Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
13-10-2007
Toch willekeur? Toch politieke richtlijnen?
Wat krijgen we nu?
Het Tribunal Supremo (TS) heeft voorlopig 3 van de 13 personen vrijgesproken en vrijgelaten die sinds november 2006 in de gevangenis zitten. Zij waren veroordeeld voor lidmaatschap van en medewerking met ETA.
De motivatie voor de vrijspraak luidt als volgt: El delito de colaboración con banda armada, organización o grupo terrorista exige que la aportación sea objetivamente relevante. También es necesario que se describa suficientemente cuál es el acto de colaboración, sin imprecisiones ni vaguedades. No es la adhesión ideológica, ni la prosecución de determinados objetivos políticos o ideológicos, sino el poner a disposición de la banda armada determinadas aportaciones.
Ik vertaal: Het delict van samenwerking met een gewapende bende, organisatie of groep vereist dat het aandeel van de persoon in kwestie objectief relevant is. Ook is het noodzakelijk dat voldoende omschreven wordt wat de exacte daad van samenwerking is, zonder onduidelijkheden of vaagheden. Het is niet de ideologische instemming, noch het verder zetten van politieke of ideologische objectieven, maar de werkelijke en bewezen ter beschikking stellen van bepaalde bijdragen aan de gewapende organisatie die bepalend zijn.
Zo werd één van de vrijgesproken personen, Iñaki Ramos, veroordeeld omdat hij een vrouw (vermoedelijke Etarra) begeleid had naar een bushalte.
Er was geen doorkomen aan voor de fascisten van Falange
Gisteren was het dus de nationale feestdag, de dag van het imperialistische Spaanse ras. Na het beëindigen van het Antifascistisch Festival, met als artiesten Aitor Zabaleta en Josu Muguruza, greep de Ertzaintza in. Alle verdere manifestaties door nationalisten werden verboden, uitgezonderd de manifestatie van de provocateurs van het ultrarechtse Falange.
De Ertzaintza had alle straten rondom de Bulevard afgegrendeld, alle verkeer werd verboden en in een mum van tijd resulteerde die provocatieve aanpak in een waar slagveld. Containers en autobussen werden dwars over de straten geplaatst en een gevecht in regel was niet meer te vermijden. Containers werden in brand gestoken en het spel zat op de wagen. Zoals gebruikelijk is klopte de Ertzaintza er op los. Een paar personen werden aangehouden.
Maar de nationalisten waren in hun opzet geslaagd: de fascisten van de Falange konden wel tot Donostia geraken, maar op hun afgesproken punt, de symbolische Bulevard, zijn ze nooit geraakt. Ze moesten afdruipen. De ultra's waren in opperste conditie, want bij het afdruipen werden kreten gehoord zoals: "Euskal presoak a la camara gas" (Baskische gevangenen naar de gaskamer).
Gelijktijdig zijn er meer dan 10.000 nationalisten op straat gekomen te Iruñea-Pamplona op vraag van de ANV-Acción Nacionalista Vasca onder het motto "Euskal Herriak Independentzia", Onafhankelijkheid voor Euskal Herria!
Er werd een duidelijk signaal gegeven: "Escucha, este pueblo está en lucha, lucha permanente por la defensa de sus derechos y por participar en la vida política. Eso no lo va a impedir ni Zapatero ni nadie" (Luister goed, dit volk voert strijd, permanente strijd voor de verdediging van haar rechten en voor deelname aan het politieke leven (verwijzing naar verboden politieke partijen). Zapatero, noch iemand anders, zal dat verhinderen.
Día de la Hispanidad Nationale feestdag 12 oktober 2007
De president van de Spaanse regering, José Luis Rodríguez Zapatero, werd vanmiddag tijdens het militaire defilé te Madrid uitgejouwd. De PP, bij monde van Mariano Rajoy, had gisteren, net alsof hij zelf regeringsleider was, de bevolking opgeroepen om op straat hun trots uit te schreeuwen omdat zij Spanjaard zijn. Zapatero had hierop gereageerd en Rajoy beschuldigd van agitatie.
Uit Latijns-Amerika komen andere klanken op de Día de la Hispanidad. De president van Nicaragua bij voorbeeld omschreef het als een dag van rouw, omwille van wat er ongeveer 515 jaar gebeurd is bij de ontdekking van Amerika (1492).
Ook in Baskenland gaat de dag niet ongemerkt voorbij. Of toch wel? Het merendeel van de Basken gaat gewoon aan het werk of naar school, alsof het een doodgewone dag is. Om 15.00 u, is er een Antifascistische Festival te Donostia op de Bulevard, twee uur voordat de ultras van de Falange een manifestatie onder de slagzin "España, única nación" willen houden voor een España una, España grande, España libre.
Hoe men in Spanje de mensen bedot en stilaan alle Basken criminaliseert
Op 12 oktober 2003 verschenen de resultaten van een enquête bij de Baskische ondernemers over het Plan Ibarretxe, dat tot doel heeft tot een oplossing van het conflict te komen. Het Instituut voor Industriële en Financiële Analyse van de Madrileense Universiteit was, met de steun van de Spaanse Minister van Financiën, met het onderzoek gelast. En wat zegt het Instituut?
Een vierde van de Baskische ondernemers overweegt Baskenland te verlaten als het Plan wordt doorgevoerd.
Maar er wordt niet bij gezegddat de enquête weliswaar naar 976 bedrijven werd gestuurd, maar dat er slechts 78 hiervan wilden antwoorden! Niet eens 8 %!
