Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
02-12-2008
Yakolev-42
Verzekeringspolis voor jezelf Kruimels voor 2 december 2004
Op het einde van het Regime Aznar verloren een aantal militairen het leven toen hun vliegtuig, een Yakolev-42, in Turkije neerstortte op de terugtocht vanuit de Oorlog in Irak. Het eerste schandaal dat daaruit ontstond was dat de lijken van de slachtoffers nauwelijks geïdentificeerd werden en recent allemaal moesten opgegraven worden.
Op 2 december 2004 komt El País en Cadena Ser met het bericht dat toenmalig Minister van Defensie, Federico Trillo Figueroa (Partido Popular) op 26 december 2002 voor zichzelf en 20 topmensen van Defensie een verzekeringspolis afsloot voor een waarde van 450.000 euro per persoon. In de verzekering waren inbegrepen: motorongevallen, sportongevallen, jachtongevallen, etc
Als deze som van 450.000 euro vergeleken wordt met de schadevergoeding die de slachtoffers van het ongeval met de "Yak" kregen, zijnde 16.000 euro, is duidelijk dat we hier nog meer over zullen horen
In mei 2008 dienden de getroffen familieleden een klacht in en vroegen de veroordleing van Trillo. De klacht werd effectief op 21 mei 2008 door magistraat Grande-Marlaska behandeld, maar werd door de Strafkamer van het Hooggerechtshof afgewezen, omdat er geen criminele feiten ten laste van de minister konden gevonden worden.
De beroemde zanger en componist, Mikel Laboa, is vanmorgen 1 december 2008 omstreeks 05:00u op 74-jarige leeftijd overleden. Een rouwkapel zal vanaf 17:00u toegankelijk zijn voor het publiek, op de begraafplaats Rekalde in Donostia-San Sebastián.
Een bijzondere plaats in de Baskische cultuur werd ingenomen door het nieuwe Baskische lied. Dat element werd belichaamd door de artiesten van het collectief Ez dok hamairu. In december 1965 ontstond de beweging « Ez dok amairu » (Wij zijn niet met 13). Hun doel was de traditionele Baskische muziek te ontwikkelen en te vernieuwen. Deze groep bestond uit:Mikel Laboa, Xabier Lete,Benito Lertxundi, Antton Valverde, de broersArtze, Lourdes IriondoDe franquistische regering zat hen steeds op de hielen en hun muziek werd steeds gecensureerd! Mikel Laboa, een van de pijlers van deze beweging kreeg zelfs een zangverbod van vijf jaar in Bizkaia en drie jaar in Gipuzkoa. Ez dok amairu heeft de Baskische cultuur en maatschappij zeer beïnvloed en werd ontbonden in 1972. De artiesten gingen ieder hun eigen weg. Laboa werd vereremerkt met de Medalla de Oro de Gipuzkoa, de gouden medaille van Gipuzkoa, de hoogste onderscheiding die in die provincie bestaat.
Laboa schreef de muziek van het prachtige lied "Txoria txori" (tekst van Artze) voor de documentaire film La Pelota Vasca van Julio Medem.
Gewoonlijk worden terroristische acties gepleegd door machtigen (bezetters) gedefinieerd als militaire acties, terwijl militaire acties (verzet) gepleegd door minderheden (zwakkeren) gedefinieerd worden als terroristische acties.
Op 31 juli 1999 bloklettert de krant "Gara": "ETA bestaat 40 jaar en verschillende maanden". De aanvulling "verschillende maanden" verwijst naar het feit dat ETA eigenlijk niet op 31 juli 1959 ontstaan is, maar eerder in 1958 (zij opereerden al een paar maanden in alle anonimiteit en in alle clandestiniteit). Deze maand bestaat ETA dus 50 jaar.
In december 1958, tijdens een bijeenkomst in Deba, werd onder het voorzitterschap van EGI-EKIN beslist om een nieuwe organisatie op te richten, die de naam zal dragen Euskadi Ta Askatasuna - E.T.A.
Toen een brief aan de Lehendakari Agirre, in ballingschap, begin juli 1959 was uitgelekt en het drieletterwoord publiek werd, heeft ETA 31 juli 1959 aangegrepen om hun oprichting in december 1958 te officialiseren. Om de ontevredenheid tegenover de PNV symbolisch te onderstrepen, kozen de oprichters van ETA als tweede dies natalis de datum 31 juli 1959, de 64ste verjaardag van de oprichting van de PNV.
Euskadi Ta Askatasuna (ETA) was de enige organisatie die het aandurfde de Franco-dictatuur aan te vallen. Ze genoten dan ook in héél Spanje van een grote populariteit. Ik herinner mij nog Tv-beelden van vroeger waar een nooit geziene massa Basken in een manifestatie opstapte achter de slagzin: "ETA, ETA, ETA, más de metralleta!". Het scanderen van die slagzin was overdonderend. Maar toen na de dictatuur de democratuur uitbrak, vergaten de Spaanse "democraten" de eisen van de Basken. Ze bleven zich vanuit Madrid met het Baskische huishouden bemoeien. Dus bleef ook ETA dit bestrijden en dat was "erg vervelend" voor Spanje. Toen de historische ETA-leiders van het toneel verdwenen (gedood, gedeporteerd, gevangen, gevlucht) en vervangen werden, wist iedereen meteen dat die "vervangers" niet zo charismatisch waren.
Waarom is ETA (nog steeds) niet verdwenen?
Dat in een overgangstijd waarin ook de tegenpartij zeer hard optrad, Etarras met hun geweld doorgingen en dat zelfs opvoerden, laat zich nog wel begrijpen. Maar waarom is dat geweld ook na 1982, toen het autonomiestatuut in werking trad en in Spanje de PSOE de macht kreeg, nooit helemaal verdwenen en waarom is het ook vandaag nog niet verdwenen?
