Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
26-08-2008
Tussen reaalpolitiek, cynisme en staatsraison.
Luitenant-generaal José Antonio Sáenz de Santamaría +26 augustus 2003
José Antonio Sáenz de Santamaría werd geboren in Gijón (Asturias) op 15 december 1919, rechtvaardigde de vuile oorlog van GAL. Hij volgde de eerste kandidatuur Wetenschappen, met de bedoeling de graad van Ingenieur Architectuur te behalen. Maar toen begon de "Guerra Civil".
Hij nam dienst als vrijwilliger en in een ijltempo rukte hij op naar de top. Op 6 juli 1979 werd hij tot Inspecteur Generaal van de CPN (Cuerpo de la Policía Nacional) benoemd, en op 1 februari 1980 speciaal gedelegeerde van de regering voor het País Vasco, waar hij verantwoordelijke werd van de directie voor de strijd tegen het terrorisme. Hij speelde een belangrijke rol bij de staatsgreep van 23-F (Tejero), toen hij de politie de opdracht gaf de "Cortes" te omsingelen. Als Inspecteur Generaal van de CPN, richtte hij ondermeer de GEO (Grupo Especial de Operaciones) op. Met de komst van de socialisten in de regering werd hij op 2 november 1983 door de Ministerraad benoemd tot Directeur Generaal van de Guardia Civil. Hij was tegenstander van onderhandelingen met ETA en voorstander van politieke en politionele middelen om ETA af te zonderen. Als Directeur Generaal verklaarde hij dat GAL een probleem was van de Franse regering en dat de "Fuerzas de Seguridad del Estado Español (Spaanse veiligheidsdiensten) nooit betrokken waren bij de feiten.
"Hay cosas que no se deben hacer en nombre del Estado, pero si se hacen, es mejor callarlas" (Er zijn zaken die niet kunnen gebeuren in naam van de Staat, maar als ze toch gebeuren, is het beter erover te zwijgen)
General Sáenz de Santamaría, ex-directeur van de Guardia Civil, aan het woord in Radio Nacional de España, 1995)
Na meermaals aandringen, verliet hij de Guardia Civil op 5 november 1986. Hij werd opgevolgd door Roldán. Een paar dagen later werd de wapenschuilplaats van Sokoa ontdekt samen met een aanzienlijk aantal documenten van ETA. In december 1986 werd hij adviseur van Binnenlandminister José Barrionuevo in een materie die verband hield met de veiligheid van de staat. Hij bleef als adviseur verder werken onder Staatssecretaris voor Veiligheid, Rafael Vera van 1986 tot 1994, en met Staatssecretaris voor Binnenlandse Zaken, Margarita Robles van 1994 tot 1996.
Op 7 mei 1996 werd hij door de magistraat van de Audiencia Nacional, Baltasar Garzón, beschuldigd, samen met de generaals Rodríguez Galindo en Cassinello, in de "zaak Oñaederra" (eerste aanslagen van GAL tussen 1983 en 1984). Hij ging in beroep en op 20 mei 1996, na aflegging van zijn verklaring, werd hij onvoorwaardelijk in vrijheid gesteld. Hij overleed op 26 augustus 2003 op 84-jarige leeftijd.
Etxerat vraagt Baskische Regering wat ze gaat doen ten aanzien van de gevangenenspreiding 25 augustus 2004
Op 25 augustus vraagt het collectief van familieleden van Baskische politieke gevangenen, "Etxerat" ("naar huis") aan de Baskische Regering wat ze gaan doen om het akkoord van het Baskische Parlement, het dichterbij brengen van de Baskische gevangenen naar Baskenland, ten uitvoer te brengen. Etxerat is er terecht niet gerust in nu de Spaanse Socialistische regering verklaarde de verspreidingspolitie aan te houden en zo te kiezen voor de "doodstraf" voor de gevangenen en hun familieleden. Minister Galizo zei zelfs tegenstander van de gevangenenspreiding te zijn, behalve voor wat betreft Baskische politieke gevangenen, "omdat dit een akkoord was tussen democratische partijen". Etxerat merkte ironisch op dat de partijen "dermate democratisch" zijn, dat sinds de invoering van de spreiding (op 23 januari 1987) vijftien familieleden (er zijn er intussen bijgekomen) omkwamen op weg naar of van een gevangenenbezoek in Spanje of Frankrijk.
Op 24 augustus 1984 verschijnt een verontrustend artikel in de krant "Nouvel Observateur", met als titel: "Vier fronten tegen ETA", dat gedetailleerd de verschillende Madrileense strategieën weergeeft tegenover de Baskische organisatie in haar "guerra sucia" (vuile oorlog). Het betreft netwerken van samenwerking van de Franse politie met de Spaanse in de strijd tegen ETA. Netwerken hebben altijd het nadeel wat ondoorgrondelijk te zijn. Ziehier een paar voorbeelden en uitspraken:
a. De netwerken "Coquilles et Furet" (artikels uit El Mundo en El País). Het betreft Franse netwerken van politie of gendarmerie die direct en officieel collaboreren met de Spaanse politie.
b. De Franse "GALeux", F. Alvarez, ex-commandochef (te Bilbao) van de strijd tegen het terrorisme en veroordeeld in het dossier van de ontvoering van Segundo Marey door GAL. Hij verklaart: "Naast GAL, de blauwen, de groenen en de kastanjebruinen (politie, Guardia Civil en leger), was er nog de Franse politie (verklaring afgelegd voor magistraat Baltasar Garzón op 18 juli 1995).
c. De relaties en de nauwe samenwerking tussen Rafael Vera, Spaans Staatsecretaris voor Veiligheid en Joël Cathala (artikel in El Mundo), en tussen de generaal van de Guardia Civil, Enrique Rodriguez Galindo en Boslé, Commissaire van de Police Judiciaire te Bayonne en later coördinator van de strijd tegen het terrorisme.
d. De verklaringen van de Spaanse commissaris Amedo Fouce:
·"Er waren contacten met talrijke Franse politiemensen vanaf 1982. Ik denk aan Metge en Castets (verklaring afgelegd bij Garzón)."
·"Ik kreeg de opdracht van mijn superieuren om contact op te nemen met functionarissen van de Franse politie opdat zij zouden meewerken aan een ontluikende groep (onderzoeksdossier in de zaak Segundo Marey, in de zaak van de bar Batxoki en in de zaak van de bar La Consolation)"
·"Vijf of zes Franse politiefunctionarissen zijn mijn komen opzoeken in Bilbao in juni 1982. Daar heb ik Metge leren kennen (verklaring van 16 december 1994)."
·"Ik frequenteerde regelmatig het bureau van Metge op het PAF (Police des Aires et des Frontières) in Hendaye."
·"Er zijn mijn veel politiefunctionarissen voorgesteld ter gelegenheid van een receptie voor het Vreemdelingenlegioen midden 1983 in het Château Vieux te Bayonne. Ik ben ginder naar het commissariaat geweest en heb de rest van de avond met hen doorgebracht (interview El Mundo van 27 december 1994)."
e. Een lid van CESID (Inlichtingendienst van het Spaanse leger) legt in september 1996 een anoniem getuigenis af voor de Audiencia Nacional in verband met het dossier van Lasa en Zabala, en schetst de betrokkenheid van de Franse politie, met als voorbeeld de logistieke steun geleverd aan de Guardia Civil van Intxaurrondo (San Sebastián). Deze getuige, gekend onder de code 1964-S, werd ontvoerd en gefolterd op 8 november 1996, drie dagen na zijn confrontatie met een politieman die hij beschuldigde.
f. Hier mogen ook nog de verklaringen van magistraat Seys aan toegevoegd worden betreffende de belemmeringen die hij ondervond bij het Parket van Bayonne in het onderzoek naar GAL, en voornamelijk als er namen van Franse politiefunctionarissen werden genoemd. Bernard Foucher (veroordeeld voor de moord op Galdeano) heeft later ook verklaringen in die zin afgelegd tegenover de procureur van Pau, magistraat Bestard.
