Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
31-03-2008
Het doodgezwegen bombardement
Durango
31 maart 1937
Iedereen kent het bombardement op Gernika. Al veel minder mensen weten nog iets van het bombardement op Otxandio op 22 juli 1936, en bijna niemand herinnert zich nog het bombardement op Durango.
Op 31 maart 1937 begon het offensief van Generaal Mola tegen de verradersprovincies Bizkaia en Gipuzkoa. Een wraakroepend onderdeel daarvan was het bombarderen van Durango, de eerste systematische aanval op een dorp.
Het begon om 8:30 u s morgens toen vier Junkers en negen jachtvliegtuigen boven Durango scheerden. In een half uur tijd was het resultaat verwoestend: vooral de zone tussen het klooster Santa Susana, de kerk San José van de Jezuïeten, en de omgeving tot aan de rivier werden zwaar getroffen. In San José stierven tijdens de mis 27 gelovigen en de celebrant, in de kerk Santa María een gelijkaardig aantal slachtoffers, in het klooster Santa Susana van de Augustinessen kwamen 14 kloosterzusters om het leven. In de namiddag kwamen de vliegtuigen terug en de balans was 130 doden ter plaatse en 110 de dag nadien, als gevolg van de verwondingen. Het aantal doden liep uiteindelijk op tot meer dan 400.
Op 2 april 1937 werd er nog een vervolg aan gebreid. Opnieuw werd toegeslagen met als gevolg 520 doden en 750 zwaargewonden.
De plannen van de Generale Staf werden perfect uitgevoerd: de bevolking terroriseren.
Op 27 maart 2007 werd een documentaire film vertoond over het tragische bombardement. Ditmaal was het niet het Legión Condor, dat in Gernika het vuile werk deed, maar la Avionaze Legionaria uit Italië. (De opdrachtgever was wel degelijk dezelfde!) Zelfs buiten de regio is amper bekend dat er, behalve Gernika (26 april 1937), nog andere bombardementen plaatsvonden, want gedurende 30 jaren werd aan de wereld voorgelogen dat het de Rooien waren die Durango in brand gestoken hadden.
De documentaire van 1 uur werd op DVD geplaatst en is gebaseerd op de getuigenissen van 8 personen die op het ogenblik van de feiten 9, 10 of 16 jaar waren en in de mis zaten, speelden of bij hun familie de onbeschrijfelijke gebeurtenissen meemaakten. Tachtig personen hielpen de scène herscheppen van de mis in de Santa Mariakerk, kort voor dit gebouw platgebombardeerd werd.
Er bleven 350 inwoners dood terwijl 71 huizen totaal en 234 gedeeltelijk verwoest werden.
Tegen een pijler van de luifel (die, zoals overal in Bizkaia, aan de kerk werd gebouwd toen die te klein werd) staat een gedenksteen. Maar op het kerkhof, op loopafstand, werd onlangs een muur onthuld (zie foto, samen met wat overblijft van de kerk San José) waarin alle namen gegrift staan van de slachtoffers van het bombardement + de mensen die voor en na het bombardement gefusilleerd werden. De 62 niet-geïdentificeerde lichamen worden er eveneens herdacht.
Op 30 maart 1985 werd Xabier Galdeano, journalist van de krant Egin in Donibane Lohitzune (Saint Jean de Luz), in het bijzijn van zijn familie en vrienden doodgeschoten door Staatsterroristen van GAL (* onderaan), die door de toenmalige regering González in het leven was geroepen.
Op 1 april 1989 veroordeelde een rechtbank te Parijs 3 huurlingen, Alain Parmentier, Jacky Pinard en Bernard Foticher, die behoorden tot de Grupos Antiterroristas de Liberación (GAL) tot 20 jaar cel, terwijl levenslang geëist werd. Ze werden al eens berecht in mei 1987, maar het proces moest worden overgedaan wegens procedurefouten.
Een vierde beklaagde, Guy Cantavenera, die beschuldigd werd de aanstoker te zijn, werd vrijgesproken. Alain Parmentier en Jacky Pinard losten de dodelijke schoten vanuit een wagen, bestuurd door Bernard Fotícher.
