Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
05-07-2009
Onvoldoende bewijsmateriaal
5 juli 2001
Donderslag bij heldere hemel! De vierde afdeling van het Hooggerechtshof verklaart dat mediamagistraat Baltasar Garzón niet beschikte over voldoende bewijsmateriaal om de medewerkers van Orain te beschuldigen van lidmaatschap van gewapende bende en hij hun krant, EGIN en de radio Egin Irratia, niet had mogen sluiten! Erger! Garzón wordt ervan beschuldigd "ten dienste gestaan te hebben van een politieke strategie, van een vooraf vastgesteld objectief om tegen om het even welke prijs, de sluiting van EGIN er door te drukken. Acht jaar later, op 26 mei 2009, werd dit trouwens in cassatie bevestigd bij het Hooggerechtshof.
In de nacht van 19 september 2000 werden in de vallei van Sakana, Navarra, vier jongeren gearresteerd door de Guardia Civil, terwijl op hetzelfde ogenblik in zes dorpen van de vallei acht lokalen werden doorzocht, o.a. de gaztetxes (jeugdhuizen) van Olatzi, Altsasu, Ziorda en Lakuntza. Eén vande arrestanten durfde achteraf te verklaren dat hij bij de "ondervraging" geslagen werd en de plastic zak over het hoofd getrokken kreeg. Waren er dan mensen vermoord? Kinderen of begijnen verkracht, werden er harddrugs verhandeld? Veel erger! De jongeren hadden een bulletin samengesteld onder de titel "Alde Hemendik" (Oprotten) waarin ze de pesterijen van de Guardia Civil op een rijtje hadden gezet, o.a. de vele controles van autos. De ooit zo democratische, linkse krant El País had achttien dagen eerder getiteld dat radicale jongeren een bulletin hadden opgesteld met gegevens die konden dienen om de Guardia Civil aan te vallen in Navarra! De rechter had daarop besloten de verantwoordelijken, eens geïdentificeerd, te beschuldigen van "medewerking aan gewapende bende"! Er werden straffen van zes jaar geëist. Dit alles katalyseerde in het initiatief "Utzi bakean Sakana" (Laat Sakana met rust). Drie maanden na de arrestatie werden de jongeren voorlopig vrijgelaten en op 4 juli 2003 sprak het Hooggerechtshof hen vrij... (De "plastic zak" heeft echter zijn sporen nagelaten en de namen in de krant ook )
De strafrechtbank van Pamplona spreekt een jongere vrij van aanslag en van toebrengen van letsel. Er werd een jaar gevangenis tegen hem geëist en schadeloosstelling van 938.000 pesetas. Had de onverlaat een auto opgeblazen? Een politiecombi in brand gestoken? Ez! Neen! Tijdens een manifestatie ten voordele van de gevangenen zou hij een politieman een "patada" (een trap) hebben gegeven en een andere een "puñetazo" (een opdoffer). De tekst van de vrijspraak wijst er op dat het onmogelijk is dat iemand in staat is tegen deze robocops tot iets dergelijks in staat is, zeker als hij op hetzelfde ogenblik ook nog tegen een muur in bedwang wordt gehouden.
Deze dingen gebeurden bij de vleet in voorbije, zwarte tijden toen dergelijke zaken niet eens voor de rechtbank kwamen.
Nu zo ongeveer iedereen een videotoestel heeft komen steeds meer opnamen boven die particulieren vanuit hun venster of balkon maakten van "arrestaties waarbij in groep verzet werd gepleegd tegen de autoriteiten." Na het projecteren blijkt dat alles gelogen is.
De parlementaire onderzoekscommissie die de aanslag van Islamterroristen in Madrid van 11 maart vorig jaar onderzocht (191 doden en 1.500 gewonden) komt tot het eindbesluit dat de Regering Aznar loog toen ze dagenlang de schuld in de schoenen van ETA wilde schuiven. Regeringspresident Aznar, met zijn kornuiten, deed dit met de bedoeling de verkiezingen van enkele dagen later te winnen. Als de daders Moslimterroristen waren kon de deelname van Spanje aan de oorlog in Irak in zijn nadeel uitdraaien. Met ETA als dader zou hij de verkiezingen winnen. (Maar de mensen waren niet zo dom als de PP dacht en Zapatero werd Regeringspresident.) Toen iedereen al lang wist dat ETA geen uitstaans had met deze moordpartij probeerde de PP toch nog met een verhaal te komen over samenzwering tussen ETA en Islamterroristen. "Ze hadden ze met elkaar zien praten in de gevangenis!" Intussen had een Guardia Civil en zijn zoon in Pamplona het recht in eigen handen genomen toen een bakker, Angel Berrueta, weigerde een affiche tegen ETA in zijn uitstalraam te hangen. Hij werd door de zoon doodgestoken en door de vader doodgeschoten. (Beide kwetsuren waren dodelijk!) Op een protestmeting in Renteria trad de "Baskische" politie hardhandig op en een vrouw overleed aan een hartaanval.
