Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
08-08-2008
Nietigverklaring nabij
De democratie heeft opgehouden te bestaan
7 augustus 2008
De Spaanse socialistische regering heeft tijdens de eindpleidooien voor de Sala 61 van het Tribunal Supremo (Kamer 61 van het Hooggrerechthof), bij monde van de Staatsadvocatuur (Abogacía del Estado), op 7 augustus 2008 de nietigverklaring van de politieke partijen ANV en EHAK gevraagd. Hiermee wordt de volledige volksvertegenwoordiging van Izquierda Abertzale gemuilkord en gecriminaliseerd, en blijft een bijzonder groot deel van de Baskische bevolking zonder politieke stem. In Euskal Herria is hiermee een einde gekomen aan de democratie en verkeert het land, sinds jaren, in een voortdurende uitzonderingstoestand of staat van beleg, en er komt geen einde aan.
Het merendeel van de aantijgingen (berustend op verklaringen van Guardia Civil of Politie), werden o.a. verkregen via onwettige afluisterpraktijken en gemanipuleerde processen-verbaal. Als ze niet allemaal gemanipuleerd zijn, werden ze in ieder geval verkeerd vertaald. De beschuldigingen stonden al op voorhand vast: ANV en EHAK zijn de opvolgers van Batasuna en worden gedirigeerd door ETA. Dat ANV al bijna 50 jaar actief was vooraleer (Herri) Batasuna het licht zag, is spijkers op laag water zoeken.
Achter deze beslissingen gaan politieke intriges schuil, eertijds door de Partido Popular, nu door de zichzelf democratisch gedoopte socialistische PSOE (hoe veraf staan wij van het nationaalsocialisme?), die indertijd verantwoordelijke waren voor de moorden van de doodseskaders van GAL op Baskische politieke leiders en vluchtelingen. Nu nemen zij hun toevlucht tot een juridische GAL, meer gerafineerd, subtieler, zonder moorden, maar wel met psychische ethnische zuivering. Hun stokpaardje is wetten produceren, op maat geschreven, met de medewerking van een gewillige Rechterlijke Macht, oversluierd door de schaduw van Franco.
Het Franquisme heeft opnieuw zijn intrede gedaan in Spanje, en het conflict zal blijven rotten tot alle volksnationalisten zullen opgesloten zijn. ETA werd opgericht om tegen Franco te strijden. Het ziet er jammer genoeg naar uit dat die periode nog lang niet tot het verleden behoort.
De Guardia Civil mag iemand doodslaan Vrijspraak 8 augustus 2005
In Roquetas de Mar (Almeria) kwam een tijdje geleden Juan Martínez Galdeano in de kazerne van de Guardia Civil hulp vragen na een verkeersaccident. Daar werd hij door de agenten doodgeslagen! "Hij zou agressief geworden zijn toen de agenten een alcoholtest wilden afnemen." De verklaringen van de overste waren eigenlijk te belachelijk voor woorden. In "La Razón" kreeg de Guardia Civil steun: "De uitzondering bevestigt de regel. Bijna 100.000 mensen staan ten dienste van de gemeenschap en van de wet en worden daarvoor ook nog slecht betaald." Mag je dan over het leven van anderen beschikken? En die "uitzondering die de regel bevestigt", daar weten heel wat Basken over mee te spreken. Lasa en Zabala, Mikel Zabalza, "omgekomen" bij "ondervragingen". Unai Romano. Beursgeslagen. Allemaal uitzonderingen
De rechter laat vandaag, 8 augustus 2005, de 9 Guardia Civiles vrij die betrokken waren bij de "doodslag" in Roquetas de Mar, omdat de aanhouding niet meer nodig is voor het onderzoek en er geen vluchtrisico is.
Buiten stonden familieleden en vrienden "Moordenaars!" te roepen, maar er stonden ook mensen met borden waarop te lezen stond "Leve de Guardia Civil." Toen die borden door de tegenbetogers werden afgetrokken, haalde een oude "knabber" van ruim een meter groot plots een revolver van achter zijn broeksriem en schoot één keer in de lucht. Omstanders konden hem zonder véél moeite ontwapenen.
Zou dit een tweede "Zaak Almería" worden. In "El Caso Almería", waarvan later nog een film werd gemaakt, raakten in mei 1981 drie jongeren uit de streek bij een wegcontrole in handen van de Guardia Civil van Roquetas de Mar. Het waren gastarbeiders in het Noorden (Santander) op weg naar een communiefeest van een broertje van één van hen "thuis": Juan Mañas, Luis Montero en Luis Manuel Cobo. Plots dacht iemand dat het wel eens om een ETA-commando zou kunnen gaan, op weg naar een aanslag. En de 3 werden dood gefolterd! Daarna vonden de agenten er niets beter op dan de drie lijken in hun auto te stoppen, die in brand te steken en naast de weg in een ravijn te duwen om een verkeersongeval te suggereren. De Guardia Civil verklaarde dat ze op de banden van de auto geschoten hadden, maar de lijken van het drietal vertoonden kogelinslagen over heel het lichaam. En er ontbraken benen en handen! Drie jaar later schreef een Guardia in gewetensnood (?) een anonieme brief naar de familie van Juan Mañas waarin hij het hele voorval vertelde en de Guardias die aan de actie hadden deelgenomen bij naam en toenaam noemde. Drie Guardia Civiles, waaronder een kolonel, werden veroordeeld tot respectievelijk 24, 15 en 1 jaar cel. De advocaat die deze zaak verdedigde werd gepest en herhaaldelijk met de dood bedreigd.