Naar aanleiding van het bezoek dat Etxerat bracht aan het Vlaams Huis te Brussel op 27 mei 2008, werd een dossier opgesteld, met de dringende vraag er wat ruchtbaarheid aan te geven.
Inleiding
De bestaande Spaanse wetgeving schrijft voor dat gevangenen die lijden aan ernstige of terminale ziektes, of die een gevorderde leeftijd bereikt hebben, gemachtigd zijn om zonder verdere formaliteit in voorlopige vrijheid te worden gesteld. Zowaar een menselijke maatregel, als ze wordt toegepast. Dit staat te lezen in de Organieke Wet van 23 november 1995, betreffende het Strafwetboek.
Ley Orgánica 10/1995, de 23 de noviembre 1995, del Código Penal
Artículo 92 ter.
Si el peligro para la vida del interno, a causa de su enfermedad o de su avanzada edad, fuera patente, por estar así acreditado por el dictamen del médico forense y de los servicios médicos del establecimiento penitenciario el Juez de Vigilancia Penitenciaria podrá, [...], autorizar la libertad condicional sin más trámite [...]
Organieke Wet 10/1995, van 23 november 1995, betreffende het Strafwetboek
Artikel 92 ter.
Als er levensgevaar dreigt voor een geïnterneerde, als gevolg van ziekte of gevorderde leeftijd, en dit kan gestaafd worden door de gerechtsdokter en de medische diensten van de penitentiaire instelling van de Juez de Vigilancia Penitenciaria, [...], dan kan voorlopige invrijheidstelling toegestaan worden [...]
Waar gaat het om
De volledige tekst van het dossier kan u hier vinden. Ondanks de vele petities, ingediend door de advocaten, wordt dit recht systematisch geweigerd voor zwaar zieke en terminale Baskische politieke gevangenen. Op vandaag, 23 augustus 2008, staat de teller op 13 (van 2 onder hen wordt, op hun uitdrukkelijke vraag of die van de familie, de naam niet vermeld in het dossier).
Op 23 augustus 2002 weet de Baskische politieke gevangene Ismael Berastegi te vluchten uit de supergevangenis La Santé in Parijs! Nu werd bekend dat Ismael vijf dagen geleden gewoon naar buiten wandelde na het gevangenenbezoek terwijl zijn broer, Joxean, zijn plaats innam! Dit werd pas na 4 dagen opgemerkt, omdat Joxean het zélf bekend maakte aan de bewakers! Joxean Berastegi riskeert een straf die tot drie jaar kan oplopen, maar indien hij veroordeeld wordt wegens steun aan terroristen kunnen er dat ook tien worden.
In het Bretoense dagblad Le Télegramme verscheen intussen een karikatuur waarop een bewaker zich bij de gevangenisdirecteur verdedigt met het argument dat beiden een Txapela (een Baskische alpinopet) droegen.
Nog een paar ontsnappingen
Op 11 december 1969 wisten 10 ETA-militanten en 5 gevangenen van gemeen recht via een tunnel te ontkomen uit de gevangenis van Basauri (Bilbao). De militanten stelden zich 10 dagen later in Parijs aan de pers voor.
In 1971 werd op het laatste ogenblik een tunnel ontdekt in de gevangenis van Zamora waar priesters gevangen zaten die veroordeeld waren voor delicten tegen de Spaanse Staat.
Op 5 april 1976 konden 29 gevangenen via een zelf gegraven tunnel ontkomen uit de gevangenis van Segovia. Hiervoor kregen ze externe hulp van 4 personen. Van de 33 wisten er slechts 5 de enorme omsingeling van de Spaanse strijdkrachten te ontkomen, hoewel er een aantal (onwetend) al Franse grond hadden bereikt. De Catalaanse anarchist Oriel Solé, die op het laatste ogenblik mee was ontsnapt, werd tijden de klopjacht zonder enige reden afgemaakt door de Guardia Civil. Er verscheen een aangrijpende film over deze spectaculaire vlucht: La Fuga de Segovia.
In 1985 trakteerde de directeur van Martutene (Donostia) ter gelegenheid van San Fermín op zondag 7 juli zijn gevangenen op een middagconcert van de Baskische zanger Imanol. Na afloop, bij het appél na het middageten om 14 uur, ontbraken Joseba Sarrionandia uit Durango en Iñaki Pikabea die een straf van 33 jaar uitzat maar wegens familiale omstandigheden tijdelijk naar Donostia was overgebracht. Het duo was gewoon naar buiten gedragen in twee geprepareerde versterkers van de zanger die gehuurd waren in Frans Baskenland. In Baskenland steeg een schaterlach op! Deze actie werd onsterfelijk gemaakt in het intussen beroemde lied van Kortatu: Sarri, sarri. Sarrionandia schrijft nu vanuit zijn exil en won al een aantal literaire prijzen.
In december 1986 werden Gabi Mouesca en Maddi Hegi (door een commando van Iparretarrak, die van het Noorden) bevrijdt uit de gevangenis van Pau die de directeur en zijn dochter gegijzeld hadden. Zes maanden later verloor Maddi Hegi het leven in duistere omstandigheden het leven toen de politiecombi waarin ze zat, of waaruit ze gevlucht was, onder een trein terechtkwam. Mouesca werd daarbij gearresteerd.
Op 13 november 2000 verbrak Alberto López de Lacalle het huisarrest in een hotel in Aubusson (Frankrijk) door uit het venster te kruipen en in een klaarstaande auto te stappen. Nochtans had López de Lacalle zijn straf op dat ogenblik al helemaal uitgezeten. Hij verklaarde later laconiek niet te hebben kunnen weerstaan aan de wil zijn land terug te zien.
Op 18 januari 2001 kon Jon Igor Solana de tralies van zijn cel doorzagen in de gevangenis van Langraiz, maar toen hij gepakt werd, kreeg hij slagen met o.a. een ijzeren buis, waarschijnlijk één van de tralies.
Deze grote natie (esta gran nación) verdient een grote man
Jaime Mayor Oreja raaskalt 22 augustus 2007
De ex-minister van Binnenlandse Zaken in één van de regeringen Aznar, Jaime Mayor Oreja, gaf ooit zijn ontslag omdat hij zichzelf in zijn oneindige hoogmoed al zag als Lehendakari van het Baskische Volk! Toen hij de fouten en vergissingen op elkaar bleef stapelen, en dus die functie mocht vergeten, stelde hij zich verkiesbaar voor het Europese parlement. Daar zit hij nu nog altijd en wel als Ondervoorzitter van Fractie van de Europese Volkspartij (EVP-Christendemocraten) en Europese Democraten, het clubje van Wilfried Martens, die ooit de PNV liet vallen om met de ranzig rechtse PP samen te werken, en zo zijn baan als voorzitter veilig te stellen.
