Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
14-11-2007
Nu het volk, nu de vrede
ORAIN HERRIA, ORAIN BAKEA
14 november 2005
Twee jaar geleden kwam de radicale partij Batasuna met een verregaand vredesvoorstel:
ORAIN HERRIA, ORAIN BAKEA Nu het volk, nu de vrede
Op 14.11.2004 kwam de (verboden) radicale partij, Batasuna, in de velodroom Anoeta van Donostia met een voorstel (*) dat als enig doel had: Het Conflict op te lossen. Er kwamen 15.000 personen opdagen, in feite allemaal illegalen! Arnaldo Otegi voerde het woord en daar doorheen klonk de slagzin:
Vrede stichten is moeilijker dan oorlog voeren!
Op de eerste plaats werden de politieke, sociale en syndicale vertegenwoordigers aangesproken om met hen de weg uit te stippelen, om vanuit de huidige toestand naar een realiteit te gaan waarin het mogelijk zal zijn dat Basken onder elkaar op een pacifistische en democratische wijze over de eigen toekomst kunnen beslissen.
De tweede ruimte om te onderhandelen was die tussen de gewapende organisatie, ETA en de regeringen van beide betrokken Staten, Frankrijk en Spanje. Het conflict zou zodoende gedemilitariseerd worden.
In een communiqué, zoals gewoonlijk verstuurd naar de krant Gara, op 13 november 2005, schuift ETA de schuld van de dood van Kotto Altzuguren (* die verhangen werd aangetroffen in een Spaanse gevangenis) in de schoenen van de uitroeiingpolitiek van de autoriteiten van Spanje en Frankrijk tegen de gegijzelde Baskische burgers. Ze hebben Kotto vermoord, en de oorzaak van zijn dood ligt bij de gevangenenpolitiek die door de PSOE werd opgestart. Het zijn zij die de Baskische politieke gevangenen als chantage-instrument gebruiken die de dood van Kotto op hun geweten hebben. De politieke verantwoordelijken zitten in La Moncloa (Madrid) en Matignon (Parijs), maar ook in de salons van Ajuria-Enea (ambtswoning van de Baskische Lehendakari) die door hun stilzwijgen complice (medeplichtig) zijn omdat ze de andere kant opkijken. Hoewel de waardigheid en de strijd van het collectief van politieke gevangenen al lang geleden voor de mislukking van de gevangenenspreiding zorgde, blijft de politiek van wraak toch gehandhaafd. Onder de politici-cipiers noemt ETA in het bijzonder Mercedes Gallizo bij naam, de verantwoordelijke voor de Penitentiaire Instellingen.
Proces gebaseerd op verklaringen van arrestanten, geuit in commissariaten waarin niet gefolterd wordt
Op 12 november 2005 klaagt De Pro-Amnestiebeweging van Navarra aan dat op 15 november 12 bewoners van Iruñea en omgeving zullen terechtstaan voor het Hooggerechtshof, enkel en alleen op basis van verklaringen die afgelegd werden door personen die in het vermaarde incomunicado-regime (*) zaten en die na afloop aanklaagden, gefolterd te zijn geweest!
Jorge Olaitz, klaagde aan gedurende 4 dagen in de kelders van de Guardia Civil in isolement gezeten te hebben en daar op een dergelijke manier werd tussen gepakt, dat hij de namen van zijn maats had genoemd om onder de foltering uit te komen. Ze worden nu allemaal beschuldigd van collaboratie met (een) gewapende bende.
Terwijl langs allerlei kanten geprobeerd wordt om tot een vredesverdrag te komen, kiest een politiek tribunaal de andere richting en op die manier voor de oorlogsstrategie die sinds de Franco-dictatuur van kracht is.
Volgens de Spaanse pers (in handen van mensen die het vredesproces met alle middelen willen verhinderen) kwam het in Donostia en in Bilbao tot zware rellen toen de Ertzaintza de manifestaties wilden beletten, zoals magistraat Baltasar Garzón uit Madrid bevolen had. In het oude stadsdeel van Bilbao waren de incidenten zelfs zó zwaar dat er 2 (twee!) manifestanten werden opgepakt. De eerste had een spray gespoten naar een agent van de stadspolitie, terwijl een andere benzine naar een municipal had gegooid (?). Municipales zijn plaatselijke stadspolitiemannen waarmee je samen aan de toog staat (meestal als ze vrij zijn.) Ze lopen dus normalerwijze geen enkel risico. Na de manifestatie maakten een aantal jongeren van de gelegenheid gebruik om wat straatcontainers om te kieperen en in brand te steken! (Indien dit in Baskenland gebeurt dan wordt dit meteen in verband gebracht met straatgeweld of Kale Borroka, en dus terrorisme). De relletjes concentreerden zich ditmaal op de Plaza Unamuno.
