Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
11-06-2009
Geschiedenis wordt geschreven door de winnaar
11 juni 2004
Concentratiekampen na de Burgeroorlog. "Geschiedenis wordt geschreven door de winnaar", ook die over het slavenwerk tijdens het Francoregime na de Spaanse Burgeroorlog. Alles begon met de Staatsgreep door Franco en eindigde (?) in april 1939. Wat zeker niet eindigde was het lijden van duizenden en duizenden slachtoffers. Wat evenmin eindigde was de bestraffing van de zogenaamde "verradersprovincies" (zoals Baskenland, pardon "Vascongadas" genoemd werd).
Midden 1939 waren er ongeveer 100.000 dwangarbeiders ondergebracht in verschillende bataljons over het hele Schiereiland. Gedurende vele en vele jaren bleven deze praktijken geheim. Noch de gevangenen noch hun familieleden werden vergoed voor de geleverde arbeid. Pas tijdens de voorbije jaren werd er stilaan harder gefluisterd over deze schandelijke periode.
Tussen 1939 en 1941 legden 2.000 gevangenen de weg tussen Igari en Bidankoze, Navarra, aan en dit in onmenselijke omstandigheden, met honger, ziekte en repressie.
Een paar jaar geleden gingen Fernando Mendiola, Edurne Beaumont, Hortensia Serrano en Maite Huarte samen zitten om "iets te doen met deze weg". Later werd het groepje aangevuld met personen die, ten persoonlijke titel, deelnamen en verder kwamen er nog een dozijn gemeentebesturen uit Navarra en Bizkaia bij. Zij besloten een boek samen te stellen met getuigenissen.Later werd het plan uitgebreid met de productie van een video over deze weg en zo ontstond het collectief "Memoriaren Bideak" (wegen van herinnering), dat zou uitmonden in een monument, een herinneringssteen op de bergpas die ligt tussen de inmiddels "symbolische" dorpen Igari en Bidankoze. Verder maakten ze eveneens de wegverbinding tussen Bidangoze en het dorp Erronkari (Roncal). Nu pas blijkt dat er naar de valleien Erronkari (Roncal) en Zaraitzu ongeveer 2.000 gevangenen werden overgebracht uit Bizkaia (245) Granada (211) Jaén (16) Asturië (126) Córdoba (78) en uit overige delen van Spanje.
Drie gevangenen kwamen om door kogels, vijf door ziekte, maar in Navarra verloren nog 50 andere dwangarbeiders het leven. De behandeling was verschrikkelijk. Steeds was er honger. Ook op andere plaatsen in Navarra werden dwangarbeiders misbruikt bij:
·De treinverbinding in de vallei van de Irati
·Wegen en straten in Azagra, Milagro, Zarrakaztelu en Aibar.
·Afwatering- en rioleringssystemen in Tutera (Tudela)
·Kanaliserings- en bevloeiingwerkzaamheden in Cortes en Alesbes
·De wegverbinding tussen de dorpen Iragi en Egozkue.
·Herstellings en restauratiewerken van verschillende spoorwegen. (Castejón, Altsasu, Olazti en Ziordi.
·De weg tussen Lesaka en Oiartzun.
·Fortificatiewerken in Bera, Amaiur en Erratzu.
·Afdammingen in Aiesa-Yesa.
Tot op heden durven de meeste oude mensen hierover nog niet te spreken. De jongeren weten er niets van.
Op 19 juni 2004 wordt op de bergpas tussen Igari en Bidangoze een gedenksteen van 2.000 kilo onthuld om deze schandalige periode niet te vergeten.
Op 9 juni 1986 vonden de cipiersJoseba Asensio Artaraz Kirrulidood in zijn cel. Joseba werd in Bilbo-Bilbao geboren op 21 april 1959. De familie aan moeders kant was Abertzale, zijn vader was een communist uit Valladolid, en verbannen tijdens de Spaanse burgeroorlog. Tijdens zijn opleiding in het instituut Txurdinaga sloot hij aan bij een organisatie van abertzalestudenten en bij culturele en politieke groeperingen, EHAS, HASI en ASK. Na zijn studies werkte hij op diverse plaatsen. Om de een of andere reden was de politie er achter gekomen dat hij vrijwilliger was van ETA. In 1980 werd hij gearresteerd en viel ten prooi aan de beruchte Billy el Niño, een alias voorJuan Antonio González Pacheco. Van toen af begon een trieste reis naar diverse Spaanse gevangenissen. Hij nam deel aan 6 hongerstakingen. Een paar dagen voor zijn dood, in de gevangenis vanHerrera de la Mancha, voelde hij zich onwel. De gevangenisdokter stelde,zonder onderzoek, als diagnose een verkoudheid vast en schreef een hoestsiroop voor. Op9 juni 1986vonden de cipiers hem dood in zijn cel. De autopsie onthulde als doodsoorzaak tuberculose, één long totaal kapot en de andere voor de helft aangetast. De familie diende klacht in om de verantwoordelijken voor zijn dood te laten straffen, maar de betrokkenen werden vrijgesproken (iets anders gedacht?) Bij de thuiskomst van zijn stoffelijke resten in Arenal de Bilbo vond de politie er niets beter op dan de familieleden en vrienden die de kist droegenmet de wapenstok te lijf te gaan. De menigte werd met geweerschoten uit elkaar gedreven.
Vandaag verscheen Irene Khan, Secretaris Generaal van Amnesty International, samen met enkele andere kopstukken van de organisatie, op hun reis door de Spaanse staat, voor de Commissie Mensenrechten van het Baskisch Parlement in Vitoria-Gasteiz. Voorheen en daarna werden ze geïnterviewd door de Baskische Ombudsman, de Parlementsvoorzitter Atutxa, Lehendakari Ibarretxe.
Amnesty International bindt de strijd aan tegen de foltering en wijst hierbij op het afschaffen van de isolatie van arrestanten. De organisatie klaagt dan ook het "harde njet" aan van de vorige PP-regering op het advies van de UNO-verslaggever, Theo Van Boven.