Curriculum Vitae
Lid van het nationaal dagelijks bestuur van de PP. Voormalig voorzitter en woordvoerder van de PP-fractie in het Baskische Parlement. Adjunct-algemeen secretaris van de PP (sinds 1996) en erevoorzitter van de PP van het Baskenland. Minister van Toerisme van de preautonome Baskische regering van 1980 en afgevaardigde voor Guipúzcoa. Regeringsafgevaardigde voor Baskenland (1982). Voorzitter van de PP-fractie in het Baskische parlement (1984-1986). Autonoom parlementslid voor de UCD (1980). Voorzitter van de PP-fractie in het Baskische parlement (2001-2004). Lid van de Cortes voor Vizcaya (1989). Lid van de PP-Fractie voor Álava (eerste, vierde, zesde, zevende en achtste zittingsperiode). Minister van Binnenlandse Zaken (1996-2001).
Op 22 augustus 2007 schreef hij een nieuw hoofdstuk van zijn particulier politiek delirium. Hij deed dit in Rimini (Italië) op een samenkomst van (in vertaling) "Communie en Bevrijding", georganiseerd door de katholieke Kerk. Zonder het minste schaamtegevoel beweerde hij dat het Laïcisme van Zapatero en het Nationalisme twee kanten van dezelfde munt zijn. Het nationalisme is totalitair in de politiek en in zaken in verband met het geweten. Het laïcistische project van Zapatero wil de Spaanse natie verzwakken. De goden moeten hun getal hebben.
Giuliano Cavaterra gearresteerd op basis van verklaringen afgelegd onder foltering 21 augustus 2007
Op 21 augustus 2007 werd te Bayonne Giuliano Cavaterra, verantwoordelijke voor de internationale contacten van Batasuna in Frankrijk, door de Gendarmerie gearresteerd. Men wil hem in verband brengen met de distributie van het interne ETA-bulletin Zutabe. Deze arrestatie houdt verband met de arrestatie eerder dit jaar van Sebas Bédouret (Sebastián Bédouret, journalist bij radio Txalaparta in Parijs, was op donderdag 5 januari 2007, samen met andere internationale waarnemers op weg naar de meeting in de velodroom Anoeta in Donostia, toen hij in Hernani uit de bus werd gehaald door de Guardia Civil. Nadat allen uitgestapt waren, werden in de rugzak van Sebas enkele cds en een exemplaar van Zutabe gevonden. Op 09 januari 2007 kon hij zijn advocaat spreken, en daarbij verklaarde hij gedurende drie dagen bedreigd, mishandeld en gefolterd te zijn in de kazerne van Intxaurrondo (Donostia). De mishandeling had geduurd tot hij een verklaring, waarin hij zichzelf beschuldigde, van buiten kende.). Bédouret had tijdens de foltering de naam van Cavaterra laten vallen.
Giuliano Cavaterra hield op 20 april 2007, samen met Jean Claude Agerre (leider van Batasuna in Frankrijk), een persconferentie op de zetel van Batasuna om de folteringen tegen Bédouret aan te klagen. Askatasuna maakt hierover publiekelijk bekend: De Franse staat maakt misbruik van de beschuldigingen die door de Spaanse politie aan hen worden overgemaakt. Of die beschuldigingen het gevolg zijn van brutale folteringen, zoals de plastiek zak, de onderdompeling in het bad met uitwerpselen, de elektroden, of de meest afschuwelijke marteling, maakt voor hen geen verschil uit".
Batasuna is in Frankrijk, in tegenstelling tot in Spanje, niet verboden. Het is dus een wettelijke politieke partij, maar de methodes om de partij te criminaliseren zijn overduidelijk gelijklopend.
Op 22 augustus 2007 wordt door Askatasuna gemeld dat Cavaterra in vrijheid gesteld werd, zonder enige aantijging of beschuldiging. Dit is ook de eerste maal dat dit voorvalt. Krijgt die ongewone beslissing, althans ongewoon voor het Franse gerecht, misschien nog een duister vervolg?
Spaanse bisschoppen een ras apart! 20 augustus 2007
Aartsbisschop Agustín García-Gasco van Valencia heeft zich op 20 augustus 2007 de woede op de hals gehaald van de slachtoffers van de Francodictatuur en hun families. Hij wil een macroheiligdom oprichten voor de "onschuldige slachtoffers van de Heilige Kruistocht", zoals de Burgeroorlog nog steeds genoemd wordt door de winnaars. De Partido Popular van Valencia heeft de Kerk al een lapje grond van 4.000m² cadeau gedaan. Valencia was in de nadagen van de Burgeroorlog de "hoofdstad" van 2de Republiek en de laatste stad die in de handen van de fascistische troepen viel. Voordien was de stad dan ook een toevluchtsoord van vluchtelingen geworden. De repressie was dan ook bijzonder wreed. Het "Forum per la Memoria del País Valancià " heeft een lijst met namen en voornamen van 26.300 personen gecatalogeerd die er in massagraven terechtkwamen! Men weet waar ze vandaan kwamen en men kent de oorzaak van hun overlijden. En vaak was dat ten gevolge van foltering, uithongering of wetteloze executies. Er waren kinderen bij die niet eens de leeftijd van één jaar hadden bereikt, maar toch ten gevolge van een schedelbreuk stierven! Zij verloren het leven tussen 1 april 1939 en 31 december 1945. Dit is dus tijdens de repressie na de overwinning van Franco! Sommigen onder hen zijn van Baskische afkomst. Valencia was, net als Alacant, een rattenval waaruit niemand kon ontsnappen. De stad werd een immense gevangenis. Alle kloosters waren gevangenissen geworden, die geleid werden door kloosterordes! Niemand hoorde later wat er met hen gebeurd was. Nu weet men ten minste waar een gedeelte van hen terecht kwam. Bij de ontdekking van de massagraven wilde de PP-regering van Valencia ze alsnog laten verdwijnen door er grafnissen op te laten bouwen! Ook werd een poging ondernomen om de documenten te laten verdwijnen! Er moest zelfs dag en nacht gewaakt worden!
Om even duidelijk te zijn: de aartsbisschop wil alleen de daders eren! Het Forum meent dat leden van een organisatie als de Katholieke Spaanse Kerk die zich aansloot bij de uitvoerders van een criminele Staatsgreep tegen de verkozen regering van de 2de Republiek niet als "onschuldig" kunnen beschouwd worden. Oorlogen worden gevoerd om te moorden en er vallen aan beide zijden slachtoffers. Franco en zijn bendeleden zijn de schuld van de doden die aan beide zijden vielen.
Eén van de belangrijkste beeldhouwers van de twintigste eeuw
Eduardo Chillida +19 augustus 2002
Eduardo Chillida Juantegui werd geboren te San Sebastian op 10 januari 1924. Hij overleed op 19 augustus 2002. Chillida was een Baskische beeldhouwer.
Van 1943 tot 1946 studeerde Chillida architectuur in Madrid. In 1949 verhuisde hij naar Parijs, waar hij een atelier inrichtte. In 1949 werd hij curator van het "Musée National d´Art Moderne Salon de Mai". In 1950 (volgens andere bronnen: 1951) keerde hij naar San Sebastian terug. Van 1959 tot 1977 nam hij aan diverse Documenta-tentoonstellingen )Documenta 2, 3, 4 en 6) in Kassel deel. In de tachtiger en negentiger jaren werden er belangrijke retrospectieven georganiseerd in New York City, Bonn, Münster, Berlijn, Frankfurt am Main en San Sebastian.
In zijn vroege werken concentreerde Chillida zich nog op de menselijke vorm (meestal torso's en bustes in steen uitgevoerd). Later werden zijn beelden massiever en abstracter en creëerde hij meer monumentale werken voor de openbare ruimte. Chillida behoort tot de belangrijkste beeldhouwers van de twintigste eeuw.