Naderhand bleek nog dat op de computers van het Ministerie alle informatie verdwenen was van de dagen die volgden op de aanslag! In het hoofdartikel van vandaag titelt Gara: "De Regering loog. ¿En nu?" De regering misbruikte 191 doden voor haar eigen electorale interesses. Komt dit niet voor het Hooggerechtshof (in een land waar dat wel gebeurt met een Baskische jongere die met stenen gooit.) Maar wat als de PP nu de verkiezingen wel gewonnen had? Of als ze de volgende verkiezingen winnen. In een klimaat dat ze door hun voortdurende leugens geschapen hadden. Staat hier écht geen straf op?
Op 1 juli 1937, sloot de hoogste hiërarchie van de Spaanse katholieke Kerk een bloedpact met de Francodictatuur onder de titel "Brief van de Spaanse Bisschoppen aan de bisschoppen van de wereld aangaande de Zaak van Generaal Franco". Het pact was, op verzoek van de dictator, uitgetekend door kardinaal Isidro Gomá en werd ondertekend door al de andere Spaanse bisschoppen behalve Mateo Múgica en Francesc Vidal i Barraquer. De twee moedigen droegen niet zo maar een respectievelijk Baskische en een Catalaanse naam!
De Spaanse Kerk wilde de herinnering aan haar "martelaars" laten voortleven met iets meer dan begrafenisceremonies en monumenten, en vroeg niet minder dan hun heiligverklaring! Pius XII wilde echter niet weten van een ongedifferentieerde en massale heiligverklaring van duizenden "gevallenen voor God en voor Spanje". De opvolgers van Pius XII, Johannes XXIII en Paulus VI lieten zich evenmin voor de fascistische kar spannen. Paradoxaal genoeg wierp de ingreep vruchten af lang nadat Franco naar de eeuwige jachtvelden was vertrokken en in Spanje de zogenaamde "democratie" hersteld was. De zaken namen een keerpunt met Johannes Paulus II, de goede heilige man uit Polen, die in 1982 aan de Spaanse bisschoppen kond deed dat hij werk ging maken van de zaligverklaringen van de martelaars van "de religieuze vervolgingen in Spanje"!
Op die manier werd de Spaanse Kerk in volle glorie het enige instituut dat de overwinnaars van de Burgeroorlog bleef eren en de familieleden van de duizenden door de dictatuur vermoorde mensen (waaronder zeer veel katholieke Basken) bleef krenken en vernederen!
Het herinneringspark van Sartaguda nadert zijn voltooiing.
Gisteren werd in het Park van Sartaguda het voornaamste kunstwerk geplaatst. Onder de aanwezigen de vermaarde kunstenaar, Nestor Basterretxea, verder de burgemeester, José Ramón Martínez Benito die recent uit de Socialistische partij werd gekegeld, Asun Larreta, de woordvoerster van de "Vereniging Familieleden en Vrienden van Gefusilleerden van Navarra", Juan Carlos Espinosa, de woordvoerder van de "Vereniging Dorp van de Weduwen", en Carlos Martínez coördinator van het park. Basterretxea verklaarde dat hij vanaf het eerste ogenblik de uitnodiging aanvaard had om aan dit park mee te werken omdat hij zichzelf "kind van de oorlog "noemde" en erg geleden had onder de gevolgen ervan. "Ik was 12 jaar toen de oorlog begon en ik beleefde de schrik van mijn leven toen mijn vader diende te vluchten en pas 17 jaar later uit ballingschap terugkeerde." Het kunstwerk van Basterretxea stelt een muur voor waarop het silhouet van een vastgebonden veroordeelde het fatale ogenblik afwacht. Naast hem zijn de kogelgaten te zien die er kwamen ten gevolge van eerdere terechtstellingen. De burgemeester wees op de sentimentele waarde van het park en op zijn belang voor Sartaguda. Opdat iedereen zal weten wat hier gebeurde en zo vermeden kan worden dat het nóg eens gebeurt. Asun Larreta had het over de financiële kant. Het park zal 487.000 euros kosten en daarvan zijn er op dit ogenblik 360.000 binnen. Zij liet niet na erop te wijzen dat de stad Iruñea-Pamplona tot op heden nog geen cent had bijgedragen!
