Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
05-04-2009
La Fuga de Segovia
5 april 1976
Op deze dag in 1976 namen 29 politieke gevangenen, voornamelijk ETA-militanten, de benen uit de gevangenis van Segovia via een tunnel die ze zelf gegraven hadden tot in de riolering. De volgende dag werden 21 leden van de groep gearresteerd en de Catalaan, Oriol Solé, werd door de Guardia Civil gewoon doodgeschoten.
Over deze vlucht werd een voortreffelijke film gemaakt: La Fuga de Segovia.
De coördinator en "schatbewaarder" van Batasuna voor Tolosa en omgeving, Jokin Aranalde, die drie dagen in handen van de Guardia Civil was, zegt dat de "ondervraging" erger was dan tijdens de Francodictatuur, toen hij ook al eens werd opgepakt en "ondervraagd". Aranalde is dan ook al 56 jaar.
Hij werd vrijdag 29 maart 2002 bij zijn huis in Ibarra opgepakt op beschuldiging van "medewerking met ETA". Volgens Europa Press zou hij een brief van ETA hebben overgemaakt aan Ekaitz Aramendi en Eider Ijurko die eveneens waren opgepakt.
"Ze brachten me over naar de kazerne van Intxaurrondo (San Sebastián) waar ze mijn identiteit noteerden. Daarna werd ik weggebracht, mogelijk naar de kazerne van Tolosa en daarna naar de zetel van de partij die gedurende 3 uur doorzocht werd (van half 10 tot middernacht). Hoewel ik de sleutels bij me had, werd de deur toch helemaal vernield omdat ze explosieven hadden aangebracht om de deur te openen. Daarna werd het gebouw verzegeld en trokken ze naar mijn huis. Het onderzoek duurde de hele verdere nacht. Daarop werd ik naar Madrid overgebracht. De hele periode van 3 dagen had ik een kap over het hoofd die enkel op de zetel en thuis afging om dingen te identificeren. Ik kreeg verscheidene keren de plastic zak over het hoofd en ik moest fysieke oefeningen doen tot de uitputting. Verder kreeg ik slagen, werd ik beledigd en werd ik onder psychologische druk gezet. Ik was naakt en ze zegden me te gaan verkrachten. Hoewel je binnen elke vorm van tijdsbewustzijn verliest waren ze mogelijk 15 à 18 uur met me bezig. Ze waren met drie à vijf personen en ze schreeuwden onder elkaar, zodat ik vaak niet hoorde wat ze vroegen. Dit maakte hen dan weer extra kwaad."
De reeds eerder genoemden, Ekaitz Aramendi, Eider Ijurko en Aritz Sáez en Emilio Salaberri spreken over een zelfde behandeling. Zij werden voortdurend geslagen met objecten die verpakt waren zodat ze geen sporen nalieten op het lichaam. Aramendi werd meteen nadat hij was binnengebracht in de Madrileense gevangenis van Soto del Real aan handen en voeten gebonden en op de grond gegooid waarbij een Guardia Civil hem de laars op de keel zette en zei: "Nu gaat het met je aflopen zoals met Lasa en Zabala (die werden dood gefolterd)."
In Donostia komt het tot een vuurgevecht tussen de lijfwacht van een socialistisch raadslid en twee Guardia Civiles die in burger met getrokken wapen achter enkele dieven aanzaten. Een Guardia raakte zwaar gewond, de lijfwacht bleef dood. De dieven werden iets later toch nog geklist. "
Wie krijgt de schuld? ETA, natuurlijk. "Want zij creëerden de angstpsychose."
De Procureur Generaal van Baskenland, María Angeles Montes, maakt haar klacht tegen Batasuna-woordvoerder, Arnaldo Otegi, officieel bekend omdat die de koning "chef van alle folteraars" noemde. Volgens Montes getuigt dit van een duidelijk "misprijzen" en is het een aanslag op de eer van zijne majesteit. Deze klacht werd op 11 maart ingediend, veertien dagen nadat Otegi had gezegd dat, "Juan Carlos, de hoogste chef van de Spaanse Strijdmacht is en daardoor de bevelhebber van de Guardia Civil" (die foltert).
Otegi antwoordt meteen dat tot op heden al de gelijkaardige klachten geklasseerd werden en "als Cardenal, (de Spaanse Procureur Generaal) criminelen zoekt, hij die maar moet beginnen zoeken bij de regeringsleden van de PP die hem betalen". Otegi verwijst daarbij naar de Partij die de oorlog in Irak steunt en daardoor verantwoordelijk is voor de dood van honderden burgers.
