Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
02-03-2009
Hartaanval?
2 maart 2006
Roberto Sainz Olmos, "Baru", overleed op 2 maart 2006 in de gevangenis van Aranjuez, als gevolg van eenhartaanval.
Sainz was afkomstig uit Portugalete, was 38 jaar oud en afgevaardigde van LAB in Osakidetza. Hij werd, samen met zijn levensgezellin, opgepakt door de Ertzaintza op 11 september 2003, verdacht van huisvesting van een ETA-militant. Hij heeft een aanklacht ingediend wegens foltering gedurende de 5 dagen die hij incomunicado verbleef in de kazerne van de Ertzaintza te Arkaute. Hij bevond zich nog altijd in voorhechtenis in afwachting van zijn proces. Hij klaagde al geruime tijd over pijn in de borststreek, werd op 12 februari 2006 onderzocht op de cardiologische dienst van het Hospital Gregorio Marañón, waar hij een elektrocardiogram kreeg engoed bevonden werdvoor verdere gevangenisdienst.
Geen enkele krant heeft er melding van gemaakt, ook de bevriende pers niet: La Razón, Cope, El Confidential of Libertad Digital. Er waren dan ook maar 60 halfgaren van Falange opgedaagd. Als we hen het voordeel van de twijfel gunnen, geraken we met moeite aan 100. Een indrukwekkende politiemacht was wel aanwezig, wellicht het drievoud van het aantal halfgaren.
Aangezien de inwoners de raad van Ahaztuak (die wel melding heeft gemaakt van het debacle) hadden opgevolgd, en het zootje ongeregelde, onder de leiding van Ricardo Sáenz de Ynestrillas, de rug hadden toegekeerd, waren er geen incidenten (geen nieuwswaarde?).
Opvallend waren de talrijke Ikurriñas en de Republikeinse vlaggen, die in schril contrast stonden met een handvol Spaanse vlaggen.
Op 1 maart 1984 werd de spoorwegarbeider, Jean Pierre Leiba, met één schot in het hart vermoord te Hendaye (Iparralde). In het proces dat daar op volgde, waren de verklaringen van de twee kroongetuigen, de politieagenten Eduardo Luengo en Angel Sánchez Molina, doorslaggevend voor het groene spoor, een spoor dat leidde naar de Guardia Civil met de groene uniformen. In 1985 had de Audiencia Nacional weliswaar Daniel Fernández Aceña en Mariano Moraleda veroordeeld tot 30 jaar cel, maar de aanstichters, de opdrachtgevers bleven buiten schot.
Commissaris Eduardo Luengo verklaarde o.a. dat zijn ex-chef, commissaris Manuel Céspedes (ex-afgevaardigde van de regering in Melilla en ex-chef van de Veiligheid vanFelipe González), hem tijdens een maaltijd opbiechtte dat de president van de regering en andere leden van de PSOE eenstrategieaan het uitwerken waren om ETA te lijf te gaan (lees uit te schakelen), gebruik makend van alle materiële en menselijke bronnen, van de Guardia Civil, van de politie, van de veiligheidsdienst CESID, van huurlingen, van neofascisten, van maffiosi Voordien was al uitgelekt dat Hernández Rubio en Navascués (Guardia Civil) wapens hadden geleverd aan het doodseskader dat verantwoordelijk was voor de dood van Jean Pierre Leiba, en de opdrachtgever was hier andermaal degeneraal van de Guardia Civil,Enrique Rodriguez Galindo.
Na zijn getuigenis kreeg commissaris Eduardo Luengo naderhand, een anoniem telefoontje in de Madrileense club Abascal, waarin met klem aangedrongen werd zijn getuigenis t.o.v. Felipe González te herzien, of dat zijn leven, en dat van zijn familie, in gevaar zou zijn.
Iedere dode is een tragische en traumatische gebeurtenis, maar het feit dat Jean Pierre Leiba een gewone huisvader was, werkzaam bij de spoorwegen en hoegenaamd niets met ETA te maken had, maakt die tragiek nog indrukwekkender.