Verder worden voostellen van Van Boven herhaald: cameras bij de ondervragingen,
Irene Khan klaagt ook de blijvende sluiting van "Egunkaria" aan en zegt de juistheid van het "buiten de wet stellen van Batasuna" te bestuderen.
Na het aantreden van de Socialistische Regering Rodríguez Zapatero dachten een groot aantal welmenende linkse jongeren dat de Basken er nu wel beter aan toe waren. Maar staatssocialisten denken maar aan één zaak en dat is "aan de kaas zitten".
Irene Khan, de Secretaris Generaal van Amnesty International, op bezoek bij de Spaanse Regering Zapatero en bij zijn minister van Justitie, had de intentie om hen ertoe te brengen de aanbevelingen van de UNO-vertegenwoordiger Theo van Boven na te leven betreffende "arrestantenbehandeling."
En wat zegt de Socialistische Justitieminister Juan Fernando López Aguilar: "De aanklachten van foltering zijn 100 % gelogen."
Het onderhoud van Irene Kahn, met de Minister van Binnenlandse Zaken, Alonso, ging niet door omdat die naar de begrafenis was van de twee Guardias die eerder het leven verloren in Castejón.
Kahn herhaalde de jaarlijks terugkerende ongerustheid van A.I. aangaande de lichte straffen of vrijspraken van agenten die beschuldigd worden van folterpraktijken.Kahn gaf toe dat in de commissariaten van de Baskische Ertzaintza cameras geïnstalleerd waren, maar deze installatie gebeurde niet zoals het hoort. (om te beletten dat agenten op "foute" fotos terecht zouden komen!) Kahn zei verder "dat het ontkennen van de feiten, de folterpraktijken voedt."
De organisatie "Askatasuna" zegt dat de verklaringen van López Aguilar al sinds 1979 te horen zijn uit de mond van diverse ministers, maar dat in de voorbije 25 jaar wel 5.500 Basken klaagden gefolterd te zijn! De Baskische minister van Justitie herinnert er zelfs aan hoe het gezicht van Unai Romano er uit zag en ook aan het feit dat een ex-generaal van de Guardia Civil (Galindo) meer dan 70 jaar kreeg voor ontvoering, foltering en moord op 2 jonge Basken maar al na 4 jaar werd vrijgelaten.
Op 7 juni 1968 bleef in de buurt van Donostia-San Sebastián, op een kruispunt in het gehucht Benta Haundi (Tolosa) Txabi Etxebarrieta dood in een vuurgevecht met de Guardia Civil. Enkele uren eerder was de Guardia José Pardines (25 jaar) gevallen als eerste slachtoffer van ETA (zijn maat, Félix de Diego, zal in 1979 eveneens als slachtoffer van ETA vallen).De dood van Etxebarrieta op dat kruispunt zou een kruispunt worden in de geschiedenis van Euskal Herria.
Txabi Etxebarrieta (Bilbao 1944) was wel erg profetisch toen hij enkele maanden eerder in een ETA-manifest ter gelegenheid van de Aberri Eguna schreef: Het is voor niemand een geheim dat het moeilijk zal zijn het einde van 1968 te halen zonder een dode.
Dit manifest begon met een zin van de toenmalige Politiechef van Bilbao die duidelijk maakte dat het onafwendbaar was dat het tussen de Staat en ETA tot een gewapend treffen zou komen: Wij hebben aan ETA de hete oorlog verklaard. Als er iemand in de loopgraven was die er zich terdege van bewust was wat dit betekende dan was dat wel Txabi Etxebarrieta:
Het volstaat niet meer kritiek te leveren op Franco en familie. Het volstaat niet te zeggen ik word geschaduwd want in een oorlog word je soldaat. Het is niet meer voldoende Aberri Eguna te vieren of elke maand 100 pesetas te geven. Alle nationalisten moeten een stap vooruit zetten in de strijd die wij voeren voor de integrale bevrijding van Euskadi. Indien niet dan moet men zichzelf niet nationalist noemen want vandaag de dag is een nationalist iemand die elke dag concrete dingen doet voor de nationale bevrijding.
Etxebarrieta wees ook op de problemen die het revolutionaire verlangen met zich mee zouden brengen: Als we verder willen gaan zullen er leden vallen of in de gevangenis terecht komen, want de Politie beschikt over enorme middelen om ons te bestrijden.
Hij wist dat hij één van de meest gezochte ETA-leiders was want zijn foto werd aan vrijwel elke arrestant getoond en ze kwamen regelmatig bij zijn moeder langs. Meestal reisde hij per bus of trein, maar die 7de juni 1968 reed hij met een Seat Coupé met nummerplaat uit Zaragoza. Naast hem zat Iñaki Sarasketa, uit Oiartzun, nog maar 19 jaar jong. In Beasain zouden zij bij Jokin Gorostidi een hoeveelheid explosieven ophalen. Twee gemotoriseerde Guardia Civiles hielden hen staande en één van hen, José Pardines Arcay uit Galicië, stelde vast dat de nummerplaat niet overeenstemde met het chassisnummer. Etxebarrieta en Sarasketa wisten meteen dat ze ontdekt waren. Pardines wilde zijn wapen trekken, maar Etxebarrieta schoot eerst. In Tolosa zouden ze onderdak vinden, maar de omsingeling van de regio zou erg snel voltooid zijn. Etxebarrieta besliste het erop te wagen en met een andere auto, een Seat 600 te vluchten. In Benta Haundi op het kruispunt Olarrain werden ze opgewacht. Sarasketa kon schietend ontsnappen terwijl de Guardias Etxebarrieta vreselijk begonnen te slaan. Toen hij half bewusteloos was, maakten ze een einde aan zijnleven. Het was 19.00 u. die 7de juni 1968. In Euskal Herria was er een nieuwe fase ingetreden die 41 jaar later nog steeds verder gaat. De Spaanse pers wist niet wat ze ermee aanmoesten tot Sarasketa werd gearresteerd in Errezil, waar de koster hem s morgens in de kerk vond. Toen titelde de pers dat het om twee leden van het Uitvoerend Comité van de Terroristische Organisatie ETA ging.
