Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
15-06-2007
Staatsterrorisme
Tomás Pérez Revilla GAL slaat toe 15 juni 1984
Tomás Pérez Revilla werd geboren te Bilbao op 17 december 1937. Toen hij 3 jaar was stierf zijn vader, een republikeins militant, in de gevangenis van Montjuich. In 1966 werd Revilla vrijwilliger voor ETA. Hij werd het slachtoffer van de doodseskaders van GAL op 15 juni 1984. Hij overleed aan zijn verwondingen op 28 juli 1984. Lees meer over GAL op mijn webstek in de rubriek Geschiedenis van Frans-Baskenland, pagina 20, of bij Staatsterrorisme.
Alles begon op 22 mei 1984. Op die dag kwam de Franse politiecommissaris Roger Boslé een ontmoeting op het spoor tussen Jean Philippe Labade en José Amedo op de'col de Ibardin, een 20 kilometers van Hendaya. De mannen van Boslé namen fotos van de Spaansesubcommissaris José Amedo en van de Franse huurling Jean Philippe Labade, onder contract bij GAL. Na een paar dagen onderzoek werd de nummerplaat van de wagen geïdentificeerd als behorende tot de Jefatura Superior de Policía de Bilbao.
Een drietal weken later, op 15 juni 1984, verscheen GAL opnieuw ten tonele in het zuidoosten van Frankrijk. Omstreeks 12:00 u werd een explosie gehoord op de Avenue Carnot te Biarritz toen een motorbestuurder een wagen inhaalde. In de wagen zaten Tomás Pérez Revilla en Ramón Orbe Etxeberría. Balans: Revilla en Orbe werd zeer ernstig gekwetst. Revilla overleed aan zijn verwondingen op 28 juli 1984.
De dag voor de aanslag door de doodseskaders van GAL was er in Madrid een Frans-Spaanse topbijeenkomst geweest tussen de socialistische ministers José Barrionuevo (ESP) en Gastón Deferre (FR).
De dag na de aanslag werden de daders, Jean Philippe Labade en de huurlingen Patrick de Carvalho, Roland Sampietro en Jean Pierre Bounin, opgepakt. Uit de verklaringen van Labade zelf, en van zijn ex-vrouw Jeannete Cassiede, bleek dat hij de verbindingsman was tussen de koepel van Binnenlandse Zaken in Spanje en de huurlingen die opereerden voor GAL.
Portugese politiediensten hadden in 1985 ook ontdekt dat Labade 4 Portugese burgers had geronseld om een reeks aanslagen tegen Etarras voor te bereiden. Volgens de Portugese Justitie bleek uit verklaringen dat in de rekruteringszaak José Amedo en Míchel Domínguez betrokken waren, en dit in samenwerking met de geheime diensten van Portugal, de DINFO (Divisão de Informações).
De moord op Tomás Pérez Revilla was niet de eerste poging. Reeds in 1976 werd hij, zijn vrouw Felisa Zubiñaga en een zoon beschoten door een ander doodseskader, het Batallón Vasco Español (BVE), met machinegeweren Ingram M-10. Beide volwassenen werden toen zwaar gewond.
Op 14 juni 2002 publiceert La Vanguardia een artikel van José Luis de Vilallonga. De de in zijn naam en het feit dat de Vilallongabiograaf van de Spaanse koning is, maakt het stukje misschien interessant.
Vilallonga streed in de Burgeroorlog aan de zijde van de Franquisten en nog wel in een executiepeloton. Nú drijft hij de spot met de Baskische clerus en vertelt hij hoe ze gearresteerd en gefusilleerd werden. De beul gaat verder en weet dat, nét zoals de gearresteerde ETA-leden van nu, ook de priesters het in hun broek deden van angst als ze in vijandelijke handen vielen. Op een keer liet hij drie Baskische priesters vluchten toen ze reeds op weg naar hun dood waren. Gedurende lange tijd voelde ik mij gelukkig deze drie levens gered te hebben. Nu is dat gevoel véél minder. Ik begon later te denken dat één van hen later misschien welMonseigneur Setién was geworden, het grote giftige serpent. Ik weet niet of één van de drie bisschop is geworden, maar indien dit zo is zou ik het me nooit vergeven hebben.
En dan begint de biograaf van de Spaanse koning zijn mening te ventileren over de Basken in het algemeen: Ze werden ons steeds een beetje als primaten voorgesteld, maar erg adellijke, eerbare en goede mensen. In werkelijkheid zijn ze dit niet. Als voorbeeld zet hij er enkelen op het voorplan:
De glibberige Arzalluz (voormalig voorzitter van de PNV). De gladde Atutxa (Voorzitter Baskisch Parlement)
Jon Imazheeft zijn genetische bloedverwantschap met de rioolratten die op zijn gezichtgeschilderd staan. Josu Ternero (Baskisch parlementair) en Otegi (Batasunawoordvoerder), de eerste een moordenaar, de tweede die tot moorden aanzet.
Er is geen enkele fatsoen, niet in woorden, niet in daden. Bovendien zijn het laffe mensen. (Dit zegt de biograaf van de Spaanse Koning dus over anderen!!!)
Op 13 juni 2002 klaagt de Baskische hardcoregroep uit Gasteiz "Soziedad Alkoholika" op een persconferentie in Bilbao, de criminalisering van hun muziekgroep aan. De sneeuwbal ging aan het rollen tijdens een uitzending op Onda Cero van het programma Protagonistas van 31 mei 2002 waarop Alfonso Rojo een aantal titels en strofen en uit verband gerukte tekstdelen begon op te noemen en afsloot met de bewering dat de contracten van deze groep dienden te verdwijnen.
Soziedad Alkoholika speelt een 40 à 50-tal concerten per jaar waarvan 70% buiten Baskenland. Het is één van de weinige Baskische groepen die van hun muziek leeft en ze spelen reeds 14 jaar.