Ongetwijfeld speelt het feit een rol dat in de spiraal van actie-reactie het optreden van de ordebewaarders in Baskenland niet altijd even gelukkig is geweest, om het eufemistisch uit te drukken. Het politie-apparaat is natuurlijk niet van de ene dag op de andere democratisch geworden, het is zelfs nooit democratisch geworden, en ETA heeft altijd volgrhouden in staat van oorlog te zijn met alle in Baskenland aanwezige leger- en politie-eenheden. En in een oorlog wordt met scherp geschoten. Voornamelijk de paramilitaire Guardia Civil wordt nog altijd gezien als het Franquistische symbool bij uitstek van het feit dat de Basken door Spanje worden onderdrukt. De dood van een behoorlijk aantal collega's zal het enthousiasme voor de Baskische zaak en voor ETA in kringen van het politionele- en militaire apparaat niet hebben vergroot, en verklaart mede het optreden van de zogeheten doodseskaders van GAL, de Grupos Antiterroristas de Liberación, in de vuile oorlog. Het feit dat het ETA-geweld in de jaren tachtig en negentig vaak ook volstrekt onschuldige, argeloze burgers heeft getroffen, zal de geneigdheid om ETA te vergeven ook in bredere kring niet hebben bevorderd. Aan de andere kant is er uiteraard nog veel ressentiment bij veel Basken ten opzichte van 'de Spanjaarden', die hun land manu militari hebben geannexeerd. Hoewel een overgrote meerderheid van de Basken ETA liever kwijt dan rijk is, kan ETA toch nog voldoende garen spinnen omdat de "democratie" al lang niet meer gespeeld wordt, zoals het eigenlijk zou moeten.
Bovendien is het doel van de meeste nationalisten, volledige onafhankelijkheid, nog niet bereikt en het lijkt, eerlijk gezegd, ook niet spoedig naderbij te komen. Gezien het feit dat grofweg de helft van de inwoners van Baskenland een of andere nationalistische beweging steunt (PNV, EA, HB, ANV, Aralar) en dus uitbreiding van de autonomie en uiteindelijke onafhankelijkheid wil, is er nog alle reden voor politieke druk op Spanje. Het geweld van ETA kan in deze situatie vaak fungeren als een pressiemiddel. Van het ideaal van de Abertzale-bewegingen, een onafhankelijke Baskische staat, is nog helemaal niets terechtgekomen, dus voor hen is ETA's optreden zeker niet zinloos.
Diegenen die zelf geweld gebruiken of dat althans steunen, gaan volledig op in 'de strijd' waarvoor alles willen opgeven, ook hun eigen leven. Zij kunnen zich moeilijk een ander leven voorstellen, zeker wanneer daarin alles toch min of meer voor niets mocht blijken te zijn geweest. Zoals gezegd, de nationale strijd is voor de radicalen een wijze van leven. Wie stopt, geeft behalve een leefwijze, ook een vrienden- en kennissenkring op. De huidige uitzonderingstoestand met een ongemeen brutaal optreden in Baskenland door Guardia Civil en Ertaintza, creëert bovendien een groot reservoir van gefrustreerden, jongeren die geen perspectief zien en gevoelig zijn voor radicale leuzen en methoden.
De nationale strijd krijgt in toenemende mate ook meer en meer implicaties voor het samenleven binnen Baskenland zelf. Conflicten en meningsverschillen tussen personen die in Baskenland wonen - Basken zowel als niet-Basken - zijn er al vanaf het ontstaan van de nationale beweging geweest, maar het heeft er alle schijn van dat de laatste jaren de spanningen tussen Basken onderling weer ernstiger worden. De belangrijkste scheidslijn loopt tussen PNV en EA enerzijds en HB en ETA anderzijds. Niet alleen de Spaanse politieke partijen PSOE en PP of de met Madrid meeheulende PNV en rijke Basken roepen de ergernis op van radicale nationalisten. Stel je maar eens voor om jarenlang in een uitzonderingstoestand (een soort staat van beleg) te moeten leven.
Het staat in de sterren geschreven dat Baskenland en ETA nog vaak de voorpagina van de kranten zullen halen.
Het draagvlak van ETA
Voor alle duidelijkheid wil ik andermaal onderstrepen dat ik tegen alle geweld ben. Maar mijn mening doet hier wellicht weinig terzake. Ik heb trouwens gemakkelijk praten: ik kan deze regels bij wijze van spreken zo uit mijn knusse zetel neerpennen. Veel belangrijker om weten, is wat er ter plaatste vandaag over ETA gedacht wordt. De tijd dat ETA in heel Spanje van een grote popularireit en sympatie kon genieten, is met de jaren gevoelig verminderd. Iedereen is het geweld beu. Ik benadruk: alle geweld, ook dat van de staat dus!
Op 11 oktober 2008 werden onderzoeksresultaten vrijgegeven door Euskobarómetro,een onderzoeksbureau van het Departement Politieke Wetenschappen van de Universidad del Pais Vasco (UPV-EHU). Uit die onderzoeksresultaten blijkt, zelfs bij de Abertzalebeweging, een groeiend gebrek aan genegenheid ten aanzien van ETA.
In de periode 1995-2007 is de totale steun die Izquierda Abertzale aan ETA verleende gedaald van 20 % naar 2 %. De kritische rechtvaardiging van de gewapende acties is gedaald van 34 % naar 8 %. De steun voor de doelstellingen van ETA echter, gekoppeld aan het verzaken van geweld, is gestegen van 34 % naar 41 %. De totale afwijzing van ETA is gestegen van 4 % naar 11%. Terwijl in 1999 nog 50 % van de Abertzales, de militanten van ETA beschouwde als patriotten, is dat gedaald tot 18 %.
Op 30 november 2002 wordt in de gemeenteraad van Donostia een motie goedgekeurd waarbij de Gouden Medaille wordt afgenomen die de stad ooit schonk aan de dictator Francisco Franco. Twee PP-raadsleden, met de mooie Baskische namen Arana en Usandizaga die indertijd nog de "centralistische" UCD steunden, stemden tegen en klagen het huidige gebrek aan vrijheid aan.
Via het internet wordt door een zichzelf zo noemende "gewapende antiterroristische bende" "B.A.A.T." informatie verstrekt over Baskische nationalisten. EA vraagt via Begoña Lasagabaster aan Aznar of hij deze webpagina kent en wat hij er tegen gaat ondernemen.
De nu verdwenen URL was: www.8ung.at/antiborroka. Let op "8ung" en lees "Achtung"!
De informatie is vaak ontstellend "volledig": Nr. identiteitskaart, nummerplaat en de ouderdom van het model auto, GSM-nummer, evenals dingen als "neemt deel aan tegenmanifestaties van ETA" (terwijl ETA nooit geen manifestaties inricht). Er staan ook leden van EA en PNV op de lijst.