In Benta Haundi was ETA van een organisatie die slagzinnen schilderde en Ikurriñas aan hoogspanningskabels aanbracht en Franquistische symbolen saboteerde.
Na de begrafenisdienst in de San Antónkerk in Bilbao kwam het tot een regelrechte straatoorlog met als gevolg een dertigtal arrestaties. Er verscheen ook een spandoek met zijn foto. In Legutia werd een bom tot ontploffing gebracht met een ontstekingsmechanisme. Sarasketa werd door een krijgsraad ter dood veroordeeld. In de daaropvolgende maand augustus werd de bekende en gevreesde folteraar Melitón Manzanos in de deuropening van zijn huis aangesproken met Mazanas, wij zijn van ETA waarna een dodelijk schot volgde.
Na de moord op ETA-militant Txabi, op 7 juni 1968, besloot de ETA-leiding als vergelding de beruchte folteraar Melitón Manzanas te executeren. Manzanas werd gedurende de burgeroorlog, in augustus 1936, gevangen genomen door de republikeinen en opgesloten in een burcht te Guadalupe. Hij werd er door de troepen van Franco bevrijd. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was hij vertrouweling en medewerker van de Gestapo, waar hij de verfijnde technieken over het folteren aanleerde. Hij leverde ook Joden en vluchtelingen, die door mugalaris over de grens werden geholpen, uit aan de Gestapo. Het vonnis tegen Manzanas werd voltrokken op 2 augustus 1968. Meer informatie over die gebeurtenis en de gevolgen kan u hier lezen
Aan de spiraal actie-repressie-actie is veertig jaar later nog steeds geen einde gekomen.
Op de muur van het viaduct (even voorbij Tolosa, afslag Azpeitia en dan beneden 200 m. terug, richting Tolosa) waar Xabi het leven verloor heeft lang een foto gehangen en de tekst Hier hebben de Honden Txabi gedood. Later stond er enkel Leve Xabi en nog later Hemen Txabi (Hier Txabi).
Veertig jaar later kan er van Txabi Etxebarrieta gezegd worden dat hij deed wat J. F. Kennedy (vijf jaar eerder vermoord) de jeugd opdroeg: Vraag niet aan de Staat wat die voor jou kan doen. Vraag wat jij voor je Staat kan doen. Een volksnationalist vervangt enkel Staat door VOLK
Dankzij Txabi en zijn generatiegenoten is er nu een Baskische regering, hoewel ze dit niet graag horen! (Deze regering liet later haar politie trouwens chargeren tegen de families van Lasa en Zabala toen hun stoffelijke resten na 10 jaar terug naar Benta Haundi kwamen.)
De Guardia Civil belde na de dood van Txabi naar diens familie: Woont hier Francisco Javier Etxebarrieta? We hebben zijn lijk. Kom het halen.
José Antonio Etxebarrieta, de jongere broer van Txabi, verdedigde enkele jaren later ETA-leden in het vermaarde proces van Burgos waarbij negen doodstraffen zouden vallen. Hem werd het leven zo moeilijk gemaakt dat hij er een herseninfarct aan over hield en jong stierf.
De man die in 1984 Openbare Aanklager was in het Proces Brouard, Emilio Valerio, noemt de toenmalige Geheime Dienst, Cesid, verantwoordelijk voor de moord op de abertzaleleider. Verder beschuldigt hij het Ministerie van Binnenlandse Zaken ervan het onderzoek verhinderd te hebben. Dit was hem verzekerd door politiecommissaris Rosini die tevens uit "volledig betrouwbare bron" wist dat de moord beraamd was in een Madrileens hotel in het bijzijn van leden van de Spaanse strijdkrachten.
De advocaat van de familie Brouard, ex-europarlementariër voor Herri Batasuna, Txema Montera, vreest dat hij niet over alle getuigenissen kan beschikken. "El Francés" is verdwenen, Mohand Talbi, veroordeeld in andere GAL-zaken, woont op een onbekend adres en Ruiz Catalán, ex-overste van de Guardia Civil, klaagt over "psychopathische aanvallen".
Op5 juni 1998werdIñaxi Zeberio Arruabarena, in een gehuurd pand, door de Ertzaintza neergeschoten. Zij betrok dat pand met twee andere liberados (dit betekent dat zij door ETA betaald werden): Patxi Marqués en Iñaki Bilbao. Iñaxi werd geboren in Orexa op 2 juni 1963. Op 4-jarige leeftijd verhuisde de familie naar Lizartza, een plaats waar Iñaxi de in 1976 vermoorde Etarra Bernardo Bidaola Txirrita leerde kennen, of op zijn minst zag opgroeien.
Op een bepaald ogenblik maakte zij kennis met de Herriko Taberna Herria in het Parte Vieja, oud stadsgedeelte, van Donostia. Het is niet geweten of dit de aanleiding was, maar op 25-jarige leeftijd besliste zij om een paar maanden als brigadiste in Nicaragua te gaan strijden.
Hoewel zij altijd al een Abertzale-gevoel met zich meedroeg, kwam er pas ernstig besef van haar opdracht in Euskal Herria na die periode. Op 29-jarige leeftijd kwam zij in dienst bij de krant Egin als kok, een baan die zij 3 jaar met voldoening uitvoerde. Op 17 augustus 1995, een paar uur na een ETA-aanslag tegen een Guardia Civil-kazerne in Arnedo (Rioja), sloeg zij op de vlucht (zij had niets met die aanslag te maken, maar was toegetreden als liberado bij ETA, dit betekent dat zij door ETA betaald werd).
Iñaxi Zeberio Arruabarena werd dus in een treffen met de Ertzaintza in Gernika doodgeschoten. Tijdens het onderzoek werden de getuigen niet gehoord en de zaak werd geklasseerd. De bedoeling van de politieactie in de Calle Pablo Picasso nr. 11 was het comando Bizkaia op te ruimen. Bij de inval in de woning verloor Ina Zeberio het leven en werden Patxi Marqués en Iñaki Bilbao Gaubeka gearresteerd, terwijl er verder in de provincies Bizkaia en Araba nog 19 anderen werden opgepakt.
