Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
16-08-2008
Veertig jaar ellende
16 augustus 1968 16 augustus 2008
De dictatuur vaardigde op 16 augustus 1968 een uitzonderingstoestand uit in de provincie Gipuzkoa en stuurde een groot aantal militanten naar de gevangenis (onder hen: Mario Onaindia, Enrike Gesalaga, Josu Abrisketa, Víctor Arana, Eduardo Uriarte, Jone Dorronsoro, Jon Etxabe, etc.) Alleen al in die maand augustus werden meer dan 600 personen gearresteerd. Baskische advocaten werden aangehouden, geslagen of verbannen (Castells, Bandrès, Ruiz Ceberio, Etxebettia, Zarco en Lakuntza o.a.) en honderden identiteitskaarten ingehouden. De rangen van de ballingen werden aangevuld met meer dan 200 nieuwe gevallen.
De democratie van de socialisten, die niet willen onderdoen voor de democratie van de ranzig rechtse Partido Popular, heeft geen uitzonderingstoestand meer nodig. Zij verbieden politieke partijen à la carte, snoeren iedereen de mond die er een andere mening op na houdt en zorgen ervoor dat de gevangenissen al meer dan 750 politieke gevangenen herbergen. De overgrote meerderheid van die gevangenen is geen ETA-lid, maar worden wel zo aangewezen om de farce toch nog enigszins te kunnen rechtvaardigen. De democratuur in al zijn glorie.
De Guardia Civil van Navarra kondigt op 15 augustus 2001 sancties aan tegen de agenten van hun korps die twee dagen eerder betrokken waren bij de incidenten in een bar te Leitza. Ze noemen de incidenten zelf "erg zwaar". De twee betreffende agenten kwamen rond vijf uur in de morgen, tijdens de feesten, in burger, de bar Gaztañaga binnengestapt, waarbij er één van de verdienstelijken een Cetme-geweer onder zijn jas verborgen hield. Kort daarop verlieten ze de zaak om terug te keren met pistolen. De uitbaatster weigerde hen een consumptie te geven omdat ze dronken waren en gewapend. Daarop dreigden ze de uitbaatster een paar kogels door het hoofd te jagen als ze niets te drinken kregen. Daarop kwam een patrouille van de Guardia Civil en nam de twee mee. Zo stond het te lezen in Diario de Navarra.
De manipulatiekrant El Mundo bracht het verslag onder de rubriek "Euskadi" (!) in een toon die te vergelijken viel met soortgelijke pathetische versies uit de Franco-tijd: "Alles begon met een groep radicalen die met een andere groep jongeren in discussie geraakten in de buurt van een bar waar zich linkse nationalisten bevonden." En die begonnen de goede Guardias te provoceren Spaanse pers.
De omstreden wet Ley de Partidos van 2003, die het mogelijk moest maken dat politieke partijen die er een andere mening op na houden, verboden werden; het proces 18/01 tegen de jongerenbeweging Jarrai-Haika-Segi (7 februari 2005 - 27 april 2005); het proces 18/98tegen het Baskische nationalisme (21 november 2005 - 14 maart 2007); het verbod van politieke partijen om deel te nemen aan de verkiezingen van 27 mei 2007 en 9 maart 2008; de inbeslagname van bankrekeningen en door de wet erkende subsidies aan politieke partijen; de verwoede pogingen om verkozen gemeenteraadsraadsleden, schepenen en burgemeesters uit hun functies weg te stemmen via moties van wantrouwen, en zelf hun plaats in te nemen; de invallen in de Herriko Tabernak (2007); het opsluiten van het volledige bestuur van de politieke partij Batasuna in 2007 en 2008; het gerechterlijk onderzoek 35/02dat de banden (koste wat het wil) de banden moet blootleggen tussen Batasuna en ETA, het proces 33/01tegen Gestoras pro-Amnistía en Askatasuna als verlengstuk van de nietigverklaring van Batasuna gestart op 21 april 2008; het embargo op bankrekeningen in Liechtenstein, Brussel en Parijs (begin april 2008); zijn niet nieuw. Het is de voortzetting van de permanente, wansmakelijke en repressieve strategie van de Spaanse staat tegen Izquierda Abertzale, de echte volksnationalisten, met verschillende tactieken op ieder mogelijk moment. De lijst kan nog aangevuld worden, dit zijn slechts de meest in het oog springende feiten. En de vrees is gewettigd dat 21 april 2008 niet het eindpunt is, immers in de nacht van 18 april 2008 is om 03:30u een nieuwe razzia gestart tegen jongeren die betrokken zouden zijn bij de Kale Borroka, waarvan de feiten dateren van 2005. Tien jongeren werden gearresteerd. En op 22 april 2008 werden er nog eens twee jongeren uit Errenteria aan toegevoegd.
Eén constante
De Baskische onafhankelijkheidsbeweging heeft nooit een normale plaats kunnen innemen in het politieke leven. De Spaanse staat heeft nooit nagelaten jacht te maken op die beweging, heeft nooit één moment laten voorbijgaan zonder hen te belagen. Dit gebeurde bij het ANV vanaf het ontstaan, voor, tijdens en na Franco. Ook Herri Batasuna moest er aan geloven, praktische vanaf de eerste dag van haar bestaan op 18 oktober 1978 te Bergara. En het resultaat van die heksenjacht was niet alleen de onmogelijkheid om met dezelfde middelen te werken als de andere politieke partijen of de daaropvolgende nietigverklaring, neen, het resultaat was eveneens dat vele militanten van die beweging hun politieke werk met hun leven hebben moeten bekopen en nog veel meer met arrestaties en opsluiting door politie, gekleed in alle mogelijke uniformen.
Vanaf het ontstaan van Herri Batasuna kregen zij te maken met een hatelijke vijandigheid van de Spaanse staat. Maar daar bleef het niet bij. Zij kregen ook te maken met aanvallen uit de hoek van het gematigde nationalisme, dat gegokt had op een vacature in het Spaanse politieke systeem, en zo de beginselen (soevereiniteit) van Sabino Arana verloochenden. Een mooi voorbeeld hiervan is wat op 28 oktober 1978 gebeurde. De PNV had de militanten opgeroepen om te manifesteren tegen ETA, een manifestatie die later de manifestatie van de duiven genoemd werd (manifestación de las palomas). Herri Batasuna had opgeroepen om te manifesteren onder het mottoAtzoko eta gaurko gudarien alde» (Gisteren en vandaag, samen met de gudaris of Baskische soldaten) . De concentratie van de PNV werd beschermd door Spaanse veiligheidstroepen, Herri Batasuna kreeg niet eens de tijd om hun spandoek te ontvouwen. Bij vele blijft de herinnering bestaan aan de scène waarbij Telesforo Monzón het hoofd biedt aan de grijzen (Cuerpo de Policía Armada of de gewapende politie opgericht onder Franco). De charges van de politie veroorzaakten 5 zwaargewonden. Het verbieden van manifestaties van de onafhankelijkheidsbeweging was en is nog altijd schering en inslag, en bij het repressieve optreden waren en zijn zowel de Guardia Civil, de gewapende politie, de oproerpolitie, de gewone politie als de Ertzaintza van de partij.
