Spaans penitentiair beleid

De klachten in Euskal Herria over het penitentiair beleid
(behandeling van politieke gevangenen)
is al jaren een constante.

20.018

Dit is het aantal kilometers dat de verwanten samen iedere week moeten afleggen om hun kinderen te bezoeken.

222

Dit is het aantal uren die zij nodig hebben om op en af te rijden

3.126

Dit is het aantal euro’s die zij gezamenlijk moeten uitgeven voor brandstof en snelwegentol, per week.

25

Dit is het aantal keren dat zij gezamenlijk rondom de aarde rijden per jaar: zij leggen samen jaarlijks 1.040.936 kilometers af.

7.388

Dit is de hoeveel euro’s die per familie moet opgehoest worden per jaar.

162.552

Dit is de totale kostprijs in euro’s voor brandstof en snelwegentol, jaarlijks op te hoesten.

Van de ongeveer 700 Baskische politieke gevangenen bevinden er zich amper 19 in Euskal Herria en 73 op meer dan 1.000 km. De afstanden schommelen tussen 169 km en 1234 km.

24-02-2007 om 09:03 geschreven door Natxo  

De staatsgreep van 23 februari 1981

Tijdens de lange nacht van 22 op 23 februari 1981 zag het er naar uit dat over het Spaanse liberaliseringproces voorgoed een kruis kon worden gemaakt.

Een groep opstandige generaals en officieren, o.l.v. de "teniente-coronel" van de Guardia Civil Antonio Molina Tejero, bestormde het parlement en gijzelde de voltallige Cortes. De poging tot staatsgreep werd gesteund door de generaals Armada en Millans del Bosch. Alleen het opportunisme van andere topofficieren en een optreden van koning Juan Carlos (?) kon de staatsgreep in de kiem smoren.

(?) Het vraagteken naast koning Juan Carlos wijst op het volgende:
Op de weblog van Iñaki Anasagasti is er een artikel te lezen over de staatsgreep van 23-F en dit naar aanleiding van een boek dat verschenen is in februari 2006, op de 25^ste verjaardag van de staatsgreep.
Artilleriekolonel Juan Ignacio San Martín, chef-staf van de División Acorazada, was naast o.a. "teniente-coronel" Tejero ook één van de hoofdrolspelers. Hij publiceerde het boek: “Apuntes de un condenado por el 23-F”. In dat boek staat letterlijk te lezen:
"Tarradellas dijo: “Yo creo que el Rey tenía información suficiente de lo que los militares pretendían. Y sabía que, si hacían algo, a la Monarquía no la tocarían. Soy zorro viejo y pienso que el Rey sabía muy bien por donde podrían ir los tiros... Por eso pudo evitarlo aquella noche tremenda." (Página 367)”.

Kort samengevat:
“Tarradellas zei: "Ik ben er van overtuigd dat de koning voldoende informatie had over wat de militairen van plan waren. En hij wist dat, als ze iets zouden ondernemen, er niet aan de monarch zou geraakt worden. Ik ben een oude vos en ik denk dat de koning heel goed wist waarvoor de kogels bestemd waren…”

In deze krampachtige atmosfeer kwamen nieuwe bijzonder repressieve uitzonderingswetten tot stand, in eerste instantie gericht tegen het radicale Baskische nationalisme, dat algemeen werd voorgesteld als de rechtstreekse aanleiding tot de staatsgreep van Tejero. Een gevolg van de februariputsch was de verhoging van de repressiemacht: 2000 extra soldaten werden naar de drie provincies gestuurd, en nog eens 1.500 naar Navarra, waar Herri Batasuna de grootste nationalistische partij was. Door de staatsgreep werd het flauwe Baskische autonomiestatuut helemaal uitgehold en daarna werd van het geen overbleef ongeveer niets toegepast...

23-02-2007 om 00:00 geschreven door Natxo  

Geen Carnavalstoet in Bilbao !

Carnaval is de gelegenheid bij uitstek om politici op de korrel te nemen. Overal!

Overal, behalve in Bilbao.

Op 22 februari 2004, exact 3 jaar geleden zou in de carnavalstoet van Bilbao de wagen en de groep van de Txori Barrote de gevangenenspreiding aanklagen. Het tafereel, de groep en de praalwagen, moest de pelgrims op de Camino de Santiago voorstellen.
Meteen schoot de PP in actie. De partij van Aznar, die zichzelf “nosotros demócratas” (wij democraten) noemt, wilde van de Schepen van Cultuur verkrijgen dat de betreffende “konpartsa” uit de stoet werd genomen. Zelfs de Spaanse “gouverneur”, Carlos Urquijo, en de “AVT-slachtoffers van het terrorisme” gingen er zich mee bemoeien!

Toen het niet tot een akkoord kwam, werd de hele stoet dan maar afgelast. De burgemeester van Bilbo, Iñaki Azkuna (PNV), had nochtans de praalwagen gesubsidieerd, maar trok onder druk zijn staart in. De “democratie” van Aznar, de man die zich nochtans dagelijks verkleed met enkel een bloksnor, zoals andere dictators vóór hem al deden, had gezegevierd!

En wat zegt de PP nu? “ETA heeft alle feesten in Baskenland in handen!” Als de PP-mandatarissen er met Carnaval op uittrekken verstoppen ze zich achter een masker, maar je herkent ze aan hun verklaringen!

Het is onbegrijpelijk dat de PNV zich zo laat doen en dat de socialisten hand- en spandiensten verlenen om terug te keren naar toestanden die er tijdens de dictatuur heersten!

Alle Baskische feesten waren gedurende de Francodictatuur verboden. (Idem in Catalonië) Nadat de “democratuur” was uitgebroken, na de dood van de Caudillo in 1975, werd Spanje, in tegenstelling tot andere postterroristische regimes, nooit uitgezuiverd. Elementaire rechten worden dan ook maar met mondjesmaat toegestaan.

