Ik
vraag mij in geweten af wie de echte verantwoordelijke is.
Het zag er goed uit. Alle voorwaarden waren
aanwezig om tot een duurzame vrede te komen. Zapatero was zelfs zo euforisch
dat hij 2 dagen voor de aanslag op Barajas nog liet weten dat de vooruitzichten
zo positief waren, dat eind 2007 het grootste deel van de problemen opgelost
zou zijn. In ieder geval had hij de bevolking een nooit geziene valse hoop gegeven.
ETA wordt nu door alle democratische
partijen als enige verantwoordelijk gesteld voor de breuk in het proces, omdat
ze niet gewacht hebben tot Sint-juttemis. Maar is dit wel zo?
In de diverse bijeenkomsten tussen de
regering en ETA, die gehouden werden vanaf de afkondiging van het
staakt-het-vuren op 22.03.2006, heeft ETA iedere maal en op een directe manier
aan de regering gevraagd de akkoorden, waarin compromissen en garanties werden
afgesproken, na te leven. ETA moest immers constant vaststellen dat de regering
eerder het proces aan het afremmen was, in plaats van het te stimuleren. Ook de
internationale organisaties, die aanwezig waren, wezen meermaals op het niet naleven van de akkoorden en
waarschuwden voor een eventuele breuk.
Die akkoorden waren nochtans niet
wereldschokkend, integendeel. Als ETA het staakt-het-vuren zou naleven, dan zou
de regering akkoord gaan over drie punten:
vermindering van politionele aanwezigheid en repressie
het stilleggen van aanhoudingen
het de facto aanvaarden van de politieke activiteiten van de
linkse abertzales
ETA heeft meer dan 9 maanden zijn woord
gehouden, de regering heeft geen enkele toezegging gedaan. Integendeel, de
repressie slaat weer ongebreideld en in alle hevigheid toe. Wie is dus de initiële
verantwoordelijke?
LOS TRES JUECES QUE TENÍAN QUE DECIDIR PIDIERON LA EXCARCELACIÓN
De Juana estaría en la calle si el juez Guevara no hubiera implicado a todo el Pleno
(De drie rechters die normaal moesten beslissen, vroegen de invrijheidsstelling. De Juana zou op straat gestaan hebben, als rechter Guevara niet de voltallige Sala de lo Penal had samengeroepen)
Spaanse regering
De minister van Justitie van de Spaanse regering, Juan Fernando López Aguilar, verwerpt het feit dat de uitspraak politieke consequenties zal hebben, en verzekert dat de regering de uitspraak eerbiedigt. Hij roept wel op tot kalmte (zou hij dan toch nattigheid voelen?)
Baskische regering
Batasuna
Batasuna onderstreept dat de uitspraak juridische afval is, en dat de oorlogsstrategie nog altijd aanwezig is in de gerechtelijke beerputten. De uitspraak is de uiting van een meedogenloze wraak, waar heel zwaar moet aan getild worden.
PNV
De woordvoerder van de Baskische regering, Iñigo Urkullu, toont zich bezorgd omwille van de toepassing van een buitensporige politiek repressieregime. De gevangene heeft, ongeacht de zware delicten die hij gepleegd heeft, twee jaar geleden zijn straf al uitgezeten. Zelfs nu zit hij eigenlijk nog altijd in voorlopige hechtenis.
Eusko Alkartasuna
De secretarisgeneraal van EA, Unai Ziarreta, verklaart dat de beslissing van vandaag aantoont dat het vredesproces geconditioneerd wordt, en dat de rechtbank zijn beslissing heeft laten beïnvloeden door politieke argumenten die in de lijn liggen van wat de PP wil.
Joseba Azkarraga (EA) heeft verklaard dat de hongerstaking van een persoon gebruiken als een bedreiging voor de Staat een perversie is.
PSE-EE
Miguel Buen (PSE-EE) Buen zegt dat De Juana "zijn veroordeling volledig heeft uitgezeten" en dat de Spaanse Staat niet wraakzuchtig mag. Als dat wel zo is, en het heeft er alle schijn van, dan is dit geen rechtstaat meer. Hij spreekt van demagogie en manipulatie.
De burgemeester van Donostia-San Sebastián, Odón Elorza, betreurt grondig de beslissing, terwijl om humanitaire redenen het aangewezen was het voorstel tot voorlopige invrijheidstelling van de drie magistraten te aanvaarden.
PP
Mariano Rajoy (PP) verklaart dat de uitspraak voor hem één van de gelukkigste hoogtepunten van de laatste tijd is.
Ezker Batua
Ezker Batua signaleert dat de uitspraak haaks staat op de ethische en wettelijke regels die justitie moet volgen. Een Staat mag niet vervallen in vergelding.
Aralar
Aralar betreurt de beslissing als een akte van wreedheid door de publieke machthebbers. Noch de straf voor het schrijven van 2 artikels, noch de weigering hem vrij te laten, zijn aanvaarbaar in een democratie.
LAB
Rafa Díez (LAB) vraagt zich af of er politieke weddingschappen gemoeid zijn bij beslissingen als deze.
ELA
De verantwoordelijke van ELA, Germán Kortabarria, beschouwt de uitspraak als hardvochtigheid in toga. De beslissing is al veel vroeger genomen, onder druk van bepaalde politieke groepen, van de regimepers en van politiek benoemde magistraten. Dit heeft niets te zien met toepassing van de wet, integendeel, maar alles met wraak
Movimiento pro amnistía
Askatasuna, beschouwt de regering en de PSOE als verantwoordelijk. Zij geven politieke impulsen om te levenslang veroordelen, om langzaam te doden via dagelijks martelen. Niet Iñaki de Juana Chaos moet opgesloten worden, maar wel de Audiencia Nacional, een kooi vol fascisten. Dit is het zoveelste bewijs dat de Spaanse regering geen democratie is.
