Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
08-03-2007
Het gebeurde op 8 maart
Foto: de bisschop van Pamplona, Fernando Sebastián, die
glundert omdat hij van de Guardia Civil een tricornio cadeau kreeg.
2003: de bisschop van
Pamplona, Fernando Sebastián verzet zich tegen de publicatie van een tekst waarin de Kerk betrokken wordt
bij de executies door het Franco-regime. Alle politieke partijen
van Navarra, behalve de UPN (PP) hadden de tekst goedgekeurd. Volgens de tekst
gebeurden de terechtstellingen niet
enkel met de toestemming van de kerkelijke hiërarchie, maar in bepaalde
gevallen met de directe medewerking ervan.
2005: in de Spaanse
Bisschoppenconferentie, werd één der laatste Spaanse superpatriotten van de
meest oude stijl NIET herkozen. Het
gaat om Antonio Maria Rouco Valera, vriendje van de meest extreme sector van de
PP van Aznar. Hij dreef zijn manie zó ver dat hij de Spaanse
Bisschoppenconferentie positie deed kiezen tegen het zelfbeschikkingsrecht van
het Baskische Volk! Maar de Baskische bisschoppen gaven zelfs openlijk uiting
van hun ongenoegen!
In de plaats van Rouco Valera (die één stem te kort kwam) werd
gekozen Ricardo Blázquez, bisschop van Bilbao. Niet dat dít een grote
overwinning is voor de Basken. Blázquez
kwam aangewaaid vanuit Ávila. Toen zijn verkiezing uitlekte, gaf de president
van de Baskische Nationalistische Partij, PNV, Xabier Arzalluz zijn mening
hierover in één van zijn bekende oneliners: Ze hebben een zekere Blázquez gekozen.
En hoewel Blázquez dan niet zo vast in het Baskische geloof is, kan dit niet
gezegd worden van zijnhulpbisschop, Karmelo Etxenagusia. Toch gebiedt de
eerlijkheid te zeggen dat Blázquez in mei 2002 méé met de bisschoppen van
Donostia en Gasteiz, zijn handtekening zette onder een herderlijk schrijven
(Preparar la Paz, De Vrede voorbereiden) waarin ze hun ongerustheid toonden
voor het op handen zijnde buiten de wet stellen van de politieke partij
Batasuna.
Een gecontroleerde
hongerstaking, gedurende meer dan honderd dagen, van deze etarra, die geen
berouw betoond, is een daad van nog meer geweld, van terrorisme: geraffineerd en
intelligent, maar terrorisme.
Deze woorden komen uit de mond van de nationaal-katholieke bisschop,
kardinaal van Toledo, Antonio Cañizares (foto)
die een interview toestond aan de ultrarechtse krant La Razón. Hoe gaat het
gezegde van soort en soort?
Deze hongerstaking zou geïntegreerd zijn in een
terroristisch plan om personen en instellingen te paralyseren. Hij omschrijft
de hongerstaking als een poging tot
aanslag door middel van langzame zelfmoord. Tja!
Twee jaar en half na de verklaring Anoeta (Orain Herria-Orain Bakea, 14 november 2004) die de weg uitstippelde naar het actuele vredesproces, werd op 3 maart 2007 in de polyvalente sportzaal Anaitasuna te Iruñea-Pamplona, voor een enthousiast publiek van meer dan 3000 nationalisten, het minimumprogramma (Euskal Herria Berria) voorgesteld om tot de oplossing van het conflict te komen.
Zoals de verklaring van Anoeta meer de nadruk legde op de methode, zo legt de verklaring van Anaitasuna meer de nadruk op de inhoud.
Twee belangrijke initiatieven komen aan bod:
Een formule voor de twee staten (la voluntad ciudadana)
Araba, Bizkaia, Gipuzkoa en Nafarroa (Spaans Baskenland) worden een autonome gemeenschap met het recht om zelf te beslissen. Hier wordt Navarra toegevoegd aan het huidige Euskadi, aan de huidige Baskische Autonome Gemeenschap.
Voor Lapurdi, Nafarroa Beherea en Zuberoa (Frans Baskenland) wordt het zelfde voorzien. Dit omvat eigenlijk de jarenlange eis van een eigen departement.
Het Baskische volk moet de mogelijkheid krijgen om te kiezen tussen alle opties, ook de zelfbeschikking. Dat is echte democratie, la voluntad ciudadana, de wil van de burger.
De territorialiteit (autonomía a cuatro)
De plaats van het gebeuren, de hoofdstad van Navarra, is natuurlijk symbolisch. Navarra is de bakermat van de Basken. Nu bestaat Euskadi uit de drie provincies Araba, Bizkaia, Gipuzkoa en Navarra is een eigen Autonome Gemeenschap geworden. Dat is uiteraard niet logisch: historisch en taalkundig behoort Navarra tot Euskadi. De filosofie is dus een globale politieke structuur maken, gelijklopend met de werkelijkheid. Een autonomía a cuatro,een autonomie met vier!
Als we spreken over een minimumprogramma, is er ook een maximumprogramma. Dat is de eigen staat Euskal Herria, de zeven provincies of de twee nieuwe autonome structuren in één staat. Maar zover zijn we nog lang niet. Eerst het minimumprogramma er door krijgen.