Op de muur die er al staat zullen de namen van de 2.700 gefusilleerden uit Navarra komen, de namen van de doden in het Fort van San Cristóbal, boven Pamplona en de mensen uit Navarra die in het concentratiekamp Mauthaussen het leven lieten.
Het kunstwerk van José Ramón Anda, een momumentale toegangspoort, zal het park moeten voltooien, maar de installatie ervan zal erg complex zijn. Het zal pas op 4 maart 2009 kunnen geplaatst worden.
Angel Pikabea werd vanuit de gevangenis van Moulins (Fr) overgebracht naar een penitentiaire instelling in Perpignan, omdat hij beschuldigd werd een vluchtpoging ondernomen te hebben. Tijdens het voetballen in de gevangenis was er plots een helikopter laag komen overvliegen en de gevangenen hadden dit feit becommentarieerd. Vluchtpoging! Tijdens die overbrenging werd hij bovendien geslagen. In Perpignan kreeg hij een bijkomende straf van drie maanden isolement. Uit protest tegen dit alles ging Pikabea op 18 mei in hongerstaking waardoorhij zo erg verzwakte dat hij in een rolstoel terecht kwam. Hij woog al maar 66 kilo en op 23 juni was hij nog eens 18 kilo lichter geworden.
Wat blijkt nu? Zonder dat iemand van de familie op de hoogte werd gebracht werd Pikabea, na 41 dagen hongerstaking, vanuit Perpignan overgebracht naar het gevangenisziekenhuis van Fresnes. Bij het bezoek aan Perpignan, het voorbije weekend, werden ze hierover ingelicht door medegevangenen Bellen met de gevangenis lukte niet tot de familie ontdekte dat het vanuit een openbare cel wel ging. Dat nummer kenden ze in de gevangenis niet en het werd dus niet geweigerd
Al deze extra straffen zijn gebaseerd op leugens! Niet enkel de gevangene is er het slachtoffer van, maar de hele familie en de vrienden.
Pikabea heeft zijn hongerstaking inmiddels stopgezet.
Op 28 juni 2008 maakt de krant Gara melding van het feit dat de Audiencia Nacional de verdwijning van Pertur uit 1976 zal onderzoeken. De dag voordien had de magistraat, Fernando Andreu, bekend gemaakt dat hij op vraag van de ouders van Pertur de zaak opnieuw zal onderzoeken. Hij oordeelt het rationeel mogelijk dat ETA zelf, of een een andere paramilitaire groepering, verantwoordelijk is voor de verdwijning. De familie zelf schuift drie pistes naar voren: ETA zelf, een extreemrechtse gewapende groepering of Italiaanse neofascisten.
Wie tegen democratische (?) justitiële beslissingen protesteert, wordt terrorist genoemd!
27 juni 2006
Op 3 december van het voorbije jaar werd in Pamplona een manifestatie gehouden om de eerbiediging van burgerlijke en politieke rechten te eisen. Dat die rechten er zeker nog niet zijn mag blijken uit volgend bericht:
De betoging werd door de Spaanse gouverneur verboden en verschillende uren later kwamen twee jongeren uit Zarautz die in het centrum van Pamplona met vrienden waren gaan eten "stoemelings" in een charge van de politie terecht. Inaxio Olabezela werd daarbij door verschillende agenten geslagen en opgepakt. Toen zijn vriend Imanol Uria enkele uren later op het politiekantoor in de Chinchillastraat ging vragen hoe het er met zijn vriend uitzag, werd er ook op hem ingeslagen en werd hij eveneens opgesloten. Eerst dienden beiden naar een ziekenhuis gebracht te worden waar de verwondingen werden vastgesteld en waar een arts bij Uria zelfs 10 hechtingen moest aanbrengen.
Nu eist de procureur tegen Olabezela drie en tegen Uria twee jaar cel wegens "aanslag op de autoriteit en het toebrengen van verwondingen"! De gemeenteraad van Zarautz vraagt om opheldering..