Sedert de oproep van Alfonso Rojo begonnen de bevriende vaderlandslievende organen gretig mee te werken aan het demoniseren van de Soziedad Alkoholika en El Mundo noemde hen een nationalistische groep die acties tegen Spanje aankondigde en die de haat tegen de Ertzaintza stimuleert en de onafhankelijkheid van Baskenland verdedigt. De krant La Nueva España uit Asturië sprak van een proetarra groep (lees: pro-Eta), van filoterroristas(terroristenvrienden) en zelfs van antisemitas (antisemieten). Heel wat teksten zijn méér dan 10 jaar oud, maar toen waren de democraten van de PP nog niet aan de macht.
Er zijn groepen die andere bestialiteiten zingen, maar als ze dat in Caceres doen gebeurt er niets, aldus Soziedad Alkoholika.
Op 12 juni 2001 klaagt het Openbaar Ministerie van het Hooggerechtshof, bij monde van de rolstoelmagistraat Fungairiño (zie foto), de verantwoordelijken aan van de kranten GARA (Mertxe Aizpurua) en Euskaldunon Egunkario (Martxelo Otamendi) wegens het publiceren van een interview met ETA. De mediamagistraat Baltasar Garzón, moet nu uitmaken wat er mee gaat gebeuren.
Eenzelfde klacht tegen ETB, na een interview met ETA, werd in 1999 door Garzón geklasseerd.
In 1988 publiceerde ABC een interview van 5 paginas met ETA, afgenomen door Pedro J. Ramírez, nu directeur van El Mundo, waarin de terroristenhet KAS-alternatief verdedigdenen waarin ze verklaarden de wapens niet neer te zullen leggen. Er volgde toen geen protest omdat PedroJota van goede huizen is.
In 1991 berispte de Spaanse Regering de RAI na uitzending van een ETA-interview. De toenmalige staatssecretaris voor de veiligheid, Rafael Vera, tot vele jaren veroordeeld voor betrokkenheid bij de ontvoering van Segundo Marey, vroeg zich hardop af welk de reactie van de Italiaanse Regering zou zijn als TVE een interview met leden van de Maffia zou uitzenden.
Midden de jaren 90 zond de WDR een interview uit met ETA waarin zelfs wapens getoond werden en waarin Etarras optraden tijdens oefeningen met pistolen, een bazooka en het plaatsen van bommen.
Op 24 oktober 1998, tijdens het ETA-bestand, zond de BBC een interview uit met twee ETA-woordvoerders die verklaarden geen pardon te vragen en waarin ze zelfs verklaarden dat de PP-verkozenen objectieven voor hun aanslagen waren omdat ze een leugenachtig politiek project vertegenwoordigden.
De geschiedenis wordt geschreven door de winnaar, maar
Alles begon op 18 juli 1936 met de Staatsgreep door Franco die eindigde (?) in april 1939. Wat zeker niet eindigde was het lijden van duizenden en duizenden slachtoffers. Wat evenmin eindigde was de bestraffing van de zogenaamde verradersprovincies (zoals Baskenland, pardon Vascongadas genoemd werd).
Midden 1939 waren er ongeveer 100.000 dwangarbeiders ondergebrachtin verschillende bataljons over het hele schiereiland. Gedurende vele en vele jaren bleven deze praktijken geheim. Noch de gevangenen, noch hun familieleden werden vergoed voor de geleverde arbeid. Pas tijdens de voorbije jaren werd er stilaan harder gefluisterd over deze schandelijke periode.
Tussen 1939 en 1941 legden 2.000 gevangenen de weg tussen Igari en Bidankoze, Navarra, aan en dit in onmenselijke omstandigheden, met honger, ziekte en repressie.
Een paar jaar geleden gingen Fernando Mendiola, Edurne Beaumont, Hortensia Serrano en Maite Huarte samen zitten om iets te doen met deze weg.Later werd het groepje aangevuld met een aantal personen die ten persoonlijke titel deelnamen en verder kwamen er nog een dozijn gemeentebesturen uit Navarra en Bizkaia bij. Zij besloten een boek samen te stellen met getuigenissen. Later werd het plan uitgebreid met de productie van een video over deze weg en zo ontstond het collectief
Memoriaren Bideak
Wegen van herinnering
dat zou uitmonden in een monument, een herinneringssteen op de bergpas die ligt tussen de inmiddels symbolische dorpen Igari en Bidankoze.
Naast deze symbolische dorpen werden de krijgsgevangenen, onder dezelfde mensonterende omstandigheden, ook verplicht de wegverbinding tussen Bidankoze en het dorp Erronkari(Roncal) aan te leggen. Nu pas blijkt dat er naar de valleien Erronkari (Roncal) en Zaraitzu ongeveer 2.000 gevangenen werden overgebracht: uit Bizkaia (245) Granada (211) Jaén (16) Asturië (126) Córdoba (78) en uit overige delen van Spanje. Bijna allen waren gevangen genomen republikeinse soldaten.
Drie gevangenen kwamen om door kogels, vijf door ziekte,maar in Navarra verloren nog 50 andere dwangarbeiders het leven. De behandeling was verschrikkelijk. Steeds was er honger.Ook op andere plaatsen in Navarra werden dwangarbeiders misbruikt bij:
-De treinverbinding in de vallei van de Irati
-Wegen en straten in Azagra, Milagro, Zarrakaztelu en Aibar.
-Afwatering- en rioleringssystemen in Tutera (Tudela)
-Kanaliserings- en bevloeiingwerkzaamhedenin Cortes en Alesbes
-de wegverbinding tussen de dorpen Iragi en Egozkue.
-Herstellings- en restauratiewerken van verschillende spoorwegen. (Castejón, Altsasu, Olazti en Ziordi.
-De weg tussenLesaka en Oiartzun.
-Fortificatiewerken in Bera, Amaiur en Erratzu.
-Afdammingen in Aiesa-Yesa.
Tot op heden durven de meeste oude mensen hierover nog niet te spreken. De jongeren weten er niets van. Intussen werd op de bergpas tussen Igari en Bidangoze een gedenksteen van 2.000 kilo onthuld om deze schandalige periode niet te vergeten..
