Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
01-06-2008
Donderslag bij heldere hemel!
Hoe kan dat nu?
De Rechtbank van Pau wijst op 1 juni 2004 het Europese Uitleveringsbevel af dat de Spaanse Magistraat Baltasar Garzón geëist had tegen de 3 Baskische jongeren die de Franse nationaliteit hebben: Matxikote, Rekarte en Galarraga. Er werden drie argumenten aangebracht om de uitlevering af te wijzen:
Hoofdreden lijkt het karakter van de daden (die politiek zijn), namelijk militeren in de jongerenorganisatie Segi, verboden in Spanje wegens "allemaal van ETA", maar niet verboden in Frankrijk!
Tweede reden van afwijzing is het feit dat een deel van de activiteiten van Kale Borroka of straatgeweld (lees: actie voeren als men denkt méér dan voldoende gekoeioneerd te zijn ) in de Franse Staat plaatsvonden, waarvoor de uitlevering van het drietal gevraagd wordt. Voor dit soort activiteiten worden in Frankrijk zelfs geen gerechtelijke procedures ingesteld.
Derde argument, hoewel onvoldoende om een uitlevering tegen te houden, is het Franse staatsburgerschap van hetdrietal. Maar "Marianne" zal "haar kinderen" toch niet uitleveren aan een bananenmonarchie, waar bovendien gefolterd wordt.
Matxikote, Galarraga en Rekarte werden in 2002 beschuldigd nadat Magistraat Baltasar Garzón de jongerenbeweging Segi buiten de wet stelde (wegens te horen tot het "ETA-milieu"). Baltasar Garzón, die het ooit hoopt te brengen tot Minister van Justitie van het Verenigd Europa schreef meteen een internationaal arrestatie- en uitleveringsbevel.
Herderlijk schrijven doet de potjes overkoken 31 mei 2002
De Baskische bisschoppen Ricardo Blázquez en Karmelo Echenagusia (Bilbao), Juan María Uriarte (Donostia) en Miguel José Azurmendi (Gasteiz) tonen hun ongerustheid over de gevolgen van de Partijenwet die de bedoeling heeft de partij van de linkse nationalisten, Batasuna, te verbieden. Dit staat in hun herderlijk schrijven van 31 mei 2002, onder de titel Preparar la Paz.
En wat zegt de PP-Regering? De bisschoppen vertegenwoordigen niets! Volgens Pio Cabanillas verdedigen de bisschoppen de straffeloosheid van Batasuna, de vrede van de lafaards.
Kort nadien werd er een verklaring verspreid die door 358 Baskische priesters werd ondertekend. Hierin worden alle rechten van het Baskische volk verdedigd en bevorderd als weg om alle conflicten te boven te komen op de weg naar de vrede. Minister Piqué roept daarop zelfs de Pauselijk nuntius in Spanje op het matje. Tijdens de onzalige Francodictatuur was dit voldoende om de gelederen, onder de kromstaf weer gesloten te krijgen. Maar toen verscheen de dictator ook op kerkelijke feesten in de kerk onder het baldakijn,terwijl via het orgel de nationale hymne weerklonk.
Iturgaiz noemt het herderlijke schrijven een écht schandaal omdat de bisschoppen de beulen verdedigen en niet de slachtoffers. Nooit schreven ze een herderlijke brief bij de moord op Miguel Angel Blanco.
Xabier Arzalluz begrijpt niet wat er toch gaande is. De brief veroordeelt ETA toch krachtdadig. In punt 2 van de brief staat namelijk: La paz es incompatible con el terrorismo (Vrede is onverenigbaar met terrorisme), en verder o.a. nog: Son muchos los motivos por los que reiteramos una vez más que ETA debe desaparecer, con toda su constelación de violencia. (Er zijn veel motieven voor wie hen die blijven herhalen dat ETA moet verdwijnen, samen met de opeenhoping van geweld). Maar dan komt punt 4: No todo vale contra el terrorismo (Niet alles is toegelaten tegen het terrorisme), en dat punt was er natuurlijk te veel aan. Welke bisschop neemt nu aanstoot aan bijvoorbeeld foltering? En bij punt 7 gaan de zelfbenoemde democraten natuurlijk helemaal uit de bol: Distinguir nacionalismo y terrorismo (Er moet een onderscheid gemaakt worden tussen volksnationalisme en terrorisme). Hoe durven ze! Dat is nu net het knuffelbeertje van de zelfbenoemde democraten: volksnationalisme is terrorisme of alles is ETA.
Maar het ergst vindt de PNV-president nog de volgzaamheid van de socialistische oppositieleider, Rodríguez Zapatero, die de Spaanse Bisschoppenconferentie ging oproepen de Baskische bisschoppen tot de orde te roepen!
Volgens de Bisschop van Pamplonaechter, Monseñor Sebastián, kan het recht op zelfbeschikking van dit volk niet verdedigd worden! Sebastián trekt zelfs in twijfel dat er een Baskisch Volk bestaat.Hij is niet van mening dat Het Baskische Volk of Baskenland bezet is door anderen. Maar van de 358 priesters die zich uitspraken voor zelfbestuur horen er wel 76 tot het diocees van Sebastián! Maar de namen van deze personen werden bij een notaris ondergebracht, omdat de ondertekenaars persoonlijke of pastorale represailles vrezen. De 358 ondertekenaars sturen hun tekst nu naar de Europese bisdommen.