En de eerste reacties liegen er niet om. De andere partijen hebben zelfs de moeite niet gedaan om de inhoud van de verklaring te lezen en poneren dat Batasuna eerst het geweld van ETA moet veroordelen. In de veronderstelling dat Batasuna dat zou doen, zullen ze wel andere voorwaarden bovenhalen om dwars te blijven liggen
Dit is de leuze die de mantelorganisaties van de
PP altijd gebruiken bij hun manifestaties. En ze hebben gelijk: zonder
gerechtigheid is er inderdaad geen vrijheid. Opmerkelijk is dat ze die leuze
alleen hanteren t.o.v. de Baskische nationalisten en niet tegen het
staatsterrorisme.
Nog frappanter is het feit dat in de zaak DE JUANA er wel gerechtigheid is
geschied. Hij heeft zijn straf voor aanslagen en als lid van ETA volledig uitgezeten (door toepassing
van strafverminderingen door de PP zelf ingevoerd!), maar toen hij dreigde vrij
te komen, heeft men de opinieartikels uit Gara er bij gesleurd, waarvoor hij
uiteindelijk tot 3 jaar werd veroordeeld. Daarvan heeft hij nog ongeveer 1 jaar
te gaan. En de wet voorziet dat hij na 2/3 kan vrijkomen. Hij is niet vrij,
maar heeft een verzachtende gevangenisregime gekregen tweede graad, wegens risico op overlijden a.g.v. hongerstaking. De wet
werd dus scrupuleus toegepast.
En toch reageren de mantelorganisaties en de PP zelf furieus: DENAES-Fundación
para la Defensa de la Nación Española (stichting voor de verdediging van de
Spaanse natie), AVT- Asociación del Víctimas del Terrorismo (associatie slachtoffers
terrorisme), Foro de Ermua, COVITE-Colectivo de Víctimas del Terrorismo
(collectief slachtoffers terrorisme) en de PP zijn in alle staten. Hun enig
doel is tweedracht zaaien en hopen dat hun agitatie de PP weer aan de macht
brengt. Dat en dat alleen is hun enig oogmerk.
In een betoging tegen de beslissing werden in
Pamplona zelfs Hitlergroeten gebracht en werd de Cara al sol gezongen, het
lijflied van de fascistische Falange. Uit welk allegaartje die organisaties
zijn samengesteld, is duidelijk.
Is
Kale Borroka plots bruikbaar aan de andere kant?
Is het straatgeweld (Kale
Borroka) plots bruikbaar? De zetel van de PSOE in Alcalá Henares (Madrid) is in de nacht van 2 op 3 maart 2007 aangevallen door
onbekenden. De gevel (zie foto) werd met verf beklad en er werd een molotovcocktail
gegooid. De onbekenden zijn niet zo onbekend, want zij hebben hun handtekening
achtergelaten in de vorm van geschilderde leuzen: ZP traidor, Zapatero verrader, en Z-ETA-P, wat voor zichzelf spreekt (ZP is de gebruikelijke afkorting
voor Zapatero).
Magistraten
steunen de beslissing
De woordvoerder van de Consejo General del Poder Judicial (CGPJ), de
algemene raad van de rechterlijke macht, Juan Carlos Campo, beschouwde de
beslissing van Binnenlandminister Alfredo Pérez Rubalcaba volledig gedekt door
de jurisdictie. Hij betoonde zijn absoluut respect voor de beslissing: het is
een mogelijkheid die de administratieve penitentiaire politiek voorziet en
eenmaal beslist, moet iedereen die zich democraat noemt zich aan de beslissing
houden, besloot de magistraat.
Ook de Magistraten voor de Democratie, bij monde van Jaime Tapia, benadrukken
dat de beslissing in alle wettelijkheid gevallen is, en dat er van druk of
chantage geen sprake kan zijn. Hij klaagt ook de verwarring aan die de PP zaait
door de twee veroordelingen als één geheel te beschouwen.
De
Spaanse pers in de aanval
De Spaanse pers, in meerderheid PP-aanhangers, heeft alle registers
opengetrokken. Zij verkeren in een staat van delirium en de hoge koorts, als
gevolg van de beslissing, doet hen ijlen.
Diario de Navarra
De chantage tegen de Staat heeft de overwinning behaald en niets kan dit wegmoffelen.
El Mundo
Zapatero bewijst nog maar eens hoe ongeschikt hij is, en hij zal bij de
volgende verkiezingen een hoge prijs betalen.
ABC
Nogmaals werd de obsessieve zwakte van de socialistische regering aangetoond,
waarbij bewezen wordt dat zij nooit ETA zullen verslaan. Zapatero is voor De
Juana, is voor vrede in Euskadi en is voor zelfbeschikking.
La
Razón
ETA heeft gezegevierd t.o.v. de Staat. Terroristische chantage is doeltreffend
Ook
de Kerk op vinkenslag
De kardinaal aartsbisschop van Toledo en vicepresident van de Conferencia
Episcopal, Antonio Cañizares, vraagt aan de regering hoe het komt dat het leven
van Iñaki de Juana Chaos zoveel belangrijker is dan het ongeboren leven. Als
we zoveel belang hechten aan het leven, laat ons dat dan doen in alle
omstandigheden en niet selectief te werk gaan. Niemand spreekt over de 90.000
abortussen die per jaar in Spanje gepleegd worden.
