Aan degenen die een bankrekening willen openen in Turkije, een goede raad, ga niet in het rood. Een man uit Ankara sloot drie jaar geleden zijn bankrekening af en kreeg deze maand een gepeperde faktuur toegestuurd. Hij stond namelijk één kurus (ongeveer een halve eurocent) in het rood. De faktuur – verwijlintresten en bankkosten – bedroeg 507 TL (omgerekend 250 €). Bij niet betaling riskeert hij een gevangenisstraf. Stilletjesaan begrijp ik waarom de banken het zo goed doen.

Een vergetelheid, tsja, kan gebeuren. Deze morgen zocht ik vruchteloos naar huis- en autosleutels. Nergens te vinden. Toen ik buitenkwam zag ik dat het sleutelbosje nog op de buitendeur stak. Moesten er dieven zijn geweest hadden ze niet alleen het huis kunnen leeghalen, bovendien hadden ze er nog een auto bijgehad. Maar voel me daarin nogal gerust. Iets te gerust zoals uit het voorgaande blijkt. Of zou het toch de ouderdom zijn?

Blijkbaar ben ik niet alleen. In Adana – in het kader van inbraakbeveiliging – ging politie in burger langs om te bellen aan appartementen. De helft van de bewoners opende de deur zonder te vragen wie aanbelde. Maar de hoofdvogel werd dit keer afgeschoten door een student. Toen hij vroeg ‘wie is daar’, kreeg hij van de agent in burger als antwoord ‘ik ben een dief’. Toch opende de jongen in kwestie de deur van het appartement. Als excuus gaf hij op dat hij zo verdiept was in zijn studie dat hij zelfs niet naar het antwoord had geluisterd.

In Izmir zegt men: ‘de eerste veertien dagen van maart is het nog winter, daarna begint de zomer’. We wachten dus in spanning af, want de laatste dagen lijkt het meer op een herfst dan op het begin van de lente.

Het leven in Mordogan gaat zijn dagdagelijkse gangetje dus veel nieuws daarover valt er niet te melden.

Wel was er gisteren weer een aardbeving, dit keer in de buurt van Erzincan, het Oosten van Turkije. Weer dodelijke slachtoffers, veel miserie en hulpverlening die tekort schiet. Doorheen Turkije lopen een aantal breuklijnen en iedereen houdt het hart vast moest er een serieuze aardbeving plaatsgrijpen in Istanbul, de grootste stad, waar volgens studies de helft van de appartementen niet voldoet aan de normen om bestand te zijn tegen dit natuurgeweld en dit terwijl de stad ligt op een heel gevaarlijke breuklijn. Veel heeft natuurlijk te maken met de grondspeculatie. Men bouwt snel, zonder stabiliteit en dikwijls op gronden waarop niet mag gebouwd worden. In 1999 bezocht ik met mijn vriend Hasan de streek rond Düzce die toen door een aardbeving was getroffen. Het was verschrikkelijk. Appartementsgebouwen die letterlijk als kaartenhuisjes ineen waren gestort. Gebrek aan tenten, voedsel en opvang. Nauwelijks enige coördinatie van de hulpverlening. Dit ondanks het feit dat Turkije het zesde grootste leger van de wereld heeft. Maar blijkbaar hebben die andere prioriteiten dan hulpverlening.

Gisteren ook internationale vrouwendag. Op dat vlak bengelt Turkije aan het staartje want vrouwen werken meestal niet en als ze werken is het hoofdzakelijk in sectoren waar geen sociale zekerheid of legaal werk voorhanden is. Ondanks de sterk economische groei van de voorbije jaren is het aantal vrouwen ten opzichte van de totale werkende bevolking nog gedaald! Te verwonderen is dit niet, de prijs van kinderopvang en dat loopt tot de leeftijd van vijf jaar, bedraagt meer dan een normaal loon, wat inhoudt dat in vele gevallen de vrouw haar werk verliest omdat het duurder is te gaan werken en kinderopvang te betalen dan thuis te blijven!

Op een partijbijeenkomst gisteren stelde de eerste minister zijn oplossing voor. ‘Discrimineer niet op basis van de klederdracht’ (waarmee hij natuurlijk de hoofddoeken bedoelde). Of dat echter de oplossing is voor de problemen waarmee vrouwen te kampen hebben, daaraan heb ik mijn twijfels. In de landbouw, waar voor zover ik weet de meeste vrouwen een hoofddoek dragen, is er bijna geen legaal werk en bovendien onderbetaald. Net zomin als in de seizoensarbeid. Maar daarover heb ik – helaas – niets gehoord. Los daarvan, laat hierover geen misverstand bestaan, vind ik het natuurlijk een recht van iedere vrouw om als zij dat wil een hoofddoek te dragen. Waar ik ook niets over heb gehoord is over de ‘eremoorden’ die nog steeds plaatsgrijpen, noch over het geweld binnen het gezin. Blijkbaar is dat voor de politiek geen prioriteit.

De staatsminister van het gezin gaat nog een stapje verder. Deze dame kwam enkele weken geleden in het nieuws naar aanleiding van een Europese aanbeveling inzake gelijkstelling van de verschillende gezinsvormen. Het ging haar te ver omdat dit ook erkenning zou inhouden van het homohuwelijk. En dat paste niet in de moraal van Turkije. De tekst werd door Europa afgezwakt. Begrijpe wie kan!?

Maar de vrouw in kwestie is goed op dreef. De Turkse soaps vindt ze te ver gaand. Er is namelijk teveel erotiek te zien op het scherm. Vruchteloos heb ik de Turkse kanalen afgezapt maar behoudens uitzonderlijk een kus, was er niet veel meer te zien. Zijzelf geeft toe niet naar deze soaps te kijken, haar voorkeur gaat uit naar de soapserie ‘Kurtlar Vadesi’ waar schietpartijen, folteringen en geweld de hoofdmoot uitmaken. Ze heeft het ook niet over het huiselijk geweld dat meermaals te zien is in verschillende series.

En zoals ik al zei, ze is goed op dreef en haalde zondag weer het nieuws. Dit keer vond ze dat homo’s moesten behandeld worden omdat het volgens haar een ziekte is.

Ik erger me aan zulke uitspraken. Iedereen heeft natuurlijk het recht op zijn of haar mening, maar als een minister dat doet, betekent dit dat zij spreekt uit naam van een regering. Ofwel keurt de regering dat af, ofwel geeft de regering impliciet te kennen dat zij dergelijke stellingnames steunt.

Het is niet aan de overheid om te bepalen wat de media schrijven. Evenmin is het aan de overheid om mensen omwille van ras, geslacht of overtuiging te discrimineren of te beledigen.

Het geeft een wrang gevoel. Ik leef hier graag, heel graag zelfs, maar ik huiver als ik de scherpe aanvallen door de eerste minister op de pers hoor (hij riep openlijk op aan de kranten om journalisten die er een afwijkende mening op na houden – aan de deur te zetten). Als dit de weg van de democratie is waarop Turkije afstevent, dan hoeft het voor mij helemaal niet. Dan mag de zon binnenkort gaan schijnen, politiek wordt het dan een triestige herfst.