Jong N-Va steunt aanklacht tegen Spaanse folterpraktijken
26 juni 2007
In het kader van de Werelddag voor slachtoffers van foltering ontving de N-VA-fractie in het Vlaams Parlement een Baskische delegatie die getuigde over de folteringen door het Spaanse regime. Momenteel zijn een vijftigtal Basken in Brussel om de aandacht te vestigen op de laakbare methodes die Spanje gebruikt om dissidenten de mond te snoeren.
Sinds de jaren zeventig zijn meer dan 35.000 Basken gearresteerd door de Spaanse staat. Zon 15.000 daarvan werden op illegale wijze vastgehouden en nog eens 7000 Basken werden het slachtoffer van foltering. Dit zijn indrukwekkende aantallen als men in het achterhoofd houdt dat Baskenland slechts 3 miljoen inwoners telt. De Spaanse staat arresteerde en martelde overigens niet alleen ETA-verdachten, maar ook journalisten en studenten die geen banden hebben met de verboden terreurbeweging.
Vlaamse volksvertegenwoordigers Jan Loones (N-VA), Helga Stevens (N-VA) en Eloi Glorieux (Groen!) ontvingen vandaag, samen met eresenator Walter Luyten (N-VA) en Jong N-VA-voorzitter Bas Luyten, een Baskische delegatie die getuigde over de Spaanse martelpraktijken. Zo vertelde Xabiar Ioldi hoe hij in 1987 werd gearresteerd op beschuldiging van ETA-sympathieën en 5 dagen lang werd gefolterd door de Guardia Civil.
Mensenrechtenadvocaat Julen Arzuaga en Batasuna-vertegenwoordiger Gorka Elejabarrieta stelden dat dit geen alleenstaand geval is. De Spaanse staat gebruikt doelmatig foltering als wapen om dissidente en Baskisch-militante stemmen in de kiem te smoren. Nog geen twee maanden geleden bezondigde de Guardia Civil zich in een grootscheepse operatie tegen de ETA aan folterpraktijken. Vandaag zijn er ongeveer 700 Basken die omwille van politieke redenen door Spanje worden vastgehouden, maar die niet als politieke gevangenen worden erkend.
Jong N-VA deelt de bezorgdheid van de Baskische delegatie, en vraagt dat de Europese Unie haar verantwoordelijkheid terzake opneemt. Het kan niet dat in de 21ste eeuw een Europese lidstaat nog altijd folterpraktijken toepast op haar burgers. De Spaanse methodes om terreur te bestrijden zijn een democratie onwaardig. Wil men de spiraal van geweld doorbreken, moeten alle betrokken partijen kiezen voor de weg van dialoog en respect voor de mensenrechten. Vlaams volksvertegenwoordiger Jan Loones zal samen met collegas uit meerderheid en minderheid de kwestie opvolgen en de Basken blijven ondersteunen waar mogelijk.
Het Baskisch Ministerie van Binnenlandse Zaken heeft vier vrouwen uit Lasarte-Oria (in de buurt van Donostia) een boete opgelegd van 301 euro elk.
Ze worden ervan beschuldigd een samenkomst te hebben gepromoot ter ondersteuning aan (politieke) gevangenen. Drie van de vier hebben een zoon in de gevangenis zitten. De zoon die het dichtst bij huis zit verblijft in Soto de Real (Madrid) De grootste afstand is die naar Almeria.
Alle vier de vrouwen zijn ouder dan 65 jaar en nu ook nog boos! "Dit is een schaamteloosheid", zeggen ze. Het gepleegde delict blijft zich echter herhalen! De protestbijeenkomst worden elke laatste week van de maand georganiseerd en het doel ervan is het dichterbij huis brengen van de Baskische politieke gevangenen. De beschuldiging volgde op de manifestatie van 30 juli 2004, en de "overtreding" werd vastgesteld door de "Baskische" politie, Ertzaintza.
Elke laatste vrijdag van de maand nemen ze, stipt om 20.00 u. plaats achter hun spandoek bij het gemeentehuis van Lasarte-Oria en het protest duurt telkens een half uur.
Poloni Otxandorena moet zich dan haasten want meteen daarna vertrekt de bus naar Ciudad Real waar de gevangenis van Herrera de la Mancha ligt. Het reisbiljet kost 120 euro De volgende morgen zal ze gedurende 40 minuten met haar zoon mogen praten. Haar zoon zal met Kerstmis precies 19 jaar vastzitten.
