Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
08-07-2008
Méér dan een erge oprisping
Germán Rodríguez Saez +8 juli 1978
Op 8 juli 1978, bijna 3 jaar ná de dood van dictator Franco, gebeurde er in Baskenland een "incident" dat té zwaar was om het met de mantel der liefde van de "jonge democratie" te bedekken zoals dat indertijd met ál de vergissingen, fouten en schandalen gebeurde. Dit was méér dan een erge oprisping van slechte verliezers Jammer genoeg vond een jonge kerel, Germán Rodríguez, hierbij de dood. De Antiterroristenwet was pas gestemd, maar de Grondwet nog niet.
Vandaag, 7 juli 2008, is het precies 28 jaar dat José María Sagardui Gatza gevangen zit. Hij heeft van alle politieke gevangenen de meeste anciënniteit. Hij is in heel Europa de enige gevangene die ooit zolang gevangen zat. Het is dan ook een Baskische politieke gevangene. Vandaag zit hij opgesloten in de gevangenis van Jaén, Andalucia, in een kleine cel waar nauwelijks natuurlijk licht binnenkomt. Hij brengt in die kleine ruimte 20 à 22 uur per dag door.
José María Sagardui Gatza werd geboren in Zornotza (Bizkaia) op 10 juli 1958. In 1980 werd hij door de politie gearresteerd wegens lidmaatschap van ETA. Hij verbleef in 14 verschillende gevangenissen en hield 13 hongerstakingen voor een totaal van 190 dagen. Hij weet nog goed dat er ten tijde van zijn opsluiting 130 ETA-gevangenen waren, en dat dit aantal vandaag opgelopen is tot meer dan 700.
Van de 28 jaar cel heeft hij er 10 jaar van in het régimen de primer grado, primera fase (de meest extreme omstandigheden) doorgebracht en in gevangenissen die altijd op zijn minst meer dan 600 kilometer van Baskenland verwijderd waren. In 1995 had hij ¾ van zijn straf uitgezeten, en moest dus volgens de wet vrijgelaten worden.
Uitzonderingsmaatregelen zijn uitgedacht om mensen te vernietigen.
Het commandolid van het 'Comando Donosti' van ETA, Oihane Errazkin Galdós, 31 jaar, werd in de Franse gevangenis van Fleury-Merogis, verhangen teruggevonden. Errazkin, alias 'Brujilla', werd op 23 september 2001 gearresteerd, op beschuldiging van integratie in het logistieke apparaat van een gewapende organisatie, en zat opgesloten in afwachting van haar proces. Zij werd samen met de chef van het logistieke apparaat van ETA, Asier Oiarzabal Txapartegi, Baltza, en nog 4 kompanen, gearresteerd te Dax.
Oihane Errazkin is geboren in Andorra, maar groeide op in San Sebastián. In 1996 trad zij toe tot ETA.
Arnaldo Otegi werd op 6 juli 1958 geboren te Elgoibar in Gipuzkoa. Hij is getrouwd en vader van twee kinderen. Hij studeerde af als Licentiaat Letteren en Wijsbegeerte. Zoals zovele jongeren was hij ook, in zijn geboortestad, toegetreden tot ETA-pm, met schuilnaam Gordo. Hij geraakte als lid van een commando verwikkeld in de aanslag op een tankstation, in de roof van voertuigen, in de aanslag op de militaire gouverneur van Donostia en in de bevrijding van een gevangen Etarra uit een hospitaal. Als gevolg hiervan was hij verplicht in 1977 te vluchten naar Iparralde. Op 3 juli 1979 maakte hij samen met José María Ostolaza Pagoaga en Luis Alcorta Maguregui, deel uit van het commando Kalimotxo bij de mislukte poging tot ontvoering van een UCD-volksvertegenwoordiger uit Soria, Gabriel Cisneros (later PP-volksvertegenwoordiger). In januari 1989 werd hij vrijgesproken van de ontvoering van ex-parlementair Javier Rupérez, maar op 21 februari van dat zelfde jaar wel veroordeeld voor de ontvoering van de ondernemer, Luis Abaitúa, tot 6 jaar cel. Na zijn gevangenschap ruilde hij ETA-pm (die intussen opgedoekt en vervangen was door ETA-m) voor een politieke loopbaan. Lees verder...
