Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
22-02-2009
Als er geen beschuldigingen zijn, zoek er dan
22 februari 2002
In de buurt van Pamplona worden, op last van rechter Ruiz Polanco, een aantal jongeren gearresteerd op beschuldiging "deel uit te maken van een ETA-commando". Ze worden meteen allemaal overgebracht naar Madrid. Hierbij werden een aantal flats en woningen minutieus doorzocht, soms zonder getuigen of zonder dat de familieleden wisten wat er werd meegenomen. Een aantal van de arrestanten maakte dit al voor de tweede keer mee.
Er worden 3 van de zes jongeren vrijgelaten, zonder voor de onderzoeksrechter te zijn verschenen! Hun naam werd intussen in het lang en het breed uitgesmeerd in de pers. Om over de psychologische schade nog maar te zwijgen.
"El Diario de Navarra" publiceerde zelfs uittreksels uit de verklaringen die tijdens het isolement "afgelegd" werden afgelegd, zonder dat de arrestanten bijstand kregen van een advocaat, noch familieleden mochten zien!
Later zal Mariano Rajoy, Binnenlandse Zaken, zeggen dat "tot op heden geen relatie gelegd kan worden met het commando Naffaroa, maar de Guardia Civil onderzoekt de aangeslagen documenten." Er moeten dus beschuldigingen gezocht worden!
Magistraat Garzón, voor wie iedere Bask een ETA-collaborateur is, wil de intussen verboden politieke partij Batasuna opzadelen met alle kosten van de anti-ETA strijd! Hierbij hoort alle schade die geleden werd bij aanslagen van ETA en bij het straatgeweld, "kale borroka", door de "ETA-jongeren" Maar ook het onderhoud van de gevangenen en zelfs de pensioenen van de slachtoffers wil hij op de partij verhalen!
Binnenlandse Zaken werd al verschillende keren veroordeeld omdat ze de subsidies waarop Batasuna wettelijk recht had, al jaren lang niet meer betaalden. Waarschijnlijk willen ze nu, op deze manier, deze enorme sommen binnen boord houden.
Etxerat, de actiegroep die zich het lot van de gevangenen aantrekt, presenteerde gisteren het nieuwe nummer van "Noizko?" "Voor wanneer?" aan de pers.
Bijzondere aandacht was er voor de 108 gevangenen die reeds 3/4devan hun straf achter de rug hebben, maar niet vrijkomen omdat Spanje zijn eigen wetten niet toepast waar het Baskische politieke gevangenen betreft. Als voorbeeld werd Eugenio Irastortza genoemd die al méér jaren in Spaanse cellen zit dan hij ooit vrij rondliep. Gedurende 26 jaren van zijn leven verbleef hij in de Spaanse hel. Soms in isolement, regelmatig werd hij geslagen, regelmatig versleept naar andere gevangenissen, en nu zit hij op meer dan 1.000 km van huis (in Almería) waardoor zijn familie (financieel) meegestraft wordt.
"En nu willen ze deze schending van rechten ook nog legaliseren."
Het stadje Ermua, in Bizkaia, roept de mediageile Baskenhater en magistraat, Baltasar Garzón uit tot ereburger! Dit gebeurde door de Socialistische burgemeester, Carlos Totorika, die er ooit aangewaaid kwam vanuit Spaanse buitenlanden.
Garzón werd verwelkomd door een aantal jongeren met slagzinnen als "Askatasuna" (Vrijheid) en een spandoek met de tekst: "Ze zullen ons de mond niet snoeren. Vrijheid van beslissing."
Zoals dat in andere landen bij koninklijke bezoeken ook wel eens gebeurt werden de jongeren geïdentificeerd (door de "Baskische" politie). Een koor uit Bilbao zong als begroeting: "Agur Jauna" en "Gernikako Arbola". De "De Boom van Gernika" stierf de voorbije zomer, zoniet had hij er nu zeker het leven bij ingeschoten! Verder zat er nog allerlei tuig, dat op alle samenkomsten van dit soort opdaagt om zich te beklagen dat de Baskische jeugd hen zo onheus bejegent. Totoriko bedankte Garzón verschillende keren omdat hij hen "meer vrijheid" had geschonken. Garzón dankte met de nietszeggende zin dat hij Ermua in zijn hart droeg.