22-02-2007 om 09:02 geschreven door Natxo  

Nieuwe definitie voor terrorisme

Krijgt de “Dikke Van Dale” nogmaals een herdruk te verduren. De Spaanse uitzonderingsrechtbank Audiencia Nacional heeft een nieuwe definitie gelanceerd voor de term “terrorisme”. Het is niet noodzakelijk meer om iemand neer te schieten of om een bom te leggen om als terrorist gedoodverfd te worden. Alle activiteiten die zich afspelen in de omgeving van ETA, zijn terrorisme. Met de omgeving van ETA wordt dan bedoeld, al diegenen die hetzelfde doel nastreven: de scholen waar de eigen taal (het Euskara) wordt onderwezen, de jeugdbewegingen die zelfbestuur nastreven, de kranten die berichten over ETA-communiqués (let wel: alleen Baskische kranten), de organisaties die de rechten van het Baskische volk verdedigen, de politieke partijen die het opnemen voor zelfbestuur, en ga zo maar door. Dus het volledig Baskisch nationalisme.
Het feit dat al die verenigingen dit openbaar doen en in alle wettelijkheid wordt weggewuifd met het argument dat dit maar een dekmantel is (dit is juridische spitstechnologie!). De stelling is: “Alle inwoners van Euskadi zijn Basken, Etarras zijn Basken, dus alle inwoners van Euskadi zijn Etarras. En wie het met die stelling niet akkoord gaat, is ook een Etarra”.

Dit is in het kort de stelling van het Openbaar Ministerie, Enrique Molina, op het macroproces 18/98. Dit is zijn algemene besluitvorming, geproclameerd op maandag, 19 februari 2007. De rest van deze week zal gevuld worden met de besluiten over iedere beklaagde afzonderlijk. Tijdverlies, het besluit stond al vast bij het begin van het proces op 21 november 2005.

Dat diezelfde Enrique Molina moest toegeven dat de “deskundigen” (Guardia Civil en meer van dat fraais) die deze stelling moesten bewijzen er een potje van gemaakt hebben, doet volgens hem niets ter zake. Een potje dat “gemanipuleerde documenten, valse documenten, geen originele documenten, voortdurende tegenspraak, verkeerd vertaalde documenten, verklaringen afgelegd onder foltering” moet toedekken.

Het proces is op 21 november 2005 van die stelling vertrokken, en de enige politieke opdracht was, koste wat het koste, die stelling intact te houden tot bij het vonnis. Barbertje moest, moet en zal hangen. De Spaanse eenheidsworst moet intact blijven.

21-02-2007 om 13:47 geschreven door Natxo  

Euskaldunon Egunkaria gesloten!

De voorbije nacht, 20 februari 2003, werd op last van magistraat Juan del Olmo de Baskische krant “Euskaldunon Egunkaria”, de enige die enkel in het Euskara schrijft, door de Guardia Civil gesloten! Er was niet eens een directe aanleiding en Del Olmo wachtte niet eens op het resultaat van de huiszoeking. Hij sloot meteen de kantoren, want de krant verspreidde het terroristisch ideeëngoed met de hulp van de taal “Euskara”!

Driehonderd leden van de Guardia Civil deden een inval in de zetels van Andoain, Iruñea, Bilbao en Gasteiz, maar er werden ook nog bijna 20 privé-woningen doorzocht. Opvallend is dat hierbij vooral de relatie met de Baskische taal de rode draad is. Zelfs de federatie van Baskische scholen, Ikastolas, kreeg bezoek.

Tien directieleden werden meegenomen en in isolement geplaatst. De website van de krant werd meten afgesloten. In de loop van de middag verspreidde de Minister van Binnenlandse Zaken een nota waarin hij één van de arrestanten als “tussenpersoon tussen de krant en ETA” noemde. Volgens de minister stond de terroristische organisatie aan de wieg van “Egunkaria” en stelden ze de directie aan.

Nooit waren er geruchten in verband met terroristische “activiteiten”. Egunkaria werd zelfs veel gematigder dan Gara genoemd. In hun krant kwamen ook de “tegenstanders” aan het woord. De hoofdredacteur werd ooit, samen met de hoofdredacteur van Gara, door Garzón opgepakt en in Madrid ondervraagd maar toen ging het enkel om een interview met een ETA-leider in Noord-Baskenland dat nooit werd gepubliceerd… en dat niet publiceren was verdacht.

In Spanje konden ze het Baskisch van de krant niet lezen. Werd Egunkaria gestraft wegens het spreken van de Baskische taal? Zo was het onder de Francodictatuur en zo lijkt het nu opnieuw, onder het regime Aznar. Wie zich buiten het vanuit Madrid gedecreteerde “eenheidsdenken” begeeft kan zich in Spanje aan en schaamteloze vrijheidsberoving verwachten.

Daarom kregen in dezelfde nacht ook het tijdschrift “Jakin” en de Federatie van Ikastolas bezoek van de ‘giganten’.

Meteen klagen de PNV, bij monde van Markel Olano, en EA, via Galdos, de “democratische kwaliteiten van de Spaanse justitie” aan. Ook de PNV-krant “Deia” noemt de aanval “arbitrair”. Ook “Irutxulo”, een wijkblaadje dat wordt uitgegeven door de stad Donostia, protesteert, samen met vele andere persorganen die het voorval “alarmerend” noemen. Zelfs de PSOE is “verrast”. Een aantal andere kranten, maar ook de Baskische Universiteit bieden meteen hun drukpersen aan en de Baskische Regering neemt openlijk de verdediging op.

De Baskische Minister van Cultuur, Miren Azkarate zegt dat “de sluiting van een communicatiemedium een uitzonderingsmaatregel is in elk democratisch systeem.” De executieve “zal het proces diepgaand volgen” en vraagt aan het Hooggerechtshof “een dringende en duidelijke verklaring”

Blijkbaar heeft de Baskische regering inmiddels ontdekt waar de échte vijanden van Baskenland zitten.

