Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
11-06-2008
Gloriedagen van de vuile oormol
Miguel Etxebarria Alvarez Naparra 11 juni 1980
Op 11 juni 1980 verdween Miguel Etxebarria Alvarez Naparra of Bakunin die als politiek vluchteling in het Noorden leefde, spoorloos van de aardbodem. Het waren de gloriedagen van de vuile oorlog tegen de Basken, en het Batallón Vasco Español eiste meteen de ontvoering en de moord op. De huurling, Gilbert Perret, zou hierbij betrokken zijn.
Omdat de familie wilde weten waar zijn lichaam gebleven was, dienden ze in september 1999 een aanklacht in wegen illegale ontvoering en terroristische moord, om op die manier tot een ondervraging van Perret te komen. Op 31 maart 2004 weigerde het Hoog Gerechtshof deze eis. Op 19 november 2004 raakte bekend dat volgens de Spaanse Justitie niet kon bewezen worden dat Perret actief deelnam aan de ontvoering en dat niet kon bewezen worden dat Naparra verdwenen is en dood.
Op een berg boven Lizartza kreeg Miguel Etxebarria Alvarez een sobere gedenksteen in een weide, van waaruit hij een prachtig zicht heeft over de Baskische groene jachtvelden waarvan hij zoveel hield.
Vuurgevecht tussen een ETA-commando en de Ertzaintza
ETA-communiqué 11 juni 2004
Na het vuurgevecht van 14 september 2003 op de prachtige bergpas Puerto de Herrera, het "Balkon van de Rioja" genoemd, bleven er heel veel vragen onbeantwoord. Twee Ertzainas geraakten daarbij gewond, terwijl Arkaitz Otazua om het leven kwam. De Baskische Regering was bijzonder karig met informatie en dat voorspelde niet veel goeds. Nu komt ETA met haar versie en daarbij geeft de gewapende organisatie zelfs een situatieschets. Volgens de eigen versie verloor Arkaitz niet het leven tijdens het vuurgevecht, maar werd hij na afloop met een tiental kogels in de rug geschoten. ETA geeft wel toe dat het commando van drie "activisten" op de plaats aanwezig was met de bedoeling een actie tegen de Baskische politie te organiseren. Het lijk werd dus helemaal niet "pas de volgende dag ontdekt". Twee getuigen die er even later voorbijkwamen, bevestigden trouwens dat de ambulance kort nadien aankwam en vlak tot bij het lijk reed.
Miguel Etxebarria Alvarez Naparra 11 juni 1980
Op 11 juni 1980 verdween Miguel Etxebarria Alvarez Naparra of Bakunin die als politiek vluchteling in het Noorden leefde, spoorloos van de aardbodem. Het waren de gloriedagen van de vuile oorlog tegen de Basken, en het Batallón Vasco Español eiste meteen de ontvoering en de moord op. De huurling, Gilbert Perret, zou hierbij betrokken zijn.
Omdat de familie wilde weten waar zijn lichaam gebleven was, dienden ze in september 1999 een aanklacht in wegen illegale ontvoering en terroristische moord, om op die manier tot een ondervraging van Perret te komen. Op 31 maart 2004 weigerde het Hoog Gerechtshof deze eis. Op 19 november 2004 raakte bekend dat volgens de Spaanse Justitie niet kon bewezen worden dat Perret actief deelnam aan de ontvoering en dat niet kon bewezen worden dat Naparra verdwenen is en dood.
Op een berg boven Lizartza kreeg Miguel Etxebarria Alvarez een sobere gedenksteen in een weide, van waaruit hij een prachtig zicht heeft over de Baskische groene jachtvelden waarvan hij zoveel hield.
Artikel 196 van het Gevangenisreglement Toepassen! 10 juni 2003
Etxerat eist op 10 juni 2003 de vrijlating van Bautista Barandalla en Jose Inazio Goikoetxea in toepassing van artikel 196 van het Gevangenisreglement: "vrijlating wegens ongeneeslijke ziekte". Goikoetxea zit (in 2003) bovendien al 22 jaar in de cel en heeft nog slecht één jaar te gaan. Er werden twee tumoren bij hem vastgesteld en hij moet chemo- en radiotherapie krijgen.
Joseba werd in Bilbo-Bilbao op 21 april 1959. De familie aan moeders kant was Abertzale, zijn vader was een communist uit Valladolid, en verbannen tijdens de Spaanse burgeroorlog. Tijdens zijn opleiding in het instituut Txurdinaga sloot hij aan bij een organisatie van abertzalestudenten en bij culturele en politieke groeperingen, EHAS, HASI en ASK.
