Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
18-06-2008
Opmerkelijk artikel van José Luis Alvarez, "Txillardegi" in Gara
José Luis Alvarez, "Txillardegi" De Stilte verbreken
Op 18 juni 2002 verschijnt in de krant Gara een opmerkelijk artikel van de hand van de schrijver en medeoprichter van ETA, José Luis Alvarez, "Txillardegi".
De buitengewoon gespannen en bedreigende situatie waarin Euskal Herria op dit ogenblik verkeert, en de wil om de zaken niet nog complexer te maken, heeft meerdere nationalisten (onder wie ikzelf) ertoe gebracht te zwijgen om niet voor ongewilde implicaties, misverstanden of mogelijke polemieken te zorgen. Maar sommigen zouden kunnen denken dat het lafheid is als ik op dit ogenblik niet op mijn beurt mijn pen boven haal.
De Spaanse regering wil (met behulp van de Franse) en van de antiterroristische golf die Bush orkestreert, een moderne Endlösung stellen aan het Baskisch Probleem. Op het niveau van de Spaanse Staat functioneert een écht anti-Baskische front, gebaseerd op de totale symbiose van het fascistoïde rechts van Aznar, met het rechtse ex-Catalaans van Pujol en het pseudo-links van Zapatero. Izquierda Unido vormt de enige uitzondering in de woestijn, een eerbare uitzondering wil ik hier nu nog maar eens toejuichen. Maar we moeten de schuldigen niet enkel buiten Baskenland zoeken. Wat in Navarra gaande is, kan een karikatuur genoemd worden, wreed maar waarachtig. De aanval op alles wat Baskisch is, gebeurt in Navarra openlijk met de steun van President Sanz, bisschop Sanz, rector Pérez Prados en dank zij de koppige medewerking van bekende spijtoptanten en van eminente oprichters van het Forum van Ermua. Wat de voorbije weken gebeurde, deed me denken aan een voorval uit 1960. Toen maakte het fameuze document, ondertekend door 339 priesters, dat uitging van Iñaki Azpiazu uit Azpeitia, maar opgesteld in Noord-Baskenland, duidelijk dat er in Baskenland iets nieuws gaande was. (Door het clandestien verspreiden ervan kwam ikzelf in de gevangenis van Martutene terecht.) De officiële Baskische politiek ging uit van de PNV en van Leizaola in ballingschap. De toekomst leek hopeloos, net zoals ze nu hopeloos lijkt. Nu zijn het 358 priesters die openlijk aanklagen wat ons volk opnieuw te lijden heeft onder het mom van de "antiterroristische" prioriteit. Vanuit de "Baskische Autonome Regering" van Lakua die zichzelf "nationalistisch" noemt, wordt onze taal ondermijnd en zijn er steeds meer en meer eentalige Spaanse functionarissen. Zo werden er door de Regering Ibarretxe 1.700 plaatsen opengesteld zonder dat er enige linguïstische eis gesteld werd. Het ging dan ook nog om mensen die rechtstreeks met zieken in aanraking komen. In de streek van Gernika zijn er geen Baskischsprekende rechters. Dit heeft geleid tot een staking van 1.319 Baskischsprekende Bizkayers. Verzint men gelijkaardige dingen in België of in Zwitserland?
Maar keren we terug tot 1960. ETA, dat nog helemaal geen geweld gebruikte, werd volledig gemarginaliseerd, want de aanvaarding van de organisatie zou tot een breuk tussen de PNV en de PSOE kunnen leiden en een eind aan het "Pact van Bayonne". Want het akkoord was ongeveer zo: de rechtse Basken voor de PNV, de linkse voor de PSOE, want de linkse Basken zijn Spanjaarden. Nu wil men hetzelfde principe toepassen, maar het werkt steeds slechter. De Linkse Nationalisten, met al hun fouten en gebreken waarover we nu niet willen spreken, vormen een groep waarmee rekening gehouden moet worden. Van de andere kant is er het ultra-Spaanse nationalisme dat ten zuiden van de Ebro regeert en dat van de PSOE een schoothondje van de PP heeft gemaakt.
