Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
24-05-2009
Gegronde twijfels
24 mei 2000
De rechter die de "Zaak Zabalza" in handen heeft, betwijfelt de officiële versie. Enrique Dorado Villalobos en Felipe Bayo, veroordeeld in de Zaak Lasa en Zabala, werden opgeroepen om te komen getuigen.
Zabalza werd op 26 november 1985 gearresteerd in San Sebastiàn en kwam om het leven, waarschijnlijk in de kazerne van Intxaurrondo. De versie dat hij door "slechts" 3 Guardias naar Endarlatza was overgebracht om een "zulo", een geheime bergplaats, aan te duiden, wordt in twijfel getrokken. Hij zou de vlucht genomen hebben en daarbij in de "grensrivier" Bidasoa verdronken zijn. Bovendien wordt in geen enkel document verwezen naar het verlaten van de kazerne van Intxaurrondo, terwijl er een interne administratie is waarbij iedereen vermeld wordt die binnenkomt en buitengaat. Evenmin hebben de Guardias van de kazerne van Endarlatza in de omgeving iets waargenomen dat zou kunnen verwijzen naar zoektochten. Het feit dat het Rode Kruis op de opgegeven plaats vruchteloos dreggingswerken uitvoerde en er iets verderop een dam is worden als "vreemd" beschouwd. Een dag nadat het Rode Kruis, op 12 december 1985, de dreggingswerkzaamheden stopzette verklaarde Minister van Binnenlandse Zaken, José Barrionuevo, in het Congres dat Zabalza wel "zou opduiken" of "zou gevonden worden". Drie dagen later (op 15.12.85) werd het lijk van Zabalza uit het water gehaald in de buurtwaar de dreggingswerken waren uitgevoerd. Bovendien werden in het bloed van Zabalza, noch in de longen, algen aangetroffen die in het rivierwater en op zijn kleren wél aanwezig waren. Het gif dat in het rivierwater aanwezig was was wél aanwezig in de longen, en wel vele keren sterker dan in werkelijkheid.
Op dezelfde avond als die waarop Zabalza door de Guardia Civil in Altza (San Sebastiàn) werd meegenomen werden nog meer mensen gearresteerd in Altza, Renteria en Orbaitza (Navarra) waar Zabalza vandaan kwam. Zijn vriendin die mishandeld werd, zag hem nog met een plastic zak over het hoofd getrokken (één der meest bekende "ondervragingstechnieken"). Later zag ze twee personen met een brancard waarop een corpulent persoon lag, bedekt met een deken. Ze hoorde daarbij één der twee zeggen: "Hij is er slecht aan toe." Tijdens dezelfde ondervragingscessie kreeg Jon Arretxe dezelfde behandeling met de plastic zak en "het bad", waarbij hij folterkreten hoorde. Manuel Bizkai Zabalza noteerde dat de Guardia Civil een opmerkelijke agressie tentoon spreidde ten opzichte van zijn neef. Later hoorde hij overgeven en schreeuwen door iemand die Mikel Zabalza kon zijn.
Na de vele jaren dat je beter niet kon uitpakken met de"steun" van Felipe González is ook hij nu weer in het strijdperk getreden ten voordele van zijn partij, PSOE. Jaren lang hoopten de PSOE-leiders dat "Isidoro" (zijn schuilnaam tijdens de dictatuur) zijn mond hield. De corruptieschandalen en dan vooral zijn "vermeende" betrokkenheid in het megaschandaal GAL (Vuile Oorlog tegen de Basken) hadden hem gekke sprongen laten maken. Zo verdedigde hij de kopstukken van GAL (ex-ministers als Barrionuevo en Vera) tot ná hun veroordeling. Hij moest wel, bang als hij was dat die twee de rol van de geheimzinnige "pt" (in de marges van de verslagen van GAL-acties) zouden ontsluieren. Betekende "pt" dan wel of niet "presidente"?
Nu sprak hij in Iruñea-Pamplona en hij meende dat "rechts verdient te verliezen tot ze zullen leren verliezen".
Felipe sprak ook over corruptie: "Wij hadden te maken met een of andere corrupte. In de PP is er slechts een of andere integere". De naam Aznar kreeg hij niet over de lippen: "De man die mij opvolgde", "onze man met de snor", "de acoliet van de Amerikaanse president" die er "na acht jaar regeren nog niets van heeft begrepen".
