Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
24-06-2008
We doen ermee wat we willen
Bezoek verboden 24 juni 2003
Maritxu Uzkudun en Maite Pedrosa, mochten op 24 juni 2003 in de gevangenis van Almería (Andalusië) geen bezoek ontvangen. De eerste zit in isolement omdat ze geweigerd had de cel te delen met een gevangene van "gemeenrecht", terwijl de tweede niet uit de cel mocht omdat ze zich solidair verklaard had met Uzkudun. De familie had vóór de aanvang van de reis (van méér dan 1.000 km.) telefonisch toestemming gekregen voor een bezoek, maar eenmaal ter plaatse werden zij aan de poort van de gevangenis van het verbod op de hoogte gesteld!
In maart 1998 verklaarde Maite Pedrosa (gearresteerd 21 maart 1998) dat de Guardias haar een pistool en vingers in de vagina en de anus staken. Zij verloor 14 kilo lichaamsgewicht na 5 dagen ondervraging.
Op 23 juni 2004 wordt bekend gemaakt dat de ex-regeringspresident José María Aznar niet moet komen getuigen voor de onderzoekscommissie van het Spaanse Congres aangaande de aanslag van 11 maart 2004 in Madrid.
Natuurlijk heeft Aznar niets te doen met deze verschrikkelijke zaak. Hij sprak (onder druk zetten?) ná deze aanslag wel met de directeurs van de voornaamste Spaanse kranten. Hij ging bij hen op aandringen om ETA als dader aan te wijzen en Arnaldo Otegi in diskrediet te brengen .
ER LEKT UIT DAT MINISTER ANA DE PALACIO DE BUITENLANDSE AMBASSADES GEBELD HEEFT MET DE BOODSCHAP DE "PISTA ETA" TE BLIJVEN AANHOUDEN. ER LEKT UIT DAT PREMIER AZNAR PERSOONLIJK DE "INTOXICATIEMEDIA" BELDE MET DEZELFDE VERPLICHTING!
De schandalige manipulatie van al dat leed had als enige bedoeling de verkiezingen van enkele dagen later te winnen. Maar het bedrog kwam nét op tijd uit en de Partido Popular verloor de verkiezingen.
Nú wil de PP laten uitzoeken of PSOE de situatie niet gemanipuleerd heeft om een regeringswijziging te forceren! Ze schamen zich nergens voor!
Ziekelijk vijandig tegenover een eventuele onafhankelijkheid van Baskenland 22 juni 2007
Nadat de Britse krant "The Economist" enkele dagen geleden in een hoofdartikel erop wees dat "de opeenvolgende Spaanse regeringen een ziekelijke vijandigheid aangaande een eventuele onafhankelijk van Baskenland vertoonden", voelde Patxo Unzueta zich op 22 juni 2007 in El País geroepen de Britten te wijzen op "het grote onderscheid" tussen de "Ierse kwestie" en het zogenaamde "Baskisch conflict". In Ierland gaat het volgens deze uitgeweken Bask om "een overblijfsel van dekolonisatie. De ontkoppeling van het Eiland, los van het Verenigd Koninkrijk, en een daaropvolgende hereniging met Ulster kan een stabiele oplossing zijn." "In Baskenland echter zou een soevereiniteit voor veel onstabiliteit zorgen, terwijl een autonomistische oplossing veel meer burgers tevreden stelt, zowel nationalisten als niet-nationalisten, dan een onafhankelijkheid." Als dit zo is, waarom verwerpt de PSOE dan een referendum? De Grote Denker van de "onafhankelijke", socialistische "kwaliteitskrant" wijst dan op de vele pogingen om via onderhandelingen tot een einde van ETA te komen. Onderhandeling die ze zelf hebben opgeblazen.
Op 20 juni 2006 werden aan beide kanten van de Muga (grens) twaalf personen gearresteerd. Het ging om een gezamenlijke politieactie van de Spaanse en de Franse Justitie onder leiding van de bekende supermagistraten Fernando Grande-Marlaska, aan Spaanse kant, en Laurence Le Vert, aan Franse zijde. Wij belichten twee van de arrestanten, zoon en/of dochter van Etarras:
Cristina Larrañaga Arando (51 j.)
Enrique Gómez Alvarez, "Korta", verloor op 25 jarige leeftijd het leven na een aanslag door staatsterroristen van het "Batallón Vaco Español". Toen hij zich vervolgd voelde stapte hij in Petit Bayonne in bar Udalaitz binnen (Rue Pannecau) waarna 4 huurlingen binnenkwamen en hem doodschoten. Zijn vrouw, Cristina Larranaga Arando, die op het moment van aanslag zwanger was, werd gearresteerd op 20 juni 2006. Hun zoon, Aratz Gómez zit ver van huis, in Villabona (Asturias) . in de gevangenis.
Ramón Sagarzazu Olazagirre (69 j.)
Een andere arrestant, Ramón Sagarzazu Olazagirre, "Xenpe", diende in 1972 naar het Noorden te vluchten. Naar aanleiding van de Zaak Sokoa werd hij in 1986 gearresteerd en aan Spanje uitgeleverd. Hij werd verbannen naar Kaap Verde en later naar Cuba maar keerde in september 2003 naar zijn geboortedorp, Oiartzun terug. Zijn zoon, Ramón Sagarzazu Olazagirre,zit in Bordeaux. In de gevangenis van Gradignan!