En daar Baskische ondernemers niet veel tijd willen verspillen aan een Spaanse enquête zullen de 78 die wel geantwoord hebben uiteraard Spaansgezinde garnalenpellers zijn.
In Spanje kennen ze het onderscheid niet tussen 1/4de van iets, en 1/4de van 8 %.
Torturas espantosas a manos de la Guardia Civil española Afschrikwekkende folteringen in handen van de Spaanse Guardia Civil
Aritz Ttorika Eskandon wordt over een langere periode zo hard geslagen, dat zijn nek gevoellos wordt. Zijn hoofd is bloedheet en toch wordt er met beide handen meerdere malen op de oren geslagen, zodat hij gedesoriënteerd geraakt. Ze wikkelen hem in rubberen dekens en trekken meerdere plastic zakken over zijn hoofd.
Als hij dan nog altijd op de been is, dreigen ze hem (hij is al die tijd geblinddoekt) elektroden aan te brengen op zijn testikels en tepels. Artiz hoort een zoemend geluid en de haren op zijn armen worden statisch. Uiteindelijk gebruikten ze het apparaat niet op volle kracht.
Maar Artiz is fysiek en geestelijk totaal uitgeput. Zijn benen en voeten zijn opgezwollen doordat hij continue moet staan en oefeningen moet doen. Door de helse pijn in hoofd en oren kan hij niet meer helder denken.
De forensische dokter bekijkt de rode, opgezwollen, pijnlijke voeten van Artiz en concludeert dat zijn gymschoenen niet van goede kwaliteit zijn.
Marteling is het resultaat van een politiek besluit. Om te kunnen martelen, heb je als politiedienst of overheid een hele batterij aan mensen en organisaties nodig die meewerken. Sporen dienden gewist te worden, door de rechtbank aangewezen advocaten moeten zwijgen, forensische artsen moeten geen mishandeling vaststellen, beulen dien niet vervolgd te worden.
Met dank aan TAT-Torturaren Aurkako Taldea die onthult dat 52 Basken slachtoffer waren van foltering in 2005. Onder hen zijn er 46 die verklaringen hebben afgelegd in het TAT-rapport 2005 (niet iedereen durft aangifte doen, uit vrees voor represailles).
Hoe ze in Baskenland bomhondenafrichten 10 oktober 2005
Op 10 oktober 2005 lekt uit dat in 2004 een aantal keren bommen gevonden waren in autos van de Baskische politie, Ertzaintza, én in wagens van politici. Meteen werd ETA met de vinger gewezen, zeker omdat de organisatie kort voordien de Ertzaintza onder haar objectieven had geplaatst. Bij nader onderzoek bleek echter dat de bommen niet écht waren. Opvallend was al meteen dat deze zaken niet door het Hooggerechtshof in Madrid werden onderzocht, zoals dat altijd het geval is met alles wat met terrorisme te maken heeft, maar door de provinciale rechtbanken.
Nu blijkt dat de bommen niet door de terroristische organisatie waren geplaatst, maar door de Baskische politie zélf!
De bedoeling was te controleren of de Ertzainas (leden van de Ertzaintza) alert bleven!
Bevelhebbers van de Ertzaintza hebben bommen geplaatste in de wagens van hun eigen politiemensen (op de basis van Berrozi, in Bernedo), en van politici (gemeenteraadslid José Luis Vallés van de PSE in Eibar en van de ex-secretaris-generaal Juan José Lizarbe van de PSN). Ook de burgemeester van Barañain, Josu Senosiain verzekert dat dergelijk voorval ook hem overkomen is.
Op 11 oktober 2005 maken verschillende kranten hier melding van. Zie foto.
Wat zou er gebeurd zijn als er tijdens het onderzoek, meteen na de ontdekking, toevallig een verdacht uitziende jongere voorbij de gefrustreerde agenten was voorbijgekomen?
Gabriel Ginés, de lijfwacht van een raadslid van Galdakao, Juan Carlos Domingo (PSE-EE), is zwaar gewond geraakt bij een aanslag. Om 13:30u vanmiddag ontplofte een bom onder een wagen in de Calle Zamakola in de wijk La Peña te Bilbao. Het slachtoffer heeft brandwonden van tweede en derde graad. Het raadslid zelf was in vakantie te Valencia, wat doet vermoeden dat de aanslag wel degelijk tegen de lijfwacht was gericht.
Het is niet langer aanvaardbaar dat ETA terug naar een bloedig verleden wil, niettegenstaande de talloze arrestaties van personen die in wezen niets met ETA te maken hebben, niettegenstaande de brutale repressie waar nationalisten terug onderhevig aan zijn. Het heeft er alle schijn van dat Baskenland weerom in een uitzonderingstoestand is verzeild geraakt, maar dit mag geen aanleiding zijn tot bloedige aanslagen.
Los hiervan zal ik de Baskische nationalisten blijven verdedigen in hun eis voor zelfbeschikking.
