Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
17-11-2008
Plan tot staatsgreep
Operación Galaxia
17 november 1978
Operatie Galaxia was de codenaam voor een plan tot staatsgreep, voorafgaandelijk aan 23-F (de staatsgreep van 23 februari 1981). De betrokken officieren kwamen op 11 november 1978 samen in "Cafetería Galaxia" in Madrid (nu, Café Van Gogh ). De bedoeling was om op 17 november 1978, als de koning in Zuid-Amerika zou zijn, de staatsgreep te plannen om de constitutionele plannen voor autonomie een halt toe te roepen. Er waren vijf samenzweerders aanwezig, onder wie Luitenant-kolonel Antonio Tejero van de Guardia Civil en kapitein Ricardo Sáenz de Ynestrillas Martínezvan de Policía Armada. Twee van hen informeerden hun oversten. Op 8 mei 1980 werden de twee hoofdverantwoordelijken, Tejero en Ynestrillas, voor het Krijgsgerecht gebracht, die 6 jaar voor Tejero vroeg en 5 jaar voor Ynestrillas. Uiteindelijk werden ze respectievelijk veroordeeld tot 7 maanden en 1 dag en 6 maanden en 1 dag. Geen van beide verloor zijn militaire rang en Ynestrillas werd later bevorderd tot Commandant.
De Baskische Kerk: tussen kruis en Ikurriña 16 november
Samen met het ontstaan van de Baskische Onafhankelijkheidsbeweging, ETA, waren er priesters betrokken in de "bevrijdingsstrijd" van Euskal Herria. Op 13 mei 1960 schreven 339 priesters een brief aan de bisschoppen van de 4 Baskische diocesen waarin ze wezen op de kloof die bestond tussen de Kerk en de gelovigen en waarin ze het Regime "totalitair", dictatoriaal en onmenselijk noemden. Speciaal wezen ze op de vervolging van etnische, taalkundige en sociale karakteristieken "die God, ons Basken gaf. Ondanks aandringen kwam er geen antwoord. Daarop werd de brief verspreid onder de internationale pers. Toen kwam er snel een antwoord. Alle ondertekenaars werden beschuldigd van ongehoorzaamheid, rebellie en inmenging in de politiek. Allen werden ze binnen een periode van enkele maanden verplaatst naar een andere parochie.
Daarop begonnen de priesters zich via hun preken rechtstreeks tot te de bevolking te wenden. Prompt volgde er preekverbod en Bisschop Gurpide van Bilbao, ging zelfs zó ver de preken zelf te schrijven en naar de parochies te sturen! Die priesters die afhingen van een Orde weigerden de tekst voor te lezen en kort nadien deden dit ook de priesters die wel van het Bisdom afhingen. Er werden geldboetes opgelegd, maar die werden niet betaald. Toen daarop de lonen geschrapt werden, dienden vele priester als arbeider hun kost te verdienen. De democratisering die door het Tweede Vaticaans Concilie was afgekondigd verschafte de priesters moed.
In de beginfase van ETA zouden de eerste orders via de biechtstoel zijn doorgegeven omdat bij eerdere pogingen veel jongeren opgepakt waren.
Het eerste deel van de vijfde assemblee van ETA in 1966 vond plaats in het parochiehuis van Gaztelu. ETA-militant Doronsora (later doodstraf in het Burgosproces) was er parochiepriester.
Bij het tweede deel, in de Goede Week van 1967, lieten de 50 Etarras zich als cursisten inschrijven in het retraitehuis van Getaria. Priesters kwamen regelmatig in conflict met het Spaanse Nationaal Katholicisme. Na de dood van Xabi Etxebarrieta (de eerste ETA-dode) stormden 30 met machinegeweren bewapende Guardia Civiles zonder bisschoppelijke toestemming het Benedictijnenklooster van Lazkao binnen. De politiechef noemde de paters "broekschijters", "stinkende bokken" en "lafaards".
In november 1968 bereikte de Beweging een nieuw hoogtepunt. Zestig priesters uit Bizkaia legden hun werk neer, schreven een brief naar de Paus en zijn nuntius en sloten zich op in het priesterseminarie van Derio. Hun actie was gericht tegen de kerkelijke hiërarchie. In hun schrijven vroegen ze, "een Kerk die arm was met het vernederde en uitgebuite Volk, vrij van dienstbetoon aan macht en geld, dynamisch meebetrokken bij de weg van ons Volk, eigen aan de binnen het Volk geboren priesters en volledig geworteld in de Baskische arbeidersgemeenschap."