José Ignacio Ruiz Olabuenaga stelt voor 5 juli 2001
Het verbale geweld tegen het Baskisch bestaat ook. De socioloog José Ignacio Ruiz Olabuenaga stelde op 5 juli 2001 in Bilbao zijn laatste boek (2 delen) voor:
"Opinión sin Tregua. Visos y denuestos del nacionalismo Vasco 1998-1999" (Opinie zonder wapenstilstand. Voorwendsels en aanklacht op het Baskisch nationalisme 1998-1999) en "Opinión sin Tregua. Informacion y Propaganda ante el conflicto Vasco" (Opinie zonder wapenstilstand. Informatie en Propaganda ten aanzien van het Baskische conflict),
waarin hij een analyse maakt van de behandeling van het Baskisch nationalisme in de dagelijkse opiniepers. De auteur acht het bewezen dat er een "verbaal geweld" was vanuit de groep opiniemakers die een ballast vormde voor de "open weg" richting vrede in september 1998. Nadat er een dergelijke fundamentele verandering tot stand was gekomen, gooiden de commentatoren het over een andere boeg. Je verwacht een gematigder taalgebruik tijdens een bestand, en dat de tegenstellingen een zachtere behandeling krijgen die ertoe zou bijdragen dat de vrede zou bereikt worden. Toch werd een gewelddadige taal gebruikt en dat vormde een obstakel. Het werd zeer moeilijk te dialogeren met iemand door wie je beledigd wordt. Ze bleven over Sabin Arana praten en over de speciale bloedgroep van de Basken zonder iets over de evolutie in het nationalisme te zeggen. De Baskische nationalist was een fascist en een racist. Al deze vooroordelen en clichés werden gebruikt door columnisten als Fernando Savater en José María Calleja in "El Correo Español", Iñaki Ezquerra in "La Razón", Isabel San Sebastian in "ABC", Patxi Unzueta in "El País" of Pedro J. Ramírez in "El Mundo". Zonder de beledigingen te vergeten, natuurlijk.
Batasuna verantwoordelijk voor Kale Borroka? 4 juli 2002
Op 4 juli 2002 stelt rechter Garzón, Batasuna burgerlijk verantwoordelijk voor de acties van "Kale Borroka" (straatgeweld) die een totale schade van 24,3 miljoen euro bedragen (1000 miljoen Frank). Toch zijn de acteurs van deze gewelddadige acties zelden gearresteerd, weet men niet of er een relatie is tussen hen onderling en tussen hen en Batasuna. Garzón eist nu dat Batasuna binnen 24 uur 24,3 miljoen euro betaalt. Eén miljoen euro per uur, dus. Garzón zal daarna beslag leggen op de bezittingen van Batasuna. Dit is toch te gek voor woorden! Dat deze hele zaak gaat uitdraaien op een Open Oorlog kan hem duidelijk niets schelen. Misschien is dit wel juist de bedoeling. Batasunawoordvoerder, Arnaldo Otegi, zegt dat zijn partij het bedrag niet kán en niet zál betalen. Bovendien moet Batasuna van de Spaanse Staat nog aanzienlijke sommen achterstallige verkiezingssubsidies krijgen, aangevuld met de boetes waartoe Binnenlandse Zaken reeds enkele malen veroordeeld werd.
Op 3 juli 2002 wordt beroep aangetekend tegen het klasseren (seponeren) van de klacht tegen Generaal van de Guardia Civil, Enrique Rodríguez Galindo, wegens drugstrafiek, omkoperij, smokkel en koppelarij. Hoewel Galindo toegaf dat de toenmalige Staatssecretaris, Vera, hem en zijn vrouw, María Fernanda Alvarez de Sotomayor Martínez, een nieuwe "identiteit" voorgesteld had om zijn eigendommen veilig te stellen, moeten deze eigendommen toch opgespoord worden om volledig op te klaren of die eigendommen op een legale manier bekomen werden. Er is sprake van 11 woningen!
La Marcha por la Libertad startte op 2 juli 1977 en doorkruiste in de maanden juli en augustus het totale geografische grondgebied van Euskadi. Een amalgaam van diverse organisaties groepeerde zich rondom de Comisión pro-Amnistía. Een en ander was het gevolg van het massale succes (tienduizenden deelnemers) van de voorbij Aberri Eguna, gevierd in april 1977, en de eerste toegelaten viering na de Guerra Civil.
Als onderdeel van de Mars werden grote politieke concentraties en acties opgezet. In vrijwel elk dorp kregen ze te maken met het brutale optreden van de Txakurrak (scheldnaam voor de Guardia Civil). In elk dorp was het bang afwachten tot er op hen zou geschoten worden.
De mars was samengesteld uit 4 verschillende colonnes die, vanuit 4 verschillende vertrekpunten, op 28 augustus 1977 samenvloeiden in Iruñea-Pamplona, waar een groots sluitingsceremonieel zou plaatsvinden. De verschillende colonnes deden tijdens hun mars de 7 Baskische provincies aan, in Hegoalde en Iparralde, en soms wel, soms niet verbleven zij 1 volle dag in de dorpen. Op die momenten werden allerhande activiteiten ontplooid: conferenties, rondetafelgesprekken, diverse competities, tentoonstellingen, dialogen, theateropvoeringen, muziekuitvoeringen, meetings, dansavonden, enz.
De geplande mars bedroeg 1847 km en meer dan 500 dorpen werden doorkruist. De samenvloeiing van de 4 colonnes gebeurde te Arazuri, op een 5-tal kilometer van Pamplona. Van daar uit trok één grote massa naar Pamplona. Bijna 46.000 personenwagens en een 500-tal autobussen werden langs de route gesignaleerd, en men schatte het aantal deelnemers op meer dan 200.000.
Op 1 juli 1937 sloot de hoogste hiërarchie van de Spaanse katholieke Kerk een Bloedpact met de Francodictatuur onder de titel Brief van de Spaanse Bisschoppen aan de bisschoppen van de wereld aangaande de Zaak van Generaal Franco. Het pact was, op verzoek van de dictator, uitgetekend door kardinaal Isidro Gomá y Tomás en werd ondertekend door al de andere Spaanse bisschoppen, behalve Mateo Múgica en Francesc Vidal i Barraquer. Die twee moedigen die niet toevallig een Baskische of een Catalaanse naam dragen!
