Normaal gezien ga ik op zaterdagvoormiddag niet naar de supermarkt. Te veel volk. Het liefst doe ik boodschappen tijdens de week. Maar die zaterdagmorgen was ik er toch. En ik niet alleen. Daar stonden ze weer. Bedelaars noem ik ze. Ze verkochten weer prullaria die voor een normaal mens volstrekt overbodig zijn. Ze klampen mensen aan en trachten u een schuldgevoel te geven als je niet koopt. Het is immers voor een goed doel. De goede doelen beginnen me zo stilaan de strot uit te komen. Ik heb het eens opgezocht, er zijn er nogal wat. En dan begint mijn slecht karakter weer de kop op te steken. Wat blijkt; zowat alle goede doelen maken gebruik van vrijwilligers die belangeloos van alles en nog wat aan de man/vrouw proberen te verpatsen. Maar, elk goed doel heeft ook een structuur. Er zijn bij elke organisatie mensen die aan de top staan en daar een flinke boterham aan verdienen. Ook dat heb ik eens opgezocht. Veel informatie is daar niet over te vinden, maar toch ben ik op verrassende cijfers gestoten. Om een paar voorbeelden te geven. De directeur van Oxfam wereldwinkel gaat maandelijks met meer dan 5.000 euro naar huis. Een zekere Rigo Peters, directeur van Damiaanactie haalt maandelijks 6.641 euro binnen. De grote baas van Artsen zonder grenzen België, ene Hans van de Weerd is zelfs goed voor 9.333 euro. Per maand. De “sukkelaar” Bogdan Vandeberghe van 11 11 11 daarentegen moet genoegen nemen met 4.725 euro. Dat zijn allemaal cijfers uit België. In Nederland zijn de cijfers pas echt hallucinant. Om maar één voorbeeld te geven, ene Cees Breederveld grote baas van het Nederlandse rode kruis heeft een maandwedde van 16.853 euro. Dat zijn dan cijfers die de organisaties zelf willen vrijgeven. Dat is dan zonder bonussen, premies, extra legale voordelen en wat weet ik nog allemaal. Dat zijn dan enkel de cijfers van de grootste bazen. Er zijn dan nog wel verschillende leidinggevenden die mee aan de vetpotten zitten. Dat is een miljardenbusiness die, grosso-modo, de helft van hun inkomsten halen uit giften en de andere helft uit staatssubsidies. En die subsidies komen ook uit uw en mijn zakken. Als ik dan zie dat er vrijwilligers in weer en wind, volledig gratis, uit puur idealisme en in hun vrije tijd kleurpotloden staan te verkopen stel ik mij wel vragen. Eigenlijk zou ik aan die naïeve verkopers willen voorstellen om eens met hun grote baas te gaan praten. Daar zit het geld. Niet bij de sukkelaar die met zijn karretje uit de supermarkt komt. Wat mij ook opvalt is het feit dat die organisaties er steeds maar weer uitdrukkelijk op wijzen dat de weddes van hun bazen slechts peanuts zijn in vergelijking met wat ze zouden kunnen verdienen in andere sectoren van de economie. En dat maak je mij dus niet wijs. Als ik de kans kreeg om, pakweg, het dubbele te verdienen bij de ene firma ga ik niet voor de helft bij de andere aan de slag. Idealisme? Mijn oor. Het zou pas idealisme zijn als die bonzen elders gingen werken voor het dubbele en de helft dan weggeven aan het goede doel. Maar misschien kan ik zelf het goede voorbeeld geven. Morgen begin ik zelf met een goed doel. Dankzij subsidies en uw gulle giften vul ik mijn portemonnee. Met dank.