Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
07-12-2008
Een alarmktreet
¡Los Españoles primeros! Spanjaarden eerst! 7 december 2001
"S.O.S. Euskal Herria" is een "alarmkreet" die ontstaan is als gevolg van de vele aanvallen die Baskenland te verduren kreeg en krijgt.
Egin en Egin Irratia werden aangevallen en gesloten.
AEK werd gecriminaliseerd en met hen de Baskische taal.
Het Baskisch onderwijs van de ikastolas werd in vraag gesteld.
Zabaltzen en Eusko Ikaskuntza werden beschuldigd en met hen de Baskische cultuur.
Leden van ABK, Gestoras pro-Amnistía, Ekin, Haika, Pitzu, Fundación Joxemi Zumalabe en Xaki vlogen achter de tralies.
Kortom, Frankrijk en Spanje besloten het Baskische volk te lynchen, zijn taal, economie, cultuur, onderwijs.
Dit willen we aanklagen via S.O.S. Euskal Herria. We willen voor een antwoord zorgen op al deze aanvallen. We willen in vrede en democratie leven, zonder vijanden in het Europa van Volkeren".
Vandaag viert een gedeelte van de inwoners van het Iberische Schiereiland de verjaardag van de Spaanse Grondwet die op 6 december 1978 van kracht werd. De Basken vieren dit niet en gaan gewoon aan het werk. Liever een dag minder vrijaf, dan te plooien voor die nefaste grondwet.
ETA vierde op 6 december 2005 mee door het verkeer rond Madrid volledig in het honderd te laten lopen met vijf lichte bommen. Vooraf had een anonieme beller in naam van de organisatie de aanwezigheid van de bommen aangekondigd.
Verder werd telefonisch de aanwezigheid van enkele granaatwerpers aangekondigd waarmee de vlieghaven van Santander tussen 12.00 en 14.00 u. onder vuur zou worden genomen. Zeven vluchten dienden "gecanceled" te worden.
Dat ETA op haar manier mee de verjaardag van de Grondwet van 1978 wil VIEREN mag geen verbazing wekken. Kan men dit "BOTVIEREN" noemen?
In Boekhandel Bilintx stelt Pepe Rei op 5 december 2000 de "niet toegelaten autobiografie" van Koning Juan Carlos aan de pers voor, onder de titel: Un Rey, golpe a golpe (Een koning, van staatsgreep naar staatsgreep).
Wie de Spaanse taal machtig is, verwijs ik naar dit unieke en onthullende document (PDF 1,02MB):
De ondernemer, Ignacio Uría, werd omstreeks 13:00u op 3 december 2003 te Azpeitia door ETA neergeschoten toen hij op weg was naar het restaurant Kiruri voor zijn dagelijks partijtje kaartspel.
Zijn onderneming voert werken uit aan de Y Vasca, het traject van de hogesnelheidstrein, dat fel gecontesteerd wordt in Baskenland.
EGIN wijst ze aan en ETA knalt ze neer 3 december 2004
Op deze manier begon Spanje indertijd de criminalisering van de Baskische journalisten en hun krant, EGIN, tot de reporters in de gevangenis zaten en EGIN gesloten werd (15 juli 1998).
De Vereniging Slachtoffers van het Terrorisme, AVT, die een aantal van de ergste "Baskenvijanden" uit Euskadi verzamelt, meent zich elke dag méér te kunnen permitteren. Zo dienen ze op 3 december 2004 een klacht in tegen Joseba Permach, parlementariër van de onafhankelijkheidspartij, SA, voorheen Batasuna, op beschuldiging van "lidmaatschap van een terroristische organisatie". AVT heeft hiervoor een dossier samengesteld van niet minder dan 700 paginas. Deze "slachtoffers" van hun zelf gecreëerd geweld willen op deze manier het proces dat Baltasar Garzón tegen de nationalistische leiders voert "reactiveren". Eén van die leiders is Permach die onlangs in de velodroom Anoeta een oproep deed om Batasuna opnieuw legaal te laten werken.
Dus eerst laat Spanje en de zeloten van de Vereniging Slachtoffers van het Terrorisme de partij verbieden op de dooddoener "lidmaatschap van een terroristische organisatie". En als dan geijverd wordt om het verbod op te heffen, wordt eens te meer de dooddoener "lidmaatschap van een terroristische organisatie" bovengehaald.
Daniel Portero, de woordvoerder van de "Slachtoffers van het Terrorisme", (die niets onverlet laat om haat te zaaien) zegt nu dat "Permach achtervolgd dient te worden tot aan de deur van zijn huis."