In Bilbao staan op 1 april 2000 vier politiemannen terecht voor de dood van Xabier Kalparsoro "Anuk", die op 26 september 1993 tijdens een ondervraging in de kazerne van Indautxu uit het venster werd gevallen. De beklaagden zijn: Manuel Álvarez, Celestino Miranda, Carlos Cordero en Mauricio Pastor, respectievelijk chef van de Brigada de Información (inlichtingenbrigade), inspecteur, secretaris en instructeur. Zij werden veroordeeld tot 4 jaar opsluiting en 6 jaar schorsing, niet wegens moord, maar om het niet toepassen van de voorgeschreven veiligheidsmaatregelen.
In Parijd doet Justitie uitspraak in de "Zaak Léon", waarbij op 7 augustus 1983 in een vuurgevecht tussen Iparretarrak en leden van de Franse Gendarmerie een gendarm gedood werd en een andere gewond. Filipe Bidart krijgt 20 jaar, Gabi Moueska15 jaar en Ttotte Etxebeste 4 jaar. Tijdens dit proces was er veel tumult rond de verdwijning van Popo Larre. Non da Popo? (Waar is Popo? ) Popo Larre verdween op het ogenblik van het vuurgevecht van de aardbodem. De "huissier" dreef op de opening van het proces op 22 maart jl. het cynisme ten top met de vraag "Is Monsieur Jean-Louis Larre aanwezig?"
Naast Spanje, in de "Zaak Lasa en Zabala", stond hier de Franse Staat in zijn bloot gat.
In Hernani wordt Iratxe Sorzabal van de Gestoras pro Amnistía in de provincie Gipuzkoa gearresteerd. Kort daarop werd in Biarritz Arrate Urresti aangehouden. Deze arrestaties zouden een gevolg zijn van de arrestaties van de voorbije dagen. Alicia Sáez de la Cuesta (gearresteerd in A Coruña op verdenking de handel en wandel van de President van Galicië, Manolo Fraga, gevolgd te hebben) verscheen voor de rechter met blauwe ogen, kwetsuren aan de neus en een volledige desoriëntatie. Eider Pérez en Aitor Olaizola (die de bomauto naar Roses en de bestelwagen van Huesca zouden hebben overgebracht) en Ainara Fresnada (beschuldigd van het over de Muga brengen van ETA-leden) maakten bekend dat ze enorm werden "tussengepakt" met plastic zak over de kop en zelfs elektroden. Maar het wordt nu stilaan duidelijk dat álle nationalisten verdacht worden lid van "ETA-comandos" te zijn.
Neem nu Iratxe Sorzabal. Zij werd op 28 oktober 1999 door Frankrijk aan Spanje uitgeleverd maar meteen vrijgelaten .
Na de arrestatie van Iratxe Sorzabal werd met veel tamtam (overvalwagens, halfautomatische geweren etc ) haar woning doorzocht.
Dat Arrate Urresti enkele uren later werd vrijgelaten is op zich al een bewijs dat er gefolterd werd
Op 29 maart 1997 wordt het lijk van Josu Zabala Basajaun, militant van ETA,gevonden te Itziar. Hij was al sinds 23 maart 1997 als vermist opgegeven. Het kadaver vertoonde een impact van een schotwonde in de hartstreek. Naast hem lag een geoxideerd pistool en een huls. De onderzoekers moeten al het mogelijke gedaan hebben om de Ertzaintza ter hulp te schieten, want in nauwelijks twee dagen, wat de felicitaties van Madrid opleverde, was de zaak opgelost: zelfmoord.Maar de aanwijzingen om die versie in twijfel te trekken, waren bijzonder groot.
Op 29 maart 1997 werd op de berg Punto Mendata in Itziar (Gipuzkoa) het lijk gevonden van Josu Zabala "Basajaun", (Basajaun is een mythologische figuur, "de heer van het woud".) Josu Zabala was een jonge kerel met een prachtige "kop". Hij had een schot in het hart en naast hem lag een 9mm Parabellum, jarenlang hét wapen dat ETA gebruikte. De officiële versie was "zelfmoord", maar op het pistool waren zijn vingerafdrukken niet te vinden! Basajaun kwam uit Iruñea-Pamplona en werd maar 21 jaar. Hij was al vrij jong in de clandestiniteit verdwenen.
