Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
12-05-2008
Lang genoeg gezeten?
Iñaki Herrán Txapas 12 mei 2005
Op 12 mei 2005 arresteerde de Spaanse politie in Bilbao Iñaki Herrán toen hij zijn identiteitskaart wilde afhalen. Op 20 april 2005 werd Herrán door de Franse autoriteiten aan de grenspost in Port Bou uitgeleverd aan Spanje nadat hij zes jaar in Franse cellen had doorgebracht wegens "lidmaatschap ETA". Omdat er tegen hem in Spanje nog een procedure loopt voor een gelijkaardig feit wordt er "onderzocht" of de Franse celstraf al of niet voldoende was en of hij opnieuw veroordeeld kon worden. Tegen alle verwachtingen in liet magistraat Grande-Marlaska hem de volgende dag vrij op basis van Non bisinidem (niet twee keer hetzelfde).
Op 22 augustus 1993 werd Txapas door de Ertzaintza gearresteerd wegens ordeverstoring tijdens de Semana Grande, de feestweek in Donostia, maar werd naderhand vrijgelaten.
Later werd achterhaald dat Txapas toegetreden was tot het Commando Vizcaya, en toen dit commando in december 1994 ontmanteld werd, vluchtte Txapas naar Iparralde.
Later werd hij, tijdens een gezamenlijke Frans-Spaanse operatie, op 9 maart 1999 gearresteerd te Parijs en werd hij tot 6 jaar cel veroordeeld. Op 20 april 2005 werd hij dan aan Spanje uitgeleverd.
Sebastián Etxaniz Alkorta Vrijspraak op 11 mei 2004 maar niet vrij
Eind 2002 werd de Bask Sebas Etxaniz gearresteerd in Venezuela en in 2003 uitgeleverd aan Spanje. In 1993 werd Etxaniz al uitgeleverd door Nicaragua en gearresteerd in Spanje. In 1993 werd hij al beschuldigd van deelname aan een aanslag met granaten op de kazerne van de Spaanse politie in Barakaldo in 1982! De zaak werd toen geklasseerd, maar in 1995 opnieuw geopend. Een procedurefout was er de oorzaak van dat hij voorwaardelijk werd vrijgelaten en dat benutte hij om naar Venezuela te vluchten op 13 juni 1995. Hij onderhield nauwe contacten met de Brigade Askapena, een internationalistische organisatie die de herverkiezing van Hugo Chávez steunde.
Onder zware druk van Spanje werd Sebas Etxaniz opnieuw, nu door Venezuela, uitgeleverd aan Spanje op 16 juni 2003, na te zijn gearresteerd op 16 juli 2002. Hij werkte toen als kelner in het restaurant Txalupa te Tucacas.
Op 11 mei 2004 werd Etxaniz door het Hooggerechtshof vrijgesproken van deze aanslag op de kazerne van Barakaldo wegens verjaring. Maar Etxaniz kwam niet vrij. Hij blijft zitten "voor een andere zaak"!
Op 5 december 2006 wil de Spaanse regering opheldering van president Chávez over berichten dat Venezuela aan vier vermeende leden van ETA de Venezolaanse nationaliteit heeft verleend. Venezuela zou de vermeende ETA-leden tegemoet zijn gekomen om de uitlevering van de vier aan Spanje te helpen voorkomen. Daarnaast zou Venezuela een schadevergoeding van ruim 325.000 euro hebben betaald aan twee andere ETA-leden, Sebastián Etxaniz Alkorta en Juan Víctor Galarza Mendiola. Justitie in het Zuid-Amerikaanse land werkte in 2002 mee aan de uitlevering van de twee aan Spanje. Galarza Mendiola heeft drie jaar in een Spaanse gevangenis gezeten. Hij is intussen weer vrij. Etxaniz Alkorta zit nog altijd vast in Spanje voor zijn betrokkenheid bij drie aanslagen. Het Spaanse ministerie van Buitenlandse Zaken liet dinsdag weten dat de berichten over de steun van Venezuela aan de ETA-leden waarschijnlijk correct zijn. Madrid gaat het regime in Caracas om opheldering vragen. De Spaanse premier Zapatero belde op maandag 4 december 2006 nog met Chávez om de Venezolaan te feliciteren met zijn herverkiezing op zondag 3 december 2006 in de presidentsverkiezingen. Hij was toen nog niet op de hoogte van de vermoedelijke steun van Caracas aan de ETA.
Toen Chávez op 10 november 2007 bij herhaling José María Aznar, oud-premier van Spanje, een fascist had genoemd tijdens een topontmoeting van Spaanse, Portugese en Latijns-Amerikaanse leiders in Chili, reageerde koning Juan Carlos van Spanje (weinig diplomatisch) daarop dat hij nu zijn mond eens moest houden.