Nu een pact sluiten met de PSOE is hetzelfde als een pact sluiten met Aznar. Hun enige doel is het liquideren van de Baskische Natie als politiek subject. Het enige dat ons nu kan interesseren, is het op gang brengen van een proces van zelfbestuur, los van Spanje en van Frankrijk, in een staat die Nafaerroa, Navarra, Euskadi, Euskaria zal heten of eender welke naam zal dragen waarvoor het Baskische volk gekozen heeft. De basis voor dit proces moeten dringend gelegd worden. Een voorwaarde voor het op gang brengen, is een sociaal klimaat zonder geweld, noch legaal, noch als antwoord. We moeten er ons bewust van zijn dat Madrid niet wil horen of spreken van een pact met ETA, noch van vrijlating van gevangenen. Madrid wil repressie en spanning. Het was duidelijk dat bij de dood van Geresta, tijdens het bestand in 1999, in een totaal van provocaties, georkestreerd door de toenmalige Minister van Binnenlandse Zaken, Mayor Oreja, Madrid enkel de schaamteloze wens had dat ETA opnieuw zou beginnen. Het is niet waar dat Madrid "Vrede" wil. Wat Madrid wél wil, is het einde van ETA, van HB, de PNV, EA , etcetera. Madrid wil het totale einde van de Baskische Nationale Beweging. Madrid wil de sluiting van GARA, van "Egunkaria", van de bars en lokalen die het linkse nationalisme ten dienste staan. Daarna zullen de Batzokis (clubhuis PNV) volgen, de elkartetxes (clubhuis EA) en de culturele verenigingen. Madrid wil dat alles verdwijnt dat zich verzet tegen de knieval voor de Overwinning van Spanje, zoals op 1 april 1939. Madrid wil een fascistische overwinning op ons allemaal. Maar ik heb het voorgevoel dat er een nieuwe politiek-cultureel-militaire Baskische Beweging opbloeit, zoals in de jaren 60, meer Euskaldun dan de huidige, kritischer, sterker. Daarom geloof ik echt dat een bestand dat van ETA uitgaat de druk onder abertzales sterk zou reduceren en de vitterij tussen "gewelddadigen" en democraten zou doen afnemen. Het politieke discours van Aznar zou niets méér zijn dan wat het is: het discours van het pure Franquisme. Ons Volk is er de laatste tientallen jaren enorm op vooruitgegaan, vooral dank zij de kracht en de opoffering van ETA en van het linkse nationalisme. Maar de tijden veranderen. De opbloei van 2002 zal zelfs geen kopie zijn van die van 1960. Dat kan ze niet zijn, en dat moet ze niet zijn. We leven nu in de periode van de informatica, van ondertitelde toespraken. We hebben een intelligente strategie nodig. De opbloei zal sterk zijn, doof voor de gezangen van autonomistische sirenes en in de richting van een proces naar zelfbestuur gaan.
Op 17 juni 2003 worden in Itoitz, in het centrum van Navarra, 23 personen gearresteerd bij een poging te beletten dat de huizen van het dorp met de grond gelijk gemaakt worden, om daarna het dal vóór de stuwdam vol te laten lopen. Ze zullen donderdag al voor de rechter verschijnen op beschuldiging van "ongehoorzaamheid aan de overheid".
Ondanks het hermetisch afsluiten van het dorp door de Guardia Civil en de Politie van Navarra, lukten toch zes personen erin zich op te sluiten in een soort bunker.
Iets over 14.00 uur ging het eerste huis tegen de vlakte. Heel wat inwoners konden hun tranen niet bedwingen toen ze beseften dat ITOITZ nu wel definitief van de landkaart zou verdwijnen.
Na drie dagen afbreken begonnen de bulldozers aan de bunker. Als de actievoerders de brandweer niet hadden gebeld om hen te komen ontzetten waren ze gewoon onder het puin terechtgekomen!
Op 16 juni 2001, eenentwintig jaar na datum, staan 10 Guardia Civiles terecht voor de foltering van 7 inwoners van Zornotza in 1980. Er wordt tegen hen tussen 6 en 36 jaar gevangenis geëist. Hun gemeente, Zornotza, stelt zich burgerlijke partij. Ten gevolge van hun toenmalige verklaringen (onder foltering) werden zes van de zeven beklaagden toch zwaar veroordeeld:
Zabala zat 6 maanden. Juan Luis Irakulis zat 1 jaar en 5 maanden. Urrutia: 12 jaar. Fernando Irakulis en Ernesto Alberdi zitten nog steeds vast hoewel de ¾ van hun straf om is.
Zabala heeft het op dit ogenblik nog moeilijk om erover te vertellen: De binnenkomst in La Salve (Gevangenis van Bilbao) was "triomfaal". We moesten spitsroeden lopen onder een regen van slagen. Zes Guardias speelden een soort roulette met mij. Ze deden me vallen en begonnen me dan te slaan, in de zij en de ribben te trappen en op me te springen tot ik bijna het bewustzijn verloor. We moesten het Falange-lied "Cara al Sol" zingen. Ze zetten hun tricornio (hun rare hoedje) op ons hoofd en maakten fotos. Ze haalden de trekker over van ongeladen revolvers. Ze "knipten" mijn haren met een mes. Ze probeerden in mijn borst te steken met soort een puntige boor ( de taladro), maar die brak. Op een keer bonden ze me vast aan een tafel, en sloegen met een rubberstok op mijn voetzolen. Eén van hen nam mijn hoofd vast en goot de pelletjes van de zonnebloempitten, die ze aten, in mijn mond. We werden zelfs voor valse rechters gebracht en bij valse dokters. Dit alles duurde acht dagen. In Madrid gaven ze ons heel veel zalf (pomada) om de zwellingen te laten verminderen.(para que se nos bajara el hinchazón) Toen we er aankwamen, was mijn hoofd dubbel zo dik dan normaal. Toen we voor de rechter moesten komen, gaf één van de Guardias die we later leerden kennen vooraf nog een pak slaag.
