Zie ook artikel “Hitza eta erabakia, askatasunez” van 07.01.2007.

Sébastien Bédouret (zie foto), journalist bij radio Txalaparta in Parijs, was donderdag 5 januari, samen met andere internationale waarnemers op weg naar de meeting in de velodroom Anoeta in Donostia, toen hij in Hernani uit de bus werd gehaald door de Guardia Civil. Nadat allen uitgestapt waren, werden in de rugzak van Sebas enkele cd’s en een exemplaar van Zutabe gevonden. Op 09.01.2007 kon hij zijn advocaat spreken en daarbij verklaarde hij gedurende drie dagen bedreigd, mishandeld en gefolterd te zijn in de kazerne van Intxaurrondo (Donostia). De mishandeling had geduurd tot hij een verklaring, waarin hij zichzelf beschuldigde, van buiten kende. Ze hadden ermee gedreigd ook zijn vriendin, die acht maanden zwanger is, te arresteren. Gedurende de drie dagen verbleef hij, half naakt, in een ijskoude cel. Met de handen op de rug en het hoofd tussen de knieën was hij, tussen vier Guardia Civiles overgebracht naar Madrid. Daar werd verder tegen hem geschreeuwd tot hij begreep wat ze bedoelden. Toen hij dan voor rechter Ismaël Moreno moest verschijnen, verklaarde hij dat zijn “bekentenis” er was gekomen onder foltering. Hoewel hij alles ontkende, werd hij toch overgebracht naar Soto del Real op beschuldiging van “collaboratie met ETA”. Askatasuna verklaart dat niet enkel Baskische burgers gefolterd worden, maar ook degenen die solidair zijn met hen.

Getuigenis van Sébastien Bédouret

Oorspronkelijke Franse tekst: hier

“Ik werd gearresteerd op 6 januari 2007. Ik werd in een wagen (4x4) geplaatst en naar de kazerne van Intxaurrondo (Donostia) gebracht. Er waren twee Guardia Civiles met me. Een als bestuurder van de wagen, de andere zat naast me op de achterbank. Aangekomen, wachtten we op de aankomst van de vergezellende wagens. Een van de wachtende Guardia Civiles bekeek me met een dreigende blik, tot degene die naast me zat hem teken deed me met rust te laten. Ik werd uit de wagen gehaald en verplicht de ogen te sluiten. Een van de begeleiders hield zijn hand voor mijn ogen. In tweeën geplooid, met het hoofd naar de grond, werd ik naar een cel gebracht. Er werd me gezegd de ogen pas te openen nadat ik er de toelating voor zou hebben gekregen. Nadat ze de cel verlaten hadden, mocht ik de ogen openen. Door de opening in de deur zag ik drie agenten met bivakmuts naar me kijken. Een van hen was een gebrilde vrouw. Zij is samen met een collega vertrokken terwijl de derde naar me bleef kijken. Het was diegene die me eerder al bedreigend had aangekeken. Ik had het koud en beefde. Regelmatig kwamen ze naar me kijken. Zij vroegen me of ik wist wie me gearresteerd had. Gezien ik niet wist waar ik was, antwoordde ik: "de politie". Waarop zij mij antwoordden:" Je bent in Intxaurrondo. Ken je de geschiedenis van Intxaurrondo? Je had de gelegenheid heel wat getuigenissen te lezen, maar als je hier naar buiten komt, dan kan je je eigen getuigenis schrijven".

Bij een ander bezoek vroegen ze mij recht te staan, rug naar de deur, met gebogen hoofd en gesloten ogen. Ik denk dat drie agenten in de cel kwamen. Ik moest in een hoek van de cel gaan staan. Er werden me twee dekens over het hoofd gegooid en ze begonnen mij vragen te stellen over mijn persoonlijk leven. De vragen kwamen snel en onophoudelijk. Als ik niet vlug genoeg antwoordde, kreeg ik een klap tegen het achterhoofd. Ik weet niet hoelang dit eerste verhoor duurde. Vijftien of twintig minuten? Na een korte onderbreking kwamen ze terug en alles begon opnieuw. En dit verscheidene keren... Zij gingen, kwamen terug... Vragen en antwoorden...

Een van de agenten vertolkte de rol van "goede agent". Tussendoor kwam hij in mijn cel, zette zich naast me en stelde me vragen over mijn familie. Hij zei me rustig te blijven en ook dat ik de volgende dag, zoals voorzien, de trein naar huis zou kunnen nemen. Ik had een biljet voor de trein van 14u15 naar Parijs. Hij zei me dat ik nog alle tijd had... Maar weer kwamen de anderen in de cel en alles begon opnieuw. Zij vroegen of ik het koud had en als ik "ja" antwoordde plaatsten zij de dekens over mijn hoofd. Wanneer ik het te warm had, haalden zij de dekens weg. De vragen en slagen gingen maar door. Een van hen zei me: "Goeie nacht, Mr Txalaparta", doelend op het radioprogramma "Txalaparta Irratia" waaraan ik deelneem.

Tussendoor werd ik uit de cel gehaald. Ik werd naar het hospitaal gebracht waar twee vrouwen me onderzochten. Zij vroegen me welke behandeling ik onderging, maar ik heb niets gezegd over mishandelingen. Zij gaven me water te drinken, maar ik durfde niet veel te drinken. Ik had geen vertrouwen...

Opnieuw in Intxaurrondo werd ik verplicht een verklaring van buiten te leren. Tot zeven maal moest ik deze verklaring herhalen met alle details die me werden opgelegd. Een advocaat, me verplicht toegewezen, en een tolk waren aanwezig bij de aflegging van mijn verklaring, maar ik mocht hen niet spreken. Ik kon de advocaat niet zien, hij stond achter me. Ik zei niets over de slechte behandeling want ik was bang voor represailles. Na de aflegging van mijn verklaring werd ik weer naar mijn cel gebracht. De agenten die me verplichtten de verklaring van buiten te leren, kwamen me vragen of ik hun bevelen opgevolgd had. "Ja", antwoordde ik waarna zij mij uit de cel haalden en naar een wagen brachten. Vier Guardia Civiles begeleidden me. Ik werd op de achterbank geplaatst, tussen twee van hen. Alhoewel me een masker werd opgezet, kon ik zien dat het donker was. Toen we uit de wagen stapten, was het dag. Ik wist het niet, maar ik werd naar Madrid gevoerd. Tijdens de ganse reis was ik gemaskerd, het hoofd tussen de benen, met de twee agenten leunend op mijn rug. Ik had het verschrikkelijk warm. De hele reis lang, stelden zij me vragen, hielden niet op te praten. Zij zwegen enkel wanneer wij stopten om te tanken. Ik had de indruk dat de ene me de vragen stelde en dat de andere ze noteerde om ze daarna terug te geven aan de ondervrager met richtlijnen voor de ondervraging. Een van hen zei me: "In je verklaring zijn heel wat zaken niet duidelijk. Ik heb het voorgevoel dat de "goede" methode niet gewerkt heeft. Wij gaan dus moeten gebruik maken van de "slechte" methode. Weet je wat we bedoelen?" Zij begonnen onder mekaar te praten en opeens leek de auto de baan te verlaten. Alsof wij op een bosweg waren. De wagen hobbelde over de weg. De weg leek me erg lang. Toen zij me uit de wagen lieten, had ik de indruk in een verlaten oord te zijn. Het was erg koud en het rook er vreselijk! Zij brachten me naar een vertrek dat niet leek op een cel, terwijl het toch die functie had. Zij zeiden me dat wij in de "speciale zone" waren. Ik voelde alleen en afgezonderd van de wereld.