Dit doet een beetje denken aan de periode nét na de Burgeroorlog toen dictator Franco zich door de door zijn eigen bewind aangestelde gemeenteraad van Gernika als ereburger van de historische stad liet uitroepen nadat hij ze had laten platbombarderen. Hij zag zichzelf ook als "bevrijder"!
Opgesloten hoewel er geen strafbare feiten gepleegd werden
18 februari 2004
Diego Ibarra, die een week geleden in Bidart (Noord-Baskenland) werd aangehouden werd overgebracht naar de gevangenis van Fresnes (Parijs).
In de woning van Ibarra had men informatie gevonden over de organisatie Askatasuna (Vrijheid) en dit is, volgens de rechter: "een bewijs dat Ibarra voor Askatasuna werkt".
Askatasuna trekt zich het lot van de repressieslachtoffers aan en werd daarom in Spanje verboden. Maar Ibarra werd aangehouden in Frankrijk en daar is Askatasuna niet verboden!
Behatokia, de organisatie die toezicht houdt op het naleven van de rechten van de Baskische taal, wees gisteren in het Europese parlement op de tekorten in de Europese grondwet betreffende de taalrechten.
De voorzitter van Behatokia, Paul Bilbao, verzamelde parlementsleden uit Catalonië (Bernat Joan i Mari), Letland (Tatjana Zdanoka), Wales (Jillian Evans) en Ierland (Michael ODonnell) bij zijn statement dat het niet kan dat 2/3 van de Europese talen gaan verdwijnen. "Daarom moeten de gemeenschappen van minderheidstalen samenwerken. Slechts 21 van de 60 Europese taalgemeenschappen worden als officieel beschouwd."
Iñaki Ojeda Martin de Butron, Txapelwerd geboren in Portugalete in 1964. Hij nam al deel aan de Pro-Amnestieweek in 1977. Later vervoegde hij de jeugdorganisatie Jarrai en richtte een eigen groepje op met als doel sabotagewerk tegen de onderneming Iberduero, die de kerncentrale van Lemoiz wilde bouwen.
Hij werd opgemerkt door ETA en ze vroegen hem op een afspraak. Onderweg daar naartoe werd hij gearresteerd, zwaar gefolterd en veroordeeld tot 6 jaar cel. In de gevangenis kon hij zijn passie voor de literatuur verder ontwikkelen. Hij schreef in de gevangenis van Puerto de Santa Maria diverse dichtbundels, maar de afgestompte en lompe cipiers vernietigden een grote hoeveelheid dichtbundels. In 1983 werd hij vrijgelaten, integreerde in ETA en dook onder. Op16 februari 1984kon de politie hem lokaliseren in een wijk te Barakaldo. Na een hevig salvo door de politie werden twee van zijn vrienden zwaar gewond. Omsingeld, wilde hij negotiëren over zijn overgave. Hij moest ongewapend naar buiten komen en zich tegen een muur plaatsen Onmiddellijk werd hij onder vuur genomen door de GEOS, Grupo Especial de Operaciones (een soort groep Dyane) en doorzeefd met kogels. Een politie in burger, pistool in de hand, naderde Txapel en schoot nog eens 6 maal in de hartstreek. Het autopsierapport spreekt van 19 kogelinslagen in zijn lichaam.Hij is 20 jaar geworden.
In het uiterste zuiden van Navarra ligt Sartaguda, "het dorp van de weduwen". Kort na de staatsgreep van Franco van 18 juli 1936 die tot de verschrikkelijke Spaanse Burgeroorlog zou leiden werden er 80 mannelijke inwoners gefusilleerd!
De Vereniging van Gefusilleerde en Verdwenen Familieleden (!) van Navarra laat er nu een obelisk optrekken ter ere van allen van wie de naam tot op heden niet voorkwam op de officiële monumenten.
De burgemeester van Sartaguda (van de UPN) verklaarde nu dat hij de obelisk wil inpassen in een park ter Herinnering aan de Eendracht.
De vereniging verklaarde dit idee buiten alle proporties op een ogenblik dat hun vermoorde familieleden nog niet in ere waren hersteld en zelfs niet eens de plaats bekend was waar hun lijken werden achtergelaten!