(*) GAL is een parapolitionele "groepering" die dood en vernieling zaaide in vooral Iparralde, vanaf oktober 1983 tot juli 1987. De aanslagen stopten van zohaast Frankrijk nationalisten begon uit te leveren aan Spanje. In hun stichtingsverklaring poneerde GAL dat zij voor iedere aanslag van ETA een vergelding op het getouw zouden zetten tegen leden van de abertzalebeweging. De hulp die het doodseskader kreeg van verscheidene staatsapparaten was totaal. Felipe González verklaarde: "Wij zullen de democratie verdedigen tot in de riolen". De hulp en de bescherming die de staat aan het doodseskader verleende, zijn geen losse beweringen. Op 21 september 1983 raakten commissaris Julio Casal en ondercommissaris José Amedo betrokken in een verkeersongeval op de snelweg Bilbo-Behobia. De Ertzaintza vond in de wagen een aktetas boordevol documenten over de creatie en de structuur van GAL. Wegens "vertrouwelijk" en "staatgeheim" werd die vondst niet openbaar gemaakt, maar later zag "wat het daglicht schuwde" toch het daglicht.
Koning Juan Carlos heeft aan zijn zoon Don Felipe, Príncipe de Asturias, voor zijn 40ste verjaardag (30 januari 2008) een uurwerk geschonken. Geen plechtige-communie-uurwerk, maar een regelrechte Audemars Piguet Volcano (zie foto), waarvan experts vermoeden dat het kleinood een aardig centje gekost heeft. De regimekrant A.B.C. zwijgt wijselijk over de kostprijs, maar ik heb toch maar, voor de lol, Google geraadpleegd: de goedkoopste in zijn soort kost 17.000 euro, en zou waterbestendig zijn.
Al bij al geen weggesmeten geld om te weten te komen hoe laat het is in Baskenland!
Josu Zabala Salegi Basajaun werd in de wijk Rotxapea, Iruñea-Pamplona geboren in 1976. Na een normaal verlopen kindertijd studeerde hij Euskara en werd later leraar bij AEK- Alfabetatze Euskalduntze Koordinakundea, Coördinator voor Alfabetisering en Promotie van het Euskara. Hij besteedde al zijn energie, zijn kracht en zijn vitaliteit aan de verdediging van het Euskara. Op een dag moest hij alles achterlaten en in de clandestiniteit verdwijnen. Hij werd pas terug opgemerkt op 29 maart 1997 (21 jaar jong) op de berg Deba in het dorp Itziar, Gipuzkoa, met een schot in het hart. Naast hem lag een geoxideerde pistool, een 9 milímeter Parabellum, waarop zijn vingerafdrukken niet werden teruggevonden. De officiële versie luidde, zoals gebruikelijk bij dergelijk overlijden, zelfmoord. Het onderzoek werd, bij gebrek aan elementen die moord zouden kunnen bevestigen, gearchiveerd en de zaak werd geseponeerd.
Maar de aanwijzingen om die versie in twijfel te trekken, waren bijzonder groot.
De kogel zelf werd niet teruggevonden
Volgens ETA was het wapen van Basajaun splinternieuw
Op de plaats van het delect was geen bloed te vinden
Het pistool vertoonde sporen dat het van dichtbij was afgevuurd
Het lijk lag in een houding die moeilijk in overeenstemming te brengen was met zelfmoord
Opvallend is wat Naia Zuriarrain Mendiguren (aangehouden op 19.12.2002 na het oppakken in Frankrijk van Juan Ibon Fernández Iradi Susper) later noteert in haar geschreven verklaring over haar doorstane folteringen:
[ ] Op het ogenblik dat ze mij hardhandig vastpakten en mij tegen het venster sleurden, zei een Guardia Civil mij: Van op deze plaats heb ik Anuk (Xabier Kalparsoro) uit het venster gegooid, en op die manier zal ook jij eindigen, ofwel zullen we naar de bergen trekken en je door het hoofd schieten, zoals wij met Basajaun (Josu Zabala) hebben gedaan [ ]
De dag dat er een eerbetoon moest plaatsvinden aan het slachtoffer, was de omgeving van Etxarri Aranatz, de geboorteplaats van Basajaun, afgegrendeld met kleine tanks van de Guardia Civil, om elke vorm van eerbetoon te verhinderen.