Op dat ogenblik waren de onderhandelingen al bezig die zouden leiden tot het akkoord van Lizarra-Garazi dat drie maanden later tot stand kwam. Nadat ETA in een communiqué erkende dat Ina Zeberio in haar rangen streed, verklaarden ze eveneens dat de zeven maanden eerder afgekondigde opschorting van selectieve acties tegen de Ertzainas was afgelopen.
Onmiddellijk na afloop kwam het departement van Binnenlandse Zaken van Lakua met een officiële versie waarin stond dat de Ertzaintza had geschoten als antwoord op de schoten van Zeberio die afgevuurd werden toen ze het huis binnenkwamen. Maar in het lichaam waren 24 kogelgaten! Daarbij kwamen nog de vele inslagen in de kasten (13 inslagen) de deur (28 inslagen!) de vensters, enz (12 inslagen).
Meteen na de dood van Zeberio kwam Baltasar Garzón op de proppen. De officiële versie werd steeds mooier.
* Zo zou Zeberio gewekt zijn door het kraken van de houten trap terwijl de Ertzainas voordien met explosieven de deur hadden geopend!
* Ook zou Ina de deur geopend hebben en er zich gedeeltelijk achter hebben verstopt. Daarop had ze drie keer geschoten. Hierdoor raakte een agent gewond. Daarop hadden de drie agenten die het dichtst bij stonden de schoten beantwoord, waarna Ina gevallen was. Meteen werd ze zelf en Patxi Marqués geboeid!
* De lijkschouwing vond dat het eerste schot dat Ina raakte meteen in het hart terecht kwam.
Nadat de zeer omstreden stuwdam in Itoiz in werking trad, volgen nu de processen. In Iruñea-Pamplona staan 26 actievoerders terecht wegens "gebrek aan respect en ongehoorzaamheid aan de autoriteiten". Op 30 september van het vorig jaar ketenden ze zich vast op de daken van Artozki (Navarra) om in een ultieme poging te beletten dat het dorpje ging verdwijnen onder het geweld van de bulldozers om plaats te maken voor de watermassa van het stuwmeer.
Er wordt een boete van 400 euro of 20 dagen cel geëist!
Op de zitting klagen de "delinquenten" aan mishandeld te zijn, bedreigd met bulldozers terwijl ze zichzelf niet konden losmaken, dat er drilboren gebruikt werden op enkele centimeters afstand van hun hoofd, dat hen de mondvoorraad werd afgenomen, enz...
Wie niet in de beklaagdenbank zal zitten zijn de politici uit Spanje en Navarra die, à la carte, wetten veranderden of overtraden om dit project klaar en hun zakken gevuld te krijgen.
Op 3 juni 2005 overleed in een ziekenhuis van Deusto (Bilbao)Jon Idigoras Gerrikabeitia. Hij werd 69 jaar. Idigoras overleed aan een zware longziekte en niemand had gedacht dat hij ooit in een bed aan zijn einde zou komen! Hij was een vakbondman, maar dan niet van dat soort zoals er in ons land rondlopen. Idigoras was eerst Bask en dan nog eens Bask!
"We hebben de factuur van de repressie duur betaald. Maar we deden het rechtopstaand en met de vuisten gesloten. Nu gaan we verder strijden tot aan de zege." Dit waren zijn laatste woorden in het openbaar, bij de presentatie van het vredesprogramma,"Nu het Volk, nu de Vrede", in de Velodroom van Donostia op 14 november van het vorige jaar.
In Zornotza stroomden duizenden radicale Basken samen om de laatste eer te bewijzen aan de man die steeds tussen hen in was blijven staan. Onder de aanwezigen o.a. José Angel Iribar, de legendarische keeper van Athletic Bilbao, maar ook leden van de Baskische Regering. Echter "ten persoonlijken titel".
Jon Idigoras werd op 3 mei 1936 geboren in Zornotza (Amorebieta), niet zo ver van de stad Gernika die niet zó lang daarna gebombardeerd zou worden. Op zijn vijftiende begon hij als metaalarbeider, ontplooide al snel een syndicale activiteit en kwam op die manier bijna naadloos in de ETA-wereld terecht. Idigoras was een blije man met een enorm charisma. Tussen 1958 en 1974 tijdens de Francodictatuur, werd hij verschillende keren gearresteerd, en in 1977 nam hij uiteindelijk de benen naar Iparralde, het deel van Baskenland dat door de Franse staat verdrukt wordt. Toch stond hij mee aan de wieg van het radicale syndicaat,LABen daarvoor kwam hij regelmatig in het geheim, als Julián López Antolín, naar "het binnenland". Zo ook die keer dat hij met 80 vakbondafgevaardigden een clandestiene vergadering georganiseerd had in het historische klooster van Arantzazu, hoog boven Arrasate-Mondragon. Toen er een omsingeling door de Guardia Civil dreigde, namen ze allen de benen, de bergen in. Allen, op één na: Jon Idigoras. Die dook onder in het kloosterslot en werd er verstopt door één van de Franciscanenmonniken.De volgende morgen werd hij in de bestelwagen van de paters "ontzet" en afgezet in Arrasate!
In november 2000 diende Txuma Gómez de la Merced een klacht in tegen de Spaanse Politie omdat die zijn zoon bij een arrestatie buiten proportie hadden geslagen en vernederd (en waar hij als vader zelf bij aanwezig was).
Nu, 2 juni 2002, wordt Txuma Gómez zélf voor de rechtbank gedaagd wegens "beschuldiging van de politie" en "valselijke aanklacht" en er wordt 12.000 Euro tégen hem geëist. Er wordt zelfs gezegd dat de beschuldiging van Txuma Gómez de la Merced tot de strategie van ETA en zijn hulpgroepen behoort!