Op 9 oktober 2000 was het precies één maand geleden zijn datLaudelino Iglesias, uit Barakaldo in hongerstaking is gegaan. Iglesias zal op 16 oktober 2000 twintig jaar in de gevangenis zitten. Hij wil met zijn hongerstaking afdwingen dat zijn twee veroordelingen van 20 jaar in een maximumstraf van 25 jaar worden samengevoegd in plaats van een totaal van 40 jaar. Hij werd in 1980 gearresteerd en zat in 14 gevangenissen. Nu hoort hij bij de FIES-CD, Fichero de Internos de Especial Seguimento. Control Directo zijnde een speciaal regime met speciale controle, waardoor willekeur in de behandeling onvermijdelijk is. Iglesias kreeg al te maken met hart- en bloeddrukproblemen, Verschillende vormen van hepatitis, incluis hepatitis C, problemen met een nier (o.a.-stenen) depressies, stress, claustrofobie, gezicht- en huidproblemen, etc
Op 25 september 2000, tijdens zijn hongerstaking, kreeg hij advies van celwissel. In de gang, op weg naar de andere cel kreeg hij een matrakslag op het hoofd van één van de drie bewakers. Na geboeid te zijn, kreeg hij vervolgens slagen over heel het lichaam, maar vooral in het gezicht en op het hoofd. Als gevolg hiervan moest hij op zeven plaatsen in een wenkbrauw gehecht worden, vier in de neus en twee in de elleboog. Verder was een tussenschot in de neus gebroken. Nadien werd hij gedurende 19 uur aan handen en voeten geboeid en tot op heden werd hij geïsoleerd.
Op 8 oktober 2000 verlaat de Baskische zanger Imanol (Larzabal) Baskenland, na blijvende bedreigingen.
Hij begon zijn carrière in Parijs toen het Franquisme op zijn laatste benen liep. Hij nam deel aan een eerbewijs voor Yoyes nadat die door ETA (waarin ze tot de leiding was opgeklommen) werd geliquideerd. Een jaar eerder ontsnapten twee gevangenen uit Martutene in de geprepareerde versterkers van zijn begeleidingsgroep.
Imanol Larzabal Goñi, of simpelweg Imanol (San Sebastián, 11 november 1947 - Orihuela, 25 juni 2004), was een zanger en een componist. Hij was een fervent verdediger van de Baskische taal en cultuur. Na zijn vlucht voor de Franquistische dictatuur, moest hij tijdens de laatste jaren van zijn leven een tweede maal vluchten: nu voor de bedreigingen van ETA. In 1964 begon hij in Parijs zijn carrière. In 1971, na 6 maanden opsluiting wegens terrorisme (dit kon toen en nu in Spanje van alles betekenen), illegale propaganda en organisatie, ging hij in ballingschap naar Frankrijk waar hij zijn toekomstige vrienden en medewerkers Paco_Ibañez, de Bretoense groep Gwendalen Elisa Serna leerde kennen. Na de amnestieregeling van 1977 keerde hij terug naar Baskenland om zijn carrière verder t zetten. Zijn inzet voor de Baskische cultuur en taal hadden niets aan belang ingeboet, integendeel: hij was een fervente aanhanger geworden van de Korrika. In 1986 nam hij deel aan een concert, als hommage aan Yoyes, geliquideerd door ETA. Dit werd hem door de radicalen in de organisatie heel kwalijk genomen en hij kreeg rgelmatig dreigbrieven. Toen hij met heel wat professionele vrienden het concert Contra el miedo (tegen de angst) organiseerde, als pleidooi, betoog tegen ETA, zag hij zich verplicht te vluchten. Toen hij in 2004 een concert als hommage aan de republikeinen voor bereidde, kreeg hij een hersenbloeding en overleed aan de gevolgen op 25 juni 2004.
Spoedbetoging: Halt aan de repressie tegen de Basken Dinsdag, 9 oktober 2007, om 19 u Spaans consulaat, Regentlaan Brussel of 18u45 Vlaams Huis, drukpersstraat.
De aanklager van de Audiencia Nacional vraagt effectieve gevangenisstraf voor 11 leden van het partijbestuur van Batasuna:Ibon Arbulu, Ane Lizarralde, Maite Díaz de Heredia, Juan Cruz Aldasoro, Juan Joxe Petrikorena, Aner Petralanda, Joana Regueiro, Asier Arraiz, Maite Fernández de la Bastida, Jon Garai en Arantxa Santesteban.
Zes onder hen worden beschuldigd van integratie in een gewapende organisatie, wat nog nooit is kunnen bewezen worden, en ook nooit zal kunnen bewezen worden, omdat dit onjuist is. Zelfs de woordvoerder van de Baskische regering, Miren Azkarate, verklaart dat zij aan het vergaderen waren en dat zij geen pistolen, noch bommen hebben, en er ook nooit gebruik hebben van gemaakt. Zij vraagt zich af waar dan het delict is en of hiermee niet alle bruggen tot dialoog zijn opgeblazen.
Vijf andere worden beschuldigd van recidivisme op basis van de zaak 35/02 die nog altijd hangende is. In de zaak 35/02 had Garzón instructies en orders (decreet van 26 augustus 2002) uitgevaardigd die niet binnen zijn jurisdictie vielen, en had zichzelf prerogatieven toegeëigend die hij niet heeft, zoals bijvoorbeeld het verbod op publieke meetings en manifestaties in Euskadi. In zijn orders staat: Er moet met alle mogelijke middelen vermeden worden dat Batasuna vergaderingen, demonstraties, piketten, karavanen of om het even welke publieke gebeurtenis organiseert. Het weze in hun naam, het weze ingericht door een ghost. De autoriteiten belast met de toepassing van deze instructie, vonden al vlug problemen genoeg om dit uit te voeren. Geen nood! Het Vijfde Hof (dat van Garzón) voorzag in een simpele oplossing. Er werd een nieuwe instructie uitgevaardigd waarbij de Centrale Inlichtingendienst van de Politie de opdracht kreeg iedere aangekondigde manifestatie te onderzoeken op direct of indirect verband met Batasuna. Het resultaat kan u wellicht raden.
