrede steeds groter en de Basken weten als geen ander dat deze vrede alleen door middel van dialoog bereikbaar is.
In Arles wordt na 17 jaar gevangenis, Gabi Mouesca (39 jaar) vrijgelaten met het verbod naar Baskenland terug te keren. Hij krijgt het verbod in 23 van de 95 departementen te gaan wonen. Mouesca was militant van Iparretarrak (IK) toen hij op 1 maart 1984 gearresteerd werd door de Franse politie. Bij deze arrestatie verloor zijn maat, Didier Lafitte, het leven.
In december 1986 werd Mouesca, samen met Maddi Heguy, door een IK-commando bevrijd uit de gevangenis van Pau. In 1987 en in 1992 werd Mouesca opnieuw gearresteerd en veroordeeld. Mouesca was ook betrokken in de "Zaak Léon", een vuurgevecht met de Gendarmerie waarbij een gendarme het leven verloor en Ttotte Etxebetse door een kogel in de rug in een rolstoel terecht kwam. Samen met Philippe Bidart werden ze pas in 2000 voor dit vergrijp veroordeeld. De Europese Mensenrechtencommissie veroordeelde in 1999 de Franse Staat tot een geldboete omdat Mouesca (intussen veroordeeld voor andere zaken) gedurende 15 jaar in de gevangenis zat zonder geoordeeld te zijn in de Zaak Léon.
Volgens de Spaanse rechtsregels zou de Etarra Iñaki de Juana Chaos op 2 augustus 2008 moeten vrijkomen, na 21 jaar cel. De haatkranten ABC en El Mundo (kranten van PP-strekking of van de Partido Popular) maken er, op 13 juli 2008, gewag van, met de nodige duiding. Is er gelekt naar deze kranten om de haatcampagne te lanceren? Ik weet het niet. Wat ik wel weet, is dat die Spaanse rechtsregels met een grove korrel zout moeten genomen worden. De Juana moest volgens diezelfde rechtregels al op 25 oktober 2004 vrijgelaten worden. Dat is niet gebeurd, want men is koortsachtig op zoek gegaan naar een uitvlucht om hem langer vast te houden.
Het is nu afwachten of die haatcampagne er komt en wat het resultaat ervan zal zijn.
Achtentwintig dagen later zou ook Arnaldo Otegi, gearresteerd op 8 juni 2007, moeten vrijkomen, en wel op 30 augustus 2008.
De Basken zijn een wielerminnend volk. Steeds hadden ze goede wielrenners die in ons land onder de naam "Spanjaarden" bekend werden. Zo is de Ronde van Baskenland véél ouder dan de "Vuelta", de Ronde van Spanje. Met de Ronde van Frankrijk hebben ze altijd een haat-liefdeverhouding gehad en de Ronde van Spanje maakt al jaren een grote boog rond Baskenland. Vandaag, 13 juli 2006 ging de Tourrit van start in het mooie Baskische stadje Kanbo, door de Fransen ooit omgedoopt in "Cambo les Bains". Onderweg werden een aantal renners even staande gehouden door een spandoek met de Engelse tekst "Vrijheid voor Baskenland" en kleinere pamfletjes in het Frans en in het Baskische met de eis voor respect en (politieke) erkenning. De foto komt uit de krant Le Journal du Pays Basque.
De Vuile Oorlog tegen het Baskische Volk wordt afgekeurd 12 juli 2004
De Spaanse Procureur-generaal, Cándido Conde-Pumpidu zegt op 12 juli 2004 dat de VS "het terroristische geweld (in Irak) beantwoordde met nog méér geweld, zoals dat in Spanje gebeurde op het einde van de zeventiger jaren, begin van de tachtiger jaren, toen er groepen werden opgericht als "Batallón Vasco Español" en "GAL" hetgeen ethisch onaanvaardbaar was en politiek ondoeltreffend omdat er nog méér terrorisme gecreëerd werd."