De Spaanse Regeringspresident,Aznarnoemt hetherderlijke schrijven een zware morele en intellectuele perversiteit.
HetVaticaanmaakte intussen bekend niet op te treden tegen de bisschoppen die zich uitspreken tegen het buiten de wet stellen van Batasuna.
Joseba Azkarraga (EA), Baskisch minister van justitie, zegt dat het niet onwaarschijnlijk zou zijn als de Baskische priesters zouden vervangen worden door militaire exemplaren. In 1974 klaagde de bisschop van Bilba, Añoveros, de situatie in Baskenland aan. Franco was woedend en stuurde een militair vliegtuig naar de vlieghaven van Sondika met de bedoeling Añoveros het land uit te zetten indien dit nodig was. Maar Añoveros haalde de Europese pers en de zaak bracht Franco veel schade toe.
Uiteindelijk zal zelfs de Spaanse Bisschoppenconferentie, méér Spaans dan Bisschop, zich toch uitspreken, met tegenzin, tegen de kritiek van de PP-regering op het herderlijke schrijven, wat Jaime Ignacio del Burgo (PP-Navarra) doet verklaren het niet verwonderlijk is dat de kerken leeglopen.
La Razón weet later te melden dat één van de ondertekenende priesters in Gara schreef, terwijl een andere een school voor Baskisch onderwijs oprichtte, alsof het om een geval van zware misdaad gaat
In een communiqué, gedateerd 26 mei 2008, gepubliceerd in de krant Gara op 30 mei 2008, waarschuwt ETA dat noch de repressieve strategie van de regeringen van Spanje en Frankrijk, noch het bedrog gecamoufleerd als autonome hervorming (de volksraadpleging van Ibarretxe) het conflict kunnen oplossen. Alleen het democratische gegeven van zelfbeschikking en territorialiteit zal ons op de weg naar vrede brengen. Het bedrog van de volksraadpleging doet denken aan het bedrog van 30 jaar geleden (de Grondwet die Euskal Herria als onlosmakelijk deel van Spanje beschouwt). Wij hebben toen het bedrog bestreden en zullen het bedrog van vandaag even rechtlijnig blijven bestrijden.
Iñaki Mallagarai gearresteerd Directeur van Euskadiko Kutxa
In Arrasate-Mondragón werd op 30 mei 2002, op last van rechter Baltasar Garzón, Iñaki Mallagarai gearresteerd. Hij was nét 56 jaar geworden
Mallagarai was intern directeur van de Spaarbank Caja Laboral Popular-Euskadiko Kutxa, en wordt ervan verdacht geldsommen van de Herriko Tabernas (Volkscafés) "beheerd" te hebben in de richting van ETA. Ook de privéwoning van de man werd doorzocht.
Hoort dit bij de heksenjacht die gaande is tegen alle nationalisten? Justitie volgt gedwee de richtlijnen van toenmalig PP-minister Mariano Rajoy: "Het is allemaal één pot nat": ETA, Batasuna, Herriko Tabernas, de Ikastolas, de Baskische Kerk en Caja Laboral. In één der "kwaliteitstijdschriften" wordt eenvoudigweg gezegd "dat de (befaamde) Coöperatieve van Mondragón altijd verdacht werd ETA-geld wit te wassen, en zodoende de belangrijkste financiële bron voor de organisatie was, maar dat er geen bewijzen waren die dit aantoonden". Als er geen bewijzen zijn, hoe kan men dan verdacht worden. In Spanje zijn bewijzen blijkbaar overbodig. El Mundo levert eveneens zijn "bijdrage" aan de "jacht" en merkt op dat het "merkwaardig" is dat er nog nooit aanslagen gepleegd werden op bankgebouwen van de Caja Laboral. Kan een krant nog lager vallen?
In de gevangenis van Alcolea, Córdoba, werd de gevangene, Unai Parot, op 29 mei 2001 door een groep van 7 functionarissen bewusteloos geslagen. De gevolgen van de slagen zijn over het hele lichaam te zien. Vooraf was hij geboeid geworden omdat hij naar een andere galerij diende te verhuizen. Toen hij in zijn nieuwe cel om een arts vroeg, werd gezegd dat die hem reeds onderzocht toen hij bewusteloos was. Behalve geslagen werd Parot ook bedreigd: "Hoerenzoon, we gaan je ophangen", "Je zult de gevangenis niet levend verlaten."
Unai Parot werd op 2 april 1990 in de buurt van Sevilla gearresteerd en zat sindsdien in Carabanchel, Herrera, Alcalá, Puerto I, Almería, Murcia, Valdemoro en nu in Alcolea. Het weinige dat hij heeft, werd hem afgenomen, zijn "thuis". Bovendien wordt hem verboden enige activiteit uit te voeren, noch zijn 3 medegevangenen uit Baskenland te zien. Het is niet de eerste keer dat Parot geslagen werd, en het zal wellicht ook niet de laatste keer zijn.