Volledigheidshalve: Jean Pierre Leiba had wel een werkmakker, Pedro Mari Isart Badiola, "Pelitxo", die lid was van de"CCAA" (Comandos Autónomos Anticapitalistas).
Vandaag gaan de Baskennaar de stembus om een nieuwe regering te kiezen voor Lakua (de naam van het district te Vitoria-Gasteiz, waar de regeringszetel gevestigd is). De huidige regering is een coalitie van drie partijen: PNV / EA / EB-B, Partido Nacionalista Vasco, Eusko Alkartasuna en Ezker Batua-Berdeak, en staat onder de leiding van Lehendakari Juan José Ibarretxe (PNV).
Falange Española heeft voor vandaag, 28 februari 2009, een politieke manifestatie bijeengeroepen in Trebiñu, in het hart van Araba-Alava, onder het motto: Treviño es Castilla. Castilla Salva España (Treviño is Castillië. Castillië redt Spanje).
Ahaztuak 1936-1977, collectief dat ijvert voor de Memoria Histórica Democrática y Antifascista de Euskal Herria, de historische, democratische en antifascistische herinnering van Euskal Herria, en dat slachtoffers en familieleden van de Franquistische repressie groepeert, laat weten dat die bijeenkomst meer is dan een provocatie. Het is het zoveelste voorbeeld van de heersende straffeloosheid in de Spaanse Modelstaat. Het is een belediging ten aanzien van de herinnering van de vermoordde slachtoffers door de doodseskaders van de Falange in Trebiñu, en in de rest van het grondgebeid van Araba.
Ahaztuak kan en wil niet stilzwijgend toekijken op die manifestatie, uitgeroepen door een formatie met een overduidelijk fascistische ideologie en fascistisch karakter. Het zijn de erfgenamen en de opvolgers van de mentoren, de drijvende krachten en de scherprechters van het Franquistische terrorisme. De Falangisten speelden een sleutelrol in de geplande en systematische repressie, in gang gezet bij de staatsgreep van 1936. Zij zijn verantwoordelijk voor een ideologische zuivering zonder voorgaande, waarbij van streek tot streek gekozen mandatarissen, politieke militanten, syndicalisten, leraren, studenten, arbeiders, landbouwers en nationalisten werden uitgeroeid omdat zij onverschillig waren voor het nationaalkatholicisme, omdat ze republikein, communist, socialist, nationalist of separatist waren.
De wreedheid en de hardvochtigheid van de stoottroepen van Falangisten, Requetés en paramilitaire elementen breidde zich zelfs uit naar plaatsen waar er geen frontlinie was, waar er geen wapens waren, waar er geen explosieven waren. Trebiñu was zon plaats. Net op die plaats willen de blauwhemden van Falange hun sinistere gedachtegoed opdringen en aan de wereld hun verderfelijk juk en pijlen tonen.
Ahaztuak 1936-1977 wil speciaal laten onderstrepen dat in de enclave van Trebiñu 32 moorden werden gepleegd door Franquisten en Falangisten, beter bekend onder naam la octava cuadrilla de Araba, de 8ste knokploeg van Araba. (Cuadrilla kan ook vertaald worden als helpers van de stierenvechter. De stierenvechter, dat moet dan Franco zijn.)
Oproep van Ahaztuak
Ahaztuak heeft opgeroepen om republikeinse vlaggen aan de huizen te hangen en om de straten leeg te laten. Daarmee willen ze aantonen dat de bevolking hen de rug toekeert en elk visueel contact wil vermijden. Dat de bevolking hun leugens niet horen en hun stinkende geur van blauwe dood niet wil ruiken.
Als antwoord op de provocatie wordt gevraagd om samen te komen in de zaal Euskal Jaia in de deelgemeente Argantzon. Er wordt een infostand georganiseerd om de eisen van de Memoria Histórica Democrática y Antifascista de Trebiñu, kracht bij te zetten. Er zal een dossier uitgedeeld worden met gegevens over de repressie van 1936, en later, in de enclave.