In december 2002 werd Naia Zuriarrain aangehouden ten gevolge van de arrestatie van Juan Ibon Fernández Iradi "Susper". In het adressenbestand voorkomen is voldoende om gefolterd te worden! Zo gebeurde ook met Naia. Tijdens haar "ondervraging" sleurde een Guardia Civil haar naar het venster en zei: "Van hieruit heb ik Anuk (Xabier Kalparsoro) naar buiten gegooid en zo zal jij nu ook eindigen. Een andere mogelijkheid is dat we met je de bergen intrekken, en je door het hoofd schieten, zoals we met Basajaun deden." Dit heeft geen bewijswaarde. Folteren gebeurt trouwens niet en wie hierover zijn beklag maakt, riskeert zelfs een proces wegens laster! "Klagen over foltering staat in het handboek van ETA", aldus de rechtbank!
Tien jaar na het overlijden van Basajaun vraagt de familie nog steeds vruchteloos naar meer informatie over de manier waarop Josu Zabala om het leven kwam. In Itziar zag niemand een verdachte beweging, geen enkel aanknopingspunt. Een dag eerder had wel iemand om 3 uur s nachts drie autos op rij naar boven zien rijden. Volgens de ouders kan er van zelfmoord geen sprake zijn. Er werd bij het lijk geen bloed aangetroffen, geen kogelhuls, geen vingerafdrukken. Zabala droeg een T-shirt met korte mouwen. De aarde aan de schoenen van Zabala stemde niet overeen met de grond in de omgeving. De dodelijke kogel werd nooit gevonden. Er waren roestplekken op het pistool terwijl ETA verklaarde dat Basajaun een nieuw wapen had. Er lagen enkele sigarettenpeukjes, maar van een ander merk dan dat Zabala op zak had. Niemand heeft schoten gehoord en bovendien leefde Josu te graag. De woorden van de toenmalige Baskische minister van Binnenlandse zaken, Atutxa, storen de familie nu nog: "Ze durven wel tot ETA toetreden, maar ze wagen het niet eruit te stappen en er blijft dan geen enkele andere manier dan deze." Atutxa, die zelf enkele keren op de dodenlijst van ETA stond, werd als sleutelfiguur genoemd, en de Ertzainas die na de ontdekking van het lijk in Itziar kwamen, zouden gezegd hebben dat het "een zaak van hun" was, maar dit wil de familie niet geloven. De toenmalige PP-Regering legde voor een keer geen verklaringen af. Werd hij door de politie geschaduwd en waarom werd hij dan niet gearresteerd, vraagt de familie zich af. Enkele maanden na de dood van Zabala schoot de Ertzaintza in Bilbao Gaizka Gaztelumendi en José Miguel Bustinza dood. Een jaar later viel Ina Zeberio onder de kogels en zij was ooit samen met Basajaun. José Miguel Etxeberria, "Naparra" verdween van de aardbodem. Joselu Geresta "Ttotto" werd op een gelijkaardige manier dood aangetroffen. Waarom zou Zabala van Bilbao naar Itziar getrokken zijn om zichzelf van het leven te beroven?
Na een eerste lijkschouwing die niets opleverde werd het lichaam gebalsemd. Hoewel de lijkschouwing gefilmd moet worden, gebeurde dit slechts gedurende de eerste 3 minuten. Toen was de film vol! De polsen en de slapen waren rood gekleurd, maar naar de oorzaak hiervan werd niet gezocht. Werd hij gefolterd, kreeg hij daarbij een hartinfarct en moest de kogel in het hart iets verbergen? Enkel Atutxa kwam met de versie "zelfmoord" aanzetten, maar leverde daarvoor geen bewijzen. Hij verdween in het centrum van Bilbao op de eindmeeting van Korrika en "enkel de huurlingen van Atutxa (lees: de Baskische politie) en hijzelf konden weten waar hij op dat ogenblik was" aldus zijn zus.
De dag dat er een eerbetoon moest plaatsvinden aan het slachtoffer, was de omgeving van Etxarri Aranatz, de geboorteplaats van Basajaun, afgegrendeld met kleine tanks van de Guardia Civil, om elke vorm van eerbetoon te verhinderen.
