Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
18-12-2008
Gezond verstand
PP en PSOE ontstemd 18 december 2001
Het Europese Parlement verdaagde op 18 december 2001, "sine die", de stemming over het "Europese Arrestatie- en Uitwijzingsbevel".
De Spaanse PP en de Spaanse Socialisten staken hun ongenoegen niet onder stoelen of banken. Voorzitster Nicole Fontaine verklaarde 34 verzoeken van parlementairen te hebben ontvangen; die tegen de eenvoudige procedure stemden. Vierentwintig onder hen waren lid van de partij Groenen-Europese Vrije Alliantie, waaronder de Schot Neil MacCormick (Scottish Nationalist Party).
MacCormick meende dat een staat zich tegen een uitwijzing moest kunnen verzetten als er een risico was dat in het andere land de rechten geschonden konden worden.
In mei 1995 pleegde een lid van de Guardia Civil zelfmoord in Sevilla. Hij leed aan het "Syndroom van het Noorden" een afwijking die dit volk inroept om wat meer pensioen te kunnen trekken. Met "het Noorden" wordt natuurlijk Baskenland bedoeld, en daar was de Garde van 1979 tot 1988 in functie. Ze trekken bovendien een hogere wedde om in Baskenland hun psychische afwijking te mogen botvieren.
Na deze zelfmoord wilde de familie van de verzekering trekken, maar ving daar bot. Daarop trokken ze naar de rechtbank. Op 17 december 2001 kwam de uitspraak: "De zelfmoord was geen vrijwillige daad en past perfect in het concept van accident." De familie mag nu hulp zoeken bij de staatsdienst "Slachtoffers van het Terrorisme".
De rechtbank voegt er nog aan toe dat de zelfmoord "een misdrijf van de terroristische bende, ETA is" en "dat de Guardia onderhevig was aan een hevige druk met heel wat impulsieve gedragingen tot gevolg".
De Directeur Generaal van de Guardia Civil, López Valdvielso, vraagt op 16 december 1999 aan de kazerne Intxaurrondo van de Guardia Civil in Donostia dat ze de rechten van de terroristen respecteren.
Zeventien maanden cel voor bedreigingen 15 december 2004
Het Hooggerechtshof in Madrid veroordeelt twee jongeren uit Arrasate tot elk 17 maanden cel wegens bedreigingen en beledigingen van een Socialistisch raadslid tijdens de zitting.
Wat had het duo mispeuterd?
Ze hadden tijdens een raadszitting een A4 met een protest tegen foltering omhoog gestoken! En als een Baskische jongere dat doet dan is dat een vorm van terrorisme!
Ion Agirre Agiriano is zwaar ziek 14 december 2005
Ion Agirre Agiriano is 64 jaar oud. Hij zit vierentwintig en een half jaar in de gevangenis waarvan 10 jaar in isolement in Malaga. Hij heeft 2 operaties aan de heup achter de rug, lijdt aan diabetes en hoge bloeddruk. In Andaluzië kreeg hij geen krukken, hoewel hij zonder niet kon lopen. Zodoende lag hij steeds op een bedje. Hij kon geen trappen maken en bleef daarom gedurende een hele tijd verstoken van familiebezoek omdat hij niet naar de ontvangsthokken, beneden in de gevangenis kon.
De operaties vonden plaats in Donostia en op dit ogenblik zit Agirre in de gevangenis van Langraitz-Nanclares de la Oca (Baskenland). Dit is soms een teken dat spoedig een vrijlating volgt, maar Ion Agirre kan binnen korte tijd nét zo goed opnieuw naar het Zuiden van Spanje versleept worden!
Angel Acebes is geen angel (engel), maar een echte angel
Medewerking met ETA wegens het aanklagen van foltering 13 december 2003
De klacht van Minister Angel Acebes tegen 4 arrestanten in verband met de sluiting van de Baskische krant, Egunkaria, wordt door het Spaanse Hooggerecht op 13 december 2003 geklasseerd. Acebes had Martxelo Otamendi, Xabier Alegria, Iñaki Uria en Xabier Oleaga "collaborateurs van ETA" genoemd, omdat die de ondergane foltering hadden aangeklaagd. Hij wilde hen voor deze klacht een proces aan hun been plakken voor "belediging van de Guardia Civil", "valse beschuldigingen" en "obstructie van de justitie". Acebes had beter kunnen onderzoeken wat er met de vier gebeurd was in de periode dat ze in isolement zaten. Precies om deze reden wordt de zaak nu geklasseerd.