Op 25 oktober 2008 wil Lehendakari Ibarretxe het Baskische volkraadplegen. Om dit te verwezenlijken werd op 28 mei 2008 een wetsontwerp ingediend: Ley de Regulación de la Consulta, wet tot regeling van een volksraadpleging. Het ontwerp werd door de Baskische regering goedgekeurd in buitengewone zitting.
Op 29 mei 2008 zal Lehendakari Ibarretxe, vergezeld van Joseba Azkarraga (EA) en Javier Madrazo (EB), het project voorleggen aan het parlement. Dan kan de besprekeing beginnen, en de stemming wordt voorzien voor 27 juni 2008.
De twee vragen zijn:
1.- ¿Está Usted de acuerdo en apoyar un proceso de final dialogado de la violencia, si previamente ETA manifiesta de forma inequívoca su voluntad de poner fin a la misma de una vez y para siempre?
Gaat u akkoord om een proces te steunen om via onderhandelde dialoog een einde te stellen aan het geweld, als ETA vooraf de niet mis te verstane wil vertoont om, voor eens en voor altijd, een einde te stellen aan dat geweld?
2.- ¿Está Usted de acuerdo en que los partidos vascos, sin exclusiones, inicien un proceso de negociación para alcanzar un Acuerdo Democrático sobre el ejercicio del derecho a decidir del Pueblo Vasco, y que dicho Acuerdo sea sometido a referéndum antes de que finalice el año 2010?
Gaat u akkoord dat de Baskische politieke partijen, zonder uitzondering, een onderhandelingproces starten met het oog op het bereiken van een Democratisch Akkoord over het recht voor het Baskische Volk om zelf te beslissen, en dat dit akkoord onderworpen wordt aan een referendum tegen het einde van het jaar 2010?
De Spaanse regering heeft al laten weten dat, eenmaal het ontwerp is goedgekeurd, zij in beroep gaan, bij het Constitutionele Hof, tegen de volksraadpleging.
Op woensdag, 28 mei 2008, werd door de president, Itziar Ruiz-Giménez, en door de directeur, Esteban Beltrán, van de " Sección Española de Amnistía Internacional (Amnesty International, afdeling Spanje) het verslag 2007 van AI voorgesteld.
De schending van de mensenrechten en de mishandelingen door vertegenwoordigers van de Fuerzas de Seguridad del Estado, de veiligheidstroepen van de staat, zijn een constante en zijn wijd verspreid (constante y extendida) en genieten van een effectieve straffeloosheid. De voornaamste slachtoffers hiervan zijn de arrestanten die gerelateerd worden aan ETA, de immigranten, de asielzoekers, de niet vergezelde minderjarigen.
Jesus Atxa Agirre °28 mei 1920 Jesus Atxa overleed op 23 oktober 2007 in Iruñea-Pamplona op 87-jarige leeftijd. Hij was erelid van de Euskaltzaindia (La Real Academia de la Lengua Vasca).
Hijis geboren in Aretxabaleta op 28 mei 1920, en wijdde zijn hele leven aan het Euskara en de Ikastolas. Atxa was de drijvende kracht achter de beweging ten gunste van de Ikastolas in Nafarroa-Navarra en directeur van de Ikastola San Fermín tussen 1970 en 1984, het jaar waarin hij op pensioen gesteld werd. Hij nam ook deel aan de oprichting van Ikastolas in Bizkaia en Gipuzkoa.
Na zijn studies in Aretxabaleta, schreef hij zich op 14-jarige leeftijd in op het Jezuïetencollege van Durango. Na twee jaar emigreerde hij, als gevolg van de burgeroorlog, naar België en later naar Venezuela en Colombia, waar hij Letteren, Wijsbegeerte en Pedagogie studeerde. In 1945 keerde hij terug naar Euskal Herria.
Vanaf 1960 drukte hij zijn stempel op de Baskische culturele gemeenschap. Hij werd directeur van Edili (uitgeverij), schreef bijdragen voor het blad Zeruko Argia, en was één van de oprichters van de Ikastola van Aretxabaleta. Hij zette ook zijn schouders onder het project van de boekenbeurs van Durango. Vanaf 1977 maakte hij werk van de Federación de Ikastolas (federatie van Ikastolas) in Navarra.
Monseñor Sebastián de nationaalkatholieke aartsbisschop
Volgens de voormalige (in 2007 opgevolgd) Bisschop van Pamplona, Monseñor Sebastián, kan het recht op zelfbeschikking van het Baskische volk niet verdedigd worden! Sebastián trekt zelfs in twijfel dat er een Baskisch Volk bestaat.Hij is niet van mening dat het Baskische Volk of Baskenland bezet is door anderen. Maar van de 358 priesters die zich uitspraken voor zelfbestuur horen er wel 76 tot het diocees van Sebastián! Maar de namen van deze personen werden bij een notaris ondergebracht, omdat de ondertekenaars persoonlijke of pastorale represailles vrezen.