Vanaf 13:30u, deze middag 7 oktober 2007, wordt de rest van het partijbestuur ondervraagd.
De familieleden die de verre reis naar Madrid hadden ondernomen, werd de toegang tot de Audiencia Nacional (uitzonderingsrechtbank) geweigerd.
De onvermijdelijke fascisten waren wel aanwezig (zie foto). Ik zal hun repertorium niet aanhalen, want het is te smerig.
Intussen werden in Beriain (Navarra) twee jongeren aangehouden die propaganda aan het verspreiden waren voor Jarrai en Segi, voor amnestie, voor zelfbeschikking, voor het wegtrekken van de bezettingstroepen en voor het einde van het folteren.
Zopas beslist (16:00u):
Garzón laat 2 van de 23 gedetineerden vrij: Ibon Berasategi en Javier Albizu. Ten aanzien van de 21 anderen, wordt opsluiting gevraagd. Drie kunnen eventueel voorlopige vrijheid genieten als ze elk 10.000 euros borg ophoesten.
Gisterenmiddag, 6 oktober 2007, zijn ze met duizenden en duizenden op straat gekomen, in de verschillende hoofdsteden van de Baskische provincies. Met ingehouden woede werd geprotesteerd tegen de arrestatie van de top van Batasuna. In Pamplona-Iruñea werden de betogers gechargeerd door de politie die er brutaal op los sloeg, met de onvermijdelijke gekwetsten tot gevolg.
Vanochtend, 7 oktober 2007, moeten de 23 beklaagden voor magistraat Baltasar Garzón verschijnen. Beklaagden? Volgens de Baskische kranten is er zelfs niets geweten over de inhoud van het bevel tot gevangenneming ( no se conoce el auto que ha motivado las detencione)s, dat de arrestaties zou kunnen motiveren.
De woede onder de Basken is enorm, maar tot nu toe nog altijd beheerst.
In afwachting van verdere instructies 7 oktober 2004
Op 7 oktober 2004 arresteert de Guardia Civil 5 personen:Juan José Zarautz en José Ramón Unanue inDonostia, Arantza Sánchez en Aimar Guzón in Irun en Aimar Aiertza in Pamplona (Navarra).
Ze worden, volgens de Spaanse Minister van Interieur, José Antonio Alonso, niet beschuldigd van concrete acties maar, Ze waren akkoord met hun inlijving in de organisatie en waren in afwachting van verdere instructies De minister verklaarde verder dat de arrestaties de vrucht waren van de gegevens die verkregen waren (onder foltering uiteraard) uit de eerdere arrestatie deze week.De Minister voegt er zelfs aan toe dat het de gevolgen zijn van verklaringen die Peio Alcantarilla aflegde (gearresteerd op 3 oktober 2004). Lees: die verklaring werd uit hem geslagen!
- De buren van Juan José Zarautz hoorden om 2 uur hulpgeroep. Hoogstwaarschijnlijk dacht Zarautz dat iemand wilde inbreken. In dezelfde woning verbleef de echtgenote met 2 minderjarige kinderen. De Guardia Civil onderzocht de woning tot 5 uur.
- Buren van José Ramón Unanue vertellen dat de politie brutaal binnen viel om 2 uur s nachts. Het optreden van de agenten was vrij brutaal en daarbij werd de gemeenschappelijke deur en de deur naar de woning opengebroken. De echtgenote kreeg daarbij klappen op het hoofd. Het doorzoeken van de woning duurde tot 5 uur.
- Aimar Aiertza woonde samen met zijn vrouw die 8 maanden in verwachting was. Tijdens het onderzoek van de woning raakte de vrouw in een shock en diende overgebracht te worden naar het ziekenhuis. Toen ze later terugkeerde, zag ze de ravage in haar huis. Haar computer en haar persoonlijke agenda waren verdwenen.
En el polvorín de las prisiones In de stofwolk van de gevangenissen
Poging tot zelfmoord
Peio Alcantarilla, die op 3 oktober 2004 in Urruña gearresteerd werd, heeft in de kelders van de Guardia Civil geprobeerd zelfmoord te plegen om zo een einde stellen aan de voortdurende brutale folterpraktijken. Toen hij voor de onderzoeksrechter Fernando Andreu werd gebracht kon hij wegens shock niets zeggen. Toen Andreu hem de rechten van de gevangene voorlas, begon hij te wenen. Hij werd even naar een ziekenhuis gebracht wegens een zenuwcrisis, maar werd daarna terug opgesloten in de gevangenis van Soto del Real.
Volgens Alcantarilla werd hij na zijn arrestaties met een kap over het hoofd in een auto gestopt waarbij de agenten hem alle mogelijke soorten van foltering begonnen te vertellen.
Eenmaal opgesloten, zei een Guardia: Je bent nu bij de vijand en dat zal je merken. Nu ga je zingen of we vermorzelen je. Met vijven begonnen ze hem over het hele lichaam te slaan met matrakken in aluminiumfolie. Ze toonden hem de plastic zak. Nadat hij zijn gebitscorrector had proberen in te slikken en bloed begon te spuwen, werd hij even bij een dokter gebracht. s Anderendaags werd hij de hele dag geslagen tot op het ogenblik dat hij brak en zei alles te zullen verklaren wat ze wilden.