Een paar beelden opVIDEObij de herdenking 10 jaar later
Volgens Etxerat ("Naar Huis") de organisatie die zich het lot van de Baskische gedeporteerde, gevluchte en gevangen Baskische activisten aantrekt, zouden er tijdens de drie maanden die dit nieuwe jaar 2004 duurt al 117 gevangenen "versleept" zijn. Het merendeel werd verder van huis ondergebracht. Dit gebeurt zowel in Spanje als in Frankrijk.
Op een totaal van ongeveer 700 politieke gevangenen zouden er slechts acht in Baskische gevangenissen verblijven!
Manu Azkarate en Koldo Elizetxea, die beiden, volgens de bestaande strafwet, vrijgelaten zouden moeten worden omdat ze ongeneeslijk ziek zijn, werden echter vanuit Martutene (San Sebastián) naar respectievelijk Alcalá Meco en Valladolid overgebracht.
Verder worden de bezoektijden, het aantal toegelaten bezoekers en de toegelaten telefoons steeds meer ingekort.
Na de aanslag van 11 maart in Madrid en de leugenachtig aantijgingen van Aznar tegen ETA, werd een groot aantal incidenten gemeld waarbij politieke gevangenen werden aangevallen en bedreigd. Dit gebeurde niet enkel door medegevangenen, maar ook door bewakers en zelfs politiemannen. Een vrouwelijke gevangene in Madrid die voor onderzoek naar een ziekenhuis moest overgebracht worden, trok haar verzoek in toen gezegd werd, "dat ze met haar naar een zaal zouden gaan waar allemaal familieleden van slachtoffers van de aanslag bij elkaar waren gebracht."
Op 2 maart 1988 werd Mikel Lopetegi verhangen in zijn cel aangetroffen. Er zouden er nog velen volgen. Anderen werden nog nét vrijgelaten om thuis te kunnen sterven.
In Gara verschijnt een artikel van de hand van Martin Garitano, onder de titel: "Yo sí condeno" (Ja, ik veroordeel):
"Je wordt in de kringen van de democraten slechts aanvaard als je het geweld en de gewelddadigen veroordeelt. Wie het méést veroordeelt, is de beste democraat. Wie niet veroordeelt, veroordeelt zichzelf en verdient geen betere straf dan die van de gevallen engel, de eeuwigdurende nacht. De Spaanse paladijnen hebben gelijk, maar ze veroordelen niet elk geweld.
Ik veroordeel al jaren lang het geweld dat Franco en zijn Guardia Civil uitoefende tegen democraten die s nachts een Ikurriña hadden geschilderd of Leve ETA hadden geroepen. Ik veroordeel de brutaliteit die Joseba Arregi vermoordde. Ik veroordeel de criminele hand die de mittrailetten van het Battallón Vasco Español stuurde, de bommen van Tripla A, de pistolen van GAL. Ik veroordeelde de executie van Santi Brouard en Josu Muguruza, evenals die vanTxiki en Otaegi. Ik ben dus al een half leven bezig met veroordelen, maar nu besef ik pas dat het allemaal niets uithaalde. Zij die leefden met de hulp van de tirannie veroordeelden het geweld niet. Zij diedikwerden dank zei Franco, regeren zelfs. Zij die Arregi en de anderen doodden, tonen fier hun eretekens. Zij die betaalden voor de dood van Santi Brouard en Josu Muguruza tellen nog elke dag hun geld. Zij die Txiki en Otaegi fusilleerden, commanderen nu nog steeds andere pelotons. De tirannie heeft zichzelf nooit veroordeeld. Ik veroordeel ze wel."
De UNO aanvaardt 47 aanklachten van foltering van Baskische arrestanten door de Guardia Civil (39), de Spaanse Politie (4) en de Baskische politie, Ertzaintza (4), alleen al voor het jaar 2001. Dit werd op 27 februari 2003 bekend gemaakt door de speciale UNO-rapporteur, Theo van Boven en aan de Spaanse pers doorgespeeld door de vertegenwoordigers van TAT, Izaskun González en Iñigo Elkoro.
Theo van Boven gaf als voorbeeld o.a. de arrestatie van Ibai Aiensa die kort voordien een chirurgische ingreep aan het trommelvlies had ondergaan.