De Spaanse Kerk wilde de herinnering aan haar martelaars laten voortleven met iets meer dan begrafenisceremonies en monumenten en vroeg niet minder dan hun heiligverklaring! Pius XII wilde echter niet weten van een ongedifferentieerde en massale heiligverklaring van duizenden gevallenen voor God en voor Spanje. De opvolgers van Pius XII, Johannes XXIII en Paulus VI lieten zich evenmin voor de fascistische kar spannen. Paradoxaal genoeg wierp de ingreep wél vruchten af, lang nadat Franco naar de eeuwige jachtvelden was vertrokken en in Spanje de zogenaamde democratie hersteld was. De zaken namen een keerpunt met Johannes Paulus II, de goedheilige man uit Polen, die in 1982 aan de Spaanse bisschoppen kond deed dat hij werk ging maken van de zaligverklaringen van de martelaars van de religieuze vervolgingen in Spanje!
Op die manier werd de Spaanse Kerk in volle 21ste eeuw het enige instituut dat de overwinnaars van de Burgeroorlog bleef eren en de familieleden van de duizenden door de dictatuur vermoorde mensen (waaronder zeer veel katholieke Basken) bleef krenken en vernederen! Voor wie niet helemaal op de hoogte is van deze geschiedenis: de Burgeroorlog kwam er als regelrechte aanval, een coup, een rebellie op een democratisch verkozen, republikeinse regering in Spanje.
José Félix Pérez, Gorka Arbulu en Rosi Arana worden op 30 juni 2003 vrijgelaten nadat ze respectievelijk 10, 17 en 25 maanden "voorwaardelijk" in Spaanse cellen doorbrachten!
Ze werden al opgesloten vooraleer er een gerechtelijke uitspraak was.
In Baskenland is deze maatregel, die enkel "bij uitzondering" wordt toegepast in politieke zaken, helemaal niet uitzonderlijk! Pérez werd uitgewezen door Frankrijk, op borg vrijgelaten, maar later opnieuw gearresteerd. Arbulu werd opgepakt toen hij zich in januari 1996 op vrijwillige basis bij het Hooggerechtshof in Madrid ging melden. In november 1998 werd hij preventief vrijgelaten, maar deze maatregel werd later opgeheven. Tot het Hooggerechtshof besloot dat er geen motief voor opsluiting was. Arana werd na twee jaar en één maand cel vrijgelaten, nadat hij onschuldig verklaard werd voor wat hem ten laste werd gelegd.
Angel Pikabea Ugalde, is afkomstig uit Hernani (Gipuzkoa). Na een aantal jaren in Mexico te hebben verbleven, keert hij in juli 1995 terug naar Euskal Herria, meer specifiek naar Iparralde in Frankrijk. Hij wordt verantwoordelijk voor de verdeling van wapens en explosieven. Hij wordt uiteindelijk in september 2000 gearresteerd.
Angel Pikabea werd vanuit de gevangenis van Moulins (Fr) overgebracht naar een penitentiaire instelling in Perpignan, omdat hij beschuldigd werd een vluchtpoging ondernomen te hebben. Begin mei 2004, tijdens het voetballen in de gevangenis, kwam er plots een helikopter laag overvliegen en de gevangenen hadden dit feit becommentarieerd. Vluchtpoging! Tijdens die overbrenging werd hij bovendien geslagen. In Perpignan kreeg hij een bijkomende straf van drie maanden isolement. Uit protest tegen dit alles ging Pikabea op 18 mei 2004 in hongerstaking waardoorhij zo erg verzwakte dat hij in een rolstoel terecht kwam. Hij woog al maar 66 kilo en op 23 juni 2004 was hij nog eens 18 kilo lichter geworden.
Wat blijkt nu? Zonder dat iemand van de familie gewaarschuwd werd, bracht men Pikabea op 29 juni 2004, na 41 dagen hongerstaking, vanuit Perpignan over naar het gevangenisziekenhuis van Fresnes. Toen de familie het voorbije weekend voor een gevangenisbezoek te Perpignan aankwamen, werden ze van de overbrenging ingelicht door medegevangenen. Bellen met de gevangenis lukte niet tot de familie ontdekte dat het vanuit een openbare cel wel ging. Dat nummer kenden ze in de gevangenis niet en het werd dus niet geweigerd. Wilden ze alsnog een bezoek brengen, dan moesten ze vanuit Perpignan nu naar Parijs rijden.
Al deze extra straffen zijn gebaseerd op leugens! Niet enkel de gevangene is er het slachtoffer van, maar de hele familie en de vrienden. Pikabea heeft zijn hongerstaking intussen stopgezet.
Luis Moreno en Rakel Garcia een woord van dank 28 juni 2004
Op 28 juni 2004 verschijnt in de krant Gara een interview met Luis Moreno en Rakel Garcia waarin zij de Vlamingen bedanken die hen vanaf het begin steunden. Hun zaak begon in 1992.