De gevangenis, een onvermijdelijke stap
Arrestaties en opsluiting omwille van politieke redenen, van politiek protest, zijn een constante geweest voor alle leiders en militanten van de Baskische onafhankelijkheidsbeweging. Al in februari 1979, als gevolg van protesten tegen de onmenselijke omstandigheden van de politieke gevangenen, werden in Gasteiz-Vitoria 40 personen opgepakt, onder hen militanten van Herri Batasuna en van LKI-Liga Komunista Iraultzailea (een afgescheurde groep na de 5de Assemblee van ETA en communistisch geïnspireerd) .
Magistraat Siro Francisco García Pérez decreteerde de opsluiting in de gevangenis van Langraiz voor een 20-tal militanten, de meerderheid behorend tot Herri Batasuna, omdat ze volgens de magistraat verklaringen in het Euskara hadden afgelegd. Na een algemene staking die praktisch heel Gipuzkoa lamlegde, werden ze vrijgelaten, met uitzondering van Telesforo Monzón, in beschuldiging gesteld van verheerlijking van het terrorisme, de gebruikelijke dooddoener. Monzón, die toen 74 jaar was, begon een hongerstaking die zijn gezondheid zodanig aantastte dat men vreesde voor zijn leven. Een maand later werd hij vrijgelaten, nadat hij opnieuw gekozen was in het Spaanse Parlement, ditmaal niet meer op een PNV-lijst, zoals 40 jaar eerder, maar voor Herri Batasuna. Terwijl hij doodziek in de gevangenis zat, werd hij verkozen, maar pas vrijgelaten op 10 maart 1979.
Een weinig later verordende de Procureurgeneraal van de Staat, José Manuel Fanjul, een bevel tot een nieuw proces tegen Telesforo Monzón omdat hij verklaringen had afgelegd aan buitenlandse journalisten in een persconferentie, georganiseerd door Herri Batasuna. In november 1979 gaf het congres de toestemming om zowel Francisco Letamendia Ortzi, als Telesforo Monzón, te berechten. De repressie heeft Telesforo Monzón heel zijn leven achtervolgd tot aan zijn dood in 1981. Zelfs tijdens zijn begrafenis werd de lijkkist gegijzeld door de ordestrijdkrachten. De macabere rouwstoet kwam in zijn geboortestad aan, terwijl de kist omsingeld was door tanks van de politie.
Op 4 februari 1981 kwam koning Juan Carlos op bezoek in Gernika, en net als hij aanstalten maakte om een redevoering af te steken, stonden de volksvertegenwoordigers van Herri Batasuna en van LAIA recht en begonnen het Eusko Gudariak (lied van de Baskische Soldaten) te zingen. Zij werden door de Berrozi, privémilitie van de PNV en een wettelijke twijfelachtige groep veiligheidsagenten, hardhandig van de plechtigheid verwijderd. Op die gebeurtenis volgde een ongemeen harde repressie. In mei gaf de minister van Binnenlandse Zaken, Juan José Rosón, de opdracht om alle functionarissen van Herri Batasuna met een openbaar ambt te arresteren. In de vroege ochtend van 8 mei 1981 werden 25 Herri Batasuna-verkozenen opgepakt te Nafarroa, 18 in Gipuzkoa, 9 in Bizkaia en 11 in Araba. De dag nadien verplaatste het politionele offensief zich naar een persconferentie van Herri Batasuna, waar de gebeurtenissen werden aangeklaagd: Francisco Letamendia, Periko Solabarria, Jon Idigoras, Mikel Arizaleta, Joselu Cereceda en Karmel Etxeberria werden na het uiteenzetten van hun argumenten aan de perslui, gearresteerd. De aaneenschakeling van juridische acties en arrestaties van parlementsleden van Herri Batasuna bleef duren tot 1994, tot zij eindelijk vrijgesproken werden.
Maar 2 jaar later begon de carrousel opnieuw te draaien. Tussen februari 1996 en juli 1999 werd de Mesa Nacional van Herri Batasuna (het hoofdbestuur) voortdurend opgeschrikt met arrestaties, een juridisch proces en meer dan 21 maanden cel als gevolg. De feiten die de hysterie teweegbrachten, zijn terug te brengen tot de verspreiding van een video over het Democratisch Alternatief van ETA. Het verbod hierop en de heksenjacht als gevolg, was de voorbode van eenproces dat onder immense politieke druk kon doorgaan. Het was nochtans die Mesa Nacional die het Foro de Irlanda (vredesforum gelijkaardig aan dat van Ierland) op de sporen zetten, een forum dat zou leiden naar het Acuerdo de Lizarra Garazi. Als klap op de vuurpijl werd de partij Herri Batasuna verboden. De leiders die de fakkel overnamen in de politieke partij Batasuna, ondergingen hetzelfde lot en ook de partij werd verboden.
De doden
De gevangenis is niet de hoogste prijs die veel leiders van Izquierda Abertzale, personen met openbare ambten of gewone militanten moeten betalen. Er zijn voorbeelden genoeg aan te halen van moordaanslagen uitgevoerd door parastatale of parapolitionele organisaties. Die duistere en sinistere moordcommandos kregen officiële bescherming van bovenaf en genoten in veel gevallen van een doofpotoperatie, waardoor een aantal criminele feiten nog altijd niet volledig werden uitgeklaard.
Op 24 september 1979 werd een lid van Herri Batasuna en burgemeester van Hernani, Juanjo Uria, slachtoffer van een aanslag op zijn persoon. Hij kwam er met de schrik van af. Dezelfde maand kende Tomás Alba Irazustra (42 jaar), raadslid van Herri Batasuna in Donostia, minder geluk. Op 28 september 1979, toen hij omstreeks om 02:00u naar de parking wandelde om zijn wagen te halen, werd hij door twee schoten dodelijk getroffen. Mikel Arregi, raadslid in het gemeentehuis van Etxarri Aranaz, werd door de Guardia Civil afgemaakt tijdens een wegcontrole op 11 november 1979.
Op 23 juli 1980 verwoestte een bomexplosie een kinderkribbe te Iturriaga, die geleid werd door de levensgezellin van Antton Artiñano, een HB-raadslid te Zeberio. De laffe aanslag eiste 3 mensenlevens, waaronder een jonge vrouw die 9 maanden zwanger was. Op 30 augustus van dat zelfde jaar kwam bij een aanslag van parapolitionele daders te Ondarroa een militant van Herri Batasuna om het leven,Angel Etxaniz.
Op 4 november 1988 gijzelde een commando van GANE (Grupo Antiterrorista Nacional Español) gedurende 3 dagen het raadslid, Fermín Urtizberea, van Herri Batasuna uit Hondarribia-Fuenterrabia. Gedurende die drie dagen werd hij duchtig onder handen genomen. Op 15 mei 1989 kreeg de Abertzale volksvertegenwoordiger, Patxi Erdozain, uit Navarra een bombrief toegestuurd. Hij kwam er ongedeerd van af. Minder geluk had de postbode, Orereta José Antonio Cardosa, die op 20 september 1989 een bombrief moest bezorgen aan een militant van Herri Batasuna, Ildefonso Salazar. De postbode schoot er zijn leven bij in.