Ook de zetel van het culturele tijdschrift “Jakin” werd doorzocht en de verantwoordelijke, Joan Mari Torrealdai, werd geboeid en met een jas over het hoofd als een gangster afgevoerd!

Binnen een aantal jaren zal deze zaak geklasseerd worden bij gebrek aan bewijzen, maar dan is de krant wel verdwenen (dit is intussen op het macroproces 18/98 ook zo uitgekomen). Zie de krant “Egin”. Die werd op 15 juli 1998 gesloten. Enkele jaren later bleken er onvoldoende bewijzen voorhanden te zijn. Maar de krant was verdwenen en het aangeslagen geld kwam “voorlopig” ook niet terug…

De sluiting van de krant Egunkaria

Rapport over de zaak Egunkaria

Drie jaar zonder Egunkaria

20-02-2007 om 09:05 geschreven door Natxo  

De toenmalige minister van Binnenlandse Zaken, Acebes, voegde er zelfs aan toe dat de ETA-leiding doende is de kern van de organisatie uit te breiden.

Voor de nietsvermoedende buitenstaander die dit leest, lijkt dit bijzonder knap speurwerk: de werkelijkheid vóór zijn! (En wie Spanje een beetje kent…)

De arrestaties vonden plaats op basis van documenten die de Franse “intelligentsia” vond op 19 december 2002, precies 2 maanden geleden dus! Het heeft dus twee maanden geduurd om de namen (en de foto’s!) vanuit het Frans in het Spaans vertaald te krijgen en nu zijn ze bij die mensen de computer gaan ophalen… Insiders weten echter beter. Baltasar Garzón zal waarschijnlijk een mediastunt hebben opgezet en daarbij werd niets (geen enkele bewijslast) gevonden.

Allen krijgen een volledige naamvermelding in de pers en allen worden ze in afzondering geplaatst. Eén van de arrestanten, Tomás Insausti, onderging recent een hartoperatie. Ook de woning van zijn grootvader van 97 jaar werd doorzocht!

Overal werden, zoals steeds computers meegenomen, maar ook foto’s, gsm’s en…Cd’s!

19-02-2007 om 08:00 geschreven door Natxo  

De PNV bijt van zich af. Ze hebben lang genoeg gewacht.

Emilio Olabarria (foto), gedeputeerde van PNV in het Baskische parlement en ex stemhebbend lid in de CGPJ-Consejo General del Poder Judicial, algemene raad van de rechterlijke macht, verklaarde eind vorige week, op vrijdag, 16 februari 2007, aan ETB, verspreid door Europa Press:

“Het is een UTOPIE te denken dat Justitie neutraal en onafhankelijk handelt. Dat is niet zo. Het is wat obsceen dat dit mogelijk is. Er wordt misbruik gemaakt van de rechtspraak ten behoeve van de eigen PP-belangen (in de oppositie) en ik vrees dat ze er een eigen rechtspraak op na houden. De huidige CGPJ is politiek samengesteld toen de regering Aznar aan de macht was, en de meerderheid ervan bestaat nog altijd uit oerconservatieve PP-vazallen. De degradatie van dit orgaan is gevaarlijk en moeilijk omkeerbaar.”

Deze vernietigende uitspraak is niet alleen van toepassing op het gerecht, maar ook op de mantelorganisaties van de PP (AVT, COVITE, FORO de ERMUA, …) en, duidelijk merkbaar, ook op bepaalde persorganen (COPE, ABC, LA RAZÓN, LIBERTAD DIGITAL…)

Volksvertegenwoordiger voor de PNV, José Antonio Rubalkaba, deed er nog een schepje bovenop tijdens een zitting in het parlement op vrijdag, 16 februari 2007,:

“Bepaalde magistraten zullen verantwoording moeten afleggen ten overstaan van het Baskische volk of ten overstaan van het gerecht zelf voor ambtsmisdrijf. Er worden beslissingen getroffen en straffen uitgesproken op basis van politiek en niet op basis van juridische elementen. Is het normaal dat een lid van de CGPJ-Consejo General del Poder Judicial, met name Juan Pablo González , ook lid is van het Foro de Ermua (mantelorganisatie van de PP)? Is dat onafhankelijkheid? In een democratie moet iedereen verantwoording afleggen voor zijn daden. Als er ambtsovertreding kan aangetoond worden, dan moet dat worden berecht.”

18-02-2007 om 16:33 geschreven door Natxo  

Ieltxu López de Aberasturi

Xabier Pérez Aldunate

Ieltxu López de Aberasturi en Xabier Pérez Aldunate (beiden op foto) verschenen vijf dagen na hun arrestatie door de Guardia Civil voor magistraat Garzón, op 17 februari 2005. Beiden beklaagden ze zich er over gefolterd te zijn. Met de plastic zak over het hoofd getrokken moesten ze beiden kniebuigingen maken tot de uitputting nabij was. Pérez kreeg nog een schijnexecutie te verduren en werd in de teelballen “geknepen”. De enige verklaring die ze vóór Garzón aflegden was het relaas van de folteringen, gedurende de vijf dagen in afzondering, die ze hadden moeten doorstaan. Pérez vertoonde spastische trillingen over zijn hele lichaam. Ze hadden hem gedurende vijf dagen belet te slapen. López de Aberasturi werd bedreigd met (onderdompeling in) “het bad” en met het gebruik van elektroden.