Ze voelen zich goed in ons land, maar het blijft hun droom om op een dag terug te kunnen keren naar een vrij Baskenland.
Artikel uit het Links Vlaams-nationaal maanblad Meervoud, nummer 17 van het jaar 1996
Het waren eventjes emotionele toestanden in de Vlaams-Baskische club te Brussel, toen Rakel Garcia en Luis Moreno die maandagavond eindelijk uit de gevangenis ontslagen werden. Zij werden er opgewacht door tal van sympathisanten, en dat deed hen zichtbaar deugd, na al de ellende die ze omwille van de 'raison d'état' weken-, neen jarenlang hadden meegemaakt. Maar de zaak is nog verre van afgelopen. Nu de Spaanse verkiezingen achter de rug zijn, zal de druk hopelijk wat afnemen. Maar zèlf zijn ze duidelijk: hun zaak kan slechts definitief opgelost zijn als er ook een oplossing komt voor het streven van de Basken naar onafhankelijkheid.
Op de persconferentie, de dag na hun vrijlating uit de gevangenissen van Sint-Gillis en Vorst, was het wel even drummen. De Herri Enbaxada, de vertegenwoordiging van de Baskische onafhankelijkheidspartij Herri Batasuna ('Volksunie'), is niet voorzien op dit soort evenementen. Tientallen binnen- en buitenlandse journalisten wrongen zich een plaatsje in de veel te kleine ontvangstruimte aan de Oudergemlaan in Etterbeek.
Rakel Garcia en Luis Moreno zijn militanten van de Baskische beweging. Herhaaldelijk werd hen door - vooral Spaanse - journalisten gevraagd of ze, horresco referens, lid waren van de ETA. Zij lieten zich niet van de slag brengen: "Wij zijn Baskische abertzales, wij zetten ons in voor de onafhankelijkheid van Baskenland. Daarvoor hoef je geen lid te zijn van de ETA".
Meer hadden ze op dat ogenblik niet te vertellen, ze waren trouwens doodop. Luis was een paar weken daarvoor gearresteerd op zijn werk, Rakel werd door de politie op een meer dan brutale manier 'geplukt' uit de Baskische delegatie. Daarbij werd in zuivere Rambo-stijl onnodig veel geweld gebruikt, een kogelvrije glazen deur werd zelfs met een krik kapotgeslagen. Hun achtjarig zoontje Arratz werd zomaar eventjes gedurende zes uur ondervraagd. Wapens had hij niet bij zich.
Heel deze vaudeville had vermeden kunnen worden. Toen Luis en Rakel enkele jaren geleden in Vilvoorde aangehouden werden door de BOB, kon hen niets ten laste worden gelegd. In het huis in Koningslo werden enkel een Baskische vlag en wat boeken en zelfklevers aangetroffen. Het echtpaar was gewoon gevlucht omdat er op dat ogenblik een onderzoek liep naar mensen die leden van de Baskische afscheidingsbeweging ETA onderdak zouden hebben verschaft, enige tijd voor een aanslag. Er was maar één getuige die hen bij die zaak had betrokken, en deze had zijn verklaringen afgelegd na zware folteringen op het politiecommissariaat. In zoverre dat andere slachtoffers van deze getuige achteraf niet werden vervolgd. Voor één keer had de Spaanse justitie, in volle politieke schandaalsfeer rond de GAL-doodseskaders, toegegeven dat barbaarse praktijken nog steeds schering en inslag zijn in het democratische Spanje.
Marionet
Minister Stefaan De Clerck, in een vorig leven nog gewoon parlementslid, vond enkele jaren geleden nog dat de twee Basken in geen geval mochten worden uitgeleverd aan hun Spaanse beulen. Hij schreef daarover een brief naar zijn voorganger, minister Melchior Wathelet. "Toen reageerde ik als advocaat", aldus de excellentie, "nu als rechter". Dit slaat natuurlijk nergens op: in een land als België, dat een grondwet heeft die nog steeds gebaseerd is op de scheiding der machten, kan en mag iemand van de uitvoerende macht zich niet opstellen als rechter.
De Clerck is natuurlijk een tragisch figuur. In deze regering is hij, zeker als het over dit soort zaken gaat, de marionet van de 'sterke' mannen van de meerderheid: Jean-Luc Dehaene en Louis Tobback. Dehaene, dit blijkt nu wel uit een aantal indiscreties, wou koste wat het kost zijn Europese ambities veilig stellen na het affrontelijke blauwtje dat hij opliep bij zijn kandidatuur als Europees commissaris. En Tobback heeft het sowieso al niet begrepen op iedereen die vandaag, morgen of overmorgen misschien wel eens in zijn weg zou kunnen lopen. Bovendien was er niet alleen diplomatieke druk van Spanje, maar zelfs de Franse ambassade kwam tussen. Het is niet de gewoonte dat een schertsland als België de Franse diplomatie doorkruist, en op een ogenblik dat de anti-Baskische repressie in Frankrijk op volle toeren draait kwam een inmenging van een of andere Belgische administratieve rechtbank dus méér dan ongelegen.