In zijn Conclusies en Aanbevelingen wijst van Boven erop dat ondervragingen enkel in officiële centra mogen doorgaan en dat bekentenissen van arrestanten bij afwezigheid van een rechter of advocaat geen waarde hebben voor een rechtszaak. Een speciale paragraaf is er voor de Spaanse streekspecialiteit in deze, het isolement (het incomunicadoregime), dat door van Boven illegaalgenoemd wordt. Ook moet vóór aanvang van een verhoor de identiteit van alle aanwezigen bekend gemaakt worden en zijn blinddoeken en kappen verboden. De ondervragingen moeten bovendien geregistreerd worden, bij voorkeur op video. De arrestanten mogen niet onder toezicht van de ondervragers staan gedurende een tijd die volgens de voorgeschreven wet nodig is om tot een preventieve aanhouding over te gaan en deze periode mag nooit langer dan 48 uur duren. Er mogen geen burgers uitgewezen of uitgeleverd worden aan staten indien er gefundeerde redenen aanwezig zijn om te vrezen dat er gefolterd wordt. Gevangenenruil is evenmin toegestaan.
Koldo Kareaga (zie artikel van 15 maart 2009), de Baskische politieke gevangene die al 22 jaren in Spaanse cellen doorbrengt en bij wie eerder deze maand een gevaarlijke en agressieve tumor werd geconstateerd, 10 maanden na de eerste symptomen in 2002, werd enkele dagen geleden vanuit de gevangenis van Soria overgebracht naar de ziekenafdeling van Zuera (Zaragoza). Hierbij werd hem opnieuw het recht ontzegd om raad te vragen een vertrouwensdokter uit zijn eigen streek, in Donostia. Het is nu bovendien nog wachten op de overbrenging naar het Servetziekenhuis van deze stad. Het ziet er naar uit dat hij wel eens hetzelfde lot zou kunnen ondergaan als Barandalla: heen en weer getransporteerd worden tussen ziekenhuis en gevangenis.
Schande! De dagbladen "The Guardian", "Corriere delle Sera", "Le Monde" of "The Herald Tribune" maar ook de BBC en de CNN spreken naar aanleiding van de aanslag op Juan Priede over de "separatistische organisatie" of de "gewapende separatistische organisatie" wat tot ongenoegen leidt bij het Spaanse journaille omdat die de "enige juiste" omschrijving gebruiken: "banda terrorista" (terroristische organisatie). Maar dé titel van de dag komt toch van de Marokkaanse krant "Lindependat-Le Quotidient du Maroc": "Spanje schendt de mensenrechten op eigen bodem", en Omar Dahbi haalt daarbij feiten aan uit Baskenland die hij uit eerste hand weet waarbij hij zich afvraagt waar Spanje het recht vandaan haalt anderen de les te spellen op het gebied van mensenrechten.
In Madrid verscheen Joseba Alvarez (Batasuna) voor magistraat Grande Marlaska. (Joseba Alvarez is de zoon van "Txillardegi" en zowel de vader als de zoon leefde bij ons in ballingschap.) Het delict waar Joseba van beschuldigd wordt is dat hij na de stakings- en actiedag tegen de gevangenenpolitiek van eerder deze maand (9 maart) deelnam aan de persconferentie die na afloop plaatsvond. Eerst diende Batasuna-kopstuk, Arnaldo Otegi te komen. Maar . Otegi was ziek. Behalve Arnaldo Otegi dienen zich ook de andere "Batasunos" (Pernando Barrena, Juan Joxe Petrikorena, Juan Mari Olano, de advocate Arantza Zulueta en de secretaris-generaal van de radicale vakbond LAB, Rafa Díez) naar Madrid te komen om er te gaan vertellen over de 108 (!) "strafbare feiten" die ze begingen, zijnde het aantal incidenten dat zich voordeed op de stakingsdag waarvoor zij hadden opgeroepen.