Gedurende het jaar 1991 werden nog eens 5 leden van Herri Batasuna slachtoffer van een aanslag. Jon Idigoras kreeg een bombrief die niet ontplofte. Verscheidene wagens van militanten van Herri Batasuna werden in brand gestoken te Orereta, Gaztelu en Lizarra. De laatste wagen, eigendom van raadslid Patxi Lage, bracht de teller van het aantal in brand gestoken wagens op 35. In Ziordia ontplofte een bom in de onderneming van José Ignacio Flores, lid van Herri Batasuna.
Een heel groot gedeelte van de publieke opinie herinnert zich nog levendig de twee voorvallen waarbij elementen van parastatale groeperingen en Guardia Civiles zich te buiten gingen aan willekeurige en wederrechterlijke terechtstellingen van belangrijke leiders van de onafhankelijkheidsbeweging. Op 20 november 1984 werd Xanti Brouard, bestuurslid van Herri Batasuna en voorzitter van HASi, afgeslacht in zijn artsenpraktijk door huurlingen en doorzeefd met kogels. En vijf jaar later, op diezelfde onheilspellende 20 november, onderging in een hotel in Madrid de volksvertegenwoordiger van Herri Batasuna, Josu Muguruza het zelfde lot. Iñaki Esnaola werd zwaar gekwetst. Jon Idigoras ontsnapte als bij wonder aan de dood.
Het isolement
Noch de moties van wantrouwen, noch de pogingen tot politiek en sociaal isolement, noch de weigering om de wettelijke salarissen of subsidies uit te betalen, zijn nieuw in de geschiedenis van Izquierda Abertzale. De Spaanse staat heeft miljoenen euros achterovergedrukt die wettelijk voorzien waren voor partijen (zoals in ons land). Met alle mogelijke middelen werd verhinderd om die uitbetalingen uit te voeren. Rechtbanken en veroordelingen kwamen er aan te pas, maar de zelfbenoemde democraten stelden de betalingen voortdurend uit, probeerden hun gelijk te halen bij rechtbanken en stemden uiteindelijk wetten ad hoc waardoor ze het gelijk aan hun kant kregen.
Op 12 januari 1988 werd het "Pacto de Ajuria Enea-Para la normalización y pacificación de Euskadi" (Voor de normalisatie en de pacificatie in Euskadi) ondertekend. Het grondprincipe was: "Er wordt geen politieke prijs betaald voor het geweld". Herri Batasuna ondertekende niet. Onder voorzitterschap van de PNVer José Antonio Ardanza werd de strategie van isolement tegen Herri Batasuna gelanceerd. De ondertekenaars verklaarden zich akkoord om eender welk middel te hanteren tegen burgemeesters van Herri Batasuna om hen uit de gemeentehuizen te verdrijven, vooral daar waar zij de meerderheid uitmaakten. In de jaren 90 werd deze strategie tot het uiterste toegepast. Een klein voorbeeld: verkiezingsdebatten op EiTB (Baskische Tv-zender) werden opgeschort omdat PNV, PSE en PP weigerden aan één tafel te zitten met vertegenwoordigers van Herri Batasuna (cordon sanitaire)., ondanks het feit dat de aanwezigheid van die partij door de wet verplicht was. Liever geen debat, dan samen te zitten.
Het hoeft geen betoog dat deze politiek van apartheid, die tot doel had Izquierda Abertzale te destabiliseren, ook problemen blootlegde binnen de kring van de ondertekenaars van het Pacto de Ajuria Enea. Een document van november 1991 erkende dat akkoorden op gemeentelijk vlak of gesprekken met die partij (Herri Batasuna) over bijvoorbeeld de autosnelweg door het natuurgebied van Leizaran de democratische consensus van de strategie van het verbreken van de betrekkingen in diskrediet brachten. Daarom werd naderhand de dure eed gezworen dat alleen een consensus tussen de ondertekende partijen eventuele toekomstige akkoorden zouden bekrachtigen.Dus, allen tegen één, waarbij allen bepalen wat democratisch is of niet. Met lede ogen werden bewegingen opgemerkt, aanleunend bij Izquierda Abertzale, maar de democraten bleven van mening dat de onafhankelijkheidsbeweging onvoldoende betekenisvol was om deel te nemen aan het democratische systeem. Dus uitsluiting of apartheid. Na de ontvoering en de moord op het raadslid van de PP, Miguel Angel Blanco, in juli 1997, en in een klimaat van uiterste emotionaliteit beslisten de ondertekenaars van het Pacto de Ajuria Enea dat zij nooit meer enig initiatief van Herri Batasuna zouden mogelijk maken.
In april 2008, naar aanleiding van het indienen van mociones de censura (moties van wantrouwen) tegen de politieke mandatarissen van het ANV, staan de kranten vol van herinneringen aan gelijkaardige moties ingediend in de zomer van 1997 om de mandatarissen van de politieke partij Herri Batasuna buiten het politieke spel te zetten. Eén voorbeeld: Xabier Zubizarreta Txiron, was burgemeester van Arrasate-Mondragón van 1987 tot 2003, met als enige uitzondering de jaren 1997-1999, toen hij als gevolg van een moción de censura weggestemd werd en vervangen doorJosé María Loiti (PNV). Het klimaat van agressiviteit, de aanvallen op de Herriko Tabernak (kroegen voor echte nationalisten), de oproep tot een heksenjacht, begon zelfs de windhanen van de PNV te verontrusten. Zij maakten een verklaring openbaar waarin stond dat de bedoeling van het Pacto de Ajuria Enea niet het isolement van Izquierda Abertzale was, maar wel de niet-samenwerking. Maar Ramón Jáuregui, toenmalig sleutelfiguur bij de Baskische socialisten van de PSE, verklaarde enkele maanden later doodleuk dat het isolement vruchten had opgeleverd. Maar één jaar later stapte de PSE uit de Baskische regering omdat er toch akkoorden werden afgesloten tussen PNV, EA, IU en Herri Batasuna. De begenadigde lezen kan hieruit zelf kunnen opmaken hoe standvastig de PNV wel is, hetzij t.o.v. Herri Batasuna, hetzij t.o.v. andere partijen. Het machtshemdje is nader dan het moraalfilosofische rokje.
Afluisterpraktijken
Op 31 maart 1989 wordt op de voornaamste verdieping van de zetel van Herri Batasuna te Vitoria-Gasteiz een structuur van illegale spionage ontdekt: afluisteren van de gesprekken en de communicatie van deze politieke formatie. De beruchte CESID registreerde alle ingaande en uitgaande verkeer vanuit een pand recht tegen over de zetel van Herri Batasuna. Van de zes personen die op het beklaagdenbankje terecht kwamen voor deze feiten, werden twee spionnen vrijgesproken omdat registreren vanuit openbare ruimte geen delict zou zijn. De twee hoofdverantwoordelijken van CESID, Emilio Alonso Manglano en Javier Calderón, werden wel veroordeeld, maar onmiddellijk in beroep vrijgesproken door het Hooggerechtshof. De spion Franciso Buján werd ook vrijgesproken, maar was intussen al overleden. De enige die veroordeeld werd, Mario Cantero, maar nadien kreeg hij genade. De illegale spionage op het reilen en zeilen van Herri Batasuna begon onder Felipe González, werd verder gezet door José María Aznar en ook José Luis Rodríguez Zapatero bleek begin 2007 in het zelfde bedje ziek te zijn. Zelfs de krant Gara werd onlangs (17 juni 2008) slachtoffer van illegale afluisterpraktijken.