17-02-2007 om 07:34 geschreven door Natxo  

Iñaki Ojeda Martin de Butron, “Txapel”
+16 februari 1984

Iñaki Ojeda Martin de Butron, “Txapel” werd geboren in Portugalete in 1964. Hij nam al deel aan de Pro-Amnestieweek in 1977. Later vervoegde hij de jeugdorganisatie Jarrai en richtte een eigen groepje op met als doel sabotagewerk tegen de onderneming Iberduero, die de kerncentrale van Lemoiz-Lemóniz wilde bouwen.
Hij werd opgemerkt door ETA en ze vroegen hem op een afspraak. Onderweg daar naartoe werd hij gearresteerd, zwaar gefolterd en veroordeeld tot 6 jaar cel. In de gevangenis kon hij zijn passie voor de literatuur verder ontwikkelen. Hij schreef in de gevangenis van Puerto de Santa Maria diverse dichtbundels, maar de afgestompte en lompe cipiers vernietigden een grote hoeveelheid dichtbundels. In 1983 werd hij vrijgelaten, integreerde in ETA en dook onder. Op 16 februari 1984 kon de politie hem lokaliseren in een wijk te Barakaldo. Na een hevig salvo door de politie werden twee van zijn vrienden zwaar gewond. Omsingeld, wilde hij negotiëren over zijn overgave. Hij moest ongewapend naar buiten komen en zich tegen een muur plaatsen…Onmiddellijk werd hij onder vuur genomen door de GEOS, Grupo Especial de Operaciones (een soort groep Dyane) en doorzeefd met kogels. Een politie in burger, pistool in de hand, naderde “Txapel” en schoot nog eens 6 maal in de hartstreek. Het autopsierapport spreekt van 19 kogelinslagen in zijn lichaam. Hij is 20 jaar geworden.
Ziehier een gedicht van hem, geschreven in de gevangenis van Puerto de Santa Maria.

No me callarán El día que se acabe la tinta de mi pluma escribiré con mi sangre, la usaré en el papel. Cuando se me acabe el papel escribiré la sangre sobre mi carne Pero nunca me callarán.

Ze zullen me niet doen zwijgen De dag dat de inkt van mijn pen opdroogt, zal ik met mijn bloed schrijven, ik zal het gebruiken op papier De dag dat ik geen papier meer zal hebben zal ik met bloed schrijven op mijn vlees Maar nooit zullen ze me doen zwijgen

16-02-2007 om 08:59 geschreven door Natxo  

15 februari 2004

Onder de “bescherming” van verscheidene overvalwagens van de Baskische politie, de Ertzaintza, trokken meer dan twintigduizend betogers door Donostia-San Sebastián om te protesteren tegen de “25 jaren van foltering” die het Baskische Volk tot op heden diende te ondergaan. De mars werd geopend door personen die zélf slachtoffer waren van deze pest, vergezeld door familieleden van Baskische activisten die de “ondervragingen” niet overleefden. Zo waren er de zus van José Arregi (zie artikel “Terug in de tijd 55” van 13.02.2007), de moeders van Gurutze Iantzi en van Xabier Kalparsoro en familieleden van Mikel Zabaltza. Er waren Unai Romano en zijn vader, en verder nog Leire Galastegi, Anika Gil en de directeur van de krant “Berria”, Martxelo Otamendi, die gefolterd werd nadat de Baskischtalige krant, “Egunkaria”, manu militari gesloten werd.

De slogans die geroepen werden:
“Ez,ez,ez; torturarik ez”

Neen, Neen, Neen, Geen foltering

“Aqui se tortura como en la dictadura”

Hier wordt gefolterd zoals tijdens de dictatuur!

Na afloop werd in het Baskisch en in het Spaans het eindcommuniqué gelezen door Anika Gil en Gallastegi waarin “25 jaar Vuile Oorlog en Brutaliteit” werd aangeklaagd. Tevens werd eraan herinnerd dat de klachten van foltering nog steeds genegeerd worden door de Spaanse Regering en door hun “autonome onderafdelingen” (lees: de Baskische Regering!)

Onder de bekende gezichten: Europarlementariër voor Batasuna, Koldo Gorostiaga, de parlementairen van Sozialista Abertzaleak (nu Batasuna), Arnaldo Otegi, Pernando Barrena en Joseba Alvarez. Verder Rafa Lareina en Martin Aranburu van EA, Aralar-leider Elexpuru, vertegenwoordigers van de vakbond LAB.

Blonken uit door hun afwezigheid: De PNV en IU.

15-02-2007 om 00:00 geschreven door Natxo  

ONGI ETORRI ETXERA

Filipe Bidart (Baigorri, 1953), de historische leider van Iparretarrak, vandaag militant van de geweldloze onafhankelijkheidspartij Abertzaleen Batasuna, komt vandaag vrij uit de streng bewaakte gevangenis van Clairvaux, na 19 jaar cel. De 25 eerste maanden heeft hij in volledig isolement moeten doorbrengen. Hij is de laatste politieke gevangene van “die van het Noorden, Iparralde” die vrijkomt.

Omstreeks 07:00 u vanmorgen kon Bidart de gevangenis verlaten, waar hij opgewacht werd door een honderdtal sympathisanten. Onder hen zijn kinderen Elorri y Leire, zijn broer Betti, en zijn rechterhand ten tijde van Iparretarrak, Gabriel Mouesca.
Met de Ikurriña in de hand zei Bidart het volgende: “Mijn vreugde is allesbehalve compleet, want op de dag van vandaag zijn er nog altijd 600 Baskische politieke gevangenen in Franse cellen, en Inaki de Juana Chaos is nog altijd in hongerstaking: vandaag dag 100. Bovendien erkent de Franse staat nog altijd País Vasco niet.”

Bidart mag niet terugkeren naar Euskal Herria tot 2014, omdat zijn voorlopige invrijheidstelling hem verplicht in Beziers te gaan wonen.

