Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
12-07-2009
De familienaam ETXABE
12 juli 1996
In Baskenland kan je maar beter niet de familienaam ETXABE dragen. Een paar voorbeelden:priester Jon Etxabe werd aangeklaagd in het proces van Burgos, er waren bomaanslagen en brandstichtingen op verscheidene restaurants en bars uitgebaat door een Etxabe, er waren de aanslagen op Iñaki Etxabe in hotel Kanpazar en op Juan José Etxabe in Saint Jean de Luz
Juan José EtxabeOrobengoaoverleed aan een hartinfarct in zijn woning te Urruña op 12 juli 1996. Hij werd in Arrasate geboren op 11 november 1937, als 2devan 8 broers. In 1955 trad Juan José toe tot de jongerenorganisatie EGI van de PNV. Na de afscheuring van die partij militeerde hij in ETA, waarvan hij één van de minder bekende medeoprichters was. In 1960 werd hij een eerste maal gearresteerd door de Guardia Civil toen hij leuzen tegen Franco schilderde op muren. In 1963, na de 2deAssemblee van ETA, werd hij verantwoordelijk voor het militaire front. In die functie bleef hij verantwoordelijk tot 1970. Hij werd beschouwd als een harde radicaal, maar dat ontkende hijzelf. Wel gaf hij toe in gedachten zeer radicaal te zijn. In ieder geval, wat de gewapende acties betrof, was hij dat helemaal niet. In 1971 verliet hij de organisatie wegens meningsverschillen, en hij trok zich terug in zijn restaurant in Saint Jean de Luz. In dat restaurant kreeg hij 2 aanslagen te verduren van huurlingen, in dienst van de Spaanse regering. De meest vernietigende was de aanslag op 2 juni 1978, waarbij zijn vrouw Agurtzane om het leven kwam en hijzelf heel ernstig gewond raakte. Drie jaar voordien had de Guardia Civil al zijn broer Iñaki vermoord wegens het simpele gegeven dat hij de naam Etxabe droeg. Alsof dat nog niet genoeg was, zijn restaurant was volledig vernield, werd de handelsvergunning die zijn vrouw had om een kledingzaak open te houden, ingetrokken. Hij bleef met zijn drie kinderen verweesd achter. Meermaals werd hij gearresteerd en 8 maal ging hij in hongerstaking. Zijn laatste arrestatie (meer dan één maand hechtenis) dateerde van 21 mei 1996. Nadien kon hij niet meer gearresteerd worden, want hij overleed aan een hartinfarct in zijn woning te Urruña op 12 juli 1996.
Zoals verwacht werden de twee Catalanen, Jaume Roura en Enric Stern opnieuw veroordeeld in het proces dat diende overgedaan worden omdat de Voorzitter hen in november van het vorig jaar een tolk Catalaans had geweigerd. Het delict dat ze gepleegd hadden was het in brand steken van een foto van Juan Carlos de Borbón y Borbón, van beroep Koning. De straf is natuurlijk dezelfde gebleven: 2.700 euros. De feiten vonden plaats in Girona op 13 september 2007 en werden, na de arrestatie, gevolgd door vele gelijkaardige gevallen van brandstichting en manifestaties achter de slagzin in het mooie Catalaans: Jo també soc antimonárquic (Ik ben ook antimonarchist) en Ook ik stak de Spaanse Kroon in brand. Eén van de beklaagden droeg zelfs een T-shirt met die slagzin!
Santiago Arrospide Sarasola Santi Potros en Idoia López Riaño Tigresaworden tot respectievelijk 1.920 en 1.572 jaar gevangenis veroordeeld voor de aanslag op een bus Guardia Civiles op de Plaza de la República Dominicana in centrum Madrid op 14 juli 1986 waarbij 12 Guardias het leven verloren.
Het Openbaar Ministerie van het Hoogste Franse Gerecht verzet zich tegen de uitlevering van 3 militanten van de radicale Baskische jongerenorganisatie Segi: Yves Matxikote, Haritza Galarraga en Amaia Rekarte. Het gaat om 3 Franse staatsburgers en magistraat Garzón had de uitlevering gevraagd in toepassing van het Internationaal Uitleveringsbevel wegens "terroristische activiteiten". De organisatie "Segi" is in Spanje verboden, maar niet in Frankrijk. De eis van Garzón was gebaseerd op activiteiten in Donostia en Usurbil, maar ook in "Frans" Baskenland.