Askatasuna
slaat de bladzijde om
De woordvoerder van Askatasuna, Juan Mari Olano, verzekert dat de
Abertzalebeweging er niet op uit is om nu obstakels te leggen voor de Spaanse
regering en zo extreem rechts nog een grotere voedingsbodem te geven. De zaak
De Juana is voor hen afgehandeld en ze zien niet in waarom er nu met de vlag
van de overwinning moet gezwaaid worden. Er zitten immers nog altijd 7
politieke gevangenen vast (Bautista Barandalla, José Ramón Foruria,
Juan José Rego, Marilo Gorostiaga, Mikel Gil Cervera, Jon Agirre en Josu Uribetxebarria) die levensbedreigende
ziektes hebben en nog 150 politieke gevangenen die al in vrijheid moesten
gesteld zijn.
Mercedes
Gallizo, Directeur-generaal van de Penitentiaire Instellingen zegt:
De
houding van de PP is slecht en ongepast voor een partij die
verantwoordelijkheid in een regering gedragen heeft. Zij hebben het recht niet
om nu oneerlijk te zijn, dat is hypocriet, want zij hebben ook politieke
gevangenen vrijgelaten (De Juana is niet vrij) in heel moeilijke
omstandigheden. Het is ongepast dat die partij de zaak buitensporig opblaast en
blijft manipuleren door de veroordeling van de opinieartikels, bedreigingen die
trouwens tegen mij gericht waren, te koppelen aan zijn veroordeling voor
aanslagen (die hij volledig heeft uitgezeten)."
Familieleden, vrienden en leden van Askatasuna hebben voor vandaag, 4 maart
2007, een hommage aangekondigd in Santurtzi en in Portugalete. Zij willen
hiermee de vorig jaar overleden politieke gevangenen Igor Angulo en Roberto Saiz,
respectievelijk in de gevangenissen van Cuenca (+27.02.2006) en Aranjuez
(+02.03.2006), herdenken.
De woordvoerder van Askatasuna, Juan Mari Olano, legt er de nadruk op dat de
hommage georganiseerd werd door familieleden en vrienden, en niet door
Askatasuna (anders lopen zij het risico dat de hommage verboden wordt).
Askatasuna sluit zich wel bij de herdenking aan.
Bij deze eerste trieste verjaardag wordt onderstreept dat de penitentiaire
politiek erger geworden is en dat de mogelijkheid op overlijden in de cel zeker
niet is afgenomen, om het eufemistisch uit te drukken.
Zij betreuren ook dat er geen enkel juridisch onderzoek gestart is naar de
dubieuze overlijdens.
De herdenking begint om 12:00 u op het kerkhof van Portugalete en wordt
beëindigd op de Plaza van Santurtzi.
In Vitoria-Gasteiz, de hoofdstad van Baskenland, in de wijk Zaramaga, vond op 3 maart 1976 een drama plaats waarbij, in een periode van syndicale onrust, de politie 3 arbeiders doodschoot. Meer dan 100 personen raakten gewond en daarvan stierven er enkele dagen later nog eens twee. De totale dramatische tol was dus 5 doden. Franco was het jaar voordien overleden, maar met zijn dienaren verliep die overgang helemaal niet zo vlot. De arbeidsverhoudingen werden wel meteen aangepakt, maar om uit 19de eeuwse toestanden weg te raken was veel strijd, moed en staking nodig. Hét probleem was dat de arbeiders geen rechten hadden, niet móchten staken terwijl het recht op samenkomst of betoging zelfs helemaal niet bestond. Hun eis was niet meer dan:
"¡Queremos negociar!"
"Wij willen onderhandelen!"
Op 23 februari 2007 heeft het Baskische parlement heeft opdracht gegeven aan een speciale commissie om de gebeurtenissen te evalueren en de verantwoordelijken aan te duiden. Eén van die hoofdverantwoordelijken is de toenmalige minister Manuel Fraga Iribarne, die de politie onder zijn bevoegdheid had. De woordvoerder van de Asociación de Víctimas del 3 de Marzo verklaarde voor Radio Euskadi dat het niet de bedoeling is iemand van 90 jaar achter slot en grendel te plaatsen (de bloedhonden van PP en AVT zouden geen seconde aarzelen om dit wel te doen). Het pleit alvast voor de waardigheid van de Asociación de Víctimas del 3 de Marzo.
Op 3 maart 2007 wordt, tijdens een herdenkingsplechtigheid aan de monoliet in Vitoria-Gasteiz, de film Llach: La revolta permanent" van de Catalaan Lluís Danés voorgesteld. De film (documentaire) heeft getuigenissen verzameld van familieleden van de vermoorde arbeiders van 3 maart 1976 door de gewapende politie in de wijk Zaramaga te Gasteiz-Vitoria. Er zullen ook pakkende en ontroerende beelden te zien zijn van de strijd van de arbeiders, nu 31 jaar geleden.
Lluís Llach componeerde o.a. het lied "Campanades a morts", de doodsklokken, als droevige getuigenis van het gebeuren.