Izquierda Abertzale beschouwt het voorstel van Ibarretxeals "tufo electoral", vieze electorale lucht, en waarschuwt dat dit het zoveelste scenario is van valse confrontatie tussen PNV en PSOE, met als enig objectief het spijzen van de electorale beurs, om vervolgens een nieuw autonomiepact af te sluiten op maat gesneden van het Spaanse imperialisme. Er wordt hardop gelogen als de PNV beweert dat dit het enige alternatief is, verwijzende naar de verklaring van Anaitasuna:
VERKLARING VAN ANAITASUNA - 03.03.2007
Autonomía Política van 07.02.2007 aan de bevolking voorgesteld
Twee jaar en half na de verklaring Anoeta(Orain Herria-Orain Bakea, 14 november 2004) die de weg uitstippelde naar het actuele vredesproces, werd op 3 maart 2007 in de polyvalente sportzaal Anaitasuna te Iruñea-Pamplona, voor een enthousiast publiek van meer dan 3000 nationalisten, het minimumprogramma (Euskal Herria Berria, een nieuw Euskal Herria) voorgesteld om tot de oplossing van het conflict te komen.
Zoals de verklaring van Anoeta meer de nadruk legde op de methode, zo legt de verklaring van Anaitasuna meer de nadruk op de inhoud.
Twee belangrijke initiatieven komen aan bod:
1. Een formule voor de twee staten (la voluntad ciudadana)
Araba, Bizkaia, Gipuzkoa en Nafarroa (Spaans Baskenland) worden een autonome gemeenschap met het recht om zelf te beslissen. Hier wordt Navarra toegevoegd aan het huidige Euskadi, aan de huidige Baskische Autonome Gemeenschap.
Voor Lapurdi, Nafarroa Beherea en Zuberoa (Frans Baskenland) wordt het zelfde voorzien. Dit omvat eigenlijk de jarenlange eis van een eigen departement.
Het Baskische volk moet de mogelijkheid krijgen om te kiezen tussen alle opties, ook de zelfbeschikking. Dat is echte democratie, la voluntad ciudadana, de wil van de burger.
2. De territorialiteit (autonomía a cuatro)
De plaats van het gebeuren, de hoofdstad van Navarra, is natuurlijk symbolisch. Navarra is de bakermat van de Basken. Nu bestaat Euskadi uit de drie provincies Araba, Bizkaia, Gipuzkoa en Navarra is een eigen Autonome Gemeenschap geworden. Dat is uiteraard niet logisch: historisch en taalkundig behoort Navarra tot Euskadi. De filosofie is dus een globale politieke structuur maken, gelijklopend met de werkelijkheid. Een autonomía a cuatro,een autonomie met vier!
Als we spreken over een minimumprogramma, is er ook een maximumprogramma. Dat is de eigen staat Euskal Herria, de zeven provincies of de twee nieuwe autonome structuren in één staat. Maar zover zijn we nog lang niet. Eerst het minimumprogramma er door krijgen.
De la Vega reageert
De vicepresidente van de Spaanse regering, María Teresa Fernández de la Vega, onderstreept dat het alleen mogelijk is een autonomiestuut te veranderen als dit met het meest consciëntieuze respect voor de Grondwet gebeurt. Als Ibarretxe zijn plan op 20 mei 2008 voorlegt, zal het antwoord ronduit neen zijn.
Zapatero komt aandraven met een ander voorstel
De president van de Spaanse regering, José Luis Rodríguez Zapatero, zal geen komma bediscussiëren van het plan, en zal een tegenplan voorleggen. Eerst moeten de politieke partijen van de Baskische Autonome Gemeenschap een akkoord bereiken dat met absolute meerderheid moet goedgekeurd worden in het Baskische parlement. Daarna moet de tekst binnen een tijdspanne van 6 maanden bediscussieerd worden tussen de Baskische instituten en de Spaanse regering, en ter goedkeuring worden voorgelegd aan de Cortes. Pas dan kan een referendum, door de Baskische regering uitgeschreven, het akkoord ratificeren.
Het herdenkingspark van Sartaguda wordt plechtig geopend
Sartaguda Dorp van de Weduwen
10 mei 2008
Vandaag, 10 mei 2008, wordt eindelijk eer gebracht aan de 3.200 inwoners van Navarra die tijdens en na de verschrikkelijke Burgeroorlog gefusilleerd werden: het herdenkingspark van Sartaguda wordt plechtig geopend. Vooral Sartaguda kreeg het erg te verduren. Zó erg dat de gemeente de bijnaam El Pueblo de las Viudas, (Het dorp van de Weduwen) kreeg! Sartaguda, aan de oevers van de Ebro, waar de vruchtbare grond rood kleurde in 1936. Op grote panelen van ijzer of staal, gevrijwaard tegen regen en wind, op een veld waar zelfs geen veldslag geleverd werd of waar er geen opstand te merken was, staan de namen van 3300 gefusilleerde gegrift, die zonder vorm van proces terechtgesteld werden. Zonder mededogen, cynisch. Het doet denken aan de vele lijsten van Joden, o.a. in Praag, die omkwamen in de Holocaust.