Het Hoogste Franse Gerecht zegt nu dat een uitlevering de nationale soevereiniteit zou aantasten.
Er blijven schaduwen hangen over de dood van Ina Zeberio die misschien gaan opklaren nu het Gerechtshof van Bizkaia besloot de zaak opnieuw te openen. Op 5 juni 1998 werd Ina Zeberio, in een treffen met de Ertzaintza, in Gernika doodgeschoten. Tijdens het onderzoek werden de getuigen niet gehoord en de zaak werd geklasseerd. De bedoeling van de politieactie in de Calle Pablo Picasso nr. 11 was het "comando Bizkaia" op te ruimen. Bij de inval in de woning verloor Ina Zeberio het leven en werden Patxi Marqués en Iñaki Bilbao Gaubeka gearresteerd, terwijl er verder in de provincies Bizkaia en Araba nog 19 anderen opgepakt.
Op dat ogenblik waren de onderhandelingen al bezig die zouden leiden tot het akkoord van Lizarra-Garazi dat drie maanden later tot stand kwam. Nadat ETA in een communiqué erkende dat Ina Zeberio in haar rangen streed, verklaarden ze eveneens dat de zeven maanden eerder afgekondigde opschorting van "selectieve acties" tegen de Ertzainas was afgelopen.
Onmiddellijk na afloop kwam het departement van Binnenlandse Zaken van Lakua met een officiële versie waarin stond dat de Ertzaintza had geschoten als antwoord op de schoten van Zeberio die afgevuurd werden toen ze het huis binnenkwamen. Maar in het lichaam waren 24 kogelgaten! Daarbij kwamen nog de vele inslagen in de kasten (13 inslagen) de deur (28 inslagen!) de vensters, enz (12 inslagen).
Meteen na de dood van Zeberio kwam de Baltasar Garzón op de proppen. De officiële versie werd steeds mooier.
·Zo zou Zeberio gewekt zijn door het kraken van de houten trap terwijl de Ertzainas voordien met explosieven de deur hadden geopend!
·Ook zou Ina de deur geopend hebben en er zich gedeeltelijk achter hebben verstopt. Daarop had ze drie keer geschoten. Hierdoor raakte een agent gewond. Daarop hadden de drie agenten die het dichts bij stonden de schoten beantwoord hebben waarna Ina gevallen was. Meteen werd ze zelf en Patxi Marqués geboeid!
·De lijkschouwing vond dat het eerste schot dat Ina raakte meteen in het hart terecht kwam
Van de 22 arrestanten wachten er nu 20 op hun proces, terwijl er twee werden vrijgelaten.
Op deze dag, in 1985, wilde de nieuwe, jonge, moderne en ongetwijfeld "democratische" directeur van de gevangenis van Martutene (Donostia) zijn delinquenten een cadeautje doen. Nadat hij al eerder op fotos te zien was terwijl hij samen met de gevangenen voetbalde, had hij nu in de voormiddag de Baskische zanger, Imanol, uitgenodigd om op te treden. Twee Baskische, politieke gevangenen, Iñaki Pikabea "Pitti" en Joseba Sarrionaindia "Sarri" waren in die periode toevallig, tijdelijk en om verschillende redenen naar deze gevangenis overgebracht. Toen na het optreden van Imanol appél werd geblazen voor het middageten waren Pikabea en Sarri verdwenen! Buiten gedragen in de geprepareerde versterkers van de begeleidingsband van Imanol! In heel Baskenland was een schaterlach (en knallende champagnekurken ) te horen die nu nog naklinkt. De directeur werd op staande voet ontslagen en alle jongeren zongen jaren later nog het liedje "Sarri, sarri, sarri", de bijnaam van de schrijver en politiek activist, Sarrionaindia, maar ook gewoon de vertaling van "vaak, vaak, vaak"
Op haar proces voor het Hooggerechtshof in Madrid roept Belén González Peñalva "Carmen" in haar "laatste woord" beide Staten op "de gelegenheid ernstig te baat te nemen om via een open dialoog naar een oplossing van het conflict te zoeken. Deze oplossing kan er enkel komen door een erkenningvan het zelfbeschikkingsrecht van Euskal Herria."