De Bisschop riep daarop de politie ter hulp en die omsingelde met 110 manschappen het seminariegebouw om zo de priesters (tevergeefs) tot de aftocht te dwingen. Het protest nam de volgende dagen uitbreiding tot op de theologische faculteit van de Jezuïetenuniversiteit van Deusto (Bilbo). In een brief aan de Nuntius protesteerden 516 van de 910 priesters van het diocees Bilbao tegen het bisschoppelijke optreden. Het overlijden van Bisschop Gurpide op 18 november 1968 verhinderde de priesters niet hun actie verder te zetten. De nieuwe bisschop, Zirarda, trok de bedreiging van het suspenderen van de priesters in en bereikte dat de 60 priesters op 29 november, na 25 dagen het seminarie verlieten. Zirarda zocht een neutrale tussenweg tussen de Regering en het Baskische Volk. Hij bezorgde zich zijn eerste vijanden toen bij een aanhoudingsgolf tegen ETA, in april 1969, ook Generaal Vicaris, Urbieta, en verder nog 15 priesters opgepakt werden. De bisschop probeerde de Vicaris vrij te krijgen maar had geen woord over voor de 15 priesters. ETA noemde hij "Terroristen van een minderheid, rijk aan middelen" en hij bekritiseerde zijn priesters die "waarschijnlijk hun opdracht gemist hadden." Op 30 mei 1969 gingen vijf priesters in hongerstaking in het bisschoppelijke paleis om te protesteren tegen de uitzonderingtoestand en tegen de folteringen. Op 10 juni werden de 5 hongerstakende priesters tot samen 54 jaar en 2 dagen gevangenis veroordeeld. Daarop verklaarden 30 andere priesters zich solidair met het vijftal. In hetzelfde jaar kwamen in Burgos 7 priesters voor de Krijgsraad in drie verdere militaire processen. Ze kregen eveneens 54 jaar.
In de jaren 70 was er een duidelijke kentering en Bisschop Añoveros van Bilbao ontliep ei zo na de cel. Later kregen we de (vorige) Bisschop van Donostia-San Sebastián, Monsegnor Setién en ook zijn opvolger Uriarte. Beiden deden al het mogelijke om de ETA-top tot een staakt het vuren te bewegen.
El Mundo TV en de obsessie dat de Baskische Kerk nog steeds een relatie heeft met ETA
De Spaanse "pers" wil steeds aantonen dat de Baskische Kerk "relaties" heeft met ETA. In een "onderzoek" van El Mundo TV moest dat duidelijk worden. Ze gingen hiervoor met verborgen camera binnen bij Bisschop Setién, bij voormalig Deken van Irún, Trebiño en bij Mikel Epalza, proost van de Baskische vissers in Bayonne. Hun programma noemden ze "In de naam van de Vader".
De openingzin, "Tussen de jongens van ETA zitten soms fantastische kerels" zet de "toon". "Het is geen uitspraak van de terroristische bende, noch een familielid of een lid van Batasuna of van organisaties die de gewelddadige acties beschermen of steunen. Dit zei een priester. Het gaat om Mikel Epalza, de parochiepriester van Sokoa, een gemeente in het zuiden van Frankrijk dat altijd al een vrijplaats was voor ETA-leden die uit ons land waren weggevlucht."
Monseigneur Setién van Donostia veroordeelde steeds het geweld aan beide zijden. Nu komt hij op voor de slachtoffers van het geweld aan beide zijden. Hij klaagt ook over de Spaanse aartsbisschop van Toledo die doet alsof onafhankelijkheid eisen voor Baskenland "een zonde" is.
El Mundo haalt dan nog oude koeien uit de gracht met de deken van Irún, José Ramón Treviño, die in maart 1992 werd gearresteerd omdat hij het jaar voordien 2 leden van het "ETA-Commando Mugarri", Iñaki Rekarte en Luis Angel Galarze, onderdak had verschaft in de kerk van Artega waar hij parochiepriester was. Hij werd door de Audiencia Nacional tot drie jaar veroordeeld en deze straf werd later door het Hooggerechtshof verhoogd tot zes jaar. Nu verwijt El Mundo de Kerk en meer bepaald Bisschop Setién dat hij Treviño steeds de hand boven het hoofd hield en hem nooit uit de Kerk zette! Het ergste verwijt aan de Kerk is wel dat Treviño nu in Donostia gedelegeerde voor Caritas is!
De "doodsteek" krijgt Setién als hij antwoordt op de vraag van El Mundo of de Baskische Kerk vergiffenis moet vragen aan de slachtoffers: "De (Spaanse) Kerk steunde de staatsgreep van Franco (die aan de basis lag van de Burgeroorlog en de daaropvolgende dictatuur) en de Kerk heeft ons nooit vergiffenis gevraagd voor het terroristische geweld dat erop volgde". Net datgene had hij nooit mogen zeggen!
Mensonterende gevallen van foltering en mishandeling 15 november 2007
Op 15 november 2007 maken de kranten melding van een rapport van Amnestie International, opgesteld op 13 november 2007, over "de willekeur van politieagenten in gevallen van foltering en mishandeling."
Spanish police are getting away with repeated acts of torture and other ill-treatment, according to a new Amnesty International report
De organisatie waarschuwt de Spaanse regering dat ze dringend maatregelen moet nemen om folteringen en mishandelingen aan banden te leggen. Dit rapport is het zoveelste uit een hele rij.