De oorzaken (!) van deze conflicten moeten gestopt worden 12 december 2001
"Het is nodig dat de politieke problemen opgelost worden. De oorzaken van deze conflicten moeten gestopt worden zodat ze niet meer latent blijven, niet de verbittering voeden die voor geweld zorgt. Het negeren van de ziekte geneest ze niet, maar verhevigt ze".
Deze tekst staat niet in het editoriaal van de krant" Gara. Evenmin is het een uitspraak van Gery Adams.
Deze uitspraak komt uit een interview in Club Siglo XXI met de Spaanse directeur-generaal van de Guardia Civil, Santiago López Valdivielso! En het is niet de eerste keer dat hij dit idee publiek maakt, maar tot op heden vroeg hij steeds om het off the record te houden.
Nog meer over de "Verklaring van de Rechten van de Mens"
Op de 53ste verjaardag van de "Verklaring van de Rechten van de Mens", zijnde 10 december 2001, werd in Straatsburg de agressie van de Spaanse en Franse staten tegenover het Baskische Volk aangeklaagd.
In witte overalls, witte maskers en met Baskische, Franse en Spaanse vlaggen en met spandoeken "SOS Basque Country" werd de aandacht van de voorbijgangers, in de buurt van de Kathedraal Notre Dame, opgeëist.
De sluiting van EGIN en Egin Irratia.
De "aanslag" van de Koninklijke Academie van Spaanse Historie op de Ikastolas.
De verwijdering van Baskischtalige wegwijzers in tweetalig gebied in Navarra.
Het buiten de wet stellen van Haika en de opsluiting van een aantal leden.
Het criminaliseren van een aantal legale actiegroepen.
Het grote aantal van méér dan 600 politieke gevangenen en meer dan 2.000 politieke vluchtelingen.
"In een Europa waar de grenzen op het punt staan te verdwijnen, moeten Basken kiezen voor de Franse of Spaanse staat".In hetzelfde Straatsburg liet Parlementsvoorzitster Nicole Fontaine, op de 53ste verjaardag van de Verklaring van de Rechten van de Mens, weer haar democratische gevoelens bewonderen. Toen Batasuna-vertegenwoordiger Koldo Gorostiaga, op het sprekersgestoelte een foto wil tonen van de gefolterde Iratxe Sorzabal, werd hij op haar bevel verwijderd, en sloot ze zijn microfoon af.
Universele Verklaring van de Rechten van de Mens New York 10 december 1948
De Universele Verklaring van de Rechten van de Mens is een verklaring die is aangenomen door de Algemene vergadering van de Verenigde Naties (A/RES/217, 10 december 1948), om de basisrechten van de mens te omschrijven. Het eerste ontwerp was van John Peters Humphrey.
De verklaring regelt de rechten van ieder mens in het algemeen, op gelijke voet en zonder aanzien van persoon. De meeste bepalingen beginnen dan ook met de kenmerkende "een ieder" of in enkele gevallen "niemand".
Hoewel het geen bindende verklaring is, wordt zij wel gebruikt als basis voor twee bindende V.N.-verdragen voor de mensenrechten, namelijk het Internationaal verdrag betreffende burgerrechten en politieke rechten (1966) en het Internationaal verdrag inzake economische, sociale en culturele rechten. Ook het Europese Verdrag voor de Rechten van de Mens (1950) is er op gebaseerd.
Het Internationaal verdrag betreffende burgerrechten en politieke rechten is een verdrag van de Verenigde Naties, gebaseerd op de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Het kwam tot stand op 19 december 1966 en werd van kracht op 23 maart 1976, na ratificatie door 35 lidstaten. Het concept werd nog op punt gesteld in Algiers op 4 juli 1976 en werd zo de Universele Verklaring van de Rechten van een Volk.
Universele Verklaring van de Rechten van een Volk Algiers 4 juli 1976
Sectie I. Recht op bestaan.
Artikel 1.
Ieder volk heeft het recht te bestaan.
Artikel 2.
Ieder volk heeft het recht op respect voor de culturele en nationale identiteit.
Artikel 3.
Ieder volk het recht om in vrede het bezit van het territorium te bewaren, en om er terug te keren in geval van voorgaande uitdrijving.