1983 is het jaar van de gebeurtenissen te Léon, in de Landes, op 7 augustus. In een confrontatie tussen gendarmes en militante Basken van Iparretarrak wordt een gendarme gedood en een andere zwaar geblesseerd. Sinds dit vuurgevecht is van een van de militanten van Iparretarrak, Jean-Louis Larre, genaamd "Popo", nooit meer iets gehoord. Iparretarrak beschuldigt de politie ervan hem omgebracht te hebben.
Jean-Louis Larre werd geboren te Heleta (Hélette) op 6 april 1962. Al zijn vrienden noemden hem Popo. Vanaf de adolescentie lag zijn engagement in de verdediging van de Baskische cultuur. Hij maakte deel uit van de dansgroep van zijn geboortedorp Hélette en nam deel aan het culturele en sportieve leven van Baigorri. Hij was ook een formidabele acteur en trad dan ook toe tot de toneelvereniging "Xirristi Mirristi". Dit culturele parcours en zijn gehechtheid aan het Euskara brachten hem er toe zich politiek te engageren om de rechten van zijn volk te verdedigen.
Op 7 augustus 1983 greep op een camping te Léon (in de streek de Landes) een vuurgevecht plaats. Er was een confrontatie aan de gang tussen militanten van Iparretarrak en twee Franse gendarmes. Eén gendarme werd gedood en de andere gekwetst. Popo Larra maakte deel uit van de groep militanten. De groep kon vluchten, met uitzondering van Popo. Het laatste wat zijn kompanen van hem zagen, was dat hij verdween in de bossen van Léon.
Gedurende verscheidene maanden werd niets maar van Popo gehoord. In de kranten verscheen het verslag van het gerechterlijk onderzoek, dat volledig te wensen overliet. In feite is er nooit een onderzoek geweest, en als er al één geweest was, werden de feiten in de doofpot gestopt. Iparretarrak verspreidde een communiqué waarin de gendarmerie beschuldigd werd Popo gearresteerd te hebben en hem definitief van de aardbol hebben doen verdwijnen. Hierop werd de familie uitgenodigd om het officiële dossier in te kijken. In dat dossier stond dat mysterieuze getuigen Popo nog naderhand gezien hadden. Geen namen, geen omstandigheden, niets concreets. De verdediging van de familie vroeg om alle plans d'eau en lacs van de regio te onderzoeken (en er zijn er veel daar.) Er gebeurde evenwel niets. De tijd verstreek. Er werden foute elementen ontdekt in het dossier. De ene onderzoeksrechter werd vervangen door een andere. Nooit komt er nog duidelijkheid in deze zaak, en hierdoor wordt de thesis van moord (en opruiming) alleen maar bevestigd.
Op 31 maart 2000, 17 jaar na de feiten, doet justitie in Parijs uitspraak in de "Zaak Léon" waarbij op 7 augustus 1983 in een vuurgevecht tussen Iparretarrak en leden van de Franse Gendarmerie een gendarm gedood werd en een andere gewond. Filipe Bidart krijgt 20 jaar, Gabi Mouesca 15 jaar en Totte Etxebeste 4 jaar. Tijdens dit proces was er veel tumult rond de verdwijning van Popo Larre. " Non da Popo? (Waar is Popo?). Popo Larre verdween op het ogenblik van het vuurgevecht van de aardbodem. De "huissier" dreef op de opening van het proces, op 22 maart 2000, het cynisme ten top met de vraag: "Is Monsieur Jean-Louis Larre aanwezig?" Naast Spanje, in de "Zaak Lasa en Zabala", stond hier de Franse Staat voor schut.
Franco-Aznar De cirkel is bijna rond! 6 augustus 2003
Op het eiland Menorca werden op woensdag 06 augustus 2003 twee Baskische jongeren, uit Gipuzkoa met vakantie op het eiland, gearresteerd. Dit gebeurde in een winkel waar ze aankopen deden. Maar verschillende persagentschappen verspreidden de versie die de vertegenwoordiging van de Spaanse regering op de Balearen via een communiqué had verspreid. Een andere versie dus dan de werkelijkheid. Daarin stond dat het tweetal opgepakt werd "toen ze verdachte bewegingen maakten" in de richting van de boot van de Spaanse Regeringspresident, de Grote Roerganger, José María Aznar die er op vakantie is. "De arrestatie gebeurde door de Guardia Civil die het duo ontdekte toen het zich in een auto bewogen in de richting Ciudadela, waar het yacht van de president zou ontschepen. Volgens dezelfde bronnen hadden de jongeren, die dezelfde middag vrijgelaten werden, een "politionele voorgeschiedenis" voor actie van "Kale Borroka" (straatgeweld). Als dit laatste werkelijk waar was, dan zou het duo zeker nooit zijn vrijgelaten!