De verdraaide feiten
El Correo Digital, de digitale versie van de plaatselijke krant El Correo Español begon meteen een hetze in de meest hatelijke bewoordingen: Het straatgeweld toonde gisteren in Bilbao zijn meest gruwelijke gezicht bij een actie van het meest meedogenloze straatterrorisme dat het leven van een stadspolitieman in gevaar bracht. Een tiental gemaskerden overgoten de agent met benzine met de bedoeling hem in brand te steken.
De werkelijke feiten
Minstens 8 ooggetuigen kwamen met een héél ander verhaal: Een gemeentepolitieagent trachtte een jongere te beletten om een container met benzine te besprenkelen, en in het handgemeen, kon je duidelijk zien dat er benzine gemorst werd op de agent. Er was dus op geen enkel ogenblik sprake van enig opzet.
Op 10 november 2000 mislukt een aanslag op twee journalisten: Aurora Intxausti van El País en Juan Paloma van Antena 3. Meteen worden alle registers opengetrokken en de hoofdverdachte is een paar seconden later al gekend: Pepe Rei, verantwoordelijk uitgever van het tijdschrift Ardi Beltza.
In een vorig nummer van zijn tijdschrift had Pepe Rei, onder de titel: Journalisten, Een Handeltje in Leugens, onder andere ook deze twee journalisten er van langs gegeven, wegens niet objectief. De Spaanse Regering maant nu het Gerecht aan (Scheiding van machten?) op te treden tegen Rei, omdat hij op die manier de slachtoffers aanwijst als doelwit voor ETA. Niemand die zich afvraagt, hoe het komt dat andere journalisten (ook beschuldigd) niet geviseerd worden. Pepe Rei is Baskisch nationalist!
Op 8 november 2001 wordt in Algorta-Getxo (Bilbao) de magistraat José María Lidón, van het Gerechtshof van Vizcaya, door twee gemaskerde mannen doodgeschoten.
Na de begrafenis stapten duizenden op door het stadje om te protesteren tegen de aanslag.
Tijdens de begrafenisplechtigheid, op 9 november 2001, was Regeringspresident José María Aznar niet aanwezig. Zijn vliegtuig zou rechtsomkeer gemaakt hebben en hij haalt motieven van protocol en veiligheid als reden aan.
Er zou echter vooraan in de kerk geen voorbehouden plaats zijn geweest, en de familie had cameras tijdens de plechtigheid geweigerd.
Later zal de zus van de vermoorde magistraat verklaren dat Aznar een voorbehouden plaats vooraan in de kerk zou geëist hebben.
Javier Madrazo, coördinator van IU-EB zegt het duidelijker: Aznar bleef afwezig, omdat de politieke en electorale rentabiliteit, die hij steeds wil verkrijgen, niet gegarandeerd was. Aznar toonde zijn hoogmoed en zijn politieke verwaandheid en zijn lage graad van menselijkheid door de familie niet te willen vergezellen onder dezelfde condities als alle andere Baskische politieke en sociale vertegenwoordigers.
Wet op de teruggave van in beslag genomen goederen
De bedoeling was de Ley de Restitución a los Partidos Políticos por los Bienes Incautados entre 1936 y 1939 uit te breiden en te versoepelen. Die wet regelt de teruggave van goederen en gelden, die tijdens de Guerra Civil in beslag genomen werden (diefstal door de Franquisten).
De PSOE, Spaanse socialisten en zichzelf strijders noemend voor rechtvaardigheid, hebben van de bespreking in de Comisión Constitucional (parlementaire commissie voor de grondwet) op 6 november 2007 misbruik gemaakt om de heksenjacht tegen de EAE-ANV (Baskische nationalistische partij) nog op te drijven. Zij dienden een amendement in waarin staat dat van teruggave of compensatie geen sprake kan zijn, als de politieke partij in kwestie verboden, ontbonden of in juridische termen geschorst is. Zelfs als er aanwijzingen zijn dat de partij zou kunnen verboden worden, of als bij de laatste verkiezingen kandidaturen geschrapt werden van de lijst, gaat de teruggave of compensatie niet door! (Het ANV verkeert in dat geval: 70 jaar lang een democratische partij en plotsklaps nier meer!)
Op maandag, 12 november 2007, wordt hierover in de Kamer gestemd en nadien zorgt de Senaat voor het definitieve oordeel.
Het Tribunal Supremo erkende in 1998 het recht op schadeloosstelling ten voordele van ANV. Er werd toen al onrecht aangedaan aan ANV. Het tribunaal voorzag een schadeloosstelling van 700.000 euros (voor een gebouw in Barakaldo en een paar bankrekeningen). Maar in de jaren 30 beschikte de ANV over ongeveer 80 lokalen. Met de socialisten (eigen solidariteit eerst) dreigt de ANV nu alles te verliezen.