Artikel 4.
Niemand mag, ten gevolge van zijn culturele of nationale identiteit, voorwerp zijn van moordpartijen, folteringen, vervolgingen, deportaties, uitwijzingen of onderworpen worden aan levensomstandigheden die de identiteit of de integriteit van het volk waartoe hij behoort, kunnen compromitteren.
Sectie II. Recht op politieke zelfbeschikking.
Artikel 5.
Ieder volk heeft het eeuwige en onvervreemdbare recht op zelfbeschikking. Ieder volk bepaalt zelf zijn politiek statuut, in alle vrijheid en zonder inmenging van buitenaf.
Artikel 6.
Ieder volk heeft het recht om zich te bevrijden van directe of indirecte koloniale of vreemde dominantie of van alle racistische regimes.
Artikel 7.
Ieder volk heeft het recht op een democratisch regime dat alle burgers vertegenwoordigt, zonder onderscheid van ras, geslacht, geloof of huidskleur, en die in staat is het effectieve respect af te dwingen voor de rechten van de mens en voor de fundamentele vrijheden van allen.
Sectie III. Economische rechten van de volkeren.
Artikel 8.
Ieder volk heeft het exclusieve recht over al zijn rijkdommen en zijn natuurlijke bronnen. Ieder volk heeft het recht die rijkdommen en natuurlijke bronnen terug te vorderen in geval van plundering of om schadeloosstelling te eisen.
Artikel 9.
Ieder volk het recht deelachtig te zijn aan wetenschappelijke en technische vooruitgang, in geval het deel uitmaakt van het patrimonium
Artikel 10.
Ieder volk heeft het recht dat zijn arbeid op een correcte manier geëvalueerd wordt, en dat de internationale samenwerking gebeurt onder voorwaarden van gelijkheid en billijkheid.
Artikel 11.
Ieder volk heeft het recht een eigen economisch en sociaal systeem te ontwikkelen en toe te passen, en te zoeken naar een eigen economische vooruitgang in alle vrijheid, los van alle vreemde inmenging.
Artikel 12.
De economische rechten, zopas uiteengezet, moeten ontplooid worden in een geest van solidariteit tussen alle volkeren van de wereld, rekening houdend met de onderscheidenlijke interesses.
Sectie IV. Recht op cultuur.
Artikel 13.
Ieder volk heeft het recht op zijn eigen taal, en het recht om de eigen cultuur te ontwikkelen en te beschermen, om op die manier bij te dragen tot de verrijking van de cultuur van de mensheid.
Artikel 14.
Ieder volk heeft het recht op zijn eigen artistieke, historische en culturele schatten.
Artikel 15.
Ieder volk heeft het recht zich te verzetten tegen het opdringen van een vreemde cultuur.
Sectie V. Recht op milieu en gemeenschappelijke hulpmiddelen.
Artikel 16.
Ieder volk heeft het recht op conservering, bescherming en verbetering van het milieu.
Artikel 17.
Ieder volk heeft het recht om het gemeenschappelijk menselijk patrimonium te gebruiken, zoals de diepzee en de extra-atmosferische ruimte.
Artikel 18.
Bij het uitoefenen van voormeldde rechten moet ieder volk de ontwikkeling van zijn economische eisen coördineren en er moet rekening gehouden worden met de solidariteit tussen alle volkeren van de wereld.
Sectie VI. Rechten van de minderheden.
Artikel 19.
Als in het kader van een staatsstructuur een volk in de minderheid is, moet respect opgebracht worden voor de identiteit, de tradities, de taal en het culturele patrimonium van dat volk.
Artikel 20.
De burgers van die minderheid moeten, zonder discriminatie, kunnen genieten van dezelfde rechten als de meerderheid, en onder gelijke omstandigheden kunnen participeren aan het publieke leven.
Artikel 21.
Deze rechten moeten met respect voor de legitieme belangen van de gemeenschap in zijn geheel worden toegepast. Ze mogen geen voorwendsel zijn om de territoriale integriteit en de politieke eenheid van de staat aan te vallen, als die staat in eerste instantie handelt volgens de hierboven vermeldde principes.
Sectie VII. Garanties en sacties.
Artikel 22.
Het niet nakomen van de beschikkingen van de hiervoor liggende verklaring zal door de totale internationale gemeenschap aanzien worden als een inbreuk op de geratificeerde verplichtingen.