Verzekeringspolis voor jezelf Kruimels voor 2 december 2004
Op het einde van het Regime Aznar verloren een aantal militairen het leven toen hun vliegtuig, een Yakolev-42, in Turkije neerstortte op de terugtocht vanuit de Oorlog in Irak. Het eerste schandaal dat daaruit ontstond was dat de lijken van de slachtoffers nauwelijks geïdentificeerd werden en recent allemaal moesten opgegraven worden.
Op 2 december 2004 komt El País en Cadena Ser met het bericht dat toenmalig Minister van Defensie, Federico Trillo Figueroa (Partido Popular) op 26 december 2002 voor zichzelf en 20 topmensen van Defensie een verzekeringspolis afsloot voor een waarde van 450.000 euro per persoon. In de verzekering waren inbegrepen: motorongevallen, sportongevallen, jachtongevallen, etc
Als deze som van 450.000 euro vergeleken wordt met de schadevergoeding die de slachtoffers van het ongeval met de "Yak" kregen, zijnde 16.000 euro, is duidelijk dat we hier nog meer over zullen horen
In mei 2008 dienden de getroffen familieleden een klacht in en vroegen de veroordleing van Trillo. De klacht werd effectief op 21 mei 2008 door magistraat Grande-Marlaska behandeld, maar werd door de Strafkamer van het Hooggerechtshof afgewezen, omdat er geen criminele feiten ten laste van de minister konden gevonden worden.
De beroemde zanger en componist, Mikel Laboa, is vanmorgen 1 december 2008 omstreeks 05:00u op 74-jarige leeftijd overleden. Een rouwkapel zal vanaf 17:00u toegankelijk zijn voor het publiek, op de begraafplaats Rekalde in Donostia-San Sebastián.
Een bijzondere plaats in de Baskische cultuur werd ingenomen door het nieuwe Baskische lied. Dat element werd belichaamd door de artiesten van het collectief Ez dok hamairu. In december 1965 ontstond de beweging « Ez dok amairu » (Wij zijn niet met 13). Hun doel was de traditionele Baskische muziek te ontwikkelen en te vernieuwen. Deze groep bestond uit:Mikel Laboa, Xabier Lete,Benito Lertxundi, Antton Valverde, de broersArtze, Lourdes IriondoDe franquistische regering zat hen steeds op de hielen en hun muziek werd steeds gecensureerd! Mikel Laboa, een van de pijlers van deze beweging kreeg zelfs een zangverbod van vijf jaar in Bizkaia en drie jaar in Gipuzkoa. Ez dok amairu heeft de Baskische cultuur en maatschappij zeer beïnvloed en werd ontbonden in 1972. De artiesten gingen ieder hun eigen weg. Laboa werd vereremerkt met de Medalla de Oro de Gipuzkoa, de gouden medaille van Gipuzkoa, de hoogste onderscheiding die in die provincie bestaat.
Laboa schreef de muziek van het prachtige lied "Txoria txori" (tekst van Artze) voor de documentaire film La Pelota Vasca van Julio Medem.
Gewoonlijk worden terroristische acties gepleegd door machtigen (bezetters) gedefinieerd als militaire acties, terwijl militaire acties (verzet) gepleegd door minderheden (zwakkeren) gedefinieerd worden als terroristische acties.
Op 31 juli 1999 bloklettert de krant "Gara": "ETA bestaat 40 jaar en verschillende maanden". De aanvulling "verschillende maanden" verwijst naar het feit dat ETA eigenlijk niet op 31 juli 1959 ontstaan is, maar eerder in 1958 (zij opereerden al een paar maanden in alle anonimiteit en in alle clandestiniteit). Deze maand bestaat ETA dus 50 jaar.
In december 1958, tijdens een bijeenkomst in Deba, werd onder het voorzitterschap van EGI-EKIN beslist om een nieuwe organisatie op te richten, die de naam zal dragen Euskadi Ta Askatasuna - E.T.A.
Toen een brief aan de Lehendakari Agirre, in ballingschap, begin juli 1959 was uitgelekt en het drieletterwoord publiek werd, heeft ETA 31 juli 1959 aangegrepen om hun oprichting in december 1958 te officialiseren. Om de ontevredenheid tegenover de PNV symbolisch te onderstrepen, kozen de oprichters van ETA als tweede dies natalis de datum 31 juli 1959, de 64ste verjaardag van de oprichting van de PNV.
Euskadi Ta Askatasuna (ETA) was de enige organisatie die het aandurfde de Franco-dictatuur aan te vallen. Ze genoten dan ook in héél Spanje van een grote populariteit. Ik herinner mij nog Tv-beelden van vroeger waar een nooit geziene massa Basken in een manifestatie opstapte achter de slagzin: "ETA, ETA, ETA, más de metralleta!". Het scanderen van die slagzin was overdonderend. Maar toen na de dictatuur de democratuur uitbrak, vergaten de Spaanse "democraten" de eisen van de Basken. Ze bleven zich vanuit Madrid met het Baskische huishouden bemoeien. Dus bleef ook ETA dit bestrijden en dat was "erg vervelend" voor Spanje. Toen de historische ETA-leiders van het toneel verdwenen (gedood, gedeporteerd, gevangen, gevlucht) en vervangen werden, wist iedereen meteen dat die "vervangers" niet zo charismatisch waren.
