Sinds een tiental dagen zijn we terug in Mordogan. Zacht weer, dagelijks lange wandelingen en een beetje een andere manier van leven, zeg maar een stuk gezonder.

Ik voel me er goed bij. Sevim had een hardnekkige griep en Hayal die hier ook logeerde was na een dag al besmet. Ik heb dus mijn kookkunsten kunnen botvieren, zonder zout, olijfolie of pikante dingen. Maar ze aten het toch allemaal op en zeiden dat het nog lekker was ook. Misschien wel omdat ze door de griep niet al te veel smaak hadden ???

Enfin, we hebben besloten hier nog een tijdje te blijven om de risico’s van het vliegen uit te stellen tot ik een perfecte bloeduitslag heb. Nu is het een beetje als een schommel. Dan wat te laag, dan weer te hoog. Het is zoeken naar de juiste dosis van de bloedverdunner. In december komen we dan terug.

Blijkbaar bestaat hier het ‘gesproken dagblad’ want regelmatig word ik aangesproken door de dorpsbewoners die informeren hoe het met me gaat. Op dat vlak is Mordogan nog een echt dorp. De tam tam gaat hier snel rond.

Sinds een paar dagen is er bewolking maar het blijft nog zacht en zalig alleen valt er af en toe ’s nachts wat regen. Eigenlijk besef je dat het herfst is omdat de hitte weg is en de dagen korter zijn. Maar nu staan de granaatappelen en de mandarijnen op de bomen en kleurt de omgeving weer iets anders.
 


De volgende dagen wordt er echter regen voorspeld, afwachten dus. Vandaag echter zat ik rond vier uur op het terras en het was lekker warm.