De zoon van Anastasia Olasegasti zit nog verder. Almeria ligt helemaal in het zuiden. Vier jaar al. "De regering doet zulke dingen telkens als ze geld nodig heeft. Om de Ertzaintza uit te breiden, of zo ", zegt ze.
Xabier Otaegi, de zoon van Maria Piedad Aseginolaza, zit al anderhalf jaar in Soto del Real. De vierde vrouw, Pepi Arregi, heeft niemand achter de tralies zitten. Binnenkort zal zij er zelf misschien zitten, want niemand van het groepje wil de boete betalen.
Etxerat, de organisatie die zich het lot van de gevangenen aantrekt, zegt dat de Ertzaintza nooit heeft laten weten dat de manifestatie illegaal was.
Lasarte-Oria heeft 14 politieke gevangenen. Elke week wordt er 20.000 km afgelegd om ze te bezoeken. Twee jaar geleden verongelukten Argi Iturralde en Iñaki Balerdi toen ze onderweg waren naar Almeria. Spanje veroordeelt de strijders maar ook hun familie. En Europa blijft maar de anderekant opkijken
Maritxu Uzkudun en Maite Pedrosa, mochten gisteren in de gevangenis van Almeria (Andalusië) geen bezoek ontvangen. De eerste zit in isolement omdat ze geweigerd had de cel te delen met een gevangene van "gemeenrecht" terwijl de tweede niet uit de cel mocht omdat ze zich solidair verklaard had met Uzkudun. De familie die vóór aanvang van de reis (van méér dan 1.000 km) telefonisch bezoek kreeg toegezegd, werd aan de poort van de gevangenis van het verbod op de hoogte gesteld!
De Catalaanse krant, "El Periodico de Catalunya" komt met de resultaten van een enquête onder de "in Spanje wonende bevolking" (zo wordt vermeden dat Basken en Catalanen als "Spanjaarden" bestempeld worden). De cijfers zijn duidelijk: 76,1 % van de geraadpleegde mensen is van mening dat het Baskisch conflict dmv. een dialoog moet opgelost worden. "Als er zich in de toekomst een kans voordoet dat er vrede kan komen, dan moet de regering een poging doen om tot een dialoog met ETA te komen. Bij de PSOE en IU is zelfs 9 op 10 voorstander hiervan. Opvallend is dat de helft van de PP-kiezers dit óók wil! 37,3 % van de PPisten is tegen.
Het Hooggerechtshof in Madrid veroordeelde drie jongeren uit Galdakano tot 22 jaar celstraf elk voor deelname aan een actie van "Kale Borroka". Het gaat om Ugaitz Pérez, Iker Lima en Jon Crespo die in 2002 werden opgepakt. Ze werden beschuldigd op nieuwjaarsnacht 2000 de kazerne van de Guardia Civil van Galdakano aangevallen te hebben. Die nacht trakteerden onbekenden de bewoners van de kazerne op cocktails. Molotovcocktails, weliswaar. De schade zou 45.000 euro bedragen! De procureur veroordeelde hen nu voor een "terroristische brandstichting" en "verwondingen", omdat één van de Guardias brandwonden aan het hoofd opliep.
Een buitenstaander zal het misschien vreemd vinden dat het drietal zo lang na de feiten werd opgepakt. "Bewijzen" kwamen er na zelfbeschuldigingen nadat ze incomunicado gesteld waren bij de "Baskische" politie, Ertzaintza.
Bij aankomst van de stoffelijk resten van Lasa en Zabala wordt de "ontvangst" vermeden door de Spaanse Politie, de Guardia Civil en de Ertzaintza. Tot op het kerkhof van Tolosa werd er gechargeerd, waarbij zelfs familieleden gekwetst raakten! Blijkbaar was er uit Madrid een bevel gekomen te vermijden dat uit de ontvangst politieke munt zou worden geslagen.
De Commissie Mensenrechten van het Baskisch Parlement vraagt de toepassing van artikel 92 van de strafwet toe te passen op Bautista Barandalla: vrijlating wegens ongeneselijke ziekte. De vraag ging uit van de regerende PNV, EA en IU, evenals van Sozialista Abertzaleak. De beulen van PP en PSE onthielden zich.