Een paar beelden opVIDEObij de herdenking 10 jaar later
Op 28 maart 1984 onthulde het Parijse weekblad "Le Canard Enchaîné" een aantal bewijzen van politionele samenwerking tussen Spanje en Frankrijk. Bij de Spaans-Franse grens werd een Spaanse "toerist" aangehouden met een lijst van Baskische vluchtelingen, hun geboortedatum en hun adres. Het bleek om een lijst te gaan die opgesteld was door de Franse Veiligheidsdiensten. De aangehouden toerist bleek bindingen te hebben met GAL, de beruchte doodseskaders die onder het bewind van de socialist Felipe Gonzales, in een vuile, smerige oorlog, terreur zaaiden, vooral in Iparralde (Frans-Baskenland).
Op 27 maart 2002 verschijnt van de hand van journalist Martin Garitano een artikel in Gara onder de titel: "Yo sí condeno" (Ja, ik veroordeel wel):
"Je wordt in de kringen van de democraten slechts aanvaard als je het geweld en de gewelddadigen veroordeelt. Wie het méést veroordeelt is de beste democraat. Wie niet veroordeelt, veroordeelt zichzelf en verdient geen betere straf dan die van de gevallen engel, de eeuwigdurende nacht.
De Spaanse paladijnen hebben gelijk, maar ze veroordelen niet elk geweld!
Ik (Martin Garitano) veroordeel al jaren lang het geweld dat Franco en zijn Guardia Civil uitoefende tegen democraten, die s nachts een Ikurriña hadden geschilderd of Leve ETA hadden geroepen. Ik veroordeel de brutaliteit die Joxe Arregi doodde. Ik veroordeel de criminele hand die de machinegeweren van het Batallón Vasco Español stuurde, de bommen van Tripla A, de pistolen van GAL. Ik veroordeelde de executie van Xanti Brouard en Josu Muguruza (*), evenals die van Txiki en Otaegi. Ik ben dus al een half leven bezig met veroordelen, maar nu besef ik pas dat het allemaal niets uithaalde. Zij die leefden met de hulp van de tirannie, veroordeelden het geweld niet. Zij die dik werden dankzij Franco regeren zelfs. Zij die Arregi en de anderen doodden, tonen fier hun eretekens. Zij die betaalden voor de dood van Santi Brouard en Josu Muguruza tellen nog elke dag hun geld. Zij die Txiki en Otaegi fusilleerden, commanderen nu nog steeds andere pelotons. De tirannie heeft zichzelf nooit veroordeeld. Ik veroordeel ze wel."
(*) Op 20 november 1989 pleegden Angel Duce (agent van de Policía Nacional), Felipe Bayo Leal en Juan de Dios Rubio (leider van een uiterst-rechtse groepering) een aanslag op parlementsleden van Herri Batasuna in het Madrileense hotel Alcala. Daarbij wordt Josu Muguruza gedood en Iñaki Esnaola zwaar gewond. Uit bekentenissen aan onderzoeksrechter Garzón blijkt de betrokkenheid van de CESID, van de Guardia Civil en van politiecommissaris Antonio Andrade (verantwoordelijke van de Mobiele Brigade van Madrid).
Alicia Sáez de la Cuesta 26 maart 2001 Torturarik Ez
Geen foltering!
Alicia Sáez de la Cuesta uit Gasteiz werd door de Guardia Civil gearresteerd in Galicië op 26 maart 2001. Ze verscheen rillend voor de rechter met blauwe ogen, sporen van slagen rond de neus en blauwe plekken op het lichaam. "Ze ontkleedden me en zetten me op een stoel neer. Ze bonden mijn voeten vast aan de poten van de stoel en mijn handen op de rug. Ze gaven me slagen terwijl ze heel hard in mijn oren schreeuwden. Slag, schreeuw, slag, schreeuw en daarna de plastic zak over mijn hoofd. Ik weet niet hoe vaak, maar de laatste keer dacht ik dat ik zou sterven. Ze maakten daarna mijn lichaam nat, en zegden ze dat ze de elektroden zouden aansluiten".