14-02-2007 om 11:08 geschreven door Natxo  

Open Brief

Aan alle Baskische politieke gevangenen

Van Miguel Perez Villamizar, gevangene van gemeen recht,
gepubliceerd in de krant “Gara” op 14 februari 2007

“Met dit schrijven wil ik breken met het beeld dat over jullie geschetst wordt. Het is voor mij, als gevangene van gemeen recht, een morele verplichting dit bekend te maken. Ik heb geleerd mijn waardigheid te heroveren, omdat voor jullie die waardigheid het hoogste goed is.
Gevangenen van gemeen recht zijn er aan gewoon geraakt die waardigheid te verliezen, omdat wij geconditioneerd zijn door de “premies” die het systeem ons, terecht of niet terecht, verleent: allerhande permissies en verloven, betaalde baantjes…Wij worden als het ware omgeturnd in marionetten van het systeem.

De samenleving, dag na dag, in de gevangenissen, is voor hen die hun waardigheid verkopen totaal tegengesteld aan wat de Baskische gevangenen moeten ondergaan. Jullie zitten je straf uit in “eerste graad” (strengste regime), in totaal geïsoleerde modules, verstoken van alle activiteiten. Weinigen, op een paar uitzonderingen na, kunnen beroep doen op de “tweede graad” (veel meer vrijheid) en moeten hun straf volledig uitzitten (nooit “derde graad”).

Deze “discriminatie” aanvaarden jullie in alle waardigheid, misschien wel omdat jullie minzame, beschaafde, leergierige personen zijn die nooit conflicten uitlokken en altijd bereid zijn anderen te helpen.

De echte terroristen zijn de veroordeelde staatsterroristen van GAL, en kijk hoe zij hun dagen doorbrengen in de gevangenis, als ze al niet na luttele jaren terug vrij zijn (ex-generaal Guardia Civil Galindo).

Het komt me voor dat een autobus in brand steken in Jaén anders beoordeeld wordt dan in Donostia, Bilbo. Maar het gaat toch om hetzelfde delict?

Mijn bedoeling is aan jullie, Baskische politieke gevangenen te zeggen, “Eskerrik asko”, dank u wel, omdat jullie mij geholpen hebben mijn persoonlijke problemen te overstijgen, door mij er op te wijzen wie ik werkelijk ben en waar ik uiteindelijk naar toe moet.”

14-02-2007 om 00:00 geschreven door Natxo  

+13 februari 1981

De tragische dood van Joxe Arregi Izagirre op 13 februari 1981 schudde de Baskische gemeenschap geweldadig door elkaar.

De inwoner van Zizurkil werd op 4 februari 1981 gearresteerd en overgebracht naar de Dirección General de Seguridad de la Policía te Madrid. Hij verbleef hier 9 dagen “incomunicado” (volledig afgezonderd, geen advocaat, enz…), overgeleverd aan willekeur.

De vooravond van zijn overlijden werd hij naar het Hospital Penitenciario van Carabanchel, de ziekenboeg, overgebracht. Het medisch rapport zal ik niet aanhalen, want het is te verschrikkelijk.

Drie politieke gevangenen, Iñaki Agirre ETA (pm), Xose Lois Fernández González (GRAPO) en Lois Alonso Riveiro (PCE), waren getuige bij zijn aankomst in de ziekenboeg. Het relaas werd op een kladbriefje door de tralies naar buiten gegooid: “Fysisch totaal afgemaakt, onherkenbaar, hevig rillend over het gehele lichaam, nauwelijks in staat te ademen, mompelende Joxe Arregi enkel zinnen, waardoor we hem konden identificeren. Zijn ogen waren bont en blauw geslagen. Het rechteroog vertoonde een enorme bloeduitstorting. Armen en benen waren angstwekkend opgezwollen. ‘Ik heb verschrikkelijke dorst’, mompelde hij. Op vraag hoe het er aan toegegaan was, antwoordde hij: ‘Oso latza izan da’, het was verschrikkelijk. Ze hebben mij onderste boven gehangen aan de ijzeren staaf, en sloegen er vrijwel overal op los, maar vooral op de onderkant van mijn voeten. Ze verbrandden mijn armen en benen en lichaam met ik weet niet wat (tot in de tweede graad). Op de grond sprongen zij om beurten op mijn borst…” Hij kon niet meer verder praten en stortte in elkaar. De 3 gevangenen hielpen hem omkleden, waarbij ze verscheidene bloeduitstortingen overal op het lichaam zagen. Vele plaatsen waren zwartgeblakerd (ernstige brandwonden), en veel brandwonden begonnen te verzweren.

De volgende ochtend was zijn toestand nog verergerd. Hij murmelde: “Nik uste diat hiltzekotan nagoela, ik denk dat ik sterf.”

Ik stop hier die huiveringwekkende getuigenis, want er is niets menselijks aan, maar het komt wel op het palmares van de “Benemérita” zoals de Guardia Civil genoemd wordt (vertaling van benemérita: verdienstelijk, prijzenswaardig).

Volgens de Commissie voor de Mensenrechten te Madrid hebben 73 politieagenten deelgenomen aan, wat ik noem, de “lynchpartij”. Slecht twee werden in staat van beschuldiging gesteld en beide werden vrijgesproken. Later kregen zij toch 7 maanden cel (vergelijk met het volgende: een opinieartikel in een krant schrijven, levert een bod op van 96 jaar cel).

13-02-2007 om 10:45 geschreven door Natxo  

NIEUWSFLASH

Verdict:

3 jaar cel voor De Juana

Op dag 98 van zijn hongerstaking heeft Inaki de Juana Chaos in beroep een lichtere straf gekregen: de 12 jaar en 7 maanden worden omgezet naar 3 jaar.