Terwijl 3000 manifestanten, uit de meeste politieke partijen marcheren door de straten van Bilbao en Pamplona om te protesteren tegen ETA, had Izquierda Abertzale verzamelen geblazen in Elgoibar, de woonplaats van Arnaldo Otegi. Ze waren niettegenstaande het bijzondere ongure weer met meer dan 1000. Het orderwoord was: Prozesu demokratikoaren alde", Voor een democratisch proces!
Joseba Permach nam het woord na de betoging en verzekerde dat de arrestatie van Otegi geen toeval was. Hij verwees ook naar de onderhandelingen tussen ETA en de regering, iets waarover de regering in alle toonaarden zwijgt. Op die onderhandelingen vertolkte ETA de wens van de bevolking door politieke eisen op tafel te leggen. Eisen die het volk bezighouden. Dit deed de deur dicht voor de PSOE. Er was niet eens een begin gemaakt van de onderhandelingen. Om te onderhandelen moet je met twee partijen zijn die allebei een duurzame oplossing nastreven.
In de Baskische steden Bilbao en Pamplona hebben duizenden mensen betoogd tegen de Baskische afscheidingsbeweging ETA. Die kondigde deze week het einde van de wapenstilstand af.
(AP) De manifestatie van 9 juni 2007.
De manifestaties waren georganiseerd door het collectief "Gesto por la Paz", ("Gebaar voor de Vrede"), dat pleit voor vrede en veiligheid in de regio.
Vertegenwoordigers van de meeste politieke partijen namen deel aan de optocht, die in stilte verliep.
Het staakt-het-vuren ging in maart vorig jaar, maar werd afgelopen dinsdag door de Baskische afscheidingsbeweging opgeheven.
De beweging verklaarde toen opnieuw "de gewapende strijd op alle fronten".
Bij wie stapte Miguel Angel Blanco Garrido, PP-raadslid uit Ermua (Bizkaia) die 10de juni 1997 in de auto (in plaats van op de trein waarop hij stond te wachten om naar zijn werk te gaan)?
Hij verdween en ETA eiste meteen in ruil, de vrijlating van de politieke gevangenen. Onuitvoerbaar, dus Blanco was ter dood veroordeeld! Twee dagen later werd Blanco dood aangetroffen. Eén miljoen mensen kwam op straat om tegen deze waanzin te protesteren. ETA was een brug te ver gegaan en verloor nu alle krediet die het nog had. Is het mogelijk dat ETA, zoals zoveel bevrijdingsbewegingen, een eigen leven gaan leiden is? Al vaker is gebleken dat bewegingen die aanvankelijk een rechtvaardige strijd streden na verloop van tijd een eigen dynamiek ontwikkelden. Tijdens de dictatuur van Franco werd ETA in heel Europa gesteund, van nu af aan zal die steun verdwijnen als sneeuw onder de zon. Het einddoel, een onafhankelijk Euskal Herria is absoluut verdedigbaar, de door hen gekozen methode is dat niet. Honderdduizenden nationalisten worden met de vinger gewezen omdat zij dezelfde doelstellingen hebben, en daarbij wordt de connotatie gelegd, eerder valselijk opgedrongen, dat zij ook wel terroristen moeten zijn. Deze stelling wordt op een zodanige perfide manier in het leven gehouden (door de strot geramd) en gepropageerd door een regimepers, dat het toenmalige jubelende Europa zich nu ook tegen deze vredelievende nationalisten keert. De Spaanse regering kan waarschijnlijk de verleiding niet weerstaan om ETA, en wat erger is, de Baskische nationalisten zoveel mogelijk in diskrediet te brengen. Uit de commotie, na de moord op Miguel Angel Blanco Garrido, ontstond het Foro de Ermua dat na enige tijd ook een eigen leven ging leiden. Samen met AVT, Slachtoffers van het Terrorisme, stelt het Foro de Ermua zich Burgerlijke Partij telkens als ze Baskische activisten willen pakken! Het is hun enige bezigheid geworden: de heksenjacht op alle Baskische nationalisten. De slachtoffers die zij vertegenwoordigen komen in het gunstigste geval op de tweede plaats en dan nog.
Baskische Activisten zoals de Baskische president Lehendakari Juan José Ibarretxe. Foro Ermua heeft een klacht ingediend tegen de president van het Baskische Volk (dat ooit al de immigranten uit het Zuiden of uit Galicië, zoals Blanco, in zijn midden opving) . Over welk delict gaat het? Op 19 april 2006 ontving de Lehendakari in zijn ambtswoning, Ajuria Enea, de Baskische burgers Arnaldo Otegi, Pernando Barrena en Juan Joxe Petrikorena.Het Hoogste Baskische Tribunaal TSJPVheeft de procedure ontvankelijk verklaard omdat het Batasuna-drietal in die functie aanwezig was en niet ten persoonlijken titel. Aangezien Batasuna buiten de wet gesteld is, was de samenkomst een . delict!
In antwoord op de klacht die het Forum van Ermua indiende tegen de Baskische president Ibarretxe, omdat hij leden van Batasuna ontving met de bedoeling het vredesproces op gang te brengen!, en die door de Baskische Hoogste Justitie ontvankelijk werd verklaard, spreekt de het Baskisch parlement van juridische schaamteloosheid en onverantwoordelijkheid en een breuk in de scheiding der machten . De woordvoerder van het Kabinet verscheen vóór de pers, samen met Joseba Azkarraga en Javier Madrazo, de leiders van de in Baskenland meeregerende partijen EA en IU om hun ongenoegen te tonen. De bedoeling is tot het uiterste ( Staatsburg) te gaan indien het tot een proces zou komen.
Op 14 juni 2006, beschuldigden alle Baskische ministers zichzelf van het delict waarvan Ibarretxe beschuldigd wordt.
Man van de vrede en noodzakelijk onderhandelaar,
zei Zapatero over Otegi
Bestaat er nog een scheiding tussen de grondwettelijke machten in Spanje?
Vertaling van de titel van de foto: De Spaanse staat sluit de voornaamste politieke vredesonderhandelaar van de Izquierda Abertzale op.