Tijdens de manifestatie van vorig jaar trad de politie brutaal op en werden 2 arrestaties verricht, Andoni Txasko en Josu Ormaetxea, woordvoerders van de Asociación de Víctimas del 3 de Marzo, die, als hun beroep niet ingewilligd wordt, voor de Audiencia Nacional moeten verschijnen op last van verheerlijking van het terrorisme.
Op dag 115 van zijn hongerstaking (1 maart 2007) is Iñaki de Juana Chaos dus, na 20 jaar, terug in Euskadi. De ambulance die hem van Madrid naar Donostia bracht, arriveerde om 15:50 u. Bij zijn aankomst hadden zich een paar honderd personen verzameld om hem een ongietorri, een welkom thuis te geven, en zij riepen slogans zoals "Iñaki askatu", "Presoak kalera, Amnistia osoa", Iñaki vrij, Gevangenen op straat, Algemene amnestie.
Wat eveneens te onderstrepen valt, was de grote aanwezigheid van de beltzas, de in het zwart geklede Ertzaintza, wat dan weer voor de nodige spanningen zorgde. Eén persoon werd gewond door de kloppen die hij van de beltzas kreeg. Ze kunnen de provocatie niet laten.
Wat later op middag werd meegedeeld dat De Juana zijn hongerstaking, na 115 dagen, beëindigd heeft.
De Partido Popular en de mantelorganisatie AVT maken groot misbaar en kenschetsend voor de situatie is de reactie van de secretaris-generaal José Manuel Sánchez Fornet van het Sindicato Unificado de Policías (SUP), verenigd syndicaat van de politie, die verklaarde dat als het zijn organisatie had afgehangen de Etarra, Iñaki de Juana Chaos, nooit de gevangenis zou verlaten hebben, maar er zou gebleven zijn tot hij crepeerde.
Dat de directe familie van slachtoffers van de aanslagen zo reageert, kan ik mij best inbeelden, maar dat de hoeders van wetten van de rechtstaat zo reageren, zegt veel over die rechtstaat. Eén van die wetten (Codigo Penal 1973) zegt dat De Juana al moest vrijgelaten worden in oktober 2004.
De voorzitster van de Baskische PP, María San Gil, klaagt de schandalige toegeving aan de chantage aan en verzekert dat het nu niet het moment is voor moedeloosheid en berusting, maar roept de bevolking op om burgerlijk (?) te rebelleren (rebelarse cívicamente). Kan zij hiervoor gestraft worden? Ja! Zal zij hiervoor gestraft worden? Neen!
Merkwaardig feit.
Bij de ultrarechtse krant El Confidential, van PP-origine, is er een enquête lopend over het gebeuren met drie mogelijke antwoorden:
1. Het is een overgave van de rechtstaat
2. Het is een humanitaire oplossing
3. Het is een beslissing van Zapatero om de dialoog met ETA gunstig te stemmen
Ik heb 20 maal geprobeerd om op oplossing 2 te stemmen, en bij het aanklikken van Votar, Stemmen, sprong mijn stem telkens automatisch naar 3. Ze zijn zo valselijk lief, die ultras. Begrijpt u nu waarom humanitaire oplossing maar 5% krijgt?
Inaki de Juana Chaos is per ziekenwagen overgebracht van het hospitaal Doce de Octubre te Madrid, waar hij sedert 24 november 2006 onder politietoezicht stond, naar het hospitaal Nuestra Señora de Arántzazu in Baskenland.
Minister van Binnenlandse Zaken, Alfredo Pérez Rubalcaba, zal om 12:30 u over de beslissing van de regering een verklaring afleggen.
Op basis van juridische en humanitaire motieven heeft
Binnenlandse Zaken, bij monde van Minister voor Binnenlandse Zaken Alfredo Pérez Rubalcaba, beslist om aan Inaki de Juana Chaos de tweede graad van gevangenisregime toe
te kennen (dit is geen vrijlating, noch eerste graad of voorlopige
invrijheidsstelling).
Dat betekent dat hij eerst in een hospitaal in Donostia zal behandeld worden,
en daarna zal overgebracht worden naar zijn huis waar hij onder permanente
controle en bewaking zal blijven. Van nu af aan hangt hij af van de
gevangenis van Martutene, Gipuzkoa.
Op 1 maart 1984 werd de spoorwegarbeider, Jean Pierre Leiba, met één schot
in het hart vermoord te Hendaye (Iparralde). In het proces dat daar op volgde
waren de verklaringen van de twee kroongetuigen, de politieagenten Eduardo
Luengo en Angel Sánchez Molina, doorslaggevend voor het groene spoor, een spoor dat leidde naar de Guardia Civil met
de groene uniformen.
In 1985 had de Audiencia Nacional weliswaar Daniel Fernández Aceña en Mariano
Moraleda veroordeeld tot 30 jaar cel, maar de aanstichters, de opdrachtgevers
bleven buiten schot.