Voor het Hooggerechtshof wordt het beroep tegen het vonnis van 6 november 2006 behandelt. Het verdict is gevallen: de 12 jaar en 7 maanden worden omgezet naar 3 jaar. De verdediging had vrijspraak gevraagd, het Openbaar Ministerie 4 jaar en AVT 96 jaar. De beschuldiging "bedreiging" blijft, maar de connotatie "terroristisch" is nu weggevallen. Van die 3 jaar heeft hij al ongeveer 2 jaar in "voorlopige hechtenis" gezeten, wat betekent dat hij 2/3 van die straf heeft uitgezeten en dus vrij kan komen. Maar dat oordeel ligt nu in handen van de directie van de "Instituciones Penitenciarias", afhankelijk van de Spaanse regering. Ofwel kunnen ze hem niet vrijlaten en nog 1 jaar laten brommen, ofwel kunnen zij hem vrijlaten. Een paar kranten voorzien de vrijlating voor eind april, maar het is wijselijk van af te wachten hoe dit afloopt.
De Juana evenwel houdt voet bij stuk en beëindigt pas zijn hongerstaking als hij vrijgesproken wordt.

In een verklaring voor radiozender Euskadi Irratia heeft de verdediger van De Juana verklaart in beroep te zullen gaan bij het Grondwettelijke Hof, omdat hij van mening is dat zijn cliënt geen delict begaan heeft.

12-02-2007 om 00:00 geschreven door Natxo  

Vandaag, 12 februari 2007, wordt bij het Hooggerechtshof het beroep behandeld tegen de strafmaat van 12 jaar en 7 maanden voor een vermeend delict van bedreiging, geuit in 2 krantenartikels in de krant “GARA”. Vonnis uitgesproken op 6 november 2006.

Dertien magistraten en (ex) openbare aanklagers zullen oordelen over de toekomst van Iñaki de Juana Chaos. Zij hebben de keuze tussen voorlopige invrijheidstelling, de huidige strafmaat handhaven of iets verlagen en de straf optrekken naar 96 jaar, zoals de ultra's van AVT eisen. De zitting is om 9:00 u gestart en opgeschort om 14:00 u. Na een reces worden de beraadslagingen hervat om 17:00 u.

Curriculum “penitentiairae”

16 januari 1979

De politie ontmantelt het “Commando Madrid” van ETA. De Juana, leider van het commando, wordt gearresteerd samen met de andere leden.

02 maart 1990

De politie verijdelt een plan om De Juana en 4 medegevangenen te bevrijden uit de gevangenis van Herrera de la Mancha. Er zou gebruik gemaakt worden van een helikopter gecamoufleerd in de kleuren van het Rode Kruis. De Juana wordt overgebracht naar Sevilla 2.

30 oktober 1990

Eerste hongerstaking van de De Juana, na te zijn overgebracht naar Los Rosales de Ceuta in Afrika, om de gevangenisomstandigheden aan te klagen. Klachten van dehydratatie en beëindigen van de staking op 4 november 1990.

18 december 1990

Veroordeling tot 1.750 jaar cel voor het “Commando Madrid”.

06 juni 1991

De Juana wordt overgebracht naar de gevangenis van El Salto del Negro op de Canarische Eilanden. Twee weken eerder had hij een poging ondernomen om te ontsnappen uit een gevangenis op Palma de Mallorca.

23 april 1992

Nieuwe hongerstaking, nu in de gevangenis El Puerto te Cádiz, als protest tegen het feit dat hij maar 1 maal per maand mocht bellen met zijn partner, opgesloten in Tenerife. Staking gestopt wegens gezondheidsproblemen. Nieuw plan om per helikopter te ontsnappen, mislukt.

08 september 1998

De Audiencia Nacional veroordeelt hem tot 17 jaar, samen met Troitiño Arranz, voor een mislukte aanslag op 8 mei 1986 tegen Luis Antonio Burón Barba.

December 1998

De Juana wordt overgebracht naar de gevangenis van Puerto 2 te Cádiz. De PP-regering laat 21 Etarras overbrengen van Canarias, Baleares, Ceuta y Melilla naar het vasteland, als gevolg van een staakt-het-vuren van ETA.

02 januari 1999

Opschudding in de Audiencia Nacional. De Juana slaat een microfoon stuk en vernietigt een Tv-camera omdat hij niet wilde gefilmd worden.

12 juli 1999

Het Openbaar Ministerie eist een straf van 1434 jaar tegen hem en Juan Manuel Soares Gamboa, Esteban Esteban Nieto en Inés del Río Prada voor de aanslag op de Plaza de la República Argentina te Madrid.

23 november 2003

De Juana, samen met 71 andere Etarras vraagt de 3^de graad gevangenisregime aan (stap net voor voorlopige invrijheidstelling). Wordt aan allen geweigerd.

08 januari 2004

Javier Gómez Bermúdez, hoofdverantwoordelijke voor de Vigilancia Penitenciaria, strafuitvoeringsrechtbank, stelt de voorlopige invrijheidstelling in het vooruitzicht voor september 2004. De maximumstraf van 30 jaar wordt verminderd met de in de wet voorziene reductie (goed gedrag, studeren aan een universiteit…). De definitieve datum wordt uitgesteld tot februari 2005.

07 januari 2005

De Juana moet voor de Audiencia Nacional verschijnen om verklaringen af te leggen omtrent 2 artikels die verschenen zijn in de krant “Gara” in december 2004, en die bedreigingen zouden bevatten. (Het openen van een nieuwe zaak is de enige manier om hem in de cel te houden.)

10 januari 2005

Magistraat Fernando Grande Marlaska beveelt de verdere opsluiting omwille van “lid van een gewapende organisatie” (waarvoor hij al veroordeeld was). Hij kan dus niet meer vrijkomen in februari.

13 juni 2005

Magistraat van de Audiencia Nacional, Santiago Pedraz, tijdelijke vervanger van Grande Marlaska weigert De Juana te veroordelen voor “lid van een gewapende organisatie”, wegens reeds voor hetzelfde veroordeeld. Hij mag nu vrijkomen in augustus 2006.