Merkwaardig alvast is het feit dat Otegi in maart 2007 niet veroordeeld werd voor verheerlijking van het terrorisme naar aanleiding van de hommage aan Olaia Kastresana. De openbare aanklager zag geen aanwijzingen van delict. Dit was voor het verbreken van het staakt-het-vuren.
Merkwaardig alvast is het feit dat Otegi op 8 juni 2007 wel veroordeeld werd voor verheerlijking van het terrorisme naar aanleiding van de hommage aan Argala. De openbare aanklager zag plots wel aanwijzingen voor een delict. Een identiek delict wordt op een totaal tegengestelde manier beoordeeld. Dit was na het verbreken van het staakt-het-vuren.
Ik stel mij daar ernstige vragen bij. Zapatero verdedigt zich door te verklaren dat de wet scrupuleus werd nageleefd. Werd die wet dan de eerste maal niet nageleefd, of is het andersom?Zou het dan toch terecht zijn, zoals velen poneren, dat het hier om wraak gaat?
De leider van Batasuna staat nog harde tijden te wachten. Vijf processen zijn nog hangende, vier voor de Audiencia Nacional en één voor het Tribunal Superior Vasco
ENALTECIMIENTO DEL TERRORISMO
Voor verheerlijking van het terrorismestaatOtegi nog twee processen te wachten:de hommages aan Arkaitz Otazua uit 2003 en aan José María Sagardui uit 2005. Magistraat Grande-Marlaska, die een manifeste vijandigheid t.o.v. Otegi ten toon spreidt, heeft beide zaken, in tegenspraak met de openbare aanklager, opnieuw geopend. Spanje kent geen spaghettiarresten en mocht er zoiets als een paella-arrest bestaan dan is dat zeker niet van toepassing op Baskische nationalisten.
ANOETA
Als gevolg van de voorstelling van het project Orain Herria, Orain Bakea (Nu het volk nu de vrede) in de velodroom van Anoeta op 14 november 2004 wordt hij aangeklaagd voor ongehoorzaamheid en onwettige bijeenkomst. Dit project had als doel een oplossing aan te reiken voor vrede!
'CASO IBARRETXE'
Als gevolg van vredesonderhandelingen met de Lehendakari Ibarretxe en met leiders van de PSEwordt hij aangeklaagd wegens ongehoorzaamheid, omdat het Hooggerechtshof alle activiteiten van Batasuna verboden had.
BATASUNA-HERRIKO TABERNAS
Otegi, samen met 40 leden van Batasuna, moet ook nog terecht staan in het proces over de vermoedelijke financiering van Batasuna via de Herriko Tabernas.Om toch maar aan voldoende bewijsmateriaal te geraken, werd in die zaak ook de vermoedelijke verantwoordelijkheid van Otegi aangehaald bij de incidenten van de staking van 9 maart 2006. Staking gehouden naar aanleiding van de dood van Igor Angulo en Roberto Sáiz. Deze zaak weegt het zwaarst, omdat hier een gevangenisstraf van 15 jaar geëist wordt.
Zou de man van de vrede en de noodzakelijke onderhandelaar, op grond van wraakgevoelens, gemuilkorfd worden?
De meerderheid van de Basken, 68%, wil dat de regering opnieuw onderhandelingen aanknoopt met ETA. Een meerderheid van 61% verwachtte het opzeggen van het staakt-het-vuren.
Bij 48% heerst bezorgdheid en bij 40% ontgoocheling. 87% van de bevolking denkt dat het probleem van het geweld voldoende ernstig moet genomen worden en dat een terugkeer naar de gewapende strijd geen oplossing biedt.
Een massale meerderheid van 90% wil dat het conflict via dialoog tussen ETA en regering opgelost wordt, terwijl 94% wil dat er tussen alle Baskische partijen een nieuw vredesproces wordt op gang getrokken.
Joseba werd geboren in Bilbo-Bilbao op 21 april 1959. De familie aan moeders kant was Abertzale, zijn vader was een communist uit Valladolid, en verbannen tijdens de Spaanse burgeroorlog. Tijdens zijn opleiding in het instituut Txurdinaga sloot hij aan bij een organisatie van abertzalestudenten en bij culturele en politieke groeperingen, EHAS, HASI en ASK.
Na zijn studies werkte hij op diverse plaatsen. Om de een of andere reden was de politie er achter gekomen dat hij vrijwilliger was van ETA. In 1980 werd hij gearresteerd en viel ten prooi aan de beruchte folteraar Billy el Niño, een alias voor Juan Antonio González Pacheco. Joseba beschrijft zijn verblijf in het commissariaat als een hel. Wie regelmatig mijn blog of mijn webstek leest, weet wat dit betekent.
Van toen af begon een trieste reis naar diverse Spaanse gevangenissen. Hij nam deel aan 6 hongerstakingen. Een paar dagen voor zijn dood, in de gevangenis van Herrera de la Mancha, voelde hij zich onwel. De gevangenisdokter stelde, zonder onderzoek, als diagnose een verkoudheid vast en schreef een hoestsiroop voor. Op 9 juni 1986 vonden de cipiers hem dood in zijn cel. De autopsie onthulde als doodsoorzaak tuberculose, één long totaal kapot en de andere voor de helft aangetast. De familie diende klacht in om de verantwoordelijken voor zijn dood te laten straffen (verregaande weigering van urgente medische hulp), maar de betrokkenen werden vrijgesproken (iets anders gedacht?)
Bij de thuiskomst van zijn stoffelijke resten in Arenal de Bilbo vond de politie er niets beter op dan de familieleden en vrienden die de kist droegen met de wapenstok te lijf te gaan. De menigte werd met geweerschoten uit elkaar gedreven.
Arnaldo Otegi, de leider van Batasuna, die van plan was om 12:00 u een persconferentie te geven in een hotel in Donostia, werd door de politie gearresteerd.
De arrestatie is het gevolg van een order door Audiencia Nacional die vandaag de beraadslaging beëindigde over een proces in beroep van gisteren 7 juni 2007. Daarin werd het vonnis van 15 maanden cel en 7 jaar en 3 maanden ontzetting uit zijn burgerrechten bevestigd. Het delict bestond er in dat hij in december 2003 had deelgenomen aan een hommage voor José Miguel Beñaran, Argala. Dat is volgens de rechtbank verheerlijking van het terrorisme.