Leitza heeft altijd al stevige nationalistische reflexen vertoond en waarschijnlijk werden ze daarom "beloond" met een kazerne van de "Guardia Civil". In vrijwel elke Baskische gemeente met een dergelijke "bezettende macht" haalde (Herri) Batasuna in het verleden zonder moeite de volstrekte meerderheid in de raad. Maar Batasuna werd verboden en nu is een meerderheid van de inwoners niet vertegenwoordigd in de raad. Aralar, de partij van Patxi Zabaleta, ooit uit Batasuna gestapt omdat die partij het ETA-geweld niet afkeurde, levert nu de burgemeester.
Leitza vierde zopas zijn "culturele week", Baskisch van aard en nationalistisch van uitvoering, maar waarschijnlijk "cultureel" genoemd omdat "zoiets" toch moeilijk zou kunnen verboden worden
Maar het compacte stadje, werd zoals in de hoogdagen van de Francodictatuur, ingenomen door de Guardia Civil. Dit stond niet in het draaiboek van de organisatie, en het gebeurde op de gekende wijze: autoritair, patserig en uitdagend, zoals sommige mensen menen te moeten doen als ze "op een ander" zijn. Alle jongeren dienden zonder enig aanleiding hun identiteitsbewijzen te tonen. Moet het gezegd worden dat er helemaal geen aanleiding was tot dit arrogante en agressieve gedrag. Omdat het niet tot incidenten kwam, belemmerde de Guardia Civil dan maar een optreden van een muziekgroep. Een eind voorbij middernacht diende burgemeester, Patxi Sáenz, naar de kazerne te trekken om de vergunning voor het optreden te tonen! De kroegen hadden, zoals dat bij dergelijke feesten past, een nachtvergunning.
De Guardia Civil hielp(door haar uniformen)Leitza nog maar eens "groener" te zijn dan het al gedurende eeuwen is.
'Verheerlijking van het terrorisme' op het internet
31 mei 2008
In de week van 31 mei 2008 werd in Sevilla een persoon van 43 jaar gearresteerd, s anderendaags werd iemand van 31 opgepakt in Ordizia (Baskenland). Beiden werden beschuldigd van verheerlijking van het terrorisme op het internet.
Ze werden in verbinding gebracht met webpaginas waarop beelden te zien waren waarop Spaanse vlaggen in brand werden gestoken!
Op Youtube (La bandera Vasca arde, de Baskische vlag brandt) kan je zonder enig probleem beelden zien waarop Ikurriñas branden en waarbij geroepen wordt: Contra ETA, metralleta (Tegen ETA, machinegeweren.) Op een tweede film brandt een Baskische en een Catalaanse vlag en worden de namen van dictator Franco en van Primo de Rivera gescandeerd (die beiden toch verantwoordelijk waren voor de verschrikkelijke Spaanse Burgeroorlog!). Doodsbedreigingen zijn er bij het intikken van Otegi (liefst op zn Spaans Otegui) of De Juana, maar ook bij Arzalluz! Hier geldt de vrijheid van meningsuiting wel.
Voor de Spaanse uitzonderingsrechtbank Audiencia Nacional en de Guardia Civil gelden andere regels als het om anti-Baskische uitingen gaat. Bij anti-spaanse uitingen zoeken zij feiten van verheerlijking van ETA (en omgeving) en Vernedering van slachtoffers. Hiermee willen ze schrik zaaien maar beperken ze de vrijheid van meningsuiting. Volgens bronnen bij de Guardia Civil rechtvaardigde de blogger ETA-acties. De Guardia Civil begon deze zaak te onderzoeken nadat verschillende burgers hun beklag hadden gemaakt.
Vandaag werden beide arrestanten vrijgelaten hoewel op verheerlijking toch zware straffen staan! Als je verheerlijkt, wordt je toch nooit vrijgelaten!
In de gevangenis van Alcolea, Córdoba, werd de vorige maandag de gevangene, Unai Parot, door een groep van 7 functionarissen bewusteloos geslagen. De gevolgen van de slagen zijn over het hele lichaam te zien. Vooraf was hij geboeid geworden omdat hij naar een andere galerij diende te verhuizen. Toen hij in zijn nieuwe cel om een arts vroeg werd gezegd dat die hem al onderzocht had toen hij bewusteloos was. Behalve geslagen werd Parot ook bedreigd: "Hoerenzoon, we gaan je ophangen, je zult de gevangenis niet levend verlaten."
Unai Parot werd op 2 april 1990 in de buurt van Sevilla gearresteerd en zat sindsdien in Carabanchel, Herrera, Alcalá, Puerto I, Almería, Murcia, Valdemoro en nu in Alcolea. Het weinige dat hij heeft werd hem dus nog regelmatig afgenomen, zijn "thuis". Bovendien wordt hem verboden enige activiteit uit te voeren, noch zijn 3 medegevangenen uit Baskenland te zien. Het is niet de eerste keer dat Parot geslagen werd.
Enrique Múgica Herzog werd geboren in Donostia-San Sebastiàn op 20 februari 1932. In de jaren was hij medeorganisator van een universitair congres van Jonge Schrijvers. Dit bracht hem gedurende 3 maanden in de cel. Franco en zijn dictatuur had het graag te doen met mensen die niet konden lezen. "Schrijven" was al helemaal een staatsgevaarlijke bezigheid. De latere strijd tegen de dictatuur bracht Múgica Herzog nog vier maal in de cel en wel voor een totaal van 2,5 jaar.
Múgica Herzog was jarenlang volksvertegenwoordiger voor de provincie Gipuzkoa (hoofdstad: San Sebastiàn). In 1988 werd hij door Felipe González "geroepen" om het Spaanse ministerie van Justitie te leiden. Een Baskische Socialist op Justitie Als buitenstaander, begaan met "het conflict", ga je dan even dromen van "betere tijden". Maar je kent dan de haat van de Spanjaarden ten overstaan van de Baskische nationalisten nog niet. De mix van Bask (Múgica) en Jood (Herzog) in een Socialistische partij zorgde voor een onverwachte "wending".