De voorbije dagen gaven de moordenaars van Angel Berrueta antwoord op vragen van het openbaar Ministerie. Ook de buren, klanten en de lijkschouwer kwamen aan het woord. En de schuld wordt al meteen verplaatst! Op de eerste plaats is het de schuld van het "síndrome del Norte", het syndroom van het Noorden. Het is een vreemdsoortige afwijking van Zuiderlingen die in het Noorden bij die verschrikkelijke Basken moeten komen werken. (Lijden aan het syndroom van het Noorden levert ook wat op, nadat de betreffende agent op pensioen ging!) Ook de "woede" die 11-M veroorzaakte had schuld (hoewel die aanslag op de treinstations te Madrid al twee dagen eerder plaatsvond en iedereen intussen wist dat ETA niet verantwoordelijk was.) Ook het feit dat de bakker, volgens de Guardia Civil een "pro-etarra" was, (sympathisant van ETA), liet hem blijkbaar toe iemand te doden . Toen de vrouw, Pilar Rubio, vanuit de bakkerswinkel teruggekomen was, had ze gezegd dat ze "beledigd en bedreigd" was geworden. Daarop trok de Guardia, Valeriano de la Peña, naar de winkel en daar aangekomen zag hij een mes en bloed, en hij dacht dat ze zijn zoon, Miguel José de la Peña, hadden aangevallen! Daarop vuurde hij 3 keer van zeer dichtbij. Verder beweerde de vrouw dat ze zich gedurende de voorbije 8 jaar dat ze er woonden, bekeken en achtervolgd hadden gevoeld door de bakker "Ze waren in staat molotovcocktails naar ons huis te gooien We voelden ons omsingeld, want tegenover de bakkerij lag de Herriko.Taberna (volkskroeg). Hun zoon werd op school "txakurra" genoemd. (Baskisch voor "hond", de bijnaam van de Guardia Civil in Baskenland.) Tijdens haar verklaring had Pilar Rubio een kaart met een afbeelding van Christus voor zich op de grond liggen, als wilde ze zich beschermen tegen de "baarlijke duivel" die ze vermoord hadden. De zoon sprak even zijn mond voorbij toen hij zei dat een politieman hem gezegd had de machete grondig af te wassen!
De verdediging vroeg de vrijspraak, omdat noch vader noch zoon de bedoeling hadden iemand te doden .
Buren, klanten en voorbijgangers gaven een heleboel details over de actie. Zo hadden ze Pillar Rubio "moordenaar" en "etarra" horen schreeuwen. Berrueta had daarop geantwoord "ga naar buiten en laat me met rust." Toen de Guardia Civil de dodelijke schoten had afgevuurd en naar buiten kwam, was hij heel rustig. Een andere klant was samen met de Guardia en zijn echtgenote de winkel binnen gegaan en daarbij had de echtgenote gezegd dat "hij die hoerenzoon zou neerschieten." Eens terug buiten had de Guardia tegen zijn vrouw gezegd: "Zwijg, jij bent de schuld van alles." Verder heeft iemand gezien dat Berrueta wilde vluchten en zich wilde verschuilen achter zijn toonbank en dat de zoon hem doodstak, waarop de vader drie keer schoot. De lijkschouwer beweert dat de twee messteken van de zoon dodelijk waren en rechtopstaand tegenover elkaar toegebracht werden. De schoten die erop volgden werden vanuit een hogere positie afgevuurd.
Op 19 juni 2004, een zaterdag, had een hommage plaats ter ere van allen die door het Francoregime verplicht werden dwangarbeid uit te voeren. Om 13.00 u werd een beeldhouwwerk van 2.000 kilogram (creatie van Xabier de Zerio) onthuld met een herdenkingstekst in het Euskara, het Castilliaans, het Catalaans en het Gallego.
Dit aspect van de repressie en de epuratie door de franquisten is lange tijd bedekt gebleven onder de mantel van het absolute stilzwijgen. Het gaat om een minder bekende periode in de geschiedenis van Euskal Herria. Vanaf 1939, en dit voor 4 jaar lang, werkten 2000 dwangarbeiders, aan de baan tussen Igari-Igal en Bidankoze-Vidángoz, in onwaarschijnlijkmensonterende omstandigheden. Zij moesten er tussen de twee steden een weg van 7,5 kilometer aanleggen.Een getuige vertelde dat de dwangarbeiders, die bijna omkwamen van de honger, vochten om het varkensvoer van de nabijgelegen boerderij.
Een paar jaar geleden namen twee profesoren, een socioloog en een antropoloog de taak op zich om de herinnering weer levendig te maken. Het gaat om hier Fernando Mendiola, Edurne Beaumont, Hortensia Serrano en Maite Huarte.