Het BVE en Gal waren een antwoord van de Spaanse Staat op de Baskische onafhankelijkheidstrijd en geen geïsoleerde daden van ongecontroleerde individuen.
Waarop wacht Conde-Pumpido om de verantwoordelijken van zoveel moorden alsnog te straffen. Ze zijn bij naam en toenaam gekend! Maar de Procureur-generaal noemt de Spaanse Staat "een model" in de strijd tegen het terrorisme, hoewel foltering en mishandeling geen adequate formules zijn. De aanslagen van GAL werden door de Staat oogluikend goedgekeurd en uiteraard ontkend.
Maar Conde-Pumpido en de zijnen kijken nu nóg steeds de andere richting uit als arrestanten "foltering" of "mishandeling" aanklagen. Net als 20 jaar geleden.
Luister niet naar mijn woorden, maar kijk naar mijn daden!
Na de dramatische gebeurtenissen van 8 juli 1978 op de Sanfermines te Pamplona, zou 11 juli 1978 evenmin een feestdag worden! Om half tien ontstond er in het stadscentrum van Donostia-San Sebastián een spontane protestbetoging tegen de moord op Germán Rodríguez Saez. Bij de helling van Aldapeta, tussen Buen Pastor en Aiete, op 300 m. van de kazerne van de Strijdkrachten, werden autos dwars over de staat gezet. De eerste politie-eenheid die er aankwam, deed de spanning ten top stijgen door twee keer in de lucht te schieten. Ze kregen meteen een regen stenen als antwoord waarop dan weer traangas en rubberkogels volgden. Dit moest fout aflopen! Sommige politiemannen liepen met hun revolver in de hand. Deze ongelijke veldslag duurde de hele voormiddag, tot 12.30 u. Toen een politieman in de Calle San Bartolomé met een halfautomatisch geweer op de massa inschoot kon de 19-jarige Joseba Iñaki Barandiaran, uit Astigaraga, niet tijdig ontkomen. Hij kreeg een kogel in het hart en mét hem héél Baskenland!
Drie schilders komen op voor de politieke gevangenen 10 juli 2005
Baskische bergbeklimmers riskeerden meer dan eens hun eigen leven. Tot voor enkele tientallen jaren was er op de enorme rotswand van de Santa Barbaraberg, boven Zarautz nog een verweerde geschilderde Ikurriña te bespeuren. Vandaag is daar niets meer van te zien. De tijd heeft haar rol gespeeld. Maar op 10 juli 2005, lieten 3 schilders zich, via het materiaal van bergbeklimmers, naar beneden zakken en zij brachten op dezelfde plaats het teken van het dichterbij brengen van de gevangenen (Euskal Presoak) aan. De rotsschildering is overal van op het immense strand heel goed te zien.
Op 9 juli 1976 wordt tijdens een volksfeest in Santurtzi, waarbij gemanifesteerd wordt, door de veiligheidsdiensten met scherp geschoten, met Mentxaka als dodelijk slachtoffer. María Norma Mentxaka, heel haar leven gekend als Normi, sterft tijdens een laffe en brutale aanslag door tuig van ranzig rechtse aanhangers van de overleden dictator Franco. Het feest Día de la Sardina eindigt met bloed. Het tuig, dat de aanslag pleegde, maakte in die jaren heel wat straten onveilig.
Op 23 januari 2006, 30 jaar later, erkent het Hooggerechtshof moeder Mentxaka als slachtoffer van het terrorisme, met als gevolg de voorziene schadeloosstelling. De martelgang van haar zoon, Roberto Fernández, om erkenning te krijgen, liep niet van een leien dakje en duurde meer dan 28 jaar. In 2002 nog had de uitzonderingsrechtbank Audiencia Nacional de erkenning verworpen. Voordien nog, in 1999, had het Ministerie van Binnenlandse Zaken (Partido Popular) ook al eens de erkenning verworpen, omdat niet aan bepaalde parameters werd voldaan. Zij was immers geen slachtoffer van ETA, maar van het staatsterrorisme, en dat zijn geen slachtoffers.