Otegi werd om 13:00 u overgebracht naar de gevangenis van Martutene.
Als aanklacht tegen de arrestatie van Otegi heeft de Izquierda Abertzale voor morgen, 9 juni 2007, een protestmanifestatie samengeroepen om 19:30 u in de geboorte- en woonplaats van Otegi te Elgoibar.
Joan Tardá (ERC): "El Estado opta por la venganza y no la justicia" De Staat opteert voor wraak, niet voor gerechtigheid
Pernando Barrena (Batasuna): "Es una detención de máxima gravedad" Dit is een arrestatie van uiterste ernst.
Vanaf de jaren 1970 was er sprake van infiltratie in de rangen van ETA. Guardia Civil Andrés Pastrana, werd op zending gestuurd naar Irún. Pastrana vertrok naar Frankrijk en nam contact op met de toenmalige leiders van ETA, Txomin Iturbe en Javier Aya Zulaica, aan wie hij zich voorstelde als lid van de Guardia Civil die radicaal gekant was tegen de politieke situatie in Spanje. Hij bood dan ook zijn samenwerking aan, werd onderworpen aan harde ondervragingen, en werd uiteindelijk toegelaten. De samenwerking omvatte een periode van verscheidene maanden, waarin Pastrana, door zijn informatie, een groot aantal Etarras kon laten arresteren.
De belangrijkste infiltratie in de rangen van ETA is die van Mikel Lejarza Eguia, El lobo, in de jaren 1973-1975. Hij infiltreerde in de commandos van ETA-pm en was verantwoordelijk voor de arrestatie van meer dan 40 leidinggevende figuren van deze organisatie, in Madrid en Barcelona in 1975. Eind 1975 werd hij door ETA ontmaskerd, maar door toedoen van de geheime diens SECED werd hij in veiligheid gebracht.
Een andere infiltrant was Jesús Arrondo Martín, Cocoliso, die er in 1974 in slaagde een groep activisten, afgescheiden van ETA om een onafhankelijk commando te vormen, naar Spanje te brengen. De groep werd onderschept op 20 mei 1974. Cocoliso overleed later ten gevolge van verkeersongeval.
Nog een ander geval is dat van José Antonio Anido Martínez, die het tot chauffeur bracht van Mikel Albizu, Antza. Hij werd in 1995 ontmaskerd, maar wist te ontkomen.
Een laatste geval kunnen we situeren tijdens de periode van een het staakt-het-vuren door ETA afgekondigd tussen 16 de september 1998 en 27 de november1999. Op 5 november 1998 bevestigt Aznar dat hij ter beschikking stond voor een dialoog met ETA. Na voorbereidende gesprekken te Burgos, werd verzamelen geblazen in Zürich (Zwitserland) op 19 mei 1999. Deze ontmoeting, die amper twee en een half uur duurde, leverde geen resultaten op, omdat Aznar weigerde het zelfbeschikkingsrecht van de Basken te aanvaarden en niet wilde onderhandelen over politieke kwesties. Alhoewel er een akkoord bereikt werd over een tweede ontmoeting, slaagde men er niet in een datum vast te leggen. Gevolg: geen tweede ontmoeting. Dit leidde tot het verbreken van het wapenbestand in juli 1999, pas bekendgemaakt in november 1999. Het ministerie van Binnenlandse Zaken, met als titularis Jaime Mayor Oreja, heeft altijd verklaart dat ETA het staakt-het-vuren had afgekondigd om de gewapende organisatie te kunnen herstructureren en de infrastructuur weer op punt te stellen. Hij verklaarde dat hij informatie uit eerste bron had. Tot maart 1999 immers, had de CNP, de Cuerpo Nacional de Policía, een infiltrant in ETA (commando Donosti), die opereerde onder de initialen E.T.B. (Aranzazu Berradre) en samenwerkte met Sergio Polo en Kepa Etxebarría. Hij kwam tot de overtuiging dat ETA het staakt-het-vuren had uitgeroepen om de organisatie weer op punt te stellen en na 1 jaar zonder aanslagen de afspraken te verbreken. Sergio Polo en Kepa Etxebarría werden gearresteerd. Het commando Donosti werd ontmanteld en de dag voordien werd de leider van het militaire apparaat, Francisco Javier Arizkuren Ruiz, Kantauri, aangehouden. Bij de in beslag genomen documenten was er bijzonder interessante informatie te vinden.
E.T.B. of Aranzazu Berradre verdween een paar uur voor de ontmanteling van het commando en kon op uiterst geheime plaatsen in Ceuta, Melilla, Madrid, Pamplona enBarcelona onderduiken.
In ieder geval zijn de geheime diensten in Spanje overtuigd van nakende aanslagen. De kranten staan vol met speculaties en de lekken naar de regimepers zijn zo groot dat het dweilen wordt met een open kraan. Als ze zo op de hoogte zijn van het aantal commandos waarover ETA beschikt, als ze weten hoeveel chemicaliën er in hun bezit zijn, als ze weten over hoeveel gestolen wagens en nummerplaten ETA beschikt, als ze weten hoeveel wapens ETA in haar bezit heeft, als ze weten dat alleen vanuit Bizkaia en Gipuzkoa zal toegeslagen worden, als ze weten dat het nog altijd Josu Ternera is die de lakens uitdeelt, en niet Txeroki, als ze dat allemaal weten, waarom treedt men dan niet op?
Als toch mocht blijken dat er een aanslag volgt, waarom treedt men dan niet op bij de eerste telefonische waarschuwing? Want, ETA waarschuwt altijd een paar uur voor een aanslag gepleegd wordt. En toch wordt niet doeltreffend gereageerd. Waarom?
Wie niet gelooft, dat er moedwillig getalmd wordt, wil ik nog eens aan het volgende herinneren.