Opmerkelijk artikel van José Luis Alvarez, "Txillardegi" in Gara
José Luis Alvarez, "Txillardegi" De Stilte verbreken
Op 18 juni 2002 verschijnt in de krant Gara een opmerkelijk artikel van de hand van de schrijver en medeoprichter van ETA, José Luis Alvarez, "Txillardegi".
De buitengewoon gespannen en bedreigende situatie waarin Euskal Herria op dit ogenblik verkeert, en de wil om de zaken niet nog complexer te maken, heeft meerdere nationalisten (onder wie ikzelf) ertoe gebracht te zwijgen om niet voor ongewilde implicaties, misverstanden of mogelijke polemieken te zorgen. Maar sommigen zouden kunnen denken dat het lafheid is als ik op dit ogenblik niet op mijn beurt mijn pen boven haal.
De Spaanse regering wil (met behulp van de Franse) en van de antiterroristische golf die Bush orkestreert, een moderne Endlösung stellen aan het Baskisch Probleem. Op het niveau van de Spaanse Staat functioneert een écht anti-Baskische front, gebaseerd op de totale symbiose van het fascistoïde rechts van Aznar, met het rechtse ex-Catalaans van Pujol en het pseudo-links van Zapatero. Izquierda Unido vormt de enige uitzondering in de woestijn, een eerbare uitzondering wil ik hier nu nog maar eens toejuichen. Maar we moeten de schuldigen niet enkel buiten Baskenland zoeken. Wat in Navarra gaande is, kan een karikatuur genoemd worden, wreed maar waarachtig. De aanval op alles wat Baskisch is, gebeurt in Navarra openlijk met de steun van President Sanz, bisschop Sanz, rector Pérez Prados en dank zij de koppige medewerking van bekende spijtoptanten en van eminente oprichters van het Forum van Ermua. Wat de voorbije weken gebeurde, deed me denken aan een voorval uit 1960. Toen maakte het fameuze document, ondertekend door 339 priesters, dat uitging van Iñaki Azpiazu uit Azpeitia, maar opgesteld in Noord-Baskenland, duidelijk dat er in Baskenland iets nieuws gaande was. (Door het clandestien verspreiden ervan kwam ikzelf in de gevangenis van Martutene terecht.) De officiële Baskische politiek ging uit van de PNV en van Leizaola in ballingschap. De toekomst leek hopeloos, net zoals ze nu hopeloos lijkt. Nu zijn het 358 priesters die openlijk aanklagen wat ons volk opnieuw te lijden heeft onder het mom van de "antiterroristische" prioriteit. Vanuit de "Baskische Autonome Regering" van Lakua die zichzelf "nationalistisch" noemt, wordt onze taal ondermijnd en zijn er steeds meer en meer eentalige Spaanse functionarissen. Zo werden er door de Regering Ibarretxe 1.700 plaatsen opengesteld zonder dat er enige linguïstische eis gesteld werd. Het ging dan ook nog om mensen die rechtstreeks met zieken in aanraking komen. In de streek van Gernika zijn er geen Baskischsprekende rechters. Dit heeft geleid tot een staking van 1.319 Baskischsprekende Bizkayers. Verzint men gelijkaardige dingen in België of in Zwitserland?
Maar keren we terug tot 1960. ETA, dat nog helemaal geen geweld gebruikte, werd volledig gemarginaliseerd, want de aanvaarding van de organisatie zou tot een breuk tussen de PNV en de PSOE kunnen leiden en een eind aan het "Pact van Bayonne". Want het akkoord was ongeveer zo: de rechtse Basken voor de PNV, de linkse voor de PSOE, want de linkse Basken zijn Spanjaarden. Nu wil men hetzelfde principe toepassen, maar het werkt steeds slechter. De Linkse Nationalisten, met al hun fouten en gebreken waarover we nu niet willen spreken, vormen een groep waarmee rekening gehouden moet worden. Van de andere kant is er het ultra-Spaanse nationalisme dat ten zuiden van de Ebro regeert en dat van de PSOE een schoothondje van de PP heeft gemaakt.