Commissaris Eduardo Luengo verklaarde
o.a. dat zijn ex-chef, commissaris Manuel Céspedes (ex-afgevaardigde van de
regering in Melilla en ex-chef van de Veiligheid van Felipe González), hem tijdens een maaltijd
opbiechtte dat de president van de regering en andere leden van de PSOE een strategie aan het
uitwerken waren om ETA te lijf te gaan (lees uit te schakelen), gebruik makend
van alle materiële en menselijk bronnen, van de Guardia Civil, van de politie,
van de veiligheidsdienst CESID, van huurlingen, van neofascisten, van maffiosi
Voordien was al uitgelekt dat Hernández Rubio en Navascués (Guardia Civil)
wapens hadden geleverd aan het doodseskader dat verantwoordelijk was voor de
dood van Jean Pierre Leiba, en de opdrachtgever was hier andermaal de generaal van de Guardia Civil, Enrique
Rodriguez Galindo.
Naderhand, na zijn getuigenis, kreeg commissaris Eduardo Luengo in de Madrileense club
Abascal een anoniem telefoontje waarin met klem aangedrongen werd zijn
getuigenis t.o.v. Felipe González te herzien, of dat zijn leven, en dat van
zijn familie, in gevaar zou zijn.
Iedere dode is een tragische en traumatische gebeurtenis, maar het feit dat
Jean Pierre Leiba een gewone huisvader was, werkzaam bij de spoorwegen en
hoegenaamd niets met ETA te maken had, maakt die tragiek nog indrukwekkender.
Volledigheidshalve:
Jean Pierre Leiba had wel een werkmakker, Pedro Mari Isart Badiola, "Pelitxo", die lid was van de "CCAA" (Comandos Autónomos
Anticapitalistas).
Op vrijdagnacht 28 februari 2003, even vóór 23.00 uur stierven de moeder, Argi Iturralde Ormaextea (73 jaar), en de broer, Inaki Balerdi Iturralde (43), van de Baskische politieke gevangene Juan Karlos Balerdi, tijdens een verkeersongeluk op de snelweg in de buurt van Albacete, op 750 km van Baskenland. De vader, Joxe Balerdi Mintegi (74) raakte zwaargewond. Met z'n drieën reden ze de 1032 kilometer naar de gevangenis in Almería voor een bezoek van slechts 20 minuten aan hun zoon en broer. Op zaterdag demonstreerden duizenden mensen in hun woonplaats Lasarte-Oria tegen de verspreidingspolitiek van de Spaanse staat inzake Baskische gevangenen.
Deze wraakexpeditie en dubbele straf heeft sinds 1982 al verscheidene doden onder familie en vrienden van gevangenen tot gevolg gehad. Een paar voorbeelden:
+29-9-1982. Rosa en Arantza Amezaga. Verongelukt op de terugreis, na bezoek aan het proces van hun broer in Madrid (500 km).
+01-7-1990. Pilar Arzuaga en Alfonso Isasi, moeder en partner van de gevangene Maribi Ramila. Verongelukt op de terugreis, na bezoek aan de gevangenis in Ourense (679 km).
+18-2-1994. Matilde Arribillaga, moeder van Xavier Jauregi.
+04-3-1997. Antxoni Fernández, 75, grootmoeder van Angel Figueroa. Verongelukt op weg naar de gevangenis van Alcala-Meco (500 km).
+22-6-1998. José Mari Maruri verongelukt op weg naar haar zoon in de gevangenis van Basauri.
+03-4-1999. Mari Carmen Salbide. Verongelukt op terugreis na bezoek aan Txetxu Fernández, gevangenis Logroño. (169 km)
+12-2-2000. Ruben Garate. Verongelukt op terugreis na bezoek aan José Antonio Hernández Velasco, gevangenis Alcalá-Meco (500 km)
+08-9-2001. Iñaki Saez en Asier Heriz. Verongelukt op terugreis na bezoek aan Lurdes Txurruka, gevangenis Brieva (400 km)
+28-2-2003. Argi Iturralde en Iñaki Balerdi. Zie hierboven
Igor
Miguel Angulo Iturrate werd op
29 november 1996 om 4 uur s nachts in Iruñea-Pamplona van het bed gelicht door
de Guardia Civil en daarbij werd hij meteen bewusteloos geslagen met een
geweerkolf. De hoofdwonde werd met vijf hechtingen gedicht. De slagen,
bedreigingen (o.a. met het aanbrengen van elektroden) bleven twee dagen duren! Igor Miguel Angulo Iturrate werd opgesloten in de
gevangenis op 1 december 1996 en verbleef in de gevangenis van Cuenca vanaf
maart 2001. Hij werd tot 34 jaar veroordeeld op beschuldiging vanlidmaatschap van het ETA-comando
Nafarroa (Navarra), hoewel hem geen enkele aanslag in de schoenen werd
geschoven.
In de gevangenis van Cuenca, op
600 km afstand van zijn stadje, Santurtzi, in Baskenland, werd vanmorgen, 27 februari 2006, om 8.00 uur de
32-jarige politieke gevangene, Igor Miguel Angulo Iturrate, dood
aangetroffen, verhangen aan het celraam met een lederen koord, afkomstig van
een lederen wijnzak (bota). Eigenaardig is dat de handen op zijn rug met
lederen veters vastgebonden waren, maar volgens de gevangenisdirectie heeft
hij dat zelf gedaan om de daad niet te kunnen onderbreken. Angulo had de handen
op de rug gebonden en een eind naast hem (?) stond een stoel. In 2001 was hij
naar Cuenca overgebracht nadat hij al vastzat in Carabanchel, Cuenca, Soto del
Real, Curtis, Aranjuez en ten slotte opnieuw in Cuenca. Als bijkomende
straf, behalve de grote afstand tot zijn woonplaats, was het feit dat Angulo er
als enige Baskverbleef en dit reeds vier jaren lang. Er zou geen
afscheidsbrief gevonden zijn en er was, volgens "bepaalde"
bronnen binnen de gevangenis, absoluut geen sprake van psychologische
problemen.