De directeur van AI Spanje, Esteban Beltrán, onderstreepte dat de mensonterende gevallen van foltering en mishandeling zich over het gehele grondgebied van Spanje uitstrekken, dat het geen alleenstaande gevallen zijn en dat zowel de Nationale Politie, de Guardia Civil, de Catalaanse "Mossos d'Esquadra" en de Baskische "Ertzaintza" zich hieraan te buiten gaan. Dit is te wijten aan de gebrekkige structuur van voorlopige hechtenis, ondervragingen en straf. Vooral de "incomunicado-detentie" of de totale afzondering, tot 5 en meer dagen, van verdachten (geen beschuldigden) is wraakroepend.
AI vraagt dringend dat Spanje ophoudt met het systematisch ontkennen van die gruwelijke feiten, omdat dit nog tot meer willekeur aanleiding geeft. "Het gebrek aan politieke moed om komaf te maken met dit uitgebreide foltersysteem, veroorzaakt nog meer schendingen van de mensenrechten", aldus Rachel Taylor, die de onderzoeken leidde van AI in de Spaanse staat.
Taylor gaat nog verder:
De ondervragingen worden niet op band opgenomen. Waarom?
Er zijn geen cameras in de verhoorkamers. Waarom?
Er is een groot gebrek aan onafhankelijk onderzoek of er is totaal geen onderzoek. Waarom? De ondervragers zijn partijdig. Waarom?
De rapporten van de dokters die gefolterden onderzochten, zijn onvolledig of vals. Waarom? De ordehandhavers gebruiken intimidatie. Waarom?
Als er dan toch eens een geval niet weg te moffelen valt, gaan de daders vrijuit. Waarom?
Spanje moet de aanbevelingen van de internationale organisaties naleven. Spanje moet direct een einde stellen aan die feiten. De Spaanse overheid heeft wettelijke internationale verplichtingen van preventie, onderzoek en sanctionering.
Amnesty International gaat problemen krijgen! Zelfs de Baskische regering (de werkgever van de Ertzaintza) klaagt Baskische politieke arrestanten aan die een verklaring als bovenstaande afleggen! Politionele diensten op het Schiereiland beweren dat deze beschuldigingen in "de handleiding van ETA" staan.
Baskische voetballers weigeren te spelen 14 november 2008
Gisterenavond, 13 november 2008, werd door EUROPA PRESS bekend gemaakt dat 165 voetballers en ex-voetballers een communiqué hebben verspreid waarin staat dat ze weigeren de interland tegen Iran te spelen, voorzien voor 23 december 2008, als zij als naam van de ploeg Euskal Herria niet mogen behouden.
De FVF-Federación Vasca de Fútbol heeft die naam geschrapt en vervangen door de vorige benaming 'Euskadi'.
De Baskische voetbalploeg trad voor een eerste maal aan in 1915 onder de naam 'Selección Norte', in 1930 werd dit 'Vasconia', en gedurende de burgeroorlog en de naoorlogse periode 'Euzkadi'. Van 1979 tot juli 2007 werd gespeeld onder de naam 'Euskadi', en tijdens de kerstperiode van vorig jaar 2007 werd de 'Euskal Herria' aangenomen, op vraag van de spelers die een match tegen Catalunya moesten spelen.
Toen op 14 november 2002, in Bakaiku (bij Etxarri-Aranatz) een jongere een affiche aan het plakken was waarin opgeroepen werd op straat te komen voor de vrijlating van de doodzieke gevangene Bautista Barandalla, stopte een "anonieme" auto en één van de twee inzittende Guardia Civiles trok zijn wapen. Hij begon tegen de plakker te schreeuwen en dreigde ermee hem een kogel te verkopen". De jongere werd daarop gefouilleerd en geboeid, waarschijnlijk om hem te intimideren. Hij werd er ook mee bedreigd dat zijn auto in brand zou gestoken worden als er een sticker met EH (Euskal Herria-Baskenland) op te zien was.
Het gemeentebestuur vestigde de aandacht op de ernst van deze zaak en wees er op dat dit geen geïsoleerd geval was.
Op de luchthaven van Montevideo (Uruguay) werden op 13 november 2001 twee leden van Udalbiltza gearresteerd: Loren Arkotxa, burgemeester van Ondárroa, en Xarlo Etxezaharreta, directeur van het tijdschrift "Kale Gorria". Zij zouden "vervalste papieren" bij zich gehad hebben. Toch kwamen ze uit Argentinië waar dezelfde papieren geen problemen hadden opgeleverd!
Het tweetal was in Zuid-Amerika om contacten te onderhouden met de Baskische diaspora.
De dag nadien kwamen ze vrij, en daarbij werd hen zelfs "una buena estancia" gewenst, "een prettig verblijf"
Inmiddels werden ze in de Spaanse pers ongestraft beschuldigd van allerlei terroristische activiteiten.