González Peñalva was één van de gesprekspartners aan de kant van ETA bij de onderhandelingen met de Regering Felipe González in Algiers en later ook met de Regering Aznar in Zürich.
Bij het begin van de zitting over de dood van de viceadmiraal Escrigas Estrada in 1985 in Madrid, had "Carmen" al te kennen gegeven dat ze het gerecht niet erkende, en eraan toegevoegd dat dit soort acties "het gevolg zijn van het politiek conflict dat de Franse en de Spaanse Staat handhaven door Euskal Herria niet als natie te erkennen." De voorzitter van de rechtbank had haar daarop onderbroken.
Onder de getuigen bevonden zich de Baskische politieke gevangenen Iñaki de Juana Chaos die toegaf in het "commando Madrid" gemiliteerd te hebben, maar niet samen met Carmen. Hij zei haar wel te kennen van haar werk als onderhandelaar met de regering Aznar. Een andere politiek gevangene, Inés delRio, verklaarde haar te kennen van in de gevangenis. Juan Manuel Soares Gamboa, spijtoptant van ETA, zei dat hij het was geweest die op Escrigas geschoten had.
Donderslag bij heldere hemel! De vierde afdeling van het Hooggerechtshof verklaart dat mediamagistraat Baltasar Garzón niet beschikte over voldoende bewijsmateriaal om de medewerkers van Orain te beschuldigen van lidmaatschap van gewapende bende en hij hun krant, EGIN en de radio Egin Irratia, niet had mogen sluiten! Erger! Garzón wordt ervan beschuldigd "ten dienste gestaan te hebben van een politieke strategie, van een vooraf vastgesteld objectief om tegen om het even welke prijs, de sluiting van EGIN er door te drukken. Acht jaar later, op 26 mei 2009, werd dit trouwens in cassatie bevestigd bij het Hooggerechtshof.
In de nacht van 19 september 2000 werden in de vallei van Sakana, Navarra, vier jongeren gearresteerd door de Guardia Civil, terwijl op hetzelfde ogenblik in zes dorpen van de vallei acht lokalen werden doorzocht, o.a. de gaztetxes (jeugdhuizen) van Olatzi, Altsasu, Ziorda en Lakuntza. Eén vande arrestanten durfde achteraf te verklaren dat hij bij de "ondervraging" geslagen werd en de plastic zak over het hoofd getrokken kreeg. Waren er dan mensen vermoord? Kinderen of begijnen verkracht, werden er harddrugs verhandeld? Veel erger! De jongeren hadden een bulletin samengesteld onder de titel "Alde Hemendik" (Oprotten) waarin ze de pesterijen van de Guardia Civil op een rijtje hadden gezet, o.a. de vele controles van autos. De ooit zo democratische, linkse krant El País had achttien dagen eerder getiteld dat radicale jongeren een bulletin hadden opgesteld met gegevens die konden dienen om de Guardia Civil aan te vallen in Navarra! De rechter had daarop besloten de verantwoordelijken, eens geïdentificeerd, te beschuldigen van "medewerking aan gewapende bende"! Er werden straffen van zes jaar geëist. Dit alles katalyseerde in het initiatief "Utzi bakean Sakana" (Laat Sakana met rust). Drie maanden na de arrestatie werden de jongeren voorlopig vrijgelaten en op 4 juli 2003 sprak het Hooggerechtshof hen vrij... (De "plastic zak" heeft echter zijn sporen nagelaten en de namen in de krant ook )
De strafrechtbank van Pamplona spreekt een jongere vrij van aanslag en van toebrengen van letsel. Er werd een jaar gevangenis tegen hem geëist en schadeloosstelling van 938.000 pesetas. Had de onverlaat een auto opgeblazen? Een politiecombi in brand gestoken? Ez! Neen! Tijdens een manifestatie ten voordele van de gevangenen zou hij een politieman een "patada" (een trap) hebben gegeven en een andere een "puñetazo" (een opdoffer). De tekst van de vrijspraak wijst er op dat het onmogelijk is dat iemand in staat is tegen deze robocops tot iets dergelijks in staat is, zeker als hij op hetzelfde ogenblik ook nog tegen een muur in bedwang wordt gehouden.
