Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
13-04-2008
ANV neemt deel aan de verkiezingen
Strategie?
13 april 2007
De politieke actiegroep Eusko Abertzale Ekintza-Acción Nacionalista Vasca, in Baskenland gekend onder de afkorting "ANV" besloot op 13 april 2007 plots aan de komende verkiezingen van 27 mei deel te nemen. Is dit een strategische zet? Wilden ze anticiperen op een verbod van de nieuwe partij ASB (Abertzale Sozialisten Batasuna)?
ANV splitste zich af van de PNV in het jaar 1930. Ze wilden af van de PNV-kreten als "speciale bloedgroepen", "ras" of Baskische familienamen. Volgens de radicale nationalisten was je Bask "door persoonlijke beslissing", "sentiment" en "zin om te werken voor de vrijheid van het vaderland". Het was voor hen niet belangrijk waar je vandaan kwam, maar wél waar je naartoe wilde. Tegenover het PNV-katholicisme stelden zij het aconfessionalisme. Het kapitalisme moest afgezworen worden omdat het zorgde voor alle bestaande ongelijkheden. Zij noemden zichzelf "niet-Marxistische Socialisten". Bij het uitbreken van de Burgeroorlog vormden hun "ekintzales" (ANV-militanten) front in Irún, Peñas de Aia, Oiartzun, Albertia aan de zijde van anarchistische, Socialistische en Marxistische milities tegen Requetés met als enig doel de democratie en de vrijheid van Euskal Herria te verdedigen.
In 1978 ging ANV in kartel met Herri Batasuna. Elk jaar herdenken ze de Slag op de berg Albertia in Araba, op het einde van de Burgeroorlog, waar er veel van hun gudaris sneuvelden. ANV herdacht bij hun bijeenkomsten steeds "de soldaten van vroeger en die van nu." Verder bleven ze altijd een politieke partij.
Meteen na de bekendmaking van hun deelname werd vanuit Madrid een onderzoek gelast. In Spanje worden zulke belangrijke zaken gedaan door arme boerenjongens uit het Zuiden: de Guardia Civil!
Op 14 april 2007 werd het monument Itxortako atea (de poort van Itxorta) ingehuldigd als nagedachtenis aan de gudaris (Baskische soldaten) die gesneuveld waren in de Spaanse Burgeroorlog, toen zij de wettige republiek verdedigden. Het gaat hier om de slag van Elgeta.
Op 12 april 2008 wordt de monoliet door españolistas met verf beklad en gedeeltelijk beschadigd.
De slag van Elgeta of Intxortas had plaats van 20 tot 24 april 1937 en is in Baskenland bijzonder goed gekend, omdat de gudaris er gedurende 7 maanden in slaagden de troepen van generaal Mola tot staan te brengen. Het bombarderen van de loopgraven door de troepen van Franco kostte het leven aan minstens 400 gudaris. Het overwicht was te groot te geworden en wat er met de overlevenden gebeurde, kan u zich heel goed inbeelden.
Commotie in het Baskisch parlement in Vitoria-Gasteiz, tijdens de zitting van 12 april 2002, als de jonge volksvertegenwoordiger van Batasuna, Jon Salaberria Sansinenea, erg nerveus lijkt te zijn en bijzonder veel naar zijn papier kijkt als hij vanaf het spreekgestoelte zegt: "De gewapende strijd van ETA beantwoordt aan de verdediging van de gerechtvaardigde rechten van het Baskische Volk. ETA zal zijn activiteiten stopzetten, zoals het IRA dat deed, op het ogenblik dat de Britse Regering het zelfbeschikkingsrecht van het Ierse Volk erkende." Batasuna had voordien opgeroepen tot burgerlijke ongehoorzaamheid en tot demilitarisering van Baskenland.
Het Tribunal Superior de Justicia del País Vasco zal op 5 september 2003 de verklaringen afgelegd door Jon Salaberria, lid van de politieke groep Sozialista Abertzaleak (Batasuna), tijdens de parlementaire debatten van 12 april 2002 beschouwen als delict, meer gespecificeerd: verheerlijking van terroristische acties. De strafmaat wordt vastgelegd op 1 jaar gevangenisstraf en 7 jaar ontzetting uit zijn rechten. Dit is een precedent dat kan beschouwd worden als een agressie tegen de vrije meningsuiting van een lid van het parlement, dat precies borg moet staan voor de vrije meningsuiting. Artikel 71 van de Grondwet erkent de onschendbaarheid van een Député en een Senator bij het uiten van opinies uitgesproken in die functie (inviolabilidad por las opiniones manifestadas en el ejercicio de sus funciones). Dit principe werd ook door artikel 26 van het Estatuto de Autonomía para el País Vasco erkent. Dit recht werd trouwens verder ontwikkeld in de Ley autonómica 2/1981, waarbij onderstreept wordt dat de leden van het parlement niet mogen beschuldigd, noch gerechterlijk vervolgd worden, zonder voorafgaande autorisatie van het Baskische Parlement.
De Openbare Aanklager van de TSJPV (Tribunal Superior de Justicia del País Vasco) baseert de aanklacht verheerlijking van het terrorisme en de vervolging ervan op het feit dat de woorden die uitgesproken werden, buiten de onschendbaarheid vallen. Ze houden een identificatie in die de acties en het doel ondersteunen. De acties van ETA zijn intrinsiek anti-juridisch en bijgevolg zijn ze niet bespreekbaar en mogen ze niet in de openbaarheid behandeld worden (los actos de ETA son intrínsecamente antijurídicos y en consecuencia inopinables). Dus is een voorafgaande autorisatie van het Baskische Parlement overbodig. Commentaar overbodig!