In Sartaguda zelf werden er 84 neergeknald (8 %). Vaak niet eens tegen een muur!
Op een voorbereidende vergadering sprak Julio Sesma Martínez (71 jaar). Hij was amper 4 maanden oud toen Franco-aanhangers zijn vader, een journalist van 30 jaar, neerschoten. Dit was trouwens de gemiddelde leeftijd van de gefusilleerden! Het zouden er in totaal 3.200 worden. Alleen al in Navarra! Jaren lang bleef het stil. Tijdens de dictatuur die volgde op de Burgeroorlog duurde de repressie voort. Wie zijn mond durfde open doen, verloor zijn eigendom, zijn werk of werd als militair verplicht ingelijfd bij de vijand!
In Sartaguda en elders, zijn de geesten enigszins verlicht. Bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen werd José Ramón Martínez als burgemeester gekozen. Omdat hij een coalitie moest aangaan, koos hij voor een nationalist. De bedreiging vanuit zijn eigen partij, de superdemocratische Socialisten van Navarra en van Spaans regeringspresident Zapatero werden genegeerd en Martínez werd uit de partij gezet. Er kwam toen steun opdagen van andere socialisten waaronder Odón Elorza, de burgemeester van Donosti (er wappert nog steeds geen Spanse vlag aan zijn stadhuis, enkel de stadsvlag.) Een gedeelte van de inwoners van Sartaguda zorgde ervoor (samen met de vereniging Familieleden van Gefusilleerden van Navarra) dat het dorp van de weduwen een dorp van herinnering en van hoop wordt.
Op de persconferentie was ook de voorzitster van Familieleden aanwezig: Mirentxu Agirre was de dochter van de toenmalige burgemeester van Lizarra-Estella, Fortunato Agirre (PNV) Hij werd vermoord omwille van zijn nationalistische ideologie.
De burgemeester bedankte iedereen die zijn steentje bijdroeg. Op een oppervlakte van 6.000 m² staan kunstwerken van José Ulibarrena, José Ramón Anda en Néstor Basterretxea. Er zijn teksten van Pablo Antoñana, Josu Muñoz, Jimeno Jurio, Montxo Armendariz en Bernardo Atxaga. Op een muur staan de namen van de 3.200 gefusilleerde personen.
Op 9 mei 2008 verschijnt in Gara een communiqué van ETA dat door de gewapende organisatie aan de krant was gestuurd. In dat communiqué beschuldigt ETA, de PSOE en de PNV ervan, dat beide politieke partijen Izquierda Abertzale willen vernietigen en eisen gelijktijdig de laatste aanslagen op.
De organisatie stelt dat de recente reeks machinaties van PSOE en PNV de pogingen om tot een nieuw autonomiepact te komen laten doorschemeren. In die zin klagen zij de verwoede pogingen van de regeringspresident, José Luis Rodríguez Zapatero, en van de PNV aan die de vernietiging van Izquierda Abertzale op het oog hebben, door de onafhankelijkheidsstrijd te deactiveren een door een nieuwe cyclus van autonomie op zijn Spaans aan Euskal Herria te willen opdringen. De organisatie eist de laatste aanslagen tegen partijzetels van de PSE-EE (Baskische socialisten) op te Elgoibar en Abusu (Bilbao) en tegen de zendmasten Azpeitia en Lapoblación.
Al diegenen die de totale vrijheid van Euskal Herria willen, zeggen klaar en duidelijk neen aan het bedrog, net zoals we neen zegden aan de Grondwet van 1978. Nooit zullen wij aanvaarden dat Spanje ons een bepaalde toestand oplegt (door de strot duwt).
Ibarretxe legt plan voor een soevereine Baskenland opnieuw op tafel 9 mei 2008
MADRID - (Belga) De Baskische premier Juan José Ibarretxe gaat zijn voorstellen om een einde te maken aan het Baskische conflict, opnieuw op de tafel leggen van de Spaanse regering. De voorstellen bepalen dat Spanje het zelfbeschikkingsrecht van de Basken zou erkennen. De Spaanse premier José Luis Rodríguez Zapatero verwees de plannen vorig jaar al eens naar de prullenmand.
Ibarretxe kondigde op 28 september 2007 voor het Baskische parlement een "wegenkaart" aan om de Baskische kwestie te regelen. Daarbij het voorstel om tegen 2010 twee referenda te organiseren in Baskenland. Zapatero reageerde heftig. Dit plan "zal niet aanvaard, niet goedgekeurd en niet ten uitvoer gebracht worden", luidde het. Ibarretxe zal zijn voorstellen nu opnieuw op tafel leggen, bij zijn volgende ontmoeting met Zapatero, op 20 mei 2008 in Madrid. Die plannen borduren voort op de "wegenkaart" die vorige herfst werd voorgesteld. Bedoeling is een einde te maken aan de gewapende strijd die de Baskische terreurbeweging ETA al 40 jaar voert voor de onafhankelijkheid van Baskenland.