Deze dingen gebeurden bij de vleet in voorbije, zwarte tijden toen dergelijke zaken niet eens voor de rechtbank kwamen.
Nu zo ongeveer iedereen een videotoestel heeft komen steeds meer opnamen boven die particulieren vanuit hun venster of balkon maakten van "arrestaties waarbij in groep verzet werd gepleegd tegen de autoriteiten." Na het projecteren blijkt dat alles gelogen is.
De parlementaire onderzoekscommissie die de aanslag van Islamterroristen in Madrid van 11 maart vorig jaar onderzocht (191 doden en 1.500 gewonden) komt tot het eindbesluit dat de Regering Aznar loog toen ze dagenlang de schuld in de schoenen van ETA wilde schuiven. Regeringspresident Aznar, met zijn kornuiten, deed dit met de bedoeling de verkiezingen van enkele dagen later te winnen. Als de daders Moslimterroristen waren kon de deelname van Spanje aan de oorlog in Irak in zijn nadeel uitdraaien. Met ETA als dader zou hij de verkiezingen winnen. (Maar de mensen waren niet zo dom als de PP dacht en Zapatero werd Regeringspresident.) Toen iedereen al lang wist dat ETA geen uitstaans had met deze moordpartij probeerde de PP toch nog met een verhaal te komen over samenzwering tussen ETA en Islamterroristen. "Ze hadden ze met elkaar zien praten in de gevangenis!" Intussen had een Guardia Civil en zijn zoon in Pamplona het recht in eigen handen genomen toen een bakker, Angel Berrueta, weigerde een affiche tegen ETA in zijn uitstalraam te hangen. Hij werd door de zoon doodgestoken en door de vader doodgeschoten. (Beide kwetsuren waren dodelijk!) Op een protestmeting in Renteria trad de "Baskische" politie hardhandig op en een vrouw overleed aan een hartaanval.
Naderhand bleek nog dat op de computers van het Ministerie alle informatie verdwenen was van de dagen die volgden op de aanslag! In het hoofdartikel van vandaag titelt Gara: "De Regering loog. ¿En nu?" De regering misbruikte 191 doden voor haar eigen electorale interesses. Komt dit niet voor het Hooggerechtshof (in een land waar dat wel gebeurt met een Baskische jongere die met stenen gooit.) Maar wat als de PP nu de verkiezingen wel gewonnen had? Of als ze de volgende verkiezingen winnen. In een klimaat dat ze door hun voortdurende leugens geschapen hadden. Staat hier écht geen straf op?
Op 1 juli 1937, sloot de hoogste hiërarchie van de Spaanse katholieke Kerk een bloedpact met de Francodictatuur onder de titel "Brief van de Spaanse Bisschoppen aan de bisschoppen van de wereld aangaande de Zaak van Generaal Franco". Het pact was, op verzoek van de dictator, uitgetekend door kardinaal Isidro Gomá en werd ondertekend door al de andere Spaanse bisschoppen behalve Mateo Múgica en Francesc Vidal i Barraquer. De twee moedigen droegen niet zo maar een respectievelijk Baskische en een Catalaanse naam!
De Spaanse Kerk wilde de herinnering aan haar "martelaars" laten voortleven met iets meer dan begrafenisceremonies en monumenten, en vroeg niet minder dan hun heiligverklaring! Pius XII wilde echter niet weten van een ongedifferentieerde en massale heiligverklaring van duizenden "gevallenen voor God en voor Spanje". De opvolgers van Pius XII, Johannes XXIII en Paulus VI lieten zich evenmin voor de fascistische kar spannen. Paradoxaal genoeg wierp de ingreep vruchten af lang nadat Franco naar de eeuwige jachtvelden was vertrokken en in Spanje de zogenaamde "democratie" hersteld was. De zaken namen een keerpunt met Johannes Paulus II, de goede heilige man uit Polen, die in 1982 aan de Spaanse bisschoppen kond deed dat hij werk ging maken van de zaligverklaringen van de martelaars van "de religieuze vervolgingen in Spanje"!
Op die manier werd de Spaanse Kerk in volle glorie het enige instituut dat de overwinnaars van de Burgeroorlog bleef eren en de familieleden van de duizenden door de dictatuur vermoorde mensen (waaronder zeer veel katholieke Basken) bleef krenken en vernederen!