Telkens zij die ruimte binnen kwamen, moest ik rechtstaan, rug naar de deur, hoofd gebogen en ogen gesloten. Toen brachten zij me naar een ander vertrek. Ik moest hen volgen, het hoofd tussen de benen. Zij brachten me naar een vertrek, met witte tegels betegeld. Het deed denken aan een laboratorium. Ik was moe. Ik had nog niet geslapen. Zij duwden me in een hoek, gooiden dekens over mijn hoofd en vroegen me of ik begreep wat er aan het gebeuren was. Zij hernamen de vragen en slagen. Tijdens de ondervraging werd ik verplicht kniebuigingen te doen. Vragen, kniebuigingen, slagen... Uiteindelijk viel ik in zwijm, maar zij verplichtten mij op te staan en door te gaan. Maar ik kon niet meer! Telkens weer moest ik opstaan... Een van hen, legde zijn hand op mijn geslachtsdelen en vroeg me hoe men "homoseksueel" vertaalde in het Frans. Ik antwoordde hem. Iedereen lachte. Ik had de indruk dat er heel wat agenten aanwezig waren en een van hen had een heel speciale lach. Nadien werd ik meermaals "homoseksueel" genoemd. Een van hen legde zijn hand op mijn hoofd en vroeg of ik zijn stem herkende. Ik herkende zijn stem als een van de ondervragers in Intxaurrondo maar zei "Neen". Hij gaf me een klap tegen het achterhoofd en vroeg: " En nu? Herken je me nu?" Ondertussen werd ik verplicht kniebuigingen te doen en ik kreeg klappen zonder ophouden. Zij herhaalden hun bedreigingen en hadden het over mijn vrouw. Zij vroegen me of ik wist welke dag we waren en ik realiseerde me dat ik geen benul van tijd meer had. Ik werd naar de cel gebracht, maar even later kwamen zij me weer halen. Om een dokter te zien. Toen begreep ik dat wij niet in een afgelegen oord waren. Zij brachten me eerst in een ruimte waar ik mijn gezicht en handen wat mocht wassen. Daarna was het trappen op, een lange gang met op het einde, het vertrek waar de dokter me ontving. In de gang, zag ik het gezicht van degene die me ondervroeg in Donostia.

De dokter was een koude vrouw die klaarblijkelijk afstand hield. Zij stelde vragen over de behandeling. Ik vertelde haar over de klappen en de kniebuigingen. Zei vroeg: "Niets dat te zien is?" Ik antwoordde "Nee" want er viel niets te zien van de behandeling. Ik vroeg haar welke dag we waren, maar had de indruk dat ze met me spotte. Het ganse bezoek duurde niet meer dan twee minuten. Zij vroeg de Guardia Civiles me wat water en wat te eten te geven en ook Ventoline want ik hen astma. Teruggekomen in mijn cel, vroegen de agenten of ik geklikt had. “Nee”, antwoordde ik. Zij brachten me een flesje water en een sandwich. Ik dronk enkel wat water. Terwijl ik in de cel was, kwamen en gingen de Guardia Civiles. Telkens moest ik opstaan, tegen de muur, hoofd gebogen, ogen gesloten. Een van hen legde telkens mijn hand op het flesje water. Toen namen zij me mee voor een andere ondervraging. Zij hadden het over mijn vrouw en uitten wilde bedreigingen. Zij zeiden dat mijn vrouw, bij het bericht van mijn arrestatie, naar Madrid gekomen was. Zij hadden haar opgesloten en zouden haar hetzelfde lot doen ondergaan, zelfs "ietsje meer". Zij hadden geluk, zo zeiden ze, want mijn vrouw is in verwachting. Mijn vrouw is in haar achtste maand. Ik geloofde hun bedreigingen. Ik ken mijn vrouw en wist dat ze bekwaam was naar Madrid te komen. Bovendien gaven ze me heel wat details zodat ik hen geloofde. Bovendien dreigden ze alle personen die ik ken in Gipuzkoa op te sluiten. Zij vroegen me alle instellingen die ik bezocht op te sommen. Ik zei hen alleen Etxerat bezocht te hebben en dat deze instelling legaal was... Zij zeiden me vijf dagen te hebben om me te doen verklaren wat zij wilden horen. Aangezien ik helemaal geen notie van tijd meer had... Een van hen zei toen dat hij me bij onze volgende ontmoeting in Lizartza zou doden. Ik was slechts één keer in Lizartza! Zij dreigden zelfs met Barajas! Er moest toch iemand de schuld krijgen... Ik werd opnieuw naar de cel gebracht. Ik kreeg een tas koffie en een sandwich maar kon niets naar binnen krijgen. Ik werd verplicht een tweede verklaring af te leggen. Ik werd verplicht meer "in détail" te gaan. Ik had de indruk dat de verklaring erg kort was, maar na er met de advocate over gesproken te hebben, leek alles drie uur geduurd te hebben. Wat aanduidt dat ik alle notie van tijd verloren had. Na deze tweede verklaring werd ik opnieuw naar de cel gebracht waar ik regelmatig gestoord werd.

Tijdens de ondervragingen waren er steeds de klappen, bedreigingen en kniebuigingen. Zij vroegen mij of ik wist wat de "bolsa" was (foltertechniek: plastieken zak om over het hoofd te trekken en af te sluiten), terwijl zij me er één tegen het oor hielden, zodat ik het geluid hoorde. Ondertussen schreeuwden zij mij in de oren, zeiden me dat de vijf dagen nog niet voorbij waren, dat ik na de verklaring voor de rechter weer bij hen zou komen. Zij vroegen me of ik Unai Romano kende... Nadien brachten ze me voor de rechter.

Ik heb de indruk dat de ondervragingen in Intxaurrondo langer waren dan in Madrid. Maar in Madrid was er meer geweld. Eén van de agenten had een Zuid-Amerikaans accent. Zolang ik onder toezicht van de Guardia Civil was, kon ik niet slapen.

Op 8 januari werd ik onder rechterlijk toezicht geplaatst. Aan de rechter verklaarde ik de slechte behandelingen en bedreigingen. De procureur vroeg me, gezien de bedreigingen omtrent mijn vrouw, of zij met me meegekomen was! Ik zei van niet, zij was in Parijs gebleven.! Toen vroeg hij me hoe ik had kunnen geloven in haar arrestatie Ik antwoordde hem dat gezien de omstandigheden ik eender wat zou geloven.

Ik legde mijn verklaring af. De rechter vroeg toen aan de procureur welke strafeis hij vorderde. Na het bureau even verlaten te hebben kwam de procureur en eiste een gevangenisstraf. Dus besloot de rechter mijn opsluiting. Mijn eerste nacht in Soto del Real verliep slapeloos. Ik werd telkens wakker, in paniek, met het gevoel nog steeds bij de Guardia Civil te zijn. Er moet rekening gehouden worden met het feit dat ik bij hen helemaal geen slaap kende”.

Artikel "Libérez Sébastien Bedouret" in "Le Journal" van 13.01.2007

23-01-2007 om 09:02 geschreven door Natxo  

Collaboratie met de Nazi’s

is in Spanje een heldendaad!