Na de val van Bilbo-Bilbao op 19 juni 1937 trok de nieuwe burgemeester, de Franquist José María Areilza, in zijn eerste toespraak als volgt van leer:
De verschrikkelijke nachtduivel, Euskadi genaamd, is gevallen, verslagen, overwonnen, en voor altijd! Het is moeilijk te zeggen wat het meest afstotende aan die nachtmerrie is geweest: de criminele wreedheid van de roden, met hun Aziatisch barbarendom of de geraffineerde hypocrisie van de nationalistische Basken, met in hun kielzog een processie van soutanes en gewijde water
Tijdens de Francodictatuur bestond er een gevangenis in Zamora exclusief voor priesters. Het numerieke overwicht dat Baskische priesters te beurt viel, zal niemand verwonderen. Veel van die Baskische priesters hadden zich tijdens de burgeroorlog verzet tegen de rebellie van Franco en konsoorten, of op zijn minst geen hulp geboden en tijdens de dictatuur waren er heel wat die opkwamen voor de rechten van de Basken.
In 1960 verspreidden 339 priesters een pamflet met kritiek op het Francoregime, met onder andere de verwijzing naar martelpraktijken.
·Javier Kalzada en Jon Etxabe, opgeslotenin Zamora,stonden terecht op het Proces van Burgos.
·Alberto Gabikagogeaskoa werd opgesloten wegens het verspreiden van illegale propaganda (wat dat ook mogen betekenen) en voor een gezagsondermijnende homilie.
·Felipe Izaguirre en Juan MªZulaika, twee franciscanen, deelden hetzelfde lot omdat zij deelgenomen hadden aan een Aberri Eguna (dag van het Baskisch vaderland).
·Domingo de Artetxe had aan de gemeente in Múgica gevraagd om geen Spaanse vlag uit te hangen in zijn parochie Gorizika.
·Imanuel Oruemázaga had een Spaanse vlag verwijderd van het hoofdaltaar. José Mª Madariaga werd voor een gelijkaardig feit opgesloten.
Verscheidene priesters werden opgesloten omdat ze deel genomen hadden aan hongerstakingen ten gunste van politieke gevangenen.
Opmerkelijk artikel van José Luis Alvarez, "Txillardegi" in Gara van 18 juni 2002.
De buitengewoon gespannen en bedreigende situatie waarin Euskal Herria op dit ogenblik verkeert en de wil om de zaken niet nog complexer te maken heeft meerdere nationalisten (onder wie ikzelf) ertoe gebracht te zwijgen om niet voor ongewilde implicaties, misverstanden of mogelijke polemieken te zorgen. Maar sommigen zouden kunnen denken dat het lafheid is als ik op dit ogenblik niet op mijn beurt mijn pen boven haal.
De Spaanse regering wil (met behulp van de Franse) en van de anti-terroristische golf die Bush orchestreert, een modern Finaal Einde stellen aan het Baskisch Probleem. Op het niveau van de Spaanse Staat funtioneert een écht anti-Baskisch front, gebaseerd op de totale symbiose van het fascistoïde rechts van Aznar, met het rechtse ex-Catalaans van Pujol en het pseudo-links van Zapatero. Izquierda Unido vormt de enige uitzondering in de woestijn en eerbare uitzondering wil ik hier nu nog maar eens toejuichen. Maar we moeten de schuldigen niet enkel buiten Baskenland zoeken. Wat in Navarra gaande is kan een karikatuur genoemd worden, wreed maar waarachtig. De aanval op alles wat Baskisch is, gebeurt in Navarra openlijk met de steun van President Sanz, bisschop Sanz, rector Pérez Prados en dank zij de koppige medewerking van bekende spijtoptanten en van eminente oprichters van het Forum van Ermua. Wat de voorbije weken gebeurde deed me denken aan een voorval uit 1960. Toen maakte het fameuze document, ondertekend door 339 priesters, dat uitging van Iñaki Azpiazu uit Azpeitia, maar opgesteld in Noord-Baskenland, duidelijk dat er in Baskenland iets nieuws gaande was. (Door het clandestien verspreiden ervan kwam ikzelf in de gevangenis van Martutene terecht.) De officiële Baskische politiek ging uit van de PNV en van Leizaola in ballingschap. De toekomst leek hopeloos, net zoals ze nu hopeloos lijkt. Nu zijn het 358 priesters die openlijk aanklagen wat ons volk opnieuw te lijden heeft onder de mom van de "anti-terroristische" prioriteit. Vanuit de "Baskische Autonome Regering" van Lakua die zichzelf "nationalistisch" noemt, wordt onze taal ondermijnd en zijn er steeds meer en meer eentalig-Spaanse functionarissen. Zo werden er door de Regering Ibarretxe 1.700 plaatsen opengesteld zonder dat er enige linguïstische eis gesteld werd. Het ging dan ook nog om mensen die rechtstreeks met zieken in aanraking komen. In de streek van Gernika zijn er geen Baskischsprekende rechters. Dit heeft geleid tot een staking van 1.319 Baskischsprekende Bizkayers. Verzint men gelijkaardige dingen in België of in Zwitserland?