Op 7 november 2000 worden Ainara Esteranz Cruz, Nerea Garro Pérez, Asier Urretavizcaya Merino, Víctor Goñi Martín en Alicia Yagüe gearresteerd te Madrid.
Victor Goñi laat zijn aanklacht van foltering gedurende de vijf dagen die hij doorbracht in handen van de Spaanse politie na zijn arrestatie van 7 november 2000 ratificeren, en verzekert dat hij in staat is 16 verantwoordelijke politiemannen te identificeren. Vanaf het ogenblik dat hij in de auto gesleept was, waren de slagen constant, op de rug en in de maag, trekken aan de haren en slagen met de palm van de hand op de oren. Tijdens vele ondervragingsessies was Victor Goñi volkomen naakt. Hij moest een erg moeilijke houding blijven aanhouden, terwijl hij voortdurend geslagen werd. Ook werd op een plek tussen de testikels en de anus gedrukt wat een vreselijke pijn veroorzaakte. Met de wreef kreeg hij trappen tegen de testikels. Bovendien dreigden ze hem naar een afgelegen plek te brengen waar ze hem een kogel door het hoofd zouden schieten. Indien hij niet zou verklaren wat zij wilden, zouden ze zijn vriendin verkrachten (die intussen eveneens gearresteerd was.) Hij hoorde het gesnik van zijn vriendin en toen hij in de gevangenis zat meende hij dit nog steeds te horen. Eén van de politiemannen die hem arresteerden, had hij daarna, op twee verschillende dagen, op tv gezien bij de arrestatie van Harriet Iragi en Jon Solana, terwijl andere agenten op andere dagen door het beeld liepen. Verder verklaarde hij dat de arts van dienst niet de verwondingen vaststelde, doch enkel de bloeddruk kwamen meten.
Medios de comunicación y conflicto Communicatiemedia en conflict 5 november 2007
Gisteren, 5 november 2007, hebben internationale gerenommeerde rechtsexperts de conclusie van hun bijeenkomst in Donostia bekend gemaakt. Het Departement Justitie van de Baskische regering had een internationale werkvergadering samengeroepen met als thema: Medios de comunicación y conflicto", communicatiemedia en conflict. De sluiting van de kranten Egin en Egunkaria, en de radiozender Egin Irratia werden onderzocht. Het Instituto Vasco de Criminología had hen alle benodigde documenten bezorgd.
De conclusie is vernietigend voor de Spaanse regering en voor de Spaanse Justitie.
De sluiting is een regelrechte verkrachting van de Spaanse Grondwet en van de Europese Conventie voor de Rechten van de Mens. Zij voegden er aan toe dat als de zaak voorgelegd zou worden voor het Europese Tribunaal te Straatsburg, Spanje zwaar veroordeeld zou worden. De experts hopen echter dat de Spaanse magistratuur de zaak rechtzet.
De medewerkers waren:
-Joseba Azkarraga, minister van Justitie van de Baskische regering -Javier Salutregi, ex-directeur van Egin -Martxelo Otamendi, ex-directeur van Egunkaria
-De advocaten Iñigo Iruin en José María Elosua en verscheidene beklaagden
-Kai Ambos, Universiteit van Gottingen, Duitsland
-Luis P. Salas Calero, Internationale Universiteit van Florida, USA
-John Vervaele, Universiteit van Utrecht, Nederland
-Juan Luis Gómez Colomer, Universiteit van Castellón, Spanje
Joseba Elosegi vocht in de Spaanse Burgeroorlog als "Gudari", Baskisch strijder, en was zo, intussen kapitein geworden, ooggetuige van het bombardement op Gernika (*). In 1937 werd hij in de buurt van Santander gearresteerd en ter dood veroordeeld, maar dank zij een gevangenenruil kwam hij vrij. Elosegi trok opnieuw naar het front in Catalunya tot hij, bij de val van Barcelona, naar Frankrijk moest vluchten. Daar sloot hij zich aan bij het verzet "Red de Mugalaris" (netwerk van mugalaris) (*), om in 1940 door de Nazi's gearresteerd te worden. Korte tijd later leefde hij clandestien in zijn geboortestad, waar hij op 18 juli 1946, de verjaardag van "El Alzamiento", gearresteerd werd, nadat hij een Ikurriña in de top van de kathedraal El Buen Pastor gehesen had. Hij werd voor deze daad 6 maanden lang opgesloten in de gevangenis van Ondarreta, waar hij in 1950 opnieuw "gastvrijheid" genoot. Jaren later, in 1970, werd in San Sebastián het 6de Wereldkampioenschap Pelota gespeeld, in de aanwezigheid van Generalissimo Francisco Franco Bahamonde. Elosegi wilde zichzelf in brand steken en dan Franco omhelzen, om hem zo met het vuur van Gernika in contact te brengen. Hij kon echter niet bij de Spaanse dictator komen en stak zich dan maar in brand op de tribune van de eerste verdieping, waarna hij van 7 meter naar beneden sprong. Met de kreet "Gora Euskadi Askatuta" kwam hij brandend terecht vóór de voeten van de dictator, die hem geen blik gunde. Voor deze daad werd hij tot 7 jaar veroordeeld wegens "belediging van het staatshoofd". Hij zat drie jaar uit. In het boek "Quiero morir por algo" (Ik wil ergens voor sterven) beschrijft hij op pakkende wijze de periode kort vóór zijn protestactie. Jaren later werd hij volksvertegenwoordiger voor de PNV, maar bij de scheuring stapte hij, samen met de ex-lehendakari Carlos Garaikoetxea, mee over naar EA-Eusko Alkartasuna (*).
