Het zijn drukke dagen voor een gediplomeerd luiaard als ik. Zó druk dat ik amper tijd heb om een stukje te schrijven. Het begon op 23 december. De buurman vertrok met zijn hele gezin naar warmere streken. Om kerst en nieuwjaar te vieren. Maar zijn halve dierentuin heeft natuurlijk verzorging nodig. Daarom bracht hij zijn beestenboel naar hier. Vooreerst was er een goudvis. Elke dag heeft dat beest verzorging nodig. Een werkje voor mij natuurlijk. En niet zonder gevaar zo bleek. Eten en drinken geven viel best mee, maar als ik zijn vinnen moet knippen en zijn oren uitkuisen spartelt hij nogal tegen. Vooral dan als hij op het droge ligt. Dat is dus elke dag een half uurtje een gevecht met de goudvis. Dan zijn er nog de kanarievogels. Vier stuks. Allemaal samen in een grote kooi. De kooi werd hier naar binnen gebracht door vier stoere bodybuilders. En het is ook weeral mijn taak om die stomme vogels in leven te houden. Ook elke dag eten en drinken geven. Maar dat is niet alles. Elke dag moet ik die vogels in bad stoppen. En hun tenen uitkuisen. En hun veren strijken. Met de nodige voorzichtigheid, want volgens de buurman zijn de vrouwelijke kanaries nogal gevoelig voor ongewenste intimiteiten. En dan zouden ze, steeds volgens de buurman, niet zo vlug een eigen gezin stichten. Al heb ik daar wel mijn bedenkingen over. De vogels beschikken dan wel over twee door mensenhanden gemaakte nesten waar ze enkel zelf nog een keuken en badkamer moeten installeren, maar volgens mij lukt het ze nooit om een gezin te stichten. Om de heel eenvoudige reden dat het vier mannelijke kanaries zijn. Maar misschien zijn ze van plan om kleintjes te adopteren. Homo koppels hebben tegenwoordig immers ook het recht om hun kinderwens te verwezenlijken. En dan was er 24 december. Vrouwlief was de hele dag bezig om een kerstmaal voor kinderen en kleinkinderen in elkaar te flansen. Ik vond het een vermoeiende bezigheid om te zien hoe ze dat voor elkaar kreeg. Al viel de maaltijd best mee. Maar op 25 december stond er een hoop vaat op ons te wachten. En weeral moest ik noodgedwongen toekijken hoe ze een halve dag bezig was. Maar toen begon het pas echt. Want ook de jongste zoon trok zich terug op een vakantiebestemming. En vermits hij ooit op het lumineuze idee kwam om twee dwergkonijnen onder zijn hoede te nemen moest daar ook weeral een oppasser voor gevonden worden. Weer een taak bij voor den oude. Elke dag twee konijnen verzorgen. Zorgen voor eten en drinken. En vooral de leefruimte van die krengen in orde brengen. De konijnenkeutels opruimen dus. En per grootte en smaak rangschikken. Op hoopjes van tien op tien. Om volgend jaar te gebruiken als meststof voor het gazon. Maar dat was allemaal niks vergeleken bij wat nog volgde. Het is kerstverlof voor de kleinkinderen. En ouders van tegenwoordig hebben niet het verantwoordelijkheidsgevoel van vroeger. Als wij kinderen kweekten dan wisten we op voorhand hoe we die zouden gaan grootbrengen. Dat is nu niet meer het geval. Tegenwoordig gaat het er anders aan toe. Ouders van tegenwoordig maken kleintjes om zich pas daarna af te vragen wie ze zal grootbrengen. Een andere mentaliteit natuurlijk. Maar gewoonlijk draaien de grootouders daarvoor op. Zoals hier. En dan krijg je situaties waarbij we als grootouders de kleinkinderen, willens nillens, onder onze hoede krijgen. We zitten hier dus met de zorg over een dierentuin en zijn tegelijk ook verantwoordelijk voor de opvoeding van kleinkinderen. Een full time job. Al valt het mee met de oudste van 11 jaar. Het is vooral het jongste van 2 dat aandacht nodig heeft. En daarom heb ik weinig tijd om een stukje te schrijven voor mijn blog. Want vooral die jongste leidt mijn aandacht af. Terwijl ik dit hier allemaal zit te schrijven hangt er een klein vrouwtje van 2 jaar aan mijn broekspijp te trekken. Dat leid mijn aandacht zodanig af dat ik veal leeters verkreed itnik. En dat er in dit stukje veel fauten staan. Maar ach, het zal beteren. 2012 wenkt.