Zonder de achtergrond te kennen van het verdict dat vandaag gevallen is over de zaak De Juana Chaos, zou men kunnen denken dat ik de uitspraak van de gerechterlijke instantie niet respecteer.
De vraag is wie de uitspraken niet respecteert.
Gisteren waren de drie magistraten, die de "Sala de lo Penal" normaal moeten voorzitten, al tot een unanieme beslissing gekomen: De Juana in voorlopige vrijheid stellen. Toen is het bijna tot een rebellie gekomen in het peloton van alle magistraten die deel uitmaken van die Sala de lo Penal van de Audiencia Nacional, waar dus ook magistraten inzitten die niets met die zaak te maken hadden. Onder inmense druk is dan beslist dat het volledige peloton zou beslissen. Met het desastreuze gevolg van verdere opsluiting en doodrotten in de cel.
Er zijn in Spanje magistraten die recht spreken volgens de onafhankelijke rechtspraak (een minderheid), en er zijn er die recht spreken op basis van wraak (een meerderheid).
Het voltallige peloton van magistraten van
de Sala de lo Penal van de Audiencia Nacional, Alfonso Guevara, Fernando García Nicolás, Ángela Murillo,
Manuela Fernández de Prado, Ángel Hurtado, Carmen Paloma Pastor, Nicolás
Poveda, Julio de Diego, Ricardo Rodríguez, Flor Sánchez, Ángeles Barreiro,
Fermín Echarri, Clara Bayarri, Fernando Bermúdez de la Fuente, Juan F. Martell,
Teresa Palacios en Fernando Grande-Marlaska
heeft beslist:
Iñaki de Juana Chaos
moet in de cel blijven en moet opnieuw gedwongen gevoed worden.
Vier magistraten hebben tegengestemd: Manuela Fernández Prado, Angel Hurtado, Carmen Paloma González
Pastor en Clara Bayarri.
Zaterdagnacht, 21 op 22 januari 2007, was het weer hommeles, ditmaal in de Alde Zaharra (de oude wijk) van Iruñea-Pamplona. Omstreeks 01.45 u
s nachts stopten twee combis van de Navarrese Politie (Policía Foral) in de
Calle del Carmen, ter hoogte van de Herriko Taberna, waar een 50-tal jongeren
aanwezig was. Volgens getuigenis van de jongere Rubén Garde, die zich in
de Herriko bevond, werd met bruut geweld de voordeur geforceerd en viel de
politie het café binnen, tot de tanden gewapend met anti-oproermateriaal.
Iedere aanwezige moest tegen de muur gaan staan, en wie zich niet vlug genoeg
uit de voeten maakte, werd brutaal bewerkt met de matrak. Wie op de grond viel,
werd nog eens extra afgeranseld. Er werd geroepen en geschreeuwd: We zullen jullie de kop inslaan. De
agenten gooiden glazen en tafels op de grond of wierpen ze door het café. Alle
aanplakbiljetten werden van de muur getrokken, fotos van Iñaki de Juana Chaos,
oproepen van de jongerenbeweging SEGI, die zopas
als terroristische organisatie werd bestempeld (zie ook artikel Van kwaad naar
erger, van 20.01.2007). Nadat iedereen geregistreerd werd, moesten ze, onder
de laatste stokslagen en bedreigingen, de zaak verlaten. Een toeschouwer die op
straat stond en riep dat de politie de jongeren met rust moest laten, kreeg de
volle laag: hij werd hardhandig neergeknuppeld en nadien sprongen een paar
agenten met hun zware laarzen op zijn rug.
Wat hadden de jongeren uitgespookt? NIETS!
Lid zijn van de jongerenbeweging SEGI is blijkbaar al voldoende om die inval te
rechtvaardigen. Het is wel merkwaardig dat dit de eerste maal is dat de Policía Foral op zon beestachtige manier optreedt. Worden de
repressieve messen gewet?
Pas morgen, 25 januari 2007, op dag 80 van de hongerstaking zal beslist worden over het lot van Inaki de Juana Chaos, en niet alleen door de drie magistraten die normaal moeten oordelen, maar door de voltallige staf van magistraten verbonden aan de Sala de lo Penal de la Audiencia Nacional. Er is een optie voor voorlopige invrijheidstelling of de toepassing van middelen om de huidige penitentiaire toestand te verzachten (wat dat ook mogen betekenen).
Voordien was reeds beslist om een embargo (nu en voor de toekomst) in te stellen op de auteursrechten die De Juana ontvangt voor zijn boeken, 'Días', 'La senda del abismo' en 'Raíces del roble', en voor om het even welke publicatie of literaire creatie. De Asociación de Víctimas del Terrorismo (AVT) had dit geëist, omdat hij op die manier inkomsten verkreeg van de publicatie van zijn werken bij de uitgeverij Txalaparta.
Vandaag is het dag 79 van de
hongerstaking van Iñaki de Juana Chaos.
Gisteren, 23.01.2007, heeft de advocaat van De Juana, met name Alvaro
Reizabal, een verzoekschrift ingediend om hem de tercer grado toe te kennen,
dat is de voorlopige invrijheidstelling. Hij deed dit op basis van gegevens,
verstrekt door de chef van de Unidad de Nutrición Clínica en van twee geneesheren van de Medicina
Interna. Uit die gegevens blijkt dat De Juana zich in een bijzonder kritische toestand
bevind, met een hoog risico op overlijden. Alvaro Reizabal beroept zich op
humanitaire redenen, de onmogelijkheid om eventueel te ontsnappen en de
delicate gezondheidstoestand van de moeder van De Juana.