Maar keren we terug tot 1960. ETA, dat nog helemaal geen geweld gebruikte, werd volledig gemargineerd want de aanvaarding van de organisatie zou tot een breuk tussen de PNV en de PSOE kunnen leiden en een eind aan het "Pact van Bayonne". Want het akkoord was ongeveer zo: de rechtse Basken voor de PNV, de linkse voor de PSOE, want de linkse Basken zijn Spanjaarden. Nu wil men hetzelfde principe toepassen, maar het werkt steeds slechter. De Linkse Nationalisten, met al hun fouten en gebreken waarover we nu niet willen spreken, vormen een groep waarmee rekening gehouden moet worden. Van de andere kant is er het ultra-Spaanse nationalisme dat ten zuiden van de Ebro regeert dat van de PSOE een schoothondje van de PP heeft gemaakt.
Nu een pact sluiten met de PSOE is hetzelfde als een pact sluiten met Aznar. Hun enige doel is het liquideren van de Baskische Natie als politiek subject. Het enige dat ons nu kan interesseren is het op gang brengen van een proces van zelfbestuur, los van Spanje en van Frankrijk in een staat die Nafarroa, Navarra, Euskadi, Euskaria zal heten of eender welke naam zal dragen waarvoor het Baskische volk gekozen heeft. De basis voor dit proces moeten dringend gelegd worden. Een voorwaarde voor het op gang brengen is een sociaal klimaat zonder geweld, noch legaal, noch als antwoord. We moeten er ons bewust van zijn dat Madrid niet wil horen of spreken van een pact met ETA, noch van vrijlating van gevangenen. Madrid wil repressie en spanning. Het was duidelijk dat bij de dood van Geresta, tijdens het bestand in 1998-1999, in een totaal van provocaties, georchestreerd door de toenmalige Minister van Binnenlandse Zaken, Mayor Oreja, Madrid enkel de schaamteloze wens had dat ETA opnieuw zou beginnen. Het is niet waar dat Madrid "Vrede" wil. Wat Madrid wél wil is het einde van ETA, van HB, de PNV, EA, etcetera. Madrid wil het totale einde van de Baskische Nationale Beweging. Madrid wil de sluiting van GARA, van "Egunkaria", van de bars en lokalen die het linkse nationalisme ten dienste staan. Daarna zullen de Batzokis (PNV-lokalen) volgen, de elkartetxes en de culturele verenigingen. Madrid wil dat alles verdwijnt dat zich verzet tegen de knieval voor de Overwinning van Spanje, zoals op 1 april 1939. Madrid wil een fascistische overwinning op ons allemaal. Maar ik heb het voorgevoel dat er een nieuwe politiek-cultureel-militaire Baskische Beweging opbloeit, zoals in de jaren 60, meer Euskaldun dan de huidige, kritischer, sterker. Daarom geloof ik echt dat een bestand dat van ETA uitgaat de druk onder abertzales sterk zou reduceren en de vitterij tussen "gewelddadigen" en democraten zou doen afnemen. Het politiek discours van Aznar zou niets méér zijn dan wat het is: het discours van het pure Franquisme. Ons Volk is er de laatste teintallen jaren enorm op vooruitgegaan, vooral dan zij de kracht en de opoffering van ETA en van het linkse nationalisme. Maar de tijden veranderen. De opbloei van 2002 zal zelfs geen kopie zijn van die van 1960. Dat kan ze niet zijn, en dat moet ze niet zijn. We leven nu in de periode van de informatica, van ondertitelde toespraken. We hebben een intelligente strategie nodig. De opbloei zal sterk zijn, doof voor de gezangen van autonomistische sirenes en in de richting van een proces naar zelfbestuur gaan.