Wie in Spanje slachtoffer is van ETA-geweld wordt de dag nadien al uitbetaald, wie slachtoffer is van het staatsterrorisme moet op zijn minst 30 jaar wachten, als ze al bij de gelukkigen behoren.
Op 8 juli 1978, bijna 3 jaar ná de dood van dictator Franco, gebeurde er in Baskenland een "incident" dat té zwaar was om het met de mantel der liefde van de "jonge democratie" te bedekken zoals dat indertijd met ál de vergissingen, fouten en schandalen gebeurde. Dit was méér dan een erge oprisping van slechte verliezers Jammer genoeg vond een jonge kerel, Germán Rodríguez, hierbij de dood. De Antiterroristenwet was pas gestemd, maar de Grondwet nog niet.
Vandaag, 7 juli 2008, is het precies 28 jaar dat José María Sagardui Gatza gevangen zit. Hij heeft van alle politieke gevangenen de meeste anciënniteit. Hij is in heel Europa de enige gevangene die ooit zolang gevangen zat. Het is dan ook een Baskische politieke gevangene. Vandaag zit hij opgesloten in de gevangenis van Jaén, Andalucia, in een kleine cel waar nauwelijks natuurlijk licht binnenkomt. Hij brengt in die kleine ruimte 20 à 22 uur per dag door.
José María Sagardui Gatza werd geboren in Zornotza (Bizkaia) op 10 juli 1958. In 1980 werd hij door de politie gearresteerd wegens lidmaatschap van ETA. Hij verbleef in 14 verschillende gevangenissen en hield 13 hongerstakingen voor een totaal van 190 dagen. Hij weet nog goed dat er ten tijde van zijn opsluiting 130 ETA-gevangenen waren, en dat dit aantal vandaag opgelopen is tot meer dan 700.
Van de 28 jaar cel heeft hij er 10 jaar van in het régimen de primer grado, primera fase (de meest extreme omstandigheden) doorgebracht en in gevangenissen die altijd op zijn minst meer dan 600 kilometer van Baskenland verwijderd waren. In 1995 had hij ¾ van zijn straf uitgezeten, en moest dus volgens de wet vrijgelaten worden.
Uitzonderingsmaatregelen zijn uitgedacht om mensen te vernietigen.
Het commandolid van het 'Comando Donosti' van ETA, Oihane Errazkin Galdós, 31 jaar, werd in de Franse gevangenis van Fleury-Merogis, verhangen teruggevonden. Errazkin, alias 'Brujilla', werd op 23 september 2001 gearresteerd, op beschuldiging van integratie in het logistieke apparaat van een gewapende organisatie, en zat opgesloten in afwachting van haar proces. Zij werd samen met de chef van het logistieke apparaat van ETA, Asier Oiarzabal Txapartegi, Baltza, en nog 4 kompanen, gearresteerd te Dax.
Oihane Errazkin is geboren in Andorra, maar groeide op in San Sebastián. In 1996 trad zij toe tot ETA.
Arnaldo Otegi werd op 6 juli 1958 geboren te Elgoibar in Gipuzkoa. Hij is getrouwd en vader van twee kinderen. Hij studeerde af als Licentiaat Letteren en Wijsbegeerte. Zoals zovele jongeren was hij ook, in zijn geboortestad, toegetreden tot ETA-pm, met schuilnaam Gordo. Hij geraakte als lid van een commando verwikkeld in de aanslag op een tankstation, in de roof van voertuigen, in de aanslag op de militaire gouverneur van Donostia en in de bevrijding van een gevangen Etarra uit een hospitaal. Als gevolg hiervan was hij verplicht in 1977 te vluchten naar Iparralde. Op 3 juli 1979 maakte hij samen met José María Ostolaza Pagoaga en Luis Alcorta Maguregui, deel uit van het commando Kalimotxo bij de mislukte poging tot ontvoering van een UCD-volksvertegenwoordiger uit Soria, Gabriel Cisneros (later PP-volksvertegenwoordiger). In januari 1989 werd hij vrijgesproken van de ontvoering van ex-parlementair Javier Rupérez, maar op 21 februari van dat zelfde jaar wel veroordeeld voor de ontvoering van de ondernemer, Luis Abaitúa, tot 6 jaar cel. Na zijn gevangenschap ruilde hij ETA-pm (die intussen opgedoekt en vervangen was door ETA-m) voor een politieke loopbaan. Lees verder...