De Audiencia Nacional heeft toegezegd het verzoekschrift te bestuderen en
wijst er op dat ze daarvoor minimum 24 uur nodig heeft. Het zou dus kunnen dat
er in de loop van de dag een uitspraak komt. Ik durf geen voorspelling te
wagen, maar de ervaring leert dat de kans klein is dat ze hem, zelfs in die
penibele omstandigheden, zullen vrijlaten.
Immers, de hyenas van de PP en van AVT zijn op de zaak gesprongen, en
gedragen zich als gieren die wachten tot het bloed gestold is, in de cel
uiteraard.
Mariano Rajoy (PP) drukte al zijn bezorgdheid over de vrijlating uit, door te
stellen dat dit een bijzonder ernstig precedent kan zijn.
AVT heeft al een bezwaarschrift naar de Audiencia Nacional gestuurd, waarin ze
zich formeel verzetten tegen om het even welke maatregel die zou wijzen op een
meer humanitaire benadering van de zaak. Francisco José Alcaraz, president van
AVT, beschouwt de ernstige gezondheidstoestand als chantage van het proces (Francisco
José Alcaraz considera que el grave estado de salud del interno es un
"chantaje procesal").
Er is meer protest voor de uitzichtloze situatie van stieren in de arena, dan
voor de uitzichtloze situatie van een stervende persoon in de gevangenis.
Reportage van het programma Dataline van de Australische
Televisie SBS, uitgezonden op 5 april 2006. Over de foltering van Baskische
gevangen; interviews met Theo Van Boven, Antonio Camacho, Martxelo Otamendi, de
moeder van een vrouwelijke gevangene
Zie
ook artikel Hitza eta erabakia, askatasunez van07.01.2007.
Sébastien Bédouret (zie foto), journalist
bij radio Txalaparta in Parijs, was donderdag 5 januari, samen met andere
internationale waarnemers op weg naar de meeting in de velodroom Anoeta in
Donostia, toen hij in Hernani uit de bus werd gehaald door de Guardia Civil.
Nadat allen uitgestapt waren, werden in de rugzak van Sebas enkele cds en een
exemplaar van Zutabe gevonden. Op 09.01.2007 kon hij zijn advocaat spreken en
daarbij verklaarde hij gedurende drie dagen bedreigd, mishandeld en gefolterd
te zijn in de kazerne van Intxaurrondo (Donostia). De mishandeling had geduurd
tot hij een verklaring, waarin hij
zichzelf beschuldigde, van buiten kende. Ze hadden ermee gedreigd ook zijn
vriendin, die acht maanden zwanger is, te arresteren. Gedurende de drie dagen
verbleef hij, half naakt, in een ijskoude cel. Met de handen op de rug en het
hoofd tussen de knieën was hij, tussen vier Guardia Civiles overgebracht naar
Madrid. Daar werd verder tegen hem
geschreeuwd tot hij begreep wat ze bedoelden. Toen hij dan voor rechter Ismaël
Moreno moest verschijnen, verklaarde hij dat zijn bekentenis er was gekomen
onder foltering. Hoewel hij alles ontkende, werd hij toch overgebracht naar
Soto del Real op beschuldiging van collaboratie met ETA. Askatasuna verklaart dat niet enkel Baskische burgers gefolterd worden,
maar ook degenen die solidair zijn met hen.
Ik werd gearresteerd op 6 januari
2007. Ik werd in een wagen (4x4) geplaatst en naar de kazerne van Intxaurrondo
(Donostia) gebracht. Er waren twee Guardia Civiles met me. Een als bestuurder
van de wagen, de andere zat naast me op de achterbank. Aangekomen, wachtten we op de
aankomst van de vergezellende wagens. Een van de wachtende Guardia Civiles
bekeek me met een dreigende blik, tot degene die naast me zat hem teken deed me
met rust te laten. Ik werd uit de wagen gehaald en verplicht de
ogen te sluiten. Een van de begeleiders hield zijn hand voor mijn ogen. In
tweeën geplooid, met het hoofd naar de grond, werd ik naar een cel gebracht. Er
werd me gezegd de ogen pas te openen nadat ik er de toelating voor zou hebben
gekregen. Nadat ze de cel verlaten hadden, mocht ik de ogen openen. Door de
opening in de deur zag ik drie agenten met bivakmuts naar me kijken. Een van
hen was een gebrilde vrouw. Zij is samen met een collega vertrokken terwijl de
derde naar me bleef kijken. Het was diegene die me eerder al bedreigend had
aangekeken. Ik had het koud en beefde. Regelmatig kwamen ze naar me kijken. Zij
vroegen me of ik wist wie me gearresteerd had. Gezien ik niet wist waar ik was,
antwoordde ik: "de politie". Waarop zij mij antwoordden:" Je
bent in Intxaurrondo. Ken je de geschiedenis van Intxaurrondo? Je had de
gelegenheid heel wat getuigenissen te lezen, maar als je hier naar buiten komt,
dan kan je je eigen getuigenis schrijven".
Bij een ander bezoek vroegen ze mij
recht te staan, rug naar de deur, met gebogen hoofd en gesloten ogen. Ik denk
dat drie agenten in de cel kwamen. Ik moest in een hoek van de cel gaan staan.
Er werden me twee dekens over het hoofd gegooid en ze begonnen mij vragen te
stellen over mijn persoonlijk leven. De vragen kwamen snel en onophoudelijk.
Als ik niet vlug genoeg antwoordde, kreeg ik een klap tegen het achterhoofd. Ik
weet niet hoelang dit eerste verhoor duurde. Vijftien of twintig minuten? Na
een korte onderbreking kwamen ze terug en alles begon opnieuw. En dit
verscheidene keren... Zij gingen, kwamen terug... Vragen en antwoorden...