Op 28 november 2006 komt de onderzoeksrechter van Bilbao tot de vaststelling dat er "onregelmatigheden" gebeurden bij de vaststelling van de feiten door de Ertzaintza! Er wordt zelfs gewag gemaakt van "vervalsing van openbare documenten"!
Welke feiten?
Op 11 november 2006 kwam het na een betoging in Bilbao tot een confrontatie van jongeren met de "Baskische" politie, Ertzaintza. Naderhand werden twee jongeren aangehouden op beschuldiging van "aanslag op de autoriteiten" De jongeren zouden "een politieman in brand hebben willen steken"! Een aantal getuigen beweerde dat alles draaide rond een schermutseling om een fles benzine en daarbij zou gemorst zijn met de vloeistof!
Hoewel daden van terrorisme (al is het maar het gooien van een steen) steeds in Madrid voor de uitzonderingsrechtbank Audiencia Nacional komen bleef deze zaak gewoon in Bilbao! Merkwaardig. De zware beschuldiging bleek dan ook een flagrante leugen. Alle middelen zijn goed om
Las mil caras de El Camaleon De duizend gezichten van De Kameleon
27 november 2002
Eind november loopt er in Madrid een proces tegen José Luis Urrusolo Sistiaga, een heel beruchte ETA-leider. Vóór zijn arrestatie publiceerde de Spaanse politiekcorrecte pers op de voorpagina van hun blad een 9-tal fotos van Urrusolo en daarbij bleek hoe gemakkelijk hij zijn look kon wijzigen, met een snor, een bril of een andere haarsnit. Vandaar zijn bijnaam Kameleon in de kranten. Bij zijn arrestatie in een Frans dorp waren de buren verrast dat deze leuke en vriendelijke huisvader zulk een harde was. Urrusola was waarschijnlijk betrokken bij heel wat aanslagen.
Hij was ook (gewild of ongewild) de aanleiding tot een arrestatiegolf toen hij in een telefooncel zijn adresboekje vergat!!
Op 27 november 2002 werd de aanslag op de A-18 tussen Barcelona en Manresa behandeld. Hierbij kwam een arbeider om het leven. Urrusolo vertelt "dat de uitvoerders van de actie 40 minuten vóór de ontploffing gepland was, gebeld hadden om de precieze locatie van de auto te melden. Maar de Guardia Civil deed niets. Als je telefonisch waarschuwt, dan ga je er toch van uit dat er niemand voorbij zou komen op die plaats. Het deed ons pijn dat er iemand stierf. Als er hier een familielid aanwezig is, dan spijt ons dat echt."
Uit dit voorval blijkt nog maar eens dat het de bedoeling van ETA was terreur te veroorzaken en niet steevast te doden.
23 jaar geleden werd Mikel Zabalza gearresteerd in San Sebastián en dood gefolterd in de kazerne van de Guardia Civil van Intxaurrondo.
Precies 23 jaar geleden, op 26 november 1985, werd Mikel Zabalza, samen met zijn vriendin, een neef en 2 broers van de straat geplukt en naar de kazerne gesleept. (Kort voordien had er een dodelijke aanslag plaatsgevonden, en dan is het uitkijken.). Hij werd in de kazerne van Donostia (Intxaurrondo) "ondervraagd", en zijn vrienden hoorden hem schreeuwen van de pijn. Zijn vriendin ving nog een glimp van hem op en merkte daarbij dat hij "in een erbarmelijke toestand" op een draagberrie lag.
Toen iedereen, behalve Mikel en zijn vriendin, na enkele dagen werd vrijgelaten en er geen verklaring kwam, vreesde men het ergste. Dan wordt er niets meer van hem gehoord.
Kort daarop had de Guardia Civil iets verzonnen: "Mikel was naar de elektriciteitscentrale van Endarlatsa gebracht om er een geheime opslagplaats te tonen, en daar was hij kunnen vluchten door in het water van de stuwdam op het Bidasoa-riviertje te springen en weg te zwemmen." (Neem er notitie van dat hij met de handen geboeid op de rug ter plaatse gebracht werd en dat de boeien nooit werden afgedaan.)
"Onzin", zei zijn vriendin, "Mikel kon niet zwemmen." Het Rode Kruis ging dagenlang dreggen maar vond niets. Toen de moeder van Zabalza in de kazerne ging vragen waar haar zoon was, kreeg ze het bijzonder botte antwoord, "dat ze hem maar moest gaan zoeken bij de verloren voorwerpen." Nadat het dreggen was stopgezet, verklaarde minister Barrionuevo dat "Zabalza wel eens zou opduiken!" Twintig dagen na de verdwijning werd het lichaam bovengehaald. Door leden van de Guardia Civil! Geboeid en met rivierwater in zijn longen maar geen algen. Tevens werd er hetzelfde vergif in aangetroffen dat ook in het grensriviertje aanwezig was. Maar het gifgehalte in de longen was vele malen hoger dan dat in de rivier! (10 keer erger vervuild dan het water in de rivier). Het was er dan ook met een sonde ingebracht. De intussen verboden krant, Egin, titelde gevat maar bijzonder cynisch: "Zoals Barrionuevo al voorspelde is het lichaam van Zabalza opgedoken." De onderzoeksrechter, Francisco Ríos, die de zaak in handen kreeg, stelde de retorische vraag aan de media: "Kan men zwemmen met boeien aan?"
De Guardia Civil kon het precieze uur van de vluchtpoging niet aangeven. Evenmin hadden ze een verklaring voor het feit dat ze niet op de vluchtende Zabalza geschoten hadden! Een spionagechef van de Guardias, Gómez Nieto, vertelde kort daarop via de telefoon aan de kolonel van de Geheime Dienst, Perote, dat "Zabalza in de ondervraging was gebleven". Hij was bij de ondervragingstechniek met "La Bañera" ("het bad" waarbij de arrestant herhaaldelijk met het hoofd werd ondergedompeld in een kuip vol water en uitwerpselen) en bij het over het hoofd trekken van de plastic zak gestorven! Gómez Nieto wist niet dat het telefoongesprek werd opgenomen.