De familie van Igor Angulo zet
vraagtekens bij het overlijden van hun zoon hoewel ze maar weinig gegevens
hebben. Zo zou hij volgens de eerste gegevens verhangen gevonden zijn aan
het celraam. Toen de lijkschouwers ter plaatse kwamen, lag hij op
zijn brits. De gegevens werden dan maar veranderd verhangen aan het
opklapbed. Verder werd niemand verwittigd van de autopsie die in de
gevangenis plaatsvond en die duurde van 9.30 u tot 15.30 u, terwijl dit
doorgaans slechts twee uren in beslag neemt. Zijn vriendin, die de avond
voordien met Angelu belde, verklaart dat zijn gemoedstoestand niet wees op een
naderende zelfmoord. Met andere vrienden, die hem enkele dagen eerder hadden
bezocht, had hij zijn toekomstplannen besproken. Vreemd is ook dat een
eerstegraads gevangene leren veters (voor het vervaardigen van armbandjes)
tot zijn beschikking had om zijn polsen samen te binden en om zich op te
hangen. Een eerstegraads gevangene krijgt helemaal niets! Eerst hadden ze
hem verboden zijn Graduaat af te maken en nadien mocht hij zelfs geen
armbandjes vervaardigen! Waar komen die lederen veters dan vandaan?
Bij
aanvang van de zitting in het macroproces 18/98, waarin een vijftigtal Basken
terechtstaan, kwam het tot een
incident toen de beschuldigden en de burgerlijke partij elkaar op de trappen
van het gebouw tegen het lijf liepen. Daniel Portero, voorzitter van de
Vereniging Slachtoffers Justitie en
Waardigheid meende in het bijzijn van de beschuldigde Basken een fles
cider te moeten open trekken om de dood
van Igor Angulo te vieren. Van waardigheid
gesproken! Eén van de beschuldigden, de radicale Baskische advocaat, Txema
Matanzas, trok de fles uit de handen van Portero en goot ze leeg, vóór de
tv-cameras. De beschuldigden haalden daarop, ten teken van rouw, een Baskische
Ikurriña-vlag met een zwart rouwlint te voorschijn waarop Portero en de
zijnen sweaters met een Spaanse vlag aantrokken. Er deden zich verder geen
incidenten voor. De eerlijkheid gebiedt hier te melden dat de vader van Daniel
Portero, Luis Portero, in het jaar 2000, in zijn functie van Openbaar Aanklager
van het Hooggerechtshof van Andalusië, door ETA werd terechtgesteld.
Iñaki de Juana Chaos is vandaag aan dag
112 van zijn hongerstaking begonnen, maar werd sedert enige tijd gedwongen
gevoed met een neussonde die naar de maag leidde. Om dit te doen werd hij 12
uur per dag vastgebonden.
Vorige vrijdag, 23 februari 2007, heeft hij die sonde uit zijn neus getrokken
en blijft sedertdien zonder voedsel.
De geneesheren bestuderen nu wat ze moeten doen. Ze kunnen dezelfde methode
toepassen, maar dan moet hij 24 uur aan één stuk vastgebonden liggen en het
risico op een hartinfarct is bijzonder groot.
Intussen hebben de "Instituciones Penitenciarias", penitentiaire instellingen, nog
niet beslist om hem de derde graad, dat is in de voorlopige vrijheidstelling,
toe te kennen, omdat ze van het Tribunal Supremo nog geen bericht hebben
ontvangen dat zijn straf verlaagd is van 12 jaar en 7 maanden naar 3 jaar.
Op 26 februari 2003 worden de installaties van "Bahía de Bizkaia"
(industrieterrein voor gas en elektriciteit), te Bilbao ingehuldigd. De
inauguratie valt ten beurt aan de Spaanse koning Don Juan Carlos. Ter
gelegenheid van dit evenement verklaarde Arnaldo Otegi op
een persconferentie dat: "De koning, als hoofd van de strijdkrachten,
verantwoordelijk is voor de folteringen". Hij formuleerde het als volgt: Het lijkt mij betreurenswaardig en een
gebrek aan politieke waardigheid dat de chef van de folteraars, samen met onze
beroemde Lehendakari (Juan José Ibarretxe) deze installaties komt inhuldigen.
Hij alludeerde hiermee op de penibele toestand (zware folteringen) van de
toenmalige opgesloten directeur van de krant Egunkaria, Martxelo
Otamendi.
Otegi werd aangeklaagd voor een delito de
injurias, (delict van belediging), maar het Baskische Hooggerechtshof
sprak Otegi vrij op basis van het recht op vrije meningsuiting. Daarop
schakelde de Openbare Aanklager dan maar het Spaanse Hooggerechtshof in.
Volgens juridische bronnen is de voorziene straf hiervoor maximum 2 jaar cel
(voor zware feiten) en minimum een boete (voor lichte feiten).