Naderhand vertelden de persagentschappen, Efe en Europa Press, dat Alcantarilla aan de Guardia Civil verklaard had dat hij voorgesteld had de ETA-campagne te verhevigen met het doel het toerisme met een 20 % te doen verminderen. Verder zou het voorstel om in mei 2002 een aanslag te plegen in het Santiago Bernabeu-stadion van hem gekomen zijn. Het voorstel om bommen te plaatsen in het skistation van Baquera Beret in december 2003 kwam eveneens van hem, alsook de plannen om een aanslag te plegen tegen de hoogspanningsmasten van Irún en Huesca.
Op 7 oktober 2004 volgden dan de bovenvermelde arrestaties, "dankzij de verklaringen van Alcantarilla. Dit werd zelfs door de Minister toegegeven
OPERACIÓN POLICIAL CONTRA LA IZQUIERDA INDEPENDENTISTA
Indépendantistes flamands du V-SB dénoncent larrestation des membres de Batasuna
06/10/2007 11:13:00
Cest avec horreur que le Vlaams-Socialistische Beweging, mouvement pour une Flandre indépendante et socialiste, vient dapprendre larrestation par la police espagnole de 23 membres de Batasuna lors dune réunion pacifique à Segura. Ces arrestations forment le châpitre le plus récent de la campagne menée par létat espagnol contre lopposition de la gauche en Pays baque. On se souvient, entre autres faits, de larrestation dArnaldo Otegi, suite à son discours (et ceci dans le cadre de léchec des négociations de paix, dans lesquelles Batasuna ne jouait pas un rôle). Pas surprenant que certains parlent de Birmaña au lieu dEspaña !
Apparemment, Madrid préfère réduire une grande partie des basques au silence (et donc probablement continuer le conflit actuel), plutôt quun dialogue qui pourrait mener à une paix durable et honorable.
Il est évident que les indépendantistes flamands de gauche du V-SB soutiennent les indépendantistes de gauche en Pays Basque dans leur combat pour une Euskal Herria libre et socialiste. Ils appèlent donc leur compatriottes à signer la pétition intitulée «Flamands pour la paix et la liberté au Pays Basque». (http://freebatasuna.v-sb.be)
Vlaamse onafhankelijkheid
Wie pleit voor Vlaamse onafhankelijkheid, wordt dankzij het Vlaams Belang al snel geassocieerd met extreem rechts, ethische conservativiteit en verwerpelijke ideologieën gaande van racisme tot fascisme. Dat dit klinkklare nonsens zijn, bewijzen partijen zoals N-VA, Spirit en sinds kort ook Lijst Dedecker. Minder gekend zijn de links Vlaams-nationalistische organisaties zoals Meervoud en Sociaal-Flamingantische Landdag. Binnenkort krijgen deze laatste er nog een broertje bij: de Vlaams-Socialistische Beweging, die op 10 juli officieel gelanceerd wordt. Hopelijk kunnen ook zij mee aantonen dat Vlaamse onafhankelijk niets te maken heeft met verwerpelijke ideologieën maar integendeel een democratisch emanciperend antwoord is op de ondemocratische monarchie en het blokkerende belgicisme, die beiden niet meer van deze tijd zijn. Samen meebouwen aan een Vlaamse Staat zonder haat!
Spoedacties Spoedacties worden gevoerd als iemands leven of veiligheid direct gevaar is ten gevolge van foltering, 'verdwijning', terdoodveroordeling, het ontbreken van medische verzorging of een dreigende terugzending naar een land waar vervolging mogelijk is. Deze slachtoffers worden dikwijls vastgehouden zonder een aanklacht of enige vorm van proces en zonder dat hun familie op de hoogte is.
Om in te gaan tegen dergelijke praktijken, heeft Amnesty International een strategie ontwikkeld die de verantwoordelijken ertoe dwingt maatregelen te nemen om het leven van deze personen te beschermen. (De strategie: Schrijf ze vrij!Maar nog nooit een actie opgemerkt voor Baskische politieke gevangenen!)
Amnesty International veroordeelt
Amnesty International veroordeelt terroristische aanslagen met kracht. Amnesty vraagt dat staten ervoor zorgen dat terroristische aanslagen voorkomen worden, dat hun burgers ertegen beschermd worden en dat de daders van terroristische aanslagen opgespoord, vervolgd en bestraft worden. Maar we moeten erop toezien dat de strijd tegen het terrorisme geen grotere bedreiging gaat vormen dan het terrorisme zelf. Mensenrechten vormen een essentieel en belangrijk wapen in de strijd tegen terreur. De wereld veiliger maken voor onszelf, is alleen mogelijk als we hem veiliger maken voor iedereen (Moet er niet op toegezien worden hoe Baskische politieke gevangenen behandeld worden?)
Helpt Amnesty gevangenen die geweld hebben gebruikt? Amnesty International komt voor alle gevangenen op in geval van foltering of doodstraf. Beide zijn in strijd met de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens (UVRM, artikel 3: een ieder heeft recht op leven, vrijheid en onschendbaarheid van zijn persoon en artikel 5: niemand zal onderworpen worden aan folteringen). Verder waakt Amnesty erover dat alle politieke gevangenen (die ervan verdacht worden geweld te hebben gebruikt of gepropageerd) eerlijk en binnen redelijke termijnen worden berecht. Onvoorwaardelijke vrijlating vraagt Amnesty alleen voor personen die gevangen zitten omdat zij op vreedzame wijze gebruik maakten van hun mensenrechten. Een dergelijke hechtenis is immers in strijd met onder meer de UVRM. (Wanneer komt er een reactie op de arrestatie van het voltallige partijbestuur van Batasuna?)