De Spaanse regering rehabiliteerde in januari 2001 Melitón Manzanas (zie foto) en verleende hem de medaille van burgerlijke verdienste. Manzanas werd in 1968 in het deurgat van zijn huis door een ETA-commando neergeschoten. Nooit is boven water gekomen wie deze aanslag precies pleegde, maar waarschijnlijk was het Javier Izko de la Iglesia. Hij kreeg er in het beruchte Burgosproces in ieder geval twee keer de doodstraf voor. Manzanas was reeds tijdens de Tweede Wereldoorlog “doende” in Baskenland. Joden die door Baskische “mugalaris” (bewoners van de grensstreek) de grens werden overgesmokkeld, leverde Manzanas uit aan de Gestapo, als ze gevat werden. Na de Burgeroorlog werd hij “Inspecteur van de Sociale Brigade” van de Spaanse Politie in Gipuzkoa. In deze functie verwierf hij faam als folteraar. Er werd verteld dat hij de pijnkreten van zijn slachtoffers op band opnam en ze dan via een radiowagen in het dorp van het slachtoffer liet horen.

Manzanas is één der bevoorrechten van de wet ten voordele van de “slachtoffers van het terrorisme” die unaniem werd aangenomen in 1999. Unaniem omdat de PNV meende dat zodoende ook de slachtoffers van de Staatsterroristen van GAL zouden vergoed worden, wat een zoveelste misrekening was van de PNV.

Joseba Egibar van de PNV noemt het “een provocatie in regel”.
Euskal Herritarrok zegt dat de onderscheiding “de fascistische tronie van de Spaanse regering” duidelijk maakt.
Gaspar Llamazares van IU zegt dat “niet geaccepteerd kan worden dat de solidariteit met de slachtoffers de legitimatie van de foltering betekent”.
Javier Rojo senaatsvoorzitter en secretaris generaal van de Baskische socialisten merkt op dat de regering uiteindelijk Franco nog gaat decoreren. “Het is een politiek vergissing die tot nog meer confrontatie zal zorgen in Baskenland, omdat Manzanas een deel van de zwarte geschiedenis van het vorig regime is.”

22-01-2007 om 08:01 geschreven door Natxo  

News Flash

Council of Europe's Anti-Torture Committee examines the treatment of a Spanish prisoner on hunger strike

STRASBOURG, 19.01.2007 - A delegation of the Council of Europe Committee for the Prevention of Torture and Inhuman or Degrading Treatment or Punishment (CPT) has recently carried out a two-day visit to Spain (14 and 15 January 2007).

The purpose of the visit was to examine the modalities of care and custody of José Ignacio DE JUANA CHAOS, a prisoner on hunger strike who is currently being held in the Doce de Octubre Hospital in Madrid. The CPT was informed that further to a judicial decision the prisoner was being fed against his will.

The delegation interviewed the above mentioned prisoner and held consultations with members of the medical team at the Doce de Octubre hospital, the competent judicial authorities and the Director of Madrid VI Prison, where the prisoner was held before being hospitalised. It also met representatives of the Spanish Medical Association and several lawyers familiar with the case. At the end of the visit the CPT’s delegation had talks with Maria ÁNGELES GONZÁLES GARCÍA, Secretary General of the Ministry of Interior and Mercedes GALLIZIO LLAMAS, Director-General of Penitentiary Institutions.

The visit was carried out by two members of the CPT: Mauro PALMA (Italian and 1st Vice President of the CPT) and Jean-Pierre RESTELLINI (a Swiss medical doctor). They were assisted by Marco LEIDEKKER from the CPT’s secretariat.

22-01-2007 om 00:00 geschreven door Natxo  

Niet te geloven.

De vader van Diego Armando Estacio, gedood in de aanslag op Barajas, heeft verklaard aan “www.ecuadoruniversal.com” dat de verloofde van Diego Armando, meer dan 20 minuten voor het fatale gebeuren, de politie heeft gewaarschuwd dat hij zich nog in de parking bevond.
Zij mocht hem niet verwittigen en de politie zelf maakte ook geen aanstalten. Zij antwoordden dat zij niet wisten waar de bomauto stond (terwijl ETA alle gegevens had doorgebeld, ook de exacte plaats waar de wagen zich bevond). Op de vraag of zijn leven kon gered worden, antwoordde de vader: “Claro que lo hubiera salvado, porque iba directamente adónde estaba él. Si hubiera habido más preocupación, se hubiera salvado mi hijo”. (Natuurlijk, de verloofde zou onmiddellijke naar de parkeerplaats gelopen zijn. Als er wat meer bezorgdheid geweest was, leefde mijn zoon nu nog.)

“Ecuador Universal” is een digitale krant die uitgegeven wordt in Machada, geboorteplaats van Diego Armando Estacio­ in Ecuador.

21-01-2007 om 10:27 geschreven door Natxo  

Op 21 januari 2006 blies het “Forum van Ermua” verzamelen in Pamplona “om de eenheid van Spanje te verdedigen”. Die eenheid is, volgens hen, in gevaar omdat de huidige regeringspresident, de socialist Rodríguez Zapatero “de terroristen van zuurstof voorziet” en omdat hij Catalonië en Baskenland als “natie” wil erkennen.

Ermua ontstond na de dodelijke ETA-aanslag op een PP-gemeenteraadslid van Ermua in Bizkaia. “Ermua”, “AVT” (Slachtoffers van het Terrorisme) etc… verzamelen allerlei fascistoïde lui, die vergeten dat het terrorisme in Baskenland zijn oorsprong vond bij de Spaanse bezetter, en die niet nalaten elke dag gif te spuwen op elke uiting van Baskische eigenheid en die er ogenschijnlijk enkel op uit zijn het Conflict in stand te houden omdat ze er politiek van overleven. Waarschijnlijk stemmen ze zonder uitzondering op de PP.

Volgens de organisatie waren ze met 5.000 maar dit cijfer werd, zowel door de stadspolitie, als door de vertegenwoordiger van de Spaanse Regering in Navarra, tot op de helft teruggebracht!
De plaats van samenkomst was gekozen zonder kennis van de geschiedenis, want de Paseo de Sarasate, een mooie laan in het centrum, wordt geflankeerd door de koningen van Navarra die toch niet zo hoog opliepen met de eenheid van Spanje. Er waren bijzonder weinig politici die hun gezicht wilden lenen en de enige échte bekende was de ex-vicepresidente van de Europese Commissie, Loyola de Palacio. Deze madam was er wel op haar plaats want de familie liet ooit de Baskische familienaam Jauregi wijzigen in “de Palacio” uit haat tegen alles wat Baskisch was. “Vandecasteele” werd “Duchateau” om het even duidelijk te maken.

De ceremonie werd gepresenteerd door Carmen Gurruchaga, een universiteitsprofessor uit Donostia die, ondanks haar Baskische familienaam, bij regelmaat haar gif over het Baskische Volk spuit in de fascistische Spaanse pers. De woordvoerder van het Forum is Iñaki Ezquerra. “Ezquerra” is het Baskische woord voor “links”. Een dubbele gruwel voor iemand die “rechts” en anti-Baskisch is! Ezquerra zei dat Pamplona was gekozen omdat “Navarra een perfect voorbeeld is van hoe de democratie kan samenleven met de Fueros”. “Het Spaans zijn met de ideologie van gelijkheid van Navarrezen.” Schaamteloos! Navarra werd onder de voet gelopen door de Spanjaarden en ze behielden de Fueros, in tegenstelling tot de rest van Baskenland, enkel en alleen omdat een groot deel van de bevolking in de Burgeroorlog de kant van Franco koos!