En Monseñor Sebastián kan het niet laten. Nadat hij eerder al de liefde bezong van de Guardia Civil, en hiervoor het carnavaleske hoofddeksel van de Guardia Civil, een tricornio, tot geschenk kreeg, doet de nationaalkatholieke aartsbisschop weer stof opwaaien. In een kerkelijk document: Situación actual de la Iglesia, algunas orientaciones prácticas (Actuele toestand van de Kerk, enkele praktische oriëntaties), uitgebracht net door de verkiezingen van 27 mei 2007, bevestigt hij dat extreemrechtse politieke groupuscules het waard zijn in overweging genomen te worden en het waard zijn op hen te stemmen. Hun getuigenis omvat grote waarden, zodat stemmen op hen gerechtvaardigd is. Hij heeft het hier wel over fascistische groepjes, zoals Comunión Tradicionalista Católica, Alternativa Española, Tercio Católico de Acción Política en Falange Española de las JONS, die zich allen baseren op de ideologie van Franco.
Maanden nadat Véronique Vasseur, de hoofdarts van de Parijse gevangenis La Santé, een boek uitbracht over de inhumane omstandigheden waarin de gevangenen in de Franse penitentiaire instellingen moeten leven, belooft de Franse Regering op 26 mei 2001 in 10 jaar een som van 10 miljard FF uit te trekken voor renovatie. Haar getuigenis over de levensomstandigheden in La Santé leverde wel 2 parlementaire onderzoekscommissies op, maar ook doodbedreigingen en pesterijen, zodat ze zich verplicht zag haar functie op te geven.
In Frankrijk zitten op dat moment 66 Baskische politieke gevangenen. Vasseur noemde de cellen "dantesk" (hels, gruwelijk): gebrek aan hygiëne, verkrachtingen, zelfmoorden, etc. Verder wordt de overbevolking aangeklaagd, de onaanvaardbare bezoekersruimten, de onvoldoende hygiëne, cellen- en lijfonderzoek, gebrek aan sportactiviteiten, minachting van buitenlandse gevangenen.
Toen bleek dat de grootvader van de huidige Regeringspresident, José Luis Rodríguez Zapatero op het einde van de Burgeroorlog door de Franquisten om politieke redenen werd gefusilleerd, mocht je veronderstellen dat hij waarschijnlijk geen "havik" was. Hij kreeg een kans.
Op 24 en 25 mei 2006 werd er in de Senaat een nieuwe zitting gewijd aan de "Regeringscontrole". Bij de vragen die er gesteld werden, wilde de PNVer Joseba Zubia weten wat de regering had gedaan of dacht te doen om een einde te stellen aan de folteringen, "die een realiteit" zijn. Zubia verwees ook naar de bezorgdheid die internationale organisaties als Amnesty International en experts zoals de speciale verslaggever bij de Verenigde Naties, Theo van Boven verschillende keren hadden geuit.
Zapatero wilde "een nuancering" aanbrengen (daar gaan we) omdat sommige verslagen (Amnesty International) niet meteen "geloofwaardig" waren (ongeloofwaardig voor Spanje uieraard) en de "solide democratie" toch een "goede gezondheid" (Tja!) genoot. De tijd dat alle schandalen met de mantel der liefde bedekt werd omdat het foutjes waren van een nog "jonge democratie" is dus na 30 jaar nog steeds niet voorbij
Spanje ondertekende verschillende internationale overeenkomsten aangaande het uitroeien van foltering en mishandeling van arrestanten, persvrijheid, vrijheid van politieke "vereniging", etc Iedereen weet wat daar in werkelijkheid van terecht kwam!
Toevallig vertelde Aitor Larreta op 24 mei 2006 voor de onderzoeksrechter in Madrid hoe hij door de Guardia Civil "behandeld" werd na zijn arrestatie in november 2005. De jonge man uit Donostia werd twee dagen in isolement gezet en daarbij kreeg hij slagen te verwerken op het hoofd en tegen zijn testikels. Ook kreeg hij verschillende keren de plastic zak over het hoofd getrokken hoewel ze wisten dat hij astma had.
Jose Inazio Goikoetxea, gevangen in Bonxe, lijdt aan kanker in de endeldarm. Hoewel Goikoetxea sinds december bloed verloor en pijn had werd pas twee weken geleden ontdekt dat het om kanker ging. Vijf maanden lang hebben ze Goikoetxea laten stikken! Een gebrek aan medische assistentie hebben de straf van Goikoetxea dus omgezet in LEVENSLANG!
Op 24 mei 2005 wordt aangekondigd dat hij binnen enkele dagen zal geopereerd worden. Etxerat vraagt zijn voorlopige vrijlating.
Op 21 mei 2008 heeft Askatasuna, via diverse Spaanse agentschappen, aangeklaagd dat de laatste 30 jaar meer dan 35.000 Baskische militanten werden gearresteerd in Spanje en Frankrijk. Over die hele periode van 30 jaar betekent dit dat er gemiddeld iedere dag 3 Baskische militanten werden gearresteerd. Begrijpt u nu waar de term politiestaat vandaan komt?
Europese volksvertegenwoordigers bevestigen dat de annulatie van kieslijsten in Spanje een regelrechte aanval is op de burgerlijke en politieke rechten.