Kandidaat voor Nobelprijs voor de Vrede! 11 april 2002
In Spanje wordt op 11 april 2002 de mediageile magistraat Baltasar Garzón voorgesteld als de kandidaat voor Nobelprijs voor de Vrede!
Zijn verdiensten zijn: "Zijn strijd tegen de straffeloosheid en zijn strijd voor de verdediging van de mensenrechten." Wij leven in een wereld waarin sommigen het gezonde verstand verloren hebben, en dat maar niet kunnen weervinden.
Kan iemand de Nobelprijs voor de Vrede krijgen als zijn hele werk gebaseerd is op wraak wegens het mislopen van een ministerportefeuille? Kan iemand de Nobelprijs voor de vrede krijgen als hij tot op heden steeds elke Baskische gevangenen negeerde die de "slechte behandeling" (lees: "foltering") aanklaagde, en hem daarbij vaak geen blik gunde? Misschien kon hij er wel niet tegen als die slachtoffers door de vele slagen en het gebruik van elektroden onherkenbaar waren. Kan iemand de Nobelprijs voor de vrede krijgen als hij regelmatig, bij nacht, naar Baskenland reist om aanwezig te zijn bij het demonteren van organisaties, kranten sluit, personen oppakt die een openbare functie vervullen etc terwijl hij ze een half jaar later moet vrijlaten omdat er geen bewijzen konden uitgeslagen worden?
Javier María Larreategui Cuadra "Atxulo" +9 april 2008
Javier María Larreategui Cuadra Atxulo is geboren in Bilbao, studeerde er en woonde in de Licenciado Poza, nr. 24, 4de verdieping. Als vrijgezel vervoegde hij de rangen van ETA bij de militaire vleugel. Als gevolg van een reeks aanhoudingen in april 1969 vluchtte hij in 1970 naar Iparralde. In 1971 stak hij clandestien de grens over om deel te nemen aan acties van de militaire vleugel in de Baskische provincies (1971-1972). Hij was het die in Madrid de kelderverdieping kocht gelegen in de Calle Claudio Coello, nr. 104, om er een beeldhouweratelier in te richten. Wij weten uit de aanslag op Carrero Blanco (+20 december 1973) dat die kelder diende om een tunnel te graven en vol te stouwen met explosieven.
Javier Larreategi (57 jaar), beter bekend onder zijn militantennaam Atxulo, overleed op 9 april 2008, in zijn geboortestad Bilbao, na een lange ziekte.
Zij die hem gekend hebben, verklaren dat hij, de laatste jaren, een teruggetrokken leven leidde, net alsof hij dezelfde clandestiniteit die hij aan de dag legde tijdens zijn strijd voor de vrijheid en de onafhankelijkheid wilde verder zetten.
"In dit land, zoals in elke andere democratie, is elke burger vrij te denken en te zeggen wat hij wil. Zeker op politiek gebied. Daarom heb ik zin om dit te zeggen en zeg ik het nu: "Gora Euskadi Ta Askatasuna" (Leve Baskenland en de Vrijheid). Dit schrijft in een lezersbrief Amadeo Martínez Inglés, auteur van de brief en ... kolonel in het Spaanse Leger! Op 23 februari 2002, 21 jaar na de mislukte staatsgreep schreef diezelfde kolonel in "Gara" een artikel over de koning die achter deze staatsgreep zou gestaan hebben. Hij noemt Juan Carlos "Un Rey golpista".
Un Rey golpista
Zovele jaren na de dood van dictator Franco wordt koning Juan Carlos door de Spaanse gemeenschap nog altijd beschouwd als de garantie voor de instituten en de verdediger van de democratie. Hij is bijna onaantastbaar geworden. Zijn prestige als monarch is aanzienlijk gegroeid sinds 23 februari 1981, toen luitenant-kolonel Antonio Tejero van de Guardia Civil en de generaals Milans del Bosch en Alfonso Armada een staatsgreep pleegden. De mislukking wordt toegeschreven aan Juan Carlos die manifest zijn afwijzing voor de onbezonnen poging liet blijken.
Twintig jaar na de mislukte staatsgreep rezen twijfels over wie werkelijk achter de staatsgreep zat. Kolonel Amadeo Martínez Inglés (*), auteur van het boek: 23-F. El golpe que nunca existió (Editorial Foca), houdt ons de volgende thesis voor: Het gaat hier om een politiek-militaire operatie van de Borbons, geleid door koning Juan Carlos, die op de hoogte was over het feit dat een groep ultrarechtse militairen een beweging aan het voorbereiden waren om hem (de koning) af te zetten.
(*) Kolonel Martínez Inglés was professor Militaire Geschiedenis en Strategie aan de Militaire School van de Generale Staf, en directe getuige van de duistere kanten van het leger tijdens de periode van de La Transición. Hij was toen chef Mobilisatie van de Generale Staf en chef van de Infanteriebrigade in Zaragoza.
Tijdens een interview (2003) verklaart hij dat er de laatste 20 jaar geen staatsgrepen waren in Spanje. Militaire staatsgrepen richten zich altijd in de eerste plaatst op de hoogste machtskoepel, in dit geval de koning. Maar op 23-F werd er niet aan de koning geraakt. De Guardia Civiles die, onder leiding van Tejero, binnendrongen in het parlement ageerden niet tegen de koning. Integendeel, zoals op TV te zien was, riepen zij slagzinnen ten gunste van de monarch. De staatsgreep, tussen haakjes, richtte zich ook niet tegen het politieke systeem, want generaal Armada had in zijn binnenzak een document met de namen van een nieuwe regering, onder zijn voorzitterschap. Namen met democraten uit de voornaamste politieke partijen. Het was opgezet spel, een politiek, militair en institutioneel manoeuvre, geleid vanuit de Kroon om de echte staatsgreep, voorzien voor 2 mei 1981, te dwarsbomen. Die staatsgreep (pseudo-staatsgreep) was gepland door de meest radicale krachten van het extreemrechtse Spanje en uitgedokterd in kringen van extreemrechtse militairen, om de koning af te zetten en de terugkeer naar een totalitair regime à la Franco voor te bereiden.