Als Garzón de passie preekt, nationalist, let op uw ganzen 18 augustus 2006
Dabid Pla en Aito Lorente werden op 27 juli 2000 gearresteerd in Zaragoza. Ze werden ervan beschuldigd lid te zijn van het "ETA-commando Vizcaya" en "van de intentie om op erg korte termijn een aanslag te plegen op de burgemeester van Zaragoza. Als bezwarende omstandigheid werd vermeld dat Pla in 1999 woordvoerder was van de radicale jongerengroep Jarrai. Ze werden veroordeeld tot zes jaar en die straf zat er op 25 juli 2006 integraal op! Onderzoeksrechter Santiago Pedraz tekende hun ontslag uit de gevangenis.
Vrij! Zou je denken. Maar kenners van de Spaanse democratuur weten wel beter. Een Bask is nooit vrij!
Op het ogenblik dat beiden vrij zouden komen, was Pedraz op vakantie. Zijn taken werden overgenomen door Baltasar Garzón en die zag de kans schoon om nog eens op de frontpaginas van de kranten te verschijnen. Hij tekende verzet aan tegen de vrijlating van Pla en Lorente. Er waren "voldoende aanwijzingen" om beiden ervan te beschuldigen aan ETA de nodige informatie doorgespeeld te hebben om in mei 2001 in Zaragoza een aanslag te plegen op de president van de PP van Aragón, Manuel Giménez Abad. Garzón gebruikte daarvoor documenten die hij van de Franse politie had doorgespeeld gekregen.
Volgens Pedraz waren dezelfde bewijzen eerder al afgewezen als onvoldoende. Nadat Pedraz uit vakantie terugkeerde, verklaarde hij nogmaals dat er onvoldoende bewijzen waren.
Op 18 augustus 2006, drie weken na datum, stonden Pla en Lorente buiten. Zouden ze nu ook echt vrij zijn?
Op 17 augustus 1991 beleefde Euskadi andermaal een zwarte dag. Na een nacht van tientallen arrestaties in Donostia, werd een huis omsingeld in de wijk Morlans, waar 3 Baskische nationalisten zich schuilhielden: Patxi Itziar Agirre, Jokin Leunda Mendizabal en Iñaki Ormaetxea Antepara. Terwijl in een rechtstaat verdachten (nog geen beschuldigingen, nog geen bewijzen) in voorlopige hechtenis worden geplaatst, oordeelde de Guardia Civil het nodig om meteen de wapens te hanteren en een salvo op het huis af te vuren. Dit duurde de hele morgen lang. Tegen de middag vielen zij het huis binnen na het eerst met traangas te hebben bewerkt. Patxi Itziar lag dood op een kussen in de keuken met 1 schotwonde in de slaap. Jokin Leunda vertoonde 12 schotwonden in de rug (geen enkele dodelijk) en een schotwonde in het hart van op korte afstand afgevuurd. Iñaki Ormaetxea lag in het bad met 2 schotwonden in niet-vitale organen en een schotwonde in het hoofd, afgevuurd van op minder dan 25 cm. Waren de urenlange salvos een dekmantel, een strategie om latere onfrisse praktijken te verdoezelen? Ik weet het niet. Ik hoop alleen dat het gezegde al moesten de kraaien het uitbrengen een verhelderend licht op deze onfrisse zaak zal brengen.
De dictatuur vaardigde op 16 augustus 1968 een uitzonderingstoestand uit in de provincie Gipuzkoa en stuurde een groot aantal militanten naar de gevangenis (onder hen: Mario Onaindia, Enrike Gesalaga, Josu Abrisketa, Víctor Arana, Eduardo Uriarte, Jone Dorronsoro, Jon Etxabe, etc.) Alleen al in die maand augustus werden meer dan 600 personen gearresteerd. Baskische advocaten werden aangehouden, geslagen of verbannen (Castells, Bandrès, Ruiz Ceberio, Etxebettia, Zarco en Lakuntza o.a.) en honderden identiteitskaarten ingehouden. De rangen van de ballingen werden aangevuld met meer dan 200 nieuwe gevallen.
De democratie van de socialisten, die niet willen onderdoen voor de democratie van de ranzig rechtse Partido Popular, heeft geen uitzonderingstoestand meer nodig. Zij verbieden politieke partijen à la carte, snoeren iedereen de mond die er een andere mening op na houdt en zorgen ervoor dat de gevangenissen al meer dan 750 politieke gevangenen herbergen. De overgrote meerderheid van die gevangenen is geen ETA-lid, maar worden wel zo aangewezen om de farce toch nog enigszins te kunnen rechtvaardigen. De democratuur in al zijn glorie.
De Guardia Civil van Navarra kondigt op 15 augustus 2001 sancties aan tegen de agenten van hun korps die twee dagen eerder betrokken waren bij de incidenten in een bar te Leitza. Ze noemen de incidenten zelf "erg zwaar". De twee betreffende agenten kwamen rond vijf uur in de morgen, tijdens de feesten, in burger, de bar Gaztañaga binnengestapt, waarbij er één van de verdienstelijken een Cetme-geweer onder zijn jas verborgen hield. Kort daarop verlieten ze de zaak om terug te keren met pistolen. De uitbaatster weigerde hen een consumptie te geven omdat ze dronken waren en gewapend. Daarop dreigden ze de uitbaatster een paar kogels door het hoofd te jagen als ze niets te drinken kregen. Daarop kwam een patrouille van de Guardia Civil en nam de twee mee. Zo stond het te lezen in Diario de Navarra.
De manipulatiekrant El Mundo bracht het verslag onder de rubriek "Euskadi" (!) in een toon die te vergelijken viel met soortgelijke pathetische versies uit de Franco-tijd: "Alles begon met een groep radicalen die met een andere groep jongeren in discussie geraakten in de buurt van een bar waar zich linkse nationalisten bevonden." En die begonnen de goede Guardias te provoceren Spaanse pers.
De omstreden wet Ley de Partidos van 2003, die het mogelijk moest maken dat politieke partijen die er een andere mening op na houden, verboden werden; het proces 18/01 tegen de jongerenbeweging Jarrai-Haika-Segi (7 februari 2005 - 27 april 2005); het proces 18/98tegen het Baskische nationalisme (21 november 2005 - 14 maart 2007); het verbod van politieke partijen om deel te nemen aan de verkiezingen van 27 mei 2007 en 9 maart 2008; de inbeslagname van bankrekeningen en door de wet erkende subsidies aan politieke partijen; de verwoede pogingen om verkozen gemeenteraadsraadsleden, schepenen en burgemeesters uit hun functies weg te stemmen via moties van wantrouwen, en zelf hun plaats in te nemen; de invallen in de Herriko Tabernak (2007); het opsluiten van het volledige bestuur van de politieke partij Batasuna in 2007 en 2008; het gerechterlijk onderzoek 35/02dat de banden (koste wat het wil) de banden moet blootleggen tussen Batasuna en ETA, het proces 33/01tegen Gestoras pro-Amnistía en Askatasuna als verlengstuk van de nietigverklaring van Batasuna gestart op 21 april 2008; het embargo op bankrekeningen in Liechtenstein, Brussel en Parijs (begin april 2008); zijn niet nieuw. Het is de voortzetting van de permanente, wansmakelijke en repressieve strategie van de Spaanse staat tegen Izquierda Abertzale, de echte volksnationalisten, met verschillende tactieken op ieder mogelijk moment. De lijst kan nog aangevuld worden, dit zijn slechts de meest in het oog springende feiten. En de vrees is gewettigd dat 21 april 2008 niet het eindpunt is, immers in de nacht van 18 april 2008 is om 03:30u een nieuwe razzia gestart tegen jongeren die betrokken zouden zijn bij de Kale Borroka, waarvan de feiten dateren van 2005. Tien jongeren werden gearresteerd. En op 22 april 2008 werden er nog eens twee jongeren uit Errenteria aan toegevoegd.