Zeventien gedeputeerden hebben een resolutie bekend gemaakt waarin zij aanklagen dat meer dan 380 abertzale kieslijsten door Spaanse rechtbanken werden verboden. Hierdoor zal de democratische oplossing voor het conflict nog moeilijker worden, en zij wijzen er ook op dat dit verbod een ernstige schending is van de meest fundamentele burgerlijke en politieke rechten in Europa.
Askatasuna eta Errepublikaren bizia eman zuten (Voor de Vrijheid en de Republiek gaven zij hun leven) 22 mei 1938
Na de Burgeroorlog (1936-1939) werden in de "Verradersprovincies" (zoals Baskenland genoemd werd!) verschrikkelijk veel mensen gearresteerd en in concentratiekampen opgesloten. Velen verloren er het leven. Door ontbering of door liquidatie. "Elke avond kwamen de Falangisten een aantal gevangenen halen en die zagen we nooit meer terug." Eén van die kampen, Fort San Markus, ligt in de buurt van Oiartzun en is nu gerestaureerd. Er worden conferenties georganiseerd en er is een barrestaurant. Het panorama over de streek is enorm! Een ander fort, San Cristóbal, op de berg Ezkabe, buiten Pamplona, langs de snelweg naar het Noorden is moeilijker bereikbaar.
Op 22 mei 1938 namen 795 gevangenen, die opgesloten zaten in het fort San Cristóbal (samen met een aantal Spaanse republikeinen) het besluit "de eer aan zichzelf te houden." In een hopeloze poging om hun lot te "verbeteren", ontvluchtten zij het concentratiekamp, en stortten ze zich in groep naar beneden. "De jacht" werd meteen "open" verklaard, en niet minder dan 200 vluchtelingen werden als konijnen neergeknald of achteraf geëxecuteerd!In de pers werden er indertijd niet veel woorden aan vuil gemaakt en als er al over het voorval gerept werd, dan werd gezegd dat het om gevangenen van gemeenrecht handelde. (Daar mocht dus op geschoten worden!)
Ook voor de bewoners uit de omgeving gold een omerta, o.a. omdat er nogal wat mensen mee hielpen aan de vangst van de vluchtelingen die het tot beneden gehaald hadden. Er werd intussen een monoliet opgericht ter ere van de meer dan 4.000 mannen en vrouwen die er ooit verbleven (In het jaar 2000 werd het al eens beschadigd, zonder dat de daders gevat werden, en op 26 mei 2006 werd het totaal verwoest door grafschenners). De eerste herdenking vond plaats in 1988, bij de vijftigste verjaardag.
Veel familieleden probeerden informatie te verzamelen, want in Spanje kan je bij officiële instanties nog steeds niet terecht voor dergelijke zaken! Nu verscheen er een boek, over het voorval, geschreven door Félix Sierra en Iñaki Alforja: "Fuerte de San Cristobal 1938".
Basken zijn als riet, met kan ze vertrappelen, maar ze staan altijd terug recht
Het ontwerp gevangenenspreiding van 15 mei 1989 wordt door de regering González officieel bekrachtigd op
22 mei 1989
Situatieschets
De overgang van de fascistische dictatuur van Franco naar een "democratische rechtsstaat" maakte in wezen weinig verschil uit: de repressie bleef ongemeen hard, en de gevangenissen bleven overvol. De strijd om de bevrijding van de politieke gevangenen was begonnen.
In 1977 breekt in de gevangenissen een rebellie uit over heel het land, met 35 muiterijen en een veelheid van protestacties. Nadat een honderdtal jongeren wordt afgeslagen in een verbeteringsgesticht en drie gedetineerden worden neergestoken, breekt een bloedige opstand uit; 26 gevangenen snijden zichzelf de buik open als de politie binnenstormt, anderen slikken verschillende objecten in. Eén van de gevangenen die naar het hospitaal wordt vervoerd, slaagt erin te ontsnappen. De dag daarop worden 98 gedetineerden overgeplaatst naar verschillende gevangenissen en 40 zelfverminkers verdwijnen in de strafcel. Vanaf dan en tot 1979 volgen de opstanden, hongerstakingen, werkstakingen, etc. elkaar zonder ophouden op, over heel het land. Het antwoord van de staat was, zoals steeds, dubbel: enerzijds onderhandelingen, anderzijds brutale repressie. Veel gevangenen werden opgesloten in de nieuw gebouwde speciale gevangenis van Herrera de la Mancha. Het is de eerste van een reeks gevangenissen speciaal geconstrueerd om de gevangenen te observeren, te verdelen en te isoleren, waar lichamelijke en psychische terreur systematisch wordt toegepast, en waar we al de kenmerken terugvinden van een gevangenis in de gevangenis, van wat later de F.I.E.S. (*)zullen worden. In deze gevangenissen worden, in de woorden van de toenmalige Algemene Directeur van de gevangenissen, Carlos Garcia Valdès, de "onaangepasten" opgesloten, of de als meest gevaarlijk beschouwde gedetineerden. Het beheer van deze gevangenissen werd ook verzekerd door de Guardia Civil, niet door gewone bewakers. Aangekomen in Herrera de la Mancha wordt de gevangene in observatie 1ste graad (volledig isolement) geplaatst. Als hij na een periode van 3 maanden geen inbreuken heeft gepleegd, gaat hij over naar 2de graad, waar de verschillen in behandeling minimaal zijn (een beetje langer "luchten", met enkele andere gevangenen). Als de gevangene alle graden heeft doorlopen zonder inbreuken, wordt hij overgeplaatst naar een andere gevangenis. Ondanks de zeer repressieve omstandigheden breken ook in deze speciale gevangenissen opstanden uit. Zo ondermeer in Alcalá Meco (Madrid), in het begin van de jaren '80.
