Voor 1923 waren er op ons schiereiland verschillende dorpen met een Griekse bevolking. Hiervan resten nog enkel de ruïnes. Het grootste verlaten Griekse dorp ligt aan de top van het schiereiland. Maar tot vorige maand had ik het enkel uit de verte gezien, want er was geen toegangsweg.

Toen Dirk op bezoek was besloten we de toegangsweg naar de ruïnes te zoeken. Denk echter niet dat er een pijltje staat om dit aan te geven. Het is zoeken als een speld in een hooiberg. Pas toen we al een paar kilometer te ver waren zagen we in de verte de ruïnes liggen.

We keerden terug en zagen dat langs de weg kilometers draad was gespannen. Mijn oriëntatievermogen is echter heel beperkt en ik dacht dat we, net als de vorige keren, het dorp niet zouden kunnen bereiken. Gelukkig heeft Dirk een beter oriëntatievermogen en heel beslist wees hij naar een door een traktor gemaakte weg die volgens hem naar het dorp zou leiden. De draad was makkelijk open te maken en we wandelden naar het dorp dat zich schuilhield achter een hoge heuvel.

Na een goed kwartiertje stappen zagen we de resten van het dorp gebouwd op een helling. Tientallen geiten liepen in het rond en bovenaan stond de herder.

Het gebied waar het dorp ligt is dor, geen plaats om landbouw te bedrijven. Verborgen in de heuvels, met een panoramisch zicht op de zee, ligt het beschermd voor mogelijke overvallers. Het dorp is groot en moet in de tijd zeker honderden huizen geteld hebben. De daken zijn verdwenen, de muren lijken op zwartgeblakerde schaliën die op elkaar gestapeld liggen. In de meeste huizen zijn nissen, misschien om voorraden te bewaren?

Hoe leefden de mensen hier? Die vraag houdt me steeds bezig, niet alleen bij het bezoek aan ruïnes als deze maar bij elke historische site. Waarom zijn de muren zwartgeblakerd? Werd het dorp bij de verplichte volkerenruil door de inwoners in brand gestoken? Het zou kunnen. Of werd het nadien in brand gestoken.

Leven er nog mensen die hier werden geboren? Het zou kunnen. De volkerenruil dateert van 1923, 87 jaar geleden dus. Het moet raar zijn geweest. Een dorp, afgesloten en eenzaam tussen de heuvels, levend op het ritme der seizoenen. Waar haalden ze hun groenten? Was er hier wijnbouw? Onderwijs zal er wel niet zijn geweest dus de meesten moeten analfabeet zijn geweest.

We vinden een paar waterputten en her en der rioleringsbuisjes. Aan de rand de resten van een soort vestingsmuur. Maar bovenal ademt het dorp dorheid uit.
 
Honderd jaar geleden moet het hier een drukte van jewelste zijn geweest want de straatjes zijn smal en de huisjes zijn dicht op elkaar gebouwd. Waarschijnlijk was de hoofdactiviteit veeteelt, schapen en geiten.  Om het dichtstbijzijnde dorp te bereiken was je minimum een uur of langer onderweg. Maar in tegenstelling tot dit dorp zijn de dorpen in de omgeving slechts kleine gehuchtjes.

Over de geschiedenis ervan kan niemand nog iets vertellen. Er bestaan geen archieven en de mondelinge overlevering is verdwenen. Het mysterieuze blijft.

Op de terugweg zien we hoe langs andere hellingen kleine olijfboompjes zijn aangeplant. Misschien wordt het hier wel een natuurpark. Vragen zonder antwoorden, een stuk geschiedenis dat verdwijnt, ruïnes uit het verleden.  

Waarom de Amerikanen niet verdrijven uit de Verenigde Staten en het land teruggeven aan de oorspronkelijke bewoners, de Indianen?

Waarom de Australiërs niet verdrijven uit Australië en het land teruggeven aan de oorspronkelijke bewoners, de Aboriginals?

Niemand zal ontkennen dat de Indianen werden uitgemoord, net als niemand zal ontkennen dat de afslachting van de Aboriginals verschrikkelijk was.

Evenmin zal iemand ontkennen dat de Joodse bevolking geleden heeft onder pogroms in verschillende Europese staten en het ontkennen van de Holocaust op miljoenen Joden is zelfs strafbaar in verschillende landen.

Maar in tegenstelling met de Indianen en de Aboriginals, levend in reservaten of krottenwijken van hun oorspronkelijke land, gaf men na de tweede wereldoorlog een staat aan de Joden. Dat er toen een land was, Palestina, waar ook mensen woonden, was bijkomstig.

Miljoenen Palestijnen leven vandaag in andere landen, beroofd van hun eigendom, verdreven door de zionistische staat Israël. Velen onder hen in vluchtelingenkampen waar de levensomstandigheden onmenselijk zijn. Palestina bestaat niet meer. Er bestaat een ‘Palestijnse autoriteit’ op twee van elkaar gescheiden stukken land, de Westbank en Gaza.