Op 13 augustus 2008 verschijnt in de krant Gara een artikel dat de wenkbrauwen doet fronsen. Enrique López (foto), woordvoerder van de Consejo General del Poder Judicial (CGPJ), de algemene raad van de rechterlijke macht, verdedigt op 12 augustus 2008 de cadena perpetua, de eeuwigdurende straf, tegen Baskische militanten (let wel, alleen tegen Baskische militanten) als totaal grondwettelijk!
De argumentatie van Enrique López: Onze rechtbanken hebben bepaald dat de cadena perpetua, de eeuwigdurende straf, voorwerp is van herziening. Eenmaal de minimumstraf beëindigd wordt, kan het sujet (de Baskische politieke gevangene) onderworpen worden aan een continue controle (zo lang mogelijk in de cel houden) om zijn graad van reclassering te analyseren. Dit is willekeur ten top!
In Baiona overleed op 13 augustus 2001 Segundo Marey op 69-jarige leeftijd aan kanker, die waarschijnlijk ontstond toen hij in december 1983 door GAL ontvoerd werd en gedurende tien dagen met de dood werd bedreigd, hoewel de ontvoerders op dat ogenblik al wisten dat ze de verkeerde persoon hadden meegenomen (hij had namelijk geen enkele uitstaans met ETA). Behalve de fysieke foltering moest Segundo Marey het vele jaren later ook nog eens meemaken dat zijn ontvoerders er met een belachelijk milde straf van af kwamen. Op 17 maart 2001 bevestigt Het Constitutioneel Tribunaal de straffen die werden opgelegd voor de ontvoering van de Bask Segundo Marey, de eerste actie in de Vuile Oorlog tegen de Basken (die al meteen mislukte omdat ze de verkeerde persoon ontvoerden). Van de 10 jaar die Minister Barrioneuvo, Staatssecretaris Vera en politiechef Sancristóbal kregen, zaten ze slechts 105 dagen uit, omdat de regering hen gedeeltelijk strafkwijtschelding verleende: "Ze handelden niet uit eigenbelang en het was allemaal al zolang geleden " Arnaldo Otegi spreekt harde woorden: "De organisatoren en de geestelijke auteurs (autores intelectuales) van GAL, BVE, AAA, zijn niet twee politiemannen, maar het hele Ministerie van Binnenlandse Zaken, de Spaanse Regering onder voorzitterschap van Felipe González en de Koning van Spanje, Juan Carlos I."Segundo Marey (zelf) is tevreden: "Elke ander beslissing zou belachelijk geweest zijn, terwijl er nu toch een beetje gerechtigheid is na zoveel jaren wachten." Kort vóór zijn dood werden de veroordeelden terug naar de gevangenis geroepen om hun straf helemaal uit te zitten. Ditmaal bleven ze NEGEN UREN achter de tralies.
Nabeschouwingen bij het overlijden van Lluís María Xirinacs Augustus 2007
De Catalaanse strijder en priester Lluís María Xirinacs was een vriend van Euskal Herria. In Ogassa (Girona) overleed Lluís Maria Xirinacs, priester, bestrijder van de Francodictatuur en onafhankelijkheidsstrijder. Hij wilde vrij zijn en daarin ging hij zo ver dat hij zelfs de vrijheid nam een einde te stellen aan zijn eigen leven wanneer hij dat wilde en waar hij dat wilde! Zijn levenloos lichaam werd op 11 augustus 2007 gevonden op een afgelegen plek in een bos in de Ripollès.
Xirinacs werd in 1932 geboren in Barcelona en werd op 22-jarige leeftijd priester. Hij raakte meteen bekend toen hij zijn loon weigerde omdat dit vanuit Spanje kwam. Xirinacs ging zelfs in hongerstaking om de gebondenheid Kerk-Staat aan te klagen. Tijdens de dictatuur kwam hij tweemaal achter de tralies terecht. In 1976 (een jaar na de dood van Franco) was hij één van de drijvende krachten van de Catalaanse Assemblee. Het jaar daarop, 1977, was hij de stimulator van de "Marxa de la Llibertat", een aantal mobilisaties die vrijheid en amnestie eisten. De optochten kregen regelmatig te doen met de slaande argumenten van de Spaanse politie, die blijkbaar niet ingelicht waren over het einde van de dictatuur!
Toen Xirinacs zich in hetzelfde jaar kandidaat stelde voor de verkiezingen deed hij dat als onafhankelijke. Hij paste eigenlijk in geen enkele partij. Hij haalde het hoogst aantal stemmen op het Iberische schiereiland en werd meteen verkozen als senator voor Barcelona. "Xiri" was een aanhanger van de theorieën van Ghandi, maar hij verloochende het "light pacifisme" van de Indiër. De Ghandi van Xirinacs was de Ghandi van de politieke ongehoorzaamheid. Daarom hield hij een hongerstaking vóór de gevangenis van Barcelona. Dit deed hij staande gedurende twaalf uren per dag en gedurende een jaar en negen maanden! In 1990 gooide hij de pij over de haag. In 2000 eiste hij, tegenover de Generalitat op de Plaça de Sant Jaume, de onafhankelijkheid. Maar die acties pasten eigenlijk niet zo goed in het autonome Catalunya van Jordi Pujol, noch in dat van de latere tripartiete van PSC-ERC-ICV.
"Si avui no podem parlar d'independència dels Països Catalans, quan en parlarem?"
"Als we vandaag niet kunnen spreken over de onafhankelijkheid, wanneer kunnen we dat dan wel?"
«Em declaro enemic de l'Estat espanyol i amic de la ETA i de Batasuna.»
"Ik verklaar mij vijand van de Spaanse staat en vriend van ETA en van Batasuna"
Hiervoor werd hij door de Spaanse Bloedraad veroordeeld tot 2 jaar wegens "verheerlijking" van het terrorisme. Zijn aanhouding werd bevolen, maar ze durfden hen blijkbaar niet oppakken. Dat gebeurde toen hij in Barcelona een nieuwe identiteitskaart moest ophalen. Omwille van zijn leeftijd (73 j.) kwam hij eerder vrij.
In de afscheidsbrief die nu aangetroffen werd stond onder andere, "Ik was 75 jaar slaaf in een Catalonië dat gedurende eeuwen bezet werd door Spanje, door Frankrijk en door Italië. Ik heb alle jaren van mijn volwassen leven tegen deze slavernij gevochten. Slavernij (als Staat of als individu) is een schande voor het universum. Maar een natie zal nooit vrij zijn als zijn zonen hun leven niet willen riskeren voor zijn bevrijding en zijn verdediging".