Na zijn studies werkte hij op diverse plaatsen. Om de een of andere reden was de politie er achter gekomen dat hij vrijwilliger was van ETA. In 1980 werd hij gearresteerd en viel ten prooi aan de beruchte Billy el Niño, een alias voor Juan Antonio González Pacheco. Joseba beschrijft zijn verblijf in het commissariaat als een hel. Wie regelmatig mijn blog of mijn webstek leest, weet wat dit betekent.
Van toen af begon een trieste reis naar diverse Spaanse gevangenissen. Hij nam deel aan 6 hongerstakingen. Een paar dagen voor zijn dood, in de gevangenis van Herrera de la Mancha, voelde hij zich onwel. De gevangenisdokter stelde, zonder onderzoek, als diagnose een verkoudheid vast en schreef een hoestsiroop voor. Op 9 juni 1986 vonden de cipiers hem dood in zijn cel. De autopsie onthulde als doodsoorzaak tuberculose, één long totaal kapot en de andere voor de helft aangetast. De familie diende klacht in om de verantwoordelijken voor zijn dood te laten straffen, maar de betrokkenen werden vrijgesproken (iets anders gedacht?)
Bij de thuiskomst van zijn stoffelijke resten in Arenal de Bilbo vond de politie er niets beter op dan de familieleden en vrienden die de kist droegen met de wapenstok te lijf te gaan. De menigte werd met geweerschoten uit elkaar gedreven.
Arnaldo Otegi, de leider van Batasuna, die van plan was om 12:00 u een persconferentie te geven in een hotel in Donostia, werd door de politie gearresteerd. De arrestatie is het gevolg van een order door Audiencia Nacional die vandaag de beraadslaging beëindigde over een proces in beroep van gisteren 7 juni 2007. Daarin werd het vonnis van 15 maanden cel en 7 jaar en 3 maanden ontzetting uit zijn burgerrechten bevestigd. Het delict bestond er in dat hij in december 2003 had deelgenomen aan een hommage voor José Miguel Beñaran, Argala. Dat is volgens de rechtbank verheerlijking van het terrorisme. Otegi werd om 13:00 u overgebracht naar de gevangenis van Martutene.
Als aanklacht tegen de arrestatie van Otegi heeft de Izquierda Abertzale voor 9 juni 2007, een protestmanifestatie samengeroepen om 19:30 u in de geboorte- en woonplaats van Otegi te Elgoibar.
Joan Tardá (ERC): "El Estado opta por la venganza y no la justicia" De Staat opteert voor wraak, niet voor gerechtigheid
Pernando Barrena (Batasuna): "Es una detención de máxima gravedad" Dit is een arrestatie van uiterste ernst.
Arnaldo askatu! Arnaldo vrij! 9 juni 2007
Terwijl 3000 manifestanten, uit de meeste politieke partijen marcheren door de straten van Bilbao en Pamplona om te protesteren tegen ETA, had Izquierda Abertzale verzamelen geblazen in Elgoibar, de woonplaats van Arnaldo Otegi. Ze waren niettegenstaande het bijzondere ongure weer met meer dan 1000. Het orderwoord was: Prozesu demokratikoaren alde", Voor een democratisch proces!
Joseba Permach nam het woord na de betoging en verzekerde dat de arrestatie van Otegi geen toeval was. Hij verwees ook naar de onderhandelingen tussen ETA en de regering, iets waarover de regering in alle toonaarden zwijgt. Op die onderhandelingen vertolkte ETA de wens van de bevolking door politieke eisen op tafel te leggen. Eisen die het volk bezighouden. Dit deed de deur dicht voor de PSOE. Er was niet eens een begin gemaakt van de onderhandelingen. Om te onderhandelen moet je met twee partijen zijn die allebei een duurzame oplossing nastreven.
Txabi is één van die onvergetelijke figuren in loop van de geschiedenis van een volk. Hij werd geboren te Bilbo-Bilbao op 14 oktober 1944, en kende geen gemakkelijke jeugd. Zijn vader, uit Bizkaia, stierf toen hij 10 jaar was en zijn moeder, uit Alava, bleef alleen achter met 4 zonen. Txabi, de derde zoon, en de familie leefde in armoede. Hij had ook te kampen met bronchitis en astma. In 1962 schreef hij zich in aan de faculteit van Economische Wetenschappen te Sarrico, waar hij al vlug een briljante studentenleider werd. Hij promoveerde als nummer 1 van zijn promotie.