Wat voorafging
In 2001 zouden Alicia Saez de la Cuesta en Nerea Garaizar een aanslag op Fraga Iribarne (*) gepland hebben. De twee vrouwen zouden lid geweest zijn van het Comando Zapaburu. Saez de la Cuesta kreeg hiervoor al 10 jaar en tegen Garaizar, die in maart 2007 door Frankrijk werd uitgeleverd, wordt nu 14 jaar geëist. Volgens het OM bestaat er geen enkele twijfel over dat beiden van plan waren Fraga uit te schakelen.
(*) Manuel Fraga Iribarne, Manolo pour les femmes, was vice-premier onder Franco en één van de dragende figuren van de dictatuur. Regelmatig liet hij zijn repressieve troepen schieten op de bevolking. Toen het tij keerde herinnerde de ranzig-rechtse opportunist zich dat hij uit Galicië kwam, en bij het uitroepen van een autonomie voor enkele regios stelde Manuel Fraga zich kandidaat als regeringspresident van Galicië. De bevolking van Galicië liet nog maar eens zien dat hun visie soms in de vorige eeuw thuishoort, en ze stemden op hun Manolo! Fraga werd daarna nog enkele termijnen president van de Xunta van Galicië en wel van 1990 tot 2005! Hij stichtte de partij Reforma Democrática en later werd hij stichter van de PP, waarvan hij erelid is. Fraga bleef een nostalgische Franco-aanhanger en hij kon het niet nalaten zich vanuit het groene Galicië met de politiek in het groene Baskenland te bemoeien. Zo zou de Baskische vlag, de Ikurriña, er komen over zijn lijk. Het zou verwondering wekken indien er in Baskenland géén mensen rondliepen die verder wilden over het lijk van Manuel Fraga.
Op het einde van de maand februari 2008 zaten 739 politieke gevangenen opgesloten in tientallen gevangenissen in Spanje en Frankrijk. Dit blijkt een historisch hoog cijfer te zijn. De socialistische regering van de Z van Zapatero heeft de bedenkelijke eer, de dictatoriale, willekeurige arrestaties en opsluitingen van Franco binnenkort te evenaren. Sinds 1969 zaten nog nooit zoveel politieke gevangenen opgesloten. Toen stond de bloedige teller van Franco op 862.
Deze 739 gevangenen zitten verspreid over 53 Spaanse gevangenissen (met 571 gasten), over 34 Franse gevangenissen (met 166 gasten) en nog eens 2 in Canada.
De Catalaanse priester Lluis María Xirinacs, ex-senator van de Linkse Republikeinen (ERC) en 70 jaar oud, wordt op 25 maart 2004 tot 2 jaar gevangenis en tot 4 jaar ontzetting veroordeeld wegens "verheerlijking van het terrorisme". Aandachtige lezers weten dat Xirinacs geen bommen vervoerd of gelegd heeft, geen ETA-commando onderdak verschafte, noch een lid van de Guardia Civil naar de hemel hielp. Driewerf neen! Xirinacs had op 11 september 2002, in een toespraak ter gelegenheid van de Diada gezegd, "vriend van ETA en van Batasuna" te zijn. "Er zijn stijlen. ETA doodt, ze zijn in oorlog. Maar ze trekken geen nagels uit. Ik zat samen in de cel met ETA-leden met uitgetrokken nagels. ETA doodt, maar foltert niet. Lasa en Zabala werden dood gefolterd. (De lijken van Lasa en Zabala werden gevonden zonder nagels ) Als ETA een bom laat afgaan waarbij, behalve militairen, ook burgers gewond kunnen raken, bellen ze eerst." Xirinacs werd bij verstek veroordeeld omdat hij niet was komen opdagen op de zitting waarop hij gehoord zou worden. Naderhand bevestigde hij "zonder enige twijfel" dat de hem ten laste gelegde verklaringen, geen vorm van delict waren.
Aberri Eguna van de ene en van allen 23 maart 2008
Met vele duizenden waren ze samengestroomd te Irún om de Aberri Eguna 2008 te onderstrepen met een symbolische mars naar Hendaia. Er was één grote afwezige: de PNV. Zij waren afzonderlijk samengekomen in Bilbao.