Een van de agenten vertolkte de rol
van "goede agent". Tussendoor kwam hij in mijn cel, zette zich naast
me en stelde me vragen over mijn familie. Hij zei me rustig te blijven en ook
dat ik de volgende dag, zoals voorzien, de trein naar huis zou kunnen nemen. Ik
had een biljet voor de trein van 14u15 naar Parijs. Hij zei me dat ik nog alle
tijd had... Maar weer kwamen de anderen in de cel en alles begon opnieuw. Zij
vroegen of ik het koud had en als ik "ja" antwoordde plaatsten zij de
dekens over mijn hoofd. Wanneer ik het te warm had, haalden zij de dekens weg.
De vragen en slagen gingen maar door. Een van hen zei me: "Goeie nacht, Mr
Txalaparta", doelend op het radioprogramma "Txalaparta Irratia"
waaraan ik deelneem.
Tussendoor werd ik uit de cel
gehaald. Ik werd naar het hospitaal gebracht waar twee vrouwen me onderzochten.
Zij vroegen me welke behandeling ik onderging, maar ik heb niets gezegd over
mishandelingen. Zij gaven me water te drinken, maar ik durfde niet veel te
drinken. Ik had geen vertrouwen...
Opnieuw in Intxaurrondo werd ik
verplicht een verklaring van buiten te leren. Tot zeven maal moest ik deze
verklaring herhalen met alle details die me werden opgelegd. Een advocaat, me
verplicht toegewezen, en een tolk waren aanwezig bij de aflegging van mijn
verklaring, maar ik mocht hen niet spreken. Ik kon de advocaat niet zien, hij
stond achter me. Ik zei niets over de slechte behandeling want ik was bang voor
represailles. Na de aflegging van mijn verklaring werd ik weer naar mijn cel
gebracht. De agenten die me verplichtten de verklaring van buiten te leren,
kwamen me vragen of ik hun bevelen opgevolgd had. "Ja", antwoordde ik
waarna zij mij uit de cel haalden en naar een wagen brachten. Vier Guardia
Civiles begeleidden me. Ik werd op de achterbank geplaatst, tussen twee van
hen. Alhoewel me een masker werd opgezet, kon ik zien dat het donker was.
Toen we uit de wagen stapten, was het dag. Ik wist het niet, maar ik werd naar
Madrid gevoerd. Tijdens de ganse reis was ik gemaskerd, het hoofd tussen de
benen, met de twee agenten leunend op mijn rug. Ik had het verschrikkelijk
warm. De hele reis lang, stelden zij me vragen, hielden niet op te praten. Zij
zwegen enkel wanneer wij stopten om te tanken. Ik had de indruk dat de ene me de
vragen stelde en dat de andere ze noteerde om ze daarna terug te geven aan de
ondervrager met richtlijnen voor de ondervraging. Een van hen zei me: "In
je verklaring zijn heel wat zaken niet duidelijk. Ik heb het voorgevoel dat de
"goede" methode niet gewerkt heeft. Wij gaan dus moeten gebruik maken
van de "slechte" methode. Weet je wat we bedoelen?" Zij
begonnen onder mekaar te praten en opeens leek de auto de baan te verlaten.
Alsof wij op een bosweg waren. De wagen hobbelde over de weg. De weg leek me
erg lang. Toen zij me uit de wagen lieten, had ik de indruk in een verlaten oord
te zijn. Het was erg koud en het rook er vreselijk! Zij brachten me naar een
vertrek dat niet leek op een cel, terwijl het toch die functie had. Zij zeiden
me dat wij in de "speciale zone" waren. Ik voelde alleen en
afgezonderd van de wereld.
Telkens zij die ruimte binnen
kwamen, moest ik rechtstaan, rug naar de deur, hoofd gebogen en ogen gesloten.
Toen brachten zij me naar een ander vertrek. Ik moest hen volgen, het hoofd
tussen de benen. Zij brachten me naar een vertrek, met witte
tegels betegeld. Het deed denken aan een laboratorium. Ik was moe. Ik had nog
niet geslapen. Zij duwden me in een hoek, gooiden dekens over
mijn hoofd en vroegen me of ik begreep wat er aan het gebeuren was. Zij
hernamen de vragen en slagen. Tijdens de ondervraging werd ik verplicht
kniebuigingen te doen. Vragen, kniebuigingen, slagen... Uiteindelijk viel ik in
zwijm, maar zij verplichtten mij op te staan en door te gaan. Maar ik kon niet
meer! Telkens weer moest ik opstaan... Een van hen, legde zijn hand op mijn
geslachtsdelen en vroeg me hoe men "homoseksueel" vertaalde in het Frans.
Ik antwoordde hem. Iedereen lachte. Ik had de indruk dat er heel wat agenten
aanwezig waren en een van hen had een heel speciale lach. Nadien werd ik
meermaals "homoseksueel" genoemd. Een van hen legde zijn hand op mijn
hoofd en vroeg of ik zijn stem herkende. Ik herkende zijn stem als een van de
ondervragers in Intxaurrondo maar zei "Neen". Hij gaf me een klap
tegen het achterhoofd en vroeg: " En nu? Herken je me nu?"
Ondertussen werd ik verplicht kniebuigingen te doen en ik kreeg klappen zonder
ophouden. Zij herhaalden hun bedreigingen en hadden het over mijn vrouw. Zij
vroegen me of ik wist welke dag we waren en ik realiseerde me dat ik geen benul
van tijd meer had. Ik werd naar de cel gebracht, maar even later
kwamen zij me weer halen. Om een dokter te zien. Toen begreep ik dat wij niet
in een afgelegen oord waren. Zij brachten me eerst in een ruimte waar ik mijn
gezicht en handen wat mocht wassen. Daarna was het trappen op, een lange gang
met op het einde, het vertrek waar de dokter me ontving. In de gang,
zag ik het gezicht van degene die me ondervroeg in Donostia.