De pre-electoraal opgewarmde Spanjaarden maakten er dus een staatszaak van. Na de beslissing van de Raad van State om het echtpaar niét uit te leveren sloegen de stoppen pas ècht door.
De Spaanse staat begon te prutsen aan Schengen, en schortte zelfs de juridische samenwerking met België - zij het niet helemaal - op. De Europese inmenging in ons rechtsstelsel kan nog voor eigenaardige situaties zorgen. Eén ding staat vast: vanuit democratisch oogpunt betekent het 'juridische' Europa zeker geen stap in de goede richting.
Laf
"Telkens als De Clerck dezer dagen op mijn tv-scherm verschijnt, zie ik daar een man die goed weet dat hij iets aan het doen is waarvoor hij zich moet schamen en die dat niet mag zeggen. Voortdurend bedenkt hij smoesjes en ook dat weet hij, maar hij durft niet anders. De Clerck staat onder druk en geeft daaraan toe ten koste van twee mensen. Dat vind ik laf." Een citaat uit een column van Geert Van Istendael in De Morgen van 25 januari jl. Van Istendael is zeker geen nationalist, en naar eigen zeggen baalt hij van 'terrorisme'. Maar dit standpunt was wel exemplarisch voor de houding van zowel Vlaamse pers als politici. In zowat alle Vlaamse kranten en weekbladen werd de tragische De Clerck geschandvlekt. Op het Pallieterke na was iedereen het eens over het feit dat zoveel cynisme niet kon. In alle fracties van politieke partijen werd tussengekomen om de minister tegen zichzelf (of tegen Dehaene-Tobback) te beschermen. Magda Aelvoet van Agalev en Francis Van den Eynde van het Vlaams Blok klonken bijna unisono: dit kan niet. Binnen de SP werd puik werk geleverd door o.m. Michiel Vandenbussche en Renaat Landuyt. De Volksunie was evenzeer van de partij. Patrick Dewael haalde zelfs een wetsvoorstel uit zijn binnenzak om te verhinderen dat in de toekomst een minister van Justitie nog zulke capriolen kan maken.
De 'clou' was natuurlijk het incident in het Europese parlement: Raymonde Dury, niet de eerste de beste PS-vertegenwoordigster, beschuldigde in de plenaire vergadering de Vlamingen ('t Pallieterke uitgezonderd) van sympathie voor terrorisme. Freddy Willockx, die zeker niet verdacht kan worden van overdreven bekommernis voor het Vlaamse streven naar zelfstandigheid, verloor er zijn kalmte bij en eiste zowaar excuses van zijn fractiegenote. Hier merken we toch wel iets eigenaardigs: was het niet Serge Moureaux, een niet van invloed gespeende PS'er en broer van Philippe, die kort tevoor in het Belgisch parlement het ontslag van De Clerck had geëist in die zaak? Een en ander kan misschien verklaard worden door de verschillende persreacties in Vlaamse en franstalige kranten. Zelfs de Parijse krant Le Monde had geen goed woord voor het standpunt van de Raad van State (Le Monde, hoofdartikel van 9 februari). In La Libre Belgique (12 februari) verdedigde Leo Marynissen, editorialist van Het Volk, het Vlaamse standpunt als volgt: "D'un passé pas si ancien, nous savons ce que cela signifie d'être considéré comme des citoyens de second rang dans son propre pays."
Nog geen definitieve oplossing
Mensen uit de omgeving van dit tijdschrift hebben zich van meet af aan ingezet voor Luis en Rakel. Uiteraard kregen we hierbij de medewerking van heel wat mensen uit verschillende politieke partijen en uit de media. Enkele maanden geleden hadden wij nooit gedacht dat deze zaak zoveel politieke heisa met zich mee zou brengen. We hoeven hier niet te herhalen wat we al jaren in deze kolommen schrijven, nl. dat er iets niet deugt met de Spaanse justitie, dat er nog altijd op grote schaal wordt gefolterd in politiecommissariaten, dat de zgn. Baskische 'autonomie' niet werkt enz.
Aznar heeft de verkiezingen in Spanje gewonnen, maar op zich heeft dit voor Euskadi wellicht niet zoveel te betekenen. Gonzalez heeft in elk geval bewezen waartoe de raison d'état in staat is. Of de doodseskaders nu geronseld worden door een 'socialistische' regering of een conservatieve, maakt al bij al weinig uit. Het enige dat wij kunnen hopen is dat de Spaanse furie inbindt nu de verkiezingen voorbij zijn. En vooral, dat bepaalde Belgische excellenties het weinige fatsoen dat ze nog hebben samenrapen om hun laatste restje krediet niet nog eens te grabbel te gooien.
Op 27 juni 2006 eist de procureur tegen de jongere, Inaxio Olabezela, drie jaar cel en tegen de jongere, Imanol Uria, twee jaar cel wegens "aanslag op de autoriteit en het toebrengen van verwondingen"! De gemeenteraad van Zarautz vraagt in deze onfrisse zaak om opheldering.
Op 3 december 2005 werd in Pamplona een manifestatie gehouden om de eerbiediging van burgerlijke en politieke rechten te eisen. Dat die rechten er zeker nog niet zijn, mag blijken uit volgend bericht.