Op 22 mei 1938 lieten 795 gevangenen van het Franquisme de muren van de geïmproviseerde gevangenis van Fuerte Ezkaba bij Pamplona achter zich en storten ze zich van de berg af, op zoek naar de vrijheid. De afspraak was dat niemand gedood mocht worden, maar eer ze goed en wel beneden in Pamplona waren hadden 200 van hen wel al het leven verloren! Sommigen stierven nadat ze gevangen genomen waren. Uiteindelijk raakten slechts 3 van de vluchtelingen definitief weg! Angel Arbulo, "El Chaval" was pas 16 jaar wanneer hij de vlucht aanpakte. Nu is hij 80 jaar en woont in Santurtzi. Bij de monoliet op de top van de Ezkabe komen ze zovele jaren later nu samen. Juanito Iglesias, later lid van de Baskische regering in ballingschap, overleed enkele weken geleden. In Pamplona wordt de vlucht van Ezkaba gelinkt met Jacinto Ochoa Martikorena, een republikein die zijn hele leven vocht. Gestoras pro Amnistia werd geboren door de belangeloze hulp van deze ex-gevangene. Maar Jacinto stierf een paar jaar geleden en Karlos, gemeenteraadslid van EH (Herri Batasuna) nam het woord. Bij de gedenksteen herhaalde Karlos de woorden die zijn oom steeds sprak: "Die vlucht was gemotiveerd door de wil om verder te strijden voor de Republiek en om de waardigheid terug te krijgen die we verloren hadden in de gevangenis." Hij bracht ook de noodzaak naar voor "de stilte te breken" zoals de film van Montxo Armendariz ("Romper el Silencio") Zoals Jacinto steeds bleef zeggen: "Amnestie is niet dat zij me vergeven, maar wel dat ik hén vergeef."
Volgens Karlos kan de vlucht nog steeds voor velen een les zijn. Historisch geheugen is noodzakelijk om het heden te begrijpen, dat nog vol fascisten zit die zich een democratisch pak aantrekken. De oude, beroemde Spaanse filmster Paco Rabal zei onlangs nog: "Dit land stinkt naar Franquisme".
Eind maart van het vorig jaar liet Magistraat Garzón vier Basken vrij die twee jaar achter de tralies zaten wegens een "vermeende aanslag" op een UPN-raadslid van Leitrza, Múgica. Het gaat om Ainara Gorostiaga, Mikel Soto, Aurken Sola en Jorge Txokarro. Wat hadden ze op hun kerfstok? Helemaal niets! Daarom werden ze ook vrijgelaten. Na twéé jaar!
De vrijlating kwam er nadat de krant "Diario de Navarra" bekend maakte dat twee anderen, Andoni Otegi en Oscar Zelarain, zichzelf in september 2002 als dader van de aanslag aangegeven hadden bij de Franse antiterrorismemagistraat, Laurence Le Vert, die waarschijnlijk "vergeten" was deze bekentenis door te geven aan Spanje, waarmee ze toch zo "uitmuntend samenwerkte in de strijd tegen het Baskische terrorisme"!
Het enige "bewijs" tegen hen was de verklaring (zelfbeschuldiging) die Gorostiaga aflegde toen ze tijdens de isolatiedetentie vreselijk gefolterd werd door de Guardia Civil.
Wat hieraan vooraf ging:
Op 24 februari 2002 werden Gorostiaga en Soto gearresteerd bij een gevangenenbezoek. (Je zou toch een oen moeten zijn om op gevangenenbezoek te gaan als je zélf een aanslag gepleegd hebt!) Maar er volgden op 28 februari (2002) in deze zaak 14 arrestaties, waaronder die van de twee anderen in Pamplona. Hoe erg ze werden tussen gepakt, mag al blijken uit de lichamelijke toestand van Soto die niet in de mogelijkheid was te verschijnen, maar naar het gevangenisziekenhuis diende te worden overgebracht! Txokarro moest naar het ziekenhuis met een zenuwinzinking. Hij vertoonde brandwonden over het hele lichaam (elektroden?), en hoorde bijna niet meer, wegens het afvuren van een revolver vlak naast zijn oor! Schijnexecuties, dus!).
