Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
23-03-2009
Recht op staken
23 maart 2006
In Madrid verscheen Joseba Alvarez (Batasuna) voor magistraat Grande Marlaska. (Joseba Alvarez is de zoon van "Txillardegi" en zowel de vader als de zoon leefde bij ons in ballingschap.) Het delict waar Joseba van beschuldigd wordt is dat hij na de stakings- en actiedag tegen de gevangenenpolitiek van eerder deze maand (9 maart) deelnam aan de persconferentie die na afloop plaatsvond. Eerst diende Batasuna-kopstuk, Arnaldo Otegi te komen. Maar . Otegi was ziek. Behalve Arnaldo Otegi dienen zich ook de andere "Batasunos" (Pernando Barrena, Juan Joxe Petrikorena, Juan Mari Olano, de advocate Arantza Zulueta en de secretaris-generaal van de radicale vakbond LAB, Rafa Díez) naar Madrid te komen om er te gaan vertellen over de 108 (!) "strafbare feiten" die ze begingen, zijnde het aantal incidenten dat zich voordeed op de stakingsdag waarvoor zij hadden opgeroepen.
Tegen het einde van de Burgeroorlog, in 1936, werden in het stadje Hernani, niet ver van Donostia-San Sebastiàn, 200 mensen tegen de muur van het kerkhof gefusilleerd door de Francotroepen. Omdat deze verschrikkelijke geschiedenis bijna 70 jaar geleden gebeurde (in 2006), is de Baskischeuniversiteit met een studie begonnen. Zodoende weet men nu toch al het aantal mensen dat er tegen de muur gezet werd. De bedoeling is de gefusilleerde mensen eindelijk een laatste rustplaats te geven en de familieleden een plaats om hen te herdenken. De stichting "Aranzadi" begon al eerder met dit soort werk dat er voornamelijk uit bestond de stilte te doorbreken en de mensen aan het praten te krijgen. Zelfs zoveel jaren na de dood van Franco was dit nog erg moeilijk. Er wordt nu uitgezocht wie er gefusilleerd werd. Spanje heeft dan wel cijfers van alle rechtzaken, maar tijdens de verschrikkelijke Burgeroorlog kregen velen niet eens een proces. Zo is er over de gebeurtenissen in Hernani geen enkel register. De Guardia Civil maakte in 1959 (!) in een schrijven aan de Gouverneur bekend dat er 7 priesters bij waren. Onder hen de bekende nationalisten Lekuona, Onaindia en Aitzol. Aranzadi kwam achter de identiteit van 117 van de 200 slachtoffers. Niemand van hen kreeg een proces. Ze waren gewoon uit degevangenis Ondarreta in Donostia gehaald met de mededeling dat ze vrij kwamen!
De woordvoerster van de PP in de deputatie van Gipuzkoa, Regina Otaola, meent te moeten zeggen dat het geen zin heeft "oude fantomen op te rakelen" en dat beter "naar de toekomst kan gekeken worden."
De families van een groot aantal republikeinse burgers dat in handen van de Franquisten viel werd gewoon alles afgenomen en met het geld werd de oorlog gefinancierd. Later werden de kinderen verplicht bij het leger te gaan wilden ze nog ooit iets terugzien van hun bezittingen.
Madrid beschuldigt bij de UNO in Genève, bij monde van de Staatssecretaris van Buitenlandse Zaken, Ramón Gil-Caseres, dat de aangiftes van foltering bij internationale instanties, "een strategie van de terroristen is om Spanje in diskrediet te brengen."
Maar kort voordien vroeg het UNO-comité tegen de foltering aan de Spaanse regering middelen te ondernemen om de foltering uit te roeien nadat een verslag vrijkwam waarbij 56 voorvallen van foltering van Baskische burgers verzameld werden. Gil-Caseres was dus nét iets te laat.
Onlangs viel de Spaanse koning Juan Carlos de Borbón y Borbón volledig uit de toon toen hij de Venezolaanse president Hugo Chávez, ook wel Orkaan Hugo genoemd, als kolonialistisch monarch op een brutale manier het zwijgen wilde opleggen met een, ¿Por qué no te callas? (Waarom hou je je kop niet?) Gisteren pakte de krant Diario de Noticias de Gipuzkoa in het hoofdartikel de voormalige Spaanse ex-president José Mª Aznar, aan onder een bijna identieke vraag, Waarom houdt hij zijn kop niet?