Op 9 mei 1976 voltrok zich op de Montejurra een vooraf aangekondigde actie van ultra rechts. Nadat in de kranten van die strekking (El Alcázar en El Pensamiento) wekenlang opgeroepen was tot een Reconquista van de Montejurra "voor het échte Carlisme" en om zich te ontdoen van het "heiligschennend Marxisme en Separatisme die de heilige berg onteerd hadden". Bovendien had de Spaanse Minister van Buitenlandse Zaken, de "Bask" José María de Areilza, de Nederlandse Ambassadeur laten weten dat ze niet konden instaan voor hun veiligheid mocht de leider van de Carlistische Partij, Carlos Hugo de Borbón Parma, en zijn vrouw, de Nederlandse prinses Irene, naar de Montejurra komen. De Dictator was nog maar een half jaar dood maar alles kón nog steeds, o.a. met de zegen van Manuel Fraga, minister tijdens de dictatuur. Er werd gevreesd voor een confrontatie die geen uitstaans had met het Carlisme.
Later bleek dat de Burgerlijke Regering van Navarra niet minder dan 20 kamers had gereserveerd in hotel Irache om haar kornuiten in onder te brengen: militairen en andere leden van de nationale veiligheidsdienst die ontevreden waren met de democratische hervormingen na de dood van Franco, gewelddadige activisten van Triple A, Batallón Vasco Español, Guerrillero's de Cristo Rey, Franse, Argentijnse en Italiaanse huurlingen en last but not least: Sixto, de broer van Carlos Hugo! Op het ogenblik dat de Carlisten de tocht naar de top van de berg aanvatten marcheerden ook zij, met 250, in militaire pas naar de Montejurra, gewapend met gele matrakken, maar ook met pistolen. Bij het klooster van Irache kwam het tot een eerste botsing. Het bleef bij beledigingen, stenen en stokslagen tegen de Makilas (Baskische wandelstokken) van de Carlisten. Even later kwam het tot een woordenwisseling tussen enkele Carlisten en een man in gabardine gekleed en met een rode Baskenmuts (José Luis Marín García Verde) die plots een FN Browning te voorschijn haalde en de Carlist Aniano Jiménez Santos dodelijk trof. De aanwezige Guardia Civiles deden niets om aan het incident een einde te maken. Noch werd de agressor een strobreed in de weg gelegd! Toen de kruisweg naar de top van start ging en Carlos Hugo en prinses Irene zich bij de groep hadden gevoegd waren er honderd nationale politiemannen aanwezig. Boven, in de mist van de berg, bevonden zich een twintigtal personen, die er de nacht hadden doorgebracht. Tegen 11 uur arriveerde Sixto boven op de top bij de grot waar de mis wordt opgedragen en van waar men een overzicht heeft over de hele omgeving. Hij was vergezeld van duistere figuren gewapend met pistolen en één automatisch geweer. Er werd bevel gegeven te vuren en er viel een tweede Carlist met een kogel in het hart: Ricardo García Pellejero, 20 jaar. Later werd er munitie gevonden van een militaire wapenfabriek uit Sevilla. De rest van de 25.000 Carlisten die de tocht maakten hadden amper weet van de tragedie die zich had voorgedaan.
Verschillende aanvallers zouden later als betekenisvolle leden van BVE en GAL boven water komen. De aanstichter tot de moord, Juan María Araluce voorzitter van de Deputatie in Gipuzkoa, werd later op dat jaar door ETA geliquideerd.
Europese Associatie van Advocaten veroordeelt 8 mei 2008
Op 8 mei 2008 veroordeelt de voorzitter, Gilberto Pagani, van de Association ofEuropean Democratic Lawyers (EDL), de criminalisatie van de 27 beklaagden in het proces tegen Gestoras pro-Amnistía en Askatasuna en klaagt de schending van de rechten van de verdediging aan. Pagani verwerpt de beschuldiging van integratie in een gewapende organisatie van de beklaagden, omwille van de willekeur en de onaanvaardbare, op maat gesneden, verruiming van het begrip terrorisme. Het kan niet dat personen, die geen enkele gewapende actie hebben ondernomen, maar alleen acties van politieke en sociale strijd, gecriminaliseerd worden.
Pagani verwijst ook naar een tekst, die op 19 april 2008 te Amsterdam werd goedgekeurd, waarin staat dat de Audiencia Nacional een flagrant gebrek vertoont aan juridische garanties, een eufemisme om aan te tonen dat er helemaal geen juridische garanties zijn. Daarom kondigt EDL aan waarnemers te sturen naar het proces dat momenteel zijn verloop kent. Iedere schending van de rechten van de verdediging zal aangeklaagd worden.