De vader van Diego Armando Estacio, gedood in de aanslag op Barajas op 30 december 2006, heeft verklaard aan www.ecuadoruniversal.com dat de verloofde van Diego Armando, meer dan 20 minuten voor het fatale gebeuren, de politie heeft gewaarschuwd dat hij zich nog in de parking bevond, slapend in zijn wagen. Zij mocht hem niet verwittigen en de politie zelf maakte ook geen aanstalten. Zij antwoordden dat zij niet wisten waar de bomauto stond (eigenaardig, want de verloofde wist het wel en bovendien had ETA alle gegevens doorgebeld, ook de exacte plaats waar de wagen zich bevond). Het was overduidelijk dat ETA alles in het werk gesteld had om slachtoffers te vermijden.
Op de vraag of zijn leven kon gered worden, antwoordde de vader:
Claro que lo hubiera salvado, porque iba directamente adónde estaba él. Si hubiera habido más preocupación, se hubiera salvado mi hijo. (Natuurlijk, zij (de verloofde) zou onmiddellijke naar de parkeerplaats gelopen zijn. Als er wat meer bezorgdheid geweest was, leefde mijn zoon nu nog.)
Ecuador Universal is een digitale krant die uitgegeven wordt in Machada, geboorteplaats van Diego Armando Estacio in Ecuador.
Ik vraag mij in geweten af wat welke sinistere (politieke) spelletjes hier gespeeld worden
Het eerste dodelijke slachtoffer in de rangen van ETA
Txabi Etxebarrieta Ortiz +7 juni 1968
Txabi is één van die onvergetelijke figuren uit de geschiedenis van het Baskische volk. Hij werd geboren te Bilbo-Bilbao op 14 oktober 1944, en kende geen gemakkelijke jeugd. Zijn vader, uit Bizkaia, stierf toen hij 10 jaar was en zijn moeder, uit Alava, bleef alleen achter met 4 zonen. Txabi, de derde zoon, en de familie leefden in armoede. Hij had ook te kampen met bronchitis en astma. In 1962 schreef hij zich in aan de faculteit van Economische Wetenschappen te Sarrico, waar hij al vlug een briljant studentenleider werd. Hij promoveerde als nummer 1 van zijn promotie.
Hij combineerde zijn studies met zijn leiderschap in de universitaire studentengemeenschap, met zijn lidmaatschap van ETA en met de studie van programmeuranalist in de informatica aan de academie van Bilbo. Hij was ook een fervent aanhanger van de literatuur, in het bijzonder van de poëzie, met voorkeur voor Whitman, Neruda en Shakespeare.
De jaren 1967-1968 waren jaren van een intense activiteit in de ETA. Txabi zat de eerste 5 Assemblees van ETA voor, waarbij hij een fundamentele indruk naliet. Organisatorische noodzakelijkheden dwongen hem er toe in de clandestiniteit te gaan. Op 7 juni 1968 was hij, samen met zijn kompaan Iñaki Sarasketa, met een wagen met valse nummerplaten op weg naar een afspraak in Donostia. Bij een wegcontrole, toen ze ontdekt werden door de Guardia Civil, vuurde Xabi een dodelijk schot af op de agent, Jose Angel Pardines Arcay (het eerste dodelijke slachtoffer door ETA). Beiden vluchtten ze naar Tolosa, waar ze zich schuil hielden in een woning. Na een paar uur dachten zij dat de woning verbrand was, ontdekt was en namen de benen. In Benta Haundi, niet ver van Tolosa, werden zij door het gealarmeerde 551ste Commando van de Guardia Civil tegengehouden. Bij Txabi werden valse identiteitspapieren gevonden en bij zijn kompaan een wapen. Er ontstond een schermutseling waarbij Iñaki Sarasketa kon ontsnappen. Txabi werd door een handvol Guardias op de grond gegooid en moest minutenlang mokerslagen op lichaam en hoofd verbijten. Terwijl Iñaki Sarasketa er in slaagde via de bergen te ontkomen, hoorde hij verscheiden schoten die een einde stelden aan het leven van Txabi Etxebarrieta.
Txabi was het eerste dodelijke slachtoffer in de rangen van ETA. Zijn broer, José Antonio, later advocaat, is een natuurlijke dood gestorven. Jaarlijks is er een herdenking en een meeting op de Plaza Unamuno, gekend als de Plaza de los Hermanos Etxebarrieta (het plein van de broers Etxebarrieta), in Bilbo.
Inaki de Juana Chaos op weg naar een gevangenis buiten Euskadi
In mijn artikel van 4 juni 2007, met als titel Alta Médica werden de twee mogelijkheden aangehaald die Inaki de Juana Chaos te wachten stond als hij uit het hospitaal ontslagen werd.
Hij wordt dus niet, onder elektronisch toezicht, naar huis gestuurd, maar wel naar een gevangenis, en dan nog buiten Euskadi.
Via een garage van het hospitaal Donistia, onder strenge bewaking van de Ertzaintza, is De Juana op 6 juni 2007, even na 13.00u, met een ambulance van Osakidetza, afgevoerd waarschijnlijk naar een of andere penitentiaire instelling in de omgeving van Madrid. De ambulance werd begeleid door twee patrouillewagens van de Ertzaintza.
Hier volgt een vrije vertaling van het ETA-communiqué, nadien geef ik mijn persoonlijke visie op de toestand.
ETA, de socialistische organisatie voor de nationale bevrijding van Baskenland, wenst het volgende te communiceren aan de Basken:
De tijd voor opheldering is aangebroken. Euskal Herria moet nu de stappen zetten om de actuele institutionele verdeeldheid te overstijgen en om een onafhankelijke staat te construeren. Duizenden en duizenden stemmen hebben hun voorkeur gegeven aan een politieke verandering, duizenden en duizenden stemmen zijn pro wat betreft de toekomst van dit volk. Ook ETA positioneert zich ten gunste van een bevrijdingproces voor ons volk, een proces met als doel, zonder enige twijfel, de onafhankelijk staat Euskal Herria. Maar om dit te bereiken, is het noodzakelijk een eenduidig doel vast te leggen. Dit houdt in dat Euskal Herria de volgende territoria moet omvatten: Navarra, Álava, Vizcaya en Guipúzcoa, met eveneens de opname van Lapurdi, Baja Navarra en Zuberoa (Frans-Baskenland of Iparralde). Dus in heel duidelijke termen: met de zeven territoria zullen wij de toekomst van ons volk opbouwen. Het is duidelijk dat de valse oplossingen die tot nu toe werden voorgesteld ons nergens zullen brengen. De toekomst ligt in onze handen, en die toekomst zullen wij verwezenlijken.