Nadat in mei 1989 de onderhandelingen van Algiers, tussen de Spaanse Regering González en ETA mislukt waren, kwam de Múgica Herzog op 15 mei met het bericht dat Spanje een nieuwe strategie zou toepassen betreffende gevangenenpolitiek: de "spreiding". Op 29 mei 1989 werd die strategie ook daadwerkelijk toegepast. Bekende gevangenen van dat ogenblik alsArnaldo Otegi, Mitxel Sarasketa of Koro Egibar waren al eerder overgebracht naar de andere kant van het Iberisch Schiereiland, maar de spreiding zou vanaf nu algemeen worden. Méér dan "vermeldenswaard" was wel dat de Baskische Regering, o.l.v. de toenmalige Lehendakari, Ardanza, hiermee akkoord ging.
De enige bedoeling was de leefomstandigheden van de radicale politieke gevangenen zo slecht mogelijk te maken. Isolatie van (de familie in) Baskenland en isolatie van de andere politieke gevangenen.
(Zo werd Koro Egibar, gearresteerd in 1982, in 1988 naar Badajoz overgebracht waar ze 11 maanden in isolement zat. Vier maanden mocht ze zelfs de cel niet uit omdat ze weigerde zich volledig uit te kleden bij controles. Nadat een rechter haar (en anderen) in het gelijk stelde, werd ze gewoon overgebracht naar Almeria, waar alles opnieuw begon. Het was een snikhete augustusmaand maar wegens dezelfde weigering werd hen het douchen verboden! Dit duurde eveneens 4 maanden!)
Mikel Sarasketa werd al in 1985, nog vóór de echte spreiding van kracht werd, als "voorbeeld" gesteld. Na een tijdje werden sommige gevangenen overgebracht vanuit het Zuiden naar het Noorden! Spanje wilde op die manier een wig drijven tussen de "harde" en de "meegaande" gevangenen die "beloond" werden. De "harden" werden in de verleiding gebracht hun ideeën af te zweren. Het gevangenencollectief moest gebroken worden. Met Mikel Sarasketa hadden ze een verkeerde keuze gemaakt: Tijdens de 20 jaren die hij "zat" leerde hij niet minder dan 18 Spaanse gevangenissen van binnen kennen en daarbij werd hij 33 keer versleept! De eerste jaren zat hij o.a. in Tenerife (Een trip vanuit Baskenland naar het eiland, voor een bezoek van een half uur, duurde bijna een week!) in Ceuta, de Spaanse enclave in Afrika (idem dito), Almería, Puerto I en Puerto II. Arnaldo Otegi, de huidige woordvoerder van Batasuna en tot voor kort volksvertegenwoordiger voor die groep, herinnert zich nog dat hij in die tijd in de gevangenis van Herrera zat: "Het was twee weken vóór Kerstmis, en we waren in hongerstaking. Tijdens het luchten gingen we onder elkaar wedden hoe lang het zou duren vooraleer ze ons uit elkaar zouden halen. Ik hield het op Kerstmis omdat ze ons op die manier psychologisch dachten te treffen. En zo gebeurde het ook. Ik werd naar Huelva versleept terwijl de rest naar Almería, Ceuta, Mililla en Granada moest."
Otegi heeft het zestien jaar later in dit verband over de "oorlogstrategie van de PSOE en de PNV". "Ze wilden de politieke positie van ETA en van het linkse nationalisme breken, maar we waren er ons van bewust en het hielp ons om front te blijven vormen." Het gevolg was dat bij de Europese verkiezingen van 1987 Herri Batasuna het meeste stemmen haalde en dat opende de ogen van de PNVers.
Binnen de gevangenissen werd er tegen de gevangenenspreiding hard "gevochten" in ongelijke omstandigheden. Het was een dure strijd die méér mensenlevens zou kosten dan het Staatsterrorisme van GAL. Veel familieleden en vrienden verongelukten en gevangenen stierven aan kanker of aan andere ziektes ten gevolge van de onmenselijke levensomstandigheden. De spreiding mislukte dankzij de onverzettelijkheid van de Baskische strijders, maar ze is niet afgelopen.
Gisteren titelde de krant "La Razón" op de frontpagina in koeien van letters: "De partners van de PSOE willen dode ETA-leden erkend zien als 'Slachtoffers van de Franco-dictatuur' "
In een tweede titel heet het dan: "ERC wil dat er in het Spaanse Congres een commissie wordt opgericht om alle slachtoffers van de dictatuur in hun eer te herstellen".
"Die van Carod-Rovira verstaan hieronder dat naast deze 192.684 gefusilleerde democraten ook de ETArras moeten staan die vochten in de Franco-periode. Spaans extreem links schreef gisteren een bijzondere bladzijde in het boek van de schande door 'de moordenaars van ETA' strijders tegen de Francodictatuur' te noemen, waardig om in eer herstelt te worden, schadevergoeding te ontvangen en naast de slachtoffers van de repressie na de Burgeroorlog te staan."
Gara schrijft hierover dat wie dit naleest "tot de conclusie moet komen dat de 'naoorlogse slachtoffers' per ongeluk stierven en dat de ETA-leden, die het leven verloren toen zij in handen vielen van de Franquistische politie of de Guardia Civil, niet de eer of de schadeloosstelling verdienen waarvan wel hun beulen en hun handlangers mochten genieten."
Het zal niemand verbazen dat het extreem rechtse deel van de Spaanse pers koude rillingen krijgt bij de gedachte aan Eustakio Mendizabal, die door een politieman afgemaakt werd met een kogel in de slaap, of aan Txiki Paredes die gefusilleerd werd in Cerdanyola of Anjel Otaegi, gefusilleerd in Burgos. Maar evenmin willen ze denken aan de bijna 200.000 nationalisten, republikeinen, anarchisten of communisten die gefusilleerd of gefolterd werden door de politie, de Guardia Civil of het leger tot de dood er op volgde. Maar de geschiedenis van de dictatuur, die de meerderheid van de huidige Spanjaarden niet meemaakte, moet meer dan een halve eeuw na afloop dringend herbeleefd worden.