Artikel 23.
Alle schade als gevolg van een inbreuk op de hiervoor liggende verklaring zal door de veroorzaker integraal moeten hersteld worden.
Artikel 24.
Alle verrijking ten nadele van een volk, als gevolg van inbreuken op de hiervoor liggende verklaring, zal aanleiding geven tot terugbetaling van de aldus verkregen rijkdom. Die zelfde maatregel zal worden toegepast op excessieve verrijking door investeerders van vreemde afkomst.
Artikel 25.
Alle onregelmatige ondertekende traktaten, akkoorden of contracten, die de fundamentele rechten geen blik waardig keuren, zullen geen enkel effect hebben
Artikel 26.
De externe financiële lasten die te excessief of te ondraaglijk zijn voor een volk zullen niet afdwingbaar zijn.
Artikel 27.
De meest ernstige aanvallen op de fundamentele rechten van een volk, in hoofdzaak het recht op bestaan, zullen beschouwd worden als internationale misdaden. De strafrechterlijke verantwoordelijkheid zal ieder auteur hiervan afzonderlijk te beurt vallen
Artikel 28.
Ieder volk waarvan de fundamentele rechten worden miskend, heeft het recht beroep te doen op politieke of syndicale strijd en, met inbegrip van en in laatste instantie, het gebruik van geweld.
Artikel 29.
De bevrijdingsbewegingen moeten toegang krijgen tot internationale organisaties en de militanten hebben het recht op humanitaire bescherming, zoals tijdens een oorlog (derecho humanitario de la guerra).
Artikel 30.
Het herstel van de fundamentele rechten van een volk is, als ze ernstig miskend worden, de plicht die moet opgelegd worden aan alle leden van de internationale gemeenschap.
Betreuren is niet genoeg. Wie een hond wil slaan, vindt altijd een stok.
En wat na het illegaliseren?
9 december 2007
El Diario de Noticias de Navarra is een gematigde en leesbare krant met wortels in Navarra en met zusterkranten in de provincies Gipuzkoa en Alava. Op 9 december 2007 stelt de hoofdredacteur (?) in zijn "editoriaal" de volstrekt overbodige vraag: "En na het illegaliseren Wat dan?"
Het artikel laat het licht schijnen over de vraag die bij elke aanslag van ETA terugkomt: "Wat doen we met de radicale partij die deze daad niet afkeurt".
Altijd werden de doden betreurd, maar toch werden Herri Batasuna, Batasuna als Euskal Herritarrok buiten de wet gesteld. Daarna werd hetzelfde geëist van EHAK, het kleine, Baskische, Communistische partijtje dat enkele jaren geleden zijn "programma openstelde" voor de ideeën van Herri Batasuna. Ze kregen de stemmen die anders zouden verloren gegaan zijn. Wie het hardst riep om de illegalisering van EHAK schreeuwde waren de PPisten (die het partijtje onder hun regime toelieten)!
De druk wordt groter en groter om ook de oude nationalistische partij ANV (die al bestaat van vóór de Burgeroorlog!) van de kaart te vegen. Nooit werd hen gevraagd iets af te keuren, maar nu ze verkozenen hebben zijn de bloedhonden er weer. Iedereen weet dat het de Spanjaarden helemaal niet om afkortingen te doen is. Ze willen enkel de 10 à 15 % kiezers van de straat (en nog liever tegen de muur!)
"Delinquenten moeten geïllegaliseerd worden maar geen enkele gemeenschap kan overleven met 200.000 delinquenten." Dit schrijft hoofdredacteur Muñoz, en hij bedoelt daarmee de 200.000 Batasunakiezers. "De recente geschiedenis toonde de enorme capaciteit tot wedergeboorte van deze sector van de Baskische gemeenschap". Met welk een vaart herpakten ze zich telkens? Nooit konden de opeenvolgende illegaliseringen, arrestaties en opsluitingen het probleem van het geweld oplossen. De Socialisten zeggen vastberadenheid te tonen tegen het terrorisme, maar als ANV wordt uitgesloten dan zal de PP met de eer gaan lopen! Het straatgeweld zal niet verdwijnen en het sociale leven zal weer ondraaglijker worden. Maar er zal niets opgelost zijn!"