De manifestatie werd door de Spaanse gouverneur verboden en verschillende uren later kwamen twee jongeren uit Zarautz, die in het centrum van Pamplona met vrienden waren gaan eten, toevallig in een charge van de politie terecht. Inaxio Olabezela werd daarbij door verschillende agenten geslagen en opgepakt. Toen zijn vriend Imanol Uria enkele uren later op het politiekantoor in de Calle Chinchilla navraag deed hoe het met zijn vriend gesteld was, werd er ook op hem ingeslagen en werd hij eveneens opgesloten. Eerst dienden beiden naar een ziekenhuis gebracht te worden waar de verwondingen werden vastgesteld, en waar een arts bij Uria zelfs 10 hechtingen moest aanbrengen. Nu worden zij beticht van zelf de politie te hebben aangevallen.
De politie voerde als verdediging aan dat Imanol Uria zichzelf verwondde. Hij had een bijzonder grote gapende wonde aan het hoofd die 10 hechtingen noodzakelijk maakten. De politie verklaarde ook dat Inaxio Olabezela aangehouden werd in een bar in de Calle Jaraute in de Alde Zaharra (oud stadsgedeelte van Iruñea-Pamplona), maar ze wisten niet welke bar.
In het hoofdartikel van "The International Herald Tribune" van 26 juni 2003, wordt gezegd: "Het buiten de wet stellen van Batasuna voedt enkel het extremisme, omdat een gedeelte van de bevolking het recht wordt ontnomen te stemmen. Nooit werden directe connecties tussen Batasuna en terroristische acties gevonden. Hun leden vormden alternatieve partijen, maar het Hooggerechtshof stelde ze buiten de wet en belette op die manier dat burgemeesters van 60 gemeenten aan de verkiezingen konden deelnemen.
The Herald Tribune vindt:
"Aznar zou moeten weten dat de manier om ETA aan te pakken erin bestaat diegenen die de wapens hanteren te vatten, en op hetzelfde ogenblik de dialoog aangaan met degenen die op een vredelievende manier naar een grotere autonomie zoeken voor de Baskische regio. Het gevaar bestaat dat Aznar nu de parlementaire macht van het Baskische parlement gaat lamleggen met het gevolg dat hij een nieuwe generatie Basken in de armen van ETA drijft. Hij zou de confrontatie met gematigde nationalisten moeten stoppen en enkel buiten de wet moeten stellen wie beschuldigd wordt van steun aan terroristische acties."
Het is nu wachten tot Garzón de sluiting van "The Herald Tribune" beveelt
Superman Baltasar Garzón hield op diezelfde dag 26 juni, maar dan 4 jaar later, in 2007, een conferentie voor de Confederatie van Industriëlen in Caracas. Dat brengt op! Hij bracht daarbij kritiek uit op de sluiting van een radiostation door president Hugo Chávez van Venezuela, eerder in die maand. Hugo Chávez wenste er blijkbaar geen woorden aan vuil te maken en liet zijn vice-president, Jorge Rodríguez antwoorden:
"Meent deze man, die in 1998 de Baskische krant EGIN liet sluiten, puur en alleen omdat het een linkse krant was, dat hij ons lessen in democratie moet geven? Hij vervolgt in zijn eigen land de linkse activisten en komt nu hier, zwaar betaald en waarbij hij zelf het tarief vaststelt, vertellen wat de industriële oligarchie graag hoort. Het is een paljas die het aandurft te vertellen dat er hier geen vrijheid van spreken is."
Ook de Presidente van het Hooggerechtshof van Venezuela, Luisa Estela Morales pakte Garzón waar het pijn deed, en noemde hem een "huurling"! "Hij is een voorbeeld van iemand die het ontbreekt aan ethiek en moraal. Venezuela pikt het aanmatigende gedrag niet van een neokolonialist."
Op 25 juni 1990 kwam het even vóór de middag, in de Canyon (La Foz) de Lumbier, 30 km ten Z.O. van Pamplona, tot een vuurgevecht tussen leden van de Guardia Civil en vermeende ETA-leden. Hierbij verloren één Guardia Civil en twee Etarras in bijzonder duistere omstandigheden het leven. Hoewel het onderzoek gemanipuleerd werd, weet niemand wat er écht gebeurde! Na afloop van de eerste schietpartij, vroegen de terroristen aan de Nederlanders, Margareta Husken en Rob Van Der Knaap, medewerkers van Vrij Nederland, die er op wandel waren en zodoende ongewild getuigen van het voorval, of ze een auto hadden. Langzaam komt de Guardia Civil de buurt omsingelen en met een helikopter overvliegen. De Nederlanders horen later nog schoten. De volgende morgen worden de lijken van de vermeende ETA-leden Susana Arregui en Juan María Lizarralde gevonden op een plaats die voordien met politiehonden werd uitgekamd! Maar de avond voordien werd één van de terroristen, Germán Rubenach, gearresteerd en overgebracht naar een ziekenhuis in Pamplona. Hoewel hij een kogel via zijn mond door het hoofd had gekregen werd hij toch dagenlang ondervraagd in de intensive care! Daarbij verklaarde hij dat hijzelf en zijn makkers besloten hadden elkaar een kogel door het hoofd te jagen beter dan in handen van de Guardia Civil te vallen! De vraagtekens waren enorm. De Spaanse minister van Binnenlandse Zaken, de Bask José Luis Cocuera, die het van elektricien tot Regeringslid had gebracht kon niet eens kaarten zonder rood te worden. Hij moest nu de officiële verklaring op TV komen vertellen. Nog nooit had iemand van ETA zelfmoord gepleegd om uit de handen van de Guardias te blijven. Ware het niet zo triest, dan zou een schaterlach zijn opgestegen. Zelfs toenmalig Lehendakari Ardanza geloofde de officiële versie van de zelfmoord niet. Op de begrafenis van Arregui en Lizarralde werd een herderlijk schrijven van de Bisschop van San Sebastián, Monseñor Setién voorgelezen. Die was duidelijk en weigerde de verklaring van Corcuera te geloven. Arregui en Lizarralde waren geruime tijd na het vuurgevecht beiden gewoon afgemaakt! (Hoogstwaarschijnlijk door de twee schoten die de Nederlanders hoorden nadat de Guardia Civil al in vol ornaat aanwezig was.) Bovendien waren de Nederlanders de enige personen die het duo nog levend gezien hadden ná het vuurgevecht.