De maskers zijn gevallen. De houding van Zapatero is veranderd in fascisme, dat de rechten van de burgers en van de politieke partijen negeert. Maar hij is niet de enige. Ook op de leiders van de PNV is het deksel op de neus gevallen. De PNV waarvan de zucht naar rijkdom onverzadigbaar is. Helaas, de vrijheid van onze volkeren wordt maar al te vaak gesmoord onder het deksel van verraad. Telkens er beslissende oplossingen werden voorgesteld voor de verdediging van Euskal Herria, voor de constructie van onze toekomst, werd dit onder bedrieglijke voorwendsels van tafel geveegd. Zonder enige twijfel blijft het lijden van dit volk voortwoekeren onder de bescherming van de españolistas. Zij hebben er zichzelf een blanco cheque voor uitgeschreven. Zij hebben alleen diegenen verleid die de rechten van het volk verpletteren, en geen enkele toegeving gedaan aan de Basken die in democratische omstandigheden en vrij willen leven.
Wij, Baskische burgers, gaan gebukt onder een gebrek aan democratie. De agressie tegen Euskal Herria is in plaats van te verdwijnen, nog intenser en nog heviger geworden. De Spaanse justitie heeft duizenden en duizenden burgers het democratisch recht ontnomen om te stemmen op Izquierda Abertzale, die de belangrijkste speler in het vredesproces was. Zij werden eenvoudigweg uitgesloten van het fundamentele kiesrecht. Verkiezingen die uiteindelijk antidemocratisch geweest zijn, verkiezingen die niet legitiem zijn. De situatie waarin we nu in Euskal Herria moeten leven, is een uitzonderingstoestand. Op de aankondiging van ETA om de gewapende acties te stoppen, heeft de regering geantwoord met arrestaties, folteringen en een ongebreidelde heksenjacht. Er is dus geen enkele democratische grond meer, zelfs niet de minste, om een onderhandelingsproces te rechtvaardigen.
Nochtans ligt de politieke sleutel om de huidige en de toekomstige samenleving in Euskal Herria te garanderen in de zelfbeschikking en de territorialiteit.
Als gevolg van voorgaande bevestigen wij nogmaals de beslissing om dit volk, dat door de wapens wordt aangevallen, met de wapens te verdedigen.
Wij doen een oproep tot alle burgers om samen met ons de aanval in te zetten tegen deze valse en verrottende democratie opdat wij met vastberadenheid de constructie de vrije staat Euskal Herria kunnen verwezenlijken. Ieder naar eigen vermogen, met eigen middelen, met eigen mogelijkheden, met grootmoedigheid, waarbij het algemeen belang primeert.
Tenslotte wenst ETA aan te kondigen dat zij het permanente staakt-het-vuren opheft, en dat zij het besluit genomen heeft te ageren op alle fronten ter verdediging van Euskal Herria, en dit van 00:00u op 6 juni 2007.
Ik zou nu paginas kunnen vullen met reacties van het democratisch heir, de ene al gespierder dan de andere. De meest gespierde reacties komen uiteraard van de wereldverbeteraars van de PP.Alle partijen wijzen in de zelfde richting. De schuld ligt bij ETA. Niemand die in eigen boezem kijkt! Dat noemen we selectieve verontwaardiging.
Toch wil ik niet nalaten één reactie aan te halen, namelijk die van Arnaldo Otegi van Batasuna: De verantwoordelijkheid voor de breuk van het staakt-het-vuren ligt exclusief bij ETA, maar de verantwoordelijkheid voor het fiasco, de echec en de instorting van het vredesproces is de enige en volledige verantwoordelijkheid van de regering en van de PNV. Geweld lost inderdaad geen enkel conflict op, gewapend geweld nog veel minder. Het roept alleen wraakgevoelens op. Geweld veroorzaakt materiele schade en wat veel erger is, onnoemlijk, ontroostbaar en diep menselijk leed. Ik ben tegen alle vormen van geweld, maar als ik toch verplicht wordt te kiezen dan hoop ik dat ETA zo lucide is dat ze alles in het werkt stelt om ook maar 1 slachtoffer te vermijden. Ik vrees evenwel dat de democraten de waarschuwingen in de wind zullen slaan en alleen mikken op hoger electoraal gewin. Het verbreken van het bestand is een godsgeschenk voor de PP, met het oog op de parlementsverkiezingen van 2008.
Het pleitte nochtans voor ETA dat zij eenzijdig een staakt-het-vuren had uitgeroepen op 24 maart 2006. Iedereen hoopte dat de tegenpartij (regering) nu met voorstellen voor de dag zou komen om uit de impasse te geraken. Mis poes! Nog nooit werd de heksenjacht tegen al wat Baskisch is zo opgevoerd. Nog nooit werd zoveel gefolterd. Nog nooit werden de rechten zo met de voeten getreden. Nog nooit was de rechtsbedeling zo subjectief. Nog nooit was het misprijzen en de minachting voor het Baskische volk zo hoog. Het leek er op alsof de staat van beleg was ingevoerd.
Er is een historische kans gemist. Zapatero heeft het verkorven. De PNV heeft het verkorven. De PP heeft het al altijd verkorven. Ongebreidelde machtswellust haalt het op vrede. Hun enige optie is de Endlösung van alle Etarras en als het effen kan ook van de aanhangers van Batasuna en ANV. Overleggen? Beraadslagen? Onderhandelen? Negotiëren?Vredesgesprekken aanknopen? De koppen bij elkaar steken? Water in de wijn doen? Staatsmanschap? Nooit van gehoord! Ongegeneerd de mandaten van de verboden kieslijsten innemen? Geen probleem!
Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ETA niet tot het uiterste gaat, want de situatie is nu ernstiger dan ooit.