Hij combineerde zijn studies met zijn leiderschap in de universitaire studentengemeenschap, met zijn lidmaatschap van ETA en met de studie van programmeuranalist in de informatica aan de academie van Bilbo. Hij was ook een fervente aanhanger van de literatuur, in het bijzonder van de poëzie, met voorkeur voor Whitman, Neruda en Shakespeare.
De jaren 1967-1968 waren jaren van een intense activiteit in de ETA. Txabi was opgeklommen tot directielid en leidde de 5de Assemblee, waar hij een fundamentele indruk op naliet. Organisatorische noodzakelijkheden dwongen hem er toe in de clandestiniteit te gaan. Op 7 juni 1968 was hij, samen met zijn kompaan Iñaki Sarasketa, met een wagen met valse nummerplaten op weg naar een afspraak in Donostia. Bij een wegcontrole, door de Guardia Civil, vuurde Xabi een dodelijk schot af op de agent, Jose Angel Pardines Arcay (het eerste dodelijke slachtoffer van ETA). Beiden vluchtten ze naar Tolosa, waar ze zich schuilhielden in een woning. Na een paar uur dachten zij dat de woning verbrand was, ontdekt was en namen de benen. In Benta Haundi, niet ver van Tolosa, werden zij door het gealarmeerde 551ste Commando van de Guardia Civil tegengehouden. Bij Txabi werden valse identiteitspapieren gevonden en bij zijn kompaan een wapen. Er ontstond een schermutseling waarbij Iñaki Sarasketa kon ontsnappen. Txabi was door een handvol Guardias op de grond gegooid en sloegen er op los. Terwijl Iñaki Sarasketa er in slaagde via de bergen te ontkomen, hoorde hij verscheiden schoten die een einde stelden aan het leven van Txabi Etxebarrieta.
Txabi was het eerste dodelijke slachtoffer in de rangen van ETA.
Gara maakt op 6 juni 2003 een vergelijking tussen de "behandeling" van Joxerra Artola en Anika Gil na hun arrestatie. En de gelijkenis is frappant, ook al werd de eerste in 1986 opgepakt en de tweede 16 jaar later, in 2002.
Behalve zij werden er een 6.000-tal personen gefolterd! Erger is het dat deze "behandeling" in Spanje officieel "getolereerd" wordt door de "antiterrorismewet" en met de hulp van de communicatiemedia werd het zelfs uitgelegd als zouden mensenlevens gered kunnen worden door het folteren! Het enige waarvoor foltering zorgt, is een groter aantal arrestaties en dus nog méér folteringen!
Na een behandeling in de jaren 80 bleef je soms je leven lang met littekens rondlopen. "Ze sloegen je hoofd open en naaiden het naderhand foutief dicht", aldus Artola. Nu doen ze het professioneler". Beiden kregen te maken met psychologische foltering. Beiden hadden kinderen en er werd gedreigd dat ze die nooit meer zouden terugzien als ze niet "mee werkten". Beiden kregen te horen hoe in andere cellen anderen gefolterd werden. Beiden kregen ze de plastic zak over het hoofd getrokken tot ze in zwijm vielen. Artola kwam in het Rode Kruis-ziekenhuis van Madrid terecht "maar toen Amnesty International mijn zaak wilde onderzoeken, was mijn naam niet terug te vinden in de archieven".
Iñaxi werd geboren in Orexa op 2 juni 1963. Op 4-jarige leeftijd verhuisde de familie naar Lizartza, een plaats waar Iñaxi de in 1976 vermoorde Etarra Bernardo Bidaola Txirrita leerde kennen, of op zijn minst zag opgroeien.
Op een bepaald ogenblik maakte hij kennis met de Herriko Taberna Herria in het Parte Vieja, oude stadsgedeelte, van Donostia. Het is niet geweten of dit de aanleiding was, maar op 25-jarige leeftijd besliste hij om een paar maanden als brigadist in Nicaragua te gaan strijden.
Hoewel hij altijd al een Abertzale-gevoel meedroeg, kwam er pas ernstig besef van zijn opdracht in Euskal Herria na die periode. Op 29-jarige leeftijd kwam hij in dienst bij de krant Egin als kok, een baan die hij 3 jaar met voldoening uitvoerde. Op 17 augustus 1995, een paar uur na een ETA-aanslag tegen een Guardia Civil-kazerne in Arnedo (Rioja), sloeg hij op de vlucht (hij had niets met die aanslag te maken, maar was toegetreden als liberado bij ETA, dit betekent dat hij door ETA betaald werd).