Als antwoord op deze revoltes installeert de Staat de F.I.E.S, en velen zitten al 10, 15 of zelfs 20 jaar in de donkerste krochten van het Spaanse gevangenissysteem.
(*) F.I.E.S.
De F.I.E.S. werd ingevoerd via een simpele circulaire onder de verantwoordelijkheid van de toenmalige Algemene Directeur van de gevangenissen Antonio Asunción. Hoewel het Grondwettelijk Hof in 1994 het F.I.E.S. regime tijdelijk opheft, na een klacht van twee gevangenen, blijft het tot op de dag van vandaag bestaan. Het nieuw penitentiaire reglement voorziet, onder artikel 93, een regime dat bestaat uit:
1.ISOLATIE: luchten in een individuele kooi gedurende max. 3 uur met maximum één andere persoon.
2.ONBEPERKT IN DE TIJD: normaal wordt het statuut iedere 3 maand herzien, maar in realiteit wordt het steeds verlengd zodat de isolatie jaren, zelfs decennia kan duren...
3.LEVENSOMSTANDIGHEDEN: volledig overgeleverd aan de grillen van het penitentiaire centrum. Men kan censuur invoeren en de briefwisseling limiteren, bezoek weigeren, enkel luchten in een kooi, volledige fouilles met arbitrair gebruik van X- stralen, continue fysische en psychologische foltering, ...
De volgende maanden blijven de acties in en buiten de gevangenis voortduren. De reactie van de Staat blijft uiteraard niet uit. Enerzijds is er keiharde repressie: massale overplaatsingen, censuur, afranselingen, folteringen..., de communiqués van de gevangenen zijn alarmerend, er vallen zelfs enkele doden. Anderzijds is er een leugenachtige mediacampagne: de gevangenen worden als gevaarlijke misdadigers voorgesteld. Op 24 april 2000 wordt een bombrief gestuurd naar de "journalist" J.M. Zuloaga van de krant 'La Razón', zeer actief in het verspreiden van leugenachtige artikelen over de strijd.
Penitentiaire politiek
Sinds begin 1978, toen de eerste Baskische politieke militant werd opgesloten, hebben tussen 4000 en 5000 Basken kennis gemaakt met Spaanse en Franse gevangenissen.
De penitentiaire politiek tegen de Baskische politieke gevangenen varieerde in de loop van vele jaren in functie van de strategie die de Spaanse staat onderhield t.o.v. Euskal Herria. Na het beroven van de collectieve en politieke rechten, maakten zij ook een einde aan het overduidelijke politieke karakter van hun inzet. Ze werden behandeld als gevangenen van gemeen recht, maar dan veel erger, en niet langer als politieke gevangenen.
1.Het militaire regime (1978-1981)
In 1978 werden alle Baskische politieke gevangenen verdreven uit de gevangenissen van Euskal Herria (het thuisland) en overgebracht naar de beruchte gevangenis van Soria. Hier werd hen een bijzonder hard gevangenisregime opgelegd. De controle over de politieke gevangen werd in handen gegeven van een speciaal departement van de Spaanse Guardia Civil, en niet zoals gebruikelijk in handen van penitentiaire bedienden. Uitlokkingen veroorzaakten afranselingen en de toestand was bijzonder ernstig. Maar de vastberadenheid van de politieke gevangenen was niet te breken, alle mishandelingen ten spijt. Er werd dan besloten een groot gedeelte van de politieke gevangenen over te brengen naar El Puerto de Santa Maria (1032 km verwijderd van Donostia-San Sebastián). En hoewel de controle hier wel door penitentiaire bedienden gebeurde, was de toestand even erg: repressie en het militariseren van de gevangenisomstandigheden: incomunicado-detentie, isolement, controle van alle communicatie, verbod om in het Euskara te praten
2.Maximaal beveiligde gevangenissen (1982-1986)
In 1982 werden 100 politieke gevangenen vanuit Soria overgebracht naar Alcalá Meco, een beruchte en hoog beveiligde gevangenis van Madrid. Een jaar later wordt het grootste gedeelte van de politieke gevangenen overgebracht naar Herrera de la Mancha en de vrouwelijke gevangenen naar Carabanchel. Zij worden allemaal als uiterst gevaarlijk gecatalogeerd en de behandeling is dan ook navenant. De enige mogelijke die de politieke gevangenen voorgeschoteld krijgen is spijtoptant worden of de totale vernietiging. Maar de politieke gevangenen antwoordden op die sinistere strategie met ongehoorzaamheid en actief verzet. Door de langdurige acties, soms tot 10 maanden lang, werd de regering genoodzaakt af te zien van deze strategie en over te stappen op een ander middel.