Waarom is ETA (nog steeds) niet verdwenen?
Dat in een overgangstijd waarin ook de tegenpartij zeer hard optrad, Etarras met hun geweld doorgingen en dat zelfs opvoerden, laat zich nog wel begrijpen. Maar waarom is dat geweld ook na 1982, toen het autonomiestatuut in werking trad en in Spanje de PSOE de macht kreeg, nooit helemaal verdwenen en waarom is het ook vandaag nog niet verdwenen?
Ongetwijfeld speelt het feit een rol dat in de spiraal van actie-reactie het optreden van de ordebewaarders in Baskenland niet altijd even gelukkig is geweest, om het eufemistisch uit te drukken. Het politie-apparaat is natuurlijk niet van de ene dag op de andere democratisch geworden, het is zelfs nooit democratisch geworden, en ETA heeft altijd volgrhouden in staat van oorlog te zijn met alle in Baskenland aanwezige leger- en politie-eenheden. En in een oorlog wordt met scherp geschoten. Voornamelijk de paramilitaire Guardia Civil wordt nog altijd gezien als het Franquistische symbool bij uitstek van het feit dat de Basken door Spanje worden onderdrukt. De dood van een behoorlijk aantal collega's zal het enthousiasme voor de Baskische zaak en voor ETA in kringen van het politionele- en militaire apparaat niet hebben vergroot, en verklaart mede het optreden van de zogeheten doodseskaders van GAL, de Grupos Antiterroristas de Liberación, in de vuile oorlog. Het feit dat het ETA-geweld in de jaren tachtig en negentig vaak ook volstrekt onschuldige, argeloze burgers heeft getroffen, zal de geneigdheid om ETA te vergeven ook in bredere kring niet hebben bevorderd. Aan de andere kant is er uiteraard nog veel ressentiment bij veel Basken ten opzichte van 'de Spanjaarden', die hun land manu militari hebben geannexeerd. Hoewel een overgrote meerderheid van de Basken ETA liever kwijt dan rijk is, kan ETA toch nog voldoende garen spinnen omdat de "democratie" al lang niet meer gespeeld wordt, zoals het eigenlijk zou moeten.
Bovendien is het doel van de meeste nationalisten, volledige onafhankelijkheid, nog niet bereikt en het lijkt, eerlijk gezegd, ook niet spoedig naderbij te komen. Gezien het feit dat grofweg de helft van de inwoners van Baskenland een of andere nationalistische beweging steunt (PNV, EA, HB, ANV, Aralar) en dus uitbreiding van de autonomie en uiteindelijke onafhankelijkheid wil, is er nog alle reden voor politieke druk op Spanje. Het geweld van ETA kan in deze situatie vaak fungeren als een pressiemiddel. Van het ideaal van de Abertzale-bewegingen, een onafhankelijke Baskische staat, is nog helemaal niets terechtgekomen, dus voor hen is ETA's optreden zeker niet zinloos.
Diegenen die zelf geweld gebruiken of dat althans steunen, gaan volledig op in 'de strijd' waarvoor alles willen opgeven, ook hun eigen leven. Zij kunnen zich moeilijk een ander leven voorstellen, zeker wanneer daarin alles toch min of meer voor niets mocht blijken te zijn geweest. Zoals gezegd, de nationale strijd is voor de radicalen een wijze van leven. Wie stopt, geeft behalve een leefwijze, ook een vrienden- en kennissenkring op. De huidige uitzonderingstoestand met een ongemeen brutaal optreden in Baskenland door Guardia Civil en Ertaintza, creëert bovendien een groot reservoir van gefrustreerden, jongeren die geen perspectief zien en gevoelig zijn voor radicale leuzen en methoden.
De nationale strijd krijgt in toenemende mate ook meer en meer implicaties voor het samenleven binnen Baskenland zelf. Conflicten en meningsverschillen tussen personen die in Baskenland wonen - Basken zowel als niet-Basken - zijn er al vanaf het ontstaan van de nationale beweging geweest, maar het heeft er alle schijn van dat de laatste jaren de spanningen tussen Basken onderling weer ernstiger worden. De belangrijkste scheidslijn loopt tussen PNV en EA enerzijds en HB en ETA anderzijds. Niet alleen de Spaanse politieke partijen PSOE en PP of de met Madrid meeheulende PNV en rijke Basken roepen de ergernis op van radicale nationalisten. Stel je maar eens voor om jarenlang in een uitzonderingstoestand (een soort staat van beleg) te moeten leven.