Op 8 december 2004 verschijnt in de krant Gara een lezersbrief van Nerea Moreno Makuso, familielid van een vrouwelijke Baskische gevangene in Bapaume. Haar lezersbrief is gericht aan de "moordenaars" die de gevangenenspreiding hebben uitgevonden: aan de PSOE, en aan hen die hun medewerking verleenden en nog steeds verlenen (PP en PNV), en aan de overigen die niets deden en nod steeds niets doen om er een einde aan te stellen (EA, IU, Aralar, Nafaroa Bai).
"Ze lopen enkel met een spandoek rond als er verkiezingen op til zijn."
De schrijfster van de brief komt met enkele hallucinante cijfers. Haar familieleden en vrienden legden dit jaar 124.800 km af, en dit duurde 2.712 uren vol risico, gevaar, vermoeidheid, angst.
"Als de hypocrieten binnen enkele dagen met hun kerstwensen komen en met hun familieleden samen zitten dan stappen mijn vriend en ik in de auto. We vertrekken op 24 december, om de 1.200 km niet tijdens de nacht, over sneeuw of ijs te moeten rijden. Ons kerstmaal zal bestaan uit een broodje met koude omelet. We zullen slapen in een nietig Frans hotelletje om op 25 en 26 december een tijdje samen met ons familielid te zijn.
¡Los Españoles primeros! Spanjaarden eerst! 7 december 2001
"S.O.S. Euskal Herria" is een "alarmkreet" die ontstaan is als gevolg van de vele aanvallen die Baskenland te verduren kreeg en krijgt.
Egin en Egin Irratia werden aangevallen en gesloten.
AEK werd gecriminaliseerd en met hen de Baskische taal.
Het Baskisch onderwijs van de ikastolas werd in vraag gesteld.
Zabaltzen en Eusko Ikaskuntza werden beschuldigd en met hen de Baskische cultuur.
Leden van ABK, Gestoras pro-Amnistía, Ekin, Haika, Pitzu, Fundación Joxemi Zumalabe en Xaki vlogen achter de tralies.
Kortom, Frankrijk en Spanje besloten het Baskische volk te lynchen, zijn taal, economie, cultuur, onderwijs.
Dit willen we aanklagen via S.O.S. Euskal Herria. We willen voor een antwoord zorgen op al deze aanvallen. We willen in vrede en democratie leven, zonder vijanden in het Europa van Volkeren".
Vandaag viert een gedeelte van de inwoners van het Iberische Schiereiland de verjaardag van de Spaanse Grondwet die op 6 december 1978 van kracht werd. De Basken vieren dit niet en gaan gewoon aan het werk. Liever een dag minder vrijaf, dan te plooien voor die nefaste grondwet.
ETA vierde op 6 december 2005 mee door het verkeer rond Madrid volledig in het honderd te laten lopen met vijf lichte bommen. Vooraf had een anonieme beller in naam van de organisatie de aanwezigheid van de bommen aangekondigd.
Verder werd telefonisch de aanwezigheid van enkele granaatwerpers aangekondigd waarmee de vlieghaven van Santander tussen 12.00 en 14.00 u. onder vuur zou worden genomen. Zeven vluchten dienden "gecanceled" te worden.
Dat ETA op haar manier mee de verjaardag van de Grondwet van 1978 wil VIEREN mag geen verbazing wekken. Kan men dit "BOTVIEREN" noemen?
In Boekhandel Bilintx stelt Pepe Rei op 5 december 2000 de "niet toegelaten autobiografie" van Koning Juan Carlos aan de pers voor, onder de titel: Un Rey, golpe a golpe (Een koning, van staatsgreep naar staatsgreep).
Wie de Spaanse taal machtig is, verwijs ik naar dit unieke en onthullende document (PDF 1,02MB):
De ondernemer, Ignacio Uría, werd omstreeks 13:00u op 3 december 2003 te Azpeitia door ETA neergeschoten toen hij op weg was naar het restaurant Kiruri voor zijn dagelijks partijtje kaartspel.
Zijn onderneming voert werken uit aan de Y Vasca, het traject van de hogesnelheidstrein, dat fel gecontesteerd wordt in Baskenland.
EGIN wijst ze aan en ETA knalt ze neer 3 december 2004
Op deze manier begon Spanje indertijd de criminalisering van de Baskische journalisten en hun krant, EGIN, tot de reporters in de gevangenis zaten en EGIN gesloten werd (15 juli 1998).