Folteren is mensenwerk Folteren is walgelijk. Voor ons is het een verschrikking, iets uit de Middeleeuwen. Maar in ongeveer 80 procent van alle landen ter wereld komt foltering voor. In bijvoorbeeld Irak, Egypte en Bangladesh vinden stelselmatig folteringen plaats. In landen als India, Japan en Marokko wordt door overheidsdienaren geregeld gefolterd. In enkele West-Europese landen, zoals Frankrijk en Duitsland, zijn asielzoekers en vreemdelingen om het leven gekomen door buitensporig politiegeweld bij uitzetting (Wordt er in Spanje dan niet gefolterd?).
Wij klagen aan
Een gunstige wind bezorgde een E-berichtje in mijn E-post:
Aan: Amnesty International Vlaanderen
04.10.2007
Ik zal het blijven herhalen (maar jullie zullen halsstarrig de andere kant blijven opkijken):
In de bevriende democratuur Spanje wordt nog dagelijks gefolterd tot er een zelfbeschuldiging op volgt. Zie hiervoor de verslagen van Theo van Boven. Theo van Boven werd opgevolgd door een ... Spanjaard! Tiens!
Er zitten Baskische politieke gevangenen doodziek weg te teren.
José Mari Sagardui, "Gatza" zit al 27 jaar vast!
Daaraan wordt door A.I niets gedaan, omdat ETA niet ophoudt. In andere landen waar U wél acties onderneemt, zijn er ook verzetsgroepen bezig.
Verder dient herhaald te worden dat Baskische politieke gevangenen nooit in Baskenland ondergebracht worden. Tot voor een tiental jaar zaten de zwaarst gestraften op de eilanden of in de Spaanse enclaves in Afrika: Ceuta en Melilla. Nu zitten ze in Parijs, of in het zuiden van Spanje. Dit kost de familieleden een halve week reizen (met werkverlet) voor een bezoek van drie kwartier, indien ze niet (voor de fun van de psychopaten die hen bewaken) gesanctioneerd werden. Met hun kinderen (die in de lagere schoolleeftijd soms enkel Baskischtalig zijn), moeten ze Spaans spreken.
Een van de gevangenen werd een aantal jaren gesanctioneerd omdat hij aan de telefoon musu bat (een kusje) had gezegd in het Basksich tegen zijn kind!
Het aantal gevangenen dat op bezoek mag komen wordt steeds verminderd. Valt iemand weg (overlijden) dan mag die niet vervangen worden.
Een paar voorbeelden
Nieuw record!
Op 8 juli 2007 zal José Mari Sagardui "Gatza" een Europees record breken! Hij zit dan zevenentwintig jaar in de gevangenis (foto van de herdenking van 27 jaar, 27 urte, opsluiting). Hiervan zat hij tien jaar in een isoleercel! Niemand in Europa deed beter! Intussen is er al 3 maanden bijgekomen. Is het record van Nelson Mandela nu al gebroken?
In 1995 had hij 3/4de van zijn straf achter de rug, maar hij kwam niet vrij. Hij nam deel aan 13 hongerstakingen en zat in 14 verschillende Spaanse gevangenissen.
Hij zat gemiddeld op 500 km van huis. Op dit ogenblik zit hij in Jaén, op 750 km! Gatza ziet hier 20 uren op 24 geen daglicht!
In 1993 ondernam hij een vluchtpoging uit de gevangenis van Granada.
Na de laatste hervormingen door de superdemocraten van de PSOE en de PP betreffende penitentiaire politiek, de zogenaamde doctrine Parot moet Gatza in totaal gedurende 30 jaar in de cel blijven! Bij deze hervormingen behoren ook: verbod om te studeren, zeker als dat in het Baskisch gebeurt, of om Baskisch te spreken tijdens het bezoek. Deze hervormingen kwamen er nadat bleek dat de gevangenenpolitiek totaal mislukt was. Men zon enkel nog op wraak!
Vrij na twee jaar gevangenschap! Even lezen
Op 30 maart 2004 liet Magistraat Garzón vier Basken vrij die twee jaar achter de tralies zaten. Het gaat om Ainara Gorostiaga, Mikel Soto, Aurken Sola en Jorge Txokarro. Wat hadden ze op hun kerfstok? Helemaal niets! Daarom werden ze ook vrijgelaten. Na twéé jaar!
Dit gebeurde nadat de krant Diario de Navarra bekend maakte dat twee anderen, Andoni Otegi en Oscar Zelarain,zichzelf al in september 2002als dader van de aanslag aangegeven hadden bij de Franse antiterrorismemagistraat, Laurence Le Vert.
Guillermo Ruiz Polanco, magistraat bij het Hooggerechtshof, die deze zaak in handen had, verklaarde dat de Guardia Civil hem had laten weten dat ze niet geloofden dat Gorostiaga, Soto, Sola en Txokarro schuldig waren aan de dood van Javier Múgica (Leiza 14 juli 2001). Volgens Ruiz Polanco was het enige bewijs tegen hen de verklaring (zelfbeschuldiging) die Gorostiaga aflegde toen ze in afzondering was en waaraan hij geen waarde hecht, in acht genomen dat ze gefolterd werd door de Guardia Civil. Deze zaak van foltering wordt op dit ogenblik trouwens nog onderzocht.