Verder wordt aangeklaagd dat de beklaagden totaal weerloos zijn, nadat private gesprekken tussen hen en hun advocaten als bewijsmateriaal in het proces werden aangewend. Bovendien is het strafbare feit enorm verwarrend, aangezien er geen individualisatie van de feiten wordt vervolgd (de groep als dusdanig zal veroordeeld worden), maar de uit de licht gegrepen collaboratie met ETA van het collectief.
Het enige en waarachtige delict, gepleegd door de beklaagden, staat zelfs niet in de Código Penal, het strafwetboek: het gebrek aan rechten aanklagen en vaststellen dat dit een politiek conflict is. Met dergelijke schijnprocessen, zoals dit en het proces 18/98, met de opsluititn van de burgemeester van Arrasate-Mondragón, toont Spanje aan dat er geen marge is voor dissidentie (dat was in Duitsland, Rusland en andere dictaturen ook zo).
De associaties van de landen die behoren tot de EDL:
Le Syndicat des Avocats de France (S.A.F.) (France)
La Confederazione Nazionale Delle Associazioni Sindicali Forensi d 'Italia (Italy)
Der Republikanische Anwältinnen und Anwälteverein (RAV - Germany)
L 'Associació Catalana per a la Defensa dels Drets Humans (A.C.D.D.H- Catalonia)
De Vereniging Sociale Advokatuur Nederland (VSAN - Netherlands)
Le Syndicat des Avocats pour la Démocratie (S.A D. - Belgium)
La Asociación Libre de Abogados (ALA - Madrid)
Euskal Herriko Abokatuen Elkartea (ESKUBIDEAK - Basque Country)
In Orereta-Renteria was er altijd wel iets gaande. Ten gevolge van bepaalde gebeurtenissen verloren er in de loop van de zo geprezen overgang naar de democratie (La Transición) maar liefst 14 inwoners het leven in de Vuile Oorlog tussen Spanje en het Baskische Volk. De eerste liet het leven tijdens de Semana Pro-Amnistía, de Amnestie-week, van 8 mei tot 11 mei 1977, 30 jaar geleden. Daarbij bleven maar liefst 6 inwoners dood.
Alles was begonnen met brutale politieaanvallen en arrestaties ten gevolge van zitstakingen, gevolgd door het opslaan van straatbarricades. In Renteria werd tijdens een samenkomst van 6.000 manifestanten besloten tot een algemene proteststaking de daaropvolgende dag. Daarop brak de hel uit en werd er met scherp geschoten. De terrorist, Rafael Gómez Jauregi, was 68 jaar oud! Luis Santamaría, 72 jaar oud, overleed nadat hij op zijn balkon geraakt werd door een rubberkogel. Teodora Sánchez was 78 jaar toen ze door een camionette van de Guardia Civil werd overreden. De rit in de Ronde van Spanje die zou arriveren in de velodroom Anoeta, werd afgelast. In Pamplona werd op 13 mei 1977, López Cano, een inwoner van Renteria, doodgeschoten terwijl de politie op hem insloeg. s Nachts traden dan de ongecontroleerden op, de incontrolados of politiemannen in burger. Op de begrafenis van López Cano in Renteria, 14 mei, werd tijdens de homilie de rechtmatigheid van de eis tot amnestie verdedigd. In Ortuela (Vizcaia) werd een groep jongeren onder vuur genomen toen ze een café verlieten. Manuel Fuentes werd doodgeschoten. Op zondag 15 mei was Bilbao aan de beurt. De botsingen zouden twee dagen duren.
Onverwacht heftige kritiek op de beslissing om de politieke gevangenen te verbieden per briefwisseling universitaire studies te volgen aan de Baskische Universiteit, UPV. En wel van de rector van deze Universiteit, Manuel Montero, een socialist, die vroeger nooit uitblonk in deze zin (en misschien nét daarom deze baan kreeg )
Montero beschuldigt op 7 mei 2003 Aznar ervan "Inquisitoriale beslissingen en van een écht democratisch schandaal." "Het lijkt erop alsof de UPV schuldig is, alsof de ETA-gevangenen een voorkeursbehandeling krijgen." Zich tot de Spaanse president richtend zegt Montero: "De Inquisitie werd al 200 jaar geleden afgeschaft." Verder beschuldigt hij de Spaanse regering van informatieve manipulatie in deze zaak. "Ze zeggen dat de Baskische Universiteit slecht bezig is, maar ze zeggen er niet bij waarom, niet wanneer, noch op welke manier."
Montero is vooral verontrust omdat minister Michavila zegt "dat de UPV moet ophouden een instrument van ETA te zijn en het gedaan moet zijn met de privileges voor de gevangenen". "Indien dit zo zou zijn moet de regering consequent optreden en de rector arresteren."