De burgemeester zegt nu dat hij enkel een tegenvoorstel had gelanceerd, maar de oppositie verwijt hem dat hij het project op de lange baan wil schuiven. De Vereniging, die van de Regering van Navarra 150.000 euro kreeg toegestopt, heeft tot op dit ogenblik van de gemeente nog geen grond gekregen om hun monumentje neer te zetten. Volgens hen gaat het hier om een humane zaak, niet om een politieke.
De Baskische Justitie, die er o.a. op moet toezien dat ook de Spaanse wetten worden toegepast, geeft de PNV-burgemeester van Bilbao, Iñaki Azkuna, nog twee maanden tijd om de Spaanse vlag aan het balkon van het stadhuis te laten wapperen.
In 1981 beslistte Madrid dat het geliefde Spaanse dundoek altijd aanwezig moest zijn, als symbool van de natie, teken van de soevereiniteit (?) onafhankelijkheid (?) eenheid (?) en integriteit (?) van het vaderland (?)
De zogenaamde vlaggenoorlog die in de daarop volgende jaren uitbrak (en in elke gemeente in der minne geregeld werd) kan weer beginnen. In het Noorden hing enkel de Ikurriña (mogelijk samen met het stadswapen). Tijdens de Feestweek van Bilbao in augustus kwam het elk jaar tot incidenten omdat Azkuna de Spaanse vlag gedurende een kwartier uithing.
De tragische dood van Joxe Arregi Izagirre op 13 februari 1981 schudde de Baskische gemeenschap geweldadig door elkaar. De inwoner van Zizurkil werd op 4 februari 1981 gearresteerd en overgebracht naar de Dirección General de Seguridad de la Policía te Madrid. Hij verbleef hier 9 dagen incomunicado (volledig afgezonderd, geen advocaat, enz ), overgeleverd aan willekeur.De vooravond van zijn overlijden werd hij naar het Hospital Penitenciario van Carabanchel, de ziekenboeg, overgebracht. Het medische rapport zal ik niet aanhalen, want het is te verschrikkelijk. Drie politieke gevangenen, Iñaki Agirre ETA (pm), Xose Lois Fernández González (GRAPO) en Lois Alonso Riveiro (PCE), waren getuige bij zijn aankomst in de ziekenboeg. Het relaas werd op een kladbriefje door de tralies naar buiten gegooid: Fysisch totaal afgemaakt, onherkenbaar, hevig rillend over het gehele lichaam, nauwelijks in staat te ademen, mompelende Joxe Arregi enkel zinnen, waardoor we hem konden identificeren. Zijn ogen waren bont en blauw geslagen. Het rechteroog vertoonde een enorme bloeduitstorting. Armen en benen waren angstwekkend opgezwollen. Ik heb verschrikkelijke dorst, mompelde hij. Op vraag hoe het er aan toegegaan was, antwoordde hij: Oso latza izan da (het was verschrikkelijk). Ze hebben mij onderste boven gehangen aan de ijzeren staaf, en sloegen er vrijwel overal op los, maar vooral op de onderkant van mijn voeten. Ze verbrandden mijn armen en benen en lichaam met ik weet niet wat (tot in de tweede graad). Op de grond sprongen zij om beurten op mijn borst Hij kon niet meer verder praten en stortte in elkaar. De 3 gevangenen hielpen hem omkleden, waarbij ze verscheidene bloeduitstortingen overal op het lichaam zagen. Vele plaatsen waren zwartgeblakerd (ernstige brandwonden), en veel brandwonden begonnen te verzweren.De volgende ochtend was zijn toestand nog verergerd. Hij murmelde: Nik uste diat hiltzekotan nagoela, ik denk dat ik sterf.Ik stop hier hethuiveringwekkende getuigenis, want er is niets menselijks aan, maar het komt wel op de palmares van de Beneméritazoals de Guardia Civil genoemd wordt (vertaling van benemérita: verdienstelijk, prijzenswaardig).