I have lived 75 years in the Catalan Countries occupied by Spain, France and Italy- for centuries fighting against this slavery during all of my adult life. A slave nation, a slave human being, shame for Humanity and the Universe. But a Nation will never be free if her sons do not want to risk their lives in her defence and liberation. My friends, accept this final victorious end of my combat to stress the fearfulness of our leaders, who make masses out of People. Today, my Nation becomes absolute sovereign in me. They have lost a slave she is a little more free because I am in you, my friends!
Lluís M. Xirinacs i Damians, Barcelona, August 6 2007
Jaarlijkse manifestatie verboden door de Baskische regering!
Jaiak bai! Borroka ere bai! Feest ja! Strijd eveneens! 11 augustus 2005
Bij de start van de "Aste Nagusia" (de grote week) van Donostia organiseert Batasuna jaarlijks op zaterdag een manifestatie die enkel de bedoeling heeft de mensen eraan te herinneren dat er behalve feeststemming ook strijdbaarheid noodzakelijk blijft. "Jaiak bai! Borroka ere bai!" (Feest ja! Strijd eveneens!) Batasuna wilde dit jaar 2005 manifesteren achter dezelfde slagzin als die van haar vredesplan van Anoeta: "Orain herria, orain bakea" "Nu het Volk, nu de vrede). De Spaanse pers die weigerde de slogan te vertalen, noemde de manifestatie een "provocatie van Batasuna" en "een poging om de sfeer op te hitsen."
Enkele uren na de aankondiging van de manifestatie liet de minister van Binnenlandse Zaken van de Baskische regering, Javier Balza, de manifestatie verbieden. Dit gebeurde op basis van het buiten de wet stellen door het Spaanse Hooggerechtshof van de partij (Herri) Batasuna. Als bijkomend argument werden de incidenten aangehaald die plaatsvonden bij de huldiging van Imanol Gómez. Maar deze incidenten ontstonden nadat de "Baskische" politie in de lucht begon te schieten!
Een gelijkaardige manifestatie van het vorige jaar, achter de slogan "Apartheid Nee. Autodeterminazioa", werd eveneens verboden, maar vond toch plaats nadat de inrichters tegen het verbod in beroep gingen en Baskische justitie, hoewel in zeer onduidelijke bewoordingen" de inrichters bijsprong. Nu juichte de voorzitter van deze Rechtbank, de havik Fernando Ruiz Piñeiro, het verbod door de Baskische Regering openlijk toe.
Batasuna reageerde onmiddellijk bijzonder scherp en zegt, bij monde van Joseba Alvarez, tóch te manifesteren "omdat de PNV doet wat de PP en PSOE vragen en hiervoor de hulp van de Ertzaintza inroept. Dat ze ons niet meer komen praten over autonomie, noch over confederalisme of iets dergelijks. Wie hier regeert, is de Spaanse Staat, niet de Baskische regeringsvazallen. De richtlijnen die gedurende 8 jaar van Garzón en van het Hooggerechtshof kwamen, blijven komen. Ibarretxe ging samen zitten met Arnaldo Otegi. Zijn we dan legaal of zijn we dat dan niet."
Askatasuna is nóg scherper: "Balza laat wel Ynestrillas (een Spaanse Fascist van het zuiverste water) manifesteren." Ze vragen het ontslag van Balza die provoceert en die houdt van repressief geweld."
ANV zegt dat Ibarretxe steeds meer begint te lijken op een burgerlijke gouverneur (een berucht figuur uit de Francoperiode)
Senideak-Gureak, een humanitaire organisatie van ouders van Baskische politieke gevangenen, van vluchtelingen en van gedeporteerden, klaagt op 10 augustus 2001 het isolement aan van 26 Baskische gevangenen in Spaanse cellen. Sommigen zitten zelfs al jaren in afzondering. In de gevangenis van Dueñas gingen 10 politiek gevangenen in hongerstaking om te protesteren tegen het feit dat hun medegevangene, Juantxu Tobalina, sinds 24 januari, dag waarop hij werd overgeplaatst naar Dueñas, 20 uren per dag in zijn cel moet blijven en aan geen enkele activiteit mag deelnemen.
Fichero de Internos de Especial Seguimiento Een FIES-gevangene komt vrij 9 augustus 2004
Laudelino Iglesias kwam na 23,5 jaar vrij op 9 augustus 2004 uit de gevangenis van Picasent. Iglesias was gedurende de laatste 15 jaar FIES-gevangene (Fichero de Internos de Especial Seguimiento"): iemand die speciaal "begeleiding" geniet, en daarbij vooral van een aantal "rechten" als gevangene beroofd wordt . Dit was niet te wijten aan terreurdaden waarvoor hij veroordeeld zou geweest zijn, maar aan het feit dat hij, eenmaal binnen, regelmatig deelnam aan protesten tegen de behandeling van (sociale) gevangenen, wegens het aanklagen van gevangenenspreiding, foltering en slagen (waarvan hij zelf ontelbare keren het slachtoffer was) of van het FIES-systeem. Daardoor zat hij regelmatig in de isoleercel, werd het hem verboden te corresponderen of bezoek te ontvangen.
In 2003 vroeg hij zich in een brief af of ze hem wel ooit gingen vrijlaten. Met een duidelijke kennis van zaken noemde hij een aantal wandaden op die in dit land plaatsvonden en waarvan de daders al lang op vrije voeten zijn. "Ik heb nooit een staatsgreep willen plegen (Tejero). Ik heb nooit iemand tot de dood gefolterd en daarna begraven onder ongebluste kalk (Lasa en Zabala). Ik heb nooit als Bankdirecteur miljoenen geroofd (Zaak Ibanesto). Ik heb nooit miljoenen verdiend met wapen- of drugshandel, maar ik zit enkel vast omdat ik arm was." Door de verschillende hongerstakingen kreeg hij verschillende types van hepatitis. Zijn moeder die zwaar ziek is zag hem gedurende 12 jaar niet!
De Spaanse socialistische regering heeft tijdens de eindpleidooien voor de Sala 61 van het Tribunal Supremo (Kamer 61 van het Hooggrerechthof), bij monde van de Staatsadvocatuur (Abogacía del Estado), op 7 augustus 2008 de nietigverklaring van de politieke partijen ANV en EHAK gevraagd. Hiermee wordt de volledige volksvertegenwoordiging van Izquierda Abertzale gemuilkord en gecriminaliseerd, en blijft een bijzonder groot deel van de Baskische bevolking zonder politieke stem. In Euskal Herria is hiermee een einde gekomen aan de democratie en verkeert het land, sinds jaren, in een voortdurende uitzonderingstoestand of staat van beleg, en er komt geen einde aan.
Het merendeel van de aantijgingen (berustend op verklaringen van Guardia Civil of Politie), werden o.a. verkregen via onwettige afluisterpraktijken en gemanipuleerde processen-verbaal. Als ze niet allemaal gemanipuleerd zijn, werden ze in ieder geval verkeerd vertaald. De beschuldigingen stonden al op voorhand vast: ANV en EHAK zijn de opvolgers van Batasuna en worden gedirigeerd door ETA. Dat ANV al bijna 50 jaar actief was vooraleer (Herri) Batasuna het licht zag, is spijkers op laag water zoeken.