Tegen het einde van de Burgeroorlog, in 1936, werden in het stadje Hernani, niet ver van Donostia-San Sebastiàn, 200 mensen tegen de muur van het kerkhof gefusilleerd door de Francotroepen. Omdat deze verschrikkelijke geschiedenis bijna 70 jaar geleden gebeurde (in 2006), is de Baskischeuniversiteit met een studie begonnen. Zodoende weet men nu toch al het aantal mensen dat er tegen de muur gezet werd. De bedoeling is de gefusilleerde mensen eindelijk een laatste rustplaats te geven en de familieleden een plaats om hen te herdenken. De stichting "Aranzadi" begon al eerder met dit soort werk dat er voornamelijk uit bestond de stilte te doorbreken en de mensen aan het praten te krijgen. Zelfs zoveel jaren na de dood van Franco was dit nog erg moeilijk. Er wordt nu uitgezocht wie er gefusilleerd werd. Spanje heeft dan wel cijfers van alle rechtzaken, maar tijdens de verschrikkelijke Burgeroorlog kregen velen niet eens een proces. Zo is er over de gebeurtenissen in Hernani geen enkel register. De Guardia Civil maakte in 1959 (!) in een schrijven aan de Gouverneur bekend dat er 7 priesters bij waren. Onder hen de bekende nationalisten Lekuona, Onaindia en Aitzol. Aranzadi kwam achter de identiteit van 117 van de 200 slachtoffers. Niemand van hen kreeg een proces. Ze waren gewoon uit degevangenis Ondarreta in Donostia gehaald met de mededeling dat ze vrij kwamen!
De woordvoerster van de PP in de deputatie van Gipuzkoa, Regina Otaola, meent te moeten zeggen dat het geen zin heeft "oude fantomen op te rakelen" en dat beter "naar de toekomst kan gekeken worden."
De families van een groot aantal republikeinse burgers dat in handen van de Franquisten viel werd gewoon alles afgenomen en met het geld werd de oorlog gefinancierd. Later werden de kinderen verplicht bij het leger te gaan wilden ze nog ooit iets terugzien van hun bezittingen.
Madrid beschuldigt bij de UNO in Genève, bij monde van de Staatssecretaris van Buitenlandse Zaken, Ramón Gil-Caseres, dat de aangiftes van foltering bij internationale instanties, "een strategie van de terroristen is om Spanje in diskrediet te brengen."
Maar kort voordien vroeg het UNO-comité tegen de foltering aan de Spaanse regering middelen te ondernemen om de foltering uit te roeien nadat een verslag vrijkwam waarbij 56 voorvallen van foltering van Baskische burgers verzameld werden. Gil-Caseres was dus nét iets te laat.
Onlangs viel de Spaanse koning Juan Carlos de Borbón y Borbón volledig uit de toon toen hij de Venezolaanse president Hugo Chávez, ook wel Orkaan Hugo genoemd, als kolonialistisch monarch op een brutale manier het zwijgen wilde opleggen met een, ¿Por qué no te callas? (Waarom hou je je kop niet?) Gisteren pakte de krant Diario de Noticias de Gipuzkoa in het hoofdartikel de voormalige Spaanse ex-president José Mª Aznar, aan onder een bijna identieke vraag, Waarom houdt hij zijn kop niet?
Onder hen overleden er 120 (meestal aan tyfus of tuberculose). De gevangenen werden beschouwd als "uitermate gevaarlijke republikeinen" hoewel ze vaak niet méér dan echtgenote, moeder of zus van een bekende republikein waren! Ook zaten er vrouwen die hadden meegevochten met de Internationale Brigades. Velen zagen er ook hun kinderen sterven (57) of afgenomen worden om ze daarna nooit meer terug te zien. De kinderen werden, in een "heropvoedingproject" volledig afgesneden van de familie en "toegekend" aan rijke kinderloze Spanjaarden van fascistische signatuur.