José Ignacio Ruiz Olabuenaga stelt voor 5 juli 2001
Het verbale geweld tegen het Baskisch bestaat ook. De socioloog José Ignacio Ruiz Olabuenaga stelde op 5 juli 2001 in Bilbao zijn laatste boek (2 delen) voor:
"Opinión sin Tregua. Visos y denuestos del nacionalismo Vasco 1998-1999" (Opinie zonder wapenstilstand. Voorwendsels en aanklacht op het Baskisch nationalisme 1998-1999) en "Opinión sin Tregua. Informacion y Propaganda ante el conflicto Vasco" (Opinie zonder wapenstilstand. Informatie en Propaganda ten aanzien van het Baskische conflict),
waarin hij een analyse maakt van de behandeling van het Baskisch nationalisme in de dagelijkse opiniepers. De auteur acht het bewezen dat er een "verbaal geweld" was vanuit de groep opiniemakers die een ballast vormde voor de "open weg" richting vrede in september 1998. Nadat er een dergelijke fundamentele verandering tot stand was gekomen, gooiden de commentatoren het over een andere boeg. Je verwacht een gematigder taalgebruik tijdens een bestand, en dat de tegenstellingen een zachtere behandeling krijgen die ertoe zou bijdragen dat de vrede zou bereikt worden. Toch werd een gewelddadige taal gebruikt en dat vormde een obstakel. Het werd zeer moeilijk te dialogeren met iemand door wie je beledigd wordt. Ze bleven over Sabin Arana praten en over de speciale bloedgroep van de Basken zonder iets over de evolutie in het nationalisme te zeggen. De Baskische nationalist was een fascist en een racist. Al deze vooroordelen en clichés werden gebruikt door columnisten als Fernando Savater en José María Calleja in "El Correo Español", Iñaki Ezquerra in "La Razón", Isabel San Sebastian in "ABC", Patxi Unzueta in "El País" of Pedro J. Ramírez in "El Mundo". Zonder de beledigingen te vergeten, natuurlijk.
Batasuna verantwoordelijk voor Kale Borroka? 4 juli 2002
Op 4 juli 2002 stelt rechter Garzón, Batasuna burgerlijk verantwoordelijk voor de acties van "Kale Borroka" (straatgeweld) die een totale schade van 24,3 miljoen euro bedragen (1000 miljoen Frank). Toch zijn de acteurs van deze gewelddadige acties zelden gearresteerd, weet men niet of er een relatie is tussen hen onderling en tussen hen en Batasuna. Garzón eist nu dat Batasuna binnen 24 uur 24,3 miljoen euro betaalt. Eén miljoen euro per uur, dus. Garzón zal daarna beslag leggen op de bezittingen van Batasuna. Dit is toch te gek voor woorden! Dat deze hele zaak gaat uitdraaien op een Open Oorlog kan hem duidelijk niets schelen. Misschien is dit wel juist de bedoeling. Batasunawoordvoerder, Arnaldo Otegi, zegt dat zijn partij het bedrag niet kán en niet zál betalen. Bovendien moet Batasuna van de Spaanse Staat nog aanzienlijke sommen achterstallige verkiezingssubsidies krijgen, aangevuld met de boetes waartoe Binnenlandse Zaken reeds enkele malen veroordeeld werd.