De dokter was een koude vrouw die
klaarblijkelijk afstand hield. Zij stelde vragen over de behandeling. Ik
vertelde haar over de klappen en de kniebuigingen. Zei vroeg: "Niets dat
te zien is?" Ik antwoordde "Nee" want er viel niets te zien van
de behandeling. Ik vroeg haar welke dag we waren, maar had de indruk dat ze met
me spotte. Het ganse bezoek duurde niet meer dan twee minuten. Zij vroeg de
Guardia Civiles me wat water en wat te eten te geven en ook Ventoline want ik
hen astma. Teruggekomen in mijn cel, vroegen de agenten of ik geklikt had. Nee,
antwoordde ik. Zij brachten me een flesje water en een sandwich. Ik dronk enkel
wat water. Terwijl ik in de cel was, kwamen en gingen de Guardia Civiles. Telkens
moest ik opstaan, tegen de muur, hoofd gebogen, ogen gesloten. Een van hen
legde telkens mijn hand op het flesje water. Toen namen zij me mee voor een
andere ondervraging. Zij hadden het over mijn vrouw en uitten wilde
bedreigingen. Zij zeiden dat mijn vrouw, bij het bericht van mijn arrestatie,
naar Madrid gekomen was. Zij hadden haar opgesloten en zouden haar hetzelfde
lot doen ondergaan, zelfs "ietsje meer". Zij hadden geluk, zo zeiden
ze, want mijn vrouw is in verwachting. Mijn vrouw is in haar achtste maand. Ik
geloofde hun bedreigingen. Ik ken mijn vrouw en wist dat ze bekwaam was naar
Madrid te komen. Bovendien gaven ze me heel wat details zodat ik hen geloofde.
Bovendien dreigden ze alle personen die ik ken in Gipuzkoa op te sluiten. Zij vroegen
me alle instellingen die ik bezocht op te sommen. Ik zei hen alleen Etxerat
bezocht te hebben en dat deze instelling legaal was... Zij zeiden me vijf dagen
te hebben om me te doen verklaren wat zij wilden horen. Aangezien ik helemaal
geen notie van tijd meer had... Een van hen zei toen dat hij me bij
onze volgende ontmoeting in Lizartza zou doden. Ik was slechts één keer in
Lizartza! Zij dreigden zelfs met Barajas! Er moest toch iemand de schuld
krijgen... Ik werd opnieuw naar de cel gebracht. Ik kreeg een tas koffie en een
sandwich maar kon niets naar binnen krijgen. Ik werd verplicht een tweede
verklaring af te leggen. Ik werd verplicht meer "in détail" te gaan.
Ik had de indruk dat de verklaring erg kort was, maar na er met de advocate
over gesproken te hebben, leek alles drie uur geduurd te hebben. Wat aanduidt
dat ik alle notie van tijd verloren had. Na deze tweede verklaring werd ik
opnieuw naar de cel gebracht waar ik regelmatig gestoord werd.
Tijdens de ondervragingen waren er
steeds de klappen, bedreigingen en kniebuigingen. Zij vroegen mij of ik wist
wat de "bolsa" was (foltertechniek: plastieken zak om over het hoofd
te trekken en af te sluiten), terwijl zij me er één tegen het oor hielden,
zodat ik het geluid hoorde. Ondertussen schreeuwden zij mij in de oren, zeiden
me dat de vijf dagen nog niet voorbij waren, dat ik na de verklaring voor de
rechter weer bij hen zou komen. Zij vroegen me of ik Unai Romano kende... Nadien
brachten ze me voor de rechter.
Ik heb de indruk dat de
ondervragingen in Intxaurrondo langer waren dan in Madrid. Maar in Madrid was
er meer geweld. Eén van de agenten had een Zuid-Amerikaans accent. Zolang ik
onder toezicht van de Guardia Civil was, kon ik niet slapen.
Op 8 januari werd ik onder
rechterlijk toezicht geplaatst. Aan de rechter verklaarde ik de slechte
behandelingen en bedreigingen. De procureur vroeg me, gezien de bedreigingen
omtrent mijn vrouw, of zij met me meegekomen was! Ik zei van niet, zij was in
Parijs gebleven.! Toen vroeg hij me hoe ik had kunnen geloven in haar
arrestatie Ik antwoordde hem dat gezien de omstandigheden ik eender wat zou
geloven.
Ik legde mijn verklaring af. De
rechter vroeg toen aan de procureur welke strafeis hij vorderde. Na het bureau
even verlaten te hebben kwam de procureur en eiste een gevangenisstraf. Dus
besloot de rechter mijn opsluiting. Mijn eerste nacht in Soto del Real
verliep slapeloos. Ik werd telkens wakker, in paniek, met het gevoel nog steeds
bij de Guardia Civil te zijn. Er moet rekening gehouden worden met het feit dat
ik bij hen helemaal geen slaap kende.
De Spaanse regering
rehabiliteerde in januari 2001 Melitón
Manzanas (zie foto) en verleende hem de medaille van burgerlijke
verdienste. Manzanas werd in 1968 in het deurgat van zijn huis door een
ETA-commando neergeschoten. Nooit is boven water gekomen wie deze aanslag
precies pleegde, maar waarschijnlijk was het Javier Izko de la Iglesia. Hij
kreeg er in het beruchte Burgosproces
in ieder geval twee keer de doodstraf voor. Manzanas was reeds tijdens de
Tweede Wereldoorlog doende in Baskenland. Joden die door Baskische mugalaris (bewoners van
de grensstreek) de grens werden overgesmokkeld, leverde Manzanas uitaan deGestapo, als ze gevat werden. Na de Burgeroorlog werd hij Inspecteur van
de Sociale Brigade van de Spaanse Politie in Gipuzkoa. In deze functie
verwierf hij faam als folteraar. Er werd verteld dat hij de pijnkreten van zijn
slachtoffers op band opnam en ze dan via een radiowagen in het dorp van het
slachtoffer liet horen.