Onder hen overleden er 120 (meestal aan tyfus of tuberculose). De gevangenen werden beschouwd als "uitermate gevaarlijke republikeinen" hoewel ze vaak niet méér dan echtgenote, moeder of zus van een bekende republikein waren! Ook zaten er vrouwen die hadden meegevochten met de Internationale Brigades. Velen zagen er ook hun kinderen sterven (57) of afgenomen worden om ze daarna nooit meer terug te zien. De kinderen werden, in een "heropvoedingproject" volledig afgesneden van de familie en "toegekend" aan rijke kinderloze Spanjaarden van fascistische signatuur.
De voorbije week heeft zich in Spanje een uitzonderlijk feit voorgedaan. Verscheidene magistraten, die hervormingsgezind genoemd worden, hebben klacht ingediend tegen Francisco José Hernando Santiago, voorzitter van de Algemene Raad van de Rechterlijke Macht, en van het Hooggerechtshof. De minister van Justitie, Mariano Fernandez Bermejo, toonde zich heel bezorgd over die bijzonder ernstige aanklacht. Hij kan het niet geloven dat dit met de waarheid zou stroken, maar heeft wel beloofd de zaak grondig te laten onderzoeken. Wat is de grond van de aanklacht? De samenstelling van het panel van magistraten van de 61ste Kamer van het Hooggerecht, belast met het al dan niet onwettig verklaren van politieke partijen die niet voldoen aan de Partijenwet, (en die zich dus moet buigen over het lot van Batasuna) heeft de voorbije week heel wat deining veroorzaakt. De samenstelling ervan, waarbij 4 nieuwe magistraten moesten benoemd worden, sleept nu al anderhalf jaar aan. De polemiek dateert al van juni 2005 toen in het Spaanse Staatsblad, BOE, de benoeming van de 4 magistraten werd gepubliceerd: José Antonio Seijas, Antonio Salas, Vicente Luis Montes en Encarnación Roca. Hoewel de benoeming gelijktijdig gebeurde, verscheen dit niet gelijktijdig in het BOE, zoals het hoort. Er was een verschil van een paar dagen. Dit verschil had een effect op de samenstelling van de 61ste Kamer. Kort samengevat komt het hier op neer. Indien de namen gelijktijdig in het BOE verschenen waren, dan moest Encarnación Roca, hervormingsgezind én Catalaanse, benoemd worden in het panel. Dit is dus niet gebeurd en daardoor werd Antonio Salas, conservatief, benoemd. Op 14 maart 2007 werd dit eigenaardig proces geanalyseerd door de voltallige Algemene Raad. Op die vergadering werd een klacht van hervormingsgezinde magistraten voorgedragen door de Secretaris Generaal van de raad. De klacht wordt samengevat in de vraag of Hernando, een conservatief, de hele situatie niet geforceerd (gemanipuleerd) heeft om zo tot een meerderheid van conservatieve stemmen te komen. Vast staat in ieder geval dat Hernando de opdracht tot publicatie in het BOE had gegeven. Volgens de hervormingsgezinde magistraten zou Hernando dus op een slinkse manier gehandeld hebben zodat de samenstelling van het Hof van magistraten een conservatieve meerderheid kon behalen. Erg belangrijk voor de toelating van Batasuna tot de verkiezingen.
Hernando voert als verdediging aan dat de verantwoordelijkheid voor die zaak bij zijn technische assistenten ligt, en hij heeft hen al een dossier laten opstellen om de zaak uit te klaren. Nochtans staat in de notulen van het secretariaat dat Hernando zelf opdracht gaf om de benoemingen van de magistraten te vergelijken, m.a.w. een conservatief oogje in het zeil houden, en dat Hernando zelf de opdracht gaf tot publicatie in het BOE. Als dit vermoeden van manipulatie bevestigd wordt dan is de Spaanse rechtsstaat nog erger dan een bananenrepubliek.
Francisco Franco, "The Great Dictator" werd in Madrid van zijn sokkel gelicht.