In het dorpje Orbaizeta, in het groene deel van Navarra, waar hij vandaan kwam, werd een pleintje naar hem genoemd. De grafsteen op het kerkhof staat er al jaren scheefgezakt bij.
Op 25 november 2006 stapte de verenigde lui van AVT "Vereniging Slachtoffers van het Terrorisme", één van de mantelorganisaties van de PP, nog maar eens door Madrid. Zij kanten zich met alle middelen tegen een vredesproces. Ze nemen het hoegenaamd niet dat de regering met ETA zou praten (hoofdvoorwaarde opdat een vredesproces zou slagen). Als er vrede komt dan, hebben ze geen reden van bestaan meer, dan komt hun electoraal spaarpotje in het gedrang. De emotie laaiden hoog op. Zij willen niet dat Spanje zich overgeeft aan ETA. (Als demagogie kan dit tellen). Vooral de eis tot "ontslag van Regeringspresident Zapatero", galmde over de Madrileense lanen. "Zapatero embustero!" (Zapatero bedrieger!) "Rajoy Presidente!", "Leve Spanje!", maar vooral "Overgave? Niet in mijn naam!"
Ze waren met velen. Behalve Mariano Rajoy waren er Aznar, Angel Acebes, Maria San Gil en natuurlijk was er ook de PP-presidente van de Regering van Madrid, Esperanza Aguirre.
Een woordvoerder van die regering telde de koppen: 1.400.000 manifestanten!
De Politie sprak over ongeveer 120.000 manifestanten!
De regering over 110.000 manifestanten!
Wie liegt?
Dit stond de dag nadien, 26 november 2006, in de krant El Mundo:
MANIFESTACIÓN DE LA AVT EN MADRID
Una multitud marcha contra la negociación con ETA y exige al Gobierno 'la paz de la Justicia'(Een massa marcheert tegen onderhandelingen met ETA en eist van de regering de vrede van de gerechtigheid)http://www.elmundo.es/elmundo/2006/02/25/espana/1140884446.html
Hoewel het zondag is, melden de kranten op 24 november 2002 het overlijden van Ramón Gil Ostoaga (zie foto), die op 8 oktober 2002 onder groot protest van "wéldenkend Spanje" voorlopig in vrijheid werd gesteld door rechter Ruth Alonso. Hij had de dag voordien hoogstwaarschijnlijk zelfmoord gepleegd met één schot in de borst uit het jachtgeweer van zijn broer.
Op 23 november 2002 werd in een veld dicht bij zijn geboorteplaats Legazpia (Guipúzcoa), de stoffelijke resten gevonden van Ramon Gil Ostoaga, met een kogel in de borst en het geweer van zijn broer naast zich. Rechter Alonso had een paar dagen voordien nog met hem gesproken en had niets abnormaals opgemerkt. De eerste resultaten van het gerechtelijke onderzoek wijzen op zelfmoord, hoewel de onderzoeksrechter geheimhouding heeft bevolen en het onderzoek verder zet. Ramon Gil Ostoaga had wel al 2 maal geprobeerd zelfmoord te plegen in de gevangenis van Córdoba, en in de gevangenis van Nanclares de Oca (Vitoria).
Ramón Gil Ostoaga werd 47 jaar en was vader van 2 kinderen. In 1979 diende hij zijn Legazpia al te verlaten en na vele omzwervingen, waarbij hij o.a. in Mexico terecht kwam, werd hij in Biarritz gearresteerd in 1989. Vijf jaar later werd hij uitgeleverd aan het Spaanse plebs dat hem tot vele jaren veroordeelde. Toen de rechter van Penitentiair Toezicht, Ruth Alonso, hem na 3/4de van zijn straf voorlopig vrijliet werd Ostoaga onderwerp van een intense politieke campagne die waarschijnlijk tot gevolg zal hebben dat het Hooggerechtshof het Toezicht naar zich toe gaat trekken, "zodat het onmogelijk wordt dat een rechter een (Baskische) politieke gevangene vrijlaat".
De familie wijst de Staat (én de media, maar dat is Spanje hetzelfde) als schuldige voor de wanhoopsdaad aan. Minister Acebes zegt dat ETA de enige dader is.
In Legazpi nemen 2.000 personen deel aan het eerbetoon voor Gil Ostoaga.
De Rechtbank van Bizkaia roept op 23 november 2001 veertien Ertzainas op om op 13 december 2001 verhoord te worden over de "moord" op Ina Zeberio die op 5juni 1998 in Gernika het leven verloor in en vuurgevecht met de Baskische politie, Ertzaintza. Patxi Marqués en Iñaki Bilbao die bij deze actie werden gearresteerd, worden eveneens opgeroepen. (Er werden bij deze actie nóg 22 Baskische burgers gearresteerd.) De bedoeling is enkel te weten komen wát er die dag precies gebeurde.
Iñaxi werd geboren in Orexa op 2 juni 1963. Op 4-jarige leeftijd verhuisde de familie naar Lizartza, een plaats waar Iñaxi de in 1976 vermoorde Etarra Bernardo Bidaola Txirrita leerde kennen, of op zijn minst zag opgroeien.
Op een bepaald ogenblik maakte zij kennis met de Herriko Taberna Herria in het Parte Vieja, oude stadsgedeelte, van Donostia. Het is niet geweten of dit de aanleiding was, maar op 25-jarige leeftijd besliste zij om een paar maanden als brigadiste in Nicaragua te gaan strijden.
Hoewel zij altijd al een Abertzale-gevoel meedroeg, kwam er pas ernstig besef van haar opdracht in Euskal Herria na die periode. Op 29-jarige leeftijd kwam zij in dienst bij de krant Egin als kok, een baan die zij 3 jaar met voldoening uitvoerde. Op 17 augustus 1995, een paar uur na een ETA-aanslag tegen een Guardia Civil-kazerne in Arnedo (Rioja), sloeg zij op de vlucht (zij had niets met die aanslag te maken, maar was toegetreden als liberado bij ETA, dit betekent dat zij door ETA betaald werd en door de politie gekend).
Op5 juni 1998werd zij, in een gehuurd pand, door de Ertzaintza neergeschoten. Zij betrok dat pand met twee andere liberados: Patxi Marqués en Iñaki Bilbao.