Het gemiddelde is één slag per vraag en elke vraag wordt twintig, dertig keer herhaald
12 november 2004
Nadat Garikoitz Urizar, Gorka Ribadulla, Gaizka Larriñaga op 12 november 2004 en Asier Arriola op 10 november 2004, na vijf dagen isolement werden vrijgelaten, brachten ze een hallucinant relaas over de "ondervragingen".
Asier Arriola (zie foto bij aanhouding) droeg zichtbare merktekens van de "ondervragingen" in zijn gelaat en op andere plaatsen op het lichaam. Van bij het begin, in de combi, op weg naar de kazerne, werden ze geslagen, eerst met de vlakke hand, in het gezicht en daarna tegen de testikels.
Ze moesten zich uitkleden en soms een uur lang door de knieën zakken om uitgeput te raken of een hele nacht blijven rechtstaan: "Vallen verboden". Onmogelijke houdingen dienden aangenomen te worden zoals lopen met het hoofd tussen de knieën. Verder waren er "de plastic zak" en vele, vele slagen. "Vragen beantwoorden met Neen of Ik weet het niet, wordt niet toegestaan. Maar niet antwoorden is helemaal fout."
Arriola was herhaaldelijk bedreigd met verkrachting door middel van een stok waarover een condoom getrokken was. Hierbij moest hij op handen en voeten gaan staan en werd een gel in zijn anus aangebracht, om geen sporen na te laten.
Ook kreeg hij een pistool in de handen gedrukt met de bedreiging dat de vingerafdrukken tégen hem zouden gebruikt worden om hem te beschuldigen van moord! Op vijf dagen had hij opvallend veel gewicht verloren. Dat alles heeft alleen de bedoeling de arrestant tot zelfbeschuldiging te krijgen.
Un grupo de encapuchados intenta quemar vivos a dos policías municipales en pleno centro de Bilbao
M.L.G.F
11-11-2006 12:23:00 ABC
Er staat letterlijk: een groep, voorzien van een kap over het hoofd, probeert in het volle centrum van Bilbao 2 gemeentelijke politiebeambten levend te verbranden.
Volgens de Spaanse pers (in handen van mensen die het vredesproces met alle middelen willen verhinderen) kwam het in Donostia en in Bilbao tot zware rellen toen de Ertzaintza de manifestaties wilden beletten. In het oude stadsdeel van Bilbao waren de incidenten zelfs zó zwaar dat er 2 (twee!) manifestanten werden opgepakt. De eerste had een spray gespoten naar een agent van de stadspolitie, terwijl een andere benzine naar een "municipal" had gegooid (?) "met de bedoeling hem daarna in brand te steken".
"Municipales" zijn plaatselijke stadspolitiemannen waarmee je samen aan de toog staat. Ze lopen dus normalerwijze geen enkel "risico".
Na de manifestatie maakten een aantal jongeren van de gelegenheid gebruik om wat straatcontainers om te kieperen en in brand te steken! (Indien dit in Baskenland gebeurt dan wordt dit meteen in verband gebracht met straatgeweld (Kale Borroka) en dus "terrorisme"! De relletjes concentreerden zich ditmaal op de Plaza Unamuno. Naast El Correo Digital, El Mundo en meer van die staatskranten, startte "ABC" meteen een hetze in de meest hatelijke bewoordingen: "Het straatgeweld toonde gisteren in Bilbao zijn meest gruwelijk gezicht bij een actie van het meest meedogenloze straatterrorisme dat het leven van een stadspolitieman in gevaar bracht. Een tiental gemaskerden overgoten de agent met benzine met de bedoeling hem in brand te steken."
De werkelijke feiten:
Minstens 8 ooggetuigen kwamen met een héél ander verhaal: "Een gemeentepolitieagent trachtte één jongere te beletten om een container met benzine te besprenkelen, en in het handgemeen, kon je duidelijk zien dat er benzine gemorst werd op de agent. Er was dus op geen enkel ogenblik sprake van enig opzet.
Zes dagen nadat 2 jongeren ervan beschuldigd werden in Bilbao "een politieman levend in brand te hebben willen steken" waren hiervoor nog steeds geen bewijzen aangebracht! Evenmin zijn er bijkomende getuigen komen opdagen. Het amnestiecomité Askatasuna vraagt zich af waarom het "met benzine doordrenkte" uniform nog niet werd voorgelegd. Toch blijft de PP eisen dat Batasuna verantwoordelijk wordt gesteld voor het incident dat door de arrogante PNV - burgemeester Azkuna werd opgeblazen tot wat het nu is.
Het loopt weer de spuigaten uit in de folterkelders van Spanje, zo erg zelfs dat Amnesty International weer eens, voor de zoveelste maal, een brief geschreven heeft aan de Spaanse regering, om in niet mis te verstane bewoordingen, te eisen dat aan deze praktijken onmiddellijk een einde wordt gesteld, dat de incomunicado-periode onmiddellijk wordt afgeschaft en dat er cameras geplaatst worden bij elke ondervraging.