Het einde van zijn leven werd versneld door een val in het bad. Op zijn graf staat geen enkel teken van herkenning noch erkenning, alleen de familienaam
Gisteren, 3 november 2002 verliet Sergio Fernández Arauri, Regu uit Vitoria-Gasteiz de gevangenis van Logroño nadat hij zijn straf volledig had uitgezeten. Nét geen vier jaar. Op 10 november 1998 werd Regu door de Ertzaintza gearresteerd wegens ordeverstoring.
In de gevangenis van Langraitz in Baskenland kwam Regu op 24 december 1999, tijdens een voetbalwedstrijd onder gevangenen, in botsing met een lotgenoot die hem meteen na het voorval vertelde dat hij HIV-positief was. Regu ging dit melden bij de medische dienst maar er werd geen enkele voorzorgsmaatregel genomen. Op 6 juni 2000 kwam het dramatisch medisch bericht: Regu was HIV-positief! Maar artikel 92 van de Strafwet, voortijdige vrijlating wegens een chronische, zware en ongeneselijke ziekte, werd op hem niet toegepast. Regu was immers een politieke gevangene, erger nog, een Baskische politieke gevangene.
Buiten de muren zorgden een zestigtal familieleden en vrienden voor een warm gevoel. Op de terugweg naar huis volgde het obligate afscheidsgeschenk van de Guardia Civil: een controlevan de hele karavaan, op drie wagens na.
Regu bedankte iedereen die voor hem en zijn lotgenoten op straat was gekomen. Ook voor de Spaanse democraten had hij nog een woordje: Zij hebben de mond vol over democratie en mensenrechten, maar ze passen niet eens hun eigen wetten toe.
De directeur van de OMCT-Organización Mundial Contra la Tortura, Eric Sottas, zegt in een interview op 3 november 2002 in het Catalaanse dagblad Avui: dat in Spanje gefolterd wordt.
Hij voegt eraan toe dat het geen exclusiviteit van de Guardia Civil of de Spaanse Politie is, maar dat ook de Ertzaintza deze praktijken toepast: Er wordt niet systematisch gefolterd, maar er werden door enkele organisaties (waaronder Amnesty International) toch tussen 58 en 90 gevallen geconstateerd in 2002. Volgens Sottas begint de mishandeling vanaf de arrestatie en bij het overbrengen van een verdachte naar het politiebureau.
Hoewel het om een minderheid gaat, handelt deze minderheid wel ongestraft. Bovendien stuurde de Regering Aznar in januari 2001 een gevaarlijke boodschap uit toen 11 politiemannen en drie Guardias werden vrijgesproken, hoewel ze beschuldigd waren van foltering. Ook werd Melitón Manzanas (*) postuum gedecoreerd.
Garzón sloot lokalen van organisaties die zich inzetten voor politieke gevangenen, Etxerat en TAT, organisaties waartegen geen concrete orderbevelen waren uitgesproken. De vrijheid van vereniging en de vrijheid van uiting kunnen beknot worden als ze gebruikt worden voor terroristische doeleinden, maar dan moet dat wel bewezen worden. Bovendien hebben Etxerat en TAT nu net gestreden ten voordele van deze rechten, terwijl de Spaanse Staat geen duidelijke en ernstige bewijzen kan voorleggen.
Aanslagen niet veroordelen is dan wel betwistbaar, maar kan nooit een motief zijn om iemand te beschuldigen ETA te steunen.
(*) Na de moord op ETA-militant Txabi, op 7 juni 1968, besloot de ETA-leiding als vergelding de beruchte folteraarMelitón Manzanas te executeren. Manzanas had zich een stevige reputatie opgebouwd door de kreten van gefolterde Basken op band op nemen en ze daarna via een radiowagen in het dorp van herkomst van het slachtoffer te laten uitzenden. Manzanas werd gedurende de burgeroorlog, in augustus 1936, gevangen genomen door de republikeinen en opgesloten in een burcht te Guadalupe. Hij werd er door de troepen van Franco bevrijd. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was hij vertrouweling en medewerker van de Gestapo, waar hij de verfijnde technieken over het folteren aanleerde. Hij leverde ook Joden en vluchtelingen uit aan de Gestapo. Het vonnis tegen Manzanas werd voltrokken op 2 augustus 1968.
over te gaan tot gewelddadige acties 2 november 2001
Bij het bezoek van de Egyptische President Mubarak aan Aznar werd vooral over het Joods-Palestijns probleem gepraat.