Juanjo Larrinaga werd eerst aangepakt in de kazerne van Zornotza, La Salve, Durango, Gernika en terug in Bilbao. In Durango namen ze me mee naar hun bar. Ze zetten een vuilbak op mijn hoofd en begonnen me toen te beledigden, te slaan en te bespuwden. Hieraan deden ook hun vrouwen en kinderen mee. Ze namen me mee naar een hok waar een hond zat. Urenlang sloegen ze mij en zetten ze de hond tegen mij op. Regelmatig verloor ik het bewustzijn. Terug in La Salve sloegen ze me gedurende zes dagen, soms met baseballknuppels. Daar deden ze ook "la barrera" (het ondersteboven ophangen aan een staaf die tussen de gebonden handen en voeten gestoken wordt) en "el baño" (het met het hoofd onderdompelen in een kuip water met uitwerpselen.) Toen hadden ze voldoende verklaringen van mij om me gedurende 20 jaar in de gevangenis te stoppen."
De Guardia Civiles beweren zich niets meer te herinneren. Ze zeggen zelfs dat ze nooit iemand hebben mishandeld. Eén van hen zegt dat hij de arrestanten altijd als persoon respecteerde.
Eén dag na de ondertekening van de 'Acuerdos de la Castellana'
Tomás Pérez Revilla GAL slaat toe 15 juni 1984
Tomás Pérez Revilla werd geboren te Bilbao op 17 december 1937. Toen hij 3 jaar was stierf zijn vader, een republikeins militant, in de gevangenis van Montjuich. In 1966 werd Revilla vrijwilliger voor ETA. Hij werd het slachtoffer van de doodseskaders van GAL op 15 juni 1984. Hij overleed aan zijn verwondingen op 28 juli 1984.
Alles begon op 22 mei 1984. Op die dag kwam de Franse politiecommissaris Roger Boslé een ontmoeting op het spoor tussen Jean Philippe Labade en José Amedo op de 'col de Ibardin, 20 kilometers van Hendaya. De mannen van Boslé namen fotos van de Spaanse subcommissaris José Amedo en van de Franse huurling Jean Philippe Labade, onder contract bij GAL. Na een paar dagen onderzoek werd de nummerplaat van de wagen geïdentificeerd als behorende tot de Jefatura Superior de Policía de Bilbao. Een drietal weken later, op 15 juni 1984, verscheen GAL opnieuw ten tonele in het zuidoosten van Frankrijk. Omstreeks 12:00 u werd een explosie gehoord op de Avenue Carnot te Biarritz toen een motorbestuurder een wagen inhaalde. In de wagen zaten Tomás Pérez Revilla en Ramón Orbe Etxeberría. Balans: Revilla en Orbe werd zeer ernstig gekwetst. Revilla overleed aan zijn verwondingen op 28 juli 1984.
De dag voor de aanslag door de doodseskaders van GAL was er in Madrid een Frans-Spaanse topbijeenkomst geweest tussen de socialistische ministers José Barrionuevo (ESP) en Gastón Deferre (FR).
De dag na de aanslag werden de daders, Jean Philippe Labade en de huurlingen Patrick de Carvalho, Roland Sampietro en Jean Pierre Bounin, opgepakt. Uit de verklaringen van Labade zelf, en van zijn ex-vrouw Jeannete Cassiede, bleek dat hij de verbindingsman was tussen de koepel van Binnenlandse Zaken in Spanje en de huurlingen die opereerden voor GAL. Portugese politiediensten hadden in 1985 ook ontdekt dat Labade 4 Portugese burgers had geronseld om een reeks aanslagen tegen Etarras voor te bereiden. Volgens de Portugese Justitie bleek uit verklaringen dat in de rekruteringszaak José Amedo en Míchel Domínguez betrokken waren, en dit in samenwerking met de geheime diensten van Portugal, de DINFO (Divisão de Informações).
De moord op Tomás Pérez Revilla was niet de eerste poging. Al in 1976 werd hij, zijn vrouw Felisa Zubiñaga en een zoon beschoten door een ander doodseskader, het Batallón Vasco Español(BVE), met machinegeweren Ingram M-10. Beide volwassenen werden toen zwaar gewond.
Frankrijk gaat door de knieën voor het staatsterrorisme van Spanje
Acuerdos de la Castellana 14 juni 1984
De strategie van de vuile oorlog (GAL of staatsterrorisme) zou als bijkomende bedoeling gehad hebben om de Franse regering onder druk te zetten om de Baskische vluchtelingen wat minder te ontzien (dit is eufemistisch uitgedrukt). In juni 1984 werd er tussen het diplomatieke corps van Frankrijk en Spanje een akkoord voorbereid. Op 14 juni 1984 ondertekenden de Buitenlandministers van beide staten, Gaston Deferre en José Barrionuevo het akkoord "Acuerdos de la Castellana". Dit akkoord hield in dat vanaf nu deportaties mogelijk waren van politieke vluchtelingen naar Latijns-Amerikaanse landen, dat zware beperkingen werden gehanteerd om het statuut van politiek vluchteling te verkrijgen, en als er toch verblijfsvergunningen zouden worden uitgereikt, dit zover mogelijk buiten Iparralde zou zijn. Het akkoord voorzag ook in uitleveringen aan Spanje, omdat dit land "democratisch" zou geworden zijn (de democratie van de doodseskaders waarschijnlijk).
drie Baskische priesters neergeschoten 14 juni 2002
Op 14 juni 2002 publiceert La Vanguardia een artikel van de aristocraat José Luis de Vilallonga (overleden 30 augustus 2007). De de in zijn naam en het feit dat de Vilallonga biograaf van de Spaanse koning is, maakt het stukje misschien interessant.