De twee Nederlanders mochten, hoewel ze geen Spaans spraken, beiden toch getuigen. Hun gebaren werden door een politieman vertaald!
Zes jaar na het voorval werd Rubenach officieel vrijgesproken van de moord op zijn metgezel, Susana Arregi. Wie schoot haar dan wél dood? vroeg Herri Batasuna zich terecht af.
Maritxu Uzkudun en Maite Pedrosa, mochten op 24 juni 2003 in de gevangenis van Almería (Andalusië) geen bezoek ontvangen. De eerste zit in isolement omdat ze geweigerd had de cel te delen met een gevangene van "gemeenrecht", terwijl de tweede niet uit de cel mocht omdat ze zich solidair verklaard had met Uzkudun. De familie had vóór de aanvang van de reis (van méér dan 1.000 km.) telefonisch toestemming gekregen voor een bezoek, maar eenmaal ter plaatse werden zij aan de poort van de gevangenis van het verbod op de hoogte gesteld!
In maart 1998 verklaarde Maite Pedrosa (gearresteerd 21 maart 1998) dat de Guardias haar een pistool en vingers in de vagina en de anus staken. Zij verloor 14 kilo lichaamsgewicht na 5 dagen ondervraging.
Op 23 juni 2004 wordt bekend gemaakt dat de ex-regeringspresident José María Aznar niet moet komen getuigen voor de onderzoekscommissie van het Spaanse Congres aangaande de aanslag van 11 maart 2004 in Madrid.
Natuurlijk heeft Aznar niets te doen met deze verschrikkelijke zaak. Hij sprak (onder druk zetten?) ná deze aanslag wel met de directeurs van de voornaamste Spaanse kranten. Hij ging bij hen op aandringen om ETA als dader aan te wijzen en Arnaldo Otegi in diskrediet te brengen .
ER LEKT UIT DAT MINISTER ANA DE PALACIO DE BUITENLANDSE AMBASSADES GEBELD HEEFT MET DE BOODSCHAP DE "PISTA ETA" TE BLIJVEN AANHOUDEN. ER LEKT UIT DAT PREMIER AZNAR PERSOONLIJK DE "INTOXICATIEMEDIA" BELDE MET DEZELFDE VERPLICHTING!
De schandalige manipulatie van al dat leed had als enige bedoeling de verkiezingen van enkele dagen later te winnen. Maar het bedrog kwam nét op tijd uit en de Partido Popular verloor de verkiezingen.
Nú wil de PP laten uitzoeken of PSOE de situatie niet gemanipuleerd heeft om een regeringswijziging te forceren! Ze schamen zich nergens voor!
Ziekelijk vijandig tegenover een eventuele onafhankelijkheid van Baskenland 22 juni 2007
Nadat de Britse krant "The Economist" enkele dagen geleden in een hoofdartikel erop wees dat "de opeenvolgende Spaanse regeringen een ziekelijke vijandigheid aangaande een eventuele onafhankelijk van Baskenland vertoonden", voelde Patxo Unzueta zich op 22 juni 2007 in El País geroepen de Britten te wijzen op "het grote onderscheid" tussen de "Ierse kwestie" en het zogenaamde "Baskisch conflict". In Ierland gaat het volgens deze uitgeweken Bask om "een overblijfsel van dekolonisatie. De ontkoppeling van het Eiland, los van het Verenigd Koninkrijk, en een daaropvolgende hereniging met Ulster kan een stabiele oplossing zijn." "In Baskenland echter zou een soevereiniteit voor veel onstabiliteit zorgen, terwijl een autonomistische oplossing veel meer burgers tevreden stelt, zowel nationalisten als niet-nationalisten, dan een onafhankelijkheid." Als dit zo is, waarom verwerpt de PSOE dan een referendum? De Grote Denker van de "onafhankelijke", socialistische "kwaliteitskrant" wijst dan op de vele pogingen om via onderhandelingen tot een einde van ETA te komen. Onderhandeling die ze zelf hebben opgeblazen.