Waar is de tijd dat Xabier Arzalluz, toenmalig voorzitter van de PNV, de soevereiniteit en de onafhankelijkheid proclameerde? Waar staan wij vandaag als de nieuwe voorzitter van de PNV, Iñigo Urkullu, uitgerekend een Aberri Eguna uitkiest om een aanbod tot akkoord te richten aan de PSOE?
De strategie van de PNV is duidelijk: een beetje veranderen, zodat alles gelijk kan blijven. De strategie van de PSOE is ook duidelijk: niets veranderen.
Maar beide conservatieve partijen, die het enkel om het behoud van de macht te doen is, vergissen zich deerlijk, want de massa die aan de muga (grens) aanwezig was, is betekenisvol en hoopvol: hier werd in alle duidelijkheid wel de soevereiniteit en de onafhankelijkheid opgeëist.
Wegens de ontelbare politieke gevangenen zijn de omstandigheden vandaag wat in het nadeel, maar beide bovenvermelde partijen zouden beter rekening houden met de massa, en niet met een paar verkrampte leiders.
Francesco Cossiga Voormalig president van Italië Telegram
Op 24 maart 2007 liep in Euskal Herria er een telegram binnen van de voormalige Italiaanse president, Francesco Cossiga:
"Ik betuig mijn volledige solidariteit voor mijn vriend Arnaldo Otegi en zijn makkers, in de strijd tegen de constante gerechtelijke achtervolging die hij te verduren krijgt, ondanks zijn initiatief ten voordele van de vrede.
Ik heb het zware voorgevoel dat de Audiencia Nacional, een creatie uit de Francodictatuur en het daaropvolgende regime, het nieuwe vredesproces van de Spaanse Regering probeert te dwarsbomen.
Aberri Eguna Nazioa gara. Zazpiak bat. Burujabetzaren alde. Wij zijn één volk. De zeven één. Zelfbeschikking voor ons land 23 maart 2008
Onder het motto "Nazioa gara. Zazpiak bat. Burujabetzaren alde." (Wij zijn één volk. De zeven één. Zelfbeschikking voor ons land), wordt vandaag, 23 maart 2008, de jaarlijkse Aberri Eguna gevierd. Het Foro de Debate Nacional, heeft op 18 februari 2008, bij monde van de woordvoerders, Mikel Iraztorza en Maite Aristegi, opgeroepen om de feestdag in eenheid te vieren. Het doel is aan te tonen dat Euskal Herria een natie is, met een eigen taal, een eigen cultuur, een eigen territorium, een eigen geschiedenis, een eigen economie.
Wij zijn één van de oudste naties van Europa. Wij, de Basken van toen en de Basken van vandaag, zijn de laatste schakel van een lange ketting door de eeuwen heen. Wij zijn de nieuwe stemmen van een lang lied ten gunste van de vrijheid. En toch worden wij niet erkend. Zij verbieden ons om zelf over onze toekomst te beslissen en ons land op te bouwen. Ze straffen ons omdat we zijn, wie we zijn, ze sluiten ons op, ze verachten ons. Tegen dit verbod, tegen deze straf, hebben wij, burgers van Euskal Herria, hier geboren of van ergens anders komend, beslist verder te bouwen aan de nationale constructie. Tegen alle aanvallen en criminalisatie in, eisen wij onze identiteit op met eenzelfde vastberadenheid. Dit is een niet te overwinnen belofte.
De manifestatie is voorzien in Irún, om 11.30u, waar een mars begint, die over de muga (de grens) zal trekken tot in het Frontón Gazteu Zahar van Hendaia (Iparralde).
In Pasai Donibane werden vier jongeren van de "Comandos Autónomos Anticapitalistas" op 22 maart 1984 door Spaanse bezettingstroepenin de val gelokt en gewoon afgemaakt.
Op 22 maart 1984, precies een maand na de aanslag op PSOE-politicus Casas (echtgenoot van huidige Europarlementaire Barbara Dürkopf), werden in de baai van Pasaia (tussen Donostia en Irún) vier jongeren afgemaakt door de Spaanse Politie, mogelijk bijgestaan door leden van de Guardia Civil in burgerkleren, gekazerneerd in Intxaurrondo (Donostia). Het viertal dat gefusilleerd werd, was lid van "CCAA-Comandos Autónomos Anticapitalistas, ideologisch aanleunend bij de Baskische gewapende organisatie ETA, maar er geen van uitmakend.