In Itoiz, in het centrum van Navarra, worden 23 personen gearresteerd bij een poging te beletten dat de huizen van het dorp met de grond gelijk gemaakt worden om daarna het dal vóór de stuwdam vol te laten lopen. Ze zullen donderdag al voor de rechter verschijnen op beschuldiging van "ongehoorzaamheid aan de overheid".
Ondanks het hermetisch afsluiten van het dorp door de Guardia Civil en de Politie van Navarra lukken toch zes personen erin zich op te sluiten in een soort bunker.
Iets over 14.00 uur ging het eerste huis tegen de vlakte. Heel wat inwoners konden hun tranen niet bedwingen toen ze beseften dat ITOIZ nu wel definitief van de landkaart zou verdwijnen.
Na drie dagen afbreken begonnen de bulldozers aan de bunker. Als de actievoerders de brandweer niet hadden gebeld om hen te komen ontzetten, waren ze gewoon onder het puin terechtgekomen!
Eenentwintig jaar na datum moeten 10 Guardia Civiles terechtstaan voor foltering van 7 inwoners van Zornotza in 1980. Er wordt tegen hen tussen 6 en 36 jaar gevangenis geëist. Hun gemeente, Zornotza, stelt zich burgerlijke partij. Ten gevolge van hun toenmalige verklaringen (zelfbeschuldiging) werden Baskische nationalisten, ondanks de aangeklaagde folteringen, toch zwaar veroordeeld: Zabala zat 6 maanden, Juan Luis Irakulis zat 1 jaar en 5 maanden, Urrutia zat 12 jaar, Fernando Irakulis en Ernesto Alberdi zitten nog steeds vast hoewel de ¾ van hun straf om is.
Zabala heeft het op dit ogenblik nog moeilijk om erover te vertellen: De binnenkomst in La Salve (Gevangenis van Bilbao) was triomfaal. We moesten spitsroeden lopen onder een regen van slagen. Zes Guardias speelden een soort roulette met mij, ze deden me vallen en begonnen me dan te slaan, in de zij en de ribben te trappen en op me te springen tot ik bijna het bewustzijn verloor. We moesten het Falange-lied "Cara al Sol" zingen. Ze zetten hun tricornio (hun rare hoedje) op ons hoofd en maakten fotos. Ze haalden de trekker over van ongeladen revolvers. Ze knipten mijn haren met een mes. Ze probeerden in mijn borst te steken met een puntige naald, maar die brak. Op een keer bonden ze me vast aan een tafel en sloegen met een rubberstok op mijn voetzolen. Eén van hen nam mijn hoofd vast en goot de pelletjes van de zonnebloempitten die ze aten in mijn mond. We werden zelfs voor valse rechters gebracht en bij valse dokters. Dit alles duurde acht dagen. In Madrid gaven ze ons heel veel zalf ( pomada) om de zwellingen te laten verminderen (para que se nos bajara el hinchazón) in het vooruitzicht van het verschijnen voor de rechter. Toen we er aankwamen was mijn hoofd dubbel zo dik dan normaal. Toen we voor de rechter moesten komen gaf één van de Guardias die we later leerden kennen vooraf nog een pak slaag.
Juanjo Larrinaga werd er eerst tussen gepakt in de kazerne van Zornotza, La Salve, Durango, Gernika en terug in Bilbao. In Durango namen ze me mee naar hun bar. Ze zetten een vuilbak op mijn hoofd en begonnen me toen te beledigden, te slaan en te bespuwden. Hieraan deden ook hun vrouwen en kinderen mee. Ze namen me mee naar een hok waar een hond zat. Urenlang sloegen ze mij en zetten ze de hond tegen mij op. Regelmatig verloor ik het bewustzijn. Terug in La Salve sloegen ze me gedurende zes dagen, soms met baseballknuppels. Daar deden ze ook la barrera (het ondersteboven ophangen aan een staaf die tussen de gebonden handen en voeten gestoken wordt) en el baño, het bad (het met het hoofd onderdompelen in een kuip uitwerpselen). Toen hadden ze voldoende verklaringen van mij om me gedurende 20 jaar in de gevangenis te stoppen."
De Guardia Civiles beweren zich niets meer te herinneren. Ze zeggen zelfs dat ze nooit iemand hebben mishandeld. Eén van hen zegt dat hij de arrestanten altijd als persoon respecteerde.