Op 5 juni 1998 werd hij, in een gehuurd pand, door de Ertzaintza neergeschoten. Hij betrok dat pand met twee andere liberados: Patxi Marqués en Iñaki Bilbao.
Nadat de zeer omstreden stuwdam in Itoitz in werking trad, volgen nu de processen. In Iruñea-Pamplona staan op 4 juni 2004 zesentwintig actievoerders terecht wegens "gebrek aan respect, en ongehoorzaamheid aan de autoriteiten". Op 30 september 2003 ketenden ze zich vast op de daken van Artozki (Navarra) om in een ultieme poging te beletten dat het dorpje ging verdwijnen onder het geweld van de bulldozers om plaats te maken voor de watermassa van het stuwmeer. Er wordt een boete van 400 euro of 20 dagen cel geëist!
Op de zitting klagen de "delinquenten" aan mishandeld te zijn, bedreigd met bulldozers terwijl ze zichzelf niet konden losmaken, dat er drilboren gebruikt werden op enkele centimeters afstand van hun hoofd, dat hen de mondvoorraad werd afgenomen, enz...
Wie niet in de beklaagdenbank zal zitten zijn de politici uit Spanje en Navarra die, à la carte, wetten veranderden of overtraden om dit project klaar en hun zakken gevuld te krijgen.
Op 3 juni 2005 overleed in een ziekenhuis van Deusto (Bilbao) Jon Idigoras. Hij werd 69 jaar. Idigoras overleed aan een zware longziekte en niemand had gedacht dat hij ooit in een bed aan zijn einde zou komen! Hij was een vakbondsman, maar dan niet van dat soort zoals er in ons land rondlopen. Idigoras was eerst Bask en dan nog eens Bask!
"We hebben de factuur van de repressie duur betaald. Maar we deden het rechtopstaand en met de vuisten gesloten. Nu gaan we verder strijden tot aan de zege." Dit waren zijn laatste woorden in het openbaar, bij de presentatie van het vredesprogramma, "Nu het Volk, nu de Vrede", in de Velodroom van Donostia op 14 november van het vorige jaar.
In Zornotza stroomden duizenden radicale Basken samen om de laatste eer te bewijzen aan de man die steeds tussen hen in was blijven staan. Onder de aanwezigen o.a. José Angel Iribar, de legendarische keeper van Athletic Bilbao, maar ook leden van de Baskische Regering. Echter "ten persoonlijken titel".
Jon Idigoras werd op 3 mei 1936 geboren in Zornotza (Amorebieta), niet zo ver van de stad Gernika die niet zó lang daarna gebombardeerd zou worden. Op zijn vijftiende begon hij als metaalarbeider, ontplooide al snel een syndicale activiteit en kwam op die manier bijna naadloos in de ETA-wereld terecht. Idigoras was een blije man met een enorm charisma. Tussen 1958 en 1974 tijdens de Francodictatuur, werd hij verschillende keren gearresteerd, en in 1977 nam hij uiteindelijk de benen naar Iparralde, het deel van Baskenland dat door de Franse staat verdrukt wordt. Toch stond hij mee aan de wieg van het radicale syndicaat, LAB en daarvoor kwam hij regelmatig in het geheim, als Julián López Antolín, naar "het binnenland". Zo ook die keer dat hij met 80 vakbondsafgevaardigden een clandestiene vergadering georganiseerd had in het historische klooster van Arantzazu, hoog boven Arrasate-Mondragon. Toen er een omsingeling door de Guardia Civil dreigde, namen ze allen de benen, de bergen in. Allen, op één na: Jon Idigoras. Die dook onder in het kloosterslot en werd er verstopt door één van de Franciscanenmonniken.De volgende morgen werd hij in de bestelwagen van de paters "ontzet" en afgezet in Arrasate!