Een bomauto is ontploft aan de kazerne van de Guardia Civil van Calahorra (La Rioja) omstreeks 14:00u vanmiddag, 21 maart 2008. ETA had de aanslag om 13:28u aangekondigd zodat er voldoende tijd was om de kazerne te ontruimen. Er zijn dan ook geen slachtoffers gevallen, tenzij één Guardia Civil die lichtgewond raakte.
In nummer 1720 van Enbata staat op 21 maart 2002 in weinig woorden dat de Guardia Civil, Enrique Dorado, de derde graad gevangenschap kreeg toegewezen. Dat betekent dat hij enkel nog naar de cel moet gaan om er te slapen.
Dorado werd nochtans schuldig bevonden aan de ontvoering (in Baiona), de foltering (Donostia-San Sebastián) en de moord (in Donostia of in Alicante) van de Baskische vluchtelingen Lasa en Zabala. Hiervoor kreeg hij bijna 70 jaar cel in .1994! (rekening houdend met de maximale strafmaat van 30 jaar: 1.994 + 30 = vrij in 2.044)
Wie hiertegen in verzet komt, wordt "gewelddadig" genoemd en loopt het risico bij een protestmanifestatie tegen deze vrijlating opgepakt en op een politiekazerne half dood geslagen te worden en voor jaren achter de tralies te belanden wegens "collaboreren met terroristische bende". Bovendien moeten Baskische politieke gevangenen hun straf tot de laatste dag uitzitten, en dan zijn ze nog niet zeker dat ze vrijkomen.
In Renteria, in de wijk Zamalbide, wordt op 20 maart 1999 het lijk gevonden van José Luis Geresta Mujika, "Ttotto", met een kogel in het hoofd. De Ertzaintza gelooft in zelfmoord, maar ze wisten wel pas 23 uren na de vondst wie het was. Er lagen drie kogelhulzen bij het lijk en het lichaam zat vol schrammen en krabben in het gezicht en de armen. Arnaldo Otegi spreekt meteen over de "verantwoordelijkheid van de Staatsapparaten". De week tevoren werd in Hernani een "heuptasje" gevonden met daarin valse papieren, gebruikt door Geresta, en een Browning. De Guardia Civil had al een tweede versie klaar voor het geval "zelfmoord" zou weerlegd worden. De titel is: "Guardia Civil sluit afrekening niet uit." El Mundo kwam zelfs met drie mogelijkheden! Maar volgens de familie zou Geresta zich nooit zelf om het leven brengen.
Maar eerder werd de vriendin van Geresta, Nekane Txapartegi, gearresteerd, terwijl zij bij de arrestanten in Parijs Irantzu Gallastegi was met wie Geresta "talde" (groep) vormde. Zelfdoding zou dus mogelijk zijn
Op de muren verschijnt de tekst: "Geresta Erahila! Policia Asesina!" (Geresta vermoord. Politie, moordenaar). Ook wordt er weer over andere "zelfmoorden" gesproken. In 1993 "werd" Xabier Kalparsoro uit het venster van een politiecommissariaat "gevallen". In 1997, de dag vóór Pasen, Aberri Eguna, werd Josu Zabala eveneens levenloos teruggevonden met een pistool naast zich, een kogel in de borst, maar heel weinig bloed. Arnaldo Otegi: "Ondanks onze diepe pijn zullen we reageren met politieke intelligentie. De Spaanse en Franse staat zijn tot alles in staat om ons vredesproces te dynamiseren."
In de nacht van 19 maart 2005 vertrokken 20 autobussen richting gevangenis van FleuryMérogis, (Parijs). De bussen vanuit Bizkaia werden in de buurt van Durango, waar de reizigers gingen eten, al "verwelkomd" door een vijftal groene "patrouillewagens" van de Guardia Civil en ééntje van de leden van de eigen "Baskisch" Ertzaintza. Nog op "Spaans" grondgebied werd de karavaan staande gehouden en de Franse politie kwam, waarschijnlijk in het kader van de beroemde "FransSpaanse samenwerking tegen het internationale terrorisme, vragen waar de reis naartoe ging en hoeveel personen er in elke bus zaten. Eenmaal op Frans grondgebied keerde de rust enigszins terug onder de reizigers. Tegen 8 uur werd er nog eens gestopt en verschenen er steeds meer patrouillewagens van de CRS die de nummerplaten controleerden om te zien of de collega's hun werk ook wel goed hadden gedaan.