Bij de kapel van Izaskun, boven Tolosa, wordt José Bernardo Bidaola, "Txirrita" geëerd, 25 jaar na zijn dood. Geboren in Lizartza en "geadopteerd" door Tolosa werd het lijk van Txirrita op 22-jarige leeftijd gevonden in de buurt van Etxalar? Een maand eerder, op 24 april 1976 kwam het tot een botsing en een vuurgevecht tussen de Guardia Civil en een viertal militanten van ETApm. Eén van hen werd gearresteerd terwijl er twee konden ontkomen. Bidaola verdween echter van de aardbodem. De zone werd dagenlang uitgekamd, maar op 28 mei 1976 werd tóch in de buurt van het vuurgevecht zijn dode lichaam ontdekt. De Guardia Civil sprak van zelfmoord (de gebruikelijke versie, zie ook Basajaun) en deze versie werd later officieel via minister van Binnenlandse Zaken, José Luis Corcuero. Niemand geloofde het toen, en niemand gelooft het nu. Er werd een herdenkingssteen geplaatst.
Fermin Muguruza is een Baskische rocker waarvan teksten niets aan duidelijkheid te wensen over laten. Ten gevolge hiervan wordt hij op steeds meer plaatsen in Spanje geboycot. Dit gebeurt meestal door "overkoepelende politieke organen" (vooral de zichzelf "democraten" noemenden PPisten van Aznar) die de inrichters onder druk zetten. De vorige zomer trok Muguruza vaak samen op met Manu Chao en toen Muguruza werd "afgelast" besloot Manu Chao solidair ook niet te spelen!
De organisatie "Asociación de Víctimas del Terrorismo" (AVT) en de vrienden van de PP verklaarden eerder al niet de armen te zullen kruisen, maar de liedteksten van Muguruza te zullen ontleden op zoek naar elementen die een overtreding konden vormen van artikel 578 van de strafwet: El enaltecimiento o la justificación por cualquier medio de expresión pública (Verheerlijking of rechtvaardiging [van Baskisch geweld uiteraard] door welk publiek expressiemiddel dan ook )
Zo gebeurde op 22 mei 2004 voor een concert in Rivas-Vaciamadrid (Madrid). De Regering van Madrid verbood het programma, maar omdat de inrichters in voorverkoop 2.000 kaarten aan de man hadden gebracht vreesden ze dat er zich bij een afgelasting incidenten zouden voordoen.
In Zorrozaurre (Bilbao) gaat op 6 juni 2004 het feest door voor "fundraising" voor de Baskische Openbare Scholen. Als je Muguruza kan "strikken" is succes verzekerd. En Fermin láát zich voor dit soort aangelegenheden "strikken". Idem voor de clown, "Porrotx", ooit Batasunaraadslid in een gemeente in Gipuzkoa, maar beter bekend door de kinderanimatie..
Maar de PP in de Raad van Bilbao verzet zich nu tegen de aanwezigheid Fermín Muguruza en "Porrotx" omdat ze "vrienden van het geweld zijn".
Herhaaldelijk wordt in de geschiedenis melding gemaakt (o.a. door voorbijtrekkende pelgrims richting Santiago) van het Baskische Volk "dat vredelievend in de bergen woont en waar de wijzen, gezeten onder een boom, de streek besturen." Meestal wordt er dan aan toegevoegd dat "hun beslissingen getuigen van wijsheid". Hieraan kwam een einde toen "conquistadores" uit het Zuiden meenden zich te moeten gaan bemoeien met het huishouden van de Basken. Euskal Herria, het Volk dat Baskisch spreekt, heeft nooit aanspraak gemaakt op grondgebied van anderen.
Zapatero kreeg een kans, o.a. omdat zijn opa op het einde van de Burgeroorlog werd gefusilleerd. Toen bleek dat de grootvader van de huidige Regeringspresident, José Luis Rodríguez Zapatero op het einde van de Burgeroorlog door de Franquisten om politieke redenen werd gefusilleerd, mocht je veronderstellen dat hij waarschijnlijk geen "havik" was. Hij kreeg dus een kans.
Op 25 mei 2006 werd er in de Senaat een nieuwe zitting gewijd aan de "Regeringscontrole". Bij de vragen die er gesteld werden was er een van de PNVer, Joseba Zubia, die wilde weten wat de regering had gedaan of dacht te doen om een einde te stellen aan de folteringen, "die een realiteit" zijn. Zubia verwees ook naar de bezorgdheid die internationale organisaties (Amnesty International, Verenigde Naties met Theo van Boven) verschillende keren hadden geuit.
Zapatero wilde "een nuancering" aanbrengen (oei!), omdat sommige verslagen (Amnesty International) niet meteen "geloofwaardig" waren (Zapa zou dat volgens zichzelf wel zijn!) en de "solide democratie" (dat zei hij werkelijk!) toch een "goede gezondheid" (je moet in goede conditie zijn om te folteren!) genoot.
De tijd dat alle schandalen met de mantel der liefde bedekt werd omdat het foutjes waren van een nog "jonge democratie" is dus nog steeds niet voorbij
Spanje ondertekende verschillende internationale overeenkomsten aangaande het uitroeien van foltering en mishandeling van arrestanten, persvrijheid, vrijheid van politieke "vereniging", etc Iedereen weet wat daar in werkelijkheid van terecht kwam!
Toevallig vertelde Aitor Larreta de dag voordien aan de onderzoeksrechter in Madrid hoe hij door de Guardia Civil "behandeld" werd na zijn arrestatie in november 2005. De jonge man uit Donostia werd twee dagen in isolement gezet en daarbij kreeg hij slagen te verwerken op het hoofd en tegen zijn testikels. Ook kreeg hij verschillende keren de plastic zak over het hoofd getrokken, hoewel ze wisten dat hij astma had.
Zou de Spaanse solide democratie gezonder zijn dan een Baskische astmalijder?
De rechter die de "Zaak Zabalza" in handen heeft, betwijfelt de officiële versie. Enrique Dorado Villalobos en Felipe Bayo, veroordeeld in de Zaak Lasa en Zabala, werden opgeroepen om te komen getuigen.
