“Eén gesneden brood alstublieft, Mevrouw.”

“Een bruin, een grijs of een wit?”

“Een wit alstublieft”

“Een rond of een vierkant?”

“Een vierkant alstublieft”

“Een klein of een groot?”

“Een groot alstublieft”

En dat was dan om een groot, wit, vierkant, gesneden brood vast te krijgen. Als je dan zou vragen om een bruin of grijs, dan komen er nog meer vragen. Zoals: een volkorenbrood? Een tarwebrood? Een zevengranenbrood? Een negengranenbrood? Groot of klein? Enzovoort enzoverder. Niet te doen. Wat een luxe hebben we toch. We kunnen kiezen tussen zevenentwintig soorten brood terwijl er aan de andere kant van de wereld mensen verhongeren. We hebben alle denkbare soorten groenten en fruit en andere etenswaren uit de hele wereld zomaar in de winkel liggen. Om nog te zwijgen over dranken. We hebben eten en drinken zoveel en wanneer we willen. Zelfs 's nachts. We hebben een dak boven ons hoofd. Als het koud is draaien we aan een knop en het is warm. We gaan in verlof op duizenden kilometers van hier. Liefst met het vliegtuig. Daar zien we armoede. We beklagen de sukkelaars die er wonen. Maar geen haar op ons hoofd dat eraan denkt om er iets aan te doen. Egoïsten zijn we. Zelf omringen we ons met luxe. Een nooit geziene luxe. TV, pc, microgolf, frigo, diepvries, gsm en de meest onzinnige en eigenlijk onnuttige dingen die je maar kan bedenken. Technische snufjes die er enkel en alleen op gericht zijn om het ons gemakkelijk te maken. Nog nooit, in heel de geschiedenis van de mensheid hadden we een dergelijke overvloed van eten en drinken. En verspilling. Eén slechte appel in een bak en de hele bak verdwijnt in de afvalcontainer. Op elke verpakking staat een vervaldatum. Wettelijk verplicht. Eén dag over tijd en het hele zooitje verdwijnt in de vuilbak. Weg ermee. Hele bakken onverkochte groenten en fruit gooien de supermarkten weg. Gewoon omdat er een paar verwelkte blaadjes zichtbaar zijn. Dat ziet er niet fris uit, dus verkoopt dat niet meer. De afvalcontainer dan maar. De afvalcontainer van de plaatselijke supermarkt is voldoende om een gemiddeld derdewerelddorp een maand van voeding te voorzien. Ik heb zelf eens gekeken in de vuilbak. Daar ligt genoeg voedsel in om een kind van de hongerdood te redden. Echt waar. En bij U, lezer? Durft U nog te klagen over het leven? Zou U willen ruilen met een gezin uit een derdewereldland? Vindt U ook dat het leven hier erg of triestig is? Verhuis dan. Ga wonen in een land waar het leven nog rustig is. Kalm. Bezadigd. Zonder stress, zoals sommigen denken. Maar denk eraan: Het regent hier wel veel maar we leven in een land van overvloed. Een nooit geziene overvloed en luxe. We beseffen niet hoe gelukkig we zijn.

Maar nu weet ik het wel: als ik , vanaf nu, naar de bakker ga dan bestel ik een groot, wit, vierkant gesneden brood. Minder vragen van de winkeljuffrouw. Dat gaat vlugger hé.