Omdat Spanje hen toch niet "zo maar" kon laten gaan werden, wegens "lidmaatschap", werden Iurrramendi, Gorrostiaga en Soto elk tot 2 jaar en tot 245 euro veroordeeld, terwijl Sola en Txokarro 1 jaar en 3 maanden cel kregen en dezelfde geldstraf. Omwille van de periode die ze in voorarrest zaten mochten ze naar huis.
TAT, Torturaren Aurkako Taldea, klaagt de stijging en de verruwing van het folteren aan, en wel bij alle politionele krachten die in Baskenland aan hetwerk zijn (bedoeld wordt: "ook de autonome politie Ertzaintza".)
Zo deden de elektroden, de schijnexecuties en de seksuele pesterijen opnieuw hun rintrede.
Joxe Elizegi werd op 23 maart gearresteerd door de Guardia Civil.
Ze bonden mijn handen en voeten samen en terwijl er enkelen de zak over mijn hoofd trokken, schakelden anderen de elektroden aan. De slagen op mijn hoofd en teelballen hielden niet op. Zo hielden ze me eronder tot ik bijna stikte en ik op het punt stond het bewustzijn te verliezen.
Sommigen moesten gehospitaliseerd worden in de periode tussen de arrestatie en het verschijnen voor de rechter. In sommige gevallen diende de magistraat het verhoor uit te stellen ten gevolge van de fysische en psychische toestand van de arrestant.
Alicia Sáez de la Cuesta uit Gasteiz werd door de Guardia Civil gearresteerd in Galicië op 26 maart. Ze verscheen rillend voor de rechter met blauwe ogen, sporen van slagen rond de neus blauwe plekken op het lichaam. Ze ontkleedden me en zetten me op een stoel neer. Ze bonden mijn voeten vast aan de poten van de stoel en mijn handen op de rug. Ze gaven me slagen terwijl ze heel hard in mijn oren schreeuwden. Slag, schreeuw, slag, schreeuw en daarna de plastic zak. Ik weet niet hoe vaak maar de laatste keer dacht ik dat ik zou sterven. Ze maakten mijn lichaam nat en zegden ze dat ze de elektroden zouden aansluiten.
Op 19 mei 2007 overleed Eva Forest. Er dient vermeld te worden dat ze een natuurlijke dood stierf en een gezegende leeftijd van 79 jaar bereikte. Dit is niet zo vanzelfsprekend voor iemand die erg dicht bij de Baskische onafhankelijkheidsorganisatie ETA stond. Forest was een sterke vrouw. In 1928 werd ze geboren in een anarchistisch gezin in Barcelona. Ze studeerde af als psychologe, werd schrijfster en uitgeefster, feministe, Communiste en Baskische.
In 1962 werd ze opgepakt tijdens een solidariteitsbetoging voor stakende mijnwerkers in Asturië. Ze zat een maand in de gevangenis, samen met haar pas geboren dochtertje, Evita.
Gedurende het vermaarde Proces van Burgos (december 1970), waarin ETA-activisten terecht stonden voor een Krijgsraad, richtte ze het "Solidariteitscomité Euskadi" op. In Madrid! Naar aanleiding van de ETA-aanslag op Admiraal Carrero Blanco (centrum Madrid 20.12.73) schreef ze, onder het pseudoniem Julen Agirre, een boek onder de titel "Operación Ogro" (Operatie Monster, de bijnaam van de gedoodverfde opvolger van dictator Franco). Op 24 september 1974 werd ze gearresteerd op beschuldiging van betrokkenheid bij de aanslag op Carrero Blanco. Ze wordt gefolterd maar zonder vorm van protest 3 jaar later vrijgelaten. Tijdens haar verblijf in de cel hield ze een dagboek bij en schreef ze nog een werk over Foltering, onder de toch wel bijzonder cynische titel: "Onintze en el país de la democracia", verwijzend naar "Alice in Wonderland".
Na haar vrijlating vestigde ze zich, samen met haar man, Alfonso Sastre, en dochter Evita in Hondarribia. Het zal niemand verbazen dat ze bij de oprichting van de Actiegroep tegen Foltering (TAT) één der promotors was.