Het herinneringspark van Sartaguda nadert zijn voltooiing.
Gisteren werd in het Park van Sartaguda het voornaamste kunstwerk geplaatst. Onder de aanwezigen de vermaarde kunstenaar, Nestor Basterretxea, verder de burgemeester, José Ramón Martínez Benito die recent uit de Socialistische partij werd gekegeld, Asun Larreta, de woordvoerster van de "Vereniging Familieleden en Vrienden van Gefusilleerden van Navarra", Juan Carlos Espinosa, de woordvoerder van de "Vereniging Dorp van de Weduwen", en Carlos Martínez coördinator van het park. Basterretxea verklaarde dat hij vanaf het eerste ogenblik de uitnodiging aanvaard had om aan dit park mee te werken omdat hij zichzelf "kind van de oorlog "noemde" en erg geleden had onder de gevolgen ervan. "Ik was 12 jaar toen de oorlog begon en ik beleefde de schrik van mijn leven toen mijn vader diende te vluchten en pas 17 jaar later uit ballingschap terugkeerde." Het kunstwerk van Basterretxea stelt een muur voor waarop het silhouet van een vastgebonden veroordeelde het fatale ogenblik afwacht. Naast hem zijn de kogelgaten te zien die er kwamen ten gevolge van eerdere terechtstellingen. De burgemeester wees op de sentimentele waarde van het park en op zijn belang voor Sartaguda. Opdat iedereen zal weten wat hier gebeurde en zo vermeden kan worden dat het nóg eens gebeurt. Asun Larreta had het over de financiële kant. Het park zal 487.000 euros kosten en daarvan zijn er op dit ogenblik 360.000 binnen. Zij liet niet na erop te wijzen dat de stad Iruñea-Pamplona tot op heden nog geen cent had bijgedragen!
Op de muur die er al staat zullen de namen van de 2.700 gefusilleerden uit Navarra komen, de namen van de doden in het Fort van San Cristóbal, boven Pamplona en de mensen uit Navarra die in het concentratiekamp Mauthaussen het leven lieten.
Het kunstwerk van José Ramón Anda, een momumentale toegangspoort, zal het park moeten voltooien, maar de installatie ervan zal erg complex zijn. Het zal pas op 4 maart 2009 kunnen geplaatst worden.
Angel Pikabea werd vanuit de gevangenis van Moulins (Fr) overgebracht naar een penitentiaire instelling in Perpignan, omdat hij beschuldigd werd een vluchtpoging ondernomen te hebben. Tijdens het voetballen in de gevangenis was er plots een helikopter laag komen overvliegen en de gevangenen hadden dit feit becommentarieerd. Vluchtpoging! Tijdens die overbrenging werd hij bovendien geslagen. In Perpignan kreeg hij een bijkomende straf van drie maanden isolement. Uit protest tegen dit alles ging Pikabea op 18 mei in hongerstaking waardoorhij zo erg verzwakte dat hij in een rolstoel terecht kwam. Hij woog al maar 66 kilo en op 23 juni was hij nog eens 18 kilo lichter geworden.
Wat blijkt nu? Zonder dat iemand van de familie op de hoogte werd gebracht werd Pikabea, na 41 dagen hongerstaking, vanuit Perpignan overgebracht naar het gevangenisziekenhuis van Fresnes. Bij het bezoek aan Perpignan, het voorbije weekend, werden ze hierover ingelicht door medegevangenen Bellen met de gevangenis lukte niet tot de familie ontdekte dat het vanuit een openbare cel wel ging. Dat nummer kenden ze in de gevangenis niet en het werd dus niet geweigerd
Al deze extra straffen zijn gebaseerd op leugens! Niet enkel de gevangene is er het slachtoffer van, maar de hele familie en de vrienden.
Pikabea heeft zijn hongerstaking inmiddels stopgezet.