Het manifest van het Forum van Ermua werd voorgelezen door Mikel Azurmendi, nóg iemand met een Baskische familienaam.

21-01-2007 om 08:43 geschreven door Natxo  

Petitie van www.vredesprocesbaskenland.nl

“Wij verzoeken alle partijen betrokken bij het conflict over de status van Baskenland om af te zien van het gebruik van geweld en deel te nemen aan een proces van gesprekken en onderhandelingen dat zal leiden tot de acceptatie van het recht van de Basken om hun eigen toekomst te bepalen, de sleutel tot de oplossing van het conflict.”

Klik hier om de petitie te tekenen.

20-01-2007 om 17:33 geschreven door Natxo  

of op basis van wraak?

Vooringenomen rechters?

Geen spaghetti-arrest in Spanje.

Alhoewel sedert de start van het proces 18/98 de voorzitster Angela Murillo alle aandacht naar zich toetrok, omwille van haar misprijzende commentaren en houding t.o.v. van de beklaagden en de verdediging, is ook de vijandige houding, met grimassen, misprijzen en misbaar, van magistraat Nicolás Póveda Peña de aanwezigen niet ontgaan. Het ideologisch traject van die magistraat is dan ook niet van de minste.

In 1963 ontstaat het Frente de Estudiantes Sindicalistas (FES - ultra rechtse studenten), die zich erfgenamen noemen van de Falange van José Antonio Primo de Rivera. In 2004 fusioneert het FES met Falange Española de las JONS: een orthodoxe fascistische organisatie. Onder de leden bevinden zich bekende namen, zoals José María Aznar López, voorzitter van de PP en ex-president van de regering, en minder bekende namen, zoals de magistraat bij de Audiencia Nacional, Nicolás Póveda Peña. Minder bekend, maar wel de rechterhand van Javier Gómez Bermúdez, de virtuele voorzitter van de “Sala de lo Penal de la Audiencia Nacional, ­el Consejo General del Poder Judicial (GCPJ)” (recent werd zijn benoeming geannuleerd).

Nicolás Póveda Peña, en alleen hij, stuurt het verloop van het schertsproces in de politieke richting die de PP wil. Sedert meer dan één jaar, de tijd dat het proces nu al loopt, probeert hij de richting van het proces te bepalen. Hij ontziet daarbij de zwakke voorzitster, Angela Murillo, niet en er zijn regelmatig wrijvingen, maar hij voelt zich beschermd door oppermagistraat Javier Gómez Bermúdez. De richting die zij willen uitgaan is nog min, nog meer: “Barbertje moet hangen!”. Als dit nu volgens de regels van de wetteksten gebeurt of niet, is voor hen bijzaak. Dit is een politiek proces en we kunnen nu al stellen dat, ongeacht de uitspraak, dit het proces van de wraak is tegen het Baskisch Nationalisme. Beangstigend!

In Spanje eten ze geen spaghetti, dus kan er ook geen spaghetti-arrest zijn. Hoogtijd om het paella-arrest uit te vinden, eventueel door te spoelen met sangría.

19 januari 2007: uitspraak zaak Jarrai, Haika en Segi

Dat het feest van de haat, het proces van wraak hiermee een eindpunt heeft bereikt, is geloven in de Spaanse Sinterklaas. Het begint pas goed op gang te komen. Gisteren, 19 januari 2007, werd uitspraak gedaan in de “zaak Jarrai, Haika en Segi”, de nationalistische jongerenbeweging. Terwijl de Audiencia Nacional in juni 2005 de jongerenbeweging alleen maar onwettig had verklaard, heeft het Tribunal Supremo (Hooggerecht) nu dus de beweging als “een terroristische organisatie” veroordeeld, en opdracht gegeven 23 jongeren op te sluiten. Het beroep tegen de vorige uitspraak werd ingespannen door de haatzaaiers van AVT. Als je eigen mannetjes de rechtbanken bevolken, heb je natuurlijk een stapje voor. Samen met de PP zijn ze nu in hun nopjes.
Akkoord, de jongeren hebben deelgenomen aan de “Kale Borroka”, het straatgeweld, maar herinner u zich nog de betoging voor verdraagzaamheid een paar jaar terug in Antwerpen? Toen alles kort en klein geslagen werd? Mooie verdraagzaamheid, maar is dat een reden om de organisatoren een terroristische organisatie te noemen? Zijn er überhaupt processenverbaal opgesteld?

Intussen vraagt de Baskische regering zich af wat de motieven zijn om het vonnis van de Audiencia Nacional zo drastisch te wijzigen, en wat er zal gebeuren met de zaken die nog hangende zijn.

Met een resem processen die de Basken nog te wachten staat, ziet het er in ieder geval niet rooskleurig uit voor hen:

-de zaak van de Herriko Taberna’s met 40 beklaagden, onder wie Arnaldo Otegi
-de zaak 18/98 met 56 beklaagden
-de zaak Gestoras-Askatasuna met 28 beklaagden
-de zaak Udalbiltza Kursaal met 14 beklaagde
-de zaak Arnaldo Otegi voor verheerlijking van het terrorisme
-enz…

Het enige obstakel voor een duurzame vrede is niet ETA, maar de Baskische pogrom die maar blijft voortwoekeren. Dit is een rechtstaat onwaardig: vooringenomen rechters, processen die aangespannen worden uit wraak, een socialistische regering die warm en koud blaast. Komt er dan nooit een einde aan de ellende?

Een paar uur na de uitspraak werden al ontelbare aanplakbiljetten aangebracht in Donostia en Bilbo die oproepen tot de strijd voor het komende weekend: “¡Juventud de Euskal Herria! ¡A seguir en la lucha organizada! ¡Frente a las sentencias fascistas!” (Jeugd van Euskal Herria! Laten wij verder gaan met de georganiseerde strijd! Tegen de fascistische vonnissen).
Dit weekend wordt de "Tamborrada" gevierd.

20-01-2007 om 09:03 geschreven door Natxo  

Op 9 januari 2007 werden in het zuiden van Frankrijk twee Etarras aangehouden, Garikoitz Etxeberria en Asier Larrinaga, op beschuldiging van daderschap van de aanslag. Uit onderzoek is nochtans gebleken dat zij, noch bij de uitvoering, noch bij de voorbereiding van de aanslag betrokken waren.

Intussen heeft de Ertzaintza wel de foto’s van de twee op hun webstek geplaatst, samen met nog twee anderen. Zij vragen de medewerking van de bevolking. Als het Foro de Ermua, AVT of de PP dit leest, dan zal de Ertzaintza plaats te weinig hebben om alle verdachten te plaatsen. Want volgens die haatzaaiers zijn alle Basken van ETA en als dusdanig verdacht.

19-01-2007 om 08:55 geschreven door Natxo  

Je wordt er op zijn minst voor gedagvaard en
er hangt eventueel een straf boven je hoofd.

Op 30 januari 2007 moeten de mahaikides (letterlijk: tafelgenoot – figuurlijk: leiders) Arnaldo Otegi, Juan Joxe Petrikorena en Pernando Barrena voor de “Sala de lo Civil y Penal del Tribunal Superior de Justicia del País Vasco” (strafrechtbank van het Hooggerecht TSJPV) verschijnen, om verklaringen af te leggen over de vredesonderhandelingen die gevoerd werden tussen de leiders van de verboden politieke partij Batasuna en de Lehendakari Ibarretxe, op 19 april 2006.

