Theresa was gehandicapt. Ze zat in een rolstoel en keek hele dagen uit het raam van haar appartementje. Naar vertrekkende en binnenkomende treinen, vlakbij het station van Brugge. En al wat Theresa deed was wuiven naar de treinen. Haar enige bezigheid. Zowat elke treinbestuurder wist waar Theresa woonde en gaf graag een wuifhandje terug. Meestal zelfs samen met een korte claxontoon. Dat die claxontoon op de zenuwen van de buren werkte bleek toen er in het orderboek van treinbestuurders een nota verscheen. Met het verzoek om de claxon tot het strikt noodzakelijke te beperken. Vooral in Brugge. Theresa stelde zich tevreden met een wuifhandje. Maar ze kreeg wel het bezoek van enkele treinbestuurders. En een artikeltje in het ledenblad. Theresa was in de wolken om zoveel aandacht. En iedere treinbestuurder kende meteen ook het verhaal van Theresa. Dat ze geen familie of vrienden had en enkel een dagelijks bezoek kreeg van een dame van het OCMW. Voor de noodzakelijke dagelijkse beslommeringen. Meteen had ze er een paar duizend vrienden bij. En een regelmatig bezoekje van een afvaardiging. Zo kwamen we via een artikeltje in het ledenblad ook te weten dat Theresa opgenomen moest worden in het ziekenhuis. Er gingen een kleine duizend beterschapskaartjes richting ziekenhuis. Theresa heeft ze allemaal bijgehouden. En na haar operatie was Theresa weer op post. Wuivend. Ze schreef ook een hartverwarmend woordje van dank in het ledenblad. Het contact bleef nog jaren duren. En Theresa was gelukkig met haar bende onbekende vrienden. En toen er bomen begonnen te groeien naast het spoor werd haar zicht op de treinen beperkt. Dat was geen probleem. Daar zijn vrienden voor. De bomen werden vakkundig verwijderd. Tegen de zin van de buren, maar dat was bijzaak. Het belang van onze Theresa had voorrang. Het verhaal van Theresa kent helaas geen happy end. Op een dag verscheen Theresa niet meer voor haar raam. Er gingen een paar mensen bellen maar er kwam geen antwoord. Er werd contact opgenomen met het OCMW. Bleek dat de verpleegster Theresa dood aangetroffen had. In bed. De begrafenis van Theresa werd door het OCMW afgehandeld. Vermits Theresa geen familie had was het OCMW van mening dat er niemand zou aanwezig zijn. Een misvatting. Er waren een honderdtal aanwezigen. Allemaal treinbestuurders.
|