De Vereniging Slachtoffers van het Terrorisme, AVT, die een aantal van de ergste "Baskenvijanden" uit Euskadi verzamelt, meent zich elke dag méér te kunnen permitteren. Zo dienen ze op 3 december 2004 een klacht in tegen Joseba Permach, parlementariër van de onafhankelijkheidspartij, SA, voorheen Batasuna, op beschuldiging van "lidmaatschap van een terroristische organisatie". AVT heeft hiervoor een dossier samengesteld van niet minder dan 700 paginas. Deze "slachtoffers" van hun zelf gecreëerd geweld willen op deze manier het proces dat Baltasar Garzón tegen de nationalistische leiders voert "reactiveren". Eén van die leiders is Permach die onlangs in de velodroom Anoeta een oproep deed om Batasuna opnieuw legaal te laten werken.
Dus eerst laat Spanje en de zeloten van de Vereniging Slachtoffers van het Terrorisme de partij verbieden op de dooddoener "lidmaatschap van een terroristische organisatie". En als dan geijverd wordt om het verbod op te heffen, wordt eens te meer de dooddoener "lidmaatschap van een terroristische organisatie" bovengehaald.
Daniel Portero, de woordvoerder van de "Slachtoffers van het Terrorisme", (die niets onverlet laat om haat te zaaien) zegt nu dat "Permach achtervolgd dient te worden tot aan de deur van zijn huis."
Verzekeringspolis voor jezelf Kruimels voor 2 december 2004
Op het einde van het Regime Aznar verloren een aantal militairen het leven toen hun vliegtuig, een Yakolev-42, in Turkije neerstortte op de terugtocht vanuit de Oorlog in Irak. Het eerste schandaal dat daaruit ontstond was dat de lijken van de slachtoffers nauwelijks geïdentificeerd werden en recent allemaal moesten opgegraven worden.
Op 2 december 2004 komt El País en Cadena Ser met het bericht dat toenmalig Minister van Defensie, Federico Trillo Figueroa (Partido Popular) op 26 december 2002 voor zichzelf en 20 topmensen van Defensie een verzekeringspolis afsloot voor een waarde van 450.000 euro per persoon. In de verzekering waren inbegrepen: motorongevallen, sportongevallen, jachtongevallen, etc
Als deze som van 450.000 euro vergeleken wordt met de schadevergoeding die de slachtoffers van het ongeval met de "Yak" kregen, zijnde 16.000 euro, is duidelijk dat we hier nog meer over zullen horen
In mei 2008 dienden de getroffen familieleden een klacht in en vroegen de veroordleing van Trillo. De klacht werd effectief op 21 mei 2008 door magistraat Grande-Marlaska behandeld, maar werd door de Strafkamer van het Hooggerechtshof afgewezen, omdat er geen criminele feiten ten laste van de minister konden gevonden worden.
De beroemde zanger en componist, Mikel Laboa, is vanmorgen 1 december 2008 omstreeks 05:00u op 74-jarige leeftijd overleden. Een rouwkapel zal vanaf 17:00u toegankelijk zijn voor het publiek, op de begraafplaats Rekalde in Donostia-San Sebastián.
Een bijzondere plaats in de Baskische cultuur werd ingenomen door het nieuwe Baskische lied. Dat element werd belichaamd door de artiesten van het collectief Ez dok hamairu. In december 1965 ontstond de beweging « Ez dok amairu » (Wij zijn niet met 13). Hun doel was de traditionele Baskische muziek te ontwikkelen en te vernieuwen. Deze groep bestond uit:Mikel Laboa, Xabier Lete,Benito Lertxundi, Antton Valverde, de broersArtze, Lourdes IriondoDe franquistische regering zat hen steeds op de hielen en hun muziek werd steeds gecensureerd! Mikel Laboa, een van de pijlers van deze beweging kreeg zelfs een zangverbod van vijf jaar in Bizkaia en drie jaar in Gipuzkoa. Ez dok amairu heeft de Baskische cultuur en maatschappij zeer beïnvloed en werd ontbonden in 1972. De artiesten gingen ieder hun eigen weg. Laboa werd vereremerkt met de Medalla de Oro de Gipuzkoa, de gouden medaille van Gipuzkoa, de hoogste onderscheiding die in die provincie bestaat.