Volgens de Commissie voor de Mensenrechten te Madrid hebben 73 politieagenten deelgenomen aan, wat ik noem, de lynchpartij. Slecht twee werden in staat van beschuldiging gesteld en beide werden vrijgesproken. Later kregen zij toch 7 maanden cel (vergelijk met het volgende: een opinieartikel in een krant schrijven, levert een bod op van 96 jaar cel).
In een radioprogramma verweet ex-president Felipe González dat het Baskisch nationalisme aan "etnische zuivering" doet.
PNV en EA dienen hem nu van antwoord:
"De énige etnische zuivering was die van mister X", en ze herinneren González (waarschijnlijk de onbekende "mister X") eraan dat onder zijn bewind 28 personen werden vermoord door de staatsterroristen van GAL omdat ze Basken waren.
In een simultane politieraid, op last van Franse antiterrorismemagistraat "Le Juge" Le Vert worden in Ahurti (Noord-Baskenland) Marcel Etxandi en in Zuid-Baskenland Juan Joxe Agirre gearresteerd. "Père Marcel" Etxandi is 72 jaar en woont in de abdij van Belloc.
Agirre is 74 jaar! en verblijft in de abdij van Lazkao.
Beide zijn ze Benedictijnenmonnik!
Père Marcel is een autoriteit in het vertalen van bijbelteksten in het Baskisch en spreekt dan ook vloeiend Armeens, Grieks, Latijn en Hebreeuws. Zijn medebroeder uit Lazkao is archivaris van alles wat met het Baskische Volk te maken heeft. Beiden worden aangezocht door iedereen die één of andere studie over Baskenland wil schrijven. Beiden worden ze nu in verband gebracht met de ETA-leider, Mikel Albisu "Antza", die op 3 oktober in Saliès de Bearn gearresteerd werd. In Lazkao hadden zich twee Guardia Civiles aangediend om Agirre te arresteren. Toen dat formeel gebeurd was waren er nog eens een 15-tal gekomen om de omvangrijke bibliotheek uit te kammen. Om 16.00 u. werd Agirre weer vrijgelaten. Hij bracht verslag uit aan een peloton journalisten. "Ze vroegen me of ik nummers van "Zutabe" had (het "infoblad" van ETA). Hierop heb ik geantwoord dat ik álles opsla in mijn archief. Wat nu terrorisme is is morgen geschiedenis. Sommige documenten kwamen zodoende in Madrileense musea terecht en worden daar als juwelen bewaard".
Agirre, niet gespeend van humor, had tot slot aan de dienaren van de wet om een kopie van het verslag van de politieactie gevraagd om het in zijn archief te bewaren! Dit werd geweigerd.
Vijf uur na aanvang van de farce werd: "Aita" Agirre vrijgelaten.
Père Marcel Etxandi, verantwoordelijk voor de bibliotheek van Belloc, werd meegenomen naar de hoofdstad Baion. Hij wordt ervan verdacht "post" van de terroristische organisatie door te geven, "als brievenbus" te dienen. Het was onnodig de flikken met de bekende zin "kom eens naar mijn kamer" uit te nodigen. Dat deden ze uit zichzelf al. Intussen ondervroeg de politie de medemonniken over de binnenkomende telefoons en over de bezoekers die de abdij aandeden. Tevens werd hen gevraagd of ze iemand van de arrestanten van 3 oktober kenden.
Etxandi werd 2 dagen later vrijgelaten.
Beide arrestanten werkten ooit samen aan de vertaling van de Bijbel in het Baskisch. Mogelijk hadden ze daarin de dichterlijke vrijheid misbruikt en ETA-leider Mikel Albisu een bijrolletje gegeven, niet als "Verlosser"...
Bij een achtervolging op Iker Iparragirre Galarraga schoot de Spaanse politie in het centrum van het Baskische stadje Azpeitia, volgens getuigen, een vijftal keren in de lucht. Ook hier blijkt nog maar eens dat de (Spaanse) politie niet kan tellen, want ze spreken naderhand over slechts2 schoten. Zij gingen met getrokken revolver in twee Herriko Tabernas (volksbars) binnen, en daarbij werden alle aanwezigen tegen de muur gezet en geïdentificeerd. Kort daarop verschenen in het centrum politiemannen in burger, sommigen eveneens met getrokken revolvers en zwaarder tuig. Ook de "Baskische" politie, Ertzaintza, nam aan de operatie deel. Daarna trokken ze naar het ouderlijke huis waar ze enkele uren verbleven en een uitgebreid register meenamen. Tijdens deze huiszoeking verzamelden zich een 30 tal personen in de buurt om te protesteren tegen deze "politiebezetting", onder het motto "Indar okupatzaileak alde hemendik" (okupatzaileak= bezettingen en alde hemendik = "oprotten!")
