|
Na onze terugkomst uit Mersin werd ik door enkele van mijn buur(mannen) uitgenodigd om de volgende dag in Dost market, het winkeltje op de hoek met een klein cafeetje, mee te gaan eten. Zij doen dit regelmatig maar dit keer wilden ze me erbij hebben.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Zaterdagavond rond halfacht komen Kasım en Atila me oppikken. Iets verderop staat Kasım te wachten. Hoewel het maar een paar minuten stappen is, gaan we met de wagen waarschijnlijk omdat Kasım moeilijk te been is.
Ik mag niets doen. Osman, de eigenaar van het winkeltje, woont iets verder en komt af met een schotel salade. Kasım heeft een andere salade gemaakt met pikante sla en tomaten. Op de tafel (bedekt met gazettenpapier) staat een fles yeni rakı van een liter en een grote fles water.
Atila maakt de barbecue klaar. Intussen eten we grof brood met kaas en salade. Kasım verontschuldigt zich. Ik drink nogal snel en giet zich een tweede raki uit. Dat was inderdaad snel, want ik was nog niets eens begonnen.
Op de barbecue ligt intussen de köfte (gehakt) te braden en er wordt geklonken. Şerife (schol).
Een paar andere klanten van het cafeetje zijn ook toegekomen. Het zijn vaste bezoekers. Als ik naar dost market ga, zitten ze er meestal. Dan houden ze het echter bij thee. Zij hebben mezzes (voorgerechten) mee die op het simpele tafeltje geplaatst worden. Alles is heel eenvoudig. Een flesje vodka wordt besteld voor de nieuwe klanten.
Er is drie kilo vlees. Gehakt (kalfs) en brochetten (lams). Het is overheerlijk. De drank komt uit het winkeltje en de prijs is de winkelprijs. Kinderen uit de buurt krijgen brood met vlees en salade. Een raar gevoel. Alsof iedereen gelijk is.
Mijn Turkse vrienden zijn verbaasd hoeveel ik ken van hun land. Eén van hen heeft in Çukurova gewoond en we praatten over Hakkari. De doorsnee Turk reist weinig. En als er al gereisd wordt, dan is het meestal naar familie die elders woont.
We praten over de EU. Hier is iedereen tegen. Maar hier is iedereen ook tegen de AK-partij. Atatürk is hun held. De AK-partij wil het laïeke Turkije vernietigen. Hoewel iedereen moslim is (behoudens mezelf) is iedereen gekant tegen godsdienstonderwijs. In hun tijd was er geen godsdienstonderricht op school. Dat werd ingevoerd nadat de militairen in 1980 hun staatsgreep hadden gepleegd. Als er weer eens geklonken wordt vraag ik hen of alcohol volgens de islam mag. Het antwoord is simpel. Volgens de Turkse islam wel.
Intussen volgen de gegrilde brochetjes op de köfte. Iedereen eet van dezelfde schotels en dopt zijn brood in de sausen.
Wie zei dat Turken niet drinken? Rakı en vodka worden vlot gedronken. Zelfs voor mij gaat het te snel.
Op een bepaald moment nadat ik juist geprezen was als een halve Turk en een halve Belg zegt Osman dat de Koerden slecht zijn. Ik word niet echt boos maar ontken. Ik zeg hun, jullie zijn mijn broeders zoals de Koerden mijn broeders zijn. En wonder boven wonder, er ontstaat geen discussie. Osman verontschuldigt zich zelfs. Heeft het met mij te maken of is er iets aan het veranderen in Turkije?
Daarna komt zoete en watermeloen. En tenslotte taart.
Tijdens het dessert wordt gezongen. Volksliedjes die iedereen kent. Wie wil krijgt een massage. En tenslotte zijn er die beginnen dansen.
Ik vraag me af. Gewoon een vraag. Zouden Belgen hetzelfde doen met hun Turkse buren. Toen ik kind was bestond bij ons nog de gastvrijheid. Ik zag die gastvrijheid verdwijnen. Maar hier bestaat dat nog.
Ik hou van deze oprechte en ongekunstelde gastvrijheid. Het maakt integraal deel uit van deze cultuur. Een schril contrast met de commerciële Westerse cultuur. Ik weet alvast in welke cultuur ik me het beste voel.
|