De "Nationale Stichting Francisco Franco" protesteert omdat hun grote voorbeeld, de Caudillo de España, gisteren in Madrid van zijn sokkel gehaald werd. Dit gebeurde precies 30 jaar na de dood van de man die zijn land tot de bedelstaf bracht door middel van een verschrikkelijke Burgeroorlog en Spanje daarna omtoverde in een openluchtgevangenis. De verwijdering van Franco (en zijn paard) gebeurde ongeveer op dezelfde manier als op het einde van de Burgeroorlog Baskische nationalisten werden opgepakt: Bij nacht en liefst zonder getuigen. Een aantal late voorbijgangers konden zich niet beheersen en applaudisseerden voor de verwijdering. Anderen echter brachten de Hitlergroet en zongen het oude lied van de Falange! Het enorme beeld van Franco gezeten op een paard, zoals het grote "veldheren" past, werd op een truck weggevoerd. Alsof ze bang waren dat de dictator nog zou protesteren hadden ze er voor de veiligheid maar een wit laken over gehangen.
In Spanje kwam er protest van Mariano Rajoy en Eduardo Zaplano, twee ministers van de vorige PP-regering die in hun functie de Stichting Francisco Franco nog rijkelijk met subsidies bedeelden!
Rajoy, voorzitter van de PP, en Zaplano, woordvoerder in het Congres, vragen zich af of de regering tweedracht wil zaaien onder de Spanjaarden!
Elk jaar kwamen de sympathisanten van ranzig rechts op 20 november bij het ruiterstandbeeld de sterfdag van Franco bewenen. Hoewel geruime tijd geleden tot de verwijdering werd besloten had niemand de moed er werk van te maken. De stad Madrid, zelf PP, deed het niet "omdat het beeld eigendom van de staat" was.
De Baskische Regering vraagt zich af of de beide ex-ministers, die met hun trawanten ongeveer elke Bask die zijn mond durfde open te doen beschuldigden van "verheerlijking van het ETA-terrorisme", nu gaan vervolgd worden voor "verheerlijking van Franco".
Spanje is mogelijk het enige land in de Westerse wereld dat na de dictatuur niet "gedenazifizierd" werd
Stel je voor dat op dit ogenblik, in de XXIste eeuw, een standbeeld van Hitler in het centrum van Berlijn zou staan!
In de nabijheid van de plaats waar de Euro-top in Barcelona plaatsgreep werd een verkeersongeluk nagebootst waarbij Zuzen Ekintza Taldea de gevangenenspreiding aanklaagde. Het beeld haalde de Europese TV-schermen. Op het spandoek stond te lezen
"Waarom moeten we sterven om de onzen te kunnen bezoeken?"
Dit spandoek werd gedragen door de ouders van de politieke gevangene Mikel Arrieta. Beide ouders, Carmen Llopis (67 jaar) en Tomás Arrieta (72 jaar) werden daarbij gearresteerd en 3 dagen in erbarmelijke toestand vastgehouden. Ze zaten in een veel te kleine cel van 2 x 1,5 m waarin ze met zes andere arrestanten zaten, zonder verwarming, zonder dekens en zonder eten. Daarbij kregen ze verwijten dat, "hun zoon een moordenaar was". "Waar hebben jullie die auto gestolen?" De verklaring die bij de rechter ondertekend moest worden, kon niet gelezen worden omdat hen bij aankomst de bril was afgenomen. Tegen de ouders werd een jaar gevangenis geëist wegens ordeverstoring! Heerlijk vakantieland!
In een Ziekenhuis in Soria werd bij de Baskische politieke gevangene, Koldo Kareaga (48 j.), een zeer gevaarlijke en agressieve tumor geconstateerd, 10 maanden na de eerste symptomen, in april 2002 toen de gevangene over pijn in het nierbekken klaagde. Waarschijnlijk in het kader van "het laten wegrotten in de gevangenissen van de Baskische gevangenen" werden er toen geen testen uitgevoerd, noch een diagnose gesteld.
"Eén der meest geavanceerde landen van de wereld", zoals Spanje zichzelf noemt.
Kareaga werd op 15 januari 1981 in Bergara gearresteerd en in het politiecommissariaat gefolterd. In de voorbije 22 jaren zat hij in 11 verschillende gevangenissen en nam hij deel aan een dozijn hongerstakingen. In december 1999 had hij 3/4devan zijn straf achter de rug en als hij dan nog leeft zal hij in juni 2004 vrijkomen.
In de Baskische hoofdstad, Gasteiz, kwamen enkele tientallen volgelingen van de fascistische "Spaanse Falange van de JONS" op de been met Spaanse vlaggen die, zoals aan de kazernes van de Guardia Civil, altijd twee maten te groot zijn.