Op 28 juni 2008 maakt de krant Gara melding van het feit dat de Audiencia Nacional de verdwijning van Pertur uit 1976 zal onderzoeken. De dag voordien had de magistraat, Fernando Andreu, bekend gemaakt dat hij op vraag van de ouders van Pertur de zaak opnieuw zal onderzoeken. Hij oordeelt het rationeel mogelijk dat ETA zelf, of een een andere paramilitaire groepering, verantwoordelijk is voor de verdwijning. De familie zelf schuift drie pistes naar voren: ETA zelf, een extreemrechtse gewapende groepering of Italiaanse neofascisten.
Wie tegen democratische (?) justitiële beslissingen protesteert, wordt terrorist genoemd!
27 juni 2006
Op 3 december van het voorbije jaar werd in Pamplona een manifestatie gehouden om de eerbiediging van burgerlijke en politieke rechten te eisen. Dat die rechten er zeker nog niet zijn mag blijken uit volgend bericht:
De betoging werd door de Spaanse gouverneur verboden en verschillende uren later kwamen twee jongeren uit Zarautz die in het centrum van Pamplona met vrienden waren gaan eten "stoemelings" in een charge van de politie terecht. Inaxio Olabezela werd daarbij door verschillende agenten geslagen en opgepakt. Toen zijn vriend Imanol Uria enkele uren later op het politiekantoor in de Chinchillastraat ging vragen hoe het er met zijn vriend uitzag, werd er ook op hem ingeslagen en werd hij eveneens opgesloten. Eerst dienden beiden naar een ziekenhuis gebracht te worden waar de verwondingen werden vastgesteld en waar een arts bij Uria zelfs 10 hechtingen moest aanbrengen.
Nu eist de procureur tegen Olabezela drie en tegen Uria twee jaar cel wegens "aanslag op de autoriteit en het toebrengen van verwondingen"! De gemeenteraad van Zarautz vraagt om opheldering..
Jong N-Va steunt aanklacht tegen Spaanse folterpraktijken
26 juni 2007
In het kader van de Werelddag voor slachtoffers van foltering ontving de N-VA-fractie in het Vlaams Parlement een Baskische delegatie die getuigde over de folteringen door het Spaanse regime. Momenteel zijn een vijftigtal Basken in Brussel om de aandacht te vestigen op de laakbare methodes die Spanje gebruikt om dissidenten de mond te snoeren.
Sinds de jaren zeventig zijn meer dan 35.000 Basken gearresteerd door de Spaanse staat. Zon 15.000 daarvan werden op illegale wijze vastgehouden en nog eens 7000 Basken werden het slachtoffer van foltering. Dit zijn indrukwekkende aantallen als men in het achterhoofd houdt dat Baskenland slechts 3 miljoen inwoners telt. De Spaanse staat arresteerde en martelde overigens niet alleen ETA-verdachten, maar ook journalisten en studenten die geen banden hebben met de verboden terreurbeweging.
Vlaamse volksvertegenwoordigers Jan Loones (N-VA), Helga Stevens (N-VA) en Eloi Glorieux (Groen!) ontvingen vandaag, samen met eresenator Walter Luyten (N-VA) en Jong N-VA-voorzitter Bas Luyten, een Baskische delegatie die getuigde over de Spaanse martelpraktijken. Zo vertelde Xabiar Ioldi hoe hij in 1987 werd gearresteerd op beschuldiging van ETA-sympathieën en 5 dagen lang werd gefolterd door de Guardia Civil.
Mensenrechtenadvocaat Julen Arzuaga en Batasuna-vertegenwoordiger Gorka Elejabarrieta stelden dat dit geen alleenstaand geval is. De Spaanse staat gebruikt doelmatig foltering als wapen om dissidente en Baskisch-militante stemmen in de kiem te smoren. Nog geen twee maanden geleden bezondigde de Guardia Civil zich in een grootscheepse operatie tegen de ETA aan folterpraktijken. Vandaag zijn er ongeveer 700 Basken die omwille van politieke redenen door Spanje worden vastgehouden, maar die niet als politieke gevangenen worden erkend.
Jong N-VA deelt de bezorgdheid van de Baskische delegatie, en vraagt dat de Europese Unie haar verantwoordelijkheid terzake opneemt. Het kan niet dat in de 21ste eeuw een Europese lidstaat nog altijd folterpraktijken toepast op haar burgers. De Spaanse methodes om terreur te bestrijden zijn een democratie onwaardig. Wil men de spiraal van geweld doorbreken, moeten alle betrokken partijen kiezen voor de weg van dialoog en respect voor de mensenrechten. Vlaams volksvertegenwoordiger Jan Loones zal samen met collegas uit meerderheid en minderheid de kwestie opvolgen en de Basken blijven ondersteunen waar mogelijk.