Hoe kan het toch vraagt u zich af dat iemand die pleit voor vrede een strafbaar feit pleegt?

Niet te vlug van stapel lopen. Het kan nog erger.

De president van de Baskische regering, de Lehendakari José Ibarretxe, moet ook voor de rechter verschijnen en wel een dag later, op 31 januari 2007, om dezelfde reden. Hallucinant, nietwaar. Een regeringsleider wordt hierdoor belemmerd in het uitoefenen van zijn ambt: oplossingen zoeken voor conflicten.

Hoe is het zover kunnen komen?

Een paar beschermers van de Spaanse sacrosancte eenheid, met een PP-lidkaart, houden zich dagelijks ledig met klachten indien tegen al wat van ver of van dichtbij ruikt naar Baskisch. In deze zaak was het “Foro van Ermua” aan zet. In andere gevallen is het de AVT, en soortgelijke…

18-01-2007 om 08:42 geschreven door Natxo  

Vandaag is het 20 jaar geleden….

FOLTERING TOT DE DOOD

Vandaag is het exact 20 jaar geleden, 17 januari 1987, dat Iñaki de Juana Chaos werd aangehouden. Vandaag gaat dag 72 in van zijn tweede hongerstaking. Sedert 7 november 2006 is hij 34 kg afgevallen. Hij is nog vel over been.

Niettegenstaande hij zweeft tussen leven en dood, wordt hij nog dagelijks 10 uren vastgebonden aan handen en voeten om hem tegen zijn wil te voeden en dit gebeurt niet zachtzinnig. Ofwel gaat zijn toestand binnenkort over naar een vegetatieve toestand (leven als een plant) ofwel begeeft er een vitaal orgaan en is zijn foltering voorgoed voorbij.

Het katholieke Spanje weigert hem vrij te laten.

17-01-2007 om 09:06 geschreven door Natxo  

Jose Mari Esparza Zabalegi

"Cien razones por las que dejé de ser español"
Honderd redenen waarom ik stopte Spanjaard te zijn

Artikel opgestuurd door W. Hensgen

Bij de uitgeverij Txalaparta moet je zijn voor “foute” boeken over Baskenland. Dat ze nooit een “Garzonada” over zich heen kregen, is uiterste verwonderlijk.

Begin december 2006 verscheen een boek onder de titel “Honderd redenen waarom ik stopte Spanjaard te zijn” geschreven door José Mari Esparza Zabalegi. Om het boek te “begrijpen”, zou je (ook) moeten weten dat Esparza van arbeider, onderzoeker werd en van onderzoeker, uitgever. Van uitgever werd hij uiteindelijk militant schrijver. Een heel traject. De uitgeverij die Esparza leidt, is Txalaparta!

Van de Cubaan, José Martí onthield hij de mooiste oorlogsverklaring die ooit geschreven werd: “De liefde voor je vaderland is geen ridicule liefde voor het land waarin je rondloopt, maar de onstuitbare haat tegenover degene die het onderdrukt.”

Van Rousseau: “Hoe kleiner een land hoe groter de vrijheid, de betrokkenheid van de mensen en hoe minder oorlogen er gevoerd worden, want je eigen kleinheid houd je verwijderd van hersenschimmen.”

“Baskenland zou een Europese modelrepubliek kunnen zijn in plaats van een aanbouwsel in een middeleeuws koninkrijk. Spanje is het kind van duizend veroveringsoorlogen. Zelfbestuur hoort bij het Volk en niet op de lans van de hertog van Alva. Alle Basken hebben te lijden gehad van emigraties, keuringen voor militaire dienst, oorlogen, militaire strafopleggingen, grenzen en douaniers, repressie in scholen, misprijzen voor zijn taal en cultuur. Alle politieke projecten in Navarra en Baskenland eindigden steeds in botsingen met Madrid: de Carlisten, het Baskisch in Navarra, de republikeinse autonomiestatuten. Alles zorgde ervoor dat we verder verwijderd raakten van het Spaanse volkseigen. Hier zal niemand met een Spaanse vlag in een voetbalstadion komen. Niemand zal vrijwillig naar het leger of bij de Guardia Civil gaan. Niemand zal het Nationale volkslied zingen of het Spaanse wapen in huis halen. De onafhankelijkheid wordt steeds meer gezien als een wettelijke optie. Dat Navarra stilaan helemaal verdeeld raakt in twee verschillende culturen is te wijten aan de bezetting waarmee het land te maken kreeg. Sommigen zullen hun leven riskeren om de vrijheid te heroveren, zoals onze helden in Amaiur deden (waar Navarra definitief verslagen werd door Castilië.) Anderen verkiezen te onderhandelen, stellen zich tevreden met een autonomie en zullen het adagio van Navarra volgen: “Waar niet gemaaid wordt kan het graan opschieten.” Anderen, zoals onze politieke klasse, laat zich “betuttelen” door Madrid.

Spanje is al eeuwen in elkaar aan het krimpen. Méér dan 30 staten hebben zich ooit van Spanje losgemaakt”.

De schrijver noemt een aantal landen op en begint met Vlaanderen (waarmee heel vaak “de Nederlanden” bedoeld wordt.) Hoeveel bloed heeft de ijdelheid van Castilië al gekost? De schrijver verkiest het woord “niet-afhankelijkheid” boven onafhankelijkheid.

“Het recht van niemand af te hangen, het recht op scheiding, of als vrienden samen te leven is de ideale staat van bewuste personen en volkeren. Méér dan eenderde van de 200 staten in de wereld hebben een kleiner bevolkingsaantal dan onze natie. De meerderheid is jonger dan ons en velen hebben minder middelen van bestaan dan wij. Als we veel beter kunnen leven, waarom proberen we het dan niet? Wij vragen enkel dat ze ons laten groeien en in vrede leven. Met dit boek wil ikzelf de vrede vinden en als iemand me later zegt dat hij er iets uit geleerd heeft dan was het de moeite waard”.

Het boek, vol humor en ironie, heeft op de voorpagina een foto van de verfrommelde identiteitskaart van de auteur. Het objectief van Jose Mari Esparza Zabalegi is: "Hacer frente al pensamiento único” (het hoofd bieden aan het eenheidsdenken.)

In de catalogus van Txalaparta staan de meest belangwekkende boeken over Euskal Herria, onderaan het PDF-document, bij Biografías en Ensayo.

17-01-2007 om 00:00 geschreven door Natxo  

La llamada de Gernika (Gernika deialdia) se ha extendido por toda Euskal Herria. Desde Gernika, símbolo de la resistencia, el sufrimiento, la identidad y dignidad de este Pueblo, nos han lanzado esta llamada a todas y todos los abertzales y de izquierdas: la Euskal Herria oprimida, dividida, ahogada por todas las prohibiciones debe morir, es la hora de la nueva Euskal Herria!!! Es la hora de que Euskal Herria decida por sí misma!!!

De oproep van Gernika heeft zich over heel Euskal Herria verspreid. Vanuit Gernika, symbool van het verzet, van het lijden, van de identiteit en van de waardigheid van dit Volk, hebben wij deze oproep gelanceerd aan alle abertzales en alle linksen: Euskal Herria, ons onderdrukt land, ons verdeeld land, verstikt onder de verbodsbepalingen is gedoemd om te sterven, daarom is nu het uur geslagen voor het nieuwe Euskal Herria!!! Het is het uur waarin Euskal Herria voor zichzelf beslist!!!