En wat antwoordt die democratische regering?
Ze zijn verontwaardigd dat AI in hun brief ETA een gewapende organisatie noemt en niet een terroristische organisatie. Over de kern van de zaak wordt met geen woord gerept.
Blijkt uit officiële cijfers dat op 29 oktober 2008 (laatste cijfers) 755 Baskische politieke gevangenen in de cel zitten. Dit is het hoogste aantal sinds 40 jaar.
De inspecteur belast met de inspectie van het basisonderwijs in Bizakaia, de Franquist Pablo Sánchez Aspuru, dringt op 10 november 1959 de lokalen binnen van het klooster van de Franciscanen te Iralabarri. Twee meesters waren 45 leerlingen aan het onderrichten in de Catechese en de Gewijde Geschiedenis. Aangezien de kinderen Basken waren, spraken zij in het Euskara en ook de boeken waren in het Euskara opgesteld. De inspecteur schreeuwde op een uitermate vijandige toon dat het ontoelaatbaar was dat er separatisme gepromoot werd in de klas en hij legde beslag op de boeken. Wat later werden beide meesters gearresteerd door de Guardia Civil, en ook de administrateur van de Catechese, Sabin Zubiri, werd opgepakt. Later werd de school gesloten.
Enrique Múgica Herzog Communist, Socialist, Fascist en Ombudsman 9 november 2005
Enrique Múgica Herzog, de Baskische Jood die als communistisch student problemen kreeg met de Spaanse politie omdat hij de dictatuur bestreed, nét zoals ETA dat deed, werd later onder premier Felipe González Spaans minister van Justitie. Hij tekende toen de beruchte gevangenenspreiding uit waardoor de Baskische politieke gevangenen over héél Spanje verspreid werden, en de "zwaarste gevallen" zelfs naar de eilanden en de Spaanse enclaves in Afrika versleept werden. Nu zit niemand meer overzee, maar de familieleden dienen toch nog vele honderden kilometers af te leggen voor een gevangenenbezoek.
In februari 1996 werd zijn broer Fernando in de straten van Donostia door ETA geliquideerd.Als troost werd Múgica later Spaans Ombudsman! Hoewel hij socialist werd, wordt hij op handen gedragen door ranzig rechts van de Partido Popular. Vanaf dat moment (dood broer) onderscheidde hij zich als een bezeten tegenstander van ETA, wat begrijpelijk is, maar ook als een bezeten tegenstander van al wat met Baskische Nationalisme te maken had, wat minder begrijpelijk is. Hij bestempelde de Abertzalebeweging als Eusko-Nazis en zijn socialistisch rechtvaardigheidsgevoel verwoordde hij als volgt: Dat ze (Etarras) rotten in hun cel.
Nu er mogelijk een bestand zit aan te komen, wij spreken over 9 november 2005, met zekere positieve wijzigingen in de penitentiaire politiek, liet Múgica nog eens zijn licht schijnen op die op komst zijnde wijzigingen in de gevangenenspreiding: "Het is véél moeilijker voor een familielid van een ETA-slachtoffer om de 2 kilometer naar het graf van een verwante te overbruggen, dan de 400, 500 of 700 km die de anderen moeten afleggen om de moordenaars, delinquenten, afpersers en ontvoerders te bezoeken in de gevangenissen "
Múgica moet, als Ombudsman, het volk verdedigen. Maar wie verdedigt het Volk tegen Múgica?
De krant ABC van 8 november 2003 maakt gewag van de "internationale structuren" van ETA. De terroristische organisatie zou dit doen om de risicos te spreiden. Ons land en Nederland zouden als doorvluchthaven, richting Zuid Amerika, dienst doen. Verder wordt er internationale solidariteit gezocht.
Ons land wordt "één der voornaamste transitlanden voor militanten op de vlucht naar Zuid-Amerika" genoemd. "Hier bestaat er un grupo nationalista flamenco, Volksunie (Pueblo Unido)." El interés de la banda terrorista en otros países comunitarios también se ha constado en Bélgica, considerado uno de los principales lugares de tránsito de militantes refugiados en Sudamérica. En este país radica un grupo nacionalista flamenco llamado "Volksunie" (Pueblo Unido) entre cuyos miembros existen contactos con el entorno de la banda.
In Nederland is er een jongerenorganisatie die beschouwd wordt als een opvolger van de (in Baskenland) verboden beweging "Segi", die in Amsterdam protestacties op touw zet tegen de uitlevering van de vermeende medewerker van het "ETA-commando-Barcelona" dat de uitwijzing van Juan Ramón Rodríguez Fernández, alias Marc. Zie hiervoor de voortreffelijk geïnformeerde website www.baskinfo.org.