Eén constante
De Baskische onafhankelijkheidsbeweging heeft nooit een normale plaats kunnen innemen in het politieke leven. De Spaanse staat heeft nooit nagelaten jacht te maken op die beweging, heeft nooit één moment laten voorbijgaan zonder hen te belagen. Dit gebeurde bij het ANV vanaf het ontstaan, voor, tijdens en na Franco. Ook Herri Batasuna moest er aan geloven, praktische vanaf de eerste dag van haar bestaan op 18 oktober 1978 te Bergara. En het resultaat van die heksenjacht was niet alleen de onmogelijkheid om met dezelfde middelen te werken als de andere politieke partijen of de daaropvolgende nietigverklaring, neen, het resultaat was eveneens dat vele militanten van die beweging hun politieke werk met hun leven hebben moeten bekopen en nog veel meer met arrestaties en opsluiting door politie, gekleed in alle mogelijke uniformen.
Vanaf het ontstaan van Herri Batasuna kregen zij te maken met een hatelijke vijandigheid van de Spaanse staat. Maar daar bleef het niet bij. Zij kregen ook te maken met aanvallen uit de hoek van het gematigde nationalisme, dat gegokt had op een vacature in het Spaanse politieke systeem, en zo de beginselen (soevereiniteit) van Sabino Arana verloochenden. Een mooi voorbeeld hiervan is wat op 28 oktober 1978 gebeurde. De PNV had de militanten opgeroepen om te manifesteren tegen ETA, een manifestatie die later de manifestatie van de duiven genoemd werd (manifestación de las palomas). Herri Batasuna had opgeroepen om te manifesteren onder het mottoAtzoko eta gaurko gudarien alde» (Gisteren en vandaag, samen met de gudaris of Baskische soldaten) . De concentratie van de PNV werd beschermd door Spaanse veiligheidstroepen, Herri Batasuna kreeg niet eens de tijd om hun spandoek te ontvouwen. Bij vele blijft de herinnering bestaan aan de scène waarbij Telesforo Monzón het hoofd biedt aan de grijzen (Cuerpo de Policía Armada of de gewapende politie opgericht onder Franco). De charges van de politie veroorzaakten 5 zwaargewonden. Het verbieden van manifestaties van de onafhankelijkheidsbeweging was en is nog altijd schering en inslag, en bij het repressieve optreden waren en zijn zowel de Guardia Civil, de gewapende politie, de oproerpolitie, de gewone politie als de Ertzaintza van de partij.
De gevangenis, een onvermijdelijke stap
Arrestaties en opsluiting omwille van politieke redenen, van politiek protest, zijn een constante geweest voor alle leiders en militanten van de Baskische onafhankelijkheidsbeweging. Al in februari 1979, als gevolg van protesten tegen de onmenselijke omstandigheden van de politieke gevangenen, werden in Gasteiz-Vitoria 40 personen opgepakt, onder hen militanten van Herri Batasuna en van LKI-Liga Komunista Iraultzailea (een afgescheurde groep na de 5de Assemblee van ETA en communistisch geïnspireerd) .
Magistraat Siro Francisco García Pérez decreteerde de opsluiting in de gevangenis van Langraiz voor een 20-tal militanten, de meerderheid behorend tot Herri Batasuna, omdat ze volgens de magistraat verklaringen in het Euskara hadden afgelegd. Na een algemene staking die praktisch heel Gipuzkoa lamlegde, werden ze vrijgelaten, met uitzondering van Telesforo Monzón, in beschuldiging gesteld van verheerlijking van het terrorisme, de gebruikelijke dooddoener. Monzón, die toen 74 jaar was, begon een hongerstaking die zijn gezondheid zodanig aantastte dat men vreesde voor zijn leven. Een maand later werd hij vrijgelaten, nadat hij opnieuw gekozen was in het Spaanse Parlement, ditmaal niet meer op een PNV-lijst, zoals 40 jaar eerder, maar voor Herri Batasuna. Terwijl hij doodziek in de gevangenis zat, werd hij verkozen, maar pas vrijgelaten op 10 maart 1979.
Een weinig later verordende de Procureurgeneraal van de Staat, José Manuel Fanjul, een bevel tot een nieuw proces tegen Telesforo Monzón omdat hij verklaringen had afgelegd aan buitenlandse journalisten in een persconferentie, georganiseerd door Herri Batasuna. In november 1979 gaf het congres de toestemming om zowel Francisco Letamendia Ortzi, als Telesforo Monzón, te berechten. De repressie heeft Telesforo Monzón heel zijn leven achtervolgd tot aan zijn dood in 1981. Zelfs tijdens zijn begrafenis werd de lijkkist gegijzeld door de ordestrijdkrachten. De macabere rouwstoet kwam in zijn geboortestad aan, terwijl de kist omsingeld was door tanks van de politie.
Op 4 februari 1981 kwam koning Juan Carlos op bezoek in Gernika, en net als hij aanstalten maakte om een redevoering af te steken, stonden de volksvertegenwoordigers van Herri Batasuna en van LAIA recht en begonnen het Eusko Gudariak (lied van de Baskische Soldaten) te zingen. Zij werden door de Berrozi, privémilitie van de PNV en een wettelijke twijfelachtige groep veiligheidsagenten, hardhandig van de plechtigheid verwijderd. Op die gebeurtenis volgde een ongemeen harde repressie. In mei gaf de minister van Binnenlandse Zaken, Juan José Rosón, de opdracht om alle functionarissen van Herri Batasuna met een openbaar ambt te arresteren. In de vroege ochtend van 8 mei 1981 werden 25 Herri Batasuna-verkozenen opgepakt te Nafarroa, 18 in Gipuzkoa, 9 in Bizkaia en 11 in Araba. De dag nadien verplaatste het politionele offensief zich naar een persconferentie van Herri Batasuna, waar de gebeurtenissen werden aangeklaagd: Francisco Letamendia, Periko Solabarria, Jon Idigoras, Mikel Arizaleta, Joselu Cereceda en Karmel Etxeberria werden na het uiteenzetten van hun argumenten aan de perslui, gearresteerd. De aaneenschakeling van juridische acties en arrestaties van parlementsleden van Herri Batasuna bleef duren tot 1994, tot zij eindelijk vrijgesproken werden.
Maar 2 jaar later begon de carrousel opnieuw te draaien. Tussen februari 1996 en juli 1999 werd de Mesa Nacional van Herri Batasuna (het hoofdbestuur) voortdurend opgeschrikt met arrestaties, een juridisch proces en meer dan 21 maanden cel als gevolg. De feiten die de hysterie teweegbrachten, zijn terug te brengen tot de verspreiding van een video over het Democratisch Alternatief van ETA. Het verbod hierop en de heksenjacht als gevolg, was de voorbode van eenproces dat onder immense politieke druk kon doorgaan. Het was nochtans die Mesa Nacional die het Foro de Irlanda (vredesforum gelijkaardig aan dat van Ierland) op de sporen zetten, een forum dat zou leiden naar het Acuerdo de Lizarra Garazi. Als klap op de vuurpijl werd de partij Herri Batasuna verboden. De leiders die de fakkel overnamen in de politieke partij Batasuna, ondergingen hetzelfde lot en ook de partij werd verboden.