Minister Michavila van Justitie ontzegt rector Manuel Montero het recht zijn mening te uiten over zijn eigen universiteit indien hij niet eerst een onderzoek heeft ingesteld en daarbij zal vaststellen dat de onregelmatigheden al dan niet waar zijn. Volgens minister Michavila staan de feiten vast terwijl minister Mariano Rajoy (Binnenlandse Zaken) de maatregelen neemt op basis van "de overtuiging dat het aantal gevangenen dat slaagt niet evenredig is aan de aantallen bij normale personen".
UPV legt er meteen de werkelijke cijfers naast: "Tijdens de cursus 2001/2002 haalden van de 272 gevangenen cursisten slecht 4 een titel van licentiaat of een diploma."
La Policía española heeft vanmorgen, 6 mei 2008, Fernando Etxegarai in zijn huis Plentzia gearresteerd. In januari 2008 was hij vrijgelaten na 21 jaar cel (straf volledig uitgezeten). Etxegarai verklaarde dat hij schrik had nogmaals door een hel te moeten en er niet zeker van was dar hij dit zou overleven.
Fernando Etxegarrai Gastearena werd in april 1987 opgepakt en gefolterd, waarna hij bekende wat ze wilden horen. Na zijn veroordeling zag hij de binnenkant van vele Spaanse gevangenissen, meestal ver van huis.
In januari van dit jaar kwam hijop vrije voeten nadat hij 21 jaar in Spaanse gevangenissen doorbracht.Dit gebeurde na een beslissing van de uitzonderingsrechtbank,Audiencia Nacional, op vraag van de verdediging. De beslissing werd goedgekeurd door de rechters Alfonso Guevara, Nicolás Poveda en Julio de Diego López. Op 19 maaert 2008 vraagt dezelfde rechtbank de arrestatie en aanhouding van Etxegarrai om de maximumstraf van 25 jaar, volgens de vernieuwde strafwet, te gaan uitzitten. Deze strafwet werd in 1995 gewijzigd toen Etxegarrai al lang veroordeeld was. De wijziging bestond er uit dat al de voordien voorziene kortingen op de straf wegvielen. Hoewel de straf levenslang niet voorkomt in Spanje wordt ze wel toegepast nadat deze wijziging, de Doctrine Parot van kracht werd, zo genoemd naar het eerste slachtoffer ervan, Unai Parot. Maar de reden voor het aanhoudingsmandaat is hemeltergend: Omdat de in vrijheidstelling gebeurde door een vervangend tribunaal en omdat de rechter van dienst op vakantie was! Toch hebben ze allemaal dezelfde competentie! Dit is opnieuw een bewijs dat de Audiencia Nacional een tribunaal is dat uitzonderingswetten mag toepassen en zich niet moet houden aan zijn eigen wetgeving, aldus het amnestiecomité Askatasuna dat Spanje en Frankrijk een gigantisch Guantánamo noemt.
Door het toepassen van de doctrine Parot zitten op dit ogenblik een dertigtal gevangenen onterecht gegijzeld in de gevangenis De verlenging gebeurde op het ogenblik dat ze hun straf bijna achter de rug hadden.
Op 6 mei 2003 feliciteert Iñaki Anasagasti, PNV-woordvoerder in het Congres, ironische wijze de President van de Spaanse Bisschoppenconferentie, Antonio María Rouco Varela, met de fantastische electorale plechtigheid ten voordele van de PP, waar hij voor gezorgd heeft.
Anasagasti doelt hier op het voorbije Pausbezoek. Volgens Anasagasti lukte Rouco erin de Paus geen woord te laten zeggen over de oorlog in Irak. Eveneens heeft hij belet dat de Paus de brief van de 530 Baskische priesters gelezen heeft. "Vele Basken hebben er zich rekenschap van gegeven dat de Spaanse kerkelijke hiërarchie erg weinig verschilt van deze van 1936, die de Heilige Kruistocht zegende" (zijnde de Spaanse Burgeroorlog). "Ook nu is er aan de kerkelijke leiding weinig te merken van de Christelijke liefde, maar staat er nog altijd hetzelfde Spanje, met gesloten sacristieën en een arrogante uitsluiting".
Gara maakt op 5 mei 2001 bekend dat Idoia Martínez deze week vanuit de gevangenis van Joux-la-Ville naar een hospitaal in Auxerre werd overgebracht voor een hartonderzoek. Daarbij werden de handboeien verwijderd, maar de voeten bleven geboeid. Tijdens het onderzoek door de arts verlieten alle begeleiders de ruimte, op één na. Zelfs toen de arts verzocht de kamer te verlaten weigerde deze vrouwelijke cipier dit. Daarop gelaste de arts het onderzoek af.
Idoia Martínez García Olga werd te La Rochelle (Frankrijk) op 6 november 1997 gearresteerd, samen met haat toenmalige metgezel, José Ramón Naveiro Gómez, alias 'Gabarra' of 'Loidi'.