Heel wat falangisten hadden "pasamontañas" (bivakmutsen) over het hoofd getrokken om hun tronies te bedekken!
Hun slagzinnen waren dezelfde van altijd: "De PNV wijst aan, ETA schiet", Allen één, tegen Batasuna" en "Spanje is één, niet 51."
De enkele honderden Baskische jongeren die de Spaanse fascisten van de meest ranzige soort van de keien wilden verjagen, werden ontvangen op charges van de "eigen" politie. De tegenbetogers riepen: "Zuek faxistak zarete terroristak" (Jullie, fascisten, zijn de terroristen) en "Alde hemendik" (Oprotten).
Na afloop was het "Cara al sol" te horen. Dit lied werd tijdens de dictatuur elke morgen op school verplicht gezongen bij aanvang van de lessen.
De Falange (Phalanx) Española de las JONS" werd in 1933 gesticht door José Antonio Primo de Rivera, zoon van de voormalige Spaanse dictator met dezelfde naam. Het was de fascistische partij die dictator Franco aan de macht bracht en niet enkel in Baskenland veel leed en armoede bracht.
Op 13 maart 2004 wordt Angel Berrueta neergestoken en neergeschoten.Meteen na de moordende aanslag door Moslimterroristen in Madrid op 11 maart 2004, schoof de regerende PP de leugenachtige schuld in de schoenen van ETA, en bleef daar tegen beter weten in, op alle mogelijke manieren, op doordrammen. Aanhangers kregen als het ware een vrijgeleide. In Pamplona eist, op 13 maart, een vrouw, Pilar Rubio, in een bakkerswinkel dat de uitbaterbuurman,een affiche "ETA NO" ophangt. Als hij dat weigert, gaat ze naar huis en komt even later met haar echtgenoot (de Guardia Civil, Valeriano de la Peña) en haar zoon (Juan, Manuel) terug en beiden vallen de man aan. De zoon van 19, met een mes. De echtgenoot schiet de winkelier met 4 kogels dood en hij krijgt een messteek van de zoon.
In het Macroproces 18/98 tegen het Baskische Volk kwamen vandaag de eindpleidooien over de zaak Ekin, en de zaak "Stichting Joxemi Zumalabe" aan bod. De verdediger, José María Elosua, verwoordde het als volgt: "Gedurende het gehele proces kon er geen enkele maal een belastend bewijs aangevoerd worden. Ik klaag dan ook de strategie van hetachterhouden en het verdraaien van feiten aan, zoals door de Openbare Aanklager, Enrique Molina, naar voren werd gebracht. Ik herinner er aan dat zelfs de UCI (Geheime Dienst van Spaanse politie) de thesis van onze verdediging heeft bevestigd, in zoverre dat zij zich zelfs verplicht zagen de inhoud van hun documenten te wijzigen. De aanklacht is een mengelmoes van tegenspraken, van halve waarheden en van discriminatie". Diezelfde elementen kunnen ook aangevoerd worden voor de zaak "Piztu Euskal Herria", waarvoor Mikel Zuluaga terecht staat. Het betreffende document is een open tekst, een reflectie over de wereld vandaag, met als enige bedoeling te zoeken naar een humane en sociale verandering. Wat de aanklacht er verder achter zoekt, is nog maar eens "verdraaiing van de feiten".
In Vitoria-Gasteiz overleed de historische ETA-leider Iñaki Pérez Beotegi Wilson, 23 jaar nadat dictator Franco had besloten hem te fusilleren. Wilson had een rijkgevulde carrière achter de rug binnen de organisatie ETA waarbij hij in het begin van de jaren 60 aansloot en waar hij, voor die tijd, erg lang bij bleef. Gemiddeld was een ETA-lid in die tijd na een viertal jaren ofwel gevangen genomen, ofwel naar Noord-Baskenland moeten vluchten, ofwel dood. Wilson werd in 1975 opgepakt in Barcelona.
Hij werd ervan beschuldigd meegewerkt te hebben aan de geplande ontvoering van de Spaanse president, en opvolger van Franco, admiraal Luis Carrero Blanco. ETA wilde hem inruilen voor een groot aantal gevangenen. Omdat een ontvoering onmogelijk leek te zijn werd maar naar de grote middelen gegerepen en kort daarna (1973) vloog Carrero Blanco in zijn geblindeerde auto door de Madrileense lucht.
