Na 61 jaren in dit leven maak ik het testament op van mijn jeugd. Ja, ik weet het. Dit zinnetje is gepikt uit een tekst van Boudewijn de Groot. Alleen maakte Boudewijn het testament van zijn jeugd op zijn 22 ste. Dat vond ik wel een beetje vroeg. Maar nu mijn jeugd op zijn einde loopt wil ik wel een testament maken. Al moet ik toegeven dat er verschillende zaken een zekere overeenkomst hebben met hetgeen Boudewijn de Groot weg te geven had op zijn 22 ste. Zo zijn er een aantal leerkrachten die ook bij mij niks meer hoeven te krijgen. Omdat ze gelijk hadden toen ze beweerden dat ik op het slechte pad zou raken. Veel goed en geld heb ik ook niet weg te geven. Ik behoorde ook tot die groep van mensen voor wie het geluk altijd harder liep. Al had ik wel het geluk om vrienden te hebben die mij wel eens uit de nood hielpen. Die verdienen een bedankje. Een dikke merci dus voor de vrienden die mij bij het leger bier door de tralies van het cachot brachten. Enkele bekentenissen kan ik ook nog weggeven. Aan de adjudant van het Belgische leger die er plezier in had om ons te pesten bijvoorbeeld. Die, ondanks zijn sterke vermoedens, nooit heeft kunnen bewijzen dat ik met de banden van zijn auto aan de haal was. Aan de kapitein die mij bijna betrapte in de kamer van zijn dochter kan ik alleen maar de raad geven om iets sneller te zijn. Aan de commandant kan ik nu wel bekennen dat ik zijn dienstjeep gesaboteerd heb door diesel in de benzinetank te gooien. Ook mijn welgemeende excuses aan het Belgische leger voor de vermiste vrachtwagen. En een bedankje aan enkele legervrienden die drie weken hun mond hielden. Maar dat was allemaal kattenkwaad van een overjaarse puber. Ook tijdens mijn latere jeugd ben ik vele bedankjes schuldig aan vrienden. Voor de keren dat ze mij, letterlijk, strontzat uit de goot raapten en mij ergens te slapen legden. Ook een bedankje aan de onbekende vrouwen bij wie ik mocht overnachten en die mij 's morgens koffie brachten om mijn kater door te spoelen. Een welgemeend bedankje aan de verschillende bazen voor hun geduld en hulp in kwade tijden. En een heel speciaal bedankje voor die ene baas, die gezworen had om de “vier musketiers”, zoals hij ons noemde, uit zijn kader te verwijderen. Het mocht niet zijn. Maar toch bedankt voor het heerlijke kat en muis spel waarbij hij telkens achter het net viste. En een sorry tegelijk. Omdat hij uit pure frustratie vervroegd met pensioen ging. Zeker ook een bedankje aan de vele vrienden en de, soms éénnachtelijke, vriendinnen voor het plezier en de vele pinten die we samen mochten drinken. En wie ik ook niet mag vergeten zijn de flikken. Voor al de keren dat ze een oogje dichtknepen en mij lieten gaan zonder alcoholcontrole. Voor de rest heb ik niet veel weg te geven. Zelfs geen adressen van bruine kroegen. Die zijn allemaal gesloten ondertussen. Ook geen adressen van wulpse vrouwen. Want die hebben ondertussen zoveel ervaring dat je ze niks meer kan wijsmaken. En dat maakt er mij attent op dat mijn jeugd stilaan op zijn einde loopt. Ik zal volwassen moeten worden. Met spijt in mijn hart. Maar de herinneringen blijven. Die kunnen ze mij nooit meer afpakken.