Vilallonga streed in de Burgeroorlog aan de zijde van de Franquisten en nog wel in een executiepeloton. Nú drijft hij de spot met de Baskische clerus en vertelt hij hoe ze gearresteerd en gefusilleerd werden. De beul gaat verder en weet dat, nét zoals de gearresteerde ETA-leden van nu, ook de priesters het in hun broek deden van angst als ze in vijandelijke handen vielen. Op een keer liet hij drie Baskische priesters vluchten toen ze al op weg naar hun dood waren. Gedurende lange tijd voelde ik mij gelukkig deze drie levens gered te hebben. Nu is dat gevoel véél minder. Ik begon later te denken dat één van hen later misschien welMonseigneur Setién was geworden, het grote giftige serpent. Ik weet niet of één van de drie bisschop is geworden, maar indien dit zo is zou ik het me nooit vergeven hebben.
En dan begint de biograaf van de Spaanse koning zijn mening te ventileren over de Basken: Ze werden ons steeds een beetje als primaten voorgesteld, maar erg adellijke, eerbare en goede mensen. In werkelijkheid zijn ze dit niet. Als voorbeeld zet hij er enkelen op het voorplan:
De glibberige Arzalluz (voormalig voorzitter van de PNV). De gladde Atutxa (Voorzitter Baskisch Parlement)
Jon Imaz heeft zijn genetische bloedverwantschap met de rioolratten die op zijn gezichtgeschilderd staan. Josu Ternero (Baskisch parlementair) en Otegi (Batasuna-woordvoerder), De eerste een moordenaar, de tweede die tot moorden aanzet. Er is geen enkele fatsoen, niet in woorden, niet in daden. Bovendien zijn het laffe mensen. (Dit zegt de biograaf van de Spaanse Koning dus over anderen!)
José Benigno Rey, Pepe Rei, was voormalig hoofd van het journalistieke onderzoeksteam bij de krant Egin, en na de sluiting hoofdredacteur bij het tijdschrift Ardi Beltza (zwart schaap). In een politierapport van de UCI (Centrale Onderzoekseenheid), gedateerd 15 februari 1999, staat te lezen dat de journalist samenwerkte met de gewapende organisatie, dat zijn activiteiten veraf stonden van het journalistieke werk en dat hij het tijdschrift gebruikte om doelwitten voor ETA te selecteren. Garzón voegde daar aan toe dat het magazine geen enkele belangstelling voor nieuwsfeiten toonde, tenzij voor ETA. Na beroep werd Pepe Rei, na vijfmaanden cel, op 13 juni 2001 vrijgelaten op last van het Vierde Hof dat argumenteerde dat er geen indicatie was van welke crimineel feit ook dat hij zou gepleegd hebben. Opnieuw werd een intense haatcampagne tegen het Vierde Hof opgezet, door de regimepers en door de publieke machthebbers. De haatcampagne had ditmaal succes. Op 6 februari 2002, trad het Vierde Hof schoorvoetende de thesis van Garzón bij en argumenteerde de beslissing als volgt: Nieuwe feiten hebben aangetoond dat Pepe Rei in zijn magazine mensen stigmatiseerde en op die manier eigenlijk doelwitten voor ETA selecteerde.
Op 12 juni 2002 zitten nog steeds ongeveer 120 Baskische gevangenen in de cel, ondanks het feit dat ze ¾ van de straf achter de rug hebben. "Noizko?" ("Tot wanneer") heet het recent opgerichte platform dat zich het lot van deze gevangenen aantrekt. Onder de sympathisanten die het document van Noizko ondertekenden bevindt zich ook de Realspeler Aitor López Rekarte.
"De Grondwet en de Spaanse wetten duiden aan dat de gevangenis er is om de gevangenen her op te voeden en dat dit op een progressieve manier. Daarvoor zijn er toestemmingen en de voorwaardelijke in vrijheid stelling. Eén van de voorwaarden voor dit laatste te bereiken is het bekomen van de "derde graad" (gevangenschap) . Maar er is geen enkele Bask die van deze "derde graad" geniet, want de parameters die de Staat hanteert zijn subjectief. Toch zullen de gevangenen geen enkel probleem hebben zich in hun dorp of gemeenschap te herintegreren. Gevangenen blijven vasthouden nadat ze hun straf uitzaten, draagt niet bij tot de normalisering die dit volk nodig heeft.
Op 11 juni 1980 verdween Miguel Etxebarria Alvarez Naparra of Bakunin die als politiek vluchteling in het Noorden leefde, spoorloos van de aardbodem. Het waren de gloriedagen van de vuile oorlog tegen de Basken, en het Batallón Vasco Español eiste meteen de ontvoering en de moord op. De huurling, Gilbert Perret, zou hierbij betrokken zijn.