Manzanas is één der
bevoorrechten van de wet ten voordele van de slachtoffers van het terrorisme
die unaniem werd aangenomen in 1999. Unaniem omdat de PNV meende dat zodoende
ook de slachtoffers van de Staatsterroristen van
GAL zouden vergoed worden, wat een zoveelste misrekening was van de PNV.
Joseba Egibar van de PNV noemt
het een provocatie in regel.
Euskal Herritarrok zegt dat de onderscheiding de fascistische tronie van de
Spaanse regering duidelijk maakt.
Gaspar Llamazares van IU zegt dat niet geaccepteerd kan worden dat de
solidariteit met de slachtoffers de legitimatie van de foltering betekent.
Javier Rojo senaatsvoorzitter en secretaris generaal van de Baskische
socialisten merkt op dat de regering uiteindelijk Franco nog gaat decoreren.
Het is een politiek vergissing die tot nog meer confrontatie zal zorgen in
Baskenland, omdat Manzanas een deel van de zwarte geschiedenis van het vorig
regime is.
Council of Europe's Anti-Torture Committee examines the treatment of a Spanish prisoner on hunger strike
STRASBOURG, 19.01.2007 - A delegation of the Council of Europe Committee for the Prevention of Torture and Inhuman or Degrading Treatment or Punishment (CPT) has recently carried out a two-day visit to Spain (14 and 15 January 2007).
The purpose of the visit was to examine the modalities of care and custody of José Ignacio DE JUANA CHAOS, a prisoner on hunger strike who is currently being held in the Doce de Octubre Hospital in Madrid. The CPT was informed that further to a judicial decision the prisoner was being fed against his will.
The delegation interviewed the above mentioned prisoner and held consultations with members of the medical team at the Doce de Octubre hospital, the competent judicial authorities and the Director of Madrid VI Prison, where the prisoner was held before being hospitalised. It also met representatives of the Spanish Medical Association and several lawyers familiar with the case. At the end of the visit the CPTs delegation had talks with Maria ÁNGELES GONZÁLES GARCÍA, Secretary General of the Ministry of Interior and Mercedes GALLIZIO LLAMAS, Director-General of Penitentiary Institutions.
The visit was carried out by two members of the CPT: Mauro PALMA (Italian and 1st Vice President of the CPT) and Jean-Pierre RESTELLINI (a Swiss medical doctor). They were assisted by Marco LEIDEKKER from the CPTs secretariat.
De vader van Diego Armando Estacio, gedood in de aanslag op Barajas, heeft verklaard
aan www.ecuadoruniversal.com dat de
verloofde van Diego Armando, meer dan 20 minuten voor het fatale gebeuren, de
politie heeft gewaarschuwd dat hij zich nog in de parking bevond.
Zij mocht hem niet verwittigen en de politie zelf maakte ook geen aanstalten. Zij
antwoordden dat zij niet wisten waar de bomauto stond (terwijl ETA alle
gegevens had doorgebeld, ook de exacte plaats waar de wagen zich bevond). Op de
vraag of zijn leven kon gered worden, antwoordde de vader: Claro que lo hubiera salvado, porque iba
directamente adónde estaba él. Si hubiera habido más preocupación, se hubiera
salvado mi hijo. (Natuurlijk, de verloofde zou onmiddellijke naar de parkeerplaats
gelopen zijn. Als er wat meer bezorgdheid geweest was, leefde mijn zoon nu nog.)
Ecuador Universal is een digitale krant die uitgegeven wordt in Machada,
geboorteplaats van Diego Armando Estacio in Ecuador.
Op 21 januari 2006 blies het Forum van Ermua
verzamelen in Pamplona om de eenheid van Spanje te verdedigen. Die
eenheid is, volgens hen, in gevaar omdat de huidige regeringspresident, de socialist
Rodríguez Zapatero de terroristen van zuurstof voorziet en omdat hij
Catalonië en Baskenland als natie wil erkennen.
Ermua ontstond na de dodelijke ETA-aanslag op een
PP-gemeenteraadslid van Ermua in Bizkaia. Ermua, AVT (Slachtoffers van het
Terrorisme) etc verzamelen allerlei fascistoïde lui, die vergeten dat het
terrorisme in Baskenland zijn oorsprong vond bij de Spaanse bezetter, en die
niet nalaten elke dag gif te spuwen op elke uiting van Baskische eigenheid en
die er ogenschijnlijk enkel op uit zijn het Conflict in stand te houden omdat
ze er politiek van overleven. Waarschijnlijk stemmen ze zonder uitzondering op
de PP.
Volgens de
organisatie waren ze met 5.000 maar dit cijfer werd, zowel door de stadspolitie,
als door de vertegenwoordiger van de Spaanse Regering in Navarra, tot op de
helft teruggebracht!
De plaats van samenkomst was gekozen zonder kennis van de geschiedenis, want de
Paseo de Sarasate, een mooie laan in het centrum, wordt geflankeerd door de
koningen van Navarra die toch niet zo hoog opliepen met de eenheid van Spanje.
Er waren bijzonder weinig politici die hun gezicht wilden lenen en de enige
échte bekende was de ex-vicepresidente
van de Europese Commissie, Loyola de Palacio. Deze madam was er wel op
haar plaats want de familie liet ooit de Baskische familienaam Jauregi wijzigen
in de Palacio uit haat tegen alles wat Baskisch was. Vandecasteele werd Duchateau om het even duidelijk te maken.
