Het blijft een wondere wereld. Zeker als je de details een beetje bekijkt en op een rijtje zet. Een voorbeeldje: de ontlasting. Of zijn er properder woorden voor? Misschien de afvallozing. Maar welk woord we ook gebruiken; het stinkt. Elk lichaam van een zoogdier heeft na de spijsvertering afval dat we moeten kwijtraken. En alle zoogdieren laten dat zomaar lopen. Behalve de mens. Als een mens pas geboren is krijgt dat kleine brokje leven meteen een pamper tussen de billetjes. Want zo een klein mensje heeft nog geen controle over de sluitspieren. Dat moet dus min of meer een beetje proper zijn en dus zorgen de ouders ervoor dat het mensje dat toch niet zo maar laat lopen. Een pamper tussen de benen dus. Kwestie van het zaakje op te vangen. Geen enkel ander zoogdier doet dat. Heeft er iemand al een kanariepietje gezien met een pamper tussen de pootjes? Of een walvis die haar walvisbabytje laat rondzwemmen met een pamper tussen de... heu.. vinnen?? Enfin. Toch raar, vindt je niet? Elk zoogdier laat het hele zaakje lopen waar het hun uitkomt. Dat is de natuur. Dat is gewoon mest voor planten en die planten dienen dan weer als voedsel voor planteneters. De natuur is een perpetuum mobile. De natuur houdt zichzelf in stand. Mooi zo. Maar dan komt de “intelligente” mens en die komt aandraven met een pamper. Een prop papier waarin het stinkende goedje bijeengespaard word en daarna weggegooid word. In de vuilbak om gerecycleerd te worden. En dan terug de natuur in. Maar een mens die een beetje ouder word kan zijn sluitspieren onder controle houden en doet aan afvallozing op welgekozen, speciaal daarvoor ingerichte plaatsen. Dat is properder natuurlijk. Alle afval bij elkaar, dat hoort zo in een beschaafde wereld. Anders zou het maar een smerig boeltje worden. En dat duurt zo zijn tijd, tot diezelfde mens heel wat ouder word. Dan komt er een tijd dat die mens weer een pamper nodig heeft omdat er geen controle meer is over de versleten sluitspieren. Dan komt het goedje er weer uitgelopen of uitgespoten zonder rekening te houden met welvoeglijkheid. En dat is dan de periode dat die mens op zijn einde loopt. Terug naar de kindertijd zeg maar. We beginnen ons leven met een pamper en we eindigen met een pamper. Zo is de cirkel rond. Maar ik weet het wel; als men mij begint aan te raden om een pamper te dragen is het einde nabij.