De Spaanse cloacakrant "ABC" (te situeren in de rechtse hoek van de rechterzijde, of, zoals in het Spaans gezegd wordt: "la derechona-derechona") heeft een veroordeling aan zijn broek omdat de krant een minderjarige jongere uit Elgoibar een "terrorist" blijft noemen, hoewel hij was vrijgesproken voor de beschuldiging van deelname aan incidenten in maart 1997. Het beroep tegen de uitspraak werd verworpen.
Een mirakel? Op 2 plaatsen gelijktijdig verschijnen!
26 februari 2005
Lezersbrief in Gara van Luis Beroiz, licentiaat Economische Wetenschappen en Rechten.
In de nieuwjaarsnacht op 1 januari 2000 rond 1.45 u. werd in Galadakao (Bizkaia) de Guardia Civil-kazerne aangevallen door een groep radicale jongeren. Ze waren met 12 en het aantal molotovcocktails dat gegooid werd was 54. (Daarvoor zullen ze wel een afgestudeerde Guardia Civil in dienst hebben om tot dat exacte cijfer te komen.)
Drie jongeren werden gevat en na ondervraging noemden die de overige deelnemers. Gelukkig maar want de daders "hadden zich onherkenbaar gemaakt met bivakmutsen" en "om geen sporen na te laten hadden ze latexhandschoenen aan." Onder de beschuldigden was Andoni Beroiz Zubizarreta. Op 3 maart 2003 werd hij hiervan in kennis gesteld. Er wordt 22 jaar celstraf geëist tegen elk van de jongeren.
Maar een mens moet geluk hebben in het leven. Toevallig gebeurde er diezelfde nacht, 1 januari 2000, in Zuia op de weg Vitoria-Bilbao een verkeersongeval. In het politieverslag van de Ertzaintza kwam als één der inzittenden van de auto een zekere Beroiz Zubizarreta Andoni voor "die zonder kwetsuren de auto had kunnen verlaten". Het ongeval gebeurde om 1.45 u. Maar was Andoni Beroiz Zubizarreta op dat ogenblik dan niet met een bivakmuts over het hoofd om niet herkend te worden en met latexhandschoenen aan, om geen sporen na te laten, molotovcocktails naar de kazerne van "de Verdienstelijken" aan het gooien?
En hoe komt het dat drie jongeren, geïsoleerd van elkaar, in de kelders van de Guardia Civil, alle drie dezelfde namen van "mededaders" noemen? Kan het zijn dat de Spaanse bezetter jongeren verplichten verklaringen te ondertekenen die ze er hardhandig uitgeslagen hebben? Zou het kunnen dat het feit dat de moeders van het drietal, toen die indertijd vanuit de kelders naar de rechter werden geleid, hun kinderen eerst niet herkenden? Zou het waar zijn dat Baskische jongeren zich op deze manier soms zélf van moord beschuldigden om van de foltering af te zijn?
Eugenio Irastorza, uit Ordizia, krijgt de weinig benijdenswaardige eer de Baskische politieke gevangene te zijn die in 2002 de meeste "dienstjaren" op zijn naam heeft. Hij zit op 25 februari, 22 jaar in de cel en dit ondanks het feit dat hij in 1995 al ¾ van de straf achter de rug had en daarom, volgens artikel 90 van het Strafwetboek, in voorlopige vrijheid diende gesteld.
In zijn omgeving wordt dan ook gezegd dat hij op dit ogenblik "gegijzeld" is. Spanje past zijn eigen wetten niet toe waar het Basken aanbelangt, "want Baskische strijders betuigen geen spijt voor hun daden", en soms wordt zelfs beweerd dat de ETA-leiding hen dat zou verbieden. Maar hoe valt het te verklaren dat de "strijdmakker" van Irastorza, Augustín Cortés, uit hetzelfde ETA-commando, dan wél al vier jaar op vrije voeten is?
Irastorza zit op dit ogenblik in Almería (Andaluzië). Na zijn arrestatie, op 27.02.80, bleef hij zes dagen "incomunicado" in handen van de psychopaten van de Guardia Civil. Daarna zat hij in Soria, Carabanchel, Puerto de Santa María, Sevilla, Herrera de la Mancha, Alcala, Jaén. Vooral de vijf jaar in deze laatste gevangenis (1990-1995) waren bijzonder hard. Gedurende de hele periode bleef hij volledig geïsoleerd, zonder enig contact met een andere gevangen. Hij werd er zelfs twee keer aangevallen door gevangenisbewakers
De repressie in Baskenland heeft het voorbije halve jaar zulke draconische vormen aangenomen dat het wel eens tot een golf van aanslagen zou kunnen komen. Als democraat kan je dat niet goedkeuren, wel begrijpen.