Maar nóg interessanter is dat tijdens de dictatuur, toen Franco in Donostia kwam overzomeren, vooraf iedere jongere die ooit hardop enige kritiek geuit had, gearresteerd werd en voor de hele periode opgesloten in de gevangenis van Martutene. Minder gevaarlijke sujetten (die enkel een mop over Franco hadden verteld?) werden verbannen tot op 100 km afstand. Franco-Aznar: De cirkel is bijna rond! Ze noemen Aznar dan ook "El Führercito", Het Führertje.
Nog maar pas heeft De Juana de cel kunnen verlaten, of de poppen gaan terug aan het dansen. De staatmannen van Spanje zijn gezwicht voor de roep van de straat, roep die aangewakkerd werd door intoxicatiekranten als ABC, El Mundo en ander riooljournalistieke media. Het mediathieke circus blijft doordrammen: Het is een schande en onaanvaardbaar dat dit monster in de dichte nabijheid van familieleden van slachtoffers zal wonen.
Ik heb in die kranten nooit gelezen dat monsters als de beul Meliton Manzanas, de generaal van de Guardia Civil Rodriguez GALindo, de verantwoordelijken voor moorden van de doodseskaders in de vuile oorlog, de folteraars tot de dood, en ga zo maar door, een schande waren, en dat het onaanvaardbaar is dat zij nog altijd tussen hun slachtoffers wonen (Manzanes uitgezonderd, daar heeft ETA voor gezorgd, met de steun van de Baskische gemeenschap).
Op 2 augustus 2008, de dag dat De Juana vrijkwam, koos hij ervoor om niet op de verwelkoming in de Alde Zaharra in Donostia aanwezig te zijn. Hij wilde het mediathieke circus negeren, en had rust nodig. Hij begaf zich ook niet naar zijn huis, waar er een samenscholing was van de voyeuristische intoxicatiepers.
Hij koos ervoor om een brief te laten voorlezen:
Mijn eerste gedachte gaat uit naar mijn medestanders die nog altijd opgesloten zitten [ ] Het is een hard tijdperk geweest: arrestaties, foltering, nietigverklaring en uitzonderingsmaatregelen tegen Baskische politieke gevangenen [ ] Maar nooit zullen ze in staat zijn onze ideeën op te sluiten, onwettig te laten verklaren, onze ideeën te martelen [ ] Er valt nog veel te doen, Euskal Herria heeft vrijheid nodig [ ] Mijn dank gaat uit naar de pro-Amnestiebeweging [ ] Voor hen, mannen en vrouwen, die 31 jaar lang hebben geijverd voor de rechten van de politieke gevangen, en in het bijzonder voor de 27 beklaagden in het proces 33/01, mijn bewondering en een solidaire omhelzing [ ] Leve de Baskische politieke slachtoffer van represailles! Leve het vrije Euskal Herria!
Die brief kan hem de das omdoen. In een beschaafde rechtstaat zou dit genegeerd worden, maar Spanje is geen rechtstaat! De bloedzuigers van de uitzonderingsrechtbank Audiencia Nacional hebben een onderzoek bevolen om uitzoeken wie de auteur is van die brief, en of er geen inbreuk gepleegd is tegen artikel 578 van de Código Penal (Strafwetboek): Verheerlijking van het terrorisme.
Niet alleen Basken hadden het hard te verduren tijdens en na de burgeroorlog. Ook wie zich wat links opstelde, mocht rekenen op een brutale repressie. Na de val van Madrid (30 maart 1939) in handen van de Franquisten, en na het einde van de burgeroorlog (Franco proclameerde het einde van de oorlog op 1 april 1939: La guerra ha terminado) probeerde de JSU-Juventudes Socialistas Unificadas (eenheidsfront van jongsocialisten) zich clandestien te reorganiseren. Op 27 juni 1939 werden Isaac Gabaldón, commandant van de Guardia Civil (belast met het opstellen van zwarte lijsten tegen socialisten, communisten en nationalisten), zijn dochter en hun chauffeur in duistere omstandigheden vermoord in Talavera la Reina. Drie militanten van de JSU en de PCE (communistische partij) werden, al dan niet terecht, in beschuldiging gesteld (bewijslast was in die tijd niet nodig). Als represaille werden 56 jongeren gearresteerd, onder hen de Trece Rosas (een groep van 13 jonge meisjes). Zij werden beschuldigd van rebellie. In de vroege ochtend van 5 augustus 1939 werden de 56 tegen de omheiningmuur van het kerkhof van Almudena (Madrid) geplaatst, en gefusilleerd.Las Trece Rosas is de naam die gegeven werd aan een groepje van 13 jonge meisjes (7 onder hen waren minderjarig) die de bloedige repressie niet overleefd hebben. Het zijn:
Carmen Barrero Aguado Martina Barroso García Blanca Brisac Vázquez Pilar Bueno Ibáñez Julia Conesa Conesa Avelina García Casillas Elena Gil Olaya Virtudes González García Ana López Gallego Joaquina López Laffite Dionisia Manzanero Salas Victoria Muñoz García Luisa Rodríguez de la Fuente
Het feest van Vitoria-Gasteiz ter gelegenheid van de Virgen Blanca (5 augustus) wordt ingezet op 4 augustus met de Bajada de Celedón op de Plaza de la Virgen Blanca. Een immense menigte feestvierders ontvangt Celedón door sigaren aan te steken en ontelbare flessen champagne te ontkurken. De Bajada (neerdaling) start vanaf de toren van San Miguel, om 18.00u.