De ceremonie werd gepresenteerd
door Carmen Gurruchaga, een universiteitsprofessor uit Donostia die, ondanks
haar Baskische familienaam, bij regelmaat haar gif over het Baskische Volk
spuit in de fascistische Spaanse pers. De
woordvoerder van het Forum is Iñaki Ezquerra. Ezquerra is het Baskische woord
voor links. Een dubbele gruwel voor iemand die rechts en anti-Baskisch is! Ezquerra
zei dat Pamplona was gekozen omdat Navarra
een perfect voorbeeld is van hoe de democratie kan samenleven met de Fueros.
Het Spaans zijn met de ideologie van gelijkheid van Navarrezen. Schaamteloos!
Navarra werd onder de voet gelopen door de Spanjaarden en ze behielden
de Fueros, in tegenstelling tot de rest van Baskenland, enkel en alleen omdat een
groot deel van de bevolking in de Burgeroorlog de kant van Franco koos!
Het manifest van het Forum van
Ermua werd voorgelezen door Mikel Azurmendi, nóg iemand met een Baskische
familienaam.
Wij verzoeken alle partijen betrokken
bij het conflict over de status van Baskenland om af te zien van het gebruik
van geweld en deel te nemen aan een proces van gesprekken en onderhandelingen
dat zal leiden tot de acceptatie van het recht van de Basken om hun eigen
toekomst te bepalen, de sleutel tot de oplossing van het conflict.
Alhoewel sedert de start van het proces
18/98 de voorzitster Angela Murillo alle aandacht naar zich toetrok, omwille
van haar misprijzende commentaren en houding t.o.v. van de beklaagden en de
verdediging, is ook de vijandige houding, met grimassen, misprijzen en misbaar,
van magistraat Nicolás PóvedaPeña de aanwezigen
niet ontgaan. Het ideologisch traject van die magistraat is dan ook niet van de
minste.
In 1963 ontstaat het Frente de
Estudiantes Sindicalistas (FES - ultra rechtse studenten), die zich erfgenamen
noemen van de Falange van José Antonio Primo de Rivera. In 2004 fusioneert het
FES met Falange Española de las JONS: een orthodoxe fascistische organisatie.
Onder de leden bevinden zich bekende namen, zoals José María Aznar
López, voorzitter van de PP en ex-president van de regering, en minder bekende
namen, zoals de magistraat bij de Audiencia Nacional, Nicolás Póveda Peña. Minder bekend, maar wel de rechterhand van
Javier Gómez Bermúdez, de virtuele voorzitter van de Sala de lo Penal de la
Audiencia Nacional, el Consejo General del Poder Judicial (GCPJ) (recent werd
zijn benoeming geannuleerd).
Nicolás Póveda Peña, en alleen
hij, stuurt het verloop van het schertsproces in de politieke richting die de
PP wil. Sedert meer dan één jaar, de tijd dat het proces nu al loopt, probeert
hij de richting van het proces te bepalen. Hij ontziet daarbij de zwakke
voorzitster, Angela Murillo, niet en er zijn regelmatig wrijvingen, maar hij
voelt zich beschermd door oppermagistraat Javier Gómez Bermúdez. De richting
die zij willen uitgaan is nog min, nog meer: Barbertje moet hangen!. Als dit nu volgens de regels van de
wetteksten gebeurt of niet, is voor hen bijzaak. Dit is een politiek proces en
we kunnen nu al stellen dat, ongeacht de uitspraak, dit het proces van de wraak is tegen het
Baskisch Nationalisme. Beangstigend!
In Spanje eten ze geen spaghetti, dus kan er ook geen spaghetti-arrest zijn. Hoogtijd om het
paella-arrest uit te vinden, eventueel door te spoelen met sangría.
19 januari 2007: uitspraak zaak Jarrai, Haika en Segi
Dat het feest van de haat, het proces van wraak hiermee een eindpunt heeft bereikt,
is geloven in de Spaanse Sinterklaas. Het begint pas goed op gang te komen. Gisteren,
19 januari 2007, werd uitspraak gedaan in de zaak Jarrai, Haika
en Segi, de nationalistische jongerenbeweging. Terwijl
de Audiencia Nacional in juni 2005 de jongerenbeweging alleen maar onwettig had
verklaard, heeft het Tribunal Supremo (Hooggerecht) nu dus de beweging als een terroristische organisatie
veroordeeld, en opdracht gegeven 23 jongeren op te sluiten. Het beroep tegen de
vorige uitspraak werd ingespannen door de haatzaaiers van AVT. Als je eigen
mannetjes de rechtbanken bevolken, heb je natuurlijk een stapje voor. Samen met
de PP zijn ze nu in hun nopjes.
Akkoord, de jongeren hebben deelgenomen aan de Kale Borroka, het
straatgeweld, maar herinner u zich nog de betoging voor verdraagzaamheid een
paar jaar terug in Antwerpen? Toen alles kort en klein geslagen werd? Mooie
verdraagzaamheid, maar is dat een reden om de organisatoren een terroristische
organisatie te noemen? Zijn er überhaupt processenverbaal opgesteld?
Intussen vraagt de Baskische regering zich af wat de
motieven zijn om het vonnis van de Audiencia Nacional zo drastisch te wijzigen,
en wat er zal gebeuren met de zaken die nog hangende zijn.