Jorge Oteiza Embiloverleed op 9 april 2003 op 94-jarige leeftijd in zijn woonplaats San Sebastian. Hij werd geboren op op 21 oktober 1908 geboren te Orio, Gipuzkoa.
Oteiza kon als niemand anders (sommige) mensen tegen de haren inwrijven. Bij de bouw van het heiligdom van Arantzazu waren hem de apostelen op voorgevel toevertrouwd. En Oteiza plaatste er veertien in getal. Dit zorgde voor een langdurige strijd met de Francodictatuur en met het Vaticaan zélf! Er werden theo- en andere logen bijgehaald en er volgden diepgaande gesprekken. Maar uiteindelijk staan er 14 apostelen! Nestor Basterretxea was de man die zich meer met het binnenwerk van Arantzazu bezighield. Hij is bij de massa o.a. bekend voor zijn vredesduif in Donostia die later ook gebruikt werd als symbool voor de actie Bai Euskarari. Jaren later kwam Basterretxea met de échte verklaring van Oteiza. En die was ontroerend eenvoudig. Had Oteiza gezegd:
Ik had 17 meter lengte om op te vullen. Als ik daarop 12 apostelen had gezet zouden ze te dik, té barok zijn geweest. Zette ik er twaalf, aangevuld met de vier evangelisten, zouden ze te mager, té gotisch zijn uitgevallen! Trouwens, wie weet met hoeveel ze daar precies in dat bootje op dat meer zaten?
Toen de Baskische krant Egin, op last van de mediageile magistraat Baltasar Garzón (en op bevel van het regime Aznar), gesloten werd, was ook Oteiza boos. We moeten iets doen. Hij tekende het logo dat vanaf het eerste exemplaar naast de naam van de krant Gara staat en hij schreef erbij: galburu berriak tai gabe ari dira hazten het graan blijft groeien
Kort na de goedkeuring door de Belgische Kamer (op 12 december 2003) van het Europees aanhoudingsmandaat probeerde de Spaanse justitie (op basis van inbeschuldigingstelling) opnieuw de uitlevering te verkrijgen (hoewel er voldoende argumenten tegen zijn) van het Baskisch echtpaar Moreno-García, dat al twaalf jaar in ons land verblijft. De onderzoeksrechter en het Hof van Beroep wezen het Spaanse verzoek af, omdat het eigenlijk om een 'oud' dossier gaat. Toch tekende het Openbaar Ministerie Cassatieberoep aan. Het gaat hier nochtans om een zeer zwak dossier: de aantijgingen tegen Moreno-García zijn gebaseerd op verklaringen die door foltering zijn verkregen. De Spaanse autoriteiten moesten in 1996 al toegeven dat ze de Bijzondere Verslaggever van de Verenigde Naties, de heer Kooijmans, daarover hadden voorgelogen. Bekentenissen afgelegd na foltering zijn volgens internationale rechtsnormen van geen enkele waarde. Ook los van de beslissing betreffende het lot van Moreno-García zijn ondergetekenden van mening dat het Europese aanhoudingsbevel een onwenselijke maatregel is waardoor totalitaire praktijken uit landen die het niet te nauw nemen met de mensenrechten bij ons geïmporteerd worden. Ook Belgische staatsburgers kunnen hiervan het slachtoffer worden. Het is nodig om de situatie in Spanje onder de loep te nemen. Het Baskenlandbeleid van Madrid roept herinneringen op aan de praktijken van Inquisitie en Bloedraad, die ons ook hier te lande zijn vertrouwd.
In de zestiende eeuw kenden de Lage Landen een bewogen geschiedenis. Door de economische crisis en door onrechtvaardige misstanden in de kerk, die onder meer in Erasmus' Lof der Zotheid aangeklaagd werden, groeide een klimaat waarin nieuwe opvattingen over religieuze kwesties en politieke verhoudingen ontstonden. Mede door de opkomende boekdrukkunst vond het protestantisme een breed publiek. Plaatselijke vorsten (zoals de graven van Egmont en Hoorn) bleven de katholieke leer getrouw, maar toonden zich tolerant ten opzichte van de andersdenkenden. Zij drongen aan op matiging van de Inquisitie die Karel V in 1529 nog had verscherpt (In de Zuidelijke Nederlanden zouden bijna 3.000 mensen voor godsdienstzaken ter dood gebracht worden). Het brak hen zuur op want de Spaanse koning Filips II liet hen ter dood brengen wegens 'hoogverraad'. Daarvoor werd een speciale rechtbank opgericht, de 'Raad van Beroerten', in de volksmond de 'Bloedraad' geheten (Hij zou 18.000 mensen ter dood brengen). Op 5 juni 1568 werden Egmont en Hoorn op de Brusselse Grote Markt onthoofd.
Ongelofelijk maar waar: in het hedendaagse Spanje zijn foltering, ideologische en politieke vervolging, eens het waarmerk van de Spaanse Inquisitie en de Bloedraad van Filips II, nog steeds aan de orde. Dat blijkt nog uit het zeer recente rapport (6 februari) van de Bijzondere Verslaggever van de Verenigde Naties, Theo van Boven. De Spaanse autoriteiten legitimeren hun beleid door te verwijzen naar de 'strijd tegen het terrorisme'. Nochtans stelt Van Boven dat het verbod op foltering "absoluut en dwingend is, en onder geen enkele omstandigheid mag wijken of ondergeschikt gemaakt worden aan andere belangen, beleidsdoelen of praktijken, met inbegrip van de legitieme nood om terroristische aanslagen te voorkomen en zij die dergelijke aanslagen financierden, planden, steunden of pleegden voor het gerecht te brengen."