In Vitoria-Gasteiz, de regeringszetel van Baskenland, gaat de feestweek Virgen Blanca op 4 augustus 2004 van start en gelukkig voor hén regent het niet, maar blijft het ook niet "droog"! Een half uur voor de vuurpijl wordt afgeschoten spuit de champagne al boven het volk uit. Als Celedón, dé figuur van de stad, hangend aan een koord en met een open paraplu van de kerk van San Miguel over het plein "La Virgen Blanca" naar het balkon aan de overkant wordt getrokken (als een koorddanser, maar onder het koord!), zag je al overal Baskische vlaggen en spandoeken die het dichter bijbrengen van de Baskische gevangenen eisten. De Ikurriña is sinds 25 jaar de officiële Baskische vlag en de dictator die ze verbood is al geruime tijd dood, maar toch werd het de leden van het (illegale) platform "Gasteiz Izan" verboden de vlag aan het balkon te spannen. Als Celedón dan in de buurt van het balkon kwam, leek het alsof alle hoogwaardigheidbekleders plots weg waren.
Wat bleek: burgemeester Alfonso Alonso van de Partido Popular (wie zou er anders de Ikurriña verbieden) werd verschrikkelijk bekogeld met ballonnen en eieren, gevuld met rode en gele verf, de "geliefde" kleuren van de Spaanse vlag! De politie "beschermde" hem met hun plastieken schermen. Op het ogenblik dat de vuurpijl afgeschoten werd, deed Alonso teken dat de schermen weg moesten. Op dat ogenblik werden ongeveer 25.000 sigaren aangestoken en ongeveer 38.000 flessen champagne ontkurkt! De massa op het plein verdween onder een wolk van rook en champagnemist! Ook de hoogwaardigheidbekleders waren terug verdwenen, nu in de rook.
In de gemeente Busturia (Bizkaia) wordt vandaag, 3 augustus 2008, voor de tweede opeenvolgende maal een hommage gehouden ter nagedachtenis van de Gudaris (Baskische soldaten), militieleden en slachtoffers van het Franquisme. De homage wordt georganiseerd door het gemeentebestuur en door de associatie Ahaztuak 1936-1977 (Ahaztuak betekent, zij die vergeten worden). De plechtigheid vindt plaats op de Plaza de Ispillueta, in de wijk Axpe. Op die plaats werd een paar jaar geleden een monoliet opgericht als nagedachtenis.
Een dertigtal inwoners van Busturia sneuvelden, verdwenen of werden gefusilleerd in 1937.
Hoofd antidrugbrigade gearresteerd 3 augustus 1999
Op 3 augustus 1999 wordt de Luitenant-Kolonel van de Guardia Civil, Máximo Blanco López, in Taragona gearresteerd op beschuldiging van drugstrafiek. Blanco was commandant in de Guardia Civil-kazerne van Intxaurrondo (San Sebastián) onder Generaal Enrique Rodríguez Galindo, waar hij tot 1992 aan het hoofd stond van de antidrugbrigade. Bij de arrestatie werden in een yacht 5.400 kg hasjiesj ontdekt. Verscheidene keren werd hij door de krant EGIN in verband gebracht met drugstrafiek (met sluiting van die krant tot gevolg).
De Luitenant-Kolonel streek niet alleen al het aardige bedrag op van 1.600.000 Pesetas op vanwege zijn drugsvrienden, in de week die zou volgen na zijn arrestatie zou hij nog eens een gelijkaardige som mogen incasseren (Europa Press).
De kogel is eindelijk door de kerk 2 augustus 2008
Om 07:26u in de morgen van 2 augustus 2008 kon Inaki De Juana Chaos de gevangenis van Aranjuez als een vrije man verlaten. Alles verliep tot nu toe zonder incidenten (de omgeving was door tientallen Guardia Civiles afgegrendeld), en nu is hij op weg naar Donostia-San Sebastián.
Begin vorige week stuurde de uitzonderingsrechtbank Audiencia Nacional een getekend vonnis naar de verantwoordelijke van de Spaanse Penitentiaire Instellingen met de opdracht Iñaki De Juana Chaos, na 21 jaar cel, vrij te laten in de nacht van 1 op 2 augustus 2008, om 24.00u. In de loop van deze morgen was het dan zo ver. Blijkbaar waren alle toverformules uitgeput om hem nog verder in de cel te houden. De voorbije twee weken kregen wij dagelijks een smerige intoxicatie in de kranten ABC en El Mundo, de Spaanse Le Monde, die nog niet tot aan de tippen van die laatstgenoemde kwaliteitskrant komt. Alles registers werden opengetrokken en leugens werden niet geschuwd. Walgelijk. Een staaltje van de regerende journalistieke deontologie bij bepaalde kranten.