Omdat de familie wilde weten waar zijn lichaam gebleven was, dienden ze in september 1999 een aanklacht in wegen illegale ontvoering en terroristische moord, om op die manier tot een ondervraging van Perret te komen. Op 31 maart 2004 weigerde het Hoog Gerechtshof deze eis. Op 19 november 2004 raakte bekend dat volgens de Spaanse Justitie niet kon bewezen worden dat Perret actief deelnam aan de ontvoering en dat niet kon bewezen worden dat Naparra verdwenen is en dood.
Op een berg boven Lizartza kreeg Miguel Etxebarria Alvarez een sobere gedenksteen in een weide, van waaruit hij een prachtig zicht heeft over de Baskische groene jachtvelden waarvan hij zoveel hield.
Vuurgevecht tussen een ETA-commando en de Ertzaintza
ETA-communiqué 11 juni 2004
Na het vuurgevecht van 14 september 2003 op de prachtige bergpas Puerto de Herrera, het "Balkon van de Rioja" genoemd, bleven er heel veel vragen onbeantwoord. Twee Ertzainas geraakten daarbij gewond, terwijl Arkaitz Otazua om het leven kwam. De Baskische Regering was bijzonder karig met informatie en dat voorspelde niet veel goeds. Nu komt ETA met haar versie en daarbij geeft de gewapende organisatie zelfs een situatieschets. Volgens de eigen versie verloor Arkaitz niet het leven tijdens het vuurgevecht, maar werd hij na afloop met een tiental kogels in de rug geschoten. ETA geeft wel toe dat het commando van drie "activisten" op de plaats aanwezig was met de bedoeling een actie tegen de Baskische politie te organiseren. Het lijk werd dus helemaal niet "pas de volgende dag ontdekt". Twee getuigen die er even later voorbijkwamen, bevestigden trouwens dat de ambulance kort nadien aankwam en vlak tot bij het lijk reed.
Miguel Etxebarria Alvarez Naparra 11 juni 1980
Op 11 juni 1980 verdween Miguel Etxebarria Alvarez Naparra of Bakunin die als politiek vluchteling in het Noorden leefde, spoorloos van de aardbodem. Het waren de gloriedagen van de vuile oorlog tegen de Basken, en het Batallón Vasco Español eiste meteen de ontvoering en de moord op. De huurling, Gilbert Perret, zou hierbij betrokken zijn.
Omdat de familie wilde weten waar zijn lichaam gebleven was, dienden ze in september 1999 een aanklacht in wegen illegale ontvoering en terroristische moord, om op die manier tot een ondervraging van Perret te komen. Op 31 maart 2004 weigerde het Hoog Gerechtshof deze eis. Op 19 november 2004 raakte bekend dat volgens de Spaanse Justitie niet kon bewezen worden dat Perret actief deelnam aan de ontvoering en dat niet kon bewezen worden dat Naparra verdwenen is en dood.
Op een berg boven Lizartza kreeg Miguel Etxebarria Alvarez een sobere gedenksteen in een weide, van waaruit hij een prachtig zicht heeft over de Baskische groene jachtvelden waarvan hij zoveel hield.
Artikel 196 van het Gevangenisreglement Toepassen! 10 juni 2003
Etxerat eist op 10 juni 2003 de vrijlating van Bautista Barandalla en Jose Inazio Goikoetxea in toepassing van artikel 196 van het Gevangenisreglement: "vrijlating wegens ongeneeslijke ziekte". Goikoetxea zit (in 2003) bovendien al 22 jaar in de cel en heeft nog slecht één jaar te gaan. Er werden twee tumoren bij hem vastgesteld en hij moet chemo- en radiotherapie krijgen.
Joseba werd in Bilbo-Bilbao op 21 april 1959. De familie aan moeders kant was Abertzale, zijn vader was een communist uit Valladolid, en verbannen tijdens de Spaanse burgeroorlog. Tijdens zijn opleiding in het instituut Txurdinaga sloot hij aan bij een organisatie van abertzalestudenten en bij culturele en politieke groeperingen, EHAS, HASI en ASK.
Na zijn studies werkte hij op diverse plaatsen. Om de een of andere reden was de politie er achter gekomen dat hij vrijwilliger was van ETA. In 1980 werd hij gearresteerd en viel ten prooi aan de beruchte Billy el Niño, een alias voor Juan Antonio González Pacheco. Joseba beschrijft zijn verblijf in het commissariaat als een hel. Wie regelmatig mijn blog of mijn webstek leest, weet wat dit betekent.
Van toen af begon een trieste reis naar diverse Spaanse gevangenissen. Hij nam deel aan 6 hongerstakingen. Een paar dagen voor zijn dood, in de gevangenis van Herrera de la Mancha, voelde hij zich onwel. De gevangenisdokter stelde, zonder onderzoek, als diagnose een verkoudheid vast en schreef een hoestsiroop voor. Op 9 juni 1986 vonden de cipiers hem dood in zijn cel. De autopsie onthulde als doodsoorzaak tuberculose, één long totaal kapot en de andere voor de helft aangetast. De familie diende klacht in om de verantwoordelijken voor zijn dood te laten straffen, maar de betrokkenen werden vrijgesproken (iets anders gedacht?)