Het Baskisch Parlement spreekt zich uit tegen de nieuwe Spaanse "Ley de partidos" die de bedoeling heeft de linkse abertzalepartij Batasuna te "illegaliseren". PNV, EA, IU (de regerende tripartiete) en Batasuna zelf stemden tegen het Spaanse voornemen omdat het de bedoeling heeft politiekeorganisaties te verbieden. De PP noemt het pervers "ETA in het halfrond" te houden, terwijl hun collaborateurs van de PSE-EE meenden dat de tripartiete Batasuna politiek wil "beschermen".
In een enquête uitgevoerd door de Baskische regering blijkt dat slechts 16% van de 1.000 ondervraagden voorstander is van de wet die Batasuna wil "illegaliseren". 56% is tegen. Opvallend is dat bij de PP-kiezers 67% voorstander is en 22 % tegen. Zijn dat nu ook "terroristen"? Bij de PSE is zelfs 40 % tegenstander van de nieuwe wet!
Een bijkomende vraag was waarom de Spaanse regering Batasuna zou willen illegaliseren. Het antwoord was duidelijk: "Omdat die partij onafhankelijkheid nastreeft."
De Rechtbank van Pau weigert Xabier Irastorza en Markox Sagarzazu (beiden uit Irun) uit te leveren omdat Spanje niet de twijfels betreffende foltering had kunnen wegnemen die waren gerezen nadat de fotos van Iratxe Sorzabal verschenen waren en waarbij op haar lichaam de gevolgen van het gebruik van elektroden duidelijk zichtbaar waren. Sorzabal was ook door Frankrijk uitgewezen. Askatasuna is verheugd dat de Franse Staat eindelijk erkent dat in Spanje gefolterd wordt.
Op 8 juni begint in Buenos Aires, waar hij sinds 2002 vast zit, het proces tegen de Bask Josu Lariz Iriondo. De organisatie "Servicio de Paz y Justicia en América Latína" klaagt de onregelmatigheden aan in deze zaak. Zoals het feit dat de Argentijnse magistraat de datum van het proces vastlegde, hoewel de verdediging nog niet de volledige gevraagde bewijslast ontvangen had.
Alles begon in Uruguay waar Lariz op 22 november 2002 in de hoofdstad Montevideo te horen kreeg dat de Spaanse uitleveringseis verworpen was. Hij bleef wel onder politietoezicht omdat er nog iets tegen hem liep. Toen de advocaat van Lariz hem meteen daarop wilde opzoeken, bleek dat hij naar het vliegveld Carrasco "versleept" was, richting Buenos Aires. Een regelrechte ontvoering! Hierbij werd de eigen wetgeving op méér dan één punt overtreden:
Lariz had echter een identiteitskaart van Uruguay (waar hij trouwens al vijftien jaar verblijft!) is sinds 1988 met een Uruguayaanse getrouwd, heeft er kinderen en was nooit in het "buitenland" veroordeeld. De zaak zorgde voor grote consternatie in het land en daarbij werd zelfs de Spaanse ambassade beschuldigd "onjuiste informatie" verschaft te hebben! Lariz had er bovendien een faam opgebouwd als kok in een Baskisch restaurant. (Bij de huiszoeking werden dan ook voornamelijk kookboeken meegenomen!)
Men zal zich afvragen waarom Spanje dan toch succes haalt ondanks de flinterdunne dossiers. Heel eenvoudig: regelmatig daalde president naast God, Aznar, als een Spaanse Sinterklaas uit de hemel, om de zakken te vullen met Spaans gemeenschapsgeld... Zo betaalde Spanje voor Josu Lariz 400.000 euro aan Uruguay. Op de Top van de "Iberamerikaanse" Presidenten in november 2002 trof Aznar de Mexicaanse president, Fox. Dezelfde dag werd José Antonio Borde Gaztelumendi door Mexico aan Spanje uitgeleverd. Kort na de ontmoeting werd er in Uruguay een officiële donatie van 300.500 euro genoteerd aan de "Ministerio Público & Fiscal" via de Spaanse "Banco de Bilbao Vizcaya Argentaria".
"Servicio de Paz y Justicia en América Latína" werd gesticht in 1974 en één van de stichters was Adolfo Pérez Esquivel, Nobelprijs voor de vrede in 1980.
"El Diario Vasco" zou eigenlijk "El Diario anti-Vasco" moeten heten. Deze krant verschijnt enkel in de provincie Gipuzkoa (San Sebastián). Zusterkrant "El Correo Español" wordt dan weer door iedereen gelezen in Bizkaia (Bilbao). Beide kranten horen bij de groep VOCENTE die in Spanje "ABC" uitgeeft en dat is van het ranzigste rechts dat er maar kan bestaan!