Nu een pact sluiten met de PSOE is hetzelfde als een pact sluiten met Aznar. Hun enige doel is het liquideren van de Baskische Natie als politiek subject. Het enige dat ons nu kan interesseren, is het op gang brengen van een proces van zelfbestuur, los van Spanje en van Frankrijk, in een staat die Nafaerroa, Navarra, Euskadi, Euskaria zal heten of eender welke naam zal dragen waarvoor het Baskische volk gekozen heeft. De basis voor dit proces moeten dringend gelegd worden. Een voorwaarde voor het op gang brengen, is een sociaal klimaat zonder geweld, noch legaal, noch als antwoord. We moeten er ons bewust van zijn dat Madrid niet wil horen of spreken van een pact met ETA, noch van vrijlating van gevangenen. Madrid wil repressie en spanning. Het was duidelijk dat bij de dood van Geresta, tijdens het bestand in 1999, in een totaal van provocaties, georkestreerd door de toenmalige Minister van Binnenlandse Zaken, Mayor Oreja, Madrid enkel de schaamteloze wens had dat ETA opnieuw zou beginnen. Het is niet waar dat Madrid "Vrede" wil. Wat Madrid wél wil, is het einde van ETA, van HB, de PNV, EA , etcetera. Madrid wil het totale einde van de Baskische Nationale Beweging. Madrid wil de sluiting van GARA, van "Egunkaria", van de bars en lokalen die het linkse nationalisme ten dienste staan. Daarna zullen de Batzokis (clubhuis PNV) volgen, de elkartetxes (clubhuis EA) en de culturele verenigingen. Madrid wil dat alles verdwijnt dat zich verzet tegen de knieval voor de Overwinning van Spanje, zoals op 1 april 1939. Madrid wil een fascistische overwinning op ons allemaal. Maar ik heb het voorgevoel dat er een nieuwe politiek-cultureel-militaire Baskische Beweging opbloeit, zoals in de jaren 60, meer Euskaldun dan de huidige, kritischer, sterker. Daarom geloof ik echt dat een bestand dat van ETA uitgaat de druk onder abertzales sterk zou reduceren en de vitterij tussen "gewelddadigen" en democraten zou doen afnemen. Het politieke discours van Aznar zou niets méér zijn dan wat het is: het discours van het pure Franquisme. Ons Volk is er de laatste tientallen jaren enorm op vooruitgegaan, vooral dank zij de kracht en de opoffering van ETA en van het linkse nationalisme. Maar de tijden veranderen. De opbloei van 2002 zal zelfs geen kopie zijn van die van 1960. Dat kan ze niet zijn, en dat moet ze niet zijn. We leven nu in de periode van de informatica, van ondertitelde toespraken. We hebben een intelligente strategie nodig. De opbloei zal sterk zijn, doof voor de gezangen van autonomistische sirenes en in de richting van een proces naar zelfbestuur gaan.
Op 17 juni 2003 worden in Itoitz, in het centrum van Navarra, 23 personen gearresteerd bij een poging te beletten dat de huizen van het dorp met de grond gelijk gemaakt worden, om daarna het dal vóór de stuwdam vol te laten lopen. Ze zullen donderdag al voor de rechter verschijnen op beschuldiging van "ongehoorzaamheid aan de overheid".
Ondanks het hermetisch afsluiten van het dorp door de Guardia Civil en de Politie van Navarra, lukten toch zes personen erin zich op te sluiten in een soort bunker.
Iets over 14.00 uur ging het eerste huis tegen de vlakte. Heel wat inwoners konden hun tranen niet bedwingen toen ze beseften dat ITOITZ nu wel definitief van de landkaart zou verdwijnen.
Na drie dagen afbreken begonnen de bulldozers aan de bunker. Als de actievoerders de brandweer niet hadden gebeld om hen te komen ontzetten waren ze gewoon onder het puin terechtgekomen!
Op 16 juni 2001, eenentwintig jaar na datum, staan 10 Guardia Civiles terecht voor de foltering van 7 inwoners van Zornotza in 1980. Er wordt tegen hen tussen 6 en 36 jaar gevangenis geëist. Hun gemeente, Zornotza, stelt zich burgerlijke partij. Ten gevolge van hun toenmalige verklaringen (onder foltering) werden zes van de zeven beklaagden toch zwaar veroordeeld:
Zabala zat 6 maanden. Juan Luis Irakulis zat 1 jaar en 5 maanden. Urrutia: 12 jaar. Fernando Irakulis en Ernesto Alberdi zitten nog steeds vast hoewel de ¾ van hun straf om is.
Zabala heeft het op dit ogenblik nog moeilijk om erover te vertellen: De binnenkomst in La Salve (Gevangenis van Bilbao) was "triomfaal". We moesten spitsroeden lopen onder een regen van slagen. Zes Guardias speelden een soort roulette met mij. Ze deden me vallen en begonnen me dan te slaan, in de zij en de ribben te trappen en op me te springen tot ik bijna het bewustzijn verloor. We moesten het Falange-lied "Cara al Sol" zingen. Ze zetten hun tricornio (hun rare hoedje) op ons hoofd en maakten fotos. Ze haalden de trekker over van ongeladen revolvers. Ze "knipten" mijn haren met een mes. Ze probeerden in mijn borst te steken met soort een puntige boor ( de taladro), maar die brak. Op een keer bonden ze me vast aan een tafel, en sloegen met een rubberstok op mijn voetzolen. Eén van hen nam mijn hoofd vast en goot de pelletjes van de zonnebloempitten, die ze aten, in mijn mond. We werden zelfs voor valse rechters gebracht en bij valse dokters. Dit alles duurde acht dagen. In Madrid gaven ze ons heel veel zalf (pomada) om de zwellingen te laten verminderen.(para que se nos bajara el hinchazón) Toen we er aankwamen, was mijn hoofd dubbel zo dik dan normaal. Toen we voor de rechter moesten komen, gaf één van de Guardias die we later leerden kennen vooraf nog een pak slaag.