Gisterenmiddag was nog maar eens een zendmast van 426 meter aan de beurt op de berg Arnotegi (Bilbao). De ontploffing zorgde voor behoorlijk wat schade. De Ertzaintza, die moest uitrukken na het telefoontje van iemand die zei te spreken in naam van ETA, verklaarde dat de bom een ontstekingsmechanisme had dat geactiveerd werd bij de minste beweging. Toen de robot even in aanraking kwam met de doos ging die meteen de lucht in en dit ging gepaard met veel rook. Er zou naar schatting 3 à 4 kg aan explosieven gebruikt zijn. Twee kanalen van de stadspolitie verdwenen tijdelijk uit de ether. Er was geen persoonlijke schade hoewel dit, volgens Binnenlandse Zaken, zeker de bedoeling van ETA moet geweest zijn! Helderziend zijn ze daar.
Tijdens de lange nacht van 22 op 23 februari 1981 zag het er naar uit dat over het Spaanse liberaliseringproces voorgoed een kruis kon worden gemaakt.Een groep opstandige generaals en officieren, o.l.v. de "teniente-coronel" van de Guardia Civil Antonio Molina Tejero, bestormde het parlement en gijzelde de voltallige Cortes. De poging tot staatsgreep werd gesteund door de generaals Armada en Millans del Bosch. Alleen het opportunisme van andere topofficieren en een optreden van koning Juan Carlos (?) kon de staatsgreep in de kiem smoren.Het vraagteken naast koning Juan Carlos wijst op het volgende:
Op de weblog van Iñaki Anasagasti is er een artikel te lezen over de staatsgreep van 23-F en dit naar aanleiding van een boek dat verschenen is in februari 2006, op de 25ste verjaardag van de staatsgreep. Artilleriekolonel Juan Ignacio San Martín, chef-staf van de División Acorazada, was naast o.a. "teniente-coronel" Tejero ook één van de hoofdrolspelers. Hij publiceerde het boek: Apuntes de un condenado por el 23-F. In dat boek staat letterlijk te lezen: "Tarradellas dijo: Yo creo que el Rey tenía información suficiente de lo que los militares pretendían. Y sabía que, si hacían algo, a la Monarquía no la tocarían. Soy zorro viejo y pienso que el Rey sabía muy bien por donde podrían ir los tiros... Por eso pudo evitarlo aquella noche tremenda." (Página 367).
Kort samengevat:
Tarradellas zei: "Ik ben er van overtuigd dat de koning voldoende informatie had over wat de militairen van plan waren. En hij wist dat, als ze iets zouden ondernemen, er niet aan de monarch zou geraakt worden. Ik ben een oude vos en ik denk dat de koning heel goed wist waarvoor de kogels bestemd waren
In deze krampachtige atmosfeer kwamen nieuwe bijzonder repressieve uitzonderingswetten tot stand, in eerste instantie gericht tegen het radicale Baskische nationalisme, dat algemeen werd voorgesteld als de rechtstreekse aanleiding tot de staatsgreep van Tejero. Een gevolg van de februariputsch was de verhoging van de repressiemacht: 2000 extra soldaten werden naar de drie provincies gestuurd, en nog eens 1.500 naar Navarra, waar Herri Batasuna de grootste nationalistische partij was. Door de staatsgreep werd het flauwe Baskische autonomiestatuut helemaal uitgehold en daarna werd van het geen overbleef ongeveer niets toegepast...
In de buurt van Pamplona worden, op last van rechter Ruiz Polanco, een aantal jongeren gearresteerd op beschuldiging "deel uit te maken van een ETA-commando". Ze worden meteen allemaal overgebracht naar Madrid. Hierbij werden een aantal flats en woningen minutieus doorzocht, soms zonder getuigen of zonder dat de familieleden wisten wat er werd meegenomen. Een aantal van de arrestanten maakte dit al voor de tweede keer mee.