Na de scheuring binnen de organisatie koos Wilson voor de polimilis (ETA politico-militar) waarbij hij de verantwoordelijkheid voor de Bereziak op zich nam, de meest actieve groep binnen ETA, die in september 1977 aansloot bij ETA militar. Wilson heeft op deze manier alle historische figuren binnen de organisatie persoonlijk gekend. Het was normaal dat ook hij werd gevat door het verraad van de verklikker, Mikel Lejarza Eguia, El Lobo, de enige informant die het tot in de leiding schopte! Bij zijn arrestatie (zomer 1975) was hij, in gezelschap van Jon Paredes Manot, Txiki, bezig aan fundraising voor de gewapende organisatie: op weg naar een bankoverval in Barcelona. Voor Txiki was dit het einde want hij werd op 27 september 1975 gefusillieerd. Wilson kwam in 1977 vrij dankzij een amnestiemaatregel waarbij hij naar Noorwegen en anderen naar ons land gedeporteerd werden!
In de 2de Afdeling van het Provinciaal Gerecht van Araba begint vandaag het proces tegen de spionnen-afluisteraars van de partijzetel van Herri Batasuna in Vitoria-Gasteiz. In maart 1998 werd in de zetel geavanceerde afluisterapparatuur gevonden die er mogelijk al 10 jaar aanwezig was. De aangeklaagde is machtig: de Spaanse Staat en wel op zijn meest gevoelige plek: de Geheime Dienst, Cesid en de beklaagden hebben faam. De ex-directeurs van "Het Huis", Emilio Alonso Manglano (in de periode 1985-1995) en Javier Calderón (1996 2001), alsook Juan Alberto Perote zitten op de beklaagdenbank.
De spionage gebeurde onder de PSOE-regering van Felipe González, maar ook nog onder het regime-Aznar en toen de feiten bekend werden verklaarden beiden dat tegen Herri Batasuna alles toegelaten was.
Nu beroepen ze zich op de zwijgplicht. Telkens de advocaat van Manglano getuigen hoort meent hij hen te moeten wijzen op hun rechten en daarbij te herhalen dat "ze mogen zwijgen". Manglano en Perote werden eerder al veroordeeld, dus kon hen misschien beter eens op hun PLICHTEN gewezen worden.
De historische nationalistische politicus, Telesforo Monzón, de laatste levende minister van de autonome Baskische Regering Aguirre tijdens de Burgeroorlog, overlijdt in zijn voormalig ballingsoord, Donibane Lohizune (Noord-Baskenland). Bij het overbrengen van zijn stoffelijk overschot voor de begrafenis in Bergara (Zuid-Baskenland) wordt aan de Muga de lijkwagen met de kist door lichte tanks van de Spaanse politie geconfisqueerd en begeleid naar Bergara. Of was het een escorte als laatste eerbewijs?
De bisschop van Pamplona, Fernando Sebastián verzet zich tegen de publicatie van de tekst waarin de Kerk betrokken wordt bij de executies door het Franco-regime. Alle politieke partijen van Navarra, behalve de UPN (PP) hadden de tekst goedgekeurd. Volgens de tekst gebeurden de terechtstellingen "niet enkel met de toestemming van de kerkelijke hiërarchie maar in bepaalde gevallen met de directe medewerking ervan."
In Getxo (Bilbao) werd de echtgenote van een raadslid van de Partido Popular gearresteerd door de gemeentepolitie. Zij wordt ervan beschuldigd verscheidene vuilnisbakken in brand gestoken te hebben en daarbij werd ze op heterdaad betrapt. De branden vonden allen plaats in de "dure" wijk Neguri, en werden door de politie beschouwd als acties van Kale Borroka. Voor dit "straatgeweld" vliegen zogenaamde "ETA-jongeren" voor meerdere jaren achter de tralies.
De PP-madame echter, werd na verhoor meteen vrijgelaten. Er wordt gesproken over psychologische problemen. Zou het toch waar zijn dat de PP-Partido Popular psychologische problemen heeft?