Juanjo Larrinaga werd eerst aangepakt in de kazerne van Zornotza, La Salve, Durango, Gernika en terug in Bilbao. In Durango namen ze me mee naar hun bar. Ze zetten een vuilbak op mijn hoofd en begonnen me toen te beledigden, te slaan en te bespuwden. Hieraan deden ook hun vrouwen en kinderen mee. Ze namen me mee naar een hok waar een hond zat. Urenlang sloegen ze mij en zetten ze de hond tegen mij op. Regelmatig verloor ik het bewustzijn. Terug in La Salve sloegen ze me gedurende zes dagen, soms met baseballknuppels. Daar deden ze ook "la barrera" (het ondersteboven ophangen aan een staaf die tussen de gebonden handen en voeten gestoken wordt) en "el baño" (het met het hoofd onderdompelen in een kuip water met uitwerpselen.) Toen hadden ze voldoende verklaringen van mij om me gedurende 20 jaar in de gevangenis te stoppen."
De Guardia Civiles beweren zich niets meer te herinneren. Ze zeggen zelfs dat ze nooit iemand hebben mishandeld. Eén van hen zegt dat hij de arrestanten altijd als persoon respecteerde.
Eén dag na de ondertekening van de 'Acuerdos de la Castellana'
Tomás Pérez Revilla GAL slaat toe 15 juni 1984
Tomás Pérez Revilla werd geboren te Bilbao op 17 december 1937. Toen hij 3 jaar was stierf zijn vader, een republikeins militant, in de gevangenis van Montjuich. In 1966 werd Revilla vrijwilliger voor ETA. Hij werd het slachtoffer van de doodseskaders van GAL op 15 juni 1984. Hij overleed aan zijn verwondingen op 28 juli 1984.
Alles begon op 22 mei 1984. Op die dag kwam de Franse politiecommissaris Roger Boslé een ontmoeting op het spoor tussen Jean Philippe Labade en José Amedo op de 'col de Ibardin, 20 kilometers van Hendaya. De mannen van Boslé namen fotos van de Spaanse subcommissaris José Amedo en van de Franse huurling Jean Philippe Labade, onder contract bij GAL. Na een paar dagen onderzoek werd de nummerplaat van de wagen geïdentificeerd als behorende tot de Jefatura Superior de Policía de Bilbao. Een drietal weken later, op 15 juni 1984, verscheen GAL opnieuw ten tonele in het zuidoosten van Frankrijk. Omstreeks 12:00 u werd een explosie gehoord op de Avenue Carnot te Biarritz toen een motorbestuurder een wagen inhaalde. In de wagen zaten Tomás Pérez Revilla en Ramón Orbe Etxeberría. Balans: Revilla en Orbe werd zeer ernstig gekwetst. Revilla overleed aan zijn verwondingen op 28 juli 1984.
De dag voor de aanslag door de doodseskaders van GAL was er in Madrid een Frans-Spaanse topbijeenkomst geweest tussen de socialistische ministers José Barrionuevo (ESP) en Gastón Deferre (FR).
De dag na de aanslag werden de daders, Jean Philippe Labade en de huurlingen Patrick de Carvalho, Roland Sampietro en Jean Pierre Bounin, opgepakt. Uit de verklaringen van Labade zelf, en van zijn ex-vrouw Jeannete Cassiede, bleek dat hij de verbindingsman was tussen de koepel van Binnenlandse Zaken in Spanje en de huurlingen die opereerden voor GAL. Portugese politiediensten hadden in 1985 ook ontdekt dat Labade 4 Portugese burgers had geronseld om een reeks aanslagen tegen Etarras voor te bereiden. Volgens de Portugese Justitie bleek uit verklaringen dat in de rekruteringszaak José Amedo en Míchel Domínguez betrokken waren, en dit in samenwerking met de geheime diensten van Portugal, de DINFO (Divisão de Informações).
De moord op Tomás Pérez Revilla was niet de eerste poging. Al in 1976 werd hij, zijn vrouw Felisa Zubiñaga en een zoon beschoten door een ander doodseskader, het Batallón Vasco Español(BVE), met machinegeweren Ingram M-10. Beide volwassenen werden toen zwaar gewond.
Frankrijk gaat door de knieën voor het staatsterrorisme van Spanje
Acuerdos de la Castellana 14 juni 1984
De strategie van de vuile oorlog (GAL of staatsterrorisme) zou als bijkomende bedoeling gehad hebben om de Franse regering onder druk te zetten om de Baskische vluchtelingen wat minder te ontzien (dit is eufemistisch uitgedrukt). In juni 1984 werd er tussen het diplomatieke corps van Frankrijk en Spanje een akkoord voorbereid. Op 14 juni 1984 ondertekenden de Buitenlandministers van beide staten, Gaston Deferre en José Barrionuevo het akkoord "Acuerdos de la Castellana". Dit akkoord hield in dat vanaf nu deportaties mogelijk waren van politieke vluchtelingen naar Latijns-Amerikaanse landen, dat zware beperkingen werden gehanteerd om het statuut van politiek vluchteling te verkrijgen, en als er toch verblijfsvergunningen zouden worden uitgereikt, dit zover mogelijk buiten Iparralde zou zijn. Het akkoord voorzag ook in uitleveringen aan Spanje, omdat dit land "democratisch" zou geworden zijn (de democratie van de doodseskaders waarschijnlijk).
drie Baskische priesters neergeschoten 14 juni 2002
Op 14 juni 2002 publiceert La Vanguardia een artikel van de aristocraat José Luis de Vilallonga (overleden 30 augustus 2007). De de in zijn naam en het feit dat de Vilallonga biograaf van de Spaanse koning is, maakt het stukje misschien interessant.