Iñaki De Juana Chaos was inderdaad geen doetje, maar Inaki had de vrijheid lief en deed alles om die te verkrijgen, en daarbij riskeerde hij zijn leven. Dat het bij sommige acties "niet goed afliep voor de tegenstander" (die een vertegenwoordiger was van de vreemde, bezettende macht), valt te betreuren, maar hij werd daarvoor gevonnist en veroordeeld. Hij moest volgens het van kracht zijnde strafwetboek al op 25 oktober 2004 vrijgelaten worden, maar de superdemocraten hebben er met spitstechnologische creativiteit een paar dubieuze wetten doorgejaagd om hem langer te kunnen vasthouden. Toen die termijn verstreken was, werden 2 krantenartikels aangewend om hem nog eens 3 jaar langer vast te houden. Maar ook de inhoud van een trukendoos raakt wel een opgesoupeerd.
Het zootje ongeregelden van de fascistische Falange vond er niet beter op dan zijn huis in Donostia-San Sebastián, als sinistere verwelkoming, te bekladden met hun tolerante handtekening (zie foto).
Hoe zijn recyclage in de maatschappij zal verlopen, is een groot vraagteken. Hij zal constant geprovoceerd worden, en als hij daarop zou durven reageren, zal hem een nieuwe gevangenisstraf wachten. Leve de rechtstaat!
Juan Mari Otegi Elizegi, Txato werd op 21 april 1942 in Itsasondo geboren. Hij was al erg jong betrokken bij de Ikastola, de volksdansgroep en het jeugdhuid. Hij startte de discussiegroep Oargi op. Van beroep was hij koperslager, maar in zijn vrije tijd hielp hij op de ouderlijke boerderij, of studeerde hij elektriciteit en elektronica. In 1973 trad hij toe tot ETA maar twee jaren later, op 33-jarige leeftijd, diende hij de wijk te nemen naar het Noorden. Samen met vier andere vluchtelingen huurde hij een flat in Bayonne. Txato, zo genoemd door de grootte van zijn neus, trok in 1982 met zijn vriendin, Karmele, naar een boerderij in Donibane Garazi-St.-Jean Pied de Port. In de zomer van 1984 begon hij te werken in de coöperatieve Denek in Arrosa. De activiteiten van GAL zorgden ervoor dat hij intussen nog maar af en toe het huis verliet. Toen hij op 2 augustus 1985 van zijnwerkplek naar huis terug reed, werd hij door een moordcommando van GAL doodgeschoten. Hij was 43 jaar oud.
Het Hoogste Spaanse Tribunaal besliste op 1 augustus 2007 dat aan alle openbare gebouwen die onder haar jurisdictie vallen de Spaanse vlag moet wapperen. "La Rojigualda" (de roodgele) die pas sinds 1981 in deze vorm bestaat, heeft twee smalle strepen rood en daar een brede streep geel doorheen. Tijdens de dictatuur (en nog enkele jaren later) stond op het wapen van Spanje een zwarte adelaar. Nu staat er enkel een kasteel en een leeuw, die "Castilië en León" voorstellen, de "kettingen en de smaragd van Navarra" en de "roodgele strepen" van Aragón. Verder staat er nog een kleine granaatappel op voor Granada en drie lelies van de tak van Anjou waarvan de Borbons afstammen.
In de jaren 80 ontstond er in Baskenland (en in mindere mate in Catalonië en Galicië) een regelrechte vlaggenoorlog omdat een aantal gemeentebesturen geen Spaanse vlag aan hun raadhuis wensten. Dit werd, afhankelijk van de regerende meerderheid, vaak opgelost door enkel de gemeentevlag te laten wapperen of helemaal niets.
De Spaanse Justitie, blijkbaar nog bevolkt door PP-adepten, zet de klok dus een heel eind terug. In Baskenland vraagt men zich meteen af wat er gaat gebeuren aan de gevels van de zetel van de Baskische regering of aan de academie van Arkaute, waar de Baskische politiemannen worden "opgeleid". Sinds 1981 schrijft de wet voor dat aan de officiële gebouwen waar de Baskische vlag hangt er ook een Spaans dundoek moet hangen. Daarom hangt er meestal niets meer. De PP wrijft zich in de handen en maant meteen de Baskische Lehendakari aan "de wet toe te passen"! Batasuna meent dat deze maatregel niet meer thuis hoort in de 21ste eeuw en dat de Spaanse vlag de rechten van de Basken miskent.