Een commissie in de Kamer van Volksvertegenwoordigers van de Staat Idaho heeft gisteren een document goedgekeurd waarin steun verleend wordt aan een Zelfbestuur voor de Basken en waarin eveneens wordt aangedrongen tot het openen van een vredesproces dat moet leiden tot een oplossing van het conflict, "nadat het geweld in Baskenland en omgeving" gestopt is. Hieraan dienen de Franse en de Spaanse staat deel te nemen.
De tekst, die uitging van de democratische volksvertegenwoordiger David Bieter en mede werd ondersteund door de republikein, Pete Cenarrusa, moet nu nog goedgekeurd worden door het Huis en door de Senaat.
Bieter en Cenarrusa begonnen aan dit voorstel nadat de Spaanse Gouverneur, Javier Rupérez, bij een bezoek aan Boise, de hoofdstad van Idaho, de Basken vergeleek met Bin Laden.
Document aangaande het Baskische Vaderland:
In overweging genomen dat tijdens de eerste helft van de 20ste eeuw een golf van Baskische emigranten de kust van de Golf van Bizkaia achterlieten en zich in de Staat Idaho gingen vestigen waar ze eerst als herders werkten;
In overweging genomen dat Idaho al lang het centrum is van de Baskische gemeenschap in Noord-Amerika en velen onder hen nog nauwe banden hebben met hun verwanten;
In overweging genomen dat de Kamer en de Senaat van Idaho in 1972 de Francodictatuur veroordeelde en een algehele amnestie vroegen voor de uitgewekenen en voor de Baskische en Spaanse gevangenen;
In overweging genomen dat het Baskische Volk het autochtoon oudste van West-Europa is en een lange traditie heeft van inspanningen voor vrijwaren van zijn nationaal patrimonium;
In overweging genomen dat ondanks de tegenstellingen (en de verdeling over twee Staten) het Baskische Volk in staat was zijn cultuur, zijn oude Taal en zijn zelfbestuur te bewaren;
In overweging genomen dat de relatie Baskenland enerzijds en de Spaanse en Franse Staat conflictueus is, verzetten alle Basken, op een kleine groep na, zich tegen het geweld;
. De Staat Idaho doet een oproep tot onmiddellijke stopzetting van alle geweld in Baskenland en omgeving en vraagt dat er onmiddellijk een vredesprotest gestart wordt waaraan de Spaanse en Franse regeringen deelnemen, alsook de autonome Baskische regering en andere groepen die vrede zoeken.
De Staat Idaho steunt het recht van zelfbestuur van de Basken.
De Baskische Regering vraagt het (Spaanse) Parket op te treden tegen een artikel in het internetmedium Libertaddigital.com waarin de Baskische Regering ervan beschuldigd wordt "openbare fondsen" door te sluizen aan ETA onder het mom van promotie van de Baskische Taal binnen en buiten de grenzen. Dit zou gebeuren via culturele kringen zoals de krant Egunkaria, de Baskische scholen Ikastolas, Taalacademies, AEK, (lees Alfabetisering), de communicatiewereld (regeringsmededelingen in Gara), de Baskische Huizen ("Euskal Etxea") in het buitenland, de Sociale wereld (Joxemi Zumalabe) etc. Volgens het organigram dat het digitale medium erbij publiceert, komt alles uiteindelijk terecht in "el entorno Proetarra", het pro-ETA milieu.
Rafael Vera, ex-staatssecretaris voor Veiligheid tijdens het Socialistisch bewind van Felipe González, was "mogelijk" de grote roerganger in de Vuile Oorlog tegen het Baskische Volk van de staatsterroristen GAL ("Antiterroristische Bevrijdingsgroepen"). "Mogelijk", want Vera werd later enkel veroordeeld wegens het misbruik van Geheime Fondsen ten voordele van zijn vrienden.
Hij moet binnenkort enkel nog twee nachten per week in de gevangenis gaan slapen en voor de rest vrij rondlopen (maar met een hondenriempje om).
Dit lichtere gevangenisregime wordt toegekend omdat er een risico op zelfmoord is.
Toevallig valt dit samen met de zelfmoord van een Baskisch activist die de eenzaamheid in een Spaanse gevangenis op vele honderden kilometers van huis niet meer aankon! Hij kreeg de voorkeursbehandeling van Vera niet, of twee maten en twee gewichten!
Behalve een risico op zelfmoord is er bij Vera veel meer een risico op "de mond voorbij praten", waarbij dan de onschuld van Felipe González wel eens een groot risico zou lopen.