"El Correo Español" en "El Diario Vasco" kwamen gisteren met hetzelfde hoofdartikel onder de titel:
"De provocatie blijft voortduren".
Was hen het licht verschenen?
Nee, natuurlijk. De provocatie was NIET het verbieden van partijen (en hun sympathisanten) om aan de verkiezingen deel te nemen. Provocatie is volgens de groep VOCENTE dat iemand van Batasuna, doelend op Pernando Barrena, vraagt om op ANV te stemmen. Erger, "Barrena deedhet enkele uren nadat de Procureur Generaal had gezegd dat indien Batasuna dit zou adviseren ANV er alsnog eruit gebonjourd kon worden".
Een jaar geleden (2003) viel de politie binnen op de campus van de Baskische Universiteit in Leiola (Bizkaia) toen er een protestmeeting tegen een wijziging van de onderwijswet gaande was. Maar liefst103 studenten werden opgepakt en door het Hooggerechtshof beschuldigd van "indirecte integratie in ETA"! Het Spaanse staatswoordenboek kent veel synoniemen: direct, indirect, vermoedelijk, waarschijnlijk, en ga zo maar door.
Gisteren, 13 mei 2004 kwamen ze (onder een nieuw rectoraat) opnieuw samen op de "plaats van de misdaad". Opvallend was dat ze ditmaal niet met 284 waren, maar met liefst 4.223 die allemaal zichzelf beschuldigden! (Ditmaal niet als gevolg van mishandelingen!) Het groene, Baskische hout!
Moet een partij in een "democratie" zijn mensen optrommelen om propaganda te mogen voeren?
Moet men in een democratie schrik hebben dat een partij kort vóór de verkiezingen nog verboden wordt? Ja! In de Spaanse democratie althans!
Gisteren stapten door Bilbao vele radicale Basken op om te protesteren tegen een eventuele "illegalisering". Bij drie achtereenvolgende verkiezingen moeten ze voor de derde keer op een andere partij stemmen omdat de vorige er niet meer is (verboden). Ditmaal werd opgeroepen om voor de oude partij EAE-ANV te stemmen, maar tevens werd gewaarschuwd dat een (nieuwe) illegalisering niet kan!
Tussen de betogers liepen Batasuna-kopstukken Pernando Barrena en Joseba Permach. Ook de Secretaris- Generaal van de radicale vakbond, Rafa Díez Usabiaga en de partijleiders van ANV, Antxon Gómez en Kepa Bereziartua waren erbij.
De helikopter van de "Baskische" politie zorgde voor typische geluiden uit de Vietnamfilms, maar daar kijkt niemand nog van op.
Gisteren was het precies vijfentwintig jaar geleden dat Jon Agirre Agiriano, na 10 dagen door de Guardia Civil gefolterd te zijn, werd opgesloten in de gevangenis omdat hij zichzelf beschuldigd had van alles wat ze wilden. Al die tijd zat Agirre in een eerstegraads gevangenissysteem, waarvan de eerste 10 jaar in isolement gedurende eenentwintig uur per dag en in een kleine cel. Ten gevolge hiervan kreeg hij te maken met allerlei fysieke problemen met de rugwervels, met beide heupen, hoge bloeddruk en diabetes,
Hoewel hij in 1996, driekwart van zijn straf achter de rug had, werd hij niet voorlopig vrij gelaten omdat hij geen spijt betuigde. Twee jaar later begon Agirre te klagen over helse pijnen. In plaats van hem naar een hospitaal te brengen, werd hij versleept van de gevangenis van Huelva naar Malaga. In de infirmerie van deze gevangenis kon hij gedurende vier maanden het bed niet verlaten, maar er werden geen medische tests gedaan en zelfs eenvoudige dingen als krukken werden geweigerd. In februari van 2005 werd hij dichterbij gebracht (gevangenis van Logroño). Na zes jaar met helse pijn, werd hij uiteindelijk geopereerd in Donostia.
Recent weigerde het Hooggerechtshof nog de toepassing van artikel 91 (vrijlating wegens ernstige ziekte). Op dit ogenblik ligt hij in de ziekenafdeling van de Baskische gevangenis van Langraiz (Nanclares de la Oca).