Gernika Deialdia plantte in 2003 over het hele grondgebied van Euskal Herria (in de zes “provincies”) zes scheuten van de legendarische Eik. Het “werk” werd gedaan door een groep overlevenden van het bombardement van het stadje, door het Legioen Cóndor in 1937. Ook de plaatsen waar dit gebeurde zijn “legendarisch”.

*Wij spreken nu van 6 provincies omdat beide Navarra’s (Esp en Fr) als één provincie beschouwd werden.

Mitikilde (Maule). Hier werd de priester Matalaz geboren die in de 17^de eeuw onthoofd werd wegens het aanvoeren van een sociale rebellie tegen de verhoogde belastingen die de Fransen hadden opgelegd.

Sara (Lapurdi-Labourd). Het mooie stadje van waaruit tijdens de Franse Revolutie 4.000 inwoners naar kampen in de Landes gedeporteerd werden en waarvan er honderden nooit meer terugkeerden. De grond, vóór het Gaztetxe, het jeugdcentrum, het huis van de jeugd, werd door de gemeente ter beschikking gesteld.

Amaiur. In 1512 verloor Navarra hier definitief zijn onafhankelijkheid in een strijd tegen de Castilliaanse dwergen…

Hernani. Tegen de kerkhofmuur van dit “abertzalestadje” in Gipuzkoa werden na de staatsgreep van 1936 méér dan 200 personen gefusilleerd. De inslag van de kogels is nog steeds zichtbaar.

La Arboleda. De mijnenclave in Bizkaia werd gekozen omdat er in de 20^ste eeuw de arbeidersbeweging geboren werd.

Gasteiz. De hoofdstad Vitoria van Araba-Alava werd de eerste dagen van maart 1976 in rouw gedompeld toen de politie, onder leiding van toenmalig Franquistisch minister en erevoorzitter van de PP, Manuel Fraga Iribarne (de huidige Minister-president van Galicië) vijf stakende arbeiders liet doodschieten die in een kerk waren samengekomen.

16-01-2007 om 09:07 geschreven door Natxo  

Magistraat Garzón dagvaardt vandaag opnieuw de directeurs van de kranten “Gara” (Mertxe Aizpurua) en “Euskaldunon Egunkaria” (Martxelo Otamendi) op beschuldiging van “aansporing tot verscheidene delicten van terrorisme, bedreigingen en medewerking met gewapende bende”.

De aanleiding is de publicatie van een interview met enkele ETA-kopstukken op 7 juni 2001. Hiervoor dienden ze reeds eerder (op 15 juni 2001) te verschijnen als “getuigen”, toen Garzón de eis van “beschuldiging” afwees. Toch zijn er intussen géén nieuwe feiten in deze zaak.

Otamendi zegt dat het normaal is dat de media interviews maakt bij gewapende conflicten, maar dat enkel in Spanje het gerecht op deze manier optreed.

Eerder waren er “ongestraft” interviews met ETA-leden, maar toen gebeurden de gesprekken door Spaanse kranten.

De directeur van “El Mundo-in-Baskenland” zegt dat de vervolging van een medium wegens de publicatie van een ETA-interview onverdedigbaar is.

15-01-2007 om 08:55 geschreven door Natxo  

Er werd in Madrid een nieuw telraampje bovengehaald om toch maar een behoorlijk aantal te bereiken. Er werden geen cijfers vrijgegeven van het aantal manifestanten, maar wel “het maximum aantal deelnemers dat zou kunnen hebben deelgenomen”. Men gaat uit van een lengte van de manifestatie van 1.100 meter. Dat zou zich dan vertalen in 229.938 m², te vermenigvuldigen met 4 personen per vierkante meter geeft dan als resultaat een maximum van 919.752 personen.
(Ik heb een vlugge berekening gemaakt: het traject van 1.100 meter moet volgens die berekeningen minimum 209 meter breed zijn).

In Bilbo-Bilbao was er sprake van tienduizenden manifestanten. Merkwaardig, vooral in het licht van het ordewoord vrede en dialoog, was de harde aanpak in Bilbo-Bilbao over de afwezigheid van Batasuna (met wie uiteindelijk de dialoog moet aangegaan worden op de rondetafel van de partijen). Als ze wilden deelnemen, bleven anderen thuis. Als ze reageerden op de wijziging van het ordewoord, zijn ze de kop van Jut. Geen veroordeling uitspreken, betekent daarom nog niet goedkeuren.

Minder merkwaardig is de eis dat ETA alle geweld moet laten varen. Dit is een gerechtvaardigde eis, maar alleen op voorwaarde dat ook de oorzaken van dat geweld uitgeroeid worden! En net over die oorzaken wordt er met geen woord meer gerept, integendeel, de repressie tegen het Baskische Volk wordt opgedreven. Zelfs met de steun van de nationalistische PNV. Ik twijfel er geen ogenblik aan dat, als de oorzaken weggewerkt worden, ETA onmiddellijk alle geweld afzweert.

Om volledig te zijn: er werd ook een manifestatie gehouden te Iruñea-Pamplona, met 2000 manifestanten en in El Ferrol (Galicia) met een 1500-tal manifestanten.

De cijfers bekend gemaakt op 14 januari 2007 zijn:

Bilbo - 44.000 à 80.000 manifestanten

Madrid - 180.000 à 200.000 manifestanten

Goed om weten.

De PSOE vraagt een onderzoek omdat een "vuilnisman" gezegd heeft dat in Madrid "het stadsbestuur" opdracht gaf de affiches die opriepen tot de betoging te verwijderen! De burgemeester van Madrid is Alberto Ruiz Gallardón, Partido Popular!

Foto's demostratie in Bilbao

Foto's demonstratie in Madrid

14-01-2007 om 10:23 geschreven door Natxo  

Men kan zich terecht de vraag stellen wat hier belangrijker is, de DIALOOG? of de MANIFESTATIE?

MARS TE MADRID

Organisatie?

De vakbonden UGT-Union General de Trabajadores de España, CCOO-Confederación Sindical de Comisiones Obreras en de associatie van Ecuadorianen FENADEE-Federación Nacional de Asociaciones de Ecuatorianos en España

Wanneer?

13 januari 2007 om 18.00 u

Traject?

Van de Plaza de Colón tot aan de Puerta de Alcalá

Ordewoord?

"Por la Paz, la Vida, la Libertad y contra el Terrorismo"

Op vraag van de PP werd het woord Libertad toegevoegd als voorwaarde voor deelname (wat nog niet helemaal zeker is).

Vrijdag, 12 januari 2007 om 18.45 u: Partido Popular geeft een communiqué:

La ambigüedad y falta de liderazgo del presidente del Gobierno, y la ausencia de una política clara en materia de terrorismo han generado una situación de división y desconcierto en la sociedad. La prioridad en este momento es fijar una política clara encaminada a la derrota definitiva de ETA. Como es conocido, el PP propone que esa política, sea la acordada en el Pacto por las Libertades y contra el Terrorismo, que excluye el diálogo.

De Partido Popular vraagt formeel de afgelasting van alle manifestaties, omwille van de dubbelzinnigheid en het gebrek van leiderschap van de regering, omwille van de verdeeldheid, omwille van het uitblijven van een keiharde politiek om ETA uit te roeien. De enige mogelijkheid is het nauwgezet toepassen van het “Pacto por las Libertades y contra el Terrorismo”, pakt voor de vrijheden en tegen het terrorisme. Iedere dialoog moet uitgesloten worden.