Ambtsmisdrijf en malversatie van overheidsgelden 22 november 2006
De ex-burgemeester van Andoain, José Antonio Barandiaran, en de ex-schepen Olazabal, beiden van de intussen buiten de wet gestelde radicale partij Euskal Herritarrok, verschenen op 22 november 2006 voor het provinciale gerechtshof in Donostia op beschuldiging van een delict dat thuishoort in het pakket "omkoperij en corruptie": 4 jaar cel en 8 jaar ontzetting. De beschuldiging luidt nu: "ambtsmisdrijf" en "malversatie van overheidsgelden".
In mei 2003 hadden beiden positief gereageerd op een vraag van de Gemeentelijke Commissie voor Mensenrechten van Andoain om geld vrij te maken voor de aankoop van een laptop voor hun stadsgenoot, Asier Oiartzabal die gevangen zat in de Parijse gevangenis van Fleury Merogis.
Alles gebeurde in de legaliteit, aldus de gemeentesecretaris die kwam getuigen. Anderen kwamen verklaren dat ook de andere gevangenen dingen kregen waar ze om vroegen. De Commissie Mensenrechten werd trouwens opgericht toen er een Socialistisch burgemeester aan het roer van Andoain stond.
De lezer zal intussen wel weten waar het schoentje wringt. De gevangene in Fleury Merogis was "van ETA", maar de laptop had hij nodig voor zijn studies en door het volgen van studies kon hij vroeger vrijkomen.
Slachtoffers (maar niet de goede) 21 november 2005
In de radicale Baskische krant Gara gaat Iker Gallastegi, zoon van de historische activist, Eli Gallastegi "Gudari", er op 21 november 2005 van uit dat van de 2.900.000 Basken grosso modo 14 % (400.000) militant en sympathisant is van het radicale nationalisme (links, o.a. omdat de Franco-dictatuur rechts was.) Dat dit aantal redelijk laag is wijt hij aan de offers die het Volk gedurende vele jaren heeft moeten brengen. Eén op 11 bewuste nationalisten (35.500 in getal) werd gedurende de laatste 37 jaar ooit gearresteerd door de Guardia Civil, de Spaanse politie of de "Baskische" Ertzaintza. Een gemiddelde van 20 per week, drie per dag. Van deze 35.500 gedetineerden werden er 4.950 (14 %) aangehouden en opgesloten. Dit zijn er 3 per week. Op dit ogenblik zitten er ongeveer 250 in "voorlopige" hechtenis en deze kan 4 jaar duren! Anderen zitten al méér dan 25 jaar vast. Van deze groep gevangenen zitten er 500 gedurende 18.500 jaren achter de tralies. 2.000 activisten leven buiten Baskenland. Dit komt erop neer dat 1 op bijna 1000 Basken in de gevangenis zit of gedeporteerd is. Hiervan zitten er 80 op méér dan 1.000 km. van Baskenland verwijderd. Veertien zitten gevangen op een afstand van 750 tot 1.000 km. Honderd tachtig gevangenen zitten in 22 gevangenissen op afstanden van minsten 300 km. Dit betekent dat omwille van deze enorme afstanden, de financiële toestand en/of de hoge ouderdom vele moeders en vaders hun kinderen gedurende jaren niet meer zagen. Kan deze straf die de familieleden opgelegd kregen gerechtvaardigd worden?
Tussen 1968 en 1994 werden 3.093 Baskische burgers door Spaanse politiemannen of hun Baskische huurlingen zwaar gewond bij manifestaties. Honderd en negen onder hen werden verwond door kogels. Negentien anderen werden eveneens door kogels verwond tijdens straatcontroles. Tussen 1980 en 1987 werden 7 Baskische meisjes verkracht door leden van parapolitionele groepen. Twee van hen vonden daarbij de dood. Drieduizend radicale Basken moesten het land te ontvluchten en leven of leefden in ballingschap. Onder hen werden er méér dan 100 aangehouden in Frankrijk en overgeleverd aan Spanje terwijl er 63 door Frankrijk gedeporteerd werden naar Afrikaanse eilanden waar ze vegeteren zonder papieren, zonder rechten en zonder middelen. Driehonderd anderen werden na het uitzitten van hun straf illegaal aan Spanje uitgeleverd! Dit gebeurde voornamelijk door de "democratische Rechtstaat", Frankrijk. Méér dan 7.000 mannen en vrouwen klaagden aan gefolterd te zijn door de Spaanse of de Baskische politie. Daarbij komt een groot aantal dat geen aangifte van foltering deed omdat ze bang waren of omdat het toch niets uithaalde als ze het wel deden. Het totale aantal gefolterde mannen en vrouwen mag op 10.000 geschat worden: 1 op 3 van de gearresteerden en het dubbele van degenen die werden aangehouden. Minstens 13 activisten bleven dood ten gevolge van de folteringen! Drie anderen verdwenen van de aardbodem! Met als laatste in de rij, Kotto, stierven 19 gevangenen omdat ze niet de noodzakelijke medische behandeling kregen in de gevangenis. Er zijn geen precieze cijfers over het aantal gevangenen dat geslagen of vernederd werd of gedurende lange tijd in isolatiecellen terecht kwam. Méér dan 100 zitten er op dit ogenblik in de gevangenis hoewel ze, volgens de Spaanse wetgeving, hun straf hebben uitgezeten! Tweehonderd en drie ETA-leden vielen onder de kogels van de bezettende troepen of van de "Baskische" politie. In een normaal land was er geen sprake geweest van toetreding tot een "terroristische" organisatie In de voorbije 16 jaar werd er méér dan 21 miljoen Euro per jaar uitgegeven aan de verplaatsingen naar de gevangenissen in Spanje of Frankrijk. Voor een bezoek van gemiddeld 40 minuten leggen elk weekend 1.500 tot 2.000 familieleden en vrienden afstanden af voor een totaal van 530.000 km. Hierbij kwamen tot op heden 19 personen om het leven in 98 verkeersongevallen!
Deze "slachtoffers" ten gevolge van het "terrorisme" van de Spaanse, Franse en Baskische regeringen en van de groepen paramilitairen, die door die regeringen financieel worden ondersteund en gedirigeerd, bestaan officieel niet!