Op last van Baltasar Garzón werden op andere plaatsen 14 personen opgepakt. Dit gebeurde vooral in Euskal Herria, maar eveneens in Cádiz en in Valencia. Het zou gaan om jongeren die niet bij de politie "geficheerd" staan. Toch kon de Spaanse minister van Binnenlandse zaken, José Antonio Alonso, niet nalaten te gewagen van het belang van deze arrestaties. De politie wist van sommigen zelfs wanneer en tegen wie ze aanslagen zouden plegen! Hun namen zouden gevonden zijn bij de arrestatie van Ibon Fernández Iradi, "Susper".
Susper werd op 19 december 2002 in Baiona gearresteerd, maar wist enkele dagen later te ontsnappen uit het politiecommissariaat. Een jaar later werd hij opgepakt in Mont-de-Marsan. Als gevolg van de "documenten van Susper" werden 110 personen opgepakt waarvan er 39 weer vrijkwamen.
Opnieuw verbiedt Spanje democratische politieke partijen uit Baskenland. Opnieuw wordt een belangrijk deel van het Baskisch electoraat uitgesloten van deelname aan de verkiezingen. Na een eerder verbod op de partij Batasuna en opvolgende partijen van de Baskische linkse onafhankelijkheidsbeweging (sinds 2003 worden alle partijen die de optie van een links en onafhankelijk Baskenland vertegenwoordigen stelselmatig verboden), verbiedt Spanje nu de partijen EHAK en ANV.
Terwijl Spaanse politici van de Baskische onafhankelijkheidsbeweging eisen dat zij enkel nog democratische middelen gebruiken om hun doel te bereiken, maken ze het diezelfde beweging onmogelijk om decmocrartische middelen te gebruiken, door hen te verbieden aan de verkiezingen deel te nemen.
De Acción Nacionalista Vasca, de ANV, dateert al van 1930 en is een afsplitsing van de rechtse Baskische nationalistische partij, de PNV. Zij aan zij, met onder andere de Spaanse sociaaldemocraten, vochten zij vóór, tijdens en na de Burgeroorlog tegen het fascisme van het Francoregime. De kleine en pas opgerichte ANV was een trouwe verdediger van de uiteindelijk door Franco omvergeworpen tweede republiek.
De partij nam met vier bataljons deel aan de strijd en 550 ANV leden stierven in de verdediging van de republiek. In de laatste jaren van die republiek nam de ANV zelfs zitting in de Baskische regering en na de overwinning van de fascisten nam de ANV samen met de sociaaldemocraten zitting in meerdere Baskische regeringen in ballingschap en comités ter voorbereiding op de terugkeer van de democratie in Spanje.
De ANV is het gewend om verboden te zijn, zij is gedurende het dictatriale bewind onder Franco veertig jaar lang illegaal geweest. Maar zij had nooit kunnen verwachten dat haar voormalige strijdmakkers van de PSOE, meer dan dertig jaar na de dood van de dictator, zouden samenspannen met de erfgenamen van die dictator om de partij opnieuw te verbieden.
De ANV staat voor een links en onafhankelijk Baskenland. De ANV wil dat doel op democratische wijze bereiken - zij verwerpt in haar statuten het gebruik van geweld - en eist van Spanje dat zij haar politieke systeem zo aanpast dat dit ook mogelijk is. De ANV eist, met andere woorden, dat de Basken zelf hun politieke toekomst mogen bepalen. Madrid reageert met een verbod. Niet alleen op de ANV maar op elke organisatie die dit doel nastreeft. Het argument is dat deze organisaties de doelen van ETA nastreven, zonder de door ETA gehanteerde middelen te veroordelen. Dat heet politieke vervolging.