Achter deze beslissingen gaan politieke intriges schuil, eertijds door de Partido Popular, nu door de zichzelf democratisch gedoopte socialistische PSOE (hoe veraf staan wij van het nationaalsocialisme?), die indertijd verantwoordelijke waren voor de moorden van de doodseskaders van GAL op Baskische politieke leiders en vluchtelingen. Nu nemen zij hun toevlucht tot een juridische GAL, meer gerafineerd, subtieler, zonder moorden, maar wel met psychische ethnische zuivering. Hun stokpaardje is wetten produceren, op maat geschreven, met de medewerking van een gewillige Rechterlijke Macht, oversluierd door de schaduw van Franco.
Het Franquisme heeft opnieuw zijn intrede gedaan in Spanje, en het conflict zal blijven rotten tot alle volksnationalisten zullen opgesloten zijn. ETA werd opgericht om tegen Franco te strijden. Het ziet er jammer genoeg naar uit dat die periode nog lang niet tot het verleden behoort.
De Guardia Civil mag iemand doodslaan Vrijspraak 8 augustus 2005
In Roquetas de Mar (Almeria) kwam een tijdje geleden Juan Martínez Galdeano in de kazerne van de Guardia Civil hulp vragen na een verkeersaccident. Daar werd hij door de agenten doodgeslagen! "Hij zou agressief geworden zijn toen de agenten een alcoholtest wilden afnemen." De verklaringen van de overste waren eigenlijk te belachelijk voor woorden. In "La Razón" kreeg de Guardia Civil steun: "De uitzondering bevestigt de regel. Bijna 100.000 mensen staan ten dienste van de gemeenschap en van de wet en worden daarvoor ook nog slecht betaald." Mag je dan over het leven van anderen beschikken? En die "uitzondering die de regel bevestigt", daar weten heel wat Basken over mee te spreken. Lasa en Zabala, Mikel Zabalza, "omgekomen" bij "ondervragingen". Unai Romano. Beursgeslagen. Allemaal uitzonderingen
De rechter laat vandaag, 8 augustus 2005, de 9 Guardia Civiles vrij die betrokken waren bij de "doodslag" in Roquetas de Mar, omdat de aanhouding niet meer nodig is voor het onderzoek en er geen vluchtrisico is.
Buiten stonden familieleden en vrienden "Moordenaars!" te roepen, maar er stonden ook mensen met borden waarop te lezen stond "Leve de Guardia Civil." Toen die borden door de tegenbetogers werden afgetrokken, haalde een oude "knabber" van ruim een meter groot plots een revolver van achter zijn broeksriem en schoot één keer in de lucht. Omstanders konden hem zonder véél moeite ontwapenen.
Zou dit een tweede "Zaak Almería" worden. In "El Caso Almería", waarvan later nog een film werd gemaakt, raakten in mei 1981 drie jongeren uit de streek bij een wegcontrole in handen van de Guardia Civil van Roquetas de Mar. Het waren gastarbeiders in het Noorden (Santander) op weg naar een communiefeest van een broertje van één van hen "thuis": Juan Mañas, Luis Montero en Luis Manuel Cobo. Plots dacht iemand dat het wel eens om een ETA-commando zou kunnen gaan, op weg naar een aanslag. En de 3 werden dood gefolterd! Daarna vonden de agenten er niets beter op dan de drie lijken in hun auto te stoppen, die in brand te steken en naast de weg in een ravijn te duwen om een verkeersongeval te suggereren. De Guardia Civil verklaarde dat ze op de banden van de auto geschoten hadden, maar de lijken van het drietal vertoonden kogelinslagen over heel het lichaam. En er ontbraken benen en handen! Drie jaar later schreef een Guardia in gewetensnood (?) een anonieme brief naar de familie van Juan Mañas waarin hij het hele voorval vertelde en de Guardias die aan de actie hadden deelgenomen bij naam en toenaam noemde. Drie Guardia Civiles, waaronder een kolonel, werden veroordeeld tot respectievelijk 24, 15 en 1 jaar cel. De advocaat die deze zaak verdedigde werd gepest en herhaaldelijk met de dood bedreigd.
1983 is het jaar van de gebeurtenissen te Léon, in de Landes, op 7 augustus. In een confrontatie tussen gendarmes en militante Basken van Iparretarrak wordt een gendarme gedood en een andere zwaar geblesseerd. Sinds dit vuurgevecht is van een van de militanten van Iparretarrak, Jean-Louis Larre, genaamd "Popo", nooit meer iets gehoord. Iparretarrak beschuldigt de politie ervan hem omgebracht te hebben.
Jean-Louis Larre werd geboren te Heleta (Hélette) op 6 april 1962. Al zijn vrienden noemden hem Popo. Vanaf de adolescentie lag zijn engagement in de verdediging van de Baskische cultuur. Hij maakte deel uit van de dansgroep van zijn geboortedorp Hélette en nam deel aan het culturele en sportieve leven van Baigorri. Hij was ook een formidabele acteur en trad dan ook toe tot de toneelvereniging "Xirristi Mirristi". Dit culturele parcours en zijn gehechtheid aan het Euskara brachten hem er toe zich politiek te engageren om de rechten van zijn volk te verdedigen.
Op 7 augustus 1983 greep op een camping te Léon (in de streek de Landes) een vuurgevecht plaats. Er was een confrontatie aan de gang tussen militanten van Iparretarrak en twee Franse gendarmes. Eén gendarme werd gedood en de andere gekwetst. Popo Larra maakte deel uit van de groep militanten. De groep kon vluchten, met uitzondering van Popo. Het laatste wat zijn kompanen van hem zagen, was dat hij verdween in de bossen van Léon.
Gedurende verscheidene maanden werd niets maar van Popo gehoord. In de kranten verscheen het verslag van het gerechterlijk onderzoek, dat volledig te wensen overliet. In feite is er nooit een onderzoek geweest, en als er al één geweest was, werden de feiten in de doofpot gestopt. Iparretarrak verspreidde een communiqué waarin de gendarmerie beschuldigd werd Popo gearresteerd te hebben en hem definitief van de aardbol hebben doen verdwijnen. Hierop werd de familie uitgenodigd om het officiële dossier in te kijken. In dat dossier stond dat mysterieuze getuigen Popo nog naderhand gezien hadden. Geen namen, geen omstandigheden, niets concreets. De verdediging van de familie vroeg om alle plans d'eau en lacs van de regio te onderzoeken (en er zijn er veel daar.) Er gebeurde evenwel niets. De tijd verstreek. Er werden foute elementen ontdekt in het dossier. De ene onderzoeksrechter werd vervangen door een andere. Nooit komt er nog duidelijkheid in deze zaak, en hierdoor wordt de thesis van moord (en opruiming) alleen maar bevestigd.