Er worden 3 van de zes jongeren vrijgelaten, zonder voor de onderzoeksrechter te zijn verschenen! Hun naam werd intussen in het lang en het breed uitgesmeerd in de pers. Om over de psychologische schade nog maar te zwijgen.
"El Diario de Navarra" publiceerde zelfs uittreksels uit de verklaringen die tijdens het isolement "afgelegd" werden afgelegd, zonder dat de arrestanten bijstand kregen van een advocaat, noch familieleden mochten zien!
Later zal Mariano Rajoy, Binnenlandse Zaken, zeggen dat "tot op heden geen relatie gelegd kan worden met het commando Naffaroa, maar de Guardia Civil onderzoekt de aangeslagen documenten." Er moeten dus beschuldigingen gezocht worden!
Magistraat Garzón, voor wie iedere Bask een ETA-collaborateur is, wil de intussen verboden politieke partij Batasuna opzadelen met alle kosten van de anti-ETA strijd! Hierbij hoort alle schade die geleden werd bij aanslagen van ETA en bij het straatgeweld, "kale borroka", door de "ETA-jongeren" Maar ook het onderhoud van de gevangenen en zelfs de pensioenen van de slachtoffers wil hij op de partij verhalen!
Binnenlandse Zaken werd al verschillende keren veroordeeld omdat ze de subsidies waarop Batasuna wettelijk recht had, al jaren lang niet meer betaalden. Waarschijnlijk willen ze nu, op deze manier, deze enorme sommen binnen boord houden.
Etxerat, de actiegroep die zich het lot van de gevangenen aantrekt, presenteerde gisteren het nieuwe nummer van "Noizko?" "Voor wanneer?" aan de pers.
Bijzondere aandacht was er voor de 108 gevangenen die reeds 3/4devan hun straf achter de rug hebben, maar niet vrijkomen omdat Spanje zijn eigen wetten niet toepast waar het Baskische politieke gevangenen betreft. Als voorbeeld werd Eugenio Irastortza genoemd die al méér jaren in Spaanse cellen zit dan hij ooit vrij rondliep. Gedurende 26 jaren van zijn leven verbleef hij in de Spaanse hel. Soms in isolement, regelmatig werd hij geslagen, regelmatig versleept naar andere gevangenissen, en nu zit hij op meer dan 1.000 km van huis (in Almería) waardoor zijn familie (financieel) meegestraft wordt.
"En nu willen ze deze schending van rechten ook nog legaliseren."
Het stadje Ermua, in Bizkaia, roept de mediageile Baskenhater en magistraat, Baltasar Garzón uit tot ereburger! Dit gebeurde door de Socialistische burgemeester, Carlos Totorika, die er ooit aangewaaid kwam vanuit Spaanse buitenlanden.
Garzón werd verwelkomd door een aantal jongeren met slagzinnen als "Askatasuna" (Vrijheid) en een spandoek met de tekst: "Ze zullen ons de mond niet snoeren. Vrijheid van beslissing."
Zoals dat in andere landen bij koninklijke bezoeken ook wel eens gebeurt werden de jongeren geïdentificeerd (door de "Baskische" politie). Een koor uit Bilbao zong als begroeting: "Agur Jauna" en "Gernikako Arbola". De "De Boom van Gernika" stierf de voorbije zomer, zoniet had hij er nu zeker het leven bij ingeschoten! Verder zat er nog allerlei tuig, dat op alle samenkomsten van dit soort opdaagt om zich te beklagen dat de Baskische jeugd hen zo onheus bejegent. Totoriko bedankte Garzón verschillende keren omdat hij hen "meer vrijheid" had geschonken. Garzón dankte met de nietszeggende zin dat hij Ermua in zijn hart droeg.
Dit doet een beetje denken aan de periode nét na de Burgeroorlog toen dictator Franco zich door de door zijn eigen bewind aangestelde gemeenteraad van Gernika als ereburger van de historische stad liet uitroepen nadat hij ze had laten platbombarderen. Hij zag zichzelf ook als "bevrijder"!