Het staat in de sterren geschreven dat Baskenland en ETA nog vaak de voorpagina van de kranten zullen halen.
Het draagvlak van ETA
Voor alle duidelijkheid wil ik andermaal onderstrepen dat ik tegen alle geweld ben. Maar mijn mening doet hier wellicht weinig terzake. Ik heb trouwens gemakkelijk praten: ik kan deze regels bij wijze van spreken zo uit mijn knusse zetel neerpennen. Veel belangrijker om weten, is wat er ter plaatste vandaag over ETA gedacht wordt. De tijd dat ETA in heel Spanje van een grote popularireit en sympatie kon genieten, is met de jaren gevoelig verminderd. Iedereen is het geweld beu. Ik benadruk: alle geweld, ook dat van de staat dus!
Op 11 oktober 2008 werden onderzoeksresultaten vrijgegeven door Euskobarómetro,een onderzoeksbureau van het Departement Politieke Wetenschappen van de Universidad del Pais Vasco (UPV-EHU). Uit die onderzoeksresultaten blijkt, zelfs bij de Abertzalebeweging, een groeiend gebrek aan genegenheid ten aanzien van ETA.
In de periode 1995-2007 is de totale steun die Izquierda Abertzale aan ETA verleende gedaald van 20 % naar 2 %. De kritische rechtvaardiging van de gewapende acties is gedaald van 34 % naar 8 %. De steun voor de doelstellingen van ETA echter, gekoppeld aan het verzaken van geweld, is gestegen van 34 % naar 41 %. De totale afwijzing van ETA is gestegen van 4 % naar 11%. Terwijl in 1999 nog 50 % van de Abertzales, de militanten van ETA beschouwde als patriotten, is dat gedaald tot 18 %.
Op 30 november 2002 wordt in de gemeenteraad van Donostia een motie goedgekeurd waarbij de Gouden Medaille wordt afgenomen die de stad ooit schonk aan de dictator Francisco Franco. Twee PP-raadsleden, met de mooie Baskische namen Arana en Usandizaga die indertijd nog de "centralistische" UCD steunden, stemden tegen en klagen het huidige gebrek aan vrijheid aan.
Via het internet wordt door een zichzelf zo noemende "gewapende antiterroristische bende" "B.A.A.T." informatie verstrekt over Baskische nationalisten. EA vraagt via Begoña Lasagabaster aan Aznar of hij deze webpagina kent en wat hij er tegen gaat ondernemen.
De nu verdwenen URL was: www.8ung.at/antiborroka. Let op "8ung" en lees "Achtung"!
De informatie is vaak ontstellend "volledig": Nr. identiteitskaart, nummerplaat en de ouderdom van het model auto, GSM-nummer, evenals dingen als "neemt deel aan tegenmanifestaties van ETA" (terwijl ETA nooit geen manifestaties inricht). Er staan ook leden van EA en PNV op de lijst.
Op 28 november 2006 komt de onderzoeksrechter van Bilbao tot de vaststelling dat er "onregelmatigheden" gebeurden bij de vaststelling van de feiten door de Ertzaintza! Er wordt zelfs gewag gemaakt van "vervalsing van openbare documenten"!
Welke feiten?
Op 11 november 2006 kwam het na een betoging in Bilbao tot een confrontatie van jongeren met de "Baskische" politie, Ertzaintza. Naderhand werden twee jongeren aangehouden op beschuldiging van "aanslag op de autoriteiten" De jongeren zouden "een politieman in brand hebben willen steken"! Een aantal getuigen beweerde dat alles draaide rond een schermutseling om een fles benzine en daarbij zou gemorst zijn met de vloeistof!
Hoewel daden van terrorisme (al is het maar het gooien van een steen) steeds in Madrid voor de uitzonderingsrechtbank Audiencia Nacional komen bleef deze zaak gewoon in Bilbao! Merkwaardig. De zware beschuldiging bleek dan ook een flagrante leugen. Alle middelen zijn goed om
Las mil caras de El Camaleon De duizend gezichten van De Kameleon
27 november 2002
Eind november loopt er in Madrid een proces tegen José Luis Urrusolo Sistiaga, een heel beruchte ETA-leider. Vóór zijn arrestatie publiceerde de Spaanse politiekcorrecte pers op de voorpagina van hun blad een 9-tal fotos van Urrusolo en daarbij bleek hoe gemakkelijk hij zijn look kon wijzigen, met een snor, een bril of een andere haarsnit. Vandaar zijn bijnaam Kameleon in de kranten. Bij zijn arrestatie in een Frans dorp waren de buren verrast dat deze leuke en vriendelijke huisvader zulk een harde was. Urrusola was waarschijnlijk betrokken bij heel wat aanslagen.