Op 31 maart 1998 ontdekte men in de partijzetel van Herri Batasuna in de Baskische hoofdstad Vitoria-Gasteiz uiterst gesofistikeerde afluisterapparatuur waarbij niet enkel de telefoons konden afgetapt worden, maar eveneens de integrale partijvergaderingen! Dit gebeurde door de toenmalige "CESID", nu CNI. Als gevolg daarvan dienden twee geheimagenten van de geheime dienst, Mario Cantero en Francisco Buján, het appartement boven de partijzetel te verlaten. Later werd nog een tweede lokaal van de CESID ontdekt tegenover dezelfde partijzetel en tegenover de Volkskroeg, Herriko Taberna, waar de klanten volgens de gangbare Spaanse leugens "allemaal van ETA" zijn. Daar werden dus hoogstwaarschijnlijk fotos van gemaakt. Toen dit "incident" niet onder de mat geveegd kon worden, kwam er een proces: vijf jaar later! Cantero en Buján kregen elk twee en een half jaar cel, 6.696 euro boete en 6 jaar ontzetting. Ook Emilio Alonso Manglano en Javier Calderón, directeurs van de geheime dienst, de eerste bij het begin van afluisteroperatie en de tweede bij de ontdekking, kregen elk drie jaar cel, een geldboete en 8 jaar ontzetting. Het Hooggerechtshof gaf Manglano en Calderón later de "absolutie".
Twee maanden na de ontdekking van de spionage in Gasteiz kwam El País met het nieuws dat ook de partijzetel van Herri Batasuna in Bilbao gecontroleerd werd. Hier werden microfoons en fotocameras gebruikt en werden de vuilniszakken doorzocht.
Het vorige jaar boden 2 personen die zich uitgaven als technici van Euskaltel zich aan bij de woning van Arnaldo Otegi. Een familielid liet ze binnen. Toen de technici binnen fotos maakten, vond een familielid dat en noteerde de nummerplaat toen ze vertrokken. Bij navraag ontkende Euskaltel dat het om twee van hun bedienden handelde.
Zelfs de Baskische president, Juan José Ibarretxe, was het slachtoffer van afluisterpraktijken, net zoals Carod-Rovira, de Catalaanse republikein.
Op 2 juni 2005 klaagde Batasuna de Franse Staat aan omdat ze in hun zetel in Bayonne microfoons, antennes en een zendertje hebben ontdekt. Niet enkel de vergaderzaal maar ook het lokaal waar Europarlementair, Koldo Gorostiaga, jarenlang werkte, werd bespioneerd. Beide Staten pretenderen een democratie te zijn!
Tijdens de voorbije twee jaren werden ook al 24 telefoons ontdekt in de kantoren en bij de Secretaris Generaal Rafa Diez en de voornaamste leiders van de radicale Baskisch, nationalistische vakbond, "LAB".
Zouden de processen die de voorbije jaren plaatsvonden (Batasuna) en die op dit ogenblik lopen (Haika, Segi, Jarrai) niet allemaal een gevolg zijn van gelijkaardige afluistermethodes? "Onrechtmatig verkregen informatie."
De LAB-leiding spreekt van een oorlogsmodel waaraan Zapatero dringend een einde dient te stellen, wil hij geloofwaardig overkomen". Secretaris Generaal Rafa Diez is bijzonder scherp: "Ze spreken over vrede, maar ze leggen de wegen vol mijnen."
Coördinator voor de preventie van Foltering 1 juni 2008
De Coordinadora para la Prevención de la Tortura, de Coördinator voor de preventie van Foltering, heeft op 1 juni 2008 voor de vierde jaar op rij het rapport: "La tortura en el Estado Español", Foltering in de Spaanse staat, voorgesteld bij monde van de woordvoerder Jorge del Cura.
De resultaten zijn angstaanjagend. Vorig jaar 2007 is het aantal aanklachten van foltering, alleen al in politiecommissariaten op Baskisch grondgebied, gestegen van 46 in 2006 naar 100. Dus meer dan het dubbele! Voor het gehele Spaanse grondgebied werd afgeklokt op 728 aanklachten in 2007.
ETA heeft in de loop van haar bestaan altijd de strijd ondersteund van de milieuactivisten in het bijzonder, en van de bevolking in het algemeen tegen de megalomane projecten die waardevolle en natuurgebieden bedreigden. Denken wij maar aan de nucleaire centrale van Lemoiz, aan het stuwmeer van Itoiz, aan de snelweg doorheen het natuurgebied van Leitzeran.
Nu zijn ze al geruime bedrijvig tegen de aanleg van de HST-Hogesnelheidstrein (de Y vasca genoemd) doorheen Baskenland.