Op 20 november 1984 werd een heel belangrijke Baskisch nationalist vermoord, precies op de verjaardag van Franco's dood. Xanti Brouard was voorzitter van HASI en lid van het nationale directorium (zeg maar partijbestuur) van Herri Batasuna. In zijn pediatrische kliniek aan de Rekaldestraat12, kwamen zijn moordenaars toe, net toen een jonge patiënt vertrok. Die moordenaars waren staatsterroristen van GAL. Zijn verpleegster Begoña Marínez opende de deur voor de huurmoordenaars. Ziehier haar verklaring:
"Eerst dacht ik dat het zigeuners waren die kwamen bedelen. Toen ze hun namen niet wilden zeggen, werd ik achterdochtig en zag dat één van de mannen een pruik droeg. Plots viel er iets op de grond: een pistool. Ik schreeuwde dat Santi niet in de kliniek was, om hem op die manier te verwittigen, maar hij deed net het tegenovergestelde: hij kwam naar buiten.". Hij werd door 6 kogels doorzeefd.
Het eerbetoon dat hem achteraf te beurt viel, bracht een enorme menigte op de been in heel het land. Een algemene staking werd uitgeroepen. Herri Batasuna beschouwde de aanslag als een staatsmisdrijf.
Je kunt in Spanje beter binnen blijven op een 20ste november
20 november 1936
De stichter van de Spaanse Falange, José Antonio Primo de Rivera, wordt op de patio van de gevangenis van Alicante gefusilleerd.
20 november 1975
Francisco Franco Bahamonde, Caudillo de España por la Gracia de Dios (Leider van Spanje bij Gods gratie) sterft. In zijn bed .
20 november 1984
De charismatische volksvertegenwoordiger van Herri Batasuna, Santi Brouard, wordt in zijn dokterskabinet in Bilbao doodgeschoten door Spaanse Staatsterroristen.
20 november 1989
De dag vóór ze hun opwachting maken in de Spaanse Cortes wordt in het restaurant van Hotel Alcalá in Madrid geschoten op de vertegenwoordigers van Herri Batasuna. De schoten die bedoeld waren voor Jon Idigoras treffen Josu Muguruza dodelijk. Iñaki Esnaola wordt zwaar gewond. Eveneens aanwezig: José Luis Alvarez, "Txillardegi". De schoten werden gelost door een Spaanse politieman in burger. De opdrachtgever was een Falange-lid.
Op 11 juni 1890 verdween Miguel Etxebarria Alvarez, "Naparra" of "Bakunin", die als politiek vluchteling in het Noorden leefde, spoorloos van de aardbodem. Het waren de hoogdagen van de vuile oorlog tegen de Basken, en het "Batallón Vasco Español" eiste meteen de ontvoering en de moord op. De huurling, Gilbert Perret, zou hierbij betrokken zijn.
Omdat de familie wilde weten waar zijn lichaam gebleven was, dienden ze in september 1999 een aanklacht in wegen "illegale ontvoering" en " terroristische moord" om op die manier tot een ondervraging van Perret te komen. Op 31 maart 2004 weigerde het Hoog Gerechtshof deze eis.
Op 19 november 2004 raakte bekend dat volgens de Spaanse Justitie niet kan bewezen worden dat Perret actief deelnam aan de ontvoering en "dat niet kan bewezen worden dat Naparra verdwenen is en dood."
Op een berg boven Lizartza kreeg "Naparra" een sobere gedenksteen in een weide van waaruit hij een prachtig zicht heeft over de Baskische groene "jachtvelden" waarvan hij zoveel hield
Terwijl gisteren, 17 november 2008, de militaire leider van ETA, Mikel Garikoitz Aspiazu Txeroki', in Cauterets (Frankrijk) werd gearresteerd, en dit feit aan president Zapatero het volgende ontlokte: Dit is een beslissende slag tegen ETA, werd de heksenjacht op Iñaki de Juana Chaos verder gezet.
Dit is nu al de 37ste maal dat er sprake is van beslissende slag, een zware slag, de nummer 1 van ETA, en toch is ETA nog altijd springlevend.
Het is niet zo dat het de Spaanse rechtstaat ontbreekt aan belachelijkheid, maar de juridische farce waarmee ze nu weer op de proppen komen, verpulvert alle records. Een overzicht.
Inaki de Juana Chaos werd op 2 augustus 2008, na 21 jaar cel vrijgelaten. Hij moest om 00:00u vrijkomen, maar dit gebeurde pas om 07.26 u! Waarom? Hebben ze tot op het laatste ogenblik naar trucs gezocht om hem toch nog binnen te houden. Lees verder
Op 18 november 2002 maken de Spaanse kranten gewag van een nieuw speeltje voor de Guardia Civil. Sinds enige tijd zijn de Guardia Civil en de Spaanse Politie intensief bezig met wat hun nieuw "speelgoedje" blijkt te zijn, ware het niet zo ernstig: het verzamelen van DNA-gegevens van de arrestanten.
Op 17 november maakten ze bekend dat ze samen een databank hebben samengesteld en ze merken daarbij op "welk een enorme waarde dit krachtige, exacte en relatief gemakkelijk te gebruiken werktuig dit wel is."
Advocaten van jonge nationalisten wijzen er echter op dat alles zonder wettelijke regeling en vooral zonder expertise verloopt.
Zo werden er begin november twee jongeren uit Biskaje door het Hooggerechtshof naar de gevangenis overgebracht op beschuldiging deelgenomen te hebben aan acties van "straatgeweld". Ze werden geïdentificeerd aan de hand van ADN-analyses die gebaseerd waren op speeksel dat gevonden werd op bivakmutsen die aangetroffen waren op de "plaats van misdaad". Omdat er geen regelgeving is, wordt de indruk gewekt dat er door de politie te werk gegaan wordt analoog aan de andere "praktijken" die bij de behandeling van gearresteerd Basken worden gebruikt, aldus de advocaten. Bij de laatste arrestatiegolf die door de "autonome politie", Ertzaintza, werd uitgevoerd viel tijdens de huiszoekingen de uitzonderlijke interesse van de geüniformeerden op voor sigarettenpeuken en tandenborstels, waarschijnlijk in de hoop daarbij speeksel aan te treffen van de arrestanten. Later sprak één van de arrestanten, behalve over hallucinaties die ze had gekregen, over het feit dat op de eerste dag van de ondervragingen" herhaalde malen een voorwerp in haar mond werd gestopt dat ze niet had kunnen identificeren en dat wel eens gediend had om speeksel op te slaan. Ook de autos van de jongeren werden minutieus onderzocht.