Baskische gevangenen een verzwegen leed 31 juli 2002
Op 31 juli 2002 verschijnt in Gara een editoriaal over een onderwerp dat "niet bestaat". De klachten tegen de behandeling van Baskische politieke gevangenen zijn volledig van tafel en uit de agendas verdwenen. "Gestoras pro-Amnistía", de vereniging die zich het lot van deze groep aantrok werd verboden en een aantal leiders vlogen de gevangenis in. Dit kan toch enkel verzonnen worden in een bananenrepubliek! Enkel de familieleden laten nog regelmatig protest horen. Tot hen verboden wordt nog familie te zijn
In de gevangenis van Alcalá Meco zijn de Baskische politieke gevangenen al 88 dagen aan een hongerstaking bezig, waarbij de gevangenen om de beurt één dag voedsel weigeren. In Soto del Real begonnen ze de vorige week met een gelijkaardige actie. Vanuit Alcolea (Cordoba) komen aanhoudend klachten binnen omdat de bewakers volstrekt straffeloos gevangenen slaan. Hoewel Bautista Barandalla waarschijnlijk niet zo heel lang meer te leven heeft, wordt hij toch steeds opnieuw heen en weer gesleept tussen de gevangenis en het ziekenhuis. Hij moet steeds een plastic zak bij zich dragen, nadat bijna de volledige dikke darm verwijderd werd. "Maar zijn toestand is verenigbaar met het gevangenisleven" en "er moet binnen lange of middellange geen fatale afloop verwacht worden".
Josu Mujika Aiestaran Beltza werd in volle Francoperiode geboren in 1951 te Legazpia. Op school, geleid door Franquistische leraars, hield hij geen blad voor de mond, wat hem meermaals slagen opleverde. Ook tijdens zijn beroepsleven was hij een haantje te voren, wat hem na diverse stakingen, een langdurige werkloosheid opleverde. Hij verbleef die tijd bij zijn grootouders, die hem honderduit vertelden over de burgeroorlog en de 2de Republiek.
De Franquisten, die hem maar al te goed kenden, stuurden hem naar Ceuta (Spaanse enclave in Afrika), om zijn legerdienst te vervullen. Nog verder weg sturen kon niet.
In 1974 trad hij toe tot ETA-pm en in 1975 zag hij zich verplicht, na de dood van Mikel Gardoki in Ergobia, om te vluchten naar Iparralde. Van zijn commando was hij de enige die wist te ontsnappen. Onmiddellijk begon hij te dwepen met de gedachte zijn vrienden te bevrijden. Vastberaden als hij was, gaf de directie van ETA uiteindelijk de toestemming om hem naar Madrid te sturen. Wat de organisatie op dat moment niet wist, was dat Mikel Lejarza El Lobo (die deel uitmaakte van die speciale missie) een verrader was. In de omgeving van het stadion Santiago Bernabeu werd Beltza door de Guardia Civil omsingeld. Hij probeerde nog te vluchten, maar de Guardias maakten een einde aan zijn leven op 30 juli 1975. De Spaanse regimepers maakte gewag van een natuurlijke dood, maar de familie ontkende dit met klem, omdat zij de impact van de kogelinslagen op zijn lichaam hadden gezien.
Als in de Baskische scholen het nationaalkatholicisme heerst 29 juli 2006
Op 29 juli 2006 verschijnt van de hand van Hilario Murua, licentiaat pedagogie en doctor in de Opvoedkunde aan de Baskische universiteit, een werk van 800 paginas over het onderwijs tijdens de Francodictatuur: El magisterio y la enseñanza primaria en Gipuzkoa, 1935-1975
Met de staatsgreep van Franco werden de dorpsscholen plots Nationale Scholen waar het nationaalkatholicisme de richtlijn was (Escuelas Rurales werden Escuelas Nacionales). De eerste maatregel die Franco doorvoerde was de nieuwe economische schikking in de Baskische provincies Araba, Bizkaia en Gipuzkoa, de zogenoemdeverradersprovincies. Hierdoor boetten de deputaties geweldig in aan economische macht (de Conciertos Económicos werden afgeschaft) en daarvan was het onderwijs het eerste slachtoffer. Maar op de eerste plaats diende het Euskara uitgeroeid te worden. Kinderen die betrapt werden op het spreken van Baskisch kregen een ring (el anillo) die moest doorgegeven worden als iemand anders werd betrapt.
Wie de ring op het einde van de dag of op het einde van de week in zijn bezit had, kreeg zweepslagen of stokslagen in de handpalmen, soms een geldboete of een andere sanctie, zoals het poetsen van de klas! Het gaat hier over kinderen jonger dan 11 jaar!
Het merendeel van de Republikeinse onderwijzers en leraren werd gefusilleerd. De depuración of uitzuivering was één van de obsessies van de Franquisten.
Pastoors liepen soms openlijk met een revolver rond en meer dan eens namen ze deel aan de fusillades. Wie hieraan ontsnapte werd uitgezuiverd (gefusilleerd) of, wie meer geluk had, werd het land uitgewezen. Meteen na de oorlog werd Baskenland overspoeld door militairen die amper gestudeerd hadden. Het onderwijzende personeel dat vanuit Burgos, Logroño, Valladolid of Zaragoza kwam, was boven de 50 jaar en had van onderwijspedagogie niet veel kaas gegeten. Om de baan te krijgen was het voldoende tijdens de Rode Dictatuur (de 2de Republiek van 1931 tot 1936) opgesloten te zijn geweest, weduwe of weduwnaar zijn van een door de Roden gefusilleerde, vrijwilliger in het Legioen of gedeserteerd te zijn naar de overkant of ouder van een groot gezin te zijn, eerder dan iets af te weten van pedagogie of onderwijs. Ze werden erg slecht betaald en gemiddeld kreeg een Guardia Civil, een politieman of een andere ambtenaar een derde méér betaald. In 1965 kreeg een onderwijzer 303 pesetas terwijl voor de huur van een woning 2.500 pesetas moest betaald worden. Tot hun verbijstering stelden ze vast dat de kinderen in de Baskische dorpen geen Spaans spraken! Een verordening van 7 december 1936 verplichtte binnen de 48 uren alle berichten, aankondigingen of affiches met de letters k, tx of b (in plaats van de als b uitgesproken letter v) te verwijderen op boete van 500 pesetas. De 3 kleuren van de Ikurriña mochten niet gecombineerd worden en Baskische voornamen bestonden niet meer. Tot de nieuwe vakken hoorde de vorming in de nationale burgerzin. In de klassen moesten naast het schoolbord fotos van Franco, van José Antonio Primo de Rivera (oprichter van de fascistische Falange), van de Maagd Maria en de nodige kruisbeelden hangen. En op een goed zichtbare plaats mocht uiteraard de Spaanse vlag niet ontbreken.