In het Parlement van Navarra werd een motie goedgekeurd die het postuum verlenen van een medaille aan folteraar Melitón Manzanas bekritiseert. De regerende UPN (De PP uit Navarra) was niet akkoord. Bijzonder scherp was Pernando Barrena (Batasuna): Melitón leeft nog altijd in de kazernes en commissariaten, verwijzend naar de systematische foltering en hij haalde daarbij de behandeling van een arrestant in Bera aan. De Melitóns van nu krijgen ruggesteun van de UPN en de PSN. Na deze uitspraak werd Pernando Barrena het woord ontnomen.
Op 9 mei 2004 werd op de legendarische berg Bizkargi in Bizkaia de Bizkargi Eguna (de dag van Bizkargi) gevierd, een herdenking van "alle gudaris (strijders) van vroeger en nu die hun leven gaven voor de vrijheid van het Baskische Volk". Het begon met een tocht van een tweehonderdtal personen vanuit Larrabetzu naar de top van de berg. Eveneens werd de gevangenenbehandeling in Frankrijk en in Spanje aangeklaagd. De radicale, nationalistische krant Gara zegt niet wie er het woord voerde namens de Pro-amnestiebeweging. De reden hiervoor is tweeërlei: Wie opkomt voor de politieke gevangenen wordt in Spanje beschouwd als zijnde zélf "van ETA"! En wie "strijders van vroeger en nu" eert "verheerlijkt het terrorisme" omdat strijders van nu "van ETA" zijn.
Er zitten daarom ook meer dan 700 Baskische activisten in Spaanse en Franse cellen die allemaal "van ETA" zijn
De aartsbisschop van Iruñea-Pamplona, Fernando Sebastián, bezong eerder al de liefde voor de Guardia Civil, en hij kreeg daarvoor als dank een exemplaar van het merkwaardige hoofddeksel van de "verdienstelijken", een "tricornio", ten geschenke. Nu doet de nationaal-katholieke aartsbisschop weer stof opwaaien. In een kerkelijk document: "Actuele toestand van de Kerk, enkele praktische oriëntaties", bevestigt hij dat extreemrechtse politieke groupuscules het waard zijn in overweging genomen te worden en het waard zijn op hen te stemmen. "Hun getuigenis omvat grote waarden, zodat stemmen op hen gerechtvaardigd is". Hij heeft het hier o.a. wel over de Falange Española, de partij die aanstichter was van de gruwelijke Spaanse Burgeroorlog.
Gisteren verklaarde Bisschop Sebastián dat hij verkeerd geïnterpreteerd was. Hij vergat echter ook maar één woord terug te trekken. "Nooit heb ik een partij gesteund die niet oprecht democratisch is." Hangt er van af wat er onder democratie verstaan wordt.
De Spaanse monarchen sluiten zich, op het balkon van het stadhuis in Jerez de la Frontera, voor het eerst openlijk aan bij een manifestatie tegen het ETA-geweld.
De journaliste Carmen Torres, weduwe van journalist, J.M. Portell, zegt dat de enige oplossing van het probleem in de dialoog tussen de verschillende partijen ligt. Portell trad ooit op als tussenpersoon in ETA-aangelegenheden. In februari 1977 kwam Portell samen met een historische ETA-leider, Juan Jose Etxabe Oronbegoa Haundixe, om de volgende onderhandelingen voor te bereiden. Het objectief van de regering was: vrede, maar boven alles een geweldloze verkiezingsstrijd (verkiezingen 15 juni ) zonder aanslagen. In ruil was ze bereid te negotiëren over de Baskische politieke gevangenen. Maar toen hij daarbij even te ver ging, werd hij omgebracht door ETA. Hij is auteur van het boek "Los Hombres de ETA".
Anderhalve maand nadat José Maria Aznar een smadelijke nederlaag leed bij de nationale verkiezingen verschenen reeds zijn memoires: "Acht jaar regerend. Een persoonlijk visie over Spanje". Hij vertelt erin over zijn "verlicht despotisme". Zoals in juli 1999, toen de rechtbank van Grondwettelijk Recht "de ongelukkige maatregel" nam de leiding van de partij Herri Batasuna vrij te laten. In deze periode had ETA nochtans een unilateraal bestand aangeboden!In"een persoonlijk impuls" besloot hij toen een initiatief te nemen dat zou leiden tot de "Partijenwet" (waardoor Batasuna en alle aanverwante partijen bij wet verboden werden.) "Er was geen enkele twijfel dat er leden van Batasuna bij het ETA-terrorisme betrokken waren." (Maar er was niemand van de leiding veroordeeld!) Verder staat het boek vol met ideeën die regelrecht uit de mond van een dictator konden gekomen zijn.