De doden
De gevangenis is niet de hoogste prijs die veel leiders van Izquierda Abertzale, personen met openbare ambten of gewone militanten moeten betalen. Er zijn voorbeelden genoeg aan te halen van moordaanslagen uitgevoerd door parastatale of parapolitionele organisaties. Die duistere en sinistere moordcommandos kregen officiële bescherming van bovenaf en genoten in veel gevallen van een doofpotoperatie, waardoor een aantal criminele feiten nog altijd niet volledig werden uitgeklaard.
Op 24 september 1979 werd een lid van Herri Batasuna en burgemeester van Hernani, Juanjo Uria, slachtoffer van een aanslag op zijn persoon. Hij kwam er met de schrik van af. Dezelfde maand kende Tomás Alba Irazustra (42 jaar), raadslid van Herri Batasuna in Donostia, minder geluk. Op 28 september 1979, toen hij omstreeks om 02:00u naar de parking wandelde om zijn wagen te halen, werd hij door twee schoten dodelijk getroffen. Mikel Arregi, raadslid in het gemeentehuis van Etxarri Aranaz, werd door de Guardia Civil afgemaakt tijdens een wegcontrole op 11 november 1979.
Op 23 juli 1980 verwoestte een bomexplosie een kinderkribbe te Iturriaga, die geleid werd door de levensgezellin van Antton Artiñano, een HB-raadslid te Zeberio. De laffe aanslag eiste 3 mensenlevens, waaronder een jonge vrouw die 9 maanden zwanger was. Op 30 augustus van dat zelfde jaar kwam bij een aanslag van parapolitionele daders te Ondarroa een militant van Herri Batasuna om het leven,Angel Etxaniz.
Op 4 november 1988 gijzelde een commando van GANE (Grupo Antiterrorista Nacional Español) gedurende 3 dagen het raadslid, Fermín Urtizberea, van Herri Batasuna uit Hondarribia-Fuenterrabia. Gedurende die drie dagen werd hij duchtig onder handen genomen. Op 15 mei 1989 kreeg de Abertzale volksvertegenwoordiger, Patxi Erdozain, uit Navarra een bombrief toegestuurd. Hij kwam er ongedeerd van af. Minder geluk had de postbode, Orereta José Antonio Cardosa, die op 20 september 1989 een bombrief moest bezorgen aan een militant van Herri Batasuna, Ildefonso Salazar. De postbode schoot er zijn leven bij in.
Gedurende het jaar 1991 werden nog eens 5 leden van Herri Batasuna slachtoffer van een aanslag. Jon Idigoras kreeg een bombrief die niet ontplofte. Verscheidene wagens van militanten van Herri Batasuna werden in brand gestoken te Orereta, Gaztelu en Lizarra. De laatste wagen, eigendom van raadslid Patxi Lage, bracht de teller van het aantal in brand gestoken wagens op 35. In Ziordia ontplofte een bom in de onderneming van José Ignacio Flores, lid van Herri Batasuna.
Een heel groot gedeelte van de publieke opinie herinnert zich nog levendig de twee voorvallen waarbij elementen van parastatale groeperingen en Guardia Civiles zich te buiten gingen aan willekeurige en wederrechterlijke terechtstellingen van belangrijke leiders van de onafhankelijkheidsbeweging. Op 20 november 1984 werd Xanti Brouard, bestuurslid van Herri Batasuna en voorzitter van HASi, afgeslacht in zijn artsenpraktijk door huurlingen en doorzeefd met kogels. En vijf jaar later, op diezelfde onheilspellende 20 november, onderging in een hotel in Madrid de volksvertegenwoordiger van Herri Batasuna, Josu Muguruza het zelfde lot. Iñaki Esnaola werd zwaar gekwetst. Jon Idigoras ontsnapte als bij wonder aan de dood.
Het isolement
Noch de moties van wantrouwen, noch de pogingen tot politiek en sociaal isolement, noch de weigering om de wettelijke salarissen of subsidies uit te betalen, zijn nieuw in de geschiedenis van Izquierda Abertzale. De Spaanse staat heeft miljoenen euros achterovergedrukt die wettelijk voorzien waren voor partijen (zoals in ons land). Met alle mogelijke middelen werd verhinderd om die uitbetalingen uit te voeren. Rechtbanken en veroordelingen kwamen er aan te pas, maar de zelfbenoemde democraten stelden de betalingen voortdurend uit, probeerden hun gelijk te halen bij rechtbanken en stemden uiteindelijk wetten ad hoc waardoor ze het gelijk aan hun kant kregen.
Op 12 januari 1988 werd het "Pacto de Ajuria Enea-Para la normalización y pacificación de Euskadi" (Voor de normalisatie en de pacificatie in Euskadi) ondertekend. Het grondprincipe was: "Er wordt geen politieke prijs betaald voor het geweld". Herri Batasuna ondertekende niet. Onder voorzitterschap van de PNVer José Antonio Ardanza werd de strategie van isolement tegen Herri Batasuna gelanceerd. De ondertekenaars verklaarden zich akkoord om eender welk middel te hanteren tegen burgemeesters van Herri Batasuna om hen uit de gemeentehuizen te verdrijven, vooral daar waar zij de meerderheid uitmaakten. In de jaren 90 werd deze strategie tot het uiterste toegepast. Een klein voorbeeld: verkiezingsdebatten op EiTB (Baskische Tv-zender) werden opgeschort omdat PNV, PSE en PP weigerden aan één tafel te zitten met vertegenwoordigers van Herri Batasuna (cordon sanitaire)., ondanks het feit dat de aanwezigheid van die partij door de wet verplicht was. Liever geen debat, dan samen te zitten.
Het hoeft geen betoog dat deze politiek van apartheid, die tot doel had Izquierda Abertzale te destabiliseren, ook problemen blootlegde binnen de kring van de ondertekenaars van het Pacto de Ajuria Enea. Een document van november 1991 erkende dat akkoorden op gemeentelijk vlak of gesprekken met die partij (Herri Batasuna) over bijvoorbeeld de autosnelweg door het natuurgebied van Leizaran de democratische consensus van de strategie van het verbreken van de betrekkingen in diskrediet brachten. Daarom werd naderhand de dure eed gezworen dat alleen een consensus tussen de ondertekende partijen eventuele toekomstige akkoorden zouden bekrachtigen.Dus, allen tegen één, waarbij allen bepalen wat democratisch is of niet. Met lede ogen werden bewegingen opgemerkt, aanleunend bij Izquierda Abertzale, maar de democraten bleven van mening dat de onafhankelijkheidsbeweging onvoldoende betekenisvol was om deel te nemen aan het democratische systeem. Dus uitsluiting of apartheid. Na de ontvoering en de moord op het raadslid van de PP, Miguel Angel Blanco, in juli 1997, en in een klimaat van uiterste emotionaliteit beslisten de ondertekenaars van het Pacto de Ajuria Enea dat zij nooit meer enig initiatief van Herri Batasuna zouden mogelijk maken.