Verder worden er nog twee Duitse, een Italiaanse, een Engelse en één "separatistische" organisatie uit Sardinië genoemd waarbij enkel de Duitse organisaties als "extreem links" worden genoemd en in verband gebracht met "terroristische aanslagen uit de jaren 90".
Iker Arzelus, eerder in de week in Bilbao gearresteerd, werd op 7 november 2004 door rechter Teresa Palacios naar de gevangenis van Soto del Real verwezen. Hij legde voor de onderzoeksrechter niet de verklaring af die hij van de Guardia Civil, naar gewoonte, letterlijk van buiten moest leren, maar hij verklaarde wél dat de Garde Civil hem de plastic zak ("la bolsa") over het hoofd had getrokken (tot tegen de verstikking), dat hij "la bañera" te verduren had gekregen, de onderdompeling in een "bad" (vol uitwerpselen), dat hij de elektroden kreeg aangebracht aan de testikels en dat hij, met tape ingepakt in schuimrubber, voortdurend geslagen werd. Het schuimrubber moest dienen om te vermijden dat sporen van de slagen op het lichaam achterblijven, maar moest er eveneens voor zorgen dat het slachtoffer denkt te gaan stikken. Om dat gevoel te versterken worden tussen het naakte lichaam en het schuimrubber zakjes water bevestigd. Die moeten het ademen bemoeilijken. Wie dit doorstaat kán bijna niet schuldig zijn
(Eerder dit jaar werden 4 jongeren uit Pamplona vrijgelaten hoewel ze zichzelf ten gevolge van de folteringen beschuldigd hadden van moord. Tot bleek dat al iemand anders lang voordien in Frankrijk de aanslag bekend had!)
In een communiqué, verstuurd aan de kranten Gara en Berria, dreigt ETA met nog meer aanslagen. Na een overzicht te hebben gegeven van de laatste aanslagen en opeising ervan, verklaren zij dat ze zullen doorgaan met het verzet zolang de rechten van Euskal Herria niet zijn erkend: Wij zullen niet met de armen gekruist blijven toekijken naar de brutale en alomtegenwoordige terroristische aanvallen van de Spaanse staat op Euskal Herria.
Met een ongekende volharding heeft de Spaanse Justitie gedurende jaren gezocht om Batasunavolksvertegenwoordiger en ex-ETA-leider, José Urrutikoetxea Bengoetxea, "Josu Ternera" in één of ander vooronderzoek te kunnen onderbrengen en hem op die manier tóch nog achter de tralies te krijgen.
Op 6 november 2002 heeft een Rechter hem opgeroepen te komen getuigen op beschuldiging van deelname aan de aanslag op de Guardia Civil in Zaragoza op 11 september 1987, méér dan 15 jaar geleden en waarbij 11 personen, onder wie 5 kinderen, het leven verloren.
Josu Ternera laat via een open brief aan Gara weten niet deel te willen nemen aan een "farceproces" dat al jaren loopt: "Ze hebben me willen criminaliseren via een eerbetoon die mij na mijn vrijlating te beurt viel in mijn dorp Ugao-Miraballes, en hebben dit aangegrepen als verheerlijking van het terrorisme.In Spanje is er geen democratie en de opvolgers van Franco tonen duidelijk op welke manier ze het probleem willen oplossen: criminalisering, arrestaties, foltering, vermeende processen, gevangenis en verspreiding van gevangenen. Mijn zaak staat niet alleen."
Urrutikoetxea werd op 11 januari 1989 in Baiona gearresteerd en zat in de cel tot 4 mei 1996 toen hij aan Spanje werd uitgeleverd. Tot 14 januari 2000 verbleef hij dan nog in Spaanse cellen. Toen verklaarde de rechtbank dat de gevangenisstraf die hij in Frankrijk uitzat ook de beschuldigingen omvatte van lidmaatschap van ETA die in Spanje geformuleerd werden, en moesten hem wel vrijlaten, wegens "Non bis in idem" (Je kunt niet tweemaal veroordeeld worden voor dezelfde feiten).
Kort daarop werd Josu Ternera verkozen in het Baskisch Parlement en het kwam in Spanje hard aan toen Batasuna hem afvaardigde in de Commissie Mensenrechten van dit parlement.
De Magistraat van het Hooggerecht, Soriano, beveelt José Antonio Urrutikoetxea op te sporen zodat hij op 13 november kan getuigen.
Als na een tijd blijkt dat Urrutikoetxea onvindbaar blijkt te zijn, wordt onderzocht of zijn parlementaire wedde niet kan ingehouden worden.