Bij de thuiskomst van zijn stoffelijke resten in Arenal de Bilbo vond de politie er niets beter op dan de familieleden en vrienden die de kist droegen met de wapenstok te lijf te gaan. De menigte werd met geweerschoten uit elkaar gedreven.
Arnaldo Otegi, de leider van Batasuna, die van plan was om 12:00 u een persconferentie te geven in een hotel in Donostia, werd door de politie gearresteerd. De arrestatie is het gevolg van een order door Audiencia Nacional die vandaag de beraadslaging beëindigde over een proces in beroep van gisteren 7 juni 2007. Daarin werd het vonnis van 15 maanden cel en 7 jaar en 3 maanden ontzetting uit zijn burgerrechten bevestigd. Het delict bestond er in dat hij in december 2003 had deelgenomen aan een hommage voor José Miguel Beñaran, Argala. Dat is volgens de rechtbank verheerlijking van het terrorisme. Otegi werd om 13:00 u overgebracht naar de gevangenis van Martutene.
Als aanklacht tegen de arrestatie van Otegi heeft de Izquierda Abertzale voor 9 juni 2007, een protestmanifestatie samengeroepen om 19:30 u in de geboorte- en woonplaats van Otegi te Elgoibar.
Joan Tardá (ERC): "El Estado opta por la venganza y no la justicia" De Staat opteert voor wraak, niet voor gerechtigheid
Pernando Barrena (Batasuna): "Es una detención de máxima gravedad" Dit is een arrestatie van uiterste ernst.
Arnaldo askatu! Arnaldo vrij! 9 juni 2007
Terwijl 3000 manifestanten, uit de meeste politieke partijen marcheren door de straten van Bilbao en Pamplona om te protesteren tegen ETA, had Izquierda Abertzale verzamelen geblazen in Elgoibar, de woonplaats van Arnaldo Otegi. Ze waren niettegenstaande het bijzondere ongure weer met meer dan 1000. Het orderwoord was: Prozesu demokratikoaren alde", Voor een democratisch proces!
Joseba Permach nam het woord na de betoging en verzekerde dat de arrestatie van Otegi geen toeval was. Hij verwees ook naar de onderhandelingen tussen ETA en de regering, iets waarover de regering in alle toonaarden zwijgt. Op die onderhandelingen vertolkte ETA de wens van de bevolking door politieke eisen op tafel te leggen. Eisen die het volk bezighouden. Dit deed de deur dicht voor de PSOE. Er was niet eens een begin gemaakt van de onderhandelingen. Om te onderhandelen moet je met twee partijen zijn die allebei een duurzame oplossing nastreven.
Txabi is één van die onvergetelijke figuren in loop van de geschiedenis van een volk. Hij werd geboren te Bilbo-Bilbao op 14 oktober 1944, en kende geen gemakkelijke jeugd. Zijn vader, uit Bizkaia, stierf toen hij 10 jaar was en zijn moeder, uit Alava, bleef alleen achter met 4 zonen. Txabi, de derde zoon, en de familie leefde in armoede. Hij had ook te kampen met bronchitis en astma. In 1962 schreef hij zich in aan de faculteit van Economische Wetenschappen te Sarrico, waar hij al vlug een briljante studentenleider werd. Hij promoveerde als nummer 1 van zijn promotie.
Hij combineerde zijn studies met zijn leiderschap in de universitaire studentengemeenschap, met zijn lidmaatschap van ETA en met de studie van programmeuranalist in de informatica aan de academie van Bilbo. Hij was ook een fervente aanhanger van de literatuur, in het bijzonder van de poëzie, met voorkeur voor Whitman, Neruda en Shakespeare.
De jaren 1967-1968 waren jaren van een intense activiteit in de ETA. Txabi was opgeklommen tot directielid en leidde de 5de Assemblee, waar hij een fundamentele indruk op naliet. Organisatorische noodzakelijkheden dwongen hem er toe in de clandestiniteit te gaan. Op 7 juni 1968 was hij, samen met zijn kompaan Iñaki Sarasketa, met een wagen met valse nummerplaten op weg naar een afspraak in Donostia. Bij een wegcontrole, door de Guardia Civil, vuurde Xabi een dodelijk schot af op de agent, Jose Angel Pardines Arcay (het eerste dodelijke slachtoffer van ETA). Beiden vluchtten ze naar Tolosa, waar ze zich schuilhielden in een woning. Na een paar uur dachten zij dat de woning verbrand was, ontdekt was en namen de benen. In Benta Haundi, niet ver van Tolosa, werden zij door het gealarmeerde 551ste Commando van de Guardia Civil tegengehouden. Bij Txabi werden valse identiteitspapieren gevonden en bij zijn kompaan een wapen. Er ontstond een schermutseling waarbij Iñaki Sarasketa kon ontsnappen. Txabi was door een handvol Guardias op de grond gegooid en sloegen er op los. Terwijl Iñaki Sarasketa er in slaagde via de bergen te ontkomen, hoorde hij verscheiden schoten die een einde stelden aan het leven van Txabi Etxebarrieta.
Txabi was het eerste dodelijke slachtoffer in de rangen van ETA.
Gara maakt op 6 juni 2003 een vergelijking tussen de "behandeling" van Joxerra Artola en Anika Gil na hun arrestatie. En de gelijkenis is frappant, ook al werd de eerste in 1986 opgepakt en de tweede 16 jaar later, in 2002.