Geconfronteerd met veelvuldige getuigenissen van "geloofwaardige gesprekspartners uit de gerechtelijke en academische wereld en uit het middenveld" in Baskenland noteert de Bijzondere Verslaggever de mening dat "veiligheidsmensen en politieagenten, in het bijzonder bij hun antiterrorismeactiviteiten, meer dan sporadisch folterpraktijken en andere onmenselijke of vernederende behandeling aanwenden. Deze mening werd gedeeld door een aanzienlijk aantal niet-gouvernementele organisaties en werd bevestigd door getuigenissen van personen die gearresteerd werden en ondervraagd door de staatsveiligheid en politiemacht. Deze verklaringen gingen over behandeling als slagen, gedwongen uitputtende fysieke arbeid, verstikking met een plasticzak, en vernederende seksuele intimidatie. Gezien de interne consistentie van de informatie en de nauwgezetheid van de feitelijke details, is het de overtuiging van de Bijzondere Verslaggever dat het niet kan gaan om valse verklaringen", aldus het rapport.
Joxepa Ernaga zat op 7 april 2003 al 10 jaar in isolement, eerst in Puerto-II en nu in Jaén. In 2002 had ze er al ¾ van haar straf opzitten, maar toch bleef ze opgesloten. Al maanden mag ze tegen niemand praten. Al maanden mag ze geen trap op gaan. Al maanden mag ze niet naar de gymzaal. Al maanden mag zeniet naar de bibliotheek. Al maanden mag ze niet naar het winkeltje. Het is al jaren geleden dat ze haar oude moeder nog eens zag. Ze moet 22 uur per dag in haar cel blijven en de patio waarin ze in haar eentje moet lopen is vijftien op vijf stappen groot. In haar afdeling komen enkel af en toe gevangenen van "gemeen recht" een sanctie uitzitten. Per week krijgt ze 40 minuten bezoek. En dit in "één van de meest geavanceerde landen ter wereld", dixit "Napoleon" Aznar.
Joxepa Ernaga werd in 1987 gearresteerd, en op de 20ste verjaardag van haar opsluiting, in 2007, werd een hommage aan haar gebracht (zie foto).
De politieke en verbannen vluchteling Patxi Otaegi Xestero, afkomstig uit Beizama, overleed op zondag 30 april 2008, op 87-jarige leeftijd, in het stadje Sara in Iparralde. Vandaag, 6 april 2008, wordt te Legorreta een hommage gehouden als laatste groet, georganiseerd door de beweging Pro Amnistia.
Xestero (maker van slagmandjes voor pelota Vasca) zoals hij bekend was onder vrienden en sympathisanten, is in 1921 in Beizame geboren. Op 40-jarige leeftijd vestigde hij zich in Legorreta, waar hij actief deelnam in organisaties van de volksbeweging. Hij was er één van de promotoren van sociale school van de kleine gemeente. Eind de jaren 60 begon hij te militeren in ETA. In 1974 werd hij gearresteerd en opgesloten omdat hij de arbeiders van de papierfabriek van Legorreta steunde en verdedigde in hun sociale strijd. Hij was ook één van de stichters van de Ikastola San Miguel en van de culturele en sportieve associatie Bilkoin. In 1981 moest hij omwille van zijn militeren bij ETA en omwille van een hevige repressie vluchten uit Legorreta, eerst naar Urruña (Urrugne), later naar Ziburu (Ciboure) en uiteindelijk naar Donibane Lohizune (Saint-Jean-de-Luz), allemaal stadjes aan de Côte Basque van Frans-Baskenland gelegen.
Op 25 september 1985, vermoordde GAL vier Baskische vluchtelingen bij een aanslag op de bar Monbar te Baiona (*). Binnenin de bar was ook Xestero aanwezig. Hij ontsnapte aan de dood, wellicht omdat de lichamen van de 4 slachtoffers op hem terechtgekomen waren, sobre el que cayeron los cuerpos sin vida de cuatro compañeros (uit Gara, 05.04.2008).
(*) Op 25 september 1985, bij een aanslag door de staatsterroristen van GAL op hotel Monbar in Petit Bayonne, komen de Baskische politieke vluchtelingen, Augustin Irazustabarrena Urruzola, "Legra", Iñaxio Astiasuinzarra Pagola, "Beltza", Joxe Mari Etxaniz Maiztegi, "Potros", Sabin Etxaide Ibarguren en een Frans staatsburger om het leven. De Openbare Aanklager in de Zaak Monbar verzet zich tegen de conclusie van rechter Pedro Rubira, en heeft rechter Garzón gevraagd nieuwe stappen te zetten alvorens de zaak voor te leggen aan de strafkamer van het Opperste Gerechtshof. Tot op heden hebben als verdachte enkel José Amedo, Michel Dominguez, Michel Planchuelo, Francisco Alvarez, Emilio Manglano en Juan Alberto Perote verklaringen afgelegd. De aanslag van GAL tegen Hostal Monbar in Bayonne vond plaats op 25 september 1985. José María Etxaniz, Agustín Irazustabarrena, Ignacio Astiasuinzarra en Josée Sabino Etxaide verloren het leven, terwijl Jean Hiriat gewond raakte. De Openbare Aanklager vraagt aan de politie-inspecteurs het verslag van een onderzoek bekend te maken, over Hotel Orly in San Sebastián waar mogelijk de uitvoerders van de aanslag, Luis Mattei en Pierre Frugoli, tussen 23 en 26 september 85 een onderkomen vonden. Uit dit verslag zou moeten blijken of indertijd de bedienden van het hotel ondervraagd werden en of hen daarbij foto's getoond werden van de genoemde personen Amedo en Domínguez. Indien dit niet gebeurde, vraagt de aanklager het alsnog te doen. Eveneens vraagt hij een beroep te doen op Interpol de huidige verblijfplaats van Mattei op te sporen om hem op te roepen om te komen getuigen. De Openbare Aanklager wil dat de robotfoto's waarmee Frugoli in 1985 in een bar in Marseille en in Irún de personen identificeerde die hij kende als "Francis" en "Miguel" aan het gerecht worden overgemaakt. Verder wordt gevraagd aan de gebroeders Rosell, eigenaars van de wapenhandel waar mogelijk de wapens voor de aanslag gekocht werden, de foto's te tonen van Amedo, Domínguez, Frugoli en Mattei.