De Correctionele rechtbank van París veroordeelde Idoia Martínez op 5 oktober 1999 tot 7 jaar cel, wegens banden met ETA.
Het blijft onze burgemeester Het volk heeft beslist
Ik haal de krant Deia aan, nochtans een fervente PNV-krant, die vermeldt dat er gisterenavond duizenden aanwezig waren op de manifestatie in Arrasate-Mondragón ten voordele van de opgesloten burgemeester Ino Galparsoro.
Zij klaagden de waanzinnige repressie van de PSOE aan en gaven de PNV, de collaborateurs van de PSOE, lik op stuk, en zij klaagden de brutale oorlogsstrategie van de socialistische regering aan.
Het motto van de manifestatie was:
Salbuespen egoerari stop
Stop de uitzonderingstoestand
Euskal Herriak autodeterminazioa
Zelfbeschikking voor Euskal Herria
Kreten als PNV español" (De PNV is Spaans), "Ino Askatu" (Vrijheid voor INO) en "No nos callaréis", (Zij zullen ons niet doen zwijgen), waren niet uit de lucht.
Voor Binnenlandminister, Alfredo Pérez Rubalcaba, hadden zij nog volgende boorschap klaar: Hij vergist zich door s morgens mociones de censura (moties van wantrouwen) te laten stemmen in de gemeentehuizen en door s avonds de burgemeester te laten opsluiten. Hij vergist zich als hij denkt ons hiermee op de knieën te krijgen of als hij denkt ons te verhinderen een democratische verandering in Euskal Herria te willen bewerkstelligen.
Voor de start van de manifestaties werd door de ordestrijdkrachten het doosje pesterijen bovengehaald, door aan de rand van het stadje vele bussen tegen te houden en terug te sturen. Maar aangezien er tijdens de manifestatie geen provocaties waren van de ordestrijdkrachten, verliep de manifestatie zonder incidenten.
Magistraat Santiago Pedraz van het Spaanse Hooggerechtshof laat op 4 mei 2006 de Baskische gevangene Sandra Barrentetxea vrij zonder borg, "omdat een verklaring aan de politie onvoldoende is om iemand in de gevangenis te steken".
Sandra Barrenetxea werd op 24 april opgepakt door de Guardia Civil en gedurende drie dagen gefolterd. Magistraat Ismael Moreno liet haar daarna opsluiten in de gevangenis van Soto del Real op de gekende beschuldiging "colaboración con banda armada" (collaboratie met een gewapende bende). Toch had Barrenetxea geen verklaringen afgelegd, noch aan de Guardia Civil, noch aan de magistraat. Pedraz benadrukte nu dat de vermeende verklaring van Ibon Meñika aan de Guardia Civil onvoldoende is om iemand te beschuldigen van "collaboratie met ETA". Bij de arrestatie van Ibon Meñika werden "betaalcheques" gevonden zoals die door o.a. ETA gebruikt werden. Ook Meñika verklaarde dagenlang gefolterd te zijn. Tot op heden was, voor wat Basken betreft, enkel een dergelijke eenvoudige verklaring door een derde al voldoende om iemand zijn vrijheid te ontnemen. Op die manier kwamen honderden Baskische activisten in de cel terecht waarna ze meestal tot jaren gevangenisstraf veroordeeld werden na "zelfbeschuldiging" ten gevolge van foltering De arrestatie van een vriend was jarenlang aanleiding tot een vlucht naar Frans Baskenland.
Rafa werd in de wijk Zikuñaga te Hernani geboren op 19 januari 1954. Gedurende de burgeroorlog 1936-1939 was zijn thuis een plaats van komen en gaan van veel vluchtelingen voor het Francoregime. Rafa was geen uitblinker op school en voor de Franse taal behaalde hij keer op keer een 0. Later, als hij zich genoodzaakt voelde, zal hij de taal volledig beheersen. Op 18-jarige leeftijd begon hij te werken in de haven van Pasaia. Zijn dienstplicht moest hij vervullen en El Ferrol (Galicia) en bij zijn terugkeer kon hij zijn kinderwens eindelijk waarmaken: de aanschaf van een moto. In die jaren was er in Hernani een belangrijke politieke beweging, maar het leek alsof Rafa zich daar niet voor interesseerde, in zoverre dat bepaalde personen hem weigerden te begroeten. Dat was echter schijn, want Rafa was vrijwilliger voor ETA geworden. In februari 1981 moest hij de vlucht nemen naar Iparralde, waar hij, gedurende 7 maanden werk vond als mecanicien op een Frans Marineschip. Later vervoegde hij de coöperatieve Muebles Denek te Arrosa.
Op 3 mei 1984 was hij met zijn wagen op weg naar Baigorri, toen een huurling op een moto hem voorbijstak en hem met één schot neerschoot. Hij was pas 30 geworden.