De Westbank is bezaaid met nederzettingen van Joodse kolonisten die de beste stukken grond inpikken en ondanks alle veroordelingen door de Verenigde Naties volop doorgaan met het bouwen van nederzettingen. Tegen alle internationale verdragen in richt Israël een muur op tussen henzelf en de Palestijnen. Dagelijks worden Palestijnen verdreven uit Jeruzalem wat Israël ziet als Joods gebied. Gaza is afgesloten van de buitenwereld, een grote openluchtgevangenis met gebrek aan voedsel, medicijnen en elementaire voorzieningen.

Wat de staat Israël ook doet, de Verenigde Staten weigeren botweg het land te veroordelen. Als vredesactivisten dan met hulpgoederen naar Gaza varen, valt de staat Israël, in internationale wateren nog wel, het vredesconvooi aan. Tien doden, tientallen gewonden maar ondanks deze schending van het internationale recht weigert de VN-veiligheidsraad de schuld bij Israël te leggen.

De Westerse berichtgeving is navenant. De beelden van Israël worden constant uitgezonden. De verklaringen van de Israëlische regering worden constant geciteerd. Natuurlijk worden ook beelden van manifestaties gegeven en de laatste beelden vanop de schepen tot Israël alle communicatiekanalen afsloot. Men is ‘verontwaardigd’ maar Israël veroordelen, daarvoor moet eerst een onderzoek worden afgewacht. En dat onderzoek zal uitgevoerd worden door … Israël zelf.

In Turkije zien we andere beelden. De verontwaardiging is enorm en niet alleen omdat negen van de slachtoffers Turken zijn. Turkije, dat van oudsher goede betrekkingen met Israël onderhoudt, eist terecht de opheffing van de blokkade van Gaza. Ze stellen terecht dat de bestorming van een schip in internationale wateren een misdaad is waarvoor de betrokkenen moeten gestraft worden.

Nochtans kan het Westen heel makkelijk druk uitoefenen op Israël. Een economische boycot en het opheffen van alle diplomatieke betrekkingen zou op heel korte termijn leiden tot een oplossing van het probleem. Maar blijkbaar is dat teveel gevraagd van de grote democratieën. Liever laat men de zaken verrotten, liever laat men een volk creperen.

Het is niet de eerste strategische fout die het Westen maakt. Het zal zeker niet de laatste zijn. Men vergeet echter dat men de wereld hierdoor enkel onveiliger maakt.

Wat met de Indianen of Aboriginals is gebeurd, speelde zich af in het verleden. Wat gebeurt met de Palestijnen speelt zich af voor onze ogen. In dit geval kunnen we niet zeggen ‘wir haben es nicht gewust’.

De vorige financiële crisis is nog niet verwerkt of er is een volgende aan de gang. Dit keer is het de euro die onder vuur ligt van de speculanten. Maar in plaats van de speculanten op hun plaats te zetten en een serieuze taks op speculatieve transacties in te voeren, gebruikt de Europese Unie dit om de werkende bevolking en de sociaal gerechtigden de kosten van het begrotingstekort te presenteren.

Toen de banken (door speculatieve beleggingen) niet meer kredietwaardig waren, was de Europese Unie er als de kippen bij om de verliezen te socializeren, met andere woorden om bij te springen. Hiervoor gingen de begrotingstekorten verder in het rood. De banken zijn zo goed als gered en de bonussen worden als vanouds uitgekeerd. Maar men wil meer. Lonen en sociale uitkeringen (die een steeds kleiner deel uitmaken van de jaarlijkse rijkdom van een land) moeten nog verder naar beneden. De besparingen zijn drastisch. Men speelt de werknemers van het ene land uit tegen die van het andere. Want, de ‘concurrentiekracht’ moet behouden blijven.

Wat betekent dit in de praktijk. Griekenland, waarover de grootste cowboyverhalen de ronde deden, moet in ruil voor leningen privatiseren en saneren. Maar leefden de werknemers of gepensioneerden van dit kleine land boven hun stand? De feiten, gebaseerd op Eurostat.

-         Terwijl de gemiddelde wekelijkse arbeidsduur binnen de EU 40,3 uur is werken de Grieken gemiddeld 42 uur;

-         Binnen de eurozone zijn de gemiddelde Griekse brutolonen in de private sector gelijk aan 803 euro (dus inclusief belastingen en sociale zekerheidsafdrachten) waardoor ze ook de laagste zijn. En laat ons niet vergeten dat voor de berekening van dit loon ook de zogezegde royale 13^de en 14^de maand is inbegrepen.

-         De gemiddelde brutopensioenen bedragen 750 euro per maand en de gemiddelde pensioenleeftijd is 61,4 jaar (tegenover 61,1 jaar in de eurozone).