Hij was ook (gewild of ongewild) de aanleiding tot een arrestatiegolf toen hij in een telefooncel zijn adresboekje vergat!!
Op 27 november 2002 werd de aanslag op de A-18 tussen Barcelona en Manresa behandeld. Hierbij kwam een arbeider om het leven. Urrusolo vertelt "dat de uitvoerders van de actie 40 minuten vóór de ontploffing gepland was, gebeld hadden om de precieze locatie van de auto te melden. Maar de Guardia Civil deed niets. Als je telefonisch waarschuwt, dan ga je er toch van uit dat er niemand voorbij zou komen op die plaats. Het deed ons pijn dat er iemand stierf. Als er hier een familielid aanwezig is, dan spijt ons dat echt."
Uit dit voorval blijkt nog maar eens dat het de bedoeling van ETA was terreur te veroorzaken en niet steevast te doden.
23 jaar geleden werd Mikel Zabalza gearresteerd in San Sebastián en dood gefolterd in de kazerne van de Guardia Civil van Intxaurrondo.
Precies 23 jaar geleden, op 26 november 1985, werd Mikel Zabalza, samen met zijn vriendin, een neef en 2 broers van de straat geplukt en naar de kazerne gesleept. (Kort voordien had er een dodelijke aanslag plaatsgevonden, en dan is het uitkijken.). Hij werd in de kazerne van Donostia (Intxaurrondo) "ondervraagd", en zijn vrienden hoorden hem schreeuwen van de pijn. Zijn vriendin ving nog een glimp van hem op en merkte daarbij dat hij "in een erbarmelijke toestand" op een draagberrie lag.
Toen iedereen, behalve Mikel en zijn vriendin, na enkele dagen werd vrijgelaten en er geen verklaring kwam, vreesde men het ergste. Dan wordt er niets meer van hem gehoord.
Kort daarop had de Guardia Civil iets verzonnen: "Mikel was naar de elektriciteitscentrale van Endarlatsa gebracht om er een geheime opslagplaats te tonen, en daar was hij kunnen vluchten door in het water van de stuwdam op het Bidasoa-riviertje te springen en weg te zwemmen." (Neem er notitie van dat hij met de handen geboeid op de rug ter plaatse gebracht werd en dat de boeien nooit werden afgedaan.)
"Onzin", zei zijn vriendin, "Mikel kon niet zwemmen." Het Rode Kruis ging dagenlang dreggen maar vond niets. Toen de moeder van Zabalza in de kazerne ging vragen waar haar zoon was, kreeg ze het bijzonder botte antwoord, "dat ze hem maar moest gaan zoeken bij de verloren voorwerpen." Nadat het dreggen was stopgezet, verklaarde minister Barrionuevo dat "Zabalza wel eens zou opduiken!" Twintig dagen na de verdwijning werd het lichaam bovengehaald. Door leden van de Guardia Civil! Geboeid en met rivierwater in zijn longen maar geen algen. Tevens werd er hetzelfde vergif in aangetroffen dat ook in het grensriviertje aanwezig was. Maar het gifgehalte in de longen was vele malen hoger dan dat in de rivier! (10 keer erger vervuild dan het water in de rivier). Het was er dan ook met een sonde ingebracht. De intussen verboden krant, Egin, titelde gevat maar bijzonder cynisch: "Zoals Barrionuevo al voorspelde is het lichaam van Zabalza opgedoken." De onderzoeksrechter, Francisco Ríos, die de zaak in handen kreeg, stelde de retorische vraag aan de media: "Kan men zwemmen met boeien aan?"
De Guardia Civil kon het precieze uur van de vluchtpoging niet aangeven. Evenmin hadden ze een verklaring voor het feit dat ze niet op de vluchtende Zabalza geschoten hadden! Een spionagechef van de Guardias, Gómez Nieto, vertelde kort daarop via de telefoon aan de kolonel van de Geheime Dienst, Perote, dat "Zabalza in de ondervraging was gebleven". Hij was bij de ondervragingstechniek met "La Bañera" ("het bad" waarbij de arrestant herhaaldelijk met het hoofd werd ondergedompeld in een kuip vol water en uitwerpselen) en bij het over het hoofd trekken van de plastic zak gestorven! Gómez Nieto wist niet dat het telefoongesprek werd opgenomen.
In het dorpje Orbaizeta, in het groene deel van Navarra, waar hij vandaan kwam, werd een pleintje naar hem genoemd. De grafsteen op het kerkhof staat er al jaren scheefgezakt bij.