Ruiz Polancoverordende daarop de in (voorlopige) vrijheidstelling van Soto, Sola en Txokarro en werd daarom prompt geschorst! Daarom diende Gorostiaga voor een andere magistraat te verschijnen, waardoor ze niet onmiddellijk vrijkwam.
Het viertal uit Pamplona dat twee jaarvast zat hoewel het niets had gedaan
Wat ging hieraan vooraf:
Op 14 juli 2001 werd in Leitza (Navarra) het gemeenteraadslid José Javier Múgica van de UPN (PP-Navarra) bij een ETA-aanslag om het leven gebracht.
Op 24 februari 2002 werden Gorostiaga en Soto gearresteerd bij een gevangenenbezoek. (Je zou toch een oen moeten zijn om op gevangenenbezoek te gaan als je zélf een aanslag gepleegd hebt!) Maar er volgden 14 arrestaties (Nóg een bewijs dat de onderzoekers niets wisten!) waaronder die van de twee anderen op 28 februari in Pamplona.
Hoe ze er werden tussen gepakt, mag al blijken uit de lichamelijke toestand van Soto die niet in de mogelijkheid was te verschijnen, maar naar het gevangenisziekenhuis diende te worden overgebracht! Txokarro moest naar het ziekenhuis met een zenuwinzinking. Hij had brandwonden (elektroden?) over het hele lichaam, en hoorde bijna niet meer (wegens het afvuren van een revolver vlak naast zijn oor. Schijnexecuties, dus!).
De familie van het viertal, dat meteen vergeleken werd met de Ierse Guilford four die (vooral) faam kregen door de film In the Name of the Father, ging tot in het absurde om de onschuld te bewijzen. Zo trokken ze zelfs naar Leitza om met de gemeentelijke autoriteiten te praten!
De PNV-krant, Deia, zegt eveneens dat er toch wel elementen zijn om ereens overna te denken. Hoe de Spaanse minister van Binnenlandse Zaken arrestanten die foltering aanklagen, zelfs een proces aandoet bijvoorbeeld. Justitie moet aan de kant van een Rechtstaat staan.
Maar ook de Baskische politie, Ertzaintza, isoleert arrestanten en wordt regelmatig beschuldigd te folteren. De PNV, de partij van de krant Deia, die daarover gaat (en Deia zélf) zwijgen dan in de beide landstalen!
Miren Azkarate, woordvoerster van de Baskische Regering, eist een onderzoek tegen alle rechters die in deze zaak betrokken waren. Maar in de Mars tegen de foltering, van 14 februari, blonk de Baskische Regering uit door haar afwezigheid! Erger. De PNV stemde in mei van het voorbije jaar tegen een wetsontwerp waarin maatregelen tegen foltering werden voorgesteld! Maar dat wetsvoorstel kwam van de partij Sozialista Abertzaleak (voorheen Batasuna).
De Baskische Minister van justitie, Joseba Azkarraga, vraagt de schorsing van de magistraat bij het Hooggerechtshof, Baltasar Garzón en de herziening van alle rechtszaken die hij opstartte.
De president van Navarra, Miguel Sanz, (UPN = PP Navarra) blijft het viertal Etarras (leden van ETA) noemen, omdat ze ook beschuldigd werden van lidmaatschap van een gewapende bende (lees: ETA).
Maar waarom werd Spanje niet op de hoogte gebracht toen in september 2002 de echte daders van de aanslag bekenden? Vooral waar het toch om twee (imperialistische) Staten handelt die zichzelf te pas en te onpas de hemel in prijzen omwille van de geslaagde antiterroristische samenwerking en de efficiëntie ervan (maar die nog nooit dachten aan het zoeken van een oplossing)?
Hoeveel vermeende ETAleden zitten lange gevangenisstraffen uit omdat ze zichzelf ooit beschuldigden om aan verdere martelingen te ontsnappen?
Vandaag, 5 oktober 2007, komen Eurovolksvertegenwoordiger voor Sinn Fein, Barbre De Brun, en lid van de partij, Pat Rice, op bezoek bij Arnaldo Otegi die opgesloten zit in de gevangenis van Martutene. Zij zouden vergezeld worden door Pernando Barrena en Rufi Etxebarria.
Voor deze laatste twee zal dat onmogelijk zijn, want ze werden gistermiddag, 4 oktober 2007, gearresteerd op een vergadering van het voltallige partijbestuur van Batasuna te Segura (Gipuzkoa).
Meteen werd het voltallige bestuur van de partij (22 personen) gearresteerd. Onder hen: Joseba Permach (zie foto: Permach in politiewagen), Juan Joxe Petrikorena, Rufi Etxeberria, Juan Kruz Aldasoro, Ibon Arbulu, Patxi Urrutia, Jon Garai, Marije Fullaondo, Imanol Iparragirre, Anjel Mari Elkano en Jean-Claude Aguerre.
Dit is ongehoord en een regelrechte provocatie. Madrid doet er alles aan om aanslagen uit te lokken!
Arnaldo Otegi zit al in de cel sinds juni 2007, en Joseba Álvarez en de vertegenwoordigster van de amnestiebeweging, Oihana Agirre, werden al op 2 oktober 2007 gearresteerd.