In Spanje wordt niet gefolterd (Met dank aan W. Hensgen)
De hypocrieten van de Spaanse pers huilen met de wolven in het bos bij het zien van de fotos van Irakese gevangenen die in Britse en Amerikaanse "instellingen" gefolterd werden. Het betrof voornamelijk seksuele vernederingen. De rest zal wel buiten beeld blijven
Toen het hoofd van Unai Romano in de abertzalepers verscheen, onherkenbaar na een "verblijf" van enkele dagen in Spaanse commissariaten, gaven dezelfde media geen kik. Geen sociaal alarm en niemand diende zich te verantwoorden voor het congres. Het stilzwijgen van de pers zorgt nét voor het voortbestaan van deze praktijken!
Toevallig werd de aanklacht wegens foltering, gedaan door Ainara Gorostiaga, deze week geklasseerd wegens "het ontbreken van sporen" (van foltering)! Zij werd nochtans zodanig tussen gepakt, dat ze zichzelf beschuldigde van moord om uit het lijden verlost te zijn!
De onvolprezen "Tasio" maakt in de krant Gara een vergelijking tussen de foto van een Irakees waarbij elektroden werden aangebracht en de ziekenhuisfoto van Unai Romano die zodanig werd tussen gepakt dat hij drie dagen niets meer kon zien. Er bestond zelfs de vrees voor een schedelbreuk.
Als je in Spanje uit een politiecommissariaat of uit een voorhechtenis komt vragen ze, "hoe de behandeling was?"
Vertaling van cartoon van Tasio:
Links: "Hier hebben we een voorbeeld van de angstaanjagende folteringen in Irak". Rechts: "Hier een afbeelding uit de roze periode van Picasso."
De mociones de censura, de moties van wantrouwen om ANV uit de gemeentebesturen te verdrijven (en zelf hun plaats in te nemen) zijn tot nu toe in 4 gemeenten op een gigantische sisser afgelopen voor de zelfverklaarde democraten van PSE (socialisten) en PNV (zeer gematigde nationalisten, eigenlijk geen nationalisten). In Arrasate, Hernani, Bergara en Eskoriatza werden die ondemocratische moties weggestemd, tot groot ongenoegen van de zelfverklaarde democraten.
Het ongenoegen bleek zo groot dat ze de alomtegenwoordige magistraat Baltasar Garzón hebben ingeschakeld. Die magistraat van de uitzonderingsrechtbank Audiencia Nacional heeft op 30 april 2008 de burgemeester van Arrasate-Mondragón, Ino Galparsoro, laten arresteren en opsluiten in Soto el Real (Madrid), op beschuldiging van de eeuwige dooddoener colaboración con organización terrorista (medewerking met ETA) en van overtreding van opschorting van activiteiten van ANV, door Garzón bevolen in februari 2008.
Concreet werd zij opgesloten omdat zij op 23 april 2008 een persconferentie had samengeroepen om een tegenvoorstel voor de motie van PNV en PSE toe te lichten. Veel erger voor Garzón was dat ze dit tegenvoorstel op de gemeenteraad van 24 april 2008 te berde bracht, de gemeenteraad waar moest gestemd worden over de motie van wantrouwen en die grandioos werd weggestemd. In dit heerlijke democratische paradijs, dat Spanje heet, heeft superdemocraat Garzón aangekondigd dat er nog arrestaties zullen volgen. Als je een tegenstrever niet via verkiezingen kan verslaan, gooi ze dan in de cel!
Vannacht heeft ETA, na telefonische verwittiging, de 1-meiviering ingezet met de explosie van 3 bommen aan 2 openbare gebouwen in Donostia-San Sebastián en Arrigorriaga. Er zijn geen gewonden.
Op 1 mei 2003 laten 530 Baskische priesters een brief aan de Paus bezorgen, naar aanleiding van zijn op handen zijnde bezoek op 3 en 4 mei 2003. Hierin herinneren ze de kerkvader aan de "politieke wortel van het (Baskisch) conflict, waarbij de erkenning van de rechten ontbreekt". Een kopie van de brief werd overgemaakt aan de bisschoppen van Baskische diocesen Baiona, Bilbao, Pamplona-Tudela, San Sebastián en Vitoria-Gasteiz. Verder uiten ze hun droefheid over de van het laatste Herderlijk schrijven van het Spaanse Episcopaat waarbij de eisen van de meerderheid van Baskische werden afgewezen en waarbij ze beschuldigd worden van "een totalitair nationalisme".
Tevens vragen ze aan de Paus een eigen Baskische Kerkelijke Provincie.
Het "dossier" werd de vorige maand al persoonlijk overgemaakt aan de nuntius van de paus, Etxegarrai, bij diens verjaardag in zijn geboorteplaats Ezpelete. Etxegarrai raakte vooral bekend omdat hij een week vóór het uitbreken van de oorlog in Irak nog naar Sadam Hussein stapte met de vraag van de paus om de het drama af te weren.