Vannacht is omstreeks 02:30u een aanslag gepleegd tegen de onderneming Amenabar (concessionaris van de HST) te Zarautz. Er vielen 3 gewonden: 2 Ertzainas en een persoon die op 50m van de onderneming woonde. De aanslag werd 1 uur op voorhand aangekondigd.
Ondanks het slecht weer waren er gisteren, 31 mei 2008, duizenden manifestanten komen opdagen in Donostia-San Sebastián om tegen de HST te protesteren.
De Rechtbank van Pau wijst op 1 juni 2004 het Europese Uitleveringsbevel af dat de Spaanse Magistraat Baltasar Garzón geëist had tegen de 3 Baskische jongeren die de Franse nationaliteit hebben: Matxikote, Rekarte en Galarraga. Er werden drie argumenten aangebracht om de uitlevering af te wijzen:
Hoofdreden lijkt het karakter van de daden (die politiek zijn), namelijk militeren in de jongerenorganisatie Segi, verboden in Spanje wegens "allemaal van ETA", maar niet verboden in Frankrijk!
Tweede reden van afwijzing is het feit dat een deel van de activiteiten van Kale Borroka of straatgeweld (lees: actie voeren als men denkt méér dan voldoende gekoeioneerd te zijn ) in de Franse Staat plaatsvonden, waarvoor de uitlevering van het drietal gevraagd wordt. Voor dit soort activiteiten worden in Frankrijk zelfs geen gerechtelijke procedures ingesteld.
Derde argument, hoewel onvoldoende om een uitlevering tegen te houden, is het Franse staatsburgerschap van hetdrietal. Maar "Marianne" zal "haar kinderen" toch niet uitleveren aan een bananenmonarchie, waar bovendien gefolterd wordt.
Matxikote, Galarraga en Rekarte werden in 2002 beschuldigd nadat Magistraat Baltasar Garzón de jongerenbeweging Segi buiten de wet stelde (wegens te horen tot het "ETA-milieu"). Baltasar Garzón, die het ooit hoopt te brengen tot Minister van Justitie van het Verenigd Europa schreef meteen een internationaal arrestatie- en uitleveringsbevel.
Herderlijk schrijven doet de potjes overkoken 31 mei 2002
De Baskische bisschoppen Ricardo Blázquez en Karmelo Echenagusia (Bilbao), Juan María Uriarte (Donostia) en Miguel José Azurmendi (Gasteiz) tonen hun ongerustheid over de gevolgen van de Partijenwet die de bedoeling heeft de partij van de linkse nationalisten, Batasuna, te verbieden. Dit staat in hun herderlijk schrijven van 31 mei 2002, onder de titel Preparar la Paz.
En wat zegt de PP-Regering? De bisschoppen vertegenwoordigen niets! Volgens Pio Cabanillas verdedigen de bisschoppen de straffeloosheid van Batasuna, de vrede van de lafaards.
Kort nadien werd er een verklaring verspreid die door 358 Baskische priesters werd ondertekend. Hierin worden alle rechten van het Baskische volk verdedigd en bevorderd als weg om alle conflicten te boven te komen op de weg naar de vrede. Minister Piqué roept daarop zelfs de Pauselijk nuntius in Spanje op het matje. Tijdens de onzalige Francodictatuur was dit voldoende om de gelederen, onder de kromstaf weer gesloten te krijgen. Maar toen verscheen de dictator ook op kerkelijke feesten in de kerk onder het baldakijn,terwijl via het orgel de nationale hymne weerklonk.
Iturgaiz noemt het herderlijke schrijven een écht schandaal omdat de bisschoppen de beulen verdedigen en niet de slachtoffers. Nooit schreven ze een herderlijke brief bij de moord op Miguel Angel Blanco.
Xabier Arzalluz begrijpt niet wat er toch gaande is. De brief veroordeelt ETA toch krachtdadig. In punt 2 van de brief staat namelijk: La paz es incompatible con el terrorismo (Vrede is onverenigbaar met terrorisme), en verder o.a. nog: Son muchos los motivos por los que reiteramos una vez más que ETA debe desaparecer, con toda su constelación de violencia. (Er zijn veel motieven voor wie hen die blijven herhalen dat ETA moet verdwijnen, samen met de opeenhoping van geweld). Maar dan komt punt 4: No todo vale contra el terrorismo (Niet alles is toegelaten tegen het terrorisme), en dat punt was er natuurlijk te veel aan. Welke bisschop neemt nu aanstoot aan bijvoorbeeld foltering? En bij punt 7 gaan de zelfbenoemde democraten natuurlijk helemaal uit de bol: Distinguir nacionalismo y terrorismo (Er moet een onderscheid gemaakt worden tussen volksnationalisme en terrorisme). Hoe durven ze! Dat is nu net het knuffelbeertje van de zelfbenoemde democraten: volksnationalisme is terrorisme of alles is ETA.