Op 5 oktober 2006 werd de monoliet (zie foto) vernield die in de omgeving van Aritxulegi (tussen Oiartzun en Lesaka) werd opgericht ter ere van de eerste Gudari (Baskische soldaat) van de ANV, Txato Olabarri, die er in 1936 sneuvelde. Het monument was er niet enkel voor Txato Olabarri, maar ook ter ere van alle doden van het nationalisme die het leven verloren. Tijdens de voorbije twee jaar is dit al de tweede keer dat de grote monoliet, samengesteld uit ijzer en beton, beschadigd wordt door geüniformeerde ongecontroleerden aldus ANV die dit een nieuwe actie in de vuile oorlog tegen de nationalistische strijders noemt. We zullen de monoliet opnieuw oprichten en dat, indien nodig, opnieuw herhalen tot de straffeloosheid opgeheven wordt van diegenen die enkel de slachtoffers van één kant van het conflict respecteren.
Bij een interview voor de zender Telecinco verklaarde de leider van de Spaanse regering Zapataro vandaag, 4 oktober 2007, dat er geen probleem was: Het gaat niet over het uitroepen van een referendum, maar over de aankondigingvan een intentie om iets te doen wat niet kan gedaan worden. En als iets niet kan gedaan worden, zal er ook niets gebeuren. Dat is gewoon onmogelijk. De regering heeft geen probleem, Ibarretxe heeft een probleem.
Zapatero kondigde ook aan dat de komende algemene verkiezingen wellicht zullen plaatsvinden op 2 of 9 maart 2008, omdat er rekening moet gehouden worden met de Semana Santa, de heilige week van Pasen.
Het Baskisch Statuut voor Autonomie 4 oktober 1936
Toen op 4 oktober 1936 (drie maanden het uitbreken van de Burgeroorlog) het Baskisch Statuut voor Autonomie van kracht werd (alleen voor Bizkaia en Gipuzkoa), was één van de eerste prioriteiten het herstel van de publieke orde. De toenmalige Baskische minister van Binnenlandse Zaken, Telesforo Monzón, riep een paar instituten in het leven: een Internationaal Politiekorps, een Maritiem Politiekorps en een Politiekorps van Openbare Orde. De voornaamste creatie echter was die van het politiekorps de Ertzaña, nu Ertzaintza, bestaande uit een Infanteriedivisie en een gemotoriseerde divisie (de Igiletua), samen goed voor een aantal van 1200 manschappen (zie foto). Het hoofdkwartier was in Bilbao gevestigd, in het Ibaigana Paleis (vandaag het hoofdkwartier van Atlético de Bilbao). Toen het Noordelijke Front in handen viel van Franco, was de pret uit: de Ertzaña werd ontbonden. Voor Franco bestond er geen Baskisch politiekorps. Voor hem bestonden zelfs de Basken niet.
Frankrijk zwicht voor Spaanse chantage 3 oktober 1987
Op 24 juli 1987 komt Juan Carlos García Goena om, bij een autobom in Hendaia, als laatste dodelijke slachtoffer van de staatsterroristen van de GAL.
Op 3 oktober 1987 voert de Franse politie, op bevel van de kersverse minster van Binnenlandse Zaken, Charles Pasqua, een grootscheepse razzia uit in de milieus van de Baskische vluchtelingen: 120 huiszoekingen, 93 arrestaties (sommige zelfs buiten Pays Basque Nord), 46 uitwijzingen naar Spanje, 12 naar Algerije en 3 dagvaardingen. Een 500-man sterke politiemacht nam aan de razzia deel, waaronder de "special forces" RAID (Reaction, Assistance, Intervention, Dissaude) en GIGN (Groupe de Sécurité et d'Intervention de la Gendarmerie Nationale). De reacties hierop waren niet te tellen, maar een paar dagen later al (losstaand van de razzia), werden 10 andere "réfugiés" het land uitgewezen op basis van de "procédure d'urgence absolue". Sinds 1986 komt het aantal betrokkenen in die procedure nu (1987) op een 100-tal. Voor het einde van het jaar werden nog verschillende aanhoudingen en opsluitingen gerealiseerd:
-Catherine Totorica, journaliste bij Radio France, en haar man Christian Ondicola (opgesloten van september tot december) omdat ze een vluchteling onderdak hadden verleend -de "réfugié" Santi Potros en het koppel Guimont, omdat ze onderdak verschaften
-de "réfugiés" Picabea, Patxi Capot, Philippe Lassalle-Astis en Sabino Zubillaga Beloki.
Van GAL wordt er nadien niets meer gehoord. De bloedige kerfstok van deze organisatie bedraagt 26 moorden en meer dan honderd aanslagen tegen Baskische vluchtelingen. Het is ondertussen zonder meer duidelijk geworden dat de Spaanse overheid op een of andere wijze betrokken is bij deze terreurorganisatie. De Franse overheid is deze vuile oorlog op haar grondgebied, waarbij acht onschuldige 'Fransen' om het leven komen, grondig beu en laat dat ook aan Madrid weten. Maar er moet en zal een prijs voor betaald worden.
De prijs die hiervoor dient betaald te worden, zal dus snel duidelijk worden: de uitlevering door Frankrijk aan Spanje van tientallen vluchtelingen (een praktijk die vandaag nog steeds voortduurt) en een intensieve politionele samenwerking en verhoogde repressie tegen de in Noord-Baskenland ondergedoken ETA-militanten en vluchtelingen.
