De bergen zijn gehuld in grijze mist. Vandaag regende het pijpestelen. Het begin van de winter is ingezet. Temperaturen een stuk naar beneden en de zon heb ik niet gezien. Maar binnen twee dagen is het alweer zonnig, alleen een stuk kouder.

Hier, op onze site, kabbelt het leven voort. Vier gezinnen en een eenzame dichter die hier telkens de winter doorbrengt. Het lijkt – letterlijk en figuurlijk – een eiland, afgesneden van de wereld.

Op oudejaarsavond gingen we naar het centrum van ons dorp. Het leek uitgestorven. Drie restaurants hadden de deuren open. We gingen naar het restaurantje op de pier. Dit keer – wat meestal niet het geval is – zat het vol. Eigenlijk is het er heel gezellig maar het trekt geen volk. Waarom, ik weet het niet. De deuren stonden open en zodra we hadden plaatsgenomen werd een asbak op de tafel geplaatst. Er is een rookverbod maar ja, dit is Turkije he. De klok die het uur moest aanwijzen was niet direct betrouwbaar en plots waren er mensen aan het dansen. Uiteindelijk sprong een jonge vrouw op en begon af te tellen. Het was nieuwjaar. Gelukwensen. Drie jongeren hadden bier gevraagd en de man van het restaurant bracht de flesjes die hij opende – je gelooft het nooit – met de achterkant van een vork. Maar hij deed het handig hoor. Daarna liep iedereen naar buiten maar ja, geen vuurwerk. De zee lag er kalm bij en het was niet koud. Geen wind en zacht.

Dit jaar wordt voor Turkije een heel belangrijk jaar. Er zijn parlementsverkiezingen die dit keer wel eens voor een ommekeer zouden kunnen zorgen. Wij hopen alvast dat de AK-partij geen absolute meerderheid meer haalt. Hoewel deze partij volop wordt gesteund door de conservatieven, sociaal-democraten en groenen van Europa (de groenen gaan hierin het verst, zij zijn een vloermat geworden van de AK-partij), stevent het land af op een presidentieel conservatief islamitisch regime. Maar de economie boomt en blijkbaar is dat voor voornoemde partijen belangrijker dan echte democratie. Op dat vlak is trouwens weinig verschil met hun sociaal economische standpunten in Europa waar zij aan hetzelfde zeel trekken.

Daarnaast is er de Koerdische kwestie. Hoewel de Koerdische partij (BDP) de enige was en is die een concreet – en heel gematigd – voorstel heeft gedaan, trekken alle andere partijen de Turks-nationalistische kaart. Maar Turks-Koerdistan is in beweging en ook al verbieden ze de BDP opnieuw, steken ze opnieuw de kaders van de BDP in de gevangenis, tegenhouden kunnen ze het niet.

Turkije is een land in beweging. Het zal veranderen. Hopelijk in de democratische richting. En er is hoop. Het verzet groeit. Ook vanuit de arbeidersbeweging. Ook vanuit de Alevieten.

Net zoals er hoop is voor Europa. De massale stakingsbewegingen vorig jaar tegen de diverse besparingsplannen bewijzen dat de werknemers zich niet als vee zullen laten afslachten voor een tot niets leidende besparingspolitiek.

De hoop op verandering. Want het is nodig. Meer dan nodig.

En naast die hoop, alvast de beste wensen voor alle lezers van deze blog. Gezondheid, vrede en geluk. Voor jullie zelf, je familie, vrienden en kennissen.