Op 31 maart 2000, 17 jaar na de feiten, doet justitie in Parijs uitspraak in de "Zaak Léon" waarbij op 7 augustus 1983 in een vuurgevecht tussen Iparretarrak en leden van de Franse Gendarmerie een gendarm gedood werd en een andere gewond. Filipe Bidart krijgt 20 jaar, Gabi Mouesca 15 jaar en Totte Etxebeste 4 jaar. Tijdens dit proces was er veel tumult rond de verdwijning van Popo Larre. " Non da Popo? (Waar is Popo?). Popo Larre verdween op het ogenblik van het vuurgevecht van de aardbodem. De "huissier" dreef op de opening van het proces, op 22 maart 2000, het cynisme ten top met de vraag: "Is Monsieur Jean-Louis Larre aanwezig?" Naast Spanje, in de "Zaak Lasa en Zabala", stond hier de Franse Staat voor schut.
Franco-Aznar De cirkel is bijna rond! 6 augustus 2003
Op het eiland Menorca werden op woensdag 06 augustus 2003 twee Baskische jongeren, uit Gipuzkoa met vakantie op het eiland, gearresteerd. Dit gebeurde in een winkel waar ze aankopen deden. Maar verschillende persagentschappen verspreidden de versie die de vertegenwoordiging van de Spaanse regering op de Balearen via een communiqué had verspreid. Een andere versie dus dan de werkelijkheid. Daarin stond dat het tweetal opgepakt werd "toen ze verdachte bewegingen maakten" in de richting van de boot van de Spaanse Regeringspresident, de Grote Roerganger, José María Aznar die er op vakantie is. "De arrestatie gebeurde door de Guardia Civil die het duo ontdekte toen het zich in een auto bewogen in de richting Ciudadela, waar het yacht van de president zou ontschepen. Volgens dezelfde bronnen hadden de jongeren, die dezelfde middag vrijgelaten werden, een "politionele voorgeschiedenis" voor actie van "Kale Borroka" (straatgeweld). Als dit laatste werkelijk waar was, dan zou het duo zeker nooit zijn vrijgelaten!
Maar nóg interessanter is dat tijdens de dictatuur, toen Franco in Donostia kwam overzomeren, vooraf iedere jongere die ooit hardop enige kritiek geuit had, gearresteerd werd en voor de hele periode opgesloten in de gevangenis van Martutene. Minder gevaarlijke sujetten (die enkel een mop over Franco hadden verteld?) werden verbannen tot op 100 km afstand. Franco-Aznar: De cirkel is bijna rond! Ze noemen Aznar dan ook "El Führercito", Het Führertje.
Nog maar pas heeft De Juana de cel kunnen verlaten, of de poppen gaan terug aan het dansen. De staatmannen van Spanje zijn gezwicht voor de roep van de straat, roep die aangewakkerd werd door intoxicatiekranten als ABC, El Mundo en ander riooljournalistieke media. Het mediathieke circus blijft doordrammen: Het is een schande en onaanvaardbaar dat dit monster in de dichte nabijheid van familieleden van slachtoffers zal wonen.
Ik heb in die kranten nooit gelezen dat monsters als de beul Meliton Manzanas, de generaal van de Guardia Civil Rodriguez GALindo, de verantwoordelijken voor moorden van de doodseskaders in de vuile oorlog, de folteraars tot de dood, en ga zo maar door, een schande waren, en dat het onaanvaardbaar is dat zij nog altijd tussen hun slachtoffers wonen (Manzanes uitgezonderd, daar heeft ETA voor gezorgd, met de steun van de Baskische gemeenschap).
Op 2 augustus 2008, de dag dat De Juana vrijkwam, koos hij ervoor om niet op de verwelkoming in de Alde Zaharra in Donostia aanwezig te zijn. Hij wilde het mediathieke circus negeren, en had rust nodig. Hij begaf zich ook niet naar zijn huis, waar er een samenscholing was van de voyeuristische intoxicatiepers.
Hij koos ervoor om een brief te laten voorlezen:
Mijn eerste gedachte gaat uit naar mijn medestanders die nog altijd opgesloten zitten [ ] Het is een hard tijdperk geweest: arrestaties, foltering, nietigverklaring en uitzonderingsmaatregelen tegen Baskische politieke gevangenen [ ] Maar nooit zullen ze in staat zijn onze ideeën op te sluiten, onwettig te laten verklaren, onze ideeën te martelen [ ] Er valt nog veel te doen, Euskal Herria heeft vrijheid nodig [ ] Mijn dank gaat uit naar de pro-Amnestiebeweging [ ] Voor hen, mannen en vrouwen, die 31 jaar lang hebben geijverd voor de rechten van de politieke gevangen, en in het bijzonder voor de 27 beklaagden in het proces 33/01, mijn bewondering en een solidaire omhelzing [ ] Leve de Baskische politieke slachtoffer van represailles! Leve het vrije Euskal Herria!
Die brief kan hem de das omdoen. In een beschaafde rechtstaat zou dit genegeerd worden, maar Spanje is geen rechtstaat! De bloedzuigers van de uitzonderingsrechtbank Audiencia Nacional hebben een onderzoek bevolen om uitzoeken wie de auteur is van die brief, en of er geen inbreuk gepleegd is tegen artikel 578 van de Código Penal (Strafwetboek): Verheerlijking van het terrorisme.
Niet alleen Basken hadden het hard te verduren tijdens en na de burgeroorlog. Ook wie zich wat links opstelde, mocht rekenen op een brutale repressie. Na de val van Madrid (30 maart 1939) in handen van de Franquisten, en na het einde van de burgeroorlog (Franco proclameerde het einde van de oorlog op 1 april 1939: La guerra ha terminado) probeerde de JSU-Juventudes Socialistas Unificadas (eenheidsfront van jongsocialisten) zich clandestien te reorganiseren. Op 27 juni 1939 werden Isaac Gabaldón, commandant van de Guardia Civil (belast met het opstellen van zwarte lijsten tegen socialisten, communisten en nationalisten), zijn dochter en hun chauffeur in duistere omstandigheden vermoord in Talavera la Reina. Drie militanten van de JSU en de PCE (communistische partij) werden, al dan niet terecht, in beschuldiging gesteld (bewijslast was in die tijd niet nodig). Als represaille werden 56 jongeren gearresteerd, onder hen de Trece Rosas (een groep van 13 jonge meisjes). Zij werden beschuldigd van rebellie. In de vroege ochtend van 5 augustus 1939 werden de 56 tegen de omheiningmuur van het kerkhof van Almudena (Madrid) geplaatst, en gefusilleerd.Las Trece Rosas is de naam die gegeven werd aan een groepje van 13 jonge meisjes (7 onder hen waren minderjarig) die de bloedige repressie niet overleefd hebben. Het zijn:
Carmen Barrero Aguado Martina Barroso García Blanca Brisac Vázquez Pilar Bueno Ibáñez Julia Conesa Conesa Avelina García Casillas Elena Gil Olaya Virtudes González García Ana López Gallego Joaquina López Laffite Dionisia Manzanero Salas Victoria Muñoz García Luisa Rodríguez de la Fuente
Het feest van Vitoria-Gasteiz ter gelegenheid van de Virgen Blanca (5 augustus) wordt ingezet op 4 augustus met de Bajada de Celedón op de Plaza de la Virgen Blanca. Een immense menigte feestvierders ontvangt Celedón door sigaren aan te steken en ontelbare flessen champagne te ontkurken. De Bajada (neerdaling) start vanaf de toren van San Miguel, om 18.00u.