In april 2008, naar aanleiding van het indienen van mociones de censura (moties van wantrouwen) tegen de politieke mandatarissen van het ANV, staan de kranten vol van herinneringen aan gelijkaardige moties ingediend in de zomer van 1997 om de mandatarissen van de politieke partij Herri Batasuna buiten het politieke spel te zetten. Eén voorbeeld: Xabier Zubizarreta Txiron, was burgemeester van Arrasate-Mondragón van 1987 tot 2003, met als enige uitzondering de jaren 1997-1999, toen hij als gevolg van een moción de censura weggestemd werd en vervangen doorJosé María Loiti (PNV). Het klimaat van agressiviteit, de aanvallen op de Herriko Tabernak (kroegen voor echte nationalisten), de oproep tot een heksenjacht, begon zelfs de windhanen van de PNV te verontrusten. Zij maakten een verklaring openbaar waarin stond dat de bedoeling van het Pacto de Ajuria Enea niet het isolement van Izquierda Abertzale was, maar wel de niet-samenwerking. Maar Ramón Jáuregui, toenmalig sleutelfiguur bij de Baskische socialisten van de PSE, verklaarde enkele maanden later doodleuk dat het isolement vruchten had opgeleverd. Maar één jaar later stapte de PSE uit de Baskische regering omdat er toch akkoorden werden afgesloten tussen PNV, EA, IU en Herri Batasuna. De begenadigde lezen kan hieruit zelf kunnen opmaken hoe standvastig de PNV wel is, hetzij t.o.v. Herri Batasuna, hetzij t.o.v. andere partijen. Het machtshemdje is nader dan het moraalfilosofische rokje.
Afluisterpraktijken
Op 31 maart 1989 wordt op de voornaamste verdieping van de zetel van Herri Batasuna te Vitoria-Gasteiz een structuur van illegale spionage ontdekt: afluisteren van de gesprekken en de communicatie van deze politieke formatie. De beruchte CESID registreerde alle ingaande en uitgaande verkeer vanuit een pand recht tegen over de zetel van Herri Batasuna. Van de zes personen die op het beklaagdenbankje terecht kwamen voor deze feiten, werden twee spionnen vrijgesproken omdat registreren vanuit openbare ruimte geen delict zou zijn. De twee hoofdverantwoordelijken van CESID, Emilio Alonso Manglano en Javier Calderón, werden wel veroordeeld, maar onmiddellijk in beroep vrijgesproken door het Hooggerechtshof. De spion Franciso Buján werd ook vrijgesproken, maar was intussen al overleden. De enige die veroordeeld werd, Mario Cantero, maar nadien kreeg hij genade. De illegale spionage op het reilen en zeilen van Herri Batasuna begon onder Felipe González, werd verder gezet door José María Aznar en ook José Luis Rodríguez Zapatero bleek begin 2007 in het zelfde bedje ziek te zijn. Zelfs de krant Gara werd onlangs (17 juni 2008) slachtoffer van illegale afluisterpraktijken.
Op 13 augustus 2008 verschijnt in de krant Gara een artikel dat de wenkbrauwen doet fronsen. Enrique López (foto), woordvoerder van de Consejo General del Poder Judicial (CGPJ), de algemene raad van de rechterlijke macht, verdedigt op 12 augustus 2008 de cadena perpetua, de eeuwigdurende straf, tegen Baskische militanten (let wel, alleen tegen Baskische militanten) als totaal grondwettelijk!
De argumentatie van Enrique López: Onze rechtbanken hebben bepaald dat de cadena perpetua, de eeuwigdurende straf, voorwerp is van herziening. Eenmaal de minimumstraf beëindigd wordt, kan het sujet (de Baskische politieke gevangene) onderworpen worden aan een continue controle (zo lang mogelijk in de cel houden) om zijn graad van reclassering te analyseren. Dit is willekeur ten top!
In Baiona overleed op 13 augustus 2001 Segundo Marey op 69-jarige leeftijd aan kanker, die waarschijnlijk ontstond toen hij in december 1983 door GAL ontvoerd werd en gedurende tien dagen met de dood werd bedreigd, hoewel de ontvoerders op dat ogenblik al wisten dat ze de verkeerde persoon hadden meegenomen (hij had namelijk geen enkele uitstaans met ETA). Behalve de fysieke foltering moest Segundo Marey het vele jaren later ook nog eens meemaken dat zijn ontvoerders er met een belachelijk milde straf van af kwamen. Op 17 maart 2001 bevestigt Het Constitutioneel Tribunaal de straffen die werden opgelegd voor de ontvoering van de Bask Segundo Marey, de eerste actie in de Vuile Oorlog tegen de Basken (die al meteen mislukte omdat ze de verkeerde persoon ontvoerden). Van de 10 jaar die Minister Barrioneuvo, Staatssecretaris Vera en politiechef Sancristóbal kregen, zaten ze slechts 105 dagen uit, omdat de regering hen gedeeltelijk strafkwijtschelding verleende: "Ze handelden niet uit eigenbelang en het was allemaal al zolang geleden " Arnaldo Otegi spreekt harde woorden: "De organisatoren en de geestelijke auteurs (autores intelectuales) van GAL, BVE, AAA, zijn niet twee politiemannen, maar het hele Ministerie van Binnenlandse Zaken, de Spaanse Regering onder voorzitterschap van Felipe González en de Koning van Spanje, Juan Carlos I."Segundo Marey (zelf) is tevreden: "Elke ander beslissing zou belachelijk geweest zijn, terwijl er nu toch een beetje gerechtigheid is na zoveel jaren wachten." Kort vóór zijn dood werden de veroordeelden terug naar de gevangenis geroepen om hun straf helemaal uit te zitten. Ditmaal bleven ze NEGEN UREN achter de tralies.
Nabeschouwingen bij het overlijden van Lluís María Xirinacs Augustus 2007
De Catalaanse strijder en priester Lluís María Xirinacs was een vriend van Euskal Herria. In Ogassa (Girona) overleed Lluís Maria Xirinacs, priester, bestrijder van de Francodictatuur en onafhankelijkheidsstrijder. Hij wilde vrij zijn en daarin ging hij zo ver dat hij zelfs de vrijheid nam een einde te stellen aan zijn eigen leven wanneer hij dat wilde en waar hij dat wilde! Zijn levenloos lichaam werd op 11 augustus 2007 gevonden op een afgelegen plek in een bos in de Ripollès.
Xirinacs werd in 1932 geboren in Barcelona en werd op 22-jarige leeftijd priester. Hij raakte meteen bekend toen hij zijn loon weigerde omdat dit vanuit Spanje kwam. Xirinacs ging zelfs in hongerstaking om de gebondenheid Kerk-Staat aan te klagen. Tijdens de dictatuur kwam hij tweemaal achter de tralies terecht. In 1976 (een jaar na de dood van Franco) was hij één van de drijvende krachten van de Catalaanse Assemblee. Het jaar daarop, 1977, was hij de stimulator van de "Marxa de la Llibertat", een aantal mobilisaties die vrijheid en amnestie eisten. De optochten kregen regelmatig te doen met de slaande argumenten van de Spaanse politie, die blijkbaar niet ingelicht waren over het einde van de dictatuur!
Toen Xirinacs zich in hetzelfde jaar kandidaat stelde voor de verkiezingen deed hij dat als onafhankelijke. Hij paste eigenlijk in geen enkele partij. Hij haalde het hoogst aantal stemmen op het Iberische schiereiland en werd meteen verkozen als senator voor Barcelona. "Xiri" was een aanhanger van de theorieën van Ghandi, maar hij verloochende het "light pacifisme" van de Indiër. De Ghandi van Xirinacs was de Ghandi van de politieke ongehoorzaamheid. Daarom hield hij een hongerstaking vóór de gevangenis van Barcelona. Dit deed hij staande gedurende twaalf uren per dag en gedurende een jaar en negen maanden! In 1990 gooide hij de pij over de haag. In 2000 eiste hij, tegenover de Generalitat op de Plaça de Sant Jaume, de onafhankelijkheid. Maar die acties pasten eigenlijk niet zo goed in het autonome Catalunya van Jordi Pujol, noch in dat van de latere tripartiete van PSC-ERC-ICV.