Zabalza werd op 26 november 1985 gearresteerd in San Sebastiàn en kwam om het leven, waarschijnlijk in de kazerne van Intxaurrondo. De versie dat hij door "slechts" 3 Guardias naar Endarlatza was overgebracht om een "zulo", een geheime bergplaats, aan te duiden, wordt in twijfel getrokken. Hij zou de vlucht genomen hebben en daarbij in de "grensrivier" Bidasoa verdronken zijn. Bovendien wordt in geen enkel document verwezen naar het verlaten van de kazerne van Intxaurrondo, terwijl er een interne administratie is waarbij iedereen vermeld wordt die binnenkomt en buitengaat. Evenmin hebben de Guardias van de kazerne van Endarlatza in de omgeving iets waargenomen dat zou kunnen verwijzen naar zoektochten. Het feit dat het Rode Kruis op de opgegeven plaats vruchteloos dreggingswerken uitvoerde en er iets verderop een dam is worden als "vreemd" beschouwd. Een dag nadat het Rode Kruis, op 12 december 1985, de dreggingswerkzaamheden stopzette verklaarde Minister van Binnenlandse Zaken, José Barrionuevo, in het Congres dat Zabalza wel "zou opduiken" of "zou gevonden worden". Drie dagen later (op 15.12.85) werd het lijk van Zabalza uit het water gehaald in de buurtwaar de dreggingswerken waren uitgevoerd. Bovendien werden in het bloed van Zabalza, noch in de longen, algen aangetroffen die in het rivierwater en op zijn kleren wél aanwezig waren. Het gif dat in het rivierwater aanwezig was was wél aanwezig in de longen, en wel vele keren sterker dan in werkelijkheid.
Op dezelfde avond als die waarop Zabalza door de Guardia Civil in Altza (San Sebastiàn) werd meegenomen werden nog meer mensen gearresteerd in Altza, Renteria en Orbaitza (Navarra) waar Zabalza vandaan kwam. Zijn vriendin die mishandeld werd, zag hem nog met een plastic zak over het hoofd getrokken (één der meest bekende "ondervragingstechnieken"). Later zag ze twee personen met een brancard waarop een corpulent persoon lag, bedekt met een deken. Ze hoorde daarbij één der twee zeggen: "Hij is er slecht aan toe." Tijdens dezelfde ondervragingscessie kreeg Jon Arretxe dezelfde behandeling met de plastic zak en "het bad", waarbij hij folterkreten hoorde. Manuel Bizkai Zabalza noteerde dat de Guardia Civil een opmerkelijke agressie tentoon spreidde ten opzichte van zijn neef. Later hoorde hij overgeven en schreeuwen door iemand die Mikel Zabalza kon zijn.
Na de vele jaren dat je beter niet kon uitpakken met de"steun" van Felipe González is ook hij nu weer in het strijdperk getreden ten voordele van zijn partij, PSOE. Jaren lang hoopten de PSOE-leiders dat "Isidoro" (zijn schuilnaam tijdens de dictatuur) zijn mond hield. De corruptieschandalen en dan vooral zijn "vermeende" betrokkenheid in het megaschandaal GAL (Vuile Oorlog tegen de Basken) hadden hem gekke sprongen laten maken. Zo verdedigde hij de kopstukken van GAL (ex-ministers als Barrionuevo en Vera) tot ná hun veroordeling. Hij moest wel, bang als hij was dat die twee de rol van de geheimzinnige "pt" (in de marges van de verslagen van GAL-acties) zouden ontsluieren. Betekende "pt" dan wel of niet "presidente"?
Nu sprak hij in Iruñea-Pamplona en hij meende dat "rechts verdient te verliezen tot ze zullen leren verliezen".
Felipe sprak ook over corruptie: "Wij hadden te maken met een of andere corrupte. In de PP is er slechts een of andere integere". De naam Aznar kreeg hij niet over de lippen: "De man die mij opvolgde", "onze man met de snor", "de acoliet van de Amerikaanse president" die er "na acht jaar regeren nog niets van heeft begrepen".
Op 22 mei 1938 lieten 795 gevangenen van het Franquisme de muren van de geïmproviseerde gevangenis van Fuerte Ezkaba bij Pamplona achter zich en storten ze zich van de berg af, op zoek naar de vrijheid. De afspraak was dat niemand gedood mocht worden, maar eer ze goed en wel beneden in Pamplona waren hadden 200 van hen wel al het leven verloren! Sommigen stierven nadat ze gevangen genomen waren. Uiteindelijk raakten slechts 3 van de vluchtelingen definitief weg! Angel Arbulo, "El Chaval" was pas 16 jaar wanneer hij de vlucht aanpakte. Nu is hij 80 jaar en woont in Santurtzi. Bij de monoliet op de top van de Ezkabe komen ze zovele jaren later nu samen. Juanito Iglesias, later lid van de Baskische regering in ballingschap, overleed enkele weken geleden. In Pamplona wordt de vlucht van Ezkaba gelinkt met Jacinto Ochoa Martikorena, een republikein die zijn hele leven vocht. Gestoras pro Amnistia werd geboren door de belangeloze hulp van deze ex-gevangene. Maar Jacinto stierf een paar jaar geleden en Karlos, gemeenteraadslid van EH (Herri Batasuna) nam het woord. Bij de gedenksteen herhaalde Karlos de woorden die zijn oom steeds sprak: "Die vlucht was gemotiveerd door de wil om verder te strijden voor de Republiek en om de waardigheid terug te krijgen die we verloren hadden in de gevangenis." Hij bracht ook de noodzaak naar voor "de stilte te breken" zoals de film van Montxo Armendariz ("Romper el Silencio") Zoals Jacinto steeds bleef zeggen: "Amnestie is niet dat zij me vergeven, maar wel dat ik hén vergeef."
Volgens Karlos kan de vlucht nog steeds voor velen een les zijn. Historisch geheugen is noodzakelijk om het heden te begrijpen, dat nog vol fascisten zit die zich een democratisch pak aantrekken. De oude, beroemde Spaanse filmster Paco Rabal zei onlangs nog: "Dit land stinkt naar Franquisme".