Het Baskisch Ministerie van Binnenlandse Zaken heeft vier vrouwen uit Lasarte-Oria (in de buurt van Donostia) een boete opgelegd van 301 euro elk.
Ze worden ervan beschuldigd een samenkomst te hebben gepromoot ter ondersteuning aan (politieke) gevangenen. Drie van de vier hebben een zoon in de gevangenis zitten. De zoon die het dichtst bij huis zit verblijft in Soto de Real (Madrid) De grootste afstand is die naar Almeria.
Alle vier de vrouwen zijn ouder dan 65 jaar en nu ook nog boos! "Dit is een schaamteloosheid", zeggen ze. Het gepleegde delict blijft zich echter herhalen! De protestbijeenkomst worden elke laatste week van de maand georganiseerd en het doel ervan is het dichterbij huis brengen van de Baskische politieke gevangenen. De beschuldiging volgde op de manifestatie van 30 juli 2004, en de "overtreding" werd vastgesteld door de "Baskische" politie, Ertzaintza.
Elke laatste vrijdag van de maand nemen ze, stipt om 20.00 u. plaats achter hun spandoek bij het gemeentehuis van Lasarte-Oria en het protest duurt telkens een half uur.
Poloni Otxandorena moet zich dan haasten want meteen daarna vertrekt de bus naar Ciudad Real waar de gevangenis van Herrera de la Mancha ligt. Het reisbiljet kost 120 euro De volgende morgen zal ze gedurende 40 minuten met haar zoon mogen praten. Haar zoon zal met Kerstmis precies 19 jaar vastzitten.
De zoon van Anastasia Olasegasti zit nog verder. Almeria ligt helemaal in het zuiden. Vier jaar al. "De regering doet zulke dingen telkens als ze geld nodig heeft. Om de Ertzaintza uit te breiden, of zo ", zegt ze.
Xabier Otaegi, de zoon van Maria Piedad Aseginolaza, zit al anderhalf jaar in Soto del Real. De vierde vrouw, Pepi Arregi, heeft niemand achter de tralies zitten. Binnenkort zal zij er zelf misschien zitten, want niemand van het groepje wil de boete betalen.
Etxerat, de organisatie die zich het lot van de gevangenen aantrekt, zegt dat de Ertzaintza nooit heeft laten weten dat de manifestatie illegaal was.
Lasarte-Oria heeft 14 politieke gevangenen. Elke week wordt er 20.000 km afgelegd om ze te bezoeken. Twee jaar geleden verongelukten Argi Iturralde en Iñaki Balerdi toen ze onderweg waren naar Almeria. Spanje veroordeelt de strijders maar ook hun familie. En Europa blijft maar de anderekant opkijken
Maritxu Uzkudun en Maite Pedrosa, mochten gisteren in de gevangenis van Almeria (Andalusië) geen bezoek ontvangen. De eerste zit in isolement omdat ze geweigerd had de cel te delen met een gevangene van "gemeenrecht" terwijl de tweede niet uit de cel mocht omdat ze zich solidair verklaard had met Uzkudun. De familie die vóór aanvang van de reis (van méér dan 1.000 km) telefonisch bezoek kreeg toegezegd, werd aan de poort van de gevangenis van het verbod op de hoogte gesteld!
De Catalaanse krant, "El Periodico de Catalunya" komt met de resultaten van een enquête onder de "in Spanje wonende bevolking" (zo wordt vermeden dat Basken en Catalanen als "Spanjaarden" bestempeld worden). De cijfers zijn duidelijk: 76,1 % van de geraadpleegde mensen is van mening dat het Baskisch conflict dmv. een dialoog moet opgelost worden. "Als er zich in de toekomst een kans voordoet dat er vrede kan komen, dan moet de regering een poging doen om tot een dialoog met ETA te komen. Bij de PSOE en IU is zelfs 9 op 10 voorstander hiervan. Opvallend is dat de helft van de PP-kiezers dit óók wil! 37,3 % van de PPisten is tegen.