Garzón krijgt tegenwind in de zaak "Xaki, het ministerie van Buitenlandse Zaken van ETA", waarmee hij zoveel glorie meende te halen!
Hij krijgt bericht dat "tot Xaki behoren, niet inhoudt met ETA te collaboreren." Hij krijgt dan ook advies vanuit het Hooggerechtshof een aantal gevangenen vrij te laten. De Regering Aznar is woedend en verwijt het Hooggerechtshof de strijd tegen ETA te "verhinderen".
Twee gevangenen komen onder borg vrij terwijl er 5 gewoon vrij komen
Miriam Campos komt zodoende gewoon vrij terwijl Gorka Martinez en Mikel Egibar eerst elk 10 miljoen pts. borg moeten betalen.
De Magistraat die tot dit besluit kwam voert o.a. aan, "dat Xaki legaal is en in het openbaar werkt". Toch kan hij in de handelingen van de individuele arrestanten authentieke aanwijzingen van criminaliteit merken. Ze moeten dus maar niet op beide oren slapen Mikel Egibar zat dus bijna twee jaar onschuldig in de gevangenis.
De burgemeester van Vitoria Gasteiz, Alfonso Alonso, (PP) heeft, na contact met het clubje Covite (Comité Victimas Terrorismo), voorgesteld om op de monoliet ter ere van de slachtoffers van het terrorisme die in zijn stad zal opgericht worden de naam van Melitón Manzanas toe te voegen.
Manzanas heeft "gezorgd" voor veel slachtoffers van het Terrorisme. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was hij al tewerkgesteld aan de grens in Irún, en daar "ving" hij heel wat mensen op die op de vlucht voor het Nazisme de grens overstaken. Hij leverde ze dan over aan zijn vrienden, de Duitse bezetter! Na de oorlog werd hij de gevreesde chef van de "Brigada Social" en in die functie was hij persoonlijk aanwezig bij het folteren van vele Basken. Hij werd in héél Spanje bekend op 2 augustus 1968 toen een ETA-commando hem neerschoot. Ze hadden aangebeld bij zijn huis, Villa Arana, in Irun en toen hij opendeed, hoorde hij zeggen: "Manzanas, wij zijn van ETA." Er ging een schot af en Manzanas was niet meer.
Op 19 januari 2001 kreeg Manzanas van de Regering Aznar al de medaille van burgerlijke verdiensten. Dezelfde junta zorgde er in augustus 1999 voor dat de zogenaamde Wet van Slachtoffers van het Terrorisme retroactief werd tot precies 1968! Pure provocatie!
Aansluitend bij voorgaande:
In Spanje kunnen verschillende klassen van "slachtoffers van gewapend geweld" onderscheiden worden:
(aldus de geschiedkundige, José Luis Orella in Gara)
Slachtoffers van de Spaanse Burgeroorlog: Sommigen onder hen kregen hun naam vermeld in marmer en op ereplaatsen en zijn nu nog te lezen naast de ingang van vele kerken. Anderen zijn tot op dit ogenblik nog slachtoffer. Zij kwamen terecht in anonieme (massa-)graven en vaak kregen hun resten nooit een beschaafde begrafenis.
Alleen in de provincie Guipúzcoa zouden 5.600 personen terechtgesteld zijn. In Navarra wordt het cijfer 2.789 genoemd. (Volgens Jaime Ignacio del Burgo, die tot de "inrichters" kan gerekend worden, is dit cijfer natuurlijk véél lager.)
Slachtoffers van binnenlandse verbanning: Hier werden tijdens de oorlog en de daaropvolgende dictatuur vooral de republikeinse onderwijzers maar ook andere intellectuelen gestraft. Het zouden er 60.00 geweest zijn, die ofwel geëxecuteerd werden of in de illegaliteit dienden te vluchten.
Slachtoffers van buitenlandse verbanning: Hier is het aantal enorm. Vele kinderen werden "in veiligheid gebracht" in Rusland, waar ze slecht leefden. Na de Burgeroorlog volgde de Wereldoorlog en daarna was het hen financieel onmogelijk nog ooit terug te keren. Het "democratische" Spanje deed hier nooit zijn plicht.