De krant Gara schrijft hierover:Hosni Mubarak liep gisteren een groot risico toen hij zich, in het bijzijn van Aznar, de vraag stelde wat een volk kan doen als zijn grondgebied bezet is? Hij zei verder ook nog dat: De wanhoop een volk ertoe drijft over te gaan tot gewelddadige acties. President Aznar belde niet naar magistraat Garzón van de Audiencia Nacional (uitzonderingsrechtbank), want Mubarak had het over Palestina. Had hij het over situaties gehad die zich dichterbij voordeden (in Baskenland), dan was hij veroordeeld geworden voor lidmaatschap van een gewapende bende. Hadden Xabier Arzalluz of Monseñor Setién deze verklaring afgelegd dan waren ze uitgescholden door politici en editorialisten. En had een Baskisch nationalist dit gezegd dan zat hij nu al voor jaren vast.
Verzekeren dat de Grondwet van kracht blijft in alle uithoeken van Spanje
De Spaanse Regering gaat het Plan Ibarretxete lijf 1 november 2003
Op 01 november 2003 gaat de Spaanse Regering het Plan Ibarretxe (*)te lijf bij het Grondwettelijk Tribunaal. Volgens Minister Michavila schendt het Plan de Spaanse Magna Carta (grondwet) (*) op meer dan honderd punten. De bedoeling van het beroep dat aangetekend wordt is "verzekeren dat de Grondwet van kracht blijft in alle uithoeken van Spanje."
In zijn laatste bericht in Zutabe, op 5 december 2003, spreekt ETA over condities om tot zelfbestuur te komen. Het Plan Ibarretxe (dat "Het Statuut van Guernica" moet vervangen) is volgens hen een "historische vergissing". Maar "Baskenland beleeft een politiek historisch ogenblik. Er gaat een historisch debat komen met in het centrum de basis van het conflict en de centrale problemen die ons Volk moet oplossen." ETA roept verder alle politieke en sociale krachten op om mee te werken en zoals steeds wenst de organisatie dat het volk het laatste woord krijgt: een referendum, dus. En in een persnota later op de maand, op 30 december 2003, kondigt ETA het initiatief van Bergara aan, met het oog op het vormen van eenheidslijsten voor de nationale verkiezingen van maart en daarmee zelfbestuur te eisen. De organisatie is "bereid de passende maatregelen en alle nodige stappen te ondernemen opdat dit initiatief zijn einddoel bereikt." "Gedecodeerd" betekend dit dat het tot een "wapenstilstand" kan komen indien
Alle politieke en syndicale organisaties van Baskenland gaven de volgende dag hun mening over het "aanbod" van ETA, en weinigen konden verbergen dat dit veel nieuwe dingen bevatte. "Enkel onverantwoordelijke politici kunnen dit afwijzen", aldus Gara. Aralar zegt dat het kwestie van tijd is vooraleer het tot een nieuw bestand komt. Na de machtsoverdracht van Aznar naar Zapatero op 14 maart 2004, gaat Ibarretxe zijn Plan verdedigen in Madrid. Het plan wordt goedgekeurd in het Baskisch Parlement eind december 2004), maar afgewezen in de Cortes (begin 2005).
BARRIO SESAMO SESAMSTRAAT Het penitentiaire systeem uitgelegd aan kinderen
Verbazing alom als Jose Angel Altzuguren, Kotto (*)op 22 oktober 2005, zonder voorafgaand bericht, opnieuw opgesloten wordt in de gevangenis van Iruñea-Pamplona, en een week later versleept wordt naar de gevangenis van Soria. Reden van de nieuwe opsluiting: een vroegere gevangenisstraf van 7 jaar moet volledig uitgezeten worden, ondanks zijn hulpbehoevendheid (hij was depressief, je zou voor minder, en had medische hulp nodig). Het uitblijven van die medische hulp is hem fataal geworden op 31 oktober 2005. Hij had zich verhangen in zijn cel aan de pijpleidingen van de centrale verwarming.
Spanje schendt zijn eigen wetten ten aanzien van de Baskische taal, het Euskara
In een document van het Observatorium van de Taalrechten, Hizkuntz EskubideenBehatokia, van 30 oktober 2003, worden 90 klachten van Baskischtaligen samengebracht die opgetekend werden tussen augustus 2001 en augustus 2003. Voor de exacte cijfers: zie Behatokia (*).