Laboa schreef de muziek van het prachtige lied "Txoria txori" (tekst van Artze) voor de documentaire film La Pelota Vasca van Julio Medem.
Gewoonlijk worden terroristische acties gepleegd door machtigen (bezetters) gedefinieerd als militaire acties, terwijl militaire acties (verzet) gepleegd door minderheden (zwakkeren) gedefinieerd worden als terroristische acties.
Op 31 juli 1999 bloklettert de krant "Gara": "ETA bestaat 40 jaar en verschillende maanden". De aanvulling "verschillende maanden" verwijst naar het feit dat ETA eigenlijk niet op 31 juli 1959 ontstaan is, maar eerder in 1958 (zij opereerden al een paar maanden in alle anonimiteit en in alle clandestiniteit). Deze maand bestaat ETA dus 50 jaar.
In december 1958, tijdens een bijeenkomst in Deba, werd onder het voorzitterschap van EGI-EKIN beslist om een nieuwe organisatie op te richten, die de naam zal dragen Euskadi Ta Askatasuna - E.T.A.
Toen een brief aan de Lehendakari Agirre, in ballingschap, begin juli 1959 was uitgelekt en het drieletterwoord publiek werd, heeft ETA 31 juli 1959 aangegrepen om hun oprichting in december 1958 te officialiseren. Om de ontevredenheid tegenover de PNV symbolisch te onderstrepen, kozen de oprichters van ETA als tweede dies natalis de datum 31 juli 1959, de 64ste verjaardag van de oprichting van de PNV.
Euskadi Ta Askatasuna (ETA) was de enige organisatie die het aandurfde de Franco-dictatuur aan te vallen. Ze genoten dan ook in héél Spanje van een grote populariteit. Ik herinner mij nog Tv-beelden van vroeger waar een nooit geziene massa Basken in een manifestatie opstapte achter de slagzin: "ETA, ETA, ETA, más de metralleta!". Het scanderen van die slagzin was overdonderend. Maar toen na de dictatuur de democratuur uitbrak, vergaten de Spaanse "democraten" de eisen van de Basken. Ze bleven zich vanuit Madrid met het Baskische huishouden bemoeien. Dus bleef ook ETA dit bestrijden en dat was "erg vervelend" voor Spanje. Toen de historische ETA-leiders van het toneel verdwenen (gedood, gedeporteerd, gevangen, gevlucht) en vervangen werden, wist iedereen meteen dat die "vervangers" niet zo charismatisch waren.
Waarom is ETA (nog steeds) niet verdwenen?
Dat in een overgangstijd waarin ook de tegenpartij zeer hard optrad, Etarras met hun geweld doorgingen en dat zelfs opvoerden, laat zich nog wel begrijpen. Maar waarom is dat geweld ook na 1982, toen het autonomiestatuut in werking trad en in Spanje de PSOE de macht kreeg, nooit helemaal verdwenen en waarom is het ook vandaag nog niet verdwenen?
Ongetwijfeld speelt het feit een rol dat in de spiraal van actie-reactie het optreden van de ordebewaarders in Baskenland niet altijd even gelukkig is geweest, om het eufemistisch uit te drukken. Het politie-apparaat is natuurlijk niet van de ene dag op de andere democratisch geworden, het is zelfs nooit democratisch geworden, en ETA heeft altijd volgrhouden in staat van oorlog te zijn met alle in Baskenland aanwezige leger- en politie-eenheden. En in een oorlog wordt met scherp geschoten. Voornamelijk de paramilitaire Guardia Civil wordt nog altijd gezien als het Franquistische symbool bij uitstek van het feit dat de Basken door Spanje worden onderdrukt. De dood van een behoorlijk aantal collega's zal het enthousiasme voor de Baskische zaak en voor ETA in kringen van het politionele- en militaire apparaat niet hebben vergroot, en verklaart mede het optreden van de zogeheten doodseskaders van GAL, de Grupos Antiterroristas de Liberación, in de vuile oorlog. Het feit dat het ETA-geweld in de jaren tachtig en negentig vaak ook volstrekt onschuldige, argeloze burgers heeft getroffen, zal de geneigdheid om ETA te vergeven ook in bredere kring niet hebben bevorderd. Aan de andere kant is er uiteraard nog veel ressentiment bij veel Basken ten opzichte van 'de Spanjaarden', die hun land manu militari hebben geannexeerd. Hoewel een overgrote meerderheid van de Basken ETA liever kwijt dan rijk is, kan ETA toch nog voldoende garen spinnen omdat de "democratie" al lang niet meer gespeeld wordt, zoals het eigenlijk zou moeten.