Op 25 november 2006 stapte de verenigde lui van AVT "Vereniging Slachtoffers van het Terrorisme", één van de mantelorganisaties van de PP, nog maar eens door Madrid. Zij kanten zich met alle middelen tegen een vredesproces. Ze nemen het hoegenaamd niet dat de regering met ETA zou praten (hoofdvoorwaarde opdat een vredesproces zou slagen). Als er vrede komt dan, hebben ze geen reden van bestaan meer, dan komt hun electoraal spaarpotje in het gedrang. De emotie laaiden hoog op. Zij willen niet dat Spanje zich overgeeft aan ETA. (Als demagogie kan dit tellen). Vooral de eis tot "ontslag van Regeringspresident Zapatero", galmde over de Madrileense lanen. "Zapatero embustero!" (Zapatero bedrieger!) "Rajoy Presidente!", "Leve Spanje!", maar vooral "Overgave? Niet in mijn naam!"
Ze waren met velen. Behalve Mariano Rajoy waren er Aznar, Angel Acebes, Maria San Gil en natuurlijk was er ook de PP-presidente van de Regering van Madrid, Esperanza Aguirre.
Een woordvoerder van die regering telde de koppen: 1.400.000 manifestanten!
De Politie sprak over ongeveer 120.000 manifestanten!
De regering over 110.000 manifestanten!
Wie liegt?
Dit stond de dag nadien, 26 november 2006, in de krant El Mundo:
MANIFESTACIÓN DE LA AVT EN MADRID
Una multitud marcha contra la negociación con ETA y exige al Gobierno 'la paz de la Justicia'(Een massa marcheert tegen onderhandelingen met ETA en eist van de regering de vrede van de gerechtigheid)http://www.elmundo.es/elmundo/2006/02/25/espana/1140884446.html
Hoewel het zondag is, melden de kranten op 24 november 2002 het overlijden van Ramón Gil Ostoaga (zie foto), die op 8 oktober 2002 onder groot protest van "wéldenkend Spanje" voorlopig in vrijheid werd gesteld door rechter Ruth Alonso. Hij had de dag voordien hoogstwaarschijnlijk zelfmoord gepleegd met één schot in de borst uit het jachtgeweer van zijn broer.
Op 23 november 2002 werd in een veld dicht bij zijn geboorteplaats Legazpia (Guipúzcoa), de stoffelijke resten gevonden van Ramon Gil Ostoaga, met een kogel in de borst en het geweer van zijn broer naast zich. Rechter Alonso had een paar dagen voordien nog met hem gesproken en had niets abnormaals opgemerkt. De eerste resultaten van het gerechtelijke onderzoek wijzen op zelfmoord, hoewel de onderzoeksrechter geheimhouding heeft bevolen en het onderzoek verder zet. Ramon Gil Ostoaga had wel al 2 maal geprobeerd zelfmoord te plegen in de gevangenis van Córdoba, en in de gevangenis van Nanclares de Oca (Vitoria).
Ramón Gil Ostoaga werd 47 jaar en was vader van 2 kinderen. In 1979 diende hij zijn Legazpia al te verlaten en na vele omzwervingen, waarbij hij o.a. in Mexico terecht kwam, werd hij in Biarritz gearresteerd in 1989. Vijf jaar later werd hij uitgeleverd aan het Spaanse plebs dat hem tot vele jaren veroordeelde. Toen de rechter van Penitentiair Toezicht, Ruth Alonso, hem na 3/4de van zijn straf voorlopig vrijliet werd Ostoaga onderwerp van een intense politieke campagne die waarschijnlijk tot gevolg zal hebben dat het Hooggerechtshof het Toezicht naar zich toe gaat trekken, "zodat het onmogelijk wordt dat een rechter een (Baskische) politieke gevangene vrijlaat".
De familie wijst de Staat (én de media, maar dat is Spanje hetzelfde) als schuldige voor de wanhoopsdaad aan. Minister Acebes zegt dat ETA de enige dader is.
In Legazpi nemen 2.000 personen deel aan het eerbetoon voor Gil Ostoaga.
De Rechtbank van Bizkaia roept op 23 november 2001 veertien Ertzainas op om op 13 december 2001 verhoord te worden over de "moord" op Ina Zeberio die op 5juni 1998 in Gernika het leven verloor in en vuurgevecht met de Baskische politie, Ertzaintza. Patxi Marqués en Iñaki Bilbao die bij deze actie werden gearresteerd, worden eveneens opgeroepen. (Er werden bij deze actie nóg 22 Baskische burgers gearresteerd.) De bedoeling is enkel te weten komen wát er die dag precies gebeurde.
Iñaxi werd geboren in Orexa op 2 juni 1963. Op 4-jarige leeftijd verhuisde de familie naar Lizartza, een plaats waar Iñaxi de in 1976 vermoorde Etarra Bernardo Bidaola Txirrita leerde kennen, of op zijn minst zag opgroeien.
Op een bepaald ogenblik maakte zij kennis met de Herriko Taberna Herria in het Parte Vieja, oude stadsgedeelte, van Donostia. Het is niet geweten of dit de aanleiding was, maar op 25-jarige leeftijd besliste zij om een paar maanden als brigadiste in Nicaragua te gaan strijden.