Vilallonga streed in de Burgeroorlog aan de zijde van de Franquisten en nog wel in een executiepeloton. Nú drijft hij de spot met de Baskische clerus en vertelt hij hoe ze gearresteerd en gefusilleerd werden. De beul gaat verder en weet dat, nét zoals de gearresteerde ETA-leden van nu, ook de priesters het in hun broek deden van angst als ze in vijandelijke handen vielen. Op een keer liet hij drie Baskische priesters vluchten toen ze al op weg naar hun dood waren. Gedurende lange tijd voelde ik mij gelukkig deze drie levens gered te hebben. Nu is dat gevoel véél minder. Ik begon later te denken dat één van hen later misschien welMonseigneur Setién was geworden, het grote giftige serpent. Ik weet niet of één van de drie bisschop is geworden, maar indien dit zo is zou ik het me nooit vergeven hebben.
En dan begint de biograaf van de Spaanse koning zijn mening te ventileren over de Basken: Ze werden ons steeds een beetje als primaten voorgesteld, maar erg adellijke, eerbare en goede mensen. In werkelijkheid zijn ze dit niet. Als voorbeeld zet hij er enkelen op het voorplan:
De glibberige Arzalluz (voormalig voorzitter van de PNV). De gladde Atutxa (Voorzitter Baskisch Parlement)
Jon Imaz heeft zijn genetische bloedverwantschap met de rioolratten die op zijn gezichtgeschilderd staan. Josu Ternero (Baskisch parlementair) en Otegi (Batasuna-woordvoerder), De eerste een moordenaar, de tweede die tot moorden aanzet. Er is geen enkele fatsoen, niet in woorden, niet in daden. Bovendien zijn het laffe mensen. (Dit zegt de biograaf van de Spaanse Koning dus over anderen!)
José Benigno Rey, Pepe Rei, was voormalig hoofd van het journalistieke onderzoeksteam bij de krant Egin, en na de sluiting hoofdredacteur bij het tijdschrift Ardi Beltza (zwart schaap). In een politierapport van de UCI (Centrale Onderzoekseenheid), gedateerd 15 februari 1999, staat te lezen dat de journalist samenwerkte met de gewapende organisatie, dat zijn activiteiten veraf stonden van het journalistieke werk en dat hij het tijdschrift gebruikte om doelwitten voor ETA te selecteren. Garzón voegde daar aan toe dat het magazine geen enkele belangstelling voor nieuwsfeiten toonde, tenzij voor ETA. Na beroep werd Pepe Rei, na vijfmaanden cel, op 13 juni 2001 vrijgelaten op last van het Vierde Hof dat argumenteerde dat er geen indicatie was van welke crimineel feit ook dat hij zou gepleegd hebben. Opnieuw werd een intense haatcampagne tegen het Vierde Hof opgezet, door de regimepers en door de publieke machthebbers. De haatcampagne had ditmaal succes. Op 6 februari 2002, trad het Vierde Hof schoorvoetende de thesis van Garzón bij en argumenteerde de beslissing als volgt: Nieuwe feiten hebben aangetoond dat Pepe Rei in zijn magazine mensen stigmatiseerde en op die manier eigenlijk doelwitten voor ETA selecteerde.
Op 12 juni 2002 zitten nog steeds ongeveer 120 Baskische gevangenen in de cel, ondanks het feit dat ze ¾ van de straf achter de rug hebben. "Noizko?" ("Tot wanneer") heet het recent opgerichte platform dat zich het lot van deze gevangenen aantrekt. Onder de sympathisanten die het document van Noizko ondertekenden bevindt zich ook de Realspeler Aitor López Rekarte.
"De Grondwet en de Spaanse wetten duiden aan dat de gevangenis er is om de gevangenen her op te voeden en dat dit op een progressieve manier. Daarvoor zijn er toestemmingen en de voorwaardelijke in vrijheid stelling. Eén van de voorwaarden voor dit laatste te bereiken is het bekomen van de "derde graad" (gevangenschap) . Maar er is geen enkele Bask die van deze "derde graad" geniet, want de parameters die de Staat hanteert zijn subjectief. Toch zullen de gevangenen geen enkel probleem hebben zich in hun dorp of gemeenschap te herintegreren. Gevangenen blijven vasthouden nadat ze hun straf uitzaten, draagt niet bij tot de normalisering die dit volk nodig heeft.
Op 11 juni 1980 verdween Miguel Etxebarria Alvarez Naparra of Bakunin die als politiek vluchteling in het Noorden leefde, spoorloos van de aardbodem. Het waren de gloriedagen van de vuile oorlog tegen de Basken, en het Batallón Vasco Español eiste meteen de ontvoering en de moord op. De huurling, Gilbert Perret, zou hierbij betrokken zijn.