Het gaat om overtredingen in de Spaanse Staatsadministratie (Spoor, Politie, Post) en zijn in strijd met de Grondwet, het Autonomiestatuut van Gernika of gelijk welke Taalwet, gemaakte afspraak of getroffen regeling. Zo hebben Euskaldunes (Baskischsprekenden) het recht hun officiële documenten in hun eigen officiële taal op te vragen.
Enkele feiten:
-In Navarra, waar 1.405 staatsfuncties te begeven zijn, werd er maar in één geval Baskischtalig zijn als voorwaarde gesteld. Het ging dan ook om een betrekking van VERTALER!
-In het deel van Baskenland dat onder de Baskische Regering valt, werd het beheersen van Euskara in 101 van de 4.568 jobs als voorwaarde gesteld. (Betrekkingen van de Spaanse Staat)
Maar ook de Baskische Regering doet haar werk niet steeds zoals het hoort. Hoe vaak werden Ertzaintzas, op wacht aan de poorten van het regeringsgebouw, door Vlamingen in het Baskisch aangesproken zonder dat ze in die taal konden antwoorden?
En wat zegt de gouverneur Enrique Villar: In Baskenland verdient het Spaans een betere bescherming en behandeling.
Torturaren Aurkako Taldea (TAT, de organisatie die telkens met verslagen van de doorstane folteringen komt) en de moeder van Amaia Urizar komen voor de pers met het geschreven verhaal (5 bladen) van de doorstane foltering die Amaia onderging in 2004. Ze raakte bevriend met Garikoitz Azpiazu die er door de politie van wordt verdacht een belangrijke functie binnen ETA te hebben. Op 29 oktober 2004 om 2.40 u. in de nacht, kwamen een dertigtal gemaskerde Guardia Civiles het huis binnen. Er werd geen uitleg gegeven. Even na 6.27u waren ze terug weg. Het huis stond volledig overhoop en ze hadden Amaia meegenomen. Vijf dagen, 120 uren lang wist de familie niet waar ze was, wat ze met haar deden. Je bent erbij, meisje, blaften ze in de auto. Het maakt ons niets uit. Wij weten toch alles. Maar jij moet het wel vertellen en dat kan op twee manieren: de goede en de slechte. In Madrid wierpen ze zich meteen op mij en werd op een gewelddadige manier aan mijn armen getrokken. Ze hadden kappen over het hoofd. Ik riep dat ze me moesten loslaten, maar ze schreeuwden: Zwijg, hoer! Ik zag hoe één van hen zijn broek en onderbroek op de schoenen had hangen. Hij kwam naar me toe en zei: Nu gaan we de vriendin van de chef eens naaien. Hij schuurde met zijn lichaam tegen me aan. Hij vroeg: wat zeg je tegen je vriend als je bezig bent? Gora ETA? We gaan je allemaal pakken en je zult ervan kotsen, want we zullen het niet op een fijne manier doen. Buiten aan de deur staan er nog een aantal hun beurt af te wachten. Ze slingerden me allerlei verwijten naar het hoofd: hoer, leugenaarster, slet! Ze trokken me de plastic zak over het hoofd die ze langs achter opspanden. Eerst kreeg ik het nog even warm en ik zweette, maar ik werd heel draaierig en probeerde de zak met mijn tanden stuk te bijten. Als ik dan even adem kreeg, sloegen ze met de open hand tegen mijn oren. Ik werd heel erg moe en moest bijna overgeven. Daarop zei één van hen Als je overgeeft, eet je het meteen weer op. Plots begon ik op de muren beelden te zien die bewogen. Ik dacht dat ik gek werd. De cel werd groter en dan weer kleiner. De grond begon zelfs te bewegen. Toen ze me naar een ander vertrek brachten, hoorde ik stromend water. Ik weet niet of het door de schrik kwam, maar ik begon te plassen. De ene begon te lachen terwijl de andere kwaad werd en dreigde dat ik de hele kamer met mijn tong moest schoonlikken. De kraan werd dichtgedraaid en ik moest een paar stappen vooruitzetten. Toen ze me de blinddoek afdeden, stond ik voor het bad. Ik had de handen op de rug gebonden. Ik wist wat me stond te gebeuren. Er kwamen twee anderen binnen en ze trokken me ruw aan de haren voorover tot ik met mijn hoofd in het water zat. Ik voelde dat ik ging verdrinken, maar ik kon er niet uit. Het water kwam door mijn neus en mond naar binnen en ik werd duizelig en zonder krachten. Het maakte hen allemaal niets uit en ze bleven maar namen noemen, maar ik kreeg niet eens de kans om te antwoorden. Ik kreeg enkel af en toe de kans om even een moment te ademen. Ik dacht het er nooit levend van af te brengen. Als ze me wilden doden dat ze het dan maar