Opgesloten hoewel er geen strafbare feiten gepleegd werden
18 februari 2004
Diego Ibarra, die een week geleden in Bidart (Noord-Baskenland) werd aangehouden werd overgebracht naar de gevangenis van Fresnes (Parijs).
In de woning van Ibarra had men informatie gevonden over de organisatie Askatasuna (Vrijheid) en dit is, volgens de rechter: "een bewijs dat Ibarra voor Askatasuna werkt".
Askatasuna trekt zich het lot van de repressieslachtoffers aan en werd daarom in Spanje verboden. Maar Ibarra werd aangehouden in Frankrijk en daar is Askatasuna niet verboden!
Behatokia, de organisatie die toezicht houdt op het naleven van de rechten van de Baskische taal, wees gisteren in het Europese parlement op de tekorten in de Europese grondwet betreffende de taalrechten.
De voorzitter van Behatokia, Paul Bilbao, verzamelde parlementsleden uit Catalonië (Bernat Joan i Mari), Letland (Tatjana Zdanoka), Wales (Jillian Evans) en Ierland (Michael ODonnell) bij zijn statement dat het niet kan dat 2/3 van de Europese talen gaan verdwijnen. "Daarom moeten de gemeenschappen van minderheidstalen samenwerken. Slechts 21 van de 60 Europese taalgemeenschappen worden als officieel beschouwd."
Iñaki Ojeda Martin de Butron, Txapelwerd geboren in Portugalete in 1964. Hij nam al deel aan de Pro-Amnestieweek in 1977. Later vervoegde hij de jeugdorganisatie Jarrai en richtte een eigen groepje op met als doel sabotagewerk tegen de onderneming Iberduero, die de kerncentrale van Lemoiz wilde bouwen.
Hij werd opgemerkt door ETA en ze vroegen hem op een afspraak. Onderweg daar naartoe werd hij gearresteerd, zwaar gefolterd en veroordeeld tot 6 jaar cel. In de gevangenis kon hij zijn passie voor de literatuur verder ontwikkelen. Hij schreef in de gevangenis van Puerto de Santa Maria diverse dichtbundels, maar de afgestompte en lompe cipiers vernietigden een grote hoeveelheid dichtbundels. In 1983 werd hij vrijgelaten, integreerde in ETA en dook onder. Op16 februari 1984kon de politie hem lokaliseren in een wijk te Barakaldo. Na een hevig salvo door de politie werden twee van zijn vrienden zwaar gewond. Omsingeld, wilde hij negotiëren over zijn overgave. Hij moest ongewapend naar buiten komen en zich tegen een muur plaatsen Onmiddellijk werd hij onder vuur genomen door de GEOS, Grupo Especial de Operaciones (een soort groep Dyane) en doorzeefd met kogels. Een politie in burger, pistool in de hand, naderde Txapel en schoot nog eens 6 maal in de hartstreek. Het autopsierapport spreekt van 19 kogelinslagen in zijn lichaam.Hij is 20 jaar geworden.
In het uiterste zuiden van Navarra ligt Sartaguda, "het dorp van de weduwen". Kort na de staatsgreep van Franco van 18 juli 1936 die tot de verschrikkelijke Spaanse Burgeroorlog zou leiden werden er 80 mannelijke inwoners gefusilleerd!
De Vereniging van Gefusilleerde en Verdwenen Familieleden (!) van Navarra laat er nu een obelisk optrekken ter ere van allen van wie de naam tot op heden niet voorkwam op de officiële monumenten.
De burgemeester van Sartaguda (van de UPN) verklaarde nu dat hij de obelisk wil inpassen in een park ter Herinnering aan de Eendracht.
De vereniging verklaarde dit idee buiten alle proporties op een ogenblik dat hun vermoorde familieleden nog niet in ere waren hersteld en zelfs niet eens de plaats bekend was waar hun lijken werden achtergelaten!