In Vitoria-Gasteiz, de regeringszetel van Baskenland, gaat de feestweek Virgen Blanca op 4 augustus 2004 van start en gelukkig voor hén regent het niet, maar blijft het ook niet "droog"! Een half uur voor de vuurpijl wordt afgeschoten spuit de champagne al boven het volk uit. Als Celedón, dé figuur van de stad, hangend aan een koord en met een open paraplu van de kerk van San Miguel over het plein "La Virgen Blanca" naar het balkon aan de overkant wordt getrokken (als een koorddanser, maar onder het koord!), zag je al overal Baskische vlaggen en spandoeken die het dichter bijbrengen van de Baskische gevangenen eisten. De Ikurriña is sinds 25 jaar de officiële Baskische vlag en de dictator die ze verbood is al geruime tijd dood, maar toch werd het de leden van het (illegale) platform "Gasteiz Izan" verboden de vlag aan het balkon te spannen. Als Celedón dan in de buurt van het balkon kwam, leek het alsof alle hoogwaardigheidbekleders plots weg waren.
Wat bleek: burgemeester Alfonso Alonso van de Partido Popular (wie zou er anders de Ikurriña verbieden) werd verschrikkelijk bekogeld met ballonnen en eieren, gevuld met rode en gele verf, de "geliefde" kleuren van de Spaanse vlag! De politie "beschermde" hem met hun plastieken schermen. Op het ogenblik dat de vuurpijl afgeschoten werd, deed Alonso teken dat de schermen weg moesten. Op dat ogenblik werden ongeveer 25.000 sigaren aangestoken en ongeveer 38.000 flessen champagne ontkurkt! De massa op het plein verdween onder een wolk van rook en champagnemist! Ook de hoogwaardigheidbekleders waren terug verdwenen, nu in de rook.
In de gemeente Busturia (Bizkaia) wordt vandaag, 3 augustus 2008, voor de tweede opeenvolgende maal een hommage gehouden ter nagedachtenis van de Gudaris (Baskische soldaten), militieleden en slachtoffers van het Franquisme. De homage wordt georganiseerd door het gemeentebestuur en door de associatie Ahaztuak 1936-1977 (Ahaztuak betekent, zij die vergeten worden). De plechtigheid vindt plaats op de Plaza de Ispillueta, in de wijk Axpe. Op die plaats werd een paar jaar geleden een monoliet opgericht als nagedachtenis.
Een dertigtal inwoners van Busturia sneuvelden, verdwenen of werden gefusilleerd in 1937.
Hoofd antidrugbrigade gearresteerd 3 augustus 1999
Op 3 augustus 1999 wordt de Luitenant-Kolonel van de Guardia Civil, Máximo Blanco López, in Taragona gearresteerd op beschuldiging van drugstrafiek. Blanco was commandant in de Guardia Civil-kazerne van Intxaurrondo (San Sebastián) onder Generaal Enrique Rodríguez Galindo, waar hij tot 1992 aan het hoofd stond van de antidrugbrigade. Bij de arrestatie werden in een yacht 5.400 kg hasjiesj ontdekt. Verscheidene keren werd hij door de krant EGIN in verband gebracht met drugstrafiek (met sluiting van die krant tot gevolg).
De Luitenant-Kolonel streek niet alleen al het aardige bedrag op van 1.600.000 Pesetas op vanwege zijn drugsvrienden, in de week die zou volgen na zijn arrestatie zou hij nog eens een gelijkaardige som mogen incasseren (Europa Press).
De kogel is eindelijk door de kerk 2 augustus 2008
Om 07:26u in de morgen van 2 augustus 2008 kon Inaki De Juana Chaos de gevangenis van Aranjuez als een vrije man verlaten. Alles verliep tot nu toe zonder incidenten (de omgeving was door tientallen Guardia Civiles afgegrendeld), en nu is hij op weg naar Donostia-San Sebastián.
Begin vorige week stuurde de uitzonderingsrechtbank Audiencia Nacional een getekend vonnis naar de verantwoordelijke van de Spaanse Penitentiaire Instellingen met de opdracht Iñaki De Juana Chaos, na 21 jaar cel, vrij te laten in de nacht van 1 op 2 augustus 2008, om 24.00u. In de loop van deze morgen was het dan zo ver. Blijkbaar waren alle toverformules uitgeput om hem nog verder in de cel te houden. De voorbije twee weken kregen wij dagelijks een smerige intoxicatie in de kranten ABC en El Mundo, de Spaanse Le Monde, die nog niet tot aan de tippen van die laatstgenoemde kwaliteitskrant komt. Alles registers werden opengetrokken en leugens werden niet geschuwd. Walgelijk. Een staaltje van de regerende journalistieke deontologie bij bepaalde kranten.
Iñaki De Juana Chaos was inderdaad geen doetje, maar Inaki had de vrijheid lief en deed alles om die te verkrijgen, en daarbij riskeerde hij zijn leven. Dat het bij sommige acties "niet goed afliep voor de tegenstander" (die een vertegenwoordiger was van de vreemde, bezettende macht), valt te betreuren, maar hij werd daarvoor gevonnist en veroordeeld. Hij moest volgens het van kracht zijnde strafwetboek al op 25 oktober 2004 vrijgelaten worden, maar de superdemocraten hebben er met spitstechnologische creativiteit een paar dubieuze wetten doorgejaagd om hem langer te kunnen vasthouden. Toen die termijn verstreken was, werden 2 krantenartikels aangewend om hem nog eens 3 jaar langer vast te houden. Maar ook de inhoud van een trukendoos raakt wel een opgesoupeerd.
Het zootje ongeregelden van de fascistische Falange vond er niet beter op dan zijn huis in Donostia-San Sebastián, als sinistere verwelkoming, te bekladden met hun tolerante handtekening (zie foto).
Hoe zijn recyclage in de maatschappij zal verlopen, is een groot vraagteken. Hij zal constant geprovoceerd worden, en als hij daarop zou durven reageren, zal hem een nieuwe gevangenisstraf wachten. Leve de rechtstaat!
Juan Mari Otegi Elizegi, Txato werd op 21 april 1942 in Itsasondo geboren. Hij was al erg jong betrokken bij de Ikastola, de volksdansgroep en het jeugdhuid. Hij startte de discussiegroep Oargi op. Van beroep was hij koperslager, maar in zijn vrije tijd hielp hij op de ouderlijke boerderij, of studeerde hij elektriciteit en elektronica. In 1973 trad hij toe tot ETA maar twee jaren later, op 33-jarige leeftijd, diende hij de wijk te nemen naar het Noorden. Samen met vier andere vluchtelingen huurde hij een flat in Bayonne. Txato, zo genoemd door de grootte van zijn neus, trok in 1982 met zijn vriendin, Karmele, naar een boerderij in Donibane Garazi-St.-Jean Pied de Port. In de zomer van 1984 begon hij te werken in de coöperatieve Denek in Arrosa. De activiteiten van GAL zorgden ervoor dat hij intussen nog maar af en toe het huis verliet. Toen hij op 2 augustus 1985 van zijnwerkplek naar huis terug reed, werd hij door een moordcommando van GAL doodgeschoten. Hij was 43 jaar oud.