En ik ben eens te meer een illusie rijker, maar er is de alom gekende strohalm: hoe groter de crisis hoe dichterbij de oplossing.
ETA is deze oorlog niet begonnen, maar Franco, en ETA zal deze oorlog ook niet beëindigen. Maar als ETA zou verdwijnen, dan heeft de Staat haar voornaamste objectief bereikt: dan bezit zij het alleenrecht, het monopolie op het geweld.
Por último, ETA quiere expresar que interrumpe el alto el fuego permamente y que ha tomado la decisión de reanudar las acciones en defensa de Euskal Herria en todos los frentes a partir de las 00:00 horas del 6 de junio de 2007
En Euskal Herria, junio de 2007"
De gewapende Baskische afscheidingsbeweging ETA heeft aangekondigd dat ze vanaf middernacht, 6 juni 2007, haar staakt-het-vuren opheft.
De Baskische krant Berria publiceert vandaag een officiële verklaring van de ETA. De Spaanse politie en geheime dienst maakten maandag al bekend dat ze 'binnenkort' een ETA-aanslag verwachten. Volgens de politie is het waarschijnlijk dat de beweging haar gewapende campagne hervat met een spectaculaire aanslag zonder slachtoffers.
Het staakt-het-vuren is van kracht sinds 24 maart 2006. Sindsdien heeft de ETA één aanslag uitgevoerd: op 30 december ontplofte een bomauto bij de Madrileense luchthaven. Twee mensen kwamen daarbij om.
Iñaxi werd geboren in Orexa op 2 juni 1963. Op 4-jarige leeftijd verhuisde de familie naar Lizartza, een plaats waar Iñaxi de in 1976 vermoorde Etarra Bernardo Bidaola Txirrita leerde kennen, of op zijn minst zag opgroeien.
Op een bepaald ogenblik maakte hij kennis met de Herriko Taberna Herria in het Parte Vieja, oud stadsgedeelte van Donostia. Het is niet geweten of dit de aanleiding was, maar op 25-jarige leeftijd besliste hij om een paar maanden als brigadist in Nicaragua te gaan strijden.
Alhoewel hij altijd al een Abertzale-gevoel met zich meedroeg, kwam er pas ernstig besef van zijn opdracht in Euskal Herria na die periode. Op 29-jarige leeftijd kwam hij in dienst bij de krant Egin als kok, een job die hij 3 jaar met voldoening uitvoerde. Op 17 augustus 1995, een paar uur na een ETA-aanslag tegen een Guardia Civil-kazerne in Arnedo (Rioja), sloeg hij op de vlucht (hij had niets met die aanslag te maken, maar was toegetreden als liberado bij ETA, dit betekent dat hij door ETA betaald werd en door de politie gekend).
Op 5 juni 1998 werd hij, in een gehuurd pand, door de Ertzaintza neergeschoten. Hij betrok dat pand met twee andere liberados, Patxi Marqués en Iñaki Bilbao.
Naar huis, onder elektronisch toezicht? Of terug naar de cel?
Alta Médica Medisch ontslag
Iñaki de Juana Chaos werd vorige week op de hoogte gesteld van het alta médica en later het alta hospitalaria, het ontslag uit het hospitaal Donostia te Donostia-San Sebastián. De Instituciones Penitenciarias, de penitentiaire instellingen hebben evenwel nog geen modificatie aangebracht aan het geldende verzachtende gevangenisregime. De Instituciones Penitenciarias onderzoeken nu of de gevangene thuis onder elektronisch toezicht kan geplaatst worden, ofwel dat hij zijn straf verder moet uitzitten in de ziekenboeg van de gevangenis van Martutene. Tot er een uitspraak volgt, moet De Juana in het hospitaal blijven, onder bewaking. Eerstdaags wordt een beslissing verwacht. De regering voorziet pas het definitieve besluit in de loop van deze week.
Er is al heel wat heibel ontstaan omdat De Jauna toelating verleend werd om een paar passen buiten het hospitaal te zetten, met het oog op zijn herstel, maar de nakende beslissing brengt het verenigd heir van de PP weer eens in alle staten. De hetze is gestart en zal nog heviger worden.
Een weetje
Met de Spaanse rechtstaat weten we uit ervaring dat we voorzichtig moeten zijn, zeker als het rechtsprocedures op maat betreft ten opzichte van Baskische politieke gevangenen. Ik druk me dan ook voorzichtig uit: als De Juana ooit vrijkomt, zal hij zich, naar eigen zeggen, volledig toeleggen op de literatuur. Boeken schrijven dus. In de gevangenis heeft hij er aan al een aanzet toe gegeven. Hij schreef in 2000 zijn memoires Días, waarin hij zijn wedervaren in de gevangenis beschrijft. In 2002 schreef hij een fictieverhaal "La senda del abismo" en later "Raíces del roble", in verkoop gebracht in 2006. De uitgeverij van zijn boeken is het Baskische Txalaparta (Engelse vertaling voorzien). De respectievelijke verkoopcijfers zijn tot nu toe 2000, 4000 en 5000 voor het laatste boek.
Als hij ooit vrijkomt zal zijn maandelijks inkomen beperkt blijven tot 1.140 euros (het dubbele van het leefloon in Spanje). De rest moet hij afdragen als schadevergoeding aan de slachtoffers van zijn aanslagen. Op 8 mei 2000 werd hij tot een schadevergoeding van 1,6 miljoen euros veroordeeld en later, bij de veroordeling voor twee artikels in de krant Gara tot 2 maal 12.000 euros. In oktober 2006 werd aan de uitgeverij Txalaparta gevraagd, geëist, om eventuele auteursrechten aan te geven en af te geven. De prijs van de boeken schommelt tussen de 10,22 en 12 euros, en De Juana ontvangt hiervoor 10% op ieder exemplaar, auteursrechten inbegrepen.
Dat de superdemocraten van AVT hiermee niet akkoord gaan, hoeft geen betoog. De Juana moet volgens die PP-aanhangers al zijn inkomsten afgeven. Waarvan hij dan moet leven, is hun zorg niet.