Hoewel zij altijd al een Abertzale-gevoel meedroeg, kwam er pas ernstig besef van haar opdracht in Euskal Herria na die periode. Op 29-jarige leeftijd kwam zij in dienst bij de krant Egin als kok, een baan die zij 3 jaar met voldoening uitvoerde. Op 17 augustus 1995, een paar uur na een ETA-aanslag tegen een Guardia Civil-kazerne in Arnedo (Rioja), sloeg zij op de vlucht (zij had niets met die aanslag te maken, maar was toegetreden als liberado bij ETA, dit betekent dat zij door ETA betaald werd en door de politie gekend).
Op5 juni 1998werd zij, in een gehuurd pand, door de Ertzaintza neergeschoten. Zij betrok dat pand met twee andere liberados: Patxi Marqués en Iñaki Bilbao.
Ambtsmisdrijf en malversatie van overheidsgelden 22 november 2006
De ex-burgemeester van Andoain, José Antonio Barandiaran, en de ex-schepen Olazabal, beiden van de intussen buiten de wet gestelde radicale partij Euskal Herritarrok, verschenen op 22 november 2006 voor het provinciale gerechtshof in Donostia op beschuldiging van een delict dat thuishoort in het pakket "omkoperij en corruptie": 4 jaar cel en 8 jaar ontzetting. De beschuldiging luidt nu: "ambtsmisdrijf" en "malversatie van overheidsgelden".
In mei 2003 hadden beiden positief gereageerd op een vraag van de Gemeentelijke Commissie voor Mensenrechten van Andoain om geld vrij te maken voor de aankoop van een laptop voor hun stadsgenoot, Asier Oiartzabal die gevangen zat in de Parijse gevangenis van Fleury Merogis.
Alles gebeurde in de legaliteit, aldus de gemeentesecretaris die kwam getuigen. Anderen kwamen verklaren dat ook de andere gevangenen dingen kregen waar ze om vroegen. De Commissie Mensenrechten werd trouwens opgericht toen er een Socialistisch burgemeester aan het roer van Andoain stond.
De lezer zal intussen wel weten waar het schoentje wringt. De gevangene in Fleury Merogis was "van ETA", maar de laptop had hij nodig voor zijn studies en door het volgen van studies kon hij vroeger vrijkomen.
Slachtoffers (maar niet de goede) 21 november 2005
In de radicale Baskische krant Gara gaat Iker Gallastegi, zoon van de historische activist, Eli Gallastegi "Gudari", er op 21 november 2005 van uit dat van de 2.900.000 Basken grosso modo 14 % (400.000) militant en sympathisant is van het radicale nationalisme (links, o.a. omdat de Franco-dictatuur rechts was.) Dat dit aantal redelijk laag is wijt hij aan de offers die het Volk gedurende vele jaren heeft moeten brengen. Eén op 11 bewuste nationalisten (35.500 in getal) werd gedurende de laatste 37 jaar ooit gearresteerd door de Guardia Civil, de Spaanse politie of de "Baskische" Ertzaintza. Een gemiddelde van 20 per week, drie per dag. Van deze 35.500 gedetineerden werden er 4.950 (14 %) aangehouden en opgesloten. Dit zijn er 3 per week. Op dit ogenblik zitten er ongeveer 250 in "voorlopige" hechtenis en deze kan 4 jaar duren! Anderen zitten al méér dan 25 jaar vast. Van deze groep gevangenen zitten er 500 gedurende 18.500 jaren achter de tralies. 2.000 activisten leven buiten Baskenland. Dit komt erop neer dat 1 op bijna 1000 Basken in de gevangenis zit of gedeporteerd is. Hiervan zitten er 80 op méér dan 1.000 km. van Baskenland verwijderd. Veertien zitten gevangen op een afstand van 750 tot 1.000 km. Honderd tachtig gevangenen zitten in 22 gevangenissen op afstanden van minsten 300 km. Dit betekent dat omwille van deze enorme afstanden, de financiële toestand en/of de hoge ouderdom vele moeders en vaders hun kinderen gedurende jaren niet meer zagen. Kan deze straf die de familieleden opgelegd kregen gerechtvaardigd worden?