Op woensdag, 2 april 2008, werden de stoffelijke resten van Xestero gecremeerd, en de as werd op verscheidene plaatsen in Euskal Herria uitgestrooid.
Jean-Louis Larre werd geboren te Heleta (Hélette) op 6 april 1962. Al zijn vrienden noemden hem Popo. Vanaf de adolescentie lag zijn engagement in de verdediging van de Baskische cultuur. Hij maakte deel uit van de dansgroep van zijn geboortedorp Hélette en nam deel aan het culturele en sportieve leven van Baigorri. Hij was ook een formidabele acteur en trad dan ook toe tot de toneelvereniging "Xirristi Mirristi". Dit culturele parcours en zijn gehechtheid aan het Euskara brachten hem er toe zich politiek te engageren om de rechten van zijn volk te verdedigen. Geleidelijk aan offerde alles op om zich volledig toe te wijden aan de gewapende strijd ten gunste van zijn volk, binnen de organisatie Iparretarrak.
Op 7 augustus 1983 greep op een camping te Léon (in de streek de Landes) een vuurgevecht plaats. Er was een confrontatie aan de gang tussen militanten van Iparretarrak en twee Franse gendarmes. Eén gendarme werd gedood en de andere gekwetst. Popo Larra maakte deel uit van de groep militanten. De groep kon vluchten, met uitzondering van Popo. Het laatste wat zijn kompanen van hem zagen, was dat hij verdween in de bossen van Léon.
Gedurende verscheidene maanden werd niets maar van Popo gehoord. In de kranten verscheen het verslag van het gerechterlijk onderzoek, dat volledig te wensen overliet. In feite is er nooit een onderzoek geweest, en als er al één geweest was, werden de feiten in de doofpot gestopt. Iparretarrak verspreidde een communiqué waarin de gendarmerie beschuldigd werd Popo gearresteerd te hebben en hem definitief van de aardbol hebben doen verdwijnen. Hierop werd de familie uitgenodigd om het officiële dossier in te kijken. In dat dossier stond dat mysterieuze getuigen Popo nog naderhand gezien hadden. Geen namen, geen omstandigheden, niets concreets. De verdediging van de familie vroeg om alle plans d'eau en lacs van de regio te onderzoeken (en er zijn er veel daar.) Er gebeurde echter niets. De tijd verstreek. Er werden foute elementen ontdekt in het dossier. De ene onderzoeksrechter werd vervangen door een andere. Nooit komt er nog duidelijkheid in deze zaak, en hierdoor wordt de thesis van moord (en opruiming) alleen maar bevestigd.
Op 31 maart 2000, 17 jaar na de feiten, doet justitie in Parijs uitspraak in de "Zaak Léon" waarbij op 7 augustus 1983 in een vuurgevecht tussen Iparretarrak en leden van de Franse Gendarmerie een gendarm gedood werd en een andere gewond. Filipe Bidart krijgt 20 jaar, Gabi Mouesca 15 jaar en Totte Etxebeste 4 jaar. Tijdens dit proces was er veel tumult rond de verdwijning van Popo Larre. " Non da Popo? (Waar is Popo?). Popo Larre verdween op het ogenblik van het vuurgevecht van de aardbodem. De "huissier" dreef op de opening van het proces, op 22 maart 2000, het cynisme ten top met de vraag: "Is Monsieur Jean-Louis Larre aanwezig?" Naast Spanje, in de "Zaak Lasa en Zabala", stond hier de Franse Staat voor schut.
Eén van de meest memorabele ontsnappingen uit Spaanse gevangenissen was, La Fuga de Segovia. Op 5 april 1976 ontsnapten 29 gevangenen uit de gevangenis van Segovia (waaronder 25 militanten van ETA en 4 Catalanen van de Movimiento Ibérico de Liberación, een beweging van anarchisten). Deze ontsnapping wordt in één adem genoemd met de even spectaculaire, maar droevige, ontsnapping (*) uit de vestingburcht San Cristobal (omgeving Pamplona).
(*) In 1938 ontsnapten ongeveer 800 republikeinse gevangenen uit de vesting San Cristóbal. Tweehonderd onder hen werden op de flanken van de berg Ezkaba gefusilleerd.
Wie, net als ik, dacht al het mogelijke en vooral het onmogelijke in Spanje te hebben beleefd, is er voor de zoveelste maal aan voor de moeite. Waar die zelfbenoemde democraten het blijven uithalen, is voor mij een raadsel.