Maar het ergst vindt de PNV-president nog de volgzaamheid van de socialistische oppositieleider, Rodríguez Zapatero, die de Spaanse Bisschoppenconferentie ging oproepen de Baskische bisschoppen tot de orde te roepen!
Volgens de Bisschop van Pamplonaechter, Monseñor Sebastián, kan het recht op zelfbeschikking van dit volk niet verdedigd worden! Sebastián trekt zelfs in twijfel dat er een Baskisch Volk bestaat.Hij is niet van mening dat Het Baskische Volk of Baskenland bezet is door anderen. Maar van de 358 priesters die zich uitspraken voor zelfbestuur horen er wel 76 tot het diocees van Sebastián! Maar de namen van deze personen werden bij een notaris ondergebracht, omdat de ondertekenaars persoonlijke of pastorale represailles vrezen. De 358 ondertekenaars sturen hun tekst nu naar de Europese bisdommen.
De Spaanse Regeringspresident,Aznarnoemt hetherderlijke schrijven een zware morele en intellectuele perversiteit.
HetVaticaanmaakte intussen bekend niet op te treden tegen de bisschoppen die zich uitspreken tegen het buiten de wet stellen van Batasuna.
Joseba Azkarraga (EA), Baskisch minister van justitie, zegt dat het niet onwaarschijnlijk zou zijn als de Baskische priesters zouden vervangen worden door militaire exemplaren. In 1974 klaagde de bisschop van Bilba, Añoveros, de situatie in Baskenland aan. Franco was woedend en stuurde een militair vliegtuig naar de vlieghaven van Sondika met de bedoeling Añoveros het land uit te zetten indien dit nodig was. Maar Añoveros haalde de Europese pers en de zaak bracht Franco veel schade toe.
Uiteindelijk zal zelfs de Spaanse Bisschoppenconferentie, méér Spaans dan Bisschop, zich toch uitspreken, met tegenzin, tegen de kritiek van de PP-regering op het herderlijke schrijven, wat Jaime Ignacio del Burgo (PP-Navarra) doet verklaren het niet verwonderlijk is dat de kerken leeglopen.
La Razón weet later te melden dat één van de ondertekenende priesters in Gara schreef, terwijl een andere een school voor Baskisch onderwijs oprichtte, alsof het om een geval van zware misdaad gaat
In een communiqué, gedateerd 26 mei 2008, gepubliceerd in de krant Gara op 30 mei 2008, waarschuwt ETA dat noch de repressieve strategie van de regeringen van Spanje en Frankrijk, noch het bedrog gecamoufleerd als autonome hervorming (de volksraadpleging van Ibarretxe) het conflict kunnen oplossen. Alleen het democratische gegeven van zelfbeschikking en territorialiteit zal ons op de weg naar vrede brengen. Het bedrog van de volksraadpleging doet denken aan het bedrog van 30 jaar geleden (de Grondwet die Euskal Herria als onlosmakelijk deel van Spanje beschouwt). Wij hebben toen het bedrog bestreden en zullen het bedrog van vandaag even rechtlijnig blijven bestrijden.
Iñaki Mallagarai gearresteerd Directeur van Euskadiko Kutxa
In Arrasate-Mondragón werd op 30 mei 2002, op last van rechter Baltasar Garzón, Iñaki Mallagarai gearresteerd. Hij was nét 56 jaar geworden
Mallagarai was intern directeur van de Spaarbank Caja Laboral Popular-Euskadiko Kutxa, en wordt ervan verdacht geldsommen van de Herriko Tabernas (Volkscafés) "beheerd" te hebben in de richting van ETA. Ook de privéwoning van de man werd doorzocht.