3.De verspreiding of de dispersión (1987- )
Het besef door de Spaanse regering dat het Collectief van Baskische Politieke Gevangenen niet klein te krijgen was, en de mislukking van de vredesonderhandelingen met ETA (1986-1989) te Algiers, waren voor de regering de aanleiding om nog harder toe te slaan. In nauwelijks een paar dagen regende het van geruchten dat Baskische politieke gevangenen versleept werden naar gevangenissen over het hele land, zo ver van huis als maar enigszins kon. En inderdaad, op 15 mei 1989 bevestigde de toenmalige minister van Justitie, Enrique Múgica Herzog, de aanzet van een nieuw penitentiair beleid, genoemd La Dispersión. Op 22 mei 1989 werd deze strategie door de regering van Felipe González officieel bekrachtigd. Terwijl de PNV vandaag afstand doet van de verspreiding, waren ze toen in hun nopjes, want Herri Batasuna was een te duchten tegenstrever. Zo verklaarde Xabier Arzalluz, PNV-voorzitter, op 16 augustus 1989: Deze politiek schendt de mensenrechten van de gevangenen niet.
Zelfs in een en dezelfde gevangenis werden de Baskische politieke gevangenen, als ze met meer dan 2 waren, van elkaar gescheiden. Hierdoor werd de controle persoonlijk en de bedoeling bleef, ten koste van alles, het collectief te vernietigen. Tot op de dag van vandaag heeft de regering gefaald. Het EPPK-Collectief van Baskische PolitiekeGevangenen (Euskal Preso Politikoen Kolektiboak)blijft even sterk en de steun van de bevolking wordt groter en groter.
Het EPPK zorgt ervoor dat het leven van de gevangenen minder zwaar wordt: een abonnement op de krant, een cadeautje, een advocaat, financiële steun voor onvermogende familieleden, georganiseerde busreizen naar de gevangenissen in het Zuiden, etc Na 19 jaar blijkt dat de verspreidingspolitiek totaal mislukte.
Jon López en Diego Ugarte In Belgische gevangenschap
De advocaten van Jon López en Diego Ugarte, Baskische politieke gevangenen in Doornik en Bergen, klaagden op 21 mei 2005 de Belgische autoriteiten aan wegens de condities waarin hun cliënten hun dagen (en nachten) moeten slijten. De klacht werd zowel tegen de Belgische staat als tegen de minister van Justitie, Laurette Onkelinckx, ingediend. Beiden zitten sinds maart 2004 vast in ons land. Ze zitten volledig afgezonderd van de overige gevangenen en worden, telkens als ze de cel verlaten of die weer betreden, lichamelijk afgetast. De sanitaire en hygiënische omstandigheden zijn erbarmelijk. Het "luchten" verloopt eveneens in afzondering. Bovendien wordt hun correspondentie gelimiteerd en doorzocht.
Jon López, die in Doornik zit, vertelde in een brief dat de patio waarin hij gelucht wordt dezelfde grootte heeft als zijn cel en het plafond uit één wand van ijzeren staven bestaat. Tijdens het luchten werd hij steeds gevolgd door drie cipiers. Toen hij op een dag zei op die manier niet meer buiten te willen, kwamen ze hem ook niet meer halen. Het celraam is dubbel getralied! De celdeur is steeds gesloten en er is geen "zuurstof", tenzij er wat tocht is! Er is enkel een toiletemmer en die wordt één keer per dag leeggemaakt. De cipiers lachen hem dan ook telkens uit omdat zijn cel stinkt. Douchen mag twee keer per week, tussen 10:00 en 21:00u met koud water. De overige gevangenen zijn dan al in hun cel. Dag en nacht wordt door de cipiers elke 15 of 20 minuten door het luikje naar binnen gekeken. s Nachts wordt daarbij telkens het licht ontstoken! Sterk, fluorescerend licht! Behalve het geluid van het luikje wordt er in de gang op alle andere mogelijke manier lawaai gemaakt. Dag en nacht! Hierdoor kan López slechts gedurende korte periodes slapen. Als hij hierover klaagt bij de directeur zegt die "enkel te doen wat hij moet doen en daarover zelf niet mag beslissen". De inkomende en uitgaande post moet steeds via de Onderzoekrechter passeren. Dezelfde onderzoeksrechter heeft beslist dat enkel de ouders en de broer van López op bezoek mogen komen. Gezien de afstand ontvangt López gemiddeld slechts één keer per maand bezoek. Geen verdere familieleden noch vrienden. Als er bezoek is, mogen er geen andere gevangenen in de gang zijn en moeten alle cellen gesloten zijn. Er mogen maximum 3 personen per keer op bezoek komen. (Vader, moeder en één broer of zus.) Bellen mag hij enkel met zijn ouderlijk huis, na 20 uur en gedurende een periode die afhankelijk is van de luim van de cipier van dienst. Binnen enkele dagen ontmoeten de ouders van López de Belgische consul in Bilbao, Sylvie Lagneaux.
De omstandigheden waarin Ugarte in de gevangenis van Bergen verblijft zijn gelijkaardig.