Op 5 november 1990 overleed Joseba Elosegi. Elosegi vocht in de Spaanse Burgeroorlog als "Gudari", Baskisch strijder, en was, intussen kapitein geworden, ooggetuige van het bombardement op Gernika. In 1937 werd hij in de buurt van Santander gearresteerd en ter dood veroordeeld, maar dank zij een gevangenenruil kwam hij vrij. Elosegi trok opnieuw naar het front in Catalunya tot hij, bij de val van Barcelona, naar Frankrijk moest vluchten. Daar sloot hij zich aan bij het verzet "red de mugalaris", netwerk van mugalaris, om in 1940 door de Nazi's gearresteerd te worden. Korte tijd later leefde hij clandestien in zijn geboortestad, waar hij op 18 juli 1946, de verjaardag van "El Alzamiento", gearresteerd werd, nadat hij een Ikurriña in de top van de kathedraal El Buen Pastor gehesen had. Hij werd voor deze daad 6 maanden lang opgesloten in de gevangenis van Ondarreta, waar hij in 1950 opnieuw "gastvrijheid" genoot.
In 1970 werd in San Sebastián het 6de Wereldkampioenschap Pelota gespeeld, in het Fronton Anoeta in Donostia en in de aanwezigheid van Generalissimo Francisco Franco Bahamonde. Elosegi wilde zichzelf in brand steken en dan Franco omhelzen, om hem zo met het vuur van Gernika in contact te brengen. Hij kon echter niet bij de Spaanse dictator komen, en stak zich dan maar in brand op de tribune van de eerste verdieping, waarna hij van 7 meter naar beneden sprong. Met de kreet "Gora Euskadi Askatuta" (Leve Vrij Baskenland) kwam hij brandend terecht vóór de voeten van de dictator, die hem geen blik gunde. Voor deze daad werd hij tot 7 jaar veroordeeld wegens "belediging van het staatshoofd". Hij zat drie jaar uit in Carabanchel, het toenmalige Spaanse "San Quentin". In het boek "Quiero morir por algo" (Ik wil ergens voor sterven) beschrijft hij op pakkende wijze de periode kort vóór zijn protestactie.
Sinds 1976 was hij één der notabelen in de Gestoras pro-Amnistía, maar na een jaar stapte hij uit de organisatie. Tussen 1979 en 1982 zetelde hij voor de PNV in de Spaanse Cortes. Bij de scheiding in de partij was hij één der eersten om, samen met de Lehendakari, Carlos Garaikoetxea over te stappen naar het nieuw opgerichte EA.
Later zou Elosegi in Madrid, in het bijzijn van de cameras, een Ikurriña stelen omdat hij niet wilde dat die vlag wapperde naast de Spaanse kleuren.
In de ochtendeditie (04.11.2006) van de krant Gara staat te lezen:
"ETA stelt de crisis vast in het vredesproces en kondigt een nieuwe inspanning aan"
Eind oktober 2006 verscheen het laatste ondergrondse nummer Zutabe nr. 111. Zutabe is een ETA-propagandatijdschrift dat op zeer onregelmatige tijdstippen verschijnt. Beter dan over "goed en slecht nieuws", kan er gesproken worden over "hoop en vrees".
Het slechte nieuw is dat de onafhankelijkheidsbeweging (terecht) meent dat er nu genoeg kostbare tijd verloren ging zonder het geringste resultaat. Integendeel, de agressie tegen het Baskische volk blijft in alle hevigheid voortwoekeren. De organisatie zegt klaar en duidelijk zich niet tevreden te stellen met "pseudo-oplossingen".
Het goede nieuws is dat "Euskadi Ta Askatasuna", ETA, aankondigt een nieuwe inspanning te willen leveren om uit de blokkering- en crisisfase te komen.
Maar ETA koppelt aan de vernieuwde inspanning twee voorwaarden:
de regering moet het compromis naleven waarin zij beloofd heeft de repressie en de aanvallen te laten varen
en ten tweede moet zij zich ondubbelzinnig uitspreken over het respecteren van het resultaat van het proces en de wil van het Baskische Volk respecteren
"Wij zijn vastberaden in onze overtuiging, om een democratische uitweg te zoeken voor het conflict op basis van onderhandelingen. Maar, met diezelfde vastberadenheid verklaren wij ook dat ETA nooit zal aanvaarden dat de Spaanse regering het proces tactisch misbruikt om Euskal Herria met een nieuw bedrog op te schepen of om de verdrukking van ons volk te handhaven. Als de aanvallen op Euskal Herria blijven voortduren, zal ETA antwoorden".
Wat vooraf ging:
De radicale Baskische krant Gara komt op 10 juli 2006 met een bericht op de voorpagina waarin ze in hoofdletters aankondigt:
Spaanse regering en ETA sloten in februari 2006 een akkoord af met compromissen en garanties.
De Regering Zapatero deed daarbij de toezegging de beslissingen te respecteren die de burgers uit de provincies Araba, Bizkaia, Gipuzkoa en Nafarroa (Navarra) zouden nemen via een referendum dat over hun toekomst zou handelen. ETA van haar kant zou geen acties ondernemen tegen personen en eigendommen, noch zich bevoorraden met wapens of explosieven. Om tot dit akkoord te komen was er gepraat van juni 2005 tot februari 2006. Dit akkoord zou uitlopen in de afkondiging van het staakt-het-vuren door de Organisatie op 22 maart.