"Si avui no podem parlar d'independència dels Països Catalans, quan en parlarem?"
"Als we vandaag niet kunnen spreken over de onafhankelijkheid, wanneer kunnen we dat dan wel?"
«Em declaro enemic de l'Estat espanyol i amic de la ETA i de Batasuna.»
"Ik verklaar mij vijand van de Spaanse staat en vriend van ETA en van Batasuna"
Hiervoor werd hij door de Spaanse Bloedraad veroordeeld tot 2 jaar wegens "verheerlijking" van het terrorisme. Zijn aanhouding werd bevolen, maar ze durfden hen blijkbaar niet oppakken. Dat gebeurde toen hij in Barcelona een nieuwe identiteitskaart moest ophalen. Omwille van zijn leeftijd (73 j.) kwam hij eerder vrij.
In de afscheidsbrief die nu aangetroffen werd stond onder andere, "Ik was 75 jaar slaaf in een Catalonië dat gedurende eeuwen bezet werd door Spanje, door Frankrijk en door Italië. Ik heb alle jaren van mijn volwassen leven tegen deze slavernij gevochten. Slavernij (als Staat of als individu) is een schande voor het universum. Maar een natie zal nooit vrij zijn als zijn zonen hun leven niet willen riskeren voor zijn bevrijding en zijn verdediging".
I have lived 75 years in the Catalan Countries occupied by Spain, France and Italy- for centuries fighting against this slavery during all of my adult life. A slave nation, a slave human being, shame for Humanity and the Universe. But a Nation will never be free if her sons do not want to risk their lives in her defence and liberation. My friends, accept this final victorious end of my combat to stress the fearfulness of our leaders, who make masses out of People. Today, my Nation becomes absolute sovereign in me. They have lost a slave she is a little more free because I am in you, my friends!
Lluís M. Xirinacs i Damians, Barcelona, August 6 2007
Jaarlijkse manifestatie verboden door de Baskische regering!
Jaiak bai! Borroka ere bai! Feest ja! Strijd eveneens! 11 augustus 2005
Bij de start van de "Aste Nagusia" (de grote week) van Donostia organiseert Batasuna jaarlijks op zaterdag een manifestatie die enkel de bedoeling heeft de mensen eraan te herinneren dat er behalve feeststemming ook strijdbaarheid noodzakelijk blijft. "Jaiak bai! Borroka ere bai!" (Feest ja! Strijd eveneens!) Batasuna wilde dit jaar 2005 manifesteren achter dezelfde slagzin als die van haar vredesplan van Anoeta: "Orain herria, orain bakea" "Nu het Volk, nu de vrede). De Spaanse pers die weigerde de slogan te vertalen, noemde de manifestatie een "provocatie van Batasuna" en "een poging om de sfeer op te hitsen."
Enkele uren na de aankondiging van de manifestatie liet de minister van Binnenlandse Zaken van de Baskische regering, Javier Balza, de manifestatie verbieden. Dit gebeurde op basis van het buiten de wet stellen door het Spaanse Hooggerechtshof van de partij (Herri) Batasuna. Als bijkomend argument werden de incidenten aangehaald die plaatsvonden bij de huldiging van Imanol Gómez. Maar deze incidenten ontstonden nadat de "Baskische" politie in de lucht begon te schieten!
Een gelijkaardige manifestatie van het vorige jaar, achter de slogan "Apartheid Nee. Autodeterminazioa", werd eveneens verboden, maar vond toch plaats nadat de inrichters tegen het verbod in beroep gingen en Baskische justitie, hoewel in zeer onduidelijke bewoordingen" de inrichters bijsprong. Nu juichte de voorzitter van deze Rechtbank, de havik Fernando Ruiz Piñeiro, het verbod door de Baskische Regering openlijk toe.
Batasuna reageerde onmiddellijk bijzonder scherp en zegt, bij monde van Joseba Alvarez, tóch te manifesteren "omdat de PNV doet wat de PP en PSOE vragen en hiervoor de hulp van de Ertzaintza inroept. Dat ze ons niet meer komen praten over autonomie, noch over confederalisme of iets dergelijks. Wie hier regeert, is de Spaanse Staat, niet de Baskische regeringsvazallen. De richtlijnen die gedurende 8 jaar van Garzón en van het Hooggerechtshof kwamen, blijven komen. Ibarretxe ging samen zitten met Arnaldo Otegi. Zijn we dan legaal of zijn we dat dan niet."
Askatasuna is nóg scherper: "Balza laat wel Ynestrillas (een Spaanse Fascist van het zuiverste water) manifesteren." Ze vragen het ontslag van Balza die provoceert en die houdt van repressief geweld."
ANV zegt dat Ibarretxe steeds meer begint te lijken op een burgerlijke gouverneur (een berucht figuur uit de Francoperiode)
Senideak-Gureak, een humanitaire organisatie van ouders van Baskische politieke gevangenen, van vluchtelingen en van gedeporteerden, klaagt op 10 augustus 2001 het isolement aan van 26 Baskische gevangenen in Spaanse cellen. Sommigen zitten zelfs al jaren in afzondering. In de gevangenis van Dueñas gingen 10 politiek gevangenen in hongerstaking om te protesteren tegen het feit dat hun medegevangene, Juantxu Tobalina, sinds 24 januari, dag waarop hij werd overgeplaatst naar Dueñas, 20 uren per dag in zijn cel moet blijven en aan geen enkele activiteit mag deelnemen.
Fichero de Internos de Especial Seguimiento Een FIES-gevangene komt vrij 9 augustus 2004
Laudelino Iglesias kwam na 23,5 jaar vrij op 9 augustus 2004 uit de gevangenis van Picasent. Iglesias was gedurende de laatste 15 jaar FIES-gevangene (Fichero de Internos de Especial Seguimiento"): iemand die speciaal "begeleiding" geniet, en daarbij vooral van een aantal "rechten" als gevangene beroofd wordt . Dit was niet te wijten aan terreurdaden waarvoor hij veroordeeld zou geweest zijn, maar aan het feit dat hij, eenmaal binnen, regelmatig deelnam aan protesten tegen de behandeling van (sociale) gevangenen, wegens het aanklagen van gevangenenspreiding, foltering en slagen (waarvan hij zelf ontelbare keren het slachtoffer was) of van het FIES-systeem. Daardoor zat hij regelmatig in de isoleercel, werd het hem verboden te corresponderen of bezoek te ontvangen.
In 2003 vroeg hij zich in een brief af of ze hem wel ooit gingen vrijlaten. Met een duidelijke kennis van zaken noemde hij een aantal wandaden op die in dit land plaatsvonden en waarvan de daders al lang op vrije voeten zijn. "Ik heb nooit een staatsgreep willen plegen (Tejero). Ik heb nooit iemand tot de dood gefolterd en daarna begraven onder ongebluste kalk (Lasa en Zabala). Ik heb nooit als Bankdirecteur miljoenen geroofd (Zaak Ibanesto). Ik heb nooit miljoenen verdiend met wapen- of drugshandel, maar ik zit enkel vast omdat ik arm was." Door de verschillende hongerstakingen kreeg hij verschillende types van hepatitis. Zijn moeder die zwaar ziek is zag hem gedurende 12 jaar niet!