Met een resem processen die de Basken nog te wachten staat,
ziet het er in ieder geval niet rooskleurig uit voor hen:
-de zaak van de Herriko Tabernas met 40
beklaagden, onder wie Arnaldo Otegi
-de zaak 18/98 met 56 beklaagden
-de zaak Gestoras-Askatasuna met 28 beklaagden
-de zaak Udalbiltza Kursaal met 14 beklaagde
-de zaak Arnaldo Otegi voor verheerlijking van het terrorisme
-enz
Het enige obstakel voor een duurzame vrede is niet ETA,
maar de Baskischepogrom die maar blijft voortwoekeren. Dit
is een rechtstaat onwaardig: vooringenomen rechters, processen die aangespannen
worden uit wraak, een socialistische regering die warm en koud blaast. Komt er
dan nooit een einde aan de ellende?
Een paar uur na de uitspraak werden al ontelbare aanplakbiljetten
aangebracht in Donostia en Bilbo die oproepen tot de strijd voor het komende
weekend: ¡Juventud de Euskal Herria! ¡A seguir en la lucha organizada! ¡Frente
a las sentencias fascistas! (Jeugd van Euskal Herria! Laten wij verder gaan
met de georganiseerde strijd! Tegen de fascistische vonnissen).
Dit weekend wordt de "Tamborrada" gevierd.
Niet éénmaal, niet tweemaal, niet driemaal. Op de dag van de aanslag in
Barajas heeft ETA tussen 7.54 u en 8.27 u van 30 december 2006 tot 7 maal toe gebeld om te
waarschuwen. Dit blijkt nu uit het onderzoek van de antiterrorisme-experten van
de politie. Zes oproepen waren afkomstig van een mobieltje met betaalkaart,
aangekocht op 23 december 2006 in de wijk Santutxu te Bilbao. De eerste melding
werd gericht aan de Asociación de Ayuda en Carretera (DYA) van Guipúzcoa
(wegenhulp). De volgende oproepen werden o.a. gericht aan, nogmaals DYA, de
brandweer van Madrid en, in tegenstelling tot wat vroeger bericht werd, ook aan
de krant Gara, waar evenwel niemand opnam. De zevende oproep gebeurde vanuit
een openbare cel, exact om 8.27 u, en was gericht aan 088, het oude nummer van
de urgentiedienst van de Ertzaintza. Het gaat iedere keer om dezelfde persoon,
een legal (niet geafficheerd bij de politie, dit in tegenstelling tot een
liberado, die betaald wordt door ETA en bekend is bij de politie). De tekst die de persoon voorlas (waarbij hij
vrij zenuwachtig klonk), bevatte alle mogelijke details om de bomauto te
lokaliseren: het model, de kleur, de nummerplaat, de exacte plaats, enz... Deze
beschrijving was zo precies dat ook de experten er van overtuigd zijn dat ETA
op die manier dodelijke slachtoffers wilde vermijden, wat helaas niet gebeurde.
Zal dit nu een ander licht werpen op de status van de onderhandelingen?
Op 9 januari 2007 werden in het zuiden van Frankrijk twee Etarras
aangehouden, Garikoitz Etxeberria en Asier Larrinaga, op beschuldiging van
daderschap van de aanslag. Uit onderzoek is nochtans gebleken dat zij, noch bij
de uitvoering, noch bij de voorbereiding van de aanslag betrokken waren.
Intussen heeft de Ertzaintza wel de fotos van de twee op hun webstek
geplaatst, samen met nog twee anderen. Zij vragen de medewerking van de
bevolking. Als het Foro de Ermua, AVT of de PP dit leest, dan zal de Ertzaintza
plaats te weinig hebben om alle verdachten te plaatsen. Want volgens die
haatzaaiers zijn alle Basken van ETA en als dusdanig verdacht.
Je wordt er op zijn minst voor gedagvaard en
er hangt eventueel een straf boven je hoofd.
Op 30 januari 2007 moeten de mahaikides (letterlijk: tafelgenoot
figuurlijk: leiders) Arnaldo Otegi, Juan Joxe Petrikorena en
Pernando Barrena voor de Sala de lo Civil y Penal del Tribunal Superior de
Justicia del País Vasco (strafrechtbank van het Hooggerecht TSJPV)
verschijnen, om verklaringen af te leggen over de vredesonderhandelingen die
gevoerd werden tussen de leiders van de verboden politieke partij Batasuna en
de Lehendakari Ibarretxe, op 19 april 2006.
Hoe kan het toch
vraagt u zich af dat iemand die pleit voor vrede een strafbaar feit pleegt?
Niet te vlug van
stapel lopen. Het kan nog erger.
De president van de Baskische regering, de Lehendakari José
Ibarretxe, moet ook voor de rechter verschijnen en wel een dag later, op 31
januari 2007, om dezelfde reden. Hallucinant, nietwaar. Een regeringsleider
wordt hierdoor belemmerd in het uitoefenen van zijn ambt: oplossingen zoeken
voor conflicten.
Hoe is het zover
kunnen komen?
Een paar beschermers van de Spaanse sacrosancte eenheid,
met een PP-lidkaart, houden zich dagelijks ledig met klachten indien tegen al
wat van ver of van dichtbij ruikt naar Baskisch. In deze zaak was het Foro van
Ermua aan zet. In andere gevallen is het de AVT, en soortgelijke
Vandaag is het exact 20 jaar geleden, 17 januari 1987, dat Iñaki
de Juana Chaos werd aangehouden. Vandaag gaat dag 72 in van zijn tweede hongerstaking. Sedert 7 november 2006 is
hij 34 kg afgevallen. Hij is nog vel over been.
Niettegenstaande hij zweeft tussen leven en dood, wordt hij
nog dagelijks 10 uren vastgebonden aan handen en voeten om hem tegen zijn wil
te voeden en dit gebeurt niet zachtzinnig. Ofwel gaat zijn toestand binnenkort
over naar een vegetatieve toestand (leven als een plant) ofwel begeeft er een
vitaal orgaan en is zijn foltering voorgoed voorbij.