Bovendien is het doel van de meeste nationalisten, volledige onafhankelijkheid, nog niet bereikt en het lijkt, eerlijk gezegd, ook niet spoedig naderbij te komen. Gezien het feit dat grofweg de helft van de inwoners van Baskenland een of andere nationalistische beweging steunt (PNV, EA, HB, ANV, Aralar) en dus uitbreiding van de autonomie en uiteindelijke onafhankelijkheid wil, is er nog alle reden voor politieke druk op Spanje. Het geweld van ETA kan in deze situatie vaak fungeren als een pressiemiddel. Van het ideaal van de Abertzale-bewegingen, een onafhankelijke Baskische staat, is nog helemaal niets terechtgekomen, dus voor hen is ETA's optreden zeker niet zinloos.
Diegenen die zelf geweld gebruiken of dat althans steunen, gaan volledig op in 'de strijd' waarvoor alles willen opgeven, ook hun eigen leven. Zij kunnen zich moeilijk een ander leven voorstellen, zeker wanneer daarin alles toch min of meer voor niets mocht blijken te zijn geweest. Zoals gezegd, de nationale strijd is voor de radicalen een wijze van leven. Wie stopt, geeft behalve een leefwijze, ook een vrienden- en kennissenkring op. De huidige uitzonderingstoestand met een ongemeen brutaal optreden in Baskenland door Guardia Civil en Ertaintza, creëert bovendien een groot reservoir van gefrustreerden, jongeren die geen perspectief zien en gevoelig zijn voor radicale leuzen en methoden.
De nationale strijd krijgt in toenemende mate ook meer en meer implicaties voor het samenleven binnen Baskenland zelf. Conflicten en meningsverschillen tussen personen die in Baskenland wonen - Basken zowel als niet-Basken - zijn er al vanaf het ontstaan van de nationale beweging geweest, maar het heeft er alle schijn van dat de laatste jaren de spanningen tussen Basken onderling weer ernstiger worden. De belangrijkste scheidslijn loopt tussen PNV en EA enerzijds en HB en ETA anderzijds. Niet alleen de Spaanse politieke partijen PSOE en PP of de met Madrid meeheulende PNV en rijke Basken roepen de ergernis op van radicale nationalisten. Stel je maar eens voor om jarenlang in een uitzonderingstoestand (een soort staat van beleg) te moeten leven.
Het staat in de sterren geschreven dat Baskenland en ETA nog vaak de voorpagina van de kranten zullen halen.
Het draagvlak van ETA
Voor alle duidelijkheid wil ik andermaal onderstrepen dat ik tegen alle geweld ben. Maar mijn mening doet hier wellicht weinig terzake. Ik heb trouwens gemakkelijk praten: ik kan deze regels bij wijze van spreken zo uit mijn knusse zetel neerpennen. Veel belangrijker om weten, is wat er ter plaatste vandaag over ETA gedacht wordt. De tijd dat ETA in heel Spanje van een grote popularireit en sympatie kon genieten, is met de jaren gevoelig verminderd. Iedereen is het geweld beu. Ik benadruk: alle geweld, ook dat van de staat dus!
Op 11 oktober 2008 werden onderzoeksresultaten vrijgegeven door Euskobarómetro,een onderzoeksbureau van het Departement Politieke Wetenschappen van de Universidad del Pais Vasco (UPV-EHU). Uit die onderzoeksresultaten blijkt, zelfs bij de Abertzalebeweging, een groeiend gebrek aan genegenheid ten aanzien van ETA.
In de periode 1995-2007 is de totale steun die Izquierda Abertzale aan ETA verleende gedaald van 20 % naar 2 %. De kritische rechtvaardiging van de gewapende acties is gedaald van 34 % naar 8 %. De steun voor de doelstellingen van ETA echter, gekoppeld aan het verzaken van geweld, is gestegen van 34 % naar 41 %. De totale afwijzing van ETA is gestegen van 4 % naar 11%. Terwijl in 1999 nog 50 % van de Abertzales, de militanten van ETA beschouwde als patriotten, is dat gedaald tot 18 %.