Toevallig vonden in Barcelona de "Dagen over Foltering" plaats, een congres ingericht door het Overkoepelend Orgaan ter Verhindering van Foltering, waaraan 400 personen deelnamen, waaronder TAT, (Torturaren Aurkako Taldea).
Daar werd gevraagd dat Spanje het UNO-protocol zou ratificeren dat het land in 2005 ondertekende. Hierin staat dat in de arrestatiecentra steeds toezicht mag uitgeoefend worden door afgevaardigden van de Verenigde Naties. Maar de Regering Aznar wees alle aanbevelingen van de hand die de toenmalige verslaggever van de VN, de Nederlander Theo Van Boven (Universiteit van Maastricht) aan Spanje gaf. Van Boven sloot in een toespraak de Dagen in Barcelona af, en vertelde daarbij over dat bezoek aan Madrid in 2003 dat "erg gespannen" was en dat erg veel stof deed opwaaien: "Het leek erop dat de Spaanse autoriteiten geobsedeerd waren door de Baskische Kwestie". Ze wilden zelf zijn bezoek plannen en sturen en zeggen welke plaatsen hij mocht bezoeken (en welke niet ) Nadat hij zijn aanbevelingen geformuleerd had wilden ze Van Boven zelfs in diskrediet brengen! In de aanbevelingen stond o.a. dat het incomunicadoregime (isolatie) moest afgeschaft worden en dat de ondervragingen en zelfs de gehele periode van voorarrest gefilmd moesten worden. "Madrid verstuurde mijn aanbevelingen rechtstreeks richting papierbak!" "Amper een maand na mijn bezoek werd de strafwet gewijzigd: het "incomunicadoregime" werd gehandhaafd en de periode kon verlengd worden!"
Interview met Van Boven in de krant Gara van 6 februari 2006:
"Indien degenen die de kwaal van de foltering aanklagen voor het gerecht gedaagd worden zal men de praktijken nooit kunnen uitroeien. In plaats van de klagers het zwijgen op te leggen moet justitie de feiten tot op het bot onderzoeken. Wat in Spanje gebeurt (geen onderzoek instellen maar klagers vervolgen) is een aanslag op de mensenrechten en zelfs op de democratie. De vorige regering (Aznar) ging frontaal in tegen mijn aanbevelingen en wat de regering Zapatero precies gaat doen is niet duidelijk. Het lijkt erop dat ze andere prioriteiten heeft maar van regering veranderen wil niet zeggen dat ook het systeem meteen wijzigt. Op zn minst hebben ze het voordeel van de twijfel. Het probleem van de foltering is zéér complex."
Het Baskisch, ooit "Lingua Navarrorum", wordt het meest bedreigd door de regering van Navarra!
De Regering van Navarra vervangt 5.000 tweetalige berichten door eentalig Spaanse berichten die bestemd waren om door het Ministerie van Sociaal Welzijn, Sport en Jeugd verspreid te worden in de streek van Iruñea. Toch hoort deze streek volgens de taalwet tot de "zona mixta" (de gemengde zone), waar de beide talen gesproken worden. Patxi Telletxea, parlementair van Aralar, noemt de maatregel "beschamend". De minister die verantwoordelijk is voor dit departement zegt bovendien de tweetalige folders te zullen verspreiden in de "Baskischtalige zone". Nochtans zijn deze zones bij wet bepaald. De Regering van Navarra wil de regeling bij decreet wijzigen wat door de rechtbank geweigerd werd. (De rechters zijn blijkbaar nog niet allemaal van PP-huize.)
Behalve de Taal krijgt ook de Baskische vlag het hard te verduren. In Agoitz verplichte de burgemeester de Guardia Civil een Ikurriña, die tussen twee huizen over de straat gespannen was, af te trekken omdat ze "zonder toelating een openbare ruimte bezette". Toen daarop een aantal buren op de straat ging zitten om dit te beletten dreigde de Garde Civique te chargeren! De vlag werd afgetrokken maar in de namiddag hingen er een twintigtal anderen in de plaats.
Drie ex-volksvertegenwoordigers van Batasuna, Arnaldo Otegi, Joseba Permach en Joseba Alvarez verschenene voor het Hooggerechtshof in Madrid. In november 2004 had hun partij, Batasuna, in een volle velodroom, Anoeta, in Donostia hun vredesvoorstel "Orain Herria, Orain bakea" (Nu het Volk, Nu Vrede), bekend gemaakt.