Tussen 1968 en 1994 werden 3.093 Baskische burgers door Spaanse politiemannen of hun Baskische huurlingen zwaar gewond bij manifestaties. Honderd en negen onder hen werden verwond door kogels. Negentien anderen werden eveneens door kogels verwond tijdens straatcontroles. Tussen 1980 en 1987 werden 7 Baskische meisjes verkracht door leden van parapolitionele groepen. Twee van hen vonden daarbij de dood. Drieduizend radicale Basken moesten het land te ontvluchten en leven of leefden in ballingschap. Onder hen werden er méér dan 100 aangehouden in Frankrijk en overgeleverd aan Spanje terwijl er 63 door Frankrijk gedeporteerd werden naar Afrikaanse eilanden waar ze vegeteren zonder papieren, zonder rechten en zonder middelen. Driehonderd anderen werden na het uitzitten van hun straf illegaal aan Spanje uitgeleverd! Dit gebeurde voornamelijk door de "democratische Rechtstaat", Frankrijk. Méér dan 7.000 mannen en vrouwen klaagden aan gefolterd te zijn door de Spaanse of de Baskische politie. Daarbij komt een groot aantal dat geen aangifte van foltering deed omdat ze bang waren of omdat het toch niets uithaalde als ze het wel deden. Het totale aantal gefolterde mannen en vrouwen mag op 10.000 geschat worden: 1 op 3 van de gearresteerden en het dubbele van degenen die werden aangehouden. Minstens 13 activisten bleven dood ten gevolge van de folteringen! Drie anderen verdwenen van de aardbodem! Met als laatste in de rij, Kotto, stierven 19 gevangenen omdat ze niet de noodzakelijke medische behandeling kregen in de gevangenis. Er zijn geen precieze cijfers over het aantal gevangenen dat geslagen of vernederd werd of gedurende lange tijd in isolatiecellen terecht kwam. Méér dan 100 zitten er op dit ogenblik in de gevangenis hoewel ze, volgens de Spaanse wetgeving, hun straf hebben uitgezeten! Tweehonderd en drie ETA-leden vielen onder de kogels van de bezettende troepen of van de "Baskische" politie. In een normaal land was er geen sprake geweest van toetreding tot een "terroristische" organisatie In de voorbije 16 jaar werd er méér dan 21 miljoen Euro per jaar uitgegeven aan de verplaatsingen naar de gevangenissen in Spanje of Frankrijk. Voor een bezoek van gemiddeld 40 minuten leggen elk weekend 1.500 tot 2.000 familieleden en vrienden afstanden af voor een totaal van 530.000 km. Hierbij kwamen tot op heden 19 personen om het leven in 98 verkeersongevallen!
Deze "slachtoffers" ten gevolge van het "terrorisme" van de Spaanse, Franse en Baskische regeringen en van de groepen paramilitairen, die door die regeringen financieel worden ondersteund en gedirigeerd, bestaan officieel niet!
Op 20 november 1984 werd een heel belangrijke Baskisch nationalist vermoord, precies op de verjaardag van Franco's dood. Xanti Brouard was voorzitter van HASI en lid van het nationale directorium (zeg maar partijbestuur) van Herri Batasuna. In zijn pediatrische kliniek aan de Rekaldestraat12, kwamen zijn moordenaars toe, net toen een jonge patiënt vertrok. Die moordenaars waren staatsterroristen van GAL. Zijn verpleegster Begoña Marínez opende de deur voor de huurmoordenaars. Ziehier haar verklaring:
"Eerst dacht ik dat het zigeuners waren die kwamen bedelen. Toen ze hun namen niet wilden zeggen, werd ik achterdochtig en zag dat één van de mannen een pruik droeg. Plots viel er iets op de grond: een pistool. Ik schreeuwde dat Santi niet in de kliniek was, om hem op die manier te verwittigen, maar hij deed net het tegenovergestelde: hij kwam naar buiten.". Hij werd door 6 kogels doorzeefd.
Het eerbetoon dat hem achteraf te beurt viel, bracht een enorme menigte op de been in heel het land. Een algemene staking werd uitgeroepen. Herri Batasuna beschouwde de aanslag als een staatsmisdrijf.
Je kunt in Spanje beter binnen blijven op een 20ste november
20 november 1936
De stichter van de Spaanse Falange, José Antonio Primo de Rivera, wordt op de patio van de gevangenis van Alicante gefusilleerd.
20 november 1975
Francisco Franco Bahamonde, Caudillo de España por la Gracia de Dios (Leider van Spanje bij Gods gratie) sterft. In zijn bed .
20 november 1984
De charismatische volksvertegenwoordiger van Herri Batasuna, Santi Brouard, wordt in zijn dokterskabinet in Bilbao doodgeschoten door Spaanse Staatsterroristen.
20 november 1989
De dag vóór ze hun opwachting maken in de Spaanse Cortes wordt in het restaurant van Hotel Alcalá in Madrid geschoten op de vertegenwoordigers van Herri Batasuna. De schoten die bedoeld waren voor Jon Idigoras treffen Josu Muguruza dodelijk. Iñaki Esnaola wordt zwaar gewond. Eveneens aanwezig: José Luis Alvarez, "Txillardegi". De schoten werden gelost door een Spaanse politieman in burger. De opdrachtgever was een Falange-lid.