Toen een aantal priesters een manifest schreef ten voordele van de Baskische Taal werden ze gestraft (gevangenis van Zamora). Dit gebeurde in 1970!
Ook voor de vrouwen had het nationaalkatholicisme wat in petto: Dios, patria, hogar, God, vaderland en haard! Vrouwen aan de haard. Wie toch wilde studeren, moest het grootste deel van de tijd ten dienste staan van de Servicio Social, een soort sociale dienst die alleen de goeden ter hulp snelde. Zoniet mochten de studies vergeten worden, werd geen rijbewijs afgeleverd en mocht er in geen enkel centrum gewerkt worden.
Verhelderend is ook de verklaring van José Permatín, één van de ideologen van het nieuwe regime en auteur van het in 1938 verschenen werk: Qué es lo nuevo .
Zegt Permatín: De Spaanse nationaliteit is gebaseerd op het katholieke ideaal en het fascisme is de fusie tussen Staat en Natie; als gevolg hiervan moet Spanje, als het nationaal wil zijn, ook fascistisch zijn. Commentaar overbodig!
Tomás Pérez Revilla werd geboren te Bilbao op 17 december 1937. Toen hij 3 jaar was stierf zijn vader, een republikeins militant, in de gevangenis van Montjuich. In 1966 werd Revilla vrijwilliger voor ETA. Hij werd het slachtoffer van de doodseskaders van GAL op 15 juni 1984. Hij overleed aan zijn verwondingen op 28 juli 1984.
Alles begon op 22 mei 1984. Op die dag kwam de Franse politiecommissaris Roger Boslé een ontmoeting op het spoor tussen Jean Philippe Labade en José Amedo op de 'col de Ibardin, 20 kilometers van Hendaia. De mannen van Boslé namen fotos van de Spaanse subcommissaris José Amedo en van de Franse huurling Jean Philippe Labade, onder contract bij GAL. Na een paar dagen onderzoek werd de nummerplaat van de wagen geïdentificeerd als behorende tot de Jefatura Superior de Policía de Bilbao. Een drietal weken later, op 15 juni 1984, verscheen GAL opnieuw ten tonele in het zuidoosten van Frankrijk. Omstreeks 12:00 u werd een explosie gehoord op de Avenue Carnot te Biarritz toen een motorbestuurder een wagen inhaalde. In de wagen zaten Tomás Pérez Revilla en Ramón Orbe Etxeberría. Balans: Revilla en Orbe werd zeer ernstig gekwetst. Revilla overleed aan zijn verwondingen op 28 juli 1984.
De dag voor de aanslag door was er in Madrid een Frans-Spaanse topbijeenkomst geweest tussen de socialistische ministers José Barrionuevo (ESP) en Gastón Deferre (FR).
De dag na de aanslag werden de daders, Jean Philippe Labade en de huurlingen Patrick de Carvalho, Roland Sampietro en Jean Pierre Bounin, opgepakt. Uit de verklaringen van Labade zelf, en van zijn ex-vrouw Jeannete Cassiede, bleek dat hij de verbindingsman was tussen de koepel van Binnenlandse Zaken in Spanje en de huurlingen die opereerden voor GAL. Portugese politiediensten hadden in 1985 ook ontdekt dat Labade 4 Portugese burgers had geronseld om een reeks aanslagen tegen Etarras voor te bereiden. Volgens de Portugese Justitie bleek uit verklaringen dat in de rekruteringszaak José Amedo en Míchel Domínguez betrokken waren, en dit in samenwerking met de geheime diensten van Portugal, de DINFO (Divisão de Informações).
De moord op Tomás Pérez Revilla was niet de eerste poging. Al in 1976 werd hij, zijn vrouw Felisa Zubiñaga en een zoon beschoten door een ander doodseskader, het Batallón Vasco Español(BVE), met machinegeweren Ingram M-10. Beide volwassenen werden toen zwaar gewond.
Iñaki Iriondo schrijft op 27 juli 2002 een mooi stukje in Gara naar aanleiding van de "vlucht" van de Universiteitsprofessor Paco Llerna, onder de titel "De leugen van de 200.000 geëxilieerden.