Behalve zij werden er een 6.000-tal personen gefolterd! Erger is het dat deze "behandeling" in Spanje officieel "getolereerd" wordt door de "antiterrorismewet" en met de hulp van de communicatiemedia werd het zelfs uitgelegd als zouden mensenlevens gered kunnen worden door het folteren! Het enige waarvoor foltering zorgt, is een groter aantal arrestaties en dus nog méér folteringen!
Na een behandeling in de jaren 80 bleef je soms je leven lang met littekens rondlopen. "Ze sloegen je hoofd open en naaiden het naderhand foutief dicht", aldus Artola. Nu doen ze het professioneler". Beiden kregen te maken met psychologische foltering. Beiden hadden kinderen en er werd gedreigd dat ze die nooit meer zouden terugzien als ze niet "mee werkten". Beiden kregen te horen hoe in andere cellen anderen gefolterd werden. Beiden kregen ze de plastic zak over het hoofd getrokken tot ze in zwijm vielen. Artola kwam in het Rode Kruis-ziekenhuis van Madrid terecht "maar toen Amnesty International mijn zaak wilde onderzoeken, was mijn naam niet terug te vinden in de archieven".
Iñaxi werd geboren in Orexa op 2 juni 1963. Op 4-jarige leeftijd verhuisde de familie naar Lizartza, een plaats waar Iñaxi de in 1976 vermoorde Etarra Bernardo Bidaola Txirrita leerde kennen, of op zijn minst zag opgroeien.
Op een bepaald ogenblik maakte hij kennis met de Herriko Taberna Herria in het Parte Vieja, oude stadsgedeelte, van Donostia. Het is niet geweten of dit de aanleiding was, maar op 25-jarige leeftijd besliste hij om een paar maanden als brigadist in Nicaragua te gaan strijden.
Hoewel hij altijd al een Abertzale-gevoel meedroeg, kwam er pas ernstig besef van zijn opdracht in Euskal Herria na die periode. Op 29-jarige leeftijd kwam hij in dienst bij de krant Egin als kok, een baan die hij 3 jaar met voldoening uitvoerde. Op 17 augustus 1995, een paar uur na een ETA-aanslag tegen een Guardia Civil-kazerne in Arnedo (Rioja), sloeg hij op de vlucht (hij had niets met die aanslag te maken, maar was toegetreden als liberado bij ETA, dit betekent dat hij door ETA betaald werd).
Op 5 juni 1998 werd hij, in een gehuurd pand, door de Ertzaintza neergeschoten. Hij betrok dat pand met twee andere liberados: Patxi Marqués en Iñaki Bilbao.
Nadat de zeer omstreden stuwdam in Itoitz in werking trad, volgen nu de processen. In Iruñea-Pamplona staan op 4 juni 2004 zesentwintig actievoerders terecht wegens "gebrek aan respect, en ongehoorzaamheid aan de autoriteiten". Op 30 september 2003 ketenden ze zich vast op de daken van Artozki (Navarra) om in een ultieme poging te beletten dat het dorpje ging verdwijnen onder het geweld van de bulldozers om plaats te maken voor de watermassa van het stuwmeer. Er wordt een boete van 400 euro of 20 dagen cel geëist!
Op de zitting klagen de "delinquenten" aan mishandeld te zijn, bedreigd met bulldozers terwijl ze zichzelf niet konden losmaken, dat er drilboren gebruikt werden op enkele centimeters afstand van hun hoofd, dat hen de mondvoorraad werd afgenomen, enz...
Wie niet in de beklaagdenbank zal zitten zijn de politici uit Spanje en Navarra die, à la carte, wetten veranderden of overtraden om dit project klaar en hun zakken gevuld te krijgen.
Op 3 juni 2005 overleed in een ziekenhuis van Deusto (Bilbao) Jon Idigoras. Hij werd 69 jaar. Idigoras overleed aan een zware longziekte en niemand had gedacht dat hij ooit in een bed aan zijn einde zou komen! Hij was een vakbondsman, maar dan niet van dat soort zoals er in ons land rondlopen. Idigoras was eerst Bask en dan nog eens Bask!
"We hebben de factuur van de repressie duur betaald. Maar we deden het rechtopstaand en met de vuisten gesloten. Nu gaan we verder strijden tot aan de zege." Dit waren zijn laatste woorden in het openbaar, bij de presentatie van het vredesprogramma, "Nu het Volk, nu de Vrede", in de Velodroom van Donostia op 14 november van het vorige jaar.
In Zornotza stroomden duizenden radicale Basken samen om de laatste eer te bewijzen aan de man die steeds tussen hen in was blijven staan. Onder de aanwezigen o.a. José Angel Iribar, de legendarische keeper van Athletic Bilbao, maar ook leden van de Baskische Regering. Echter "ten persoonlijken titel".