Mariano Rajoy (PP): "Voy a una manifestación si es para derrotar a ETA, excluye negociar y pide recuperar la libertad"

Mariano Rayoy (PP): “Ik ga alleen naar een manifestatie als die aanstuurt op het uitroeien van ETA, als die onderhandelingen uitsluit en als die de vrijheid recupereert. (Dit is dan de vrijheid van “España una, España grande en España libre”).

-------------------------------------------------------------------------------------

MARS TE BILBO-BILBAO

Organisatie?

De Lehendakari van País Vasco, Juan José Ibarretxe

Wanneer?

13 januari 2007 om 17.00 u

Traject?

Van de Plaza del Sagrado Corazón tot aan het Ayuntamiento

Ordewoord?

"Por la Paz y el diálogo”, “Exigimos a ETA el fin de la violencia”

Tot slot een merkwaardige vaststelling: de magistraat van de Audiencia Nacional heeft Batasuna niet verboden om aan de manifestatie deel te nemen.

Vrijdag, 12 januari 2007 om 18.45 u: Batasuna geeft een communiqué:

"En primer lugar, el lehendakari ha quedado en ridículo tras su actuación. No es nada serio, y mucho menos en el caso de un lehendakari, anunciar una manifestación con un lema y luego, unas horas o días después, comunicar un cambio de ese lema tras ver que no sé quien o no sé cual apoya la manifestación. Junto a ello, Ibarretxe, con la decisión de modificar el lema, demostró que "su obsesión" es "actuar contra un sector político".

De Lehendakari is met zijn actie tot in het ridicule gegaan. Dit is niet ernstig meer, en zeker niet voor een Lehendakari. Eerst een manifestatie aankondigen onder een bepaald ordewoord, en dit dan een paar uur of een paar dagen later wijzigen op basis van wie of wat die manifestatie steunt. Ibarretxe heeft met zijn nefaste beslissing aangetoond dat zijn obsessie er op gericht is te handelen tegen één bepaalde politieke sector.

Batasuna zal dus niet mee opstappen.

13-01-2007 om 08:47 geschreven door Natxo  

De voorzitter van de PNV, Josu Jon Imaz, vraagt de organisatoren (dat is de Baskische regering) om alle middelen aan te wenden, opdat Batasuna NIET aan de manifestatie zou kunnen deelnemen. Dit is blijkbaar een nieuwe vorm van dialoog. Hij gaat zelfs verder: “Het gaat niet om een dialoog met ETA, maar om een dialoog tussen “democratische” partijen. Een koffiekransje zeg maar: elkaar overbluffen in hoe goed ze wel zijn.

De PSE, de Baskische socialisten, zouden wel deelnemen alhoewel het thema van de manifestatie hen niet beviel. Zij wilden een hard protest tegen het terrorisme. Uiteindelijk steunden zij de manifestatie onder voorbehoud, maar zodra ze hoorden dat Batasuna ook zou deelnemen, werd de aanwezigheid op de manifestatie afgeblazen. Zij geven de Lehendakari nog eens kans door het thema te wijzigen.

De PP bevestigt dat zij niet aan de betoging deelneemt, omdat er geen politieke consensus bereikt werd en er verdeeldheid gezaaid wordt. Er werd geen rekening gehouden met hun eigen willetje: alle dialoog stopzetten en een keiharde repressie voeren tegen de Basken (alsof dat nu nog niet gebeurt). Zij verkiezen nog altijd het bloedvergieten, omdat dit electoraal meer oplevert.

Het PP-aanhangwagentje AVT, de associatie die slachtoffers misbruikt, wil ook niet deelnemen, omdat zij niet akkoord gaan met het thema “voor de dialoog”.

Gelijktijdig met de manifestatie in Bilbo is er een betoging in Madrid onder de leuze “Por la paz, contra el terrorismo”, voor de vrede, tegen het terrorisme. De Federación de Ecuatorianos (de 2 slachtoffers van de bomaanslag op Barajas waren staatsburgers uit Ecuador) heeft zijn toezegging opgezegd en wil niet meer deelnemen, omdat de betoging politiek misbruikt wordt.

De Federación de Ecuatorianos klaagt de manipulatie aan van een “fantoomorganisatie” gecreëerd door personen die heel dicht bij de PP staan.

Even na 20.00 u gisterenavond, 11 januari 2007, verscheen volgend bericht:

Ibarretxe añade al lema "Exigimos a ETA el fin de la violencia"

Lehendakari, Juan José Ibarretxe, heeft het volgende aan het thema van de manifestatie toegevoegd: "Exigimos a ETA el fin de la violencia", wij eisen van ETA het einde van het geweld. De enige bedoeling hiervan is Batasuna voor schut te zetten. Hij heeft aan Batasuna gevraagd aanwezig te zijn als ze het nieuwe thema onderschrijven, maar thuis te blijven als ze dit niet doen.

12-01-2007 om 00:00 geschreven door Natxo  

Vlaams Parlement

Commissie voor Buitenlands Beleid

Vergaderzaal: Hans Memling

Donderdag 11 januari 2007, 10:00 uur

Voorstel van resolutie van de heren Jan Loones en Johan Verstreken, de dames Anne Marie Hoebeke en Anissa Temsamani en de heren Jan Roegiers en Eloi Glorieux betreffende steun aan het

Spaans-Baskische vredesproces

Stuk 925 (2005-2006) - Nr. 1 voorstel van resolutie tekst - dossier

11-01-2007 om 09:57 geschreven door Natxo  

Askatasuna heeft op 10 januari 2007 de brief bekend gemaakt die Iñaki de Juana Chaos van plan was te laten voorlezen op de verboden bijeenkomst van “El Movimiento pro Amnistía” in de Velodroom van Donostia vorige zaterdag, 06.01.2007 (zie artikel “Hitza eta erabakia, askatasunez” van 07.01.2007).

Hij herinnert eraan dat de situatie van de politieke gevangenen niet verbetert, maar dat zij iedere keer opnieuw, en steeds meer en meer, object zijn van een niets ontziende agressie. Hij haalt zijn voorbeeld aan als slechts één van de vele.

De Juana onderstreept dat alleen het wegwerken van de oorzaken van het conflict een oplossing kan brengen. De erkenning van het politieke conflict, waarvan iedereen de oorzaken kent, kan leiden naar rechtvaardigheid en vrijheid waarvoor nu al generaties lang gestreden wordt. Hij roept dan ook op tot amnestie en alles wat dit inhoudt. Alleen erkenning van het conflict en als gevolg daarvan amnestie, zal zorgen voor de uiteindelijke oplossing.

11-01-2007 om 08:41 geschreven door Natxo  

Gisteren stapten circa 7.000 personen door Iruñea-Pamplona op om de President Sanz van Navarra te tonen dat de Ikurriña een symbool van Navarra is, net zoals “de rode vlag met de kettingen”.

Mogelijk was Geschiedenis niet het sterkste vak van PPist Sanz. Maar zijn haat tegenover de Baskische vlag is een ziekelijke obsessie.

In 1894 werd in Iruñea-Pamplona de Baskische vlag, Ikurriña, getekend door Luis Arana Goiri, de broer van Sabino Arana Goiri (de “vader” van het Baskische nationalisme.). Dit gebeurde op de Plaza del Castillo in Café Iruña dat later beroemd werd omdat de zaak veelvuldig gefrequenteerd werd door Ernest Hemmingway. De vlag hing het eerst uit in een stadje in het uiterste zuiden van Navarra: Castejón.