Omdat de familie wilde weten waar zijn lichaam gebleven was, dienden ze in september 1999 een aanklacht in wegen illegale ontvoering en terroristische moord, om op die manier tot een ondervraging van Perret te komen. Op 31 maart 2004 weigerde het Hoog Gerechtshof deze eis. Op 19 november 2004 raakte bekend dat volgens de Spaanse Justitie niet kon bewezen worden dat Perret actief deelnam aan de ontvoering en dat niet kon bewezen worden dat Naparra verdwenen is en dood.
Op een berg boven Lizartza kreeg Miguel Etxebarria Alvarez een sobere gedenksteen in een weide, van waaruit hij een prachtig zicht heeft over de Baskische groene jachtvelden waarvan hij zoveel hield.
Vuurgevecht tussen een ETA-commando en de Ertzaintza
ETA-communiqué 11 juni 2004
Na het vuurgevecht van 14 september 2003 op de prachtige bergpas Puerto de Herrera, het "Balkon van de Rioja" genoemd, bleven er heel veel vragen onbeantwoord. Twee Ertzainas geraakten daarbij gewond, terwijl Arkaitz Otazua om het leven kwam. De Baskische Regering was bijzonder karig met informatie en dat voorspelde niet veel goeds. Nu komt ETA met haar versie en daarbij geeft de gewapende organisatie zelfs een situatieschets. Volgens de eigen versie verloor Arkaitz niet het leven tijdens het vuurgevecht, maar werd hij na afloop met een tiental kogels in de rug geschoten. ETA geeft wel toe dat het commando van drie "activisten" op de plaats aanwezig was met de bedoeling een actie tegen de Baskische politie te organiseren. Het lijk werd dus helemaal niet "pas de volgende dag ontdekt". Twee getuigen die er even later voorbijkwamen, bevestigden trouwens dat de ambulance kort nadien aankwam en vlak tot bij het lijk reed.
Miguel Etxebarria Alvarez Naparra 11 juni 1980
Op 11 juni 1980 verdween Miguel Etxebarria Alvarez Naparra of Bakunin die als politiek vluchteling in het Noorden leefde, spoorloos van de aardbodem. Het waren de gloriedagen van de vuile oorlog tegen de Basken, en het Batallón Vasco Español eiste meteen de ontvoering en de moord op. De huurling, Gilbert Perret, zou hierbij betrokken zijn.
Omdat de familie wilde weten waar zijn lichaam gebleven was, dienden ze in september 1999 een aanklacht in wegen illegale ontvoering en terroristische moord, om op die manier tot een ondervraging van Perret te komen. Op 31 maart 2004 weigerde het Hoog Gerechtshof deze eis. Op 19 november 2004 raakte bekend dat volgens de Spaanse Justitie niet kon bewezen worden dat Perret actief deelnam aan de ontvoering en dat niet kon bewezen worden dat Naparra verdwenen is en dood.
Op een berg boven Lizartza kreeg Miguel Etxebarria Alvarez een sobere gedenksteen in een weide, van waaruit hij een prachtig zicht heeft over de Baskische groene jachtvelden waarvan hij zoveel hield.
Artikel 196 van het Gevangenisreglement Toepassen! 10 juni 2003
Etxerat eist op 10 juni 2003 de vrijlating van Bautista Barandalla en Jose Inazio Goikoetxea in toepassing van artikel 196 van het Gevangenisreglement: "vrijlating wegens ongeneeslijke ziekte". Goikoetxea zit (in 2003) bovendien al 22 jaar in de cel en heeft nog slecht één jaar te gaan. Er werden twee tumoren bij hem vastgesteld en hij moet chemo- en radiotherapie krijgen.
Joseba werd in Bilbo-Bilbao op 21 april 1959. De familie aan moeders kant was Abertzale, zijn vader was een communist uit Valladolid, en verbannen tijdens de Spaanse burgeroorlog. Tijdens zijn opleiding in het instituut Txurdinaga sloot hij aan bij een organisatie van abertzalestudenten en bij culturele en politieke groeperingen, EHAS, HASI en ASK.
Na zijn studies werkte hij op diverse plaatsen. Om de een of andere reden was de politie er achter gekomen dat hij vrijwilliger was van ETA. In 1980 werd hij gearresteerd en viel ten prooi aan de beruchte Billy el Niño, een alias voor Juan Antonio González Pacheco. Joseba beschrijft zijn verblijf in het commissariaat als een hel. Wie regelmatig mijn blog of mijn webstek leest, weet wat dit betekent.
Van toen af begon een trieste reis naar diverse Spaanse gevangenissen. Hij nam deel aan 6 hongerstakingen. Een paar dagen voor zijn dood, in de gevangenis van Herrera de la Mancha, voelde hij zich onwel. De gevangenisdokter stelde, zonder onderzoek, als diagnose een verkoudheid vast en schreef een hoestsiroop voor. Op 9 juni 1986 vonden de cipiers hem dood in zijn cel. De autopsie onthulde als doodsoorzaak tuberculose, één long totaal kapot en de andere voor de helft aangetast. De familie diende klacht in om de verantwoordelijken voor zijn dood te laten straffen, maar de betrokkenen werden vrijgesproken (iets anders gedacht?)