Ze worden beschuldigd van "onwettige bijeenkomst" en "verheerlijking van terrorisme" en, wat Otegi betreft, ook nog "(burgerlijke) ongehoorzaamheid" ! Als een Bask met een vredesvoorstel komt dat de beide landen die Euskadi bezetten, Spanje en Frankrijk ten goede kan komen, dan riskeert hij de gevangenis in te vliegen! Het enige hoopgevende is dat er uit steeds méér hoeken tegen deze anomalieën geprotesteerd wordt.
Arnaldo Otegi hangt nog méér boven het hoofd wegens "verheerlijking van het terrorisme":
Zo sprak hij op 21.12.03 op een herdenking van José Miguel Beñaran "Argala" in Arrigorriaga. Argala liet het leven in de Vuile Oorlog tegen de Basken.
Otegi sprak 9 juli in Zornotza waar 3.000 demonstranten kwamen protesteren omdat hun stadsgenoot, José Mari Sagardui, "Gatza", al 25 jaar in gevangenissen van een democratische, Europese staat zit! Meer bepaald in Jaén II op maximale afstand van Baskenland.
Otegi was op 20 september 2003 aanwezig op een herdenking van Arkaitz Otazua die een week eerder onder dubieuze omstandigheden het leven verloor in een vuurgevecht met de "Baskische" politie op de bergpas van Herrera (Araba).
De Spaanse superonderzoeksrechter, Baltasar Garzón, schreef een tweede boek met memoires, onder de titel "Een wereld zonder schrik".
Net als bij het verschijnen van een vorig boek (een biografie door Pilar Urbano), 4 jaar geleden, wordt Garzón er ook nu weer door collega Fungairiño van beschuldigd "geheimen bekend te maken uit processen die nog hangende zijn." Fungairiño heeft dit in een brief aan de voorzitter van de Strafkamer laten weten.
Bij de voorstelling van zijn boek dient Garzón zijn "waarde collega" meteen van antwoord: "De beschuldiging is buiten alle proporties. Ik verklap geen geheimen, maar uit een mening die gebaseerd is op 17 jaar ondervinding in terrorismebestrijding. Het duo dat kort vóór Kerstmis 2003 een sporttas vol springstof op de trein zette, wilde die tot ontploffing brengen op het ogenblik dat de trein buiten dienst was (in het treinstation van Chamartín, Madrid)." In deze zaak werd in november 2004 nochtans een totaal van 2.788 jaar gevangenis geëist tegen Gorka Loran en Garikoitz Arruarte op beschuldiging van "184 pogingen tot aanslag" omdat er 180 reizigers en 4 bedienden op de trein zouden gezeten hebben of liever van plan waren ooit eens op die trein plaats te nemen.
Evenmin wilde ETA in dezelfde periode veel mensen doden in het skistation van Baqueira Beret. (Peio Alcantarilla bekende in oktober van het voorbije jaar de "aanstichter" te zijn van deze aanslag op het ogenblik dat hij "incomunicado" (in isolatie) gesteld was. Later maakte hij via zijn familiebekend dat hij dit verklaard had opdat de Guardia Civil eindelijk zou ophouden met folteren. Hij had zichzelf toen van kant willen maken om zo uit zijn lijden verlost te worden.
Tevens beweert hij dat het onzeker was dat ETA een slachtpartij zou hebben willen aanrichten in Cuenca met de bestelwagen vol dynamiet die naast de weg in panne werd aangetroffen. Wat zegt de mediageile magistraat om deze beweringen te staven? "Alles werd enkel bekend na ondervragingen van een arrestant in een politiecommissariaat", aldus Garzón.
Hoeveel gedetineerden verschenen in de loop van vele jaren vóór Garzón, nadat ze gedurende dagen gefolterd en gemarteld waren, om zichzelf dan van dodelijke aanslagen te beschuldigen? Garzón bekeek ze meestal niet eens en soms zei hij dat ze logen over de behandeling en dat de aanklachten van foltering tot de "handleiding van ETA" hoorden!