De voorbije week heeft zich in Spanje een uitzonderlijk feit voorgedaan. Verscheidene magistraten, die hervormingsgezind genoemd worden, hebben klacht ingediend tegen Francisco José Hernando Santiago, voorzitter van de Algemene Raad van de Rechterlijke Macht, en van het Hooggerechtshof. De minister van Justitie, Mariano Fernandez Bermejo, toonde zich heel bezorgd over die bijzonder ernstige aanklacht. Hij kan het niet geloven dat dit met de waarheid zou stroken, maar heeft wel beloofd de zaak grondig te laten onderzoeken. Wat is de grond van de aanklacht? De samenstelling van het panel van magistraten van de 61ste Kamer van het Hooggerecht, belast met het al dan niet onwettig verklaren van politieke partijen die niet voldoen aan de Partijenwet, (en die zich dus moet buigen over het lot van Batasuna) heeft de voorbije week heel wat deining veroorzaakt. De samenstelling ervan, waarbij 4 nieuwe magistraten moesten benoemd worden, sleept nu al anderhalf jaar aan. De polemiek dateert al van juni 2005 toen in het Spaanse Staatsblad, BOE, de benoeming van de 4 magistraten werd gepubliceerd: José Antonio Seijas, Antonio Salas, Vicente Luis Montes en Encarnación Roca. Hoewel de benoeming gelijktijdig gebeurde, verscheen dit niet gelijktijdig in het BOE, zoals het hoort. Er was een verschil van een paar dagen. Dit verschil had een effect op de samenstelling van de 61ste Kamer. Kort samengevat komt het hier op neer. Indien de namen gelijktijdig in het BOE verschenen waren, dan moest Encarnación Roca, hervormingsgezind én Catalaanse, benoemd worden in het panel. Dit is dus niet gebeurd en daardoor werd Antonio Salas, conservatief, benoemd. Op 14 maart 2007 werd dit eigenaardig proces geanalyseerd door de voltallige Algemene Raad. Op die vergadering werd een klacht van hervormingsgezinde magistraten voorgedragen door de Secretaris Generaal van de raad. De klacht wordt samengevat in de vraag of Hernando, een conservatief, de hele situatie niet geforceerd (gemanipuleerd) heeft om zo tot een meerderheid van conservatieve stemmen te komen. Vast staat in ieder geval dat Hernando de opdracht tot publicatie in het BOE had gegeven. Volgens de hervormingsgezinde magistraten zou Hernando dus op een slinkse manier gehandeld hebben zodat de samenstelling van het Hof van magistraten een conservatieve meerderheid kon behalen. Erg belangrijk voor de toelating van Batasuna tot de verkiezingen.
Hernando voert als verdediging aan dat de verantwoordelijkheid voor die zaak bij zijn technische assistenten ligt, en hij heeft hen al een dossier laten opstellen om de zaak uit te klaren. Nochtans staat in de notulen van het secretariaat dat Hernando zelf opdracht gaf om de benoemingen van de magistraten te vergelijken, m.a.w. een conservatief oogje in het zeil houden, en dat Hernando zelf de opdracht gaf tot publicatie in het BOE. Als dit vermoeden van manipulatie bevestigd wordt dan is de Spaanse rechtsstaat nog erger dan een bananenrepubliek.
Francisco Franco, "The Great Dictator" werd in Madrid van zijn sokkel gelicht.
De "Nationale Stichting Francisco Franco" protesteert omdat hun grote voorbeeld, de Caudillo de España, gisteren in Madrid van zijn sokkel gehaald werd. Dit gebeurde precies 30 jaar na de dood van de man die zijn land tot de bedelstaf bracht door middel van een verschrikkelijke Burgeroorlog en Spanje daarna omtoverde in een openluchtgevangenis. De verwijdering van Franco (en zijn paard) gebeurde ongeveer op dezelfde manier als op het einde van de Burgeroorlog Baskische nationalisten werden opgepakt: Bij nacht en liefst zonder getuigen. Een aantal late voorbijgangers konden zich niet beheersen en applaudisseerden voor de verwijdering. Anderen echter brachten de Hitlergroet en zongen het oude lied van de Falange! Het enorme beeld van Franco gezeten op een paard, zoals het grote "veldheren" past, werd op een truck weggevoerd. Alsof ze bang waren dat de dictator nog zou protesteren hadden ze er voor de veiligheid maar een wit laken over gehangen.
In Spanje kwam er protest van Mariano Rajoy en Eduardo Zaplano, twee ministers van de vorige PP-regering die in hun functie de Stichting Francisco Franco nog rijkelijk met subsidies bedeelden!
Rajoy, voorzitter van de PP, en Zaplano, woordvoerder in het Congres, vragen zich af of de regering tweedracht wil zaaien onder de Spanjaarden!
Elk jaar kwamen de sympathisanten van ranzig rechts op 20 november bij het ruiterstandbeeld de sterfdag van Franco bewenen. Hoewel geruime tijd geleden tot de verwijdering werd besloten had niemand de moed er werk van te maken. De stad Madrid, zelf PP, deed het niet "omdat het beeld eigendom van de staat" was.
De Baskische Regering vraagt zich af of de beide ex-ministers, die met hun trawanten ongeveer elke Bask die zijn mond durfde open te doen beschuldigden van "verheerlijking van het ETA-terrorisme", nu gaan vervolgd worden voor "verheerlijking van Franco".
Spanje is mogelijk het enige land in de Westerse wereld dat na de dictatuur niet "gedenazifizierd" werd
Stel je voor dat op dit ogenblik, in de XXIste eeuw, een standbeeld van Hitler in het centrum van Berlijn zou staan!