Jon Idigoras werd op 3 mei 1936 geboren in Zornotza (Amorebieta), niet zo ver van de stad Gernika die niet zó lang daarna gebombardeerd zou worden. Op zijn vijftiende begon hij als metaalarbeider, ontplooide al snel een syndicale activiteit en kwam op die manier bijna naadloos in de ETA-wereld terecht. Idigoras was een blije man met een enorm charisma. Tussen 1958 en 1974 tijdens de Francodictatuur, werd hij verschillende keren gearresteerd, en in 1977 nam hij uiteindelijk de benen naar Iparralde, het deel van Baskenland dat door de Franse staat verdrukt wordt. Toch stond hij mee aan de wieg van het radicale syndicaat, LAB en daarvoor kwam hij regelmatig in het geheim, als Julián López Antolín, naar "het binnenland". Zo ook die keer dat hij met 80 vakbondsafgevaardigden een clandestiene vergadering georganiseerd had in het historische klooster van Arantzazu, hoog boven Arrasate-Mondragon. Toen er een omsingeling door de Guardia Civil dreigde, namen ze allen de benen, de bergen in. Allen, op één na: Jon Idigoras. Die dook onder in het kloosterslot en werd er verstopt door één van de Franciscanenmonniken.De volgende morgen werd hij in de bestelwagen van de paters "ontzet" en afgezet in Arrasate!
Op 31 maart 1998 ontdekte men in de partijzetel van Herri Batasuna in de Baskische hoofdstad Vitoria-Gasteiz uiterst gesofistikeerde afluisterapparatuur waarbij niet enkel de telefoons konden afgetapt worden, maar eveneens de integrale partijvergaderingen! Dit gebeurde door de toenmalige "CESID", nu CNI. Als gevolg daarvan dienden twee geheimagenten van de geheime dienst, Mario Cantero en Francisco Buján, het appartement boven de partijzetel te verlaten. Later werd nog een tweede lokaal van de CESID ontdekt tegenover dezelfde partijzetel en tegenover de Volkskroeg, Herriko Taberna, waar de klanten volgens de gangbare Spaanse leugens "allemaal van ETA" zijn. Daar werden dus hoogstwaarschijnlijk fotos van gemaakt. Toen dit "incident" niet onder de mat geveegd kon worden, kwam er een proces: vijf jaar later! Cantero en Buján kregen elk twee en een half jaar cel, 6.696 euro boete en 6 jaar ontzetting. Ook Emilio Alonso Manglano en Javier Calderón, directeurs van de geheime dienst, de eerste bij het begin van afluisteroperatie en de tweede bij de ontdekking, kregen elk drie jaar cel, een geldboete en 8 jaar ontzetting. Het Hooggerechtshof gaf Manglano en Calderón later de "absolutie".
Twee maanden na de ontdekking van de spionage in Gasteiz kwam El País met het nieuws dat ook de partijzetel van Herri Batasuna in Bilbao gecontroleerd werd. Hier werden microfoons en fotocameras gebruikt en werden de vuilniszakken doorzocht.
Het vorige jaar boden 2 personen die zich uitgaven als technici van Euskaltel zich aan bij de woning van Arnaldo Otegi. Een familielid liet ze binnen. Toen de technici binnen fotos maakten, vond een familielid dat en noteerde de nummerplaat toen ze vertrokken. Bij navraag ontkende Euskaltel dat het om twee van hun bedienden handelde.
Zelfs de Baskische president, Juan José Ibarretxe, was het slachtoffer van afluisterpraktijken, net zoals Carod-Rovira, de Catalaanse republikein.
Op 2 juni 2005 klaagde Batasuna de Franse Staat aan omdat ze in hun zetel in Bayonne microfoons, antennes en een zendertje hebben ontdekt. Niet enkel de vergaderzaal maar ook het lokaal waar Europarlementair, Koldo Gorostiaga, jarenlang werkte, werd bespioneerd. Beide Staten pretenderen een democratie te zijn!
Tijdens de voorbije twee jaren werden ook al 24 telefoons ontdekt in de kantoren en bij de Secretaris Generaal Rafa Diez en de voornaamste leiders van de radicale Baskisch, nationalistische vakbond, "LAB".
Zouden de processen die de voorbije jaren plaatsvonden (Batasuna) en die op dit ogenblik lopen (Haika, Segi, Jarrai) niet allemaal een gevolg zijn van gelijkaardige afluistermethodes? "Onrechtmatig verkregen informatie."
De LAB-leiding spreekt van een oorlogsmodel waaraan Zapatero dringend een einde dient te stellen, wil hij geloofwaardig overkomen". Secretaris Generaal Rafa Diez is bijzonder scherp: "Ze spreken over vrede, maar ze leggen de wegen vol mijnen."
Coördinator voor de preventie van Foltering 1 juni 2008
De Coordinadora para la Prevención de la Tortura, de Coördinator voor de preventie van Foltering, heeft op 1 juni 2008 voor de vierde jaar op rij het rapport: "La tortura en el Estado Español", Foltering in de Spaanse staat, voorgesteld bij monde van de woordvoerder Jorge del Cura.
De resultaten zijn angstaanjagend. Vorig jaar 2007 is het aantal aanklachten van foltering, alleen al in politiecommissariaten op Baskisch grondgebied, gestegen van 46 in 2006 naar 100. Dus meer dan het dubbele! Voor het gehele Spaanse grondgebied werd afgeklokt op 728 aanklachten in 2007.