meteen deden. Ze deden me de blinddoek weer voor en brachten me naar de gerechtsdokter . De man liet even zijn identiteitbewijs zien en vroeg of ik slecht behandeld was en ik zei snikkend van niet. Ik zei dat hij eens naar mijn ogen moest kijken want daar had ik kwetsuren, maar hij zei dat het niets was en dat ze waarschijnlijk enkel geïnfecteerd waren door het bad. Stel je voor! Eerst vroeg hij of ik mishandeld was en dan zegt hij dat het door het bad komt! Dan lieten ze me weer fotos zien tot ik er moe van werd. De man die de chef leek te zijn, werd heel kwaad en zei: Hoer, slet, je hebt hier nog niets geleerd! Ik zei dat het me niets uitmaakte, en dat ze me maar een kogel door het hoofd moesten schieten. Ik kreeg opnieuw de blinddoek om en hij zei dat het spelletje nu over was. Hij schoof de blinddoek even naar boven en liet me een revolver zien. Ik was zo bang dat ik dacht dat ze me gingen doodschieten. Ze vroegen me lachend of ik de revolver in de handen wilde pakken om te zien of ik ballen had zoals mijn broer en mijn vriend en zou schieten. Daarop noemden ze me vuile verraadster. Ik voelde de loop van het pistool tussen mijn benen en één van de Guardia Civiles fluisterde dat ik niet moest bewegen. Ik weende en begon ter roepen en wild te bewegen en ik probeerde mijn benen tegen elkaar te houden maar dat ging niet omdat mijn voeten aan de stoelpoten waren vastgebonden. Met één hand trok hij mijn tanga uit en met de andere wreef hij met de revolver. Toen ik riep dat ze me met rust moesten laten begonnen ze weer op mijn oren te slaan. Ze riepen dat ik stil moest zijn omdat de revolver geladen was en er een kogel kon afgaan. De anderen schaterden en riep hoer en slet en je gaat het nog fijn vinden. Daarop staken ze de loop van de revolver in mijn vagina waarbij ze weer vroegen wat ik tegen mijn vriend zei als hij dat deed. Gora ETA? (leve ETA) roepen? Ik kon niet meer stoppen met wenen, maar had geen kracht meer om te roepen. Ze schoven de loop op een heel gewelddadige manier naar binnen en naar buiten en hij riep je zult geen kinderen meer krijgen want ik ga er een kogel inschieten. Ze bleven maar met die revolver schuiven terwijl een andere heel ruw mijn borsten bepotelde. Ik voelde het koude metaal in mijn vagina en weer zeiden ze dat ik stil moest blijven want als er een kogel af ging was het mijn schuld. Het bleef maar duren tot ik plots (geestelijk) kon vluchten. Ik was opeens tussen bekenden en vrienden die mij beschermden. Maar dan begonnen ze weer ruw met die revolver. Dan lieten ze me weer de fotos bekijken. Ze zegden me voor uit welk dorp ze kwamen en waarvan ze wilden dat ik ze beschuldigde. Ik herhaalde wat ze me voorzegden, steeds weer opnieuw en als ik me vergiste sloegen ze weer met de vlakke hand tegen mijn oren. Ik werd heel moe en voelde me vuil. Op het toilet keek ik meteen of ze iets gescheurd hadden want ik had ontzettende pijn. Ze zeiden dat ik tegen de rechter alles moest herhalen en dat ik niet mocht reppen over de foltering als ik niet graag terug kwam. Ze deden mijn blinddoek af en reden me naar het Hooggerechtshof. Eindelijk was ik uit die hel!
Een hallucinant voorbeeld van de degeneratiegraad tot waar de Spaanse Staatsbedienden zijn neergedaald.
De martelaars van de Santa Cruzada van de heilige kruistocht
Martelaar, afkomstig van het Grieks martys, betekent in algemene zin een persoon die gestorven is voor een bepaalde zaak.
Vandaag, 28 oktober 2007, zullen op het Sint-Pietersplein in Rome 498 priesters, gesneuveld of vermoord in de Spaanse Burgeroorlog, op het altaar van het martelaarschap geheven worden. Zij streden allemaal (of kozen de goede zijde) in de Santa Cruzada, de heilige kruistocht tegen de wettelijke republiek. Waarom zijn ze martelaar? Omdat de Madrileense prelaat Rouco Varela het gezegd heeft: El amor a Dios produce mártires y no violencia, de liefde voor God brengt martelaren voor en geen geweld.
De honderden, diepgelovige Baskische priesters die tegen kerkhofmuren meedogenloos neergeknald werden door de soldaten van de Heilige Kruistocht, omdat zij Baskische nationalist of aan de verkeerde kant stonden, zijn geen martelaren. Zij, en zij alleen zijn de geweldenaars.
