Deze middag op ons stamterrasje in Mordogan. Hoewel er wolken zijn breekt de zon af en toe door en is het zacht om buiten te zitten. Ik voel me een stuk beter en hoop dat de laatste resten van mijn verkoudheid morgen over zijn. Deze morgen stelde ik zelfs vast dat ik een paar kilo (die er in België waren bijgekomen?) verloren was. Zo zie je maar, dat zelfs een verkoudheid voor iets goed kan zijn.

Op de plaatselijke markt blijven de groenten goedkoop. De ‘seizoensgroenten’ zijn verse knoflook, sla, diverse soorten kool, aardappelen, uien en de eerste artisjokken. Als seizoensfruit zijn er mandarijnen, citroenen en sinaasappelen met daarnaast kleine appeltjes en grote malse peren. Tomaten, pepers, paprikas, aubergines en komkommers komen uit de serres. De prijzen zijn laag gebleven in tegenstelling tot vorig jaar toen de prijzen een stuk omhoog gingen (wat ook logisch is gezien het seizoen).

Onze bakker heeft nieuw brood, plat zuurdesem. Een groot brood weegt zo’n twee kilo maar het blijft veel langer vers. Vanaf nu zal dat ons ‘dagelijks brood’ worden.

In de viswinkel is het altijd zoeken. Het is blijkbaar sardines seizoen want die zijn er volop maar we houden het op zeebaars. Dan nog gamba’s want vanavond is het visavond.

Het is vandaag 19 januari. Drie jaar geleden werd Hrant Dink, de uitgever-journalist van het Turks-Armeense tijdschrift Agos voor zijn kantoor neergeschoten. De daders van de moord zijn gearresteerd maar het netwerk achter de moord blijft buiten schot. Dit netwerk bestaat uit hoge officieren van leger, gendarma en politie. Zij waren op de hoogte van de moordplannen maar ‘vergaten’ informatie door te sturen. Het gerecht verwijt hen wel ‘nalatigheid’ maar daar blijft het bij. Een aantal onder hen zal zelfs binnenkort gepromoveerd worden!

Ramazan (onze schilder) is even binnengesprongen om Sevim te helpen een nieuwe kraan te installeren en om een toilet te repareren. Binnenkort komt hij ons terras vergroten met zo’n tien vierkante meter en tevens zal er een buitenbarbecue komen. Voor het werk van vandaag wil hij geen geld. Vorige week is hij voor de tweede keer vader geworden, dit keer van een meisje. Natuurlijk heeft hij een paar fotootjes gezien van Zoé. Als hij vertrekt vragen we naar de naam van zijn dochtertje. Hij haalt zijn schouders op. ‘Die hebben we nog niet gekozen.’

Enfin, het wordt tijd achter het kookvuur te staan. Na de maaltijd zal ik zeker genezen zijn. Dan vroeg in bed, nog een vleugje Vickx tegen de verkoudheid en morgen vroeg uit de veren. Om te schrijven, te lezen te wandelen en mails te beantwoorden.

Intussen proberen dit te publiceren op internet. We hebben al tweemaal gevraagd onze internetverbinding en telefoon na te kijken. Er is beloofd dat men zal komen. Wanneer? Dat kan men niet zeggen. Binnen een paar uur of morgen. Een Turks uur kan echter langer dan een dag duren. Maar ik klaag niet. Integendeel.