Maar het vreemde aan deze hele zaak is dat ondanks het bezit van bewijzen via ADN de arrestanten tóch gedurende 3 à 4 dagen in afzondering blijven, de gevreesde "incomunicación", waarbij ze voortdurend seksueel worden vernederd en bedreigd, verplicht te blijven staan en geslagen tot ze het bewustzijn verliezen.
Operatie Galaxia was de codenaam voor een plan tot staatsgreep, voorafgaandelijk aan 23-F (de staatsgreep van 23 februari 1981). De betrokken officieren kwamen op 11 november 1978 samen in "Cafetería Galaxia" in Madrid (nu, Café Van Gogh ). De bedoeling was om op 17 november 1978, als de koning in Zuid-Amerika zou zijn, de staatsgreep te plannen om de constitutionele plannen voor autonomie een halt toe te roepen. Er waren vijf samenzweerders aanwezig, onder wie Luitenant-kolonel Antonio Tejero van de Guardia Civil en kapitein Ricardo Sáenz de Ynestrillas Martínezvan de Policía Armada. Twee van hen informeerden hun oversten. Op 8 mei 1980 werden de twee hoofdverantwoordelijken, Tejero en Ynestrillas, voor het Krijgsgerecht gebracht, die 6 jaar voor Tejero vroeg en 5 jaar voor Ynestrillas. Uiteindelijk werden ze respectievelijk veroordeeld tot 7 maanden en 1 dag en 6 maanden en 1 dag. Geen van beide verloor zijn militaire rang en Ynestrillas werd later bevorderd tot Commandant.
De Baskische Kerk: tussen kruis en Ikurriña 16 november
Samen met het ontstaan van de Baskische Onafhankelijkheidsbeweging, ETA, waren er priesters betrokken in de "bevrijdingsstrijd" van Euskal Herria. Op 13 mei 1960 schreven 339 priesters een brief aan de bisschoppen van de 4 Baskische diocesen waarin ze wezen op de kloof die bestond tussen de Kerk en de gelovigen en waarin ze het Regime "totalitair", dictatoriaal en onmenselijk noemden. Speciaal wezen ze op de vervolging van etnische, taalkundige en sociale karakteristieken "die God, ons Basken gaf. Ondanks aandringen kwam er geen antwoord. Daarop werd de brief verspreid onder de internationale pers. Toen kwam er snel een antwoord. Alle ondertekenaars werden beschuldigd van ongehoorzaamheid, rebellie en inmenging in de politiek. Allen werden ze binnen een periode van enkele maanden verplaatst naar een andere parochie.
Daarop begonnen de priesters zich via hun preken rechtstreeks tot te de bevolking te wenden. Prompt volgde er preekverbod en Bisschop Gurpide van Bilbao, ging zelfs zó ver de preken zelf te schrijven en naar de parochies te sturen! Die priesters die afhingen van een Orde weigerden de tekst voor te lezen en kort nadien deden dit ook de priesters die wel van het Bisdom afhingen. Er werden geldboetes opgelegd, maar die werden niet betaald. Toen daarop de lonen geschrapt werden, dienden vele priester als arbeider hun kost te verdienen. De democratisering die door het Tweede Vaticaans Concilie was afgekondigd verschafte de priesters moed.
In de beginfase van ETA zouden de eerste orders via de biechtstoel zijn doorgegeven omdat bij eerdere pogingen veel jongeren opgepakt waren.
Het eerste deel van de vijfde assemblee van ETA in 1966 vond plaats in het parochiehuis van Gaztelu. ETA-militant Doronsora (later doodstraf in het Burgosproces) was er parochiepriester.
Bij het tweede deel, in de Goede Week van 1967, lieten de 50 Etarras zich als cursisten inschrijven in het retraitehuis van Getaria. Priesters kwamen regelmatig in conflict met het Spaanse Nationaal Katholicisme. Na de dood van Xabi Etxebarrieta (de eerste ETA-dode) stormden 30 met machinegeweren bewapende Guardia Civiles zonder bisschoppelijke toestemming het Benedictijnenklooster van Lazkao binnen. De politiechef noemde de paters "broekschijters", "stinkende bokken" en "lafaards".
In november 1968 bereikte de Beweging een nieuw hoogtepunt. Zestig priesters uit Bizkaia legden hun werk neer, schreven een brief naar de Paus en zijn nuntius en sloten zich op in het priesterseminarie van Derio. Hun actie was gericht tegen de kerkelijke hiërarchie. In hun schrijven vroegen ze, "een Kerk die arm was met het vernederde en uitgebuite Volk, vrij van dienstbetoon aan macht en geld, dynamisch meebetrokken bij de weg van ons Volk, eigen aan de binnen het Volk geboren priesters en volledig geworteld in de Baskische arbeidersgemeenschap."
De Bisschop riep daarop de politie ter hulp en die omsingelde met 110 manschappen het seminariegebouw om zo de priesters (tevergeefs) tot de aftocht te dwingen. Het protest nam de volgende dagen uitbreiding tot op de theologische faculteit van de Jezuïetenuniversiteit van Deusto (Bilbo). In een brief aan de Nuntius protesteerden 516 van de 910 priesters van het diocees Bilbao tegen het bisschoppelijke optreden. Het overlijden van Bisschop Gurpide op 18 november 1968 verhinderde de priesters niet hun actie verder te zetten. De nieuwe bisschop, Zirarda, trok de bedreiging van het suspenderen van de priesters in en bereikte dat de 60 priesters op 29 november, na 25 dagen het seminarie verlieten. Zirarda zocht een neutrale tussenweg tussen de Regering en het Baskische Volk. Hij bezorgde zich zijn eerste vijanden toen bij een aanhoudingsgolf tegen ETA, in april 1969, ook Generaal Vicaris, Urbieta, en verder nog 15 priesters opgepakt werden. De bisschop probeerde de Vicaris vrij te krijgen maar had geen woord over voor de 15 priesters. ETA noemde hij "Terroristen van een minderheid, rijk aan middelen" en hij bekritiseerde zijn priesters die "waarschijnlijk hun opdracht gemist hadden." Op 30 mei 1969 gingen vijf priesters in hongerstaking in het bisschoppelijke paleis om te protesteren tegen de uitzonderingtoestand en tegen de folteringen. Op 10 juni werden de 5 hongerstakende priesters tot samen 54 jaar en 2 dagen gevangenis veroordeeld. Daarop verklaarden 30 andere priesters zich solidair met het vijftal. In hetzelfde jaar kwamen in Burgos 7 priesters voor de Krijgsraad in drie verdere militaire processen. Ze kregen eveneens 54 jaar.