El Mundo spreekt over een glorierijke dag: EL PAPA BEATIFICA HOY A 498 MÁRTIRES ESPAÑOLES, El día de la gloria
Bij de 17de conferentie van de Verdediger van het Spaanse Volk (conferentie van de ombudsman), op 28 oktober 2002, in Pamplona, kon Enrique Múgica Herzog zich nog eens goed uitleven:
-Men kan zich niet beroepen op een absurde historische mythologie om over een paar rechten te spreken. -De rechten van het Baskische Volk zijn opgenomen in de Grondwet en in het Autonomiestatuut en die moet men nakomen.
-Het doel van de Baskische Regering en van de PNV is hetzelfde als dat van ETA, hoewel de gebruikte methoden verschillen.
-Een Regering die de geschiedenis vervalst, zoekt een enorme sociale breuk en is in staat van oorlog met de Baskische democraten.
-Het kost hen niets het denken van de Basken te vervalsen en van ons niet-nationalisten, nationalisten te maken.
Het maakt duidelijk van welk niveau de Ministers tijdens de periode Felipe González waren
Enrique Múgica Herzog, woont in Igeldo (Donostia) en heeft een Baskische familienaam en is Jood via zijn moeder. Als Spaans socialistisch minister van justitie begon hij met de verspreiding van de Baskische gevangenen over de hele staat. Nu kreeg Múgica Herzog enkele jaren geleden (van de PP!) de betrekking van Ombudsman, in Spanje Defensor del Pueblode España (Verdediger van het Spaanse Volk) genoemd. Bij zijn aanstelling droop de haat al van zijn toespraak af.
EA, de partij die samen met de PNV en de Communisten van IU in Baskenland regeert, herinnert eraan dat Múgica de betrekking van de PP kreeg en dat hij zich bovendien bemoeit met zaken waarmee hij geen uitstaans heeft en dat hij nu zelf bewezen heeft niet capabel te zijn voor deze functie.
Op 27 oktober 2004 viel bij enkele Baskische media een nieuw communiqué van de gewapende Baskische organisatie E.T.A.-Euskadi Ta Askatasuna, in de bus. Het document was in september opgesteld.
Enkele frases:
Het ogenblik is gekomen om nieuwe wegen te verkennen die tot op heden nog niet onderzocht werden en we zijn bereid onze ideeën rechtstreeks of via een tussenpersoon over te maken. De oplossing van het conflict waaronder Euskal Herria lijdt, moet van de dialoog, de onderhandeling en het akkoord komen. Aan dit proces dat tot een consensus moet leiden, moet iedereen meewerken. Niemand heeft de volledige formule die voor de oplossing kan zorgen, maar de sleutel van het onderhandelingsproces blijft de erkenning van het recht op zelfbestuur. We zijn bereid ons in een proces van dit soort te laten betrekken, samen met iedereen die dit wil. De politieke en politionele formules die tot niets geleid hebben en die mislukt zijn moeten overboord gegooid worden. De Baskische taal en cultuur die zo karakteristiek zijn en van Euskal Herria een uniek land maken, lopen het risico te verdwijnen. Daarom zullen we moeten blijven strijden voor ons zelfbestuur, zoniet is Baskenland veroordeeld. Vanuit Spanje en Frankrijk komt niet de toekomst, maar een langzame dood.
Hoewel in het communiqué een aantal nieuwe en positieve punten staan (zo is er geen sprake van het verder zetten van de gewapende strijd en wordt er zelfs gealludeerd op de wapenstilstand die de ETA sinds 1 januari in Catalonië handhaaft), zal iedereen het cordon sanitaire handhaven. Nochtans steekt Euskadi Ta Askatasuna een hand uit en wel op een manier zoals nooit eerder gebeurde. Dat niemand van de Regenten het communiqué gelezen heeft, vormt daarbij geen enkel probleem! Het is dan ook niet vreemd datEmilio Olabarria (*) vertegenwoordiger in het Spaanse Congres voor de PNV, NIETS NIEUWS ZIET! Verder meent Olabarria dat met een gewapende organisatie niet over politiek onderhandeld moet worden. Op 13 december 2004 pleit hij voor een nieuw anti-terrorismepact tussen alle democratische partijen.
Oskar Matute van de Baskische Communisten, Ezker Batua, zegt dat ETA enkel met de Spaanse Staat te onderhandelen heeft over de Organisatie zelf en over zijn gevangenen.
Over de wil tot onderhandelen over een vredesproces of over het zoeken van een definitieve oplossing van het politieke en gewapende conflict dat al 40 jaar heerst tussen de Spaanse Staat en het Baskische Volk, wordt met geen woord gerept!
Een bepaalde politieke klasse in Baskenland lijkt geen oplossing voor het conflict te willen