Llerno sprak van de "druk" (geweld) waaronder men moet leven in Baskenland en "duizenden Basken die genoodzaakt waren in stilte te vertrekken." Sinds 1985 waren er dat bijna 200.000. Maar dit aantal is een leugen. In de statistieken van Eustat, (Geleid door Paco Llerna zelf!) kan men terugvinden dat sinds 1988 welgeteld 188.797 mensen uit Baskenland (CAV) vertrokken. Sinds 1985 kunnen er dat inderdaad 200.000 zijn. Maar hij spreekt alleen over hen die Euskadi verlaten, niet over hen die er onder die zogenaamde druk wel komen wonen.
Op die manier wil hij laten doorschijnen dat het leven in Euskadi onhoudbaar is. En wie zou er volgens hem daarvoor verantwoordelijk zijn? De vraag stellen, is ze beantwoorden.
Maar men vergeet erbij te vertellen dat er in dezelfde periode, vanaf 1988 ook 136.159 personen binnenkwamen! Een negatief saldo van minus 0,6/00 terwijl dat in Madrid minus 1,6/00 is! En voor welke druk vluchten de Madrilenen dan wel? Bovendien trekt een kwart van de uitwijkelingen terug naar de streek waar ze geboren zijn.
Korta werd geboren in het dorpje Porqueros, in de Autonome Gemeenschap Castilla-León in 1954. Een tijdje nadien verhuisden ze naar Gasteiz-Vitoria. Tot hij 17 jaar was, studeerde hij in het college Samaniego en later aan de Escuela Profesional Jesús Obrero. Daar raakte hij bevriend met Jesús Mari Merkiegi Motriko. Samen met hem organiseerde hij verscheidene stakingen tegen het onderwijssysteem en voor de arbeidersstrijd. Verscheidene studenten werden uit de school weggestuurd, waaronder de twee vrienden. Toen hij op straat stond, startte hij de studie van het Euskara en kon nadien lesgeven in een centrum in Gasteiz. Naderhand gingen de twee vrienden samenwonen in Arrasata waar zij twee meisjes leerden kennen. Uiteindelijk vormden de 4 een commando voor ETA. Bij de veelvuldige arrestaties in 1974 vluchtten zij naar Iparralde, waar Korta de ETA-verantwoordelijke werd voor de militaire voorbereidingen. Zijn familie, die emigranten waren en waarvan sommigen bij de politie werkten, snapten er geen snars van.
De dood van zijn vriend Mortiko, in handen van de Guardia Civil, betekende voor Korta een harde klap. Gedurende zijn ballingschap leerde hij Cristina kennen met wie hij een kind verwachtte. Een kind dat hij nooit zou te zien krijgen, omdat huurlingen van de Spaanse staat zijn weg kruisten. Op 26 juli 1979, toen het koppel op weg was naar huis, merkten zij op dat ze gevolgd werden. In het centrum van Baiona parkeerde Korta zijn wagen, en hij zocht hulp in een bar. Vier huurlingen vielen de bar binnen en maakten hem ter plaatse af.
Na de aanslag op het Paleis van Justitie in Baiona op 25 juli 1987 wordt een grootscheepse razzia gehouden tegen al wat Abertzale is. Tientallen personen worden opgepakt. Op 15 juli, dus een paar dagen voordien, had de Franse regering al beslist IK-Iparretarrak te ontbinden, te verbieden. De consequenties hiervan waren legio: in 1988 werd de directeur van het weekblad "Abil" gearresteerd op beschuldiging van "verheerlijking van het terrorisme", omdat hij een communiqué van IK had gepubliceerd. Begin september valt een honderdtal leden van de oproerpolitie binnen in het Benedictijnenklooster van Beloke (Belloc) op zoek naar Filipe Bidart. De bisschop van Baiona, monseigneur Molères, getuigt: "Sedert de oorlog en de aanhouding van de abt en de prior door de Duitsers (gedeporteerd naar Dachau) is het de eerste maal dat we weer een gelijkaardig "bezoek" krijgen".
De socialistische partij PSOE, de partij die van zichzelf zegt de gelijkheid, de rechtvaardigheid en de solidariteit na te streven, blijft verder inhakken op de militanten van de onafhankelijkheidsbeweging. Terwijl iedereen met een visadem zit te wachten op de officiële bekendmaking van het vonnis van Sumario 33/01, wordt al een nieuw proces voorbereid.
Meer dan 30 militanten moeten in oktober voor de uitzonderingsrechtbank, Audiencia Nacional, verschijnen wegens lidmaatschap van een politieke partij, zoals ANV en EHAK. Iedereen weet dat dit de eerste stap is naar de gevangenissen van Alcala en Soto del Real.
Tasio Erkizia, een veteraan en historisch leider, verklaarde in een persconferentie op 23 juli 2008: De PSOE heeft beslist Izquierda Abertzale uit te roeien via een Juridische GAL (doodseskaders ten tijde van Felipe González die tientallen nationalisten in koelen bloede vermoordden). Maar net als toen zullen zij mislukken. Met het anti-terrorismepact van 2000, dat nu terug opgerakeld wordt, wordt niet het terrorisme bestreden, maar ideeën en projecten voor een onafhankelijke Euskal Herria.
