Soms droom ik wel eens. Zelfs van dagdromen heb ik last. Op momenten dat het rustig is kunnen mijn hersenen wel eens een eigen leven gaan leiden. En dat gebeurt regelmatig als ik een wandeling doe. Dan komen er allerlei zaken uit mijn grijze cellen die te gek zijn om onder woorden te brengen. Hoe zou het bijvoorbeeld zijn om in een ideale wereld te leven. Een wereld waar geen plaats is voor onrecht. Geen uitbuiting. Geen onderdrukking. Geen godsdiensten. Een wereld waar iedereen gelukkig kon zijn. Een wereld waar een soort van supermacht alles en iedereen te pakken krijgt die er ook maar aan denkt om anderen te kwetsen. Niet mogelijk waarschijnlijk. Of toch? Maar dan komen er praktische problemen. Wie beslist over wat kan en wat niet. Dat zou dan ook een soort van superwezen moeten zijn. Of een groep van supermensen die dan nog beschikken over de middelen om alles wat verkeerd gaat onmiddellijk recht te zetten. Misschien kan er al één en ander wel gedaan worden. Als ik zie dat er nogal wat gevochten wordt in de wereld dan stel ik mij toch vragen. Waarom moet er zo nodig gevochten worden? Wat is het nut om mensen uit te moorden? Gewoonlijk gaat het om politieke of godsdienstige redenen. Gewoon om macht. De macht over andere mensen. De hebzucht van de mens. Maar dat ligt natuurlijk in de aard van het beestje. Mensen zijn hebzuchtig. En mensen zijn tot alles in staat om belangrijk te zijn. Om macht te hebben. Om geld te hebben. Zoveel geld dat ze anderen naar hun pijpen kunnen laten dansen. En nog meer geld en macht bij elkaar te schrapen. Of is het misschien juist door die drang dat het mensdom overheerst in de wereld. Die drang om het beste te willen. Om steeds meer te eisen. Steeds weer grenzen te verleggen. Alles en iedereen naar hun hand te zetten. Ach, die vragen toch. Ik zal er eens grondig over nadenken. Bij een frisse duvel.