07 juli 2005

De Audiencia Nacional beveelt magistraat Pedraz te oordelen (om vrijlating te voorkomen). Pedraz zwicht onder de immense druk en voert een proces in augustus 2005.

07 augustus 2006

De Juana begint aan een hongerstaking van 63 dagen in de gevangenis van Algeciras, om zijn vrijlating kracht bij te zetten. Hij stopt op 8 oktober 2006 na opgenomen te zijn geweest in een hospitaal.

27 oktober 2006

De Juana ontkent nog langer lid te zijn van ETA en verzekert, eens vrij, geen wapens meer te zullen opnemen. De gevraagde straf van 96 jaar voor de krantenartikels wordt gemilderd naar 13 jaar door het Openbaar Ministerie.

06 november 2006

De Audiencia Nacional veroordeelt De Juana tot 12 jaar en 6 maanden voor “terroristische bedreigingen”, wegens de krantenartikels (later verhoogd tot 12j en 7m). De dag nadien, 07 november 2006, gaat De Juana opnieuw in hongerstaking, nu tot het einde.

25 november 2006

De gezondheidstoestand verergert in die mate dat hij moet opgenomen worden in het hospitaal “Doce de Octubre” te Madrid.

12 december 2006

De Juana wordt onder dwang gevoed via een sonde en wordt daardoor soms tot 10 u per dag aan zijn ziekbed vast gekluisterd.

25 januari 2007

De vraag tot voorlopige invrijheidstelling wegens kritieke gezondheidstoestand en wegens zwaar zieke moeder, wordt geweigerd. Zijn moeder sterft op 27 januari 2007.

08 februari 2007

Ook in beroep wordt het verzoek, wegens levensbedreigende ziektetoestand, verworpen.

12 februari 2007

Voor het Hooggerechtshof wordt het beroep tegen het vonnis van 6 november 2006 behandelt. Het vonnis, verdict is op het ogenblik van dit schrijven nog niet gekend.

12-02-2007 om 00:00 geschreven door Natxo  

Een voetballer moet tegen de bal trappen, eventueel scoren, maar verder moet hij zijn mond houden. Hij mag nog net een eigen mening hebben, maar mag die zeker niet uiten.

Dat is de stelling van de gigant in sportkledij KELME. Na uitspraken van Oleguer Presas Renom (*) in het Nou Camp-stadion van F.C. Barcelona, weigert KELME elke verdere sponsoring aan de verdediger van de voetbalclub. Daarop volgde een campagne tegen KELME, met op 11.02.2007 om 14:00 u reeds 16639 ondertekenaars (ook Vlamingen), onder het ordewoord Kelme m'ha perdut com a client, Kelme heeft mij als klant verloren.

De verklaring van Oleguer werd in de Baskische krant “Berria” gepubliceerd, en komt in het kort hier op neer: “Ik heb de zaak Iñaki de Juana Chaos willen aangrijpen om de zogezegde rechtstaat te bekritiseren, en om de onafhankelijkheid van de rechtspraak en van de politiek in vraag te stellen. De rechtstaat vertoont verscheidene zwarte punten die me doen twijfelen. Er hangt een geur van hypocrisie aan.”

De onderneming in sportmateriaal MUNICH heeft al aangekondigd de sponsoring op zich te willen nemen.

Oleguer krijgt volop steun van Josep-Lluís Carod-Rovira, terwijl trainer Frank Rijkaard vermijdt uitspraken te doen.

(*) Oleguer Presas Renom (Sabadell, 2 februari 1980), voetbalnaam Oleguer, is een voetballer uit Spanje. Hij speelt als verdediger bij FC Barcelona. Ook heeft hij een filosofisch boek op zijn naam staan.

Oleguer begon met clubvoetbal op 11-jarige leeftijd als middenvelder bij het plaatselijke clubje Lepanto. Bovendien beoefende hij verschillende andere sporten, waaronder tennis en basketbal. Het ging Oleguer vooral op plezier en minder om presteren. Bij zijn tweede voetbalclub werd de Catalaan omgevormd tot verdediger. Uiteindelijk ging Oleguer het voetbal serieuzer nemen. Hij speelde eerst voor UEA Gramenet, voordat hij in 2001 bij Barça B kwam. De verdediger maakte zijn officieuze debuut voor het eerste elftal in de strijd om de Trofeu Joan Gamper tegen Rode Ster Belgrado op 24 augustus 2002. Zijn officiële debuut voor FC Barcelona volgde op 13 november 2002 tegen Galatasaray in de UEFA Champions League. Sinds de komst van Frank Rijkaard als trainer is Oleguer een vaste waarde. Op 24 april 2005 maakte Oleguer in de uitwedstrijd tegen Málaga CF zijn eerste officiële doelpunt voor FC Barcelona. In 2005 en 2006 werd Oleguer met de Catalaanse voetbalclub kampioen van Spanje. In 2006 won hij bovendien de UEFA Champions League.

Op 30 maart 2006 publiceerde Oleguer zijn eerste boek, Cami d'Itaca (De weg naar Ithaka). Hierin behandelt hij uiteenlopende onderwierpen zoals jeugdanorexia, strijd tegen het fascisme, de rol van Spanje in de beide Golfoorlogen, zijn liefde voor tennis en zijn ervaringen tijdens de viering van de landstitel van 2005.

11-02-2007 om 00:00 geschreven door Natxo  

“Père Marcel” Etxandi is 72 jaar en woont in de abdij van Belloc.

