Na onze terugkomst uit Mersin werd ik door enkele van mijn buur(mannen) uitgenodigd om de volgende dag in Dost market, het winkeltje op de hoek met een klein cafeetje, mee te gaan eten. Zij doen dit regelmatig maar dit keer wilden ze me erbij hebben.

Zaterdagavond rond halfacht komen Kasım en Atila me oppikken. Iets verderop staat Kasım te wachten. Hoewel het maar een paar minuten stappen is, gaan we met de wagen waarschijnlijk omdat Kasım moeilijk te been is.

Ik mag niets doen. Osman, de eigenaar van het winkeltje, woont iets verder en komt af met een schotel salade. Kasım heeft een andere salade gemaakt met pikante sla en tomaten. Op de tafel (bedekt met gazettenpapier) staat een fles yeni rakı van een liter en een grote fles water.

Op de barbecue ligt intussen de köfte (gehakt) te braden en er wordt geklonken. Şerife (schol).

Een paar andere klanten van het cafeetje zijn ook toegekomen. Het zijn vaste bezoekers. Als ik naar dost market ga, zitten ze er meestal. Dan houden ze het echter bij thee. Zij hebben mezzes (voorgerechten) mee die op het simpele tafeltje geplaatst worden. Alles is heel eenvoudig. Een flesje vodka wordt besteld voor de nieuwe klanten.

Er is drie kilo vlees. Gehakt (kalfs) en brochetten (lams). Het is overheerlijk. De drank komt uit het winkeltje en de prijs is de winkelprijs. Kinderen uit de buurt krijgen brood met vlees en salade. Een raar gevoel. Alsof iedereen gelijk is.

Mijn Turkse vrienden zijn verbaasd hoeveel ik ken van hun land. Eén van hen heeft in Çukurova gewoond en we praatten over Hakkari. De doorsnee Turk reist weinig. En als er al gereisd wordt, dan is het meestal naar familie die elders woont.

We praten over de EU. Hier is iedereen tegen. Maar hier is iedereen ook tegen de AK-partij. Atatürk is hun held. De AK-partij wil het laïeke Turkije vernietigen. Hoewel iedereen moslim is (behoudens mezelf) is iedereen gekant tegen godsdienstonderwijs. In hun tijd was er geen godsdienstonderricht op school. Dat werd ingevoerd nadat de militairen in 1980 hun staatsgreep hadden gepleegd. Als er weer eens geklonken wordt vraag ik hen of alcohol volgens de islam mag. Het antwoord is simpel. Volgens de Turkse islam wel.

Intussen volgen de gegrilde brochetjes op de köfte. Iedereen eet van dezelfde schotels en dopt zijn brood in de sausen.

Wie zei dat Turken niet drinken? Rakı en vodka worden vlot gedronken. Zelfs voor mij gaat het te snel.

Op een bepaald moment – nadat ik juist geprezen was als een halve Turk en een halve Belg – zegt Osman dat de Koerden slecht zijn. Ik word niet echt boos maar ontken. Ik zeg hun, jullie zijn mijn broeders zoals de Koerden mijn broeders zijn. En wonder boven wonder, er ontstaat geen discussie. Osman verontschuldigt zich zelfs. Heeft het met mij te maken of is er iets aan het veranderen in Turkije?

Daarna komt zoete en watermeloen. En tenslotte taart.

Ziek zijn is nooit prettig. Ziek zijn in het putje van de zomer met buiten temperaturen die een stuk boven de dertig graden zitten is afschuwelijk. Sinds onze terugkeer uit Mersin heb ik het zwaar te pakken.

Ik probeer het virus te bestrijden met natuurlijke middelen. Potten hete thee met honing en veel fruit verzachten het allemaal wel een beetje maar pas vandaag voel ik een beetje beterschap. Laat ons hopen dat het snel voorbij is.

Intussen is de ramadan begonnen. Als je overdag naar één van de vele commerciële Turkse zenders kijkt zie je om de haverklap reclame voor eten en snoep. Bedoeling is dat moslims die een ganse dag vasten lekker eten bij de iftar (avondmaal dat de vasten breekt). In een maand als deze, waar het nog hoogzomer is, moet vasten geen kleinigheid zijn. Je mag immers niets eten of drinken van zonsop- tot zonsondergang. En dat in deze hitte.

Vorig jaar merkte ik weinig van de ramadan. In ons dorp, laat ons zeggen gans de streek rond en in Izmir, wordt een stuk minder gevast dan in het centrale deel van Turkije. En niemand kijkt je erop aan of je al dan niet deelneemt aan de ramadan. Wel leuk is dat de bakker in deze periode speciaal brood bakt, lekker.

Vandaag heeft Sevim confituur gemaakt. Van verse vijgen. Biologische. Hier noemt men dat ‘organic’. Je ziet, er is al beterschap. Ik kan terug eten en bovenal, het smaakt.

Intussen werkt mijn laptop weer op Nederlandstalige programma’s, enkel het toetsenbord is Turks maar dat was ik al gewend. Het enige probleem is dat de connectie met het internet regelmatig uitvalt maar dat zal wel opgelost raken.

Hoop dat ik morgen weer buitenkan. In tegenstelling tot vorig jaar is er nu veel wind wat het weer een stuk aangenamer maakt. En ’s nachts draaglijk om te slapen.