In de jaren 70 was er een duidelijke kentering en Bisschop Añoveros van Bilbao ontliep ei zo na de cel. Later kregen we de (vorige) Bisschop van Donostia-San Sebastián, Monsegnor Setién en ook zijn opvolger Uriarte. Beiden deden al het mogelijke om de ETA-top tot een staakt het vuren te bewegen.
El Mundo TV en de obsessie dat de Baskische Kerk nog steeds een relatie heeft met ETA
De Spaanse "pers" wil steeds aantonen dat de Baskische Kerk "relaties" heeft met ETA. In een "onderzoek" van El Mundo TV moest dat duidelijk worden. Ze gingen hiervoor met verborgen camera binnen bij Bisschop Setién, bij voormalig Deken van Irún, Trebiño en bij Mikel Epalza, proost van de Baskische vissers in Bayonne. Hun programma noemden ze "In de naam van de Vader".
De openingzin, "Tussen de jongens van ETA zitten soms fantastische kerels" zet de "toon". "Het is geen uitspraak van de terroristische bende, noch een familielid of een lid van Batasuna of van organisaties die de gewelddadige acties beschermen of steunen. Dit zei een priester. Het gaat om Mikel Epalza, de parochiepriester van Sokoa, een gemeente in het zuiden van Frankrijk dat altijd al een vrijplaats was voor ETA-leden die uit ons land waren weggevlucht."
Monseigneur Setién van Donostia veroordeelde steeds het geweld aan beide zijden. Nu komt hij op voor de slachtoffers van het geweld aan beide zijden. Hij klaagt ook over de Spaanse aartsbisschop van Toledo die doet alsof onafhankelijkheid eisen voor Baskenland "een zonde" is.
El Mundo haalt dan nog oude koeien uit de gracht met de deken van Irún, José Ramón Treviño, die in maart 1992 werd gearresteerd omdat hij het jaar voordien 2 leden van het "ETA-Commando Mugarri", Iñaki Rekarte en Luis Angel Galarze, onderdak had verschaft in de kerk van Artega waar hij parochiepriester was. Hij werd door de Audiencia Nacional tot drie jaar veroordeeld en deze straf werd later door het Hooggerechtshof verhoogd tot zes jaar. Nu verwijt El Mundo de Kerk en meer bepaald Bisschop Setién dat hij Treviño steeds de hand boven het hoofd hield en hem nooit uit de Kerk zette! Het ergste verwijt aan de Kerk is wel dat Treviño nu in Donostia gedelegeerde voor Caritas is!
De "doodsteek" krijgt Setién als hij antwoordt op de vraag van El Mundo of de Baskische Kerk vergiffenis moet vragen aan de slachtoffers: "De (Spaanse) Kerk steunde de staatsgreep van Franco (die aan de basis lag van de Burgeroorlog en de daaropvolgende dictatuur) en de Kerk heeft ons nooit vergiffenis gevraagd voor het terroristische geweld dat erop volgde". Net datgene had hij nooit mogen zeggen!
Mensonterende gevallen van foltering en mishandeling 15 november 2007
Op 15 november 2007 maken de kranten melding van een rapport van Amnestie International, opgesteld op 13 november 2007, over "de willekeur van politieagenten in gevallen van foltering en mishandeling."
Spanish police are getting away with repeated acts of torture and other ill-treatment, according to a new Amnesty International report
De organisatie waarschuwt de Spaanse regering dat ze dringend maatregelen moet nemen om folteringen en mishandelingen aan banden te leggen. Dit rapport is het zoveelste uit een hele rij.
De directeur van AI Spanje, Esteban Beltrán, onderstreepte dat de mensonterende gevallen van foltering en mishandeling zich over het gehele grondgebied van Spanje uitstrekken, dat het geen alleenstaande gevallen zijn en dat zowel de Nationale Politie, de Guardia Civil, de Catalaanse "Mossos d'Esquadra" en de Baskische "Ertzaintza" zich hieraan te buiten gaan. Dit is te wijten aan de gebrekkige structuur van voorlopige hechtenis, ondervragingen en straf. Vooral de "incomunicado-detentie" of de totale afzondering, tot 5 en meer dagen, van verdachten (geen beschuldigden) is wraakroepend.
AI vraagt dringend dat Spanje ophoudt met het systematisch ontkennen van die gruwelijke feiten, omdat dit nog tot meer willekeur aanleiding geeft. "Het gebrek aan politieke moed om komaf te maken met dit uitgebreide foltersysteem, veroorzaakt nog meer schendingen van de mensenrechten", aldus Rachel Taylor, die de onderzoeken leidde van AI in de Spaanse staat.
Taylor gaat nog verder:
De ondervragingen worden niet op band opgenomen. Waarom?
Er zijn geen cameras in de verhoorkamers. Waarom?
Er is een groot gebrek aan onafhankelijk onderzoek of er is totaal geen onderzoek. Waarom? De ondervragers zijn partijdig. Waarom?
De rapporten van de dokters die gefolterden onderzochten, zijn onvolledig of vals. Waarom? De ordehandhavers gebruiken intimidatie. Waarom?
Als er dan toch eens een geval niet weg te moffelen valt, gaan de daders vrijuit. Waarom?
Spanje moet de aanbevelingen van de internationale organisaties naleven. Spanje moet direct een einde stellen aan die feiten. De Spaanse overheid heeft wettelijke internationale verplichtingen van preventie, onderzoek en sanctionering.
Amnesty International gaat problemen krijgen! Zelfs de Baskische regering (de werkgever van de Ertzaintza) klaagt Baskische politieke arrestanten aan die een verklaring als bovenstaande afleggen! Politionele diensten op het Schiereiland beweren dat deze beschuldigingen in "de handleiding van ETA" staan.