Hoort dit bij de heksenjacht die gaande is tegen alle nationalisten? Justitie volgt gedwee de richtlijnen van toenmalig PP-minister Mariano Rajoy: "Het is allemaal één pot nat": ETA, Batasuna, Herriko Tabernas, de Ikastolas, de Baskische Kerk en Caja Laboral. In één der "kwaliteitstijdschriften" wordt eenvoudigweg gezegd "dat de (befaamde) Coöperatieve van Mondragón altijd verdacht werd ETA-geld wit te wassen, en zodoende de belangrijkste financiële bron voor de organisatie was, maar dat er geen bewijzen waren die dit aantoonden". Als er geen bewijzen zijn, hoe kan men dan verdacht worden. In Spanje zijn bewijzen blijkbaar overbodig. El Mundo levert eveneens zijn "bijdrage" aan de "jacht" en merkt op dat het "merkwaardig" is dat er nog nooit aanslagen gepleegd werden op bankgebouwen van de Caja Laboral. Kan een krant nog lager vallen?
In de gevangenis van Alcolea, Córdoba, werd de gevangene, Unai Parot, op 29 mei 2001 door een groep van 7 functionarissen bewusteloos geslagen. De gevolgen van de slagen zijn over het hele lichaam te zien. Vooraf was hij geboeid geworden omdat hij naar een andere galerij diende te verhuizen. Toen hij in zijn nieuwe cel om een arts vroeg, werd gezegd dat die hem reeds onderzocht toen hij bewusteloos was. Behalve geslagen werd Parot ook bedreigd: "Hoerenzoon, we gaan je ophangen", "Je zult de gevangenis niet levend verlaten."
Unai Parot werd op 2 april 1990 in de buurt van Sevilla gearresteerd en zat sindsdien in Carabanchel, Herrera, Alcalá, Puerto I, Almería, Murcia, Valdemoro en nu in Alcolea. Het weinige dat hij heeft, werd hem afgenomen, zijn "thuis". Bovendien wordt hem verboden enige activiteit uit te voeren, noch zijn 3 medegevangenen uit Baskenland te zien. Het is niet de eerste keer dat Parot geslagen werd, en het zal wellicht ook niet de laatste keer zijn.
Op 25 oktober 2008 wil Lehendakari Ibarretxe het Baskische volkraadplegen. Om dit te verwezenlijken werd op 28 mei 2008 een wetsontwerp ingediend: Ley de Regulación de la Consulta, wet tot regeling van een volksraadpleging. Het ontwerp werd door de Baskische regering goedgekeurd in buitengewone zitting.
Op 29 mei 2008 zal Lehendakari Ibarretxe, vergezeld van Joseba Azkarraga (EA) en Javier Madrazo (EB), het project voorleggen aan het parlement. Dan kan de besprekeing beginnen, en de stemming wordt voorzien voor 27 juni 2008.
De twee vragen zijn:
1.- ¿Está Usted de acuerdo en apoyar un proceso de final dialogado de la violencia, si previamente ETA manifiesta de forma inequívoca su voluntad de poner fin a la misma de una vez y para siempre?
Gaat u akkoord om een proces te steunen om via onderhandelde dialoog een einde te stellen aan het geweld, als ETA vooraf de niet mis te verstane wil vertoont om, voor eens en voor altijd, een einde te stellen aan dat geweld?
2.- ¿Está Usted de acuerdo en que los partidos vascos, sin exclusiones, inicien un proceso de negociación para alcanzar un Acuerdo Democrático sobre el ejercicio del derecho a decidir del Pueblo Vasco, y que dicho Acuerdo sea sometido a referéndum antes de que finalice el año 2010?
Gaat u akkoord dat de Baskische politieke partijen, zonder uitzondering, een onderhandelingproces starten met het oog op het bereiken van een Democratisch Akkoord over het recht voor het Baskische Volk om zelf te beslissen, en dat dit akkoord onderworpen wordt aan een referendum tegen het einde van het jaar 2010?
De Spaanse regering heeft al laten weten dat, eenmaal het ontwerp is goedgekeurd, zij in beroep gaan, bij het Constitutionele Hof, tegen de volksraadpleging.
Op woensdag, 28 mei 2008, werd door de president, Itziar Ruiz-Giménez, en door de directeur, Esteban Beltrán, van de " Sección Española de Amnistía Internacional (Amnesty International, afdeling Spanje) het verslag 2007 van AI voorgesteld.
De schending van de mensenrechten en de mishandelingen door vertegenwoordigers van de Fuerzas de Seguridad del Estado, de veiligheidstroepen van de staat, zijn een constante en zijn wijd verspreid (constante y extendida) en genieten van een effectieve straffeloosheid. De voornaamste slachtoffers hiervan zijn de arrestanten die gerelateerd worden aan ETA, de immigranten, de asielzoekers, de niet vergezelde minderjarigen.