Op 20 juni 2006 werden aan beide kanten van de Muga (grens) twaalf personen gearresteerd. Het ging om een gezamenlijke politieactie van de Spaanse en de Franse Justitie onder leiding van de bekende supermagistraten Fernando Grande-Marlaska, aan Spaanse kant, en Laurence Le Vert, aan Franse zijde. Wij belichten twee van de arrestanten, zoon en/of dochter van Etarras:
Cristina Larrañaga Arando (51 j.)
Enrique Gómez Alvarez, "Korta", verloor op 25 jarige leeftijd het leven na een aanslag door staatsterroristen van het "Batallón Vaco Español". Toen hij zich vervolgd voelde stapte hij in Petit Bayonne in bar Udalaitz binnen (Rue Pannecau) waarna 4 huurlingen binnenkwamen en hem doodschoten. Zijn vrouw, Cristina Larranaga Arando, die op het moment van aanslag zwanger was, werd gearresteerd op 20 juni 2006. Hun zoon, Aratz Gómez zit ver van huis, in Villabona (Asturias) . in de gevangenis.
Ramón Sagarzazu Olazagirre (69 j.)
Een andere arrestant, Ramón Sagarzazu Olazagirre, "Xenpe", diende in 1972 naar het Noorden te vluchten. Naar aanleiding van de Zaak Sokoa werd hij in 1986 gearresteerd en aan Spanje uitgeleverd. Hij werd verbannen naar Kaap Verde en later naar Cuba maar keerde in september 2003 naar zijn geboortedorp, Oiartzun terug. Zijn zoon, Ramón Sagarzazu Olazagirre,zit in Bordeaux. In de gevangenis van Gradignan!
De voorbije dagen gaven de moordenaars van Angel Berrueta antwoord op vragen van het openbaar Ministerie. Ook de buren, klanten en de lijkschouwer kwamen aan het woord. En de schuld wordt al meteen verplaatst! Op de eerste plaats is het de schuld van het "síndrome del Norte", het syndroom van het Noorden. Het is een vreemdsoortige afwijking van Zuiderlingen die in het Noorden bij die verschrikkelijke Basken moeten komen werken. (Lijden aan het syndroom van het Noorden levert ook wat op, nadat de betreffende agent op pensioen ging!) Ook de "woede" die 11-M veroorzaakte had schuld (hoewel die aanslag op de treinstations te Madrid al twee dagen eerder plaatsvond en iedereen intussen wist dat ETA niet verantwoordelijk was.) Ook het feit dat de bakker, volgens de Guardia Civil een "pro-etarra" was, (sympathisant van ETA), liet hem blijkbaar toe iemand te doden . Toen de vrouw, Pilar Rubio, vanuit de bakkerswinkel teruggekomen was, had ze gezegd dat ze "beledigd en bedreigd" was geworden. Daarop trok de Guardia, Valeriano de la Peña, naar de winkel en daar aangekomen zag hij een mes en bloed, en hij dacht dat ze zijn zoon, Miguel José de la Peña, hadden aangevallen! Daarop vuurde hij 3 keer van zeer dichtbij. Verder beweerde de vrouw dat ze zich gedurende de voorbije 8 jaar dat ze er woonden, bekeken en achtervolgd hadden gevoeld door de bakker "Ze waren in staat molotovcocktails naar ons huis te gooien We voelden ons omsingeld, want tegenover de bakkerij lag de Herriko.Taberna (volkskroeg). Hun zoon werd op school "txakurra" genoemd. (Baskisch voor "hond", de bijnaam van de Guardia Civil in Baskenland.) Tijdens haar verklaring had Pilar Rubio een kaart met een afbeelding van Christus voor zich op de grond liggen, als wilde ze zich beschermen tegen de "baarlijke duivel" die ze vermoord hadden. De zoon sprak even zijn mond voorbij toen hij zei dat een politieman hem gezegd had de machete grondig af te wassen!
De verdediging vroeg de vrijspraak, omdat noch vader noch zoon de bedoeling hadden iemand te doden .
Buren, klanten en voorbijgangers gaven een heleboel details over de actie. Zo hadden ze Pillar Rubio "moordenaar" en "etarra" horen schreeuwen. Berrueta had daarop geantwoord "ga naar buiten en laat me met rust." Toen de Guardia Civil de dodelijke schoten had afgevuurd en naar buiten kwam, was hij heel rustig. Een andere klant was samen met de Guardia en zijn echtgenote de winkel binnen gegaan en daarbij had de echtgenote gezegd dat "hij die hoerenzoon zou neerschieten." Eens terug buiten had de Guardia tegen zijn vrouw gezegd: "Zwijg, jij bent de schuld van alles." Verder heeft iemand gezien dat Berrueta wilde vluchten en zich wilde verschuilen achter zijn toonbank en dat de zoon hem doodstak, waarop de vader drie keer schoot. De lijkschouwer beweert dat de twee messteken van de zoon dodelijk waren en rechtopstaand tegenover elkaar toegebracht werden. De schoten die erop volgden werden vanuit een hogere positie afgevuurd.
