|
Er zijn van die zaken die niet direct opvallen. Tot je gerichter begint te kijken. Mij viel het op toen ik in het centrum van ons dorpje zag hoe een huisgevel geschilderd werd. In het grijs. Een soort mottig grijs waar een mens betraande ogen van krijgt. Toen ik rondkeek zag ik meer grijs. Het hele straatbeeld is verandert in een doffe grijsheid. Er is haast geen kleur meer te bekennen in de straten. Auto's zijn grijs. Meer en meer huisgevels zijn grijs. En als het dan nog een grijze dag is dan ziet het hele boeltje er troosteloos uit. Al wist ik niet dat er zoveel verschillende tinten grijs bestonden. Van saai lichtgrijs tot mottigmakend donkergrijs. Een mens zou er depressief van worden. Waar zijn de kleuren naartoe? Zelden zie je nog een knalgele auto. En behalve het rode verkeerslicht is er in het straatbeeld geen rood te bekennen. Zou het te maken hebben met een algemeen gevoel van pessimisme? Mensen worden alsmaar meer chagrijnig, nors en verbitterd. Al vraag ik mij af wat oorzaak en gevolg is. Is het grijs gevolg van de algemene vervlakking van mensen of worden mensen apathisch door al het grijs rondom hen. Mij lijkt meer het eerste het geval. Want het zijn toch personen die de kleur van hun auto kiezen. Of de kleur van hun huisgevel. Waar is de tijd van de kleurrijke omgeving? Alle kleuren van de regenboog waren te bewonderen. Zelfs de roodborstjes droegen rood. En rood is toch de kleur van de hoop. Van de passie, de gedrevenheid. Ook het geel is verdwenen. Het zonnige en vrolijke geel. Enkel bussen van de lijn hebben nog een gele tint. Maar dat zal wel economische redenen hebben. Want er zijn maar weinig mensen die vrolijk worden van een lijnbus. Tenzij je al een half uur in de kou staat te wachten en eindelijk de bus ziet komen. Maar dat heeft dan andere redenen. Het groen is ook al verdwenen. Zelfs de bladeren van de bomen verstoppen zich in deze tijd van het jaar. Het groen dat toch frisheid, prilheid en natuurlijkheid symboliseerd. Maar groene gevels en auto's zijn zowat onbestaand. Blauw is ook weg in het straatbeeld. Behalve dan als er verkiezingen in aantocht zijn. Dan is er een bepaalde politieke partij die alle blauw opkoopt en tentoonspreid om toch maar een stemmetje te winnen. Voor de rest alleen nog hier en daar een blauwe politieagent. Met of zonder blauw flikkerlicht. Een verloren gelopen exemplaar die elke dag een klacht wegens racisme riskeert. Zelfs wit is verdwenen. Toch de kleur van de reinheid en de zuiverheid. Allemaal weg. In de plaats van al die vrolijke kleuren is het saaie grijs gekomen. Ik weet het niet, maar, heeft het te maken met de mentaliteit van mensen? Geen kleuren is geen hoop, geen passie, geen prilheid, geen vrolijkheid, geen zuiverheid of geen gedrevenheid meer. In de plaats is grijs de algemene tendens. Het symbool van de saaiheid, de onopvallende kleurloosheid van mensen zonder mening die zich laten meedrijven met de stroom van de algemene nietszeggende opinie. Waar zijn de felle fluoriserende kleuren die een duidelijke mening vertegenwoordigen? Kleuren die duidelijk aangeven dat er hoop, passie en gedrevenheid is. Die vooruitgang en vernieuwing weergeven. En niet de gelatenheid van het depressief makend grijs. Maar ik ga niet mee met de heersende trend. Ik ga voor kleuren. Felle gele, groene, rode en blauwe kleuren om mijn optimisme te symboliseren. Om mijn hoop op een betere toekomst duidelijk weer te geven. Om mijn puurheid, mijn frisheid, mijn vrolijkheid en natuurlijkheid uit te drukken. Binnen een paar jaar zal er een nieuwe wagen moeten komen. Dat wordt een duidelijke kleur. Dat weet ik nu al. Een kleur waarop het vuil niet zo zichtbaar is. Waarschijnlijk lichtgrijs.
|
Ik ben Fredje