De Baskische amnestiebeweging zegt dat, behalve Spanje en Frankrijk, België de enige Europese Staat is die Baskische, politieke gevangenen gaat oordelen. Spanje vraagt de uitlevering van beiden en bij zijn laatste bezoek aan Spanje beloofde ons knapste stuk, Premier Verhofstadt, daar snel werk van te maken.
Mogelijk uitlevering van twee in België opgepakte ETA-leden
Vrijdag 14 mei 2004 | Bron: Belga
BERGEN - De kamer van inbeschuldigingstelling (KI) in Bergen heeft gisteravond beslist gevolg te geven aan het Europese aanhoudingsmandaat tegen de vermeende ETA-leden Jon Lopez Gomez en Diego Ugarte Lopez de Arkaute. De twee werden in Boussu (Henegouwen) opgepakt in de nacht van 30 op 31 maart 2004. De beslissing betekent dat ze mogelijk kunnen worden uitgeleverd aan Spanje. Het parket meldt echter dat ze eerst in België zullen worden berecht.
Twee Spanjaarden die in eigen land gezocht worden omdat zij banden zouden hebben met de ETA mogen aan Spanje uitgeleverd worden nadat zij in België zijn berecht en hun eventuele straf hebben uitgezeten. Dat heeft het Belgische openbare ministerie maandag gezegd. Jon Lopez Gomez en Diego Ugarte Lopez de Arkaute werden op 31 maart aangehouden toen bij een routinecontrole valse nummerplaten werden aangetroffen. Ze zijn aangeklaagd wegens vervalsing. Een eerdere uitspraak die de uitlevering verbood, werd vrijdagavond in beroep ongedaan gemaakt. Beide zullen op 6 juli 2005 uitgeleverd worden aan de folterstaat Spanje. Spanje en België ruziën al jaren over de uitlevering van verdachten. Zo stelde het hooggerechtshof in België onlangs opnieuw een uitspraak uit in de zaak rond het Spaanse verzoek om uitlevering van een Baskisch echtpaar (Luis Moreno en Rakel García) dat al meer dan tien jaar in België verblijft.
Dr. Isidro Gomá y Tomás Aartsbisschop van Toledo, Primaat van España El cardenal de la guerra De oorlogskardinaal 20 mei 1939
Nadat de 2de Republiek was uitgeroeid door de troepen van Franco, met een sinistere balans van meer dan 500.000 doden en tienduizenden in de cel of verbannen, kreeg kardinaal Isidro Gomá y Tomás op 20 mei 1939 uit de handen van Franco het slagzwaard van de dictator zelf ten geschenke (voor bewezen diensten) en mocht hij zij aan zij met de Caudillo onder een baldakijn de Santa Bárbara-kerk van Madrid verlaten. Zij werden door verscheidene bisschoppen met de fascistengroep uitgeleide gedaan.
Isidro Gomá y Tomás werd te La Riba (Tarragona) geboren op 19 augustus 1869 en overleed te Toledo op 22 augustus 1940). Hij was primaat van Spanje tijdens de burgeroorlog en speelde een hoofdrol.
Hij was de redacteur van het Herderlijke Schrijven waarin de kerk de volledige steun toezegde aan de staatsgreep tegen het wettelijke gezag. Om geen twijfel over die steun te laten bestaan, legde Franco een maand later de eed af, in de handen van de primaat, als nieuw staatshoofd tijdens een plechtigheid van de Consejo Nacional de Falange Española, Nationale Raad van de (fascistische) Falange in het klooster Las Huelgas te Burgos.
Na zijn overlijden (1940) kreeg aartsbisschop Isidro Gomá y Tomás een staatsbegrafenis. Hij werd begraven met alle eer die een kapitein-generaal te beurt valt: Voor de relevante diensten die hij aan het vaderland verleende, vooral tijdens de recente Cruzada (kruistocht).
Een paar uitspraken van de aartsbisschop
Geen enkele pacificatie is mogelijk, als het geen pacificatie van de wapens is. Consciëntieus en zonder aarzelen, moeten allen die anders denken dan wij, geëlimineerd worden (juli 1936).
Dit is een oorlog van Spanje tegen anti-Spanje, van religie tegen atheïsme, van beschaving tegen barbarij (juli 1936).
Is de oorlog in Spanje een burgeroorlog? Neen, het is een strijd van hen zonder God (una lucha de los sin Dios) tegen het werkelijke Spanje, tegen de katholieke religie (1936).
Niemand kan ontkennen dat de Deus ex machina van deze oorlog God zelf is, Zijn religie, Zijn wetten, Zijn bestaan en Zijn invloed op onze geschiedenis (juni 1937).
Om 00:50u vannacht, 19 mei 2008, heeft ETA een bomauto tot ontploffing gebracht in Getxo (Bizkaia). De bomauto bevond zich ter hoogte van de Maritieme Club, waar op het ogenblik van de ontploffing een matroos en een bewaker aanwezig waren. Als gevolg van het feit dat ETA voorafgaandelijk telefonisch verwittigde, kom de omgeving ontruimd worden en vielen er geen slachtoffers.