Batasuna gaf naderhand
volgend communiqué: Wat Otegi gezegd
heeft, is geen politieke appreciatie, maar nog min nog meer een vaststelling
van een objectief gegeven. In de Spaanse staat wordt systematisch gefolterd.
Dat was al zo ten tijde van Franco, dat was zo ten tijde van La Transición
(de zogenoemde overgang naar de zogezegde democratie) en dat is de dag van
vandaag nog altijd zo, in een totale willekeur. De maximale en uiteindelijke
verantwoordelijke voor wat hier straffeloos gebeurt, is de Spaanse koning, als
opperbevelhebber van de strijdkrachten. Deze uitspraak kan in geen enkele
democratische staat voorwerp zijn van een aanklacht, maar wel van een diepgaand
onderzoek door de juridische instanties naar de beulen. Maar de belachelijke
aanklacht van het Openbaar Ministerie sterkt ons geloof om komaf te maken met
deze fascistische staat en onze eigen, vrije democratische normen op te eisen.
Vandaag, 25 februari 2007, hebben de Baskische socialisten
van de PSE een bloemenhulde gebracht ter nagedachtenis van de ETA-aanslag (23
februari 1984) op de socialistische senator Enrique Casas.
Zijn weduwe, socialistisch europarlementslid Bárbara Dürhkop
(zie foto), was niet mals voor de PP. Zij beschuldigde hen van hypocrisie en
dubbele moraal, omdat zij nu eisen dat Iñaki de Juana Chaos zijn volledige
straf uitzit (is nochtans al uitgezeten), terwijl de PP de moordenaar van haar
man wel vervroegd vrij lieten.
Het model van rechtstaat dat het triumviraat Rajoy-Acebes-Zaplana van de PP voorstaan,
is een rechtstaat à la carte, volgens dat het hen goed uitkomt. De
slachtoffers zijn geen figuurtjes op het politieke schaakbord.
Zij noemt de houding van de voorzitter van AVT, Francisco José Alcaraz, een bedrog
van het meest lompe niveau.
Terwijl de PP en de mantelorganisatie AVT in Madrid kunnen fulmineren tegen het Tribunal
Supremo, het Hooggerecht, zonder een
duimbreed in de weg gelegd te worden,
slaat de Ertzaintza er in Bilbao op een ongemeen brutale manier op los: 17 gewonden en 2 arrestaties. Zie
hier een paar foto's.
Geboren in Leioa op 14 januari 1955, ziet Tigre zich in
1983 verplicht naar Iparralde te vluchten. Hij woonde er in Ziburu-Ciboure en
Donibane Lohizune-Saint Jean de Luz. Tigre, die zijn bijnaam kreeg omwille van
een tatoeage, trok naar het dorpje Mendi om een intense cursus Euskara te
volgen. De eerste dagen van februari 1984 was het de assistenten van de cursus
opgevallen dat er verdachte bewegingen van wagens op te merken viel.
En op 25 februari 1984 toen Tigre de cursuslokalen verliet, werd hij
neergeschoten door een staatsterrorist van GAL die, van op afstand
met een geweer voorzien van een telescopisch vizier, het genadeschot afvuurde.
de manifestatie van vandaag in Bilbo. Die manifestatie wil steun verlenen aan de Baskische politieke gevangenen en het ordewoord is: Autodeterminación y Amnistía para Euskal Herria, Zelfbeschikking en Amnestie voor Euskal Herria.
Verscheidene personen werden gewond als gevolg van het bijzonder brutale optreden van de Ertzaintza. Verscheidene personen werden aangehouden, onder wie Joseba Permach van Batasuna. Zijn partijgenoot, Pernando Barrena, moest afgevoerd worden naar het hospitaal van Basurto. Een vredesproces zijn Spaans!
De Audiencia Nacional verleent toestemming
aan de manifestatie van vandaag in Madrid. Die manifestatie ageert tegen een gerechtelijke uitspraak en wordt georganiseerd door AVT, met steun van de PP (secretarisgeneraal van PP, Ángel Acebes, op de eerste rij). Het ordewoord is: Tegen de verlaging van de straf voor Iñaki de Juana Chaos.
Zie het document met aanvraag (Solicitud Permiso de Concentración) voor de betoging. Onder Objeto de la misma, het ordewoord, staat duidelijk dat betoging tegen de gerechtelijke uitspraak is.
De
klachten in Euskal Herria over het penitentiair beleid
(behandeling van politieke gevangenen)
is al jaren een constante.
De onterechte veroordeling van de radicale nationalistische jongeren van
Jarrai-Haika-Segi tot terroristische organisatie (7 februari 2007) heeft het aantal
klachten nog maar eens de hoogte in gejaagd.
De 22 gearresteerde jongeren worden nu over het gehele grondgebied van Spanje
verspreid, zo ver als mogelijk van hun thuis weg. We spreken nog niet van de
mishandelingen die ze door de Guardia Civil moeten ondergaan. Het onderbrengen
in gevangenissen, ver weg van thuis, straft ook de familieleden:
20.018
Dit is het aantal kilometers dat de verwanten samen iedere week moeten
afleggen om hun kinderen te bezoeken.
222
Dit is het aantal uren die zij nodig hebben om op en af te rijden
3.126
Dit is het aantal euros die zij gezamenlijk moeten uitgeven voor brandstof
en snelwegentol, per week.