Navarra kreeg nog een tweede wapen, de Arrano Beltza, de Zwarte Adelaar op het “geluwveld”, die, als hij niet open geplooid is op de Vlaamse Leeuw lijkt. De Arrano Beltza stond op het schild van de koningen van Navarra tot aan Sancho el Fuerte. Bij de slag van Las Navas de Tolosa maakte Navarra op de Moren de ketting die rond de tent van de aanvoerder buit en de parel uit zijn tulband. Deze twee attributen vormen sedert 22 januari 1910 de vlag van Navarra.

Na de overwinning van Franco in 1936 waren alle Baskische symbolen gedurende twee decades verboden. Toch begonnen bij het eind van de vijftiger jaren en het begin van de zestiger jaren Baskische jongeren, zowel van de PNV als van ETA (toen nog hetzelfde), met het recupereren van de Ikurriña. Eerst “vredelievend”. Op Paasdag 1963 en 1966, de Aberri Eguna, Dag van het Vaderland, werd in Pamplona van op een balkon met de hulp van een minivalscherm een enorme Ikurriña “gelanceerd”. Toen er steeds meer arrestaties volgden en de repressie grimmiger werd, verbond ETA de vlaggen steeds vaker aan wat dynamiet en dat werd menig Guardia Civil fataal.

Baskische bergbeklimmers riskeerden meer dan eens hun eigen leven. Tot voor een tiental was er op de enorme rotswand boven Zarautz nog een verweerde geschilderde Ikurriña te bespeuren (nu opnieuw aangebracht, zie bijlage webstek, helemaal onderaan). Op 12 oktober 1967, op de Dag van het Spaanse Ras klauterden twee jongeren ‘s nachts langs de buitenkant naar de top van één der torens van de kathedraal van Burgos en zetten op die manier de volgende dag het Spaanse Ras te kakken. Deze actie zou uitgevoerd zijn door Iñaki Mujika Arregi, “Ezkerra” en Santiago Arrospide, “Santi Potros” die later beiden tot de top van ETA opklommen. (“Ezkerra” leeft nu teruggetrokken in Igeldo terwijl “Santi Potros” een lange gevangenisstraf uitzit.)

Op de Aberri Eguna van 1975, Franco leefde nog, stonden na de Paasmis in de Andramari-kerk in Gernika plots twee personen, verkleed in moderne priesters (“clergyman”) met een Ikurriña, een Europese vlag en een Vlaamse Leeuw het onrecht tegen het Baskische Volk aan te klagen: Volksunie-volksvertegenwoordiger Willy Kuijpers en zijn kompaan, Walter Luyten! Zij werden beiden meteen gearresteerd en het land uitgezet. In Baskenland verschijnt de foto van deze actie nog regelmatig in boeken en bladen. (Zie o.a. “100 jaar Ikurriña”)

In 1977, meteen na de dood van Franco, eisten de zogenaamde “Groep Burgemeesters”, ook uit Navarra, van de Spaanse Regering de legalisatie van de Baskische Ikurriña met het dreigement allemaal af te treden indien niet op hun eis werd ingegaan. Manuel Fraga verklaarde vanuit Venezuela dat ze hiervoor “over zijn dood lijk” moesten omdat de Baskische vlag geen regionale maar een separatistische vlag was. (Fraga werd later president van de autonome regio Galicië (met een eigen separatistische vlag?).

10-01-2007 om 09:05 geschreven door Natxo  

In het Proces tegen Batasuna in Madrid kwamen 13 Ertzainas (Baskische politiemannen) getuigen en niemand bracht nieuwe bewijzen aan die een “buiten de wetstellen” van Batasuna zouden rechtvaardigen. De Ertzainas waren opgeroepen door de Openbare Aanklager, Luzón. De zaak handelde over drie manifestaties van de voorbije zomer in Donostia en één in Lezo.

Op de manifestatie van 11 augustus in Donostia deed er zich volgens de Ertzainas slechts één incident voor toen een betoger een cameraman wilde aanvallen, maar hij werd door andere betogers tegen gehouden. Hoewel één agent leuzen ten voordele van ETA had gehoord, ontkenden de overigen dit. In ieder geval hadden de Batasunaleiders, Otegi, Permach, Joseba Alvarez, Jon Salaberria Josetxo Ibazeta noch Iñigo Balda nooit iets dergelijks geroepen. De agent die het proces-verbaal had opgemaakt herinnerde eraan dat het feit dat de spreker van dienst, Joseba Alvarez, “Leve ETA” zou geroepen hebben enkel werd vermeld door de krant “El Mundo”. Verder verklaarde hij dat op al de video’s die ze hadden kunnen bekijken (TVE, Tele5, ETB, TV3 Canal 9 TVG én hun eigen opname) ze evenmin hadden kunnen horen dat Iñigo Balda dit zou geroepen hebben. “Alvarez had enkel de term ‘guda’, oorlog, gebruikt in verband met de politiek van Aznar jegens Baskenland en dat hij het woord ‘borroka’, strijd, had gebruikt in verband met het antwoord dat de linkse nationalisten op die politiek gaan geven

De tweede manifestatie vond plaats bij de Grote Dag van de feestweek van Donostia op 15 augustus toen de Linkse Nationalisten protesteerden tegen de Spaanse vlag aan het Stadhuis. Op het einde van deze protestmeeting staken enkele gemaskerde personen een plastic spandoek met daarop de Spaanse kleuren in brand om daarop, “niet geïdentificeerd” in de massa te verdwijnen. Een obligaat einde van een dergelijke manifestatie waarbij meestal ook nog een Franse vlag in vlammen opgaat. Het onderzoek hieromtrent ging pas van start nadat de krant El Mundo er gewag van maakte!!! De agent van dienst merkte op dat de hij enkel de leuze “”JO TA KE IRBAZI ARTE” hoorde “Zonder rusten naar de overwinning” (een slogan die trouwens ook tijdens voetbalwedstrijden wordt gescandeerd!)

De derde manifestatie vond plaats op 17 augustus toen Patxi Eskitxabel na 22 jaar uit de gevangenis terug kwam. Het enige mogelijk strafbaar feit vond plaats toen een vertegenwoordiger van Batasuna aan Eskitxabel toch wel een ruiker bloemen overhandigde!!

De vierde manifestatie vond op 17 juli plaats in het naburige LEZO als protest tegen de uitwijzingen en de uitleveringen. Hierbij werd zelfs de Batasuna-burgemeester en een schepen van Lezo gearresteerd. De Ertzainas verklaarden de manifestatie onderbroken te hebben, omdat er een spandoek werd meegedragen met het anagram van (de verboden organisatie) Gestoras Pro-Amnistia. Ze ontkenden “leve ETA’s” gehoord te hebben. Er ging eveneens aandacht naar het feit dat bij deze betoging een auto van de gemeentepolitie voorop reed. Eén van de agenten verklaarde dat de auto er toevallig was om het verkeer te regelen, terwijl een tweede zei dat “andere burgemeesters van andere partijen hetzelfde doen bij andere manifestaties.”

De Ertzainas bleven anoniem en ze getuigden van achter een scherm.

En met deze futiliteiten houdt “één der meest geavanceerde landen van de wereld”, geleid door “democraten” (om de woorden van Aznar te gebruiken) zich een hele dag bezig!

09-01-2007 om 09:09 geschreven door Natxo