Let op: Al deze cijfers dateren voor de drastische besparingsplannen!!! Het wordt dus nog een stuk erger.

Merkel, die de naam ijzeren kanselier betert verdient dan Bismarck, wil de puntjes verder op de i zetten en vraagt solidariteit om overal verder te besparen. Van solidariteit met Griekenland was echter weinig te merken want eerst liet zij door haar talmen de speculanten hun werk doen en daarna worden er leningen door de landen van de EU toegekend aan een hogere rentevoet dan het IMF.

En wat als we verder inleveren. Dan gaan we naar een deflatie die kan uitmonden in een nog veel diepere economische crisis. Inleveren schept geen jobs. Inleveren ondermijnt ons sociaal stelsel en tast de koopkracht aan. We gaan dan volledig bergafwaarts. Maar de rijken, zij zullen nog rijker worden. De banken krijgen van de Europese centrale bank hun leningen aan 1% maar de Europese staten niet. Zij moeten voor hun begrotingstekorten gaan lenen bij … de banken. Moet er nog zand zijn?

Enkel verzet tegen de besparingsplannen kan de Europese leiders op andere gedachten brengen. En het zal nodig zijn!

De pauselijke encyclieken sluiten niet direct aan bij de ideeën van de grote meerderheid van christenen in België. Hetzelfde kan gezegd worden van de richtlijnen die door het hoofd van de Hoge Raad van Religieuze Zaken worden verspreid in Turkije. Vorige keer ging het over het gebruik van parfums door moslima’s en dit keer gaat het over het gebruik van de nieuwe technologie.

Volgens de heer Aktan, mag je de draadloze internetverbinding van je buur zonder toelating niet gebruiken! Maar zelfs als je buur toelating geeft om zijn/haar interverbinding te gebruiken moet je daarnaast toelating vragen aan de provider. Het illegaal copiëren van audio of video, zonder het betalen van auteursrechten, gaat in tegen de islamitische wet, meer nog, het is een hoofdzonde. Degenen die hun identiteit verbergen op het internet, liegen over hun beroep of de plaats waar ze wonen, overtreden eveneens de islamitische wet.

En de man is goed op de hoogte van de nieuwe technologieën en stelt dat ‘zolang de voorwaarden en verplichtingen vereist door de islam vervuld zijn’, een religieuze trouwceremonie gebruik makend van een 3G telefoon, toegelaten is. Maar, voegt hij eraan toe, als ‘een religieus huwelijk verkozen wordt boven een seculier huwelijk, betekent dit een ontsnapping aan de eigen verantwoordelijkheid en hij suggereert dat dit misschien een ‘poging tot polygamie of een indicatie van een korte relatie die makkelijk kan verbroken worden’ inhoudt. Daarom benadrukt hij dat om misbruiken te voorkomen religieuze huwelijken slechts voltrokken worden nadat eerst een seculier huwelijk is afgesloten. Hij beëindigt de richtlijn als volgt: ‘Hoewel een seculier huwelijk enkel door de wettelijke procedure kan beëindigd worden, geldt voor een religieus huwelijk enkel dat de echtgenoot zegt dat hij scheidt van zijn vrouw en dat kan zowel gebeuren via de telefoon als via chatplatforms zoals MSN.’

Toen we hier deze avond over praten schudde iedereen (en het waren allen moslims behalve ikzelf) het hoofd. De conclusie was dat men zelf zijn geloof kon belijden zonder inmenging van religieuze autoriteiten. Een standpunt dat door de overgrote meerderheid van gelovigen (los van de godsdienst waartoe ze behoren) gedeeld wordt.

(gebaseerd op een artikel uit TDN, woensdag 2 juni 2010)

Alweer een tijdje geleden dat de blog nog werd aangevuld. Maar alles gaat goed. Het weer, dat midden mei goed was in België zorgde hier voor bewolkte dagen en zelfs regen. Een beetje spijtig omdat juist een goede vriend uit België op bezoek was. Intussen moest Sevim nog even over en weer naar België en kreeg ik last van een ontsteking van mijn gal. Over het internet zal ik maar zwijgen want de verbinding heeft weer serieuze kuren. Met een beetje geluk slaag ik erin om mijn mail te lezen maar daarna is het soms voor uren onmogelijk nog op het internet te raken.

Sinds een week is het erg warm geworden. Overdag staan beide deuren open en ’s nachts blijft het twintig graden, overdag een stukje over de dertig. De zomer heeft dus haar intrede gedaan.

De euro is meer dan 10 procent in waarde gezakt tegenover de Turkse lira. Dat voelen we natuurlijk. Maar al bij al blijven groenten en fruit heel goedkoop en in het kader van de besparingen eten we reusachtige fruitsalades. Met aardbeien, kersen en pruimen die een halve euro per kilo kosten lukt dat wel.