Don José María Setién Alberro werd geboren te Hernani op 18 maart 1928. Hij studeerde aan het Seminarie van Vitoria en aan de Gregoriaanse Universiteit te Rome. Hij werd licentiaat in de Godgeleerdheid en behaalde een doctoraatstitel in Canoniek Recht. In oktober 1955 werd hij aangesteld als professor Morele Theologie in het Seminarie van Vitoria en later, in 1960, werd hij decaan Canoniek Recht en Theologie aan de universiteit van Salamanca. Op het einde van de jaren 60 werd hij aangesteld als Vicaris-generaal te Santander en later hulpbisschop van San Sebastián. Vanaf 14 februari 1979 tot en met 13 januari 2000 was hij bisschop van San Sebastián, en op 23 december 2003 werd hem het ereteken Gipuzkoako Urrezko domina, de gouden medaille van Guipuzkoa, toegekend door de Forale Deputatie van Guipuzkoa. Hij werd in de bloemen gezet omwille van zijn inzet voor de waarheid en de rechten van de mens.
Over kieslijsten en bevolkingsregisters 17 maart 2003
De 17 Baskische politieke gevangenen in de gevangenis Herrera de la Mancha bleken op 17 maart 2003, buiten hun medeweten, plots ingeschreven te zijn in de bevolkingsregisters van de gemeente Manzanares in Ciudad Real, waartoe de gevangenis hoort. Ze werden dan ook geschrapt uit de kieslijsten van de Baskische gemeenten waar ze vandaan kwamen. De betrokkenen hadden hier aangaande geen enkel document ondertekend. Deze maatregel had alleszins te maken met de komende gemeenteraadsverkiezingen. Mogelijk is dit bevel rechtstreeks vanuit het Ministerie van Binnenlandse Zaken gekomen, waartoe de gevangenissen behoren. De voornaamste consequentie was dat de gevangenen niet meer mochten stemmen in hun eigen Baskische gemeente, wat erop neerkomt dat ze niet meer op een kandidaat van hun voorkeur konden stemmen.
Vier jaar geleden, vóór de gemeenteraadsverkiezingen van 2003 in Baskenland gebeurde dit al met de gevangenen van Puerto 1 (Cádiz). Eén van de advocaten van de gevangenen wijst op de moeilijkheid die er ontstaat als een gevangene, na vrijlating, opnieuw wil ingeschreven worden in zijn gemeente. Hiervoor heeft hij een nieuwe identiteitskaart nodig van die gemeente en daarbij kunnen "problemen" optreden.
Een nieuwe episode van politionele barbaarsheid 16 maart 2005
Familieleden van de drie arrestanten die dinsdag in Navarra en Bizkaia werden opgepakt tonen hun ongerustheid over de isolatiedetentie en spreken over "een nieuwe episode van politionele barbaarsheid".
Eder Aritz Lizaso, Gorka Diez de Ultzurrun en Mikel Ziaurriz werden dinsdagnacht om 1 uur uit hun huizen gesleept door tot de tanden toe gewapende leden van de Guardia Civil die niet eens aanbelden maar meteen de deuren insloegen en begonnen te schreeuwen. Zo diende de vriendin van Eder Aritz gedurende 4 uren met het gezicht naar de muur te blijven staan, waarbij ze voortdurend onder schot gehouden werd. Zelfs familiefotos, computers en gsms van familieleden werden meegenomen. De familieleden vragen zich af wat er uit deze vijf dagen isolement te voorschijn gaat komen aan zelfbeschuldiging en beschuldiging van derden ten gevolge van mishandeling en foltering.
Tevens klagen ze aan dat de Spaanse gouverneur in Navarra, Vicente Ripa, meteen aan de buitenwereld verkondigde, zonder dat er bewijzen waren, "dat het duidelijk was dat het om leden van ETA ging." Merkwaardig is ook het feit dat de pers, bij voorbaat op de hoogte gebracht, het verslag live kon verslaan.