De burgemeester zegt nu dat hij enkel een tegenvoorstel had gelanceerd, maar de oppositie verwijt hem dat hij het project op de lange baan wil schuiven. De Vereniging, die van de Regering van Navarra 150.000 euro kreeg toegestopt, heeft tot op dit ogenblik van de gemeente nog geen grond gekregen om hun monumentje neer te zetten. Volgens hen gaat het hier om een humane zaak, niet om een politieke.
De Baskische Justitie, die er o.a. op moet toezien dat ook de Spaanse wetten worden toegepast, geeft de PNV-burgemeester van Bilbao, Iñaki Azkuna, nog twee maanden tijd om de Spaanse vlag aan het balkon van het stadhuis te laten wapperen.
In 1981 beslistte Madrid dat het geliefde Spaanse dundoek altijd aanwezig moest zijn, als symbool van de natie, teken van de soevereiniteit (?) onafhankelijkheid (?) eenheid (?) en integriteit (?) van het vaderland (?)
De zogenaamde vlaggenoorlog die in de daarop volgende jaren uitbrak (en in elke gemeente in der minne geregeld werd) kan weer beginnen. In het Noorden hing enkel de Ikurriña (mogelijk samen met het stadswapen). Tijdens de Feestweek van Bilbao in augustus kwam het elk jaar tot incidenten omdat Azkuna de Spaanse vlag gedurende een kwartier uithing.
De tragische dood van Joxe Arregi Izagirre op 13 februari 1981 schudde de Baskische gemeenschap geweldadig door elkaar. De inwoner van Zizurkil werd op 4 februari 1981 gearresteerd en overgebracht naar de Dirección General de Seguridad de la Policía te Madrid. Hij verbleef hier 9 dagen incomunicado (volledig afgezonderd, geen advocaat, enz ), overgeleverd aan willekeur.De vooravond van zijn overlijden werd hij naar het Hospital Penitenciario van Carabanchel, de ziekenboeg, overgebracht. Het medische rapport zal ik niet aanhalen, want het is te verschrikkelijk. Drie politieke gevangenen, Iñaki Agirre ETA (pm), Xose Lois Fernández González (GRAPO) en Lois Alonso Riveiro (PCE), waren getuige bij zijn aankomst in de ziekenboeg. Het relaas werd op een kladbriefje door de tralies naar buiten gegooid: Fysisch totaal afgemaakt, onherkenbaar, hevig rillend over het gehele lichaam, nauwelijks in staat te ademen, mompelende Joxe Arregi enkel zinnen, waardoor we hem konden identificeren. Zijn ogen waren bont en blauw geslagen. Het rechteroog vertoonde een enorme bloeduitstorting. Armen en benen waren angstwekkend opgezwollen. Ik heb verschrikkelijke dorst, mompelde hij. Op vraag hoe het er aan toegegaan was, antwoordde hij: Oso latza izan da (het was verschrikkelijk). Ze hebben mij onderste boven gehangen aan de ijzeren staaf, en sloegen er vrijwel overal op los, maar vooral op de onderkant van mijn voeten. Ze verbrandden mijn armen en benen en lichaam met ik weet niet wat (tot in de tweede graad). Op de grond sprongen zij om beurten op mijn borst Hij kon niet meer verder praten en stortte in elkaar. De 3 gevangenen hielpen hem omkleden, waarbij ze verscheidene bloeduitstortingen overal op het lichaam zagen. Vele plaatsen waren zwartgeblakerd (ernstige brandwonden), en veel brandwonden begonnen te verzweren.De volgende ochtend was zijn toestand nog verergerd. Hij murmelde: Nik uste diat hiltzekotan nagoela, ik denk dat ik sterf.Ik stop hier hethuiveringwekkende getuigenis, want er is niets menselijks aan, maar het komt wel op de palmares van de Beneméritazoals de Guardia Civil genoemd wordt (vertaling van benemérita: verdienstelijk, prijzenswaardig).
Volgens de Commissie voor de Mensenrechten te Madrid hebben 73 politieagenten deelgenomen aan, wat ik noem, de lynchpartij. Slecht twee werden in staat van beschuldiging gesteld en beide werden vrijgesproken. Later kregen zij toch 7 maanden cel (vergelijk met het volgende: een opinieartikel in een krant schrijven, levert een bod op van 96 jaar cel).