Ook zou er in het akkoord staan dat er geen arrestaties zouden verricht worden, niet door de Ertzaintza, niet door de Spaanse, noch door de Franse politie! (na het staakt-het-vuren werden er 35 personen opgepakt, waarvan er 23 in isolatie terecht kwamen!). Ook zou de aanwezigheid en de druk van de politie verminderen. (Ook hier was weinig van te merken.)
Op 3 november 2002 verliet Sergio Fernández Arauri "Regu" uit Vitoria-Gasteiz de gevangenis van Logroño nadat hij zijn straf volledig had uitgezeten. Nét geen vier jaar. Op 10 november 1998 werd Regu door de Ertzaintza gearresteerd wegens "ordeverstoring".
In de gevangenis van Langraitz in Baskenland kwam Regu op 24 december 1999, tijdens een voetbalwedstrijd onder gevangenen, in botsing met een lotgenoot die hem meteen na het voorval vertelde dat hij HIV-positief was. Regu ging dit melden bij de medische dienst, maar er werd geen enkele voorzorgsmaatregel genomen. Op 6 juni 2000 kwam dan het dramatisch medisch bericht: Regu was HIV-positief! Maar artikel 92 van de Strafwet, voortijdige vrijlating wegens "een chronische, zware en ongeneselijke ziekte", werd op hem niet toegepast. Regu was immers een politieke gevangene, erger nog, een Baskische politieke gevangene.
Buiten de muren zorgden een zestigtal familieleden en vrienden voor een warm gevoel. Op de terugweg naar huis volgde het obligate afscheidsgeschenk van de Guardia Civil: een controle van de hele karavaan, op drie wagens na.
Regu bedankte iedereen die voor hem en zijn lotgenoten op straat was gekomen. Ook voor de Spaanse democraten had hij nog een woordje: "Zij hebben de mond vol over democratie en mensenrechten maar ze passen niet eens hun eigen wetten toe."
Het rioolgehalte van de Spaanse regimekranten is voldoende bekend, en toch kan je van de ene op de andere dag verbijsterd staan toekijken hoe één van die intoxicatiekranten weer een hoofdvogel heeft afgeschoten.
Bij een geactualiseerd bericht (15:12u) in het tijdschrift ÉPOCA las ik op 1 november 2008 het volgende: De pro-etarras hebben een nieuw project in het vizier: de voetbalclub Athletic de Bilbao. Een groep socios, met aan het hoofd Jone Goirizelaia, verdediger van Arnaldo Otegi en van de koepel van Batasuna, pretenderen hervormingen voor de club en eisen de betrokkenheid van de staf met Euskal Herria. Om dat mogelijk te maken hebben zij de steun van minstens 5% van de socios nodig. Wat voeren die afgevaardigden, met hun Abertzale ideologie, eigenlijk in hun schild? De huidige president, Fernando García Macua, verzet zich, maar hij is ondergeschikte van de eigenaar van de club, Javier Fernández, een stroman dus volgens de pro-etarras. Het tijdschrift onthult de namen van de spelers die het gedachtegoed van Izquierda Abertzale genegen zijn, o.a. Amorebieta, Garmendia en Tiko. Of dit ook strookt met de werkelijkheid laat ik in het midden, het is en blijft opstoken van een gemeenschap tegen een andere. Spanje heeft geen Centro El Blanco (een Centrum-Dewitte). Als dat wel het geval zou zijn, dan zouden zij hun handen vol hebben met politieke processen op het getouw te zetten.
Ramon Gil Ostoaga kwam op 8 oktober 2002 voorlopig vrij uit de gevangenis van Langraiz (Vitoria Gasteiz). Een dag later werd hij in zijn woonplaats, Legazpia, ontvangen. Van daaruit was hij in 1979 moeten vluchten. In 1994 werd hij door Frankrijk aan Spanje uitgeleverd en door het Hooggerechtshof tot 30 jaar veroordeeld, nadat al zijn straffen waren samengevoegd. De Rechter van Penitentiair Toezicht van Bilbao, Ruth Alonso, liet hem op 8 oktober vrij nadat hij 3/4de van zijn straf had uitgezeten. Zéér ongewoon voor een Baskische politieke gevangene.
Het Hooggerechtshof doet op 2 november 2002 verwoede pogingen om het Penitentiair Toezicht, en de daartoe behorende voorwaardelijke invrijheidstellingen, naar zich toetrekken, zodat het onmogelijk wordt dat een rechter een Etarra voorwaardelijk kan vrijlaten.
De Algemene Raad van de Rechterlijke Macht wil nu zelfs een onderzoek instellen naar de voorwaardelijke invrijheidstelling van Gil door rechter Ruth Alonso, nadat de Spaanse Regering haar ongenoegen had laten blijken.
De PNV spreekt van "een schending van de scheiding der machten", en neemt Ruth Alonso in bescherming en noemt haar "slachtoffer van de criminalisering".