25
Dit is het aantal keren dat zij gezamenlijk rondom de aarde rijden per jaar:
zij leggen samen jaarlijks 1.040.936 kilometers af.
7.388
Dit is de hoeveel euros die per
familie moet opgehoest worden per jaar.
162.552
Dit is de totale kostprijs in euros voor brandstof en snelwegentol,
jaarlijks op te hoesten.
Van de ongeveer 700 Baskische
politieke gevangenen bevinden er zich amper 19 in Euskal Herria en 73 op meer
dan 1.000 km. De afstanden schommelen tussen 169 km en 1234 km.
Tijdens de lange nacht van 22 op 23 februari 1981 zag het er naar uit dat over het Spaanse liberaliseringproces voorgoed een kruis kon worden gemaakt.
Een groep opstandige generaals en officieren, o.l.v. de "teniente-coronel" van de Guardia Civil Antonio Molina Tejero, bestormde het parlement en gijzelde de voltallige Cortes. De poging tot staatsgreep werd gesteund door de generaals Armada en Millans del Bosch. Alleen het opportunisme van andere topofficieren en een optreden van koning Juan Carlos (?) kon de staatsgreep in de kiem smoren.
(?) Het vraagteken naast koning Juan Carlos wijst op het volgende: Op de weblog van Iñaki Anasagasti is er een artikel te lezen over de staatsgreep van 23-F en dit naar aanleiding van een boek dat verschenen is in februari 2006, op de 25ste verjaardag van de staatsgreep. Artilleriekolonel Juan Ignacio San Martín, chef-staf van de División Acorazada, was naast o.a. "teniente-coronel" Tejero ook één van de hoofdrolspelers. Hij publiceerde het boek: Apuntes de un condenado por el 23-F. In dat boek staat letterlijk te lezen: "Tarradellas dijo: Yo creo que el Rey tenía información suficiente de lo que los militares pretendían. Y sabía que, si hacían algo, a la Monarquía no la tocarían. Soy zorro viejo y pienso que el Rey sabía muy bien por donde podrían ir los tiros... Por eso pudo evitarlo aquella noche tremenda." (Página 367).
Kort samengevat: Tarradellas zei: "Ik ben er van overtuigd dat de koning voldoende informatie had over wat de militairen van plan waren. En hij wist dat, als ze iets zouden ondernemen, er niet aan de monarch zou geraakt worden. Ik ben een oude vos en ik denk dat de koning heel goed wist waarvoor de kogels bestemd waren
In deze krampachtige atmosfeer kwamen nieuwe bijzonder repressieve uitzonderingswetten tot stand, in eerste instantie gericht tegen het radicale Baskische nationalisme, dat algemeen werd voorgesteld als de rechtstreekse aanleiding tot de staatsgreep van Tejero. Een gevolg van de februariputsch was de verhoging van de repressiemacht: 2000 extra soldaten werden naar de drie provincies gestuurd, en nog eens 1.500 naar Navarra, waar Herri Batasuna de grootste nationalistische partij was. Door de staatsgreep werd het flauwe Baskische autonomiestatuut helemaal uitgehold en daarna werd van het geen overbleef ongeveer niets toegepast...
Carnaval is de gelegenheid bij
uitstek om politici op de korrel te nemen. Overal!
Overal, behalve in Bilbao.
Op 22 februari 2004, exact 3 jaar
geleden zou in de carnavalstoet van Bilbao de wagen en de groep van de Txori
Barrote degevangenenspreiding
aanklagen. Het tafereel, de groep en de praalwagen, moest de pelgrims op de
Camino de Santiago voorstellen.
Meteen schoot de PP in actie. De partij van Aznar, die zichzelf nosotros demócratas (wij democraten)
noemt, wilde van de Schepen van Cultuur verkrijgen dat de betreffende konpartsa
uit de stoet werd genomen. Zelfs de Spaanse gouverneur, Carlos Urquijo, en de
AVT-slachtoffers van het terrorisme gingen er zich mee bemoeien!
Toen het niet tot een akkoord
kwam, werd de hele stoet dan maar afgelast. De burgemeester van Bilbo, Iñaki
Azkuna (PNV), had nochtans de praalwagen gesubsidieerd, maar trok onder druk
zijn staart in. De democratie van Aznar, de man die zich nochtans dagelijks
verkleed met enkel een bloksnor, zoals andere dictators vóór hem al deden, had
gezegevierd!
En wat zegt de PP nu? ETA heeft
alle feesten in Baskenland in handen! Als de PP-mandatarissen er met Carnaval
op uittrekken verstoppen ze zich achter een masker, maar je herkent ze aan hun
verklaringen!
Het is onbegrijpelijk dat de PNV
zich zo laat doen en dat de socialisten hand- en spandiensten verlenen om terug
te keren naar toestanden die er tijdens de dictatuur heersten!
Alle Baskische feesten waren
gedurende de Francodictatuur verboden. (Idem in Catalonië) Nadat de
democratuur was uitgebroken, na de dood van de Caudillo in 1975, werd Spanje,
in tegenstelling tot andere postterroristische regimes, nooit uitgezuiverd.
Elementaire rechten worden dan ook maar met mondjesmaat toegestaan.