De ex-gevangene Fernando Etxegarai Gastearena, waartegen een opsporingsbevel was uitgevaardigd, verscheen op donderdag, 3 april 2008 voor de uitzonderingsrechtbank Audiencia Nacional.
Wat had die vermaledijde Baskische nationalist nu weer op zijn kerfstok?
Niets! Fernando Etxegarai werd begin januari 2008 in vrijheid gesteld, na zijn straf volledig te hebben uitgezeten (met aftrek van de in de wet voorziene strafvermindering). Hij had er meer dan 20 jaar opzitten, bijna 21 jaar. Hij was veroordeeld tot 25 jaar.
De 1ste Sectie van de Strafkamer van de Audiencia Nacional had begin januari een vonnis laten publiceren, waarin letterlijk stond: Acordar la puesta en libertad de Etxegarai por cumplimiento de la condena impuesta (Beslissen van de in vrijheidstelling van Etxegarai omwille van het vervullen van de opgelegde straf). De beslissing werd goedgekeurd door de magistraten Alfonso Guevara, Nicolás Poveda en Julio de Diego López.
Twee maanden later, op 20 maart 2008, vaardigde de 2de Sectie van de Strafkamer een opsporingsbevel uit tegen Fernando Etxegarai: Detención e ingreso en prisión, aanhouding en opsluiting in de gevangenis. Met als verduidelijking de maximumstraf van 25 jaar. Het verdict 197/2006 van 28 februari 2006 wordt dus toegepast.
Noem het gerust een unieke zaak en zonder voorgaande. De Audiencia Nacional die een verhoging van een straf decreteert aan een persoon die in vrijheid gesteld werd en zijn straf had uitgezeten. Hij moet nu dus nog 4 jaar effectief gaan zitten. De rechtvaardiging waarmee de magistraten, Javier Gómez Bermúdez, Manuela Fernández Prado en Ramón Sáenz Valcárcel, schermen is bespottelijk: De vrijheid werd verleend door een plaatsvervangend hof, terwijl zij in vakantie waren. Alsof de magistraten van dat plaatsvervangende hof niet dezelfde bevoegdheid of bekwaamheid zouden hebben. Zielig!
Luitenant-kolonel Guardia Civil Carlos Castillo Quero Overleden: 4 april 1994
Luitenant-kolonel Carlos Castillo heeft een goed gevulde palmares, met onder meer de Zaak Almería op zijn naam.
Het Hooggerechtshof veroordeelde luitenant-kolonel Carlos Castillo Quero in deze onverkwikkelijke zaak tot 24 jaar cel en hij werd uit het corps gezet.
Luitenant-kolonel Carlos Castillo was de hoogste in rang van de Benemérita (de verdienstelijken) in Almería, en werd in 1985 opgesloten in de gevangenis van Guadalajara.
Het gerechterlijke onderzoek was een aaneenschakeling van onregelmatigheden en gespannen situaties. De advocaat, Darío Fernández, die de familie van de vermoorde jongeren verdedigde, werd met de dood bedreigd en moest onderduiken. Hij hield zich geruime tijd schuil in een grot. Na de rechtzaak bleven nog heel wat vragen onbeantwoord.
Luitenant-kolonel Carlos Castillo werd in 1992 vrijgelaten, na ¾ van zijn straf te hebben uitgezeten (vergelijk met veroordeelde Baskische gevangenen).
Un escolta muere en un tiroteo con la Guardia civil Een lijwacht sterft tijdens een vuurgevecht met de Guardia Civil
El guardaespaldas creyó que los agentes iban a atentar contra la edil socialista a la que protegía De lijfwacht dacht dat de agenten het socialistische gemeenteraadslid, dat hij moest beschermen,zouden aanvallen
In Donostia komt het op 3 april 2002 tot een vuurgevecht tussen Joseba Andoni Urdaniz, lijfwacht van het socialistische raadslid Ainhoa Villanúa, en twee Guardia Civiles die in burger met getrokken wapen achter enkele dieven aanzaten. Een Guardia raakte zwaar gewond, de lijfwacht bleef dood. ETA krijgt de schuld omdat zij een angstpsychose zouden creëren. De dieven hebben ze later kunnen snappen.
De dag voor het verschijnen van het communiqué van ETA had de PNV een motie van wantrouwen verworpen om het ANV-gemeentebestuur weg te stemmen uit de gemeenteraad van Arrasate-Mondragón, omdat het ANV de aanslag op Isaias Carrasco niet openlijk had afgekeurd. De PSOE steigerde, en waarschuwde dat dit consequenties zal hebben.
Dan kwam het communiqué van ETA.
De inkt was nog niet droog of de PNV eiste van het ANV dat het zich zou distantiëren van het communiqué. Zoniet zal het ANV uit alle gemeenteraden gestoten worden. De bocht van 180° was genomen.
Vandaag, 2 april 2008, werd ook een beeldhouwwerk (zie foto) ingehuldigd te Donostia-San Sebastián om de slachtoffers van het terrorisme te herdenken. De verzamelde meute van zelfverklaarde democraten was aanwezig, want de herdenking was een selectieve herdenking. De slachtoffers van het staatsterrorisme van de socialisten en gelijkgestemden, komen niet in aanmerking om betreurd te worden. Het zijn hoogdagen voor de Spaanse hypocrisie!
"Sólo la autodeterminación puede traer un cambio político real en este país"
Alleen zelfbeschikking kan naar een werkelijke politieke verandering leiden in dit land
Op 1 april 2008 heeft ETA een communiqué gestuurd naar de krant Gara, gepubliceerd op 2 april 2008, waarin de verantwoordelijkheid opgenomen wordt voor de gewapende acties tussen 8 februari 2008 en 21 maart 2008, inclusief de aanslag op de PSOE-militant Isaías Carrasco te Arrasate-Mondragón, de aanslag op het gerechtsgebouw te Bergara, de aanslag op de zendmast te Arnotegi, de aanslag op zetel van de PSOE te Derio en de bomauto tegen de kazerne van de Guardia Civil te Calahorra.