Bij de thuiskomst van zijn stoffelijke resten in Arenal de Bilbo vond de politie er niets beter op dan de familieleden en vrienden die de kist droegen met de wapenstok te lijf te gaan. De menigte werd met geweerschoten uit elkaar gedreven.
Arnaldo Otegi, de leider van Batasuna, die van plan was om 12:00 u een persconferentie te geven in een hotel in Donostia, werd door de politie gearresteerd. De arrestatie is het gevolg van een order door Audiencia Nacional die vandaag de beraadslaging beëindigde over een proces in beroep van gisteren 7 juni 2007. Daarin werd het vonnis van 15 maanden cel en 7 jaar en 3 maanden ontzetting uit zijn burgerrechten bevestigd. Het delict bestond er in dat hij in december 2003 had deelgenomen aan een hommage voor José Miguel Beñaran, Argala. Dat is volgens de rechtbank verheerlijking van het terrorisme. Otegi werd om 13:00 u overgebracht naar de gevangenis van Martutene.
Als aanklacht tegen de arrestatie van Otegi heeft de Izquierda Abertzale voor 9 juni 2007, een protestmanifestatie samengeroepen om 19:30 u in de geboorte- en woonplaats van Otegi te Elgoibar.
Joan Tardá (ERC): "El Estado opta por la venganza y no la justicia" De Staat opteert voor wraak, niet voor gerechtigheid
Pernando Barrena (Batasuna): "Es una detención de máxima gravedad" Dit is een arrestatie van uiterste ernst.
Arnaldo askatu! Arnaldo vrij! 9 juni 2007
Terwijl 3000 manifestanten, uit de meeste politieke partijen marcheren door de straten van Bilbao en Pamplona om te protesteren tegen ETA, had Izquierda Abertzale verzamelen geblazen in Elgoibar, de woonplaats van Arnaldo Otegi. Ze waren niettegenstaande het bijzondere ongure weer met meer dan 1000. Het orderwoord was: Prozesu demokratikoaren alde", Voor een democratisch proces!
Joseba Permach nam het woord na de betoging en verzekerde dat de arrestatie van Otegi geen toeval was. Hij verwees ook naar de onderhandelingen tussen ETA en de regering, iets waarover de regering in alle toonaarden zwijgt. Op die onderhandelingen vertolkte ETA de wens van de bevolking door politieke eisen op tafel te leggen. Eisen die het volk bezighouden. Dit deed de deur dicht voor de PSOE. Er was niet eens een begin gemaakt van de onderhandelingen. Om te onderhandelen moet je met twee partijen zijn die allebei een duurzame oplossing nastreven.
Txabi is één van die onvergetelijke figuren in loop van de geschiedenis van een volk. Hij werd geboren te Bilbo-Bilbao op 14 oktober 1944, en kende geen gemakkelijke jeugd. Zijn vader, uit Bizkaia, stierf toen hij 10 jaar was en zijn moeder, uit Alava, bleef alleen achter met 4 zonen. Txabi, de derde zoon, en de familie leefde in armoede. Hij had ook te kampen met bronchitis en astma. In 1962 schreef hij zich in aan de faculteit van Economische Wetenschappen te Sarrico, waar hij al vlug een briljante studentenleider werd. Hij promoveerde als nummer 1 van zijn promotie.
Hij combineerde zijn studies met zijn leiderschap in de universitaire studentengemeenschap, met zijn lidmaatschap van ETA en met de studie van programmeuranalist in de informatica aan de academie van Bilbo. Hij was ook een fervente aanhanger van de literatuur, in het bijzonder van de poëzie, met voorkeur voor Whitman, Neruda en Shakespeare.
De jaren 1967-1968 waren jaren van een intense activiteit in de ETA. Txabi was opgeklommen tot directielid en leidde de 5de Assemblee, waar hij een fundamentele indruk op naliet. Organisatorische noodzakelijkheden dwongen hem er toe in de clandestiniteit te gaan. Op 7 juni 1968 was hij, samen met zijn kompaan Iñaki Sarasketa, met een wagen met valse nummerplaten op weg naar een afspraak in Donostia. Bij een wegcontrole, door de Guardia Civil, vuurde Xabi een dodelijk schot af op de agent, Jose Angel Pardines Arcay (het eerste dodelijke slachtoffer van ETA). Beiden vluchtten ze naar Tolosa, waar ze zich schuilhielden in een woning. Na een paar uur dachten zij dat de woning verbrand was, ontdekt was en namen de benen. In Benta Haundi, niet ver van Tolosa, werden zij door het gealarmeerde 551ste Commando van de Guardia Civil tegengehouden. Bij Txabi werden valse identiteitspapieren gevonden en bij zijn kompaan een wapen. Er ontstond een schermutseling waarbij Iñaki Sarasketa kon ontsnappen. Txabi was door een handvol Guardias op de grond gegooid en sloegen er op los. Terwijl Iñaki Sarasketa er in slaagde via de bergen te ontkomen, hoorde hij verscheiden schoten die een einde stelden aan het leven van Txabi Etxebarrieta.
Txabi was het eerste dodelijke slachtoffer in de rangen van ETA.