Père Marcel is een autoriteit in het vertalen van Bijbelteksten in het Baskisch en spreekt dan ook vloeiend Armeens, Grieks, Latijn en Hebreeuws. Zijn medebroeder, Agirre, uit Lazkao is archivaris van alles wat met het Baskische Volk te maken heeft. Beiden worden aangezocht door iedereen die één of andere studie over Baskenland wil schrijven. Beiden worden ze nu in verband gebracht met de ETA-leider, Mikel Albisu “Antza”, die op 3 oktober in Saliès de Bearn gearresteerd werd. In Lazkao hadden zich twee Guardia Civiles aangediend om Agirre te arresteren. Toen dat formeel gebeurd was, waren er nog eens een 15-tal gekomen om de omvangrijke bibliotheek uit te kammen. Om 16.00 u, vijf uur na aanvang van de farce werd “Aita” (vader) Agirre vrijgelaten.

Hij bracht verslag uit aan een peloton journalisten: “Ze vroegen me of ik nummers van “Zutabe” had (het “infoblad” van ETA). Hierop heb ik geantwoord dat ik álles opsla in mijn archief “Wat nu terrorisme is, is morgen geschiedenis”. Sommige documenten kwamen zodoende in Madrileense musea terecht en worden daar als ‘juwelen’ bewaard”.

Agirre, niet gespeend van humor, had tot slot aan de dienaren van de wet om een kopie van het verslag van de politieactie gevraagd om het in zijn archief te bewaren! Dit werd geweigerd.

Père Marcel Etxandi, verantwoordelijk voor de bibliotheek van Belloc, werd meegenomen naar de hoofdstad Baiona. Hij wordt ervan verdacht “post” van de terroristische organisatie door te geven, “als brievenbus” te dienen. Het was onnodig de flikken met de bekende zin “kom eens naar mijn kamer” uit te nodigen. Dat deden ze uit zichzelf al. Intussen ondervroeg de politie de medemonniken over de binnenkomende telefoons en over de bezoekers die de abdij aandeden. Tevens werd hen gevraagd of ze iemand van de arrestanten van 3 oktober kenden. Etxandi werd 2 dagen later vrijgelaten.

11-02-2007 om 00:00 geschreven door Natxo  

Ik ben al meermaals van leer getrokken tegen de PP-Partido Popular. Was dit terecht?

Oordeel zelf, drie voorbeelden uit onverdachte hoek.

1.  De aftredende minister van Justitie, Juan Fernando López Aguilar van de PSOE (zie foto en zie artikel “Democratie op zijn Spaans” van 08.02.2007), die zelf delicten zou uitvinden om Etarras in de cel te houden, verklaarde gisteren voor de microfoons van “Hora 25”:

“…De PP is constant bezig de magistraten schrik aan te jagen ("achantar a los jueces") en als hun vonnissen hen (PP) niet bevallen, onthalen zij die magistraten op een tsunami van bespotting en beschimping (“escarnecerlos”) en worden in de bevriende pers (het grootste deel van de media) alle registers opengetrokken om die magistraten aan de schandpaal te nagelen. Het komt er op neer dat de PP denkt dat Justitie hun bezit, hun eigendom is, en dat de magistraten een verlengstuk zijn van hun politieke strategie…”

2. Tijdens een kamerdebat in Lakua (Baskisch parlement) trok volksvertegenwoordiger, Joseba Azkarraga van de partij EA-Eusko Alkartasuna, als volgt van leer tegen de PP:

“…Jullie hebben schrik van de waarheid en jullie voelen zich het meest in je schik bij leugens, verwarring zaaien en confrontatie. Noch jullie, noch het Foro de Ermua, noch Cope, noch dat deel van de magistratuur dat manipuleert, dragen ook maar iets bij tot een betere en vredevoller samenleving. Jullie zijn gek geworden en vertegenwoordigen alleen de antithesis van wat dit land nodig heeft…”

3. Tijdens dezelfde kamerzitting verklaarde de Lehendakari Juan José Ibarretxe (PNV):

“…Bovendien verdedigen jullie helemaal de slachtoffers van het terrorisme niet, jullie misbruiken ze. En jullie doen dat zonder de minste schroom, maar met veel brutaliteit, enkel en alleen om te proberen de politieke macht te veroveren. Dit is algemeen geweten en door iedereen erkend…”

10-02-2007 om 20:29 geschreven door Natxo  

Een paar uur na de persconferentie van Batasuna, op 8 februari 2007, werden in de Kamer van Volksvertegenwoordiging te Brussel vragen gesteld over de afluisterpraktijken. N-VA en Spirit vroegen de minister van Binnenlandse Zaken om opheldering, maar het was Laurette Onkelinx van Justitie die antwoordde. Zij verzekerde geen weet te hebben van de spionage, en dat dit zeker niet met de goedkeuring van Belgische autoriteiten gebeurd was.
Onkelinx verklaarde ook dat de formatie van Batasuna alle respect verdiende in België en omschreef de gebeurtenissen als zeer ernstig: een schending van het principe van soevereiniteit. “Dit gaat in tegen alle burger- en democratische rechten”. Zij verzekerde dat er een juridisch onderzoek komt en dat de nodige maatregelen zullen getroffen worden.

09-02-2007 om 10:21 geschreven door Natxo  

Gisteren, 8 februari 2007, heeft onderzoeksrechter Nekane Rodríguez te Donostia bekend gemaakt dat zij zaak zal maken van de aanklacht door Iñaki Uria (foto).
Uria werd gearresteerd in de operatie die leidde naar de sluiting van de krant “Egunkaria”. De zaak “Egunkaria” werd onlangs op het macroproces 18/98 geseponeerd wegens geen enkel bewijs, tenzij gemanipuleerde of verkeerd vertaalde documenten.
Uria werd op 20 februari 2003, samen met nog 9 medewerkers, aangehouden en heeft klacht ingediend wegens foltering tijdens zijn verblijf, en die van zijn medewerkers, in de lokalen van de Guardia Civil.
Uria was hoogst verbaasd dat er eindelijk eens, en voor de eerste maal, een magistraat naar hem heeft geluisterd.

09-02-2007 om 08:36 geschreven door Natxo