ETA-communiqué
De regering maakt een grove vergissing in de vredesonderhandelingen. Leugens en bedrog zijn de voornaamste karakteristieke geworden van de staatspolitiek. Het objectief van Zapatero bestaat er in strijd voor onafhankelijkheid te verzwakken en ETA te dwingen in een proces van overgave. De regering zoekt een valse uitweg die absoluut niet leidt naar een oplossing van het conflict. De regering heeft nooit gewild dat het tot een onderhandelde oplossing kwam, de regering volgt dezelfde nefaste weg als Felipe González en José María Aznar. De uitzonderingstoestand in Euskal Herria, het tot het uiterste verkrachten van de democratische vrijheden, een ongecontroleerde, brutale en nooit ophoudende repressie heeft alleen als doel de strijd in Euskal Herria aan diggelen te slaan. In naam van de sacrosancte eenheid van Spanje wordt het wachtwoord contra el independentismo, todo vale' (tegen de onafhankelijkheidsbeweging is alles toegestaan) ongelimiteerd toegepast. Minister Rubalcaba zet het staatsterrorisme, gestart onder de PSOE-regering van Felipe González, gewoon verder.
Denken de militanten van de PSOE dat ETA met de armen gekruist zal blijven afwachten? Afwachten terwijl met totale willekeur Baskische militanten worden gefolterd, gearresteerd, levenslange straffen worden opgelegd, partijen worden verboden? Die socialisten die zichzelf progressief en democraat noemen, als ze dat al zijn, moeten afstappen van die wreedaardige strategie, en die neofascistische politiek onmiddellijk beëindigen.
De PNV, reisgezel van de Spaanse staat, knielde voor Suarez, omarmde Moncloa (Spaanse Wetstraat), ondertekende het Statuut van Gernika, dat ons volk bleef verdelen en de soevereiniteit negeerde. Na de recente verkiezingen is de PNV er terug op uit om zoete broodjes te bakken met Moncloa door de bereidheid om een nieuw pact te ondertekenen.
Nooit zal de strijd voor de constructie van de staat Euskal Herria het zwijgen kunnen opgelegd worden, alleen de erkenning van zelfbeschikking voor Euskal Herria kan leiden naar een veranderend politiek klimaat en de weg openen naar vrede.
Non bis in idem Niet twee keer hetzelfde Arrestatie 2 april 1990
Non bis in idem (niet twee keer hetzelfde) is een Latijnse term waarmee een rechtsbeginsel wordt aangeduid, dat Non bis in idem (in het Nederlands: niet twee keer hetzelfde), betekent. Het is een Latijnse term waarmee een rechtsbeginsel wordt aangeduid, dat voornamelijk in het strafrecht en het belastingrecht toepassing vindt. Dit beginsel houdt in dat het Openbaar Ministerie (OM) niet twee keer hetzelfde feit mag vervolgen. Met andere woorden: als een strafvervolging eenmaal is afgewikkeld, hoeft de verdachte niet bang te zijn dat hij nog een keer wordt vervolgd.
Je kunt nooit tweemaal veroordeeld worden voor eenzelfde feit. Behalve in Spanje.
Unai Parot, Bask met de Franse nationaliteit, werd op 2 april 1990 in Sevilla met zijn auto staande gehouden door de Guardia Civil en na een vuurgevecht gearresteerd. Volgens de politie vervoerde hij 300 kg. springstof dat hij ging gebruiken om het hoofdkwartier van de politie in Sevilla op te blazen. Zijn bekentenis kwam er na 5 dagen foltering. Hiervoor was een speciale eenheid van de Guardia Civil vanuit Baskenland overgekomen..
Op 10 april werd hij overgebracht naar de gevangenis van Herrera de la Mancha (Madrid) en s anderendaags naar de hel van Carabanchel (Madrid). Daar beletten de gevangenisbewakers hem te slapen. Hij zat meestal in een isolatiecel vlakbij een bureau van de Guardia Civil. Die dreigden voortdurend hem of familieleden van hem te zullen liquideren. Tussen 1990 en 1993 klaagde hij 25 keer gefolterd te zijn. Het Openbaar Ministerie verklaarde echter dat er van mishandeling geen sprake was. Parot werd ervan beschuldigd één van de grootste criminelen van de eeuw te zijn. Hij zou de leider van een ETA-commando itinerante (reizend commando) zijn en zijn valse aangifte van foltering had veel te veel aandacht gekregen en had enkel gediend om ETA te bevoordelen. Bovendien zou Parot verschillende keren onderzocht zijn door dokters die geen letsels hadden geconstateerd en dat hij had verklaard niet gefolterd te zijn!Hij kreeg de maximumstraf van 30 jaar voor lidmaatschap van een gewapende bende. (Eigenlijk kreeg hij letterlijk duizenden jaren maar dat wordt in Spanje teruggebracht tot 30 jaar.) In 2001 schreef hij een brief waarin hij ETA opriep hard toe te slaan. Nu werd hij daarvoor opnieuw tot de maximumstraf van 30 jaar veroordeeld en opnieuw voor lidmaatschap. Toch zat hij daar op het ogenblik dat hij de brief schreef al voor vast.Het argument is dat Unai Parot bij zijn arrestatie in 1990 het lidmaatschap van ETA verbrak en dat hij het in 2001, met het schrijven van de brief, opnieuw opnam! Hij zal dus na de eerste 30 jaar vanaf nul aan een tweede straf van 30 jaar moeten beginnen.
Dit is geen zever van een zatte tooghanger maar van het Hoogste Spaanse Gerecht! Gisteren werd het beroep afgewezen. Bovendien wordt de doctrine Parot al op andere ETA-leden toegepast. Allemaal één van de grootste criminelen van de eeuw?
Unai Parot verklaarde ooit dat zijn vader, als Frans soldaat tijdens het Ardennenoffensief, door de Duitsers gevangengenomen werd en in verschillende kampen terecht kwam. Het leven was er hard maar zijn vader werd nooit mishandeld, hoewel het Nazis waren. Hijzelf echter werd gedurende 5 dagen en nachten zo erg gefolterd dat het anderhalf jaar duurde vooraleer hij erover kon vertellen. Er kwamen Franse politiemannen op bezoek maar die zagen niets en zegden niets en leverden hem verder weer over aan de Spaanse folteraars. Dit alles gebeurde niet door Nazis maar door democraten (?). Tot op de dag van vandaag word ik door dezelfde democraten geslagen, bedreigd, beledigd en gesanctioneerd.
Onder het motto "Konponbidea Garaia da. Euskal Herria. Erabakia. Adostasuna" (Het is tijd voor Oplossingen. Baskenland. Beslissing. Akkoord), stapten op 1 april 2006, 80.000 mensen (2,5 % van de totale bevolking van Baskenland!) door Bilbao na een oproep van maar liefst zestig vertegenwoordigers van politieke en sociale groeperingen, die een onvoorwaardelijke dialoog vroegen. Het openingsspandoek werd o.a. gedragen door de voorzitters van de twee Baskische vakbonden, LAB en ELA. Ook Begoña Erratzi van de in Baskenland meeregerende partij EA hielp meedragen, zowel als Pernando Barrena (Batasuna). De Ierse redemptorist, Alec Reid, liep mee in de voorste gelederen. Leidinggevende Catalaanse republikeinen als Puigcercos en Joan Tardós betuigden hun solidariteit. Er werden Catalaanse, Bretoense, Navarrese, maar ook Castilliaanse vlaggen meegedragen. De betogers riepen slagzinnen ten voordele van de onafhankelijkheid, het dichterbij brengen van gevangenen. Op het einde van de tocht liep een vertegenwoordiging van EGI, de PNV-jongeren. De PNV had zélf de kat uit de boom gekeken en aangekondigd niet mee op te stappen. (Deze partij zal wél opdagen als de pluimen worden uitgedeeld.) Ook de "Baskische" Socialisten stapten niet mee op. Zo zijn ze nu eenmaal
Iedereen kent het bombardement op Gernika. Al veel minder mensen weten nog iets van het bombardement op Otxandio op 22 juli 1936, en bijna niemand herinnert zich nog het bombardement op Durango.
Op 31 maart 1937 begon het offensief van Generaal Mola tegen de verradersprovincies Bizkaia en Gipuzkoa. Een wraakroepend onderdeel daarvan was het bombarderen van Durango, de eerste systematische aanval op een dorp.
Het begon om 8:30 u s morgens toen vier Junkers en negen jachtvliegtuigen boven Durango scheerden. In een half uur tijd was het resultaat verwoestend: vooral de zone tussen het klooster Santa Susana, de kerk San José van de Jezuïeten, en de omgeving tot aan de rivier werden zwaar getroffen. In San José stierven tijdens de mis 27 gelovigen en de celebrant, in de kerk Santa María een gelijkaardig aantal slachtoffers, in het klooster Santa Susana van de Augustinessen kwamen 14 kloosterzusters om het leven. In de namiddag kwamen de vliegtuigen terug en de balans was 130 doden ter plaatse en 110 de dag nadien, als gevolg van de verwondingen. Het aantal doden liep uiteindelijk op tot meer dan 400.
Op 2 april 1937 werd er nog een vervolg aan gebreid. Opnieuw werd toegeslagen met als gevolg 520 doden en 750 zwaargewonden.
De plannen van de Generale Staf werden perfect uitgevoerd: de bevolking terroriseren.
Op 27 maart 2007 werd een documentaire film vertoond over het tragische bombardement. Ditmaal was het niet het Legión Condor, dat in Gernika het vuile werk deed, maar la Avionaze Legionaria uit Italië. (De opdrachtgever was wel degelijk dezelfde!) Zelfs buiten de regio is amper bekend dat er, behalve Gernika (26 april 1937), nog andere bombardementen plaatsvonden, want gedurende 30 jaren werd aan de wereld voorgelogen dat het de Rooien waren die Durango in brand gestoken hadden.
De documentaire van 1 uur werd op DVD geplaatst en is gebaseerd op de getuigenissen van 8 personen die op het ogenblik van de feiten 9, 10 of 16 jaar waren en in de mis zaten, speelden of bij hun familie de onbeschrijfelijke gebeurtenissen meemaakten. Tachtig personen hielpen de scène herscheppen van de mis in de Santa Mariakerk, kort voor dit gebouw platgebombardeerd werd.
Er bleven 350 inwoners dood terwijl 71 huizen totaal en 234 gedeeltelijk verwoest werden.
Tegen een pijler van de luifel (die, zoals overal in Bizkaia, aan de kerk werd gebouwd toen die te klein werd) staat een gedenksteen. Maar op het kerkhof, op loopafstand, werd onlangs een muur onthuld (zie foto, samen met wat overblijft van de kerk San José) waarin alle namen gegrift staan van de slachtoffers van het bombardement + de mensen die voor en na het bombardement gefusilleerd werden. De 62 niet-geïdentificeerde lichamen worden er eveneens herdacht.