Op de eerste zondag van mei komen de aanhangers van de Carlistische Partij voor hun jaarlijkse bijeenkomst samen op de Jurramendi (Montejurra) in Lizarra (Navarra) in de buurt van het klooster van Irache. In 1976 werden tijdens deze tocht nog 2 aanhangers doodgeschoten door fascisten die metnaamen toenaam (en ééntje zelfs op foto-mét-revolver) gekend zijn. Het heeft echter tot dit jaar geduurd eer de twee slachtoffers door het Hooggerechtshof erkend werden als "slachtoffers van het terrorisme". Deze "slachtoffers" werden indertijd opgevoerd om het ETA-terrorisme aan te klagen en zeker niet het terrorisme dat aan de basis lag van alle problemen in Baskenland, namelijk het staatsterrorisme.
De grote leider van de Carlisten Carlos Hugo de Borbón Parma, ooit echtgenoot van de Nederlandse prinses Irene, komt zélf al jaren niet meer opdagen.
Het Carlisme leefde in Zuid-Baskenland gedurende de 19de en de eerste helft van de 20ste eeuw. De Carlisten verdedigden anti-liberalisme, sociale hulp, vooral aan de landelijke wereld en aan de minsten dermijnen
Bij de dood van de Spaanse koning Fernando VII in 1833 kwam het tot een opvolgingsprobleem dat uitmondde in twee "Carlistische Oorlogen" (1833-1839) en 1872-1876). Karl Marx schreef na de Eerste Carlistische Oorlog: "De Carlisten verdedigen de beste juridische Spaanse tradities, die van de Fueros. Het is een vrije en populaire beweging, ter verdediging van de meest liberale en regionale tradities in tegenstelling tot het officiële liberalismedat de Franse Revolutie wil kopiëren."
Na de val van Estella, op 27 februari 1876, koos troonpretendent Carlos voor de vlucht, richting Noord-Baskenland. 15.000 aanhangers volgden hem. Velen zochten een nieuw bestaan in Zuid-Amerika.
Op 4 mei 2004 bracht de Spaanse Koning Juan Carlos de Borbón y Borbón een bezoek van twee uren aan de Spaanse luchtmachtbasis in Araka, bij Vitoria-Gasteiz. Hij was vergezeld van de nieuwe minister van Landsverdediging, José Bono. Wie er niet bij was dat was de Baskische president Ibarretxe. Er werd door de koning in de eerste plaats geklonken op de trouw aan Spanje en als schaamlapje op de genegenheid voor de Vascongadas. (de "oude" benaming voor Baskenland, vooral gebruikt door de vijand.
De nationalistische partijen Batasuna, Aralar en Gasteiz Izan protesteerden tegen de aanwezigheid van de Spaanse monarch op Baskisch grondgebied, omdat hij een Staat vertegenwoordigt die Euskal Herria het recht ontzegt over zijn eigen toekomst te beslissen. Ze heetten hem dan ook "niet welkom". Batasuna en Aralar eisen de terugtrekking van de Spaanse troepen en wijzen op het samengaan van de meest antidemocratische instellingen: de monarchie en het leger.
De Baskische Minister van Justitie, Azkarraga, durft het woordgebruik van de koning zelfs "Franquistisch" noemen! Azkarraga: "Ik geloof niet dat de Koning deze toespraak zelf schreef, want hij schrijft er geen enkele. Hij leest ze enkel". Ook de Baskische Minister van Sociale Zekerheid klaagt over de"tics uit het verleden" (lees: uit de dictatuur) die in leven gehouden worden. Franco sprak ook steeds over "Vascongadas" als hij Euskal Herria bedoelde.
Een groep bergbeklimmers uit de buurt van de hoofdstadklaagt aandat de enorme Baskische vlag, Ikurriña, die op 21 september 2003 aan één van de bergwanden in de buurt van de militaire basis werd aangebracht "toevallig" verdwenen